Sunken

Nieuwsgierig keek Kate rond op de boot, ze was er met Tara heen gevlogen omdat ze al meerdere keren over het ding had gehoord, maar nooit echt tijd had gemaakt om het gezonken schip te bezoeken. Het was.. interessant. Het schip stak half uit het water en ze had gehoord dat je zelfs met een duikpak kon zwemmen en de andere helft kon ontdekken. Maar ze was geen fan van zwemmen en ze wilde de boot alleen een beetje bekijken. Ze was geboren en getogen in Hoenn - waarschijnlijk - en het kon niet zijn dat ze een van de meest populaire toeristische attracties nog nooit had gezien! Kye begeleide haar en vloog vrolijk rond met de Wingull die het wel leuk leken te vinden een speelmaatje te hebben. Kate vond een plek waar ze normaal kon zitten en besloot even uit te rusten. Er was veel over de boot bekend, maar ze was er eerlijk gezegd niet erg geïnteresseerd in. Voor nu zou ze Kye in de gaten houden terwijl de jonge vogel speelde met de Wingull.

& Lyan
Ik hoop dat ie hier mag en kan komen xD

Kijk... Kijk... het was allemaal ok en allemaal goed en wel, tot er iemand gewond werd. Hij was hier gedropt door een of andee buitenlander die zijn taal dus niet sprak. Ah damn... hij was zo hopeloos right? Waar was hij zelf? Het blije geblaf van Pjafter hielp hem niet bepaald verder waardoor hij met een luide zucht even zijn ogen toekneep en half op het half gekantelde vlak ging liggen en zich opkrulde tot een bolletje. Hij hoorde de zee... Ja. Hij was met een boot naar Dewford gegaan en had vriendelijk gevraagd naar het vaste land terug te gaan... maar... Dit metalen ding was geen vaste land. Hij zuchtte even en legde zich languit neer, niet langer carende om het feit dat hij vuil zou worden of wat dan ook, hij was gewoon done met alles hier en het feit dat hij niks kon maken omdat hij blind en een idioot was, hoe moeilijk kon je het een kind maken? Zeer moeilijk zo te zien.

Terwijl Kate ergens zat sloeg Kye zijn vleugels uit in de wind. Hij vond het heerlijk hier en de Wingull waren tot nu toe erg vriendelijk tegen hem geweest. Maar daar had hij ondertussen ook alweer genoeg van gekregen - hij had een korte aandachtsspanne - dus zocht hij naar iets anders interessants. De Rufflet vloog uit zijn trainers zicht en cirkelde vrolijk een rondje rond het schip. En toen zag hij het! Een nest! Of wacht, dat was geen nest. Dat was haar! Dat moest hij ondertussen echt eens leren te herkennen. Kye vloog lager en herkende een gedaante. Had hij deze persoon eerder ontmoet? Hij kwam hem bekend voor. Zijn jonge vogelgeheugen kon zich geen specifiek moment herinneren. Als dat het geval was, dan was het vast een goede ontmoeting geweest! De Rufflet zette de daling in en spreidde zijn scherpe klauwen om bij de blonde jongen te landen. Op hetzelfde moment vroeg Kate zich af waar haar pokémon heen was en hoopte - tevergeefs - dat hij zich niet in de problemen werkte.

En plots begon Pjafter luidkeels te blaffen naar iets. Ze liep naar iets, dat hoorde hij. Het tikken van haar nagels tegen de ijzeren boot aan was iets dat hij scherp kon onderscheiden van de rest en zacht kreunend met een zwaar hoofd keek hij op... De jongen duwde zich recht om op zijn knieën te gaan zitten en schudde zijn hoofd even krachtig. Het was hopeloos, hij was hopeloos... dat was de goede correctie. Kalm kantelde hij dan ook zijn hoofd toen hij langzaam overeind kwam en meteen steun zocht bij het eerste wat hij kon grijpen; een roestende paal... Met zijn magere lichaampje leunde hij tegen het kapotte ding aan... Die meteen even luidkeels kraakte. geschrokken deinsde Lyan dan ook meteen achteruit... Schepen deze dagen kon je ook voor geen meter meer vertrouwen... Verdorie...

Kye fladderde een moment geschrokken met zijn vleugels toen hij de blauwe hond zag, maar dat ontmoedigde hem niet van het maken van een landing! De blonde jongen kwam overeind en leunde tegen een bruine paal. Pss, dat was geen boom! Daar kon je niks mee, waarom zou je er interesse in tonen? Toen het ding brak leek hij te schrikken en Kye - die eindelijk laag genoeg vloog om te landen - spreidde zijn vleugels om niet tegen de boot te slaan. Met een holle 'tok' sloeg de jonge vogel tegen de boot en bleef daar voor een moment versuft zitten. Lopen voelde raar! Maar dat was nu niet belangrijk, de Rufflet keek omhoog en kraste een vrolijke begroeting.

Ondertussen - ergens aan de andere kant van de boot - was Kate opgestaan om haar Rufflet te zoeken. Want als Kye uit haar zicht verdween konden er alleen slechte dingen gebeuren. Het was niet dat ze haar pokémon niet vertrouwde.. nee, scratch that, ze vertrouwde Kye niet. Dat was precies wat er aan de hand was. De vogel was nog jong en hoewel het beter werd, was hij nog steeds te naïeve en roekeloos voor zijn eigen goed. Het enige wat ze nu moest doen was de problemen volgen en dan zou ze de Rufflet vanzelf vinden.

Normaal was Lyan helemaal van het vertrouwen op de zachtste geluiden. Pjafter aan de andere kant vertrouwde op dat en haar zicht. NU leek ze meer interesse te hebben in dat laatste en met veel enthousiasme begon ze de vogel te tracken met haar ogen zowat glued aan het lijfje. ALsof ze zijn elke beweging moest en zou volgen. Stil schuifelde ze dan ook verder. De blonde jongen, die nog steeds van slag was begon wat onhandig zijn lichaam af te vegen, alsog het hem hielp al de fouten van zich te krijgen, yea right. Anyway, hij zuchtte even, richtte zich op en slikte wat. Het was echter toen er uit het niks een keihard geluid kwam dat hij zelf begon te schreeuwen, achteruit stapte en zowat over iets struikelde. Met een val kwam hij neer tegen een roestende leuning, die brak onder de druk, en hem met veel elegantie het water in gooide. Daar was hij dan weer. Een blinde jongen, in het water, how nice. Gelukkig voor hem was hier een zandbank en was zijn val enkel wat gebroken door het water... HIj kon gelukkig wel wat staan. Thank the lords for that.

Uh... dat was niet de bedoeling. Kye's ogen werden groot toen hij zag dat de jongen naar achteren struikelde en over de rand van de boot viel. Uh-oh... dat was niet goed, dat was totaal niet goed. Paniekerig keek de Rufflet om zich heen en probeerde hulp te vinden in de blauwe hond die van de gevallene leek te zijn. Maar die kon niet vliegen! Hoe moest hij de nestjongen naar boven krijgen?! Hij was niet sterk genoeg! Maar hij moest helpen! Hij was deel van een Ranger team en hem was vaak uitgelegd wat dat inhield! Het verslaan van de slechteriken en het helpen van iedereen die hulp nodig had - behalve de slechteriken, want die waren... slecht. Oh, Ranger team! Hij had Tara nodig! De enige pokémon sterk genoeg iemand te dragen! In elk geval op het moment, op een dag zou hij de sterkste zijn! Dus hij had Kate nodig. Snel. Waar was Kate? Verward keek Kye om zich heen. Ah! Hij had haar achtergelaten op de hogere kant van de boot, dat was niet zo ver weg. De boot was niet zo groot. Okay, hij was best groot, maar niet gigantisch. Nee! Hij raakte afgeleid! Hij moest Kate vinden! Snel begon de jonge Rufflet met zijn vleugels te slaan om op te stijgen. Kate!

Het meest vermoeiende teamlid moest toch echt Kye zijn, waar was de Rufflet nu weer heen? Zoekend keek Kate om zich heen. Het was niet moeilijk geweest hem te vinden tussen de Wingull, maar daar leek hij niet meer tussen te zitten. Wat als iemand hem had gestolen!? Hij bleef een shiny... dammit, ze had beter moeten weten dan de vogel vrij rond te laten vliegen. Terwijl ze lichte paniek probeerde te onderdrukken liep de Ranger verder. Waar was Kye? Als ze hem vond zo ze- "Kye!" de Rufflet botste bijna tegen haar aan, duidelijk in paniek. "Wat is er aan de hand, waar was je...?" Het was niet alsof ze een antwoord van de vogel had verwacht, maar Kye draaide zich meteen om en begon terug te vliegen onder luide, nerveuze kreten. Great, nu had ze ook de aandacht van de andere bezoekers. Zo snel mogelijk rende Kate achter haar pokémon aan. Wat was er nu weer? Als hij weer in paniek raakte vanwege een raar gevormde steen had ze het helemaal met hem gehad. De Rufflet landde voor haar bij de rand van gebroken reling, in de buurt van een Lycanroc - een shiny aan de blauwe kleur te zien. "Kye," verzuchtte de blondine vermoeid terwijl ze naar haar pokémon liep. "Ik zweer het, als dit weer iets onzinnigs is, dan-" Verder dan dat kwam ze niet aangezien de smekende blik van haar Rufflet ervoor zorgde dat ze naar onder keek. Er was iemand onder. Met samengeknepen ogen keek Kate naar onder en probeerde te ontdekken wat diegene daar deed. Het water was er niet zo diep, je kon er makkelijk staan, maar je zou denken dat je de zandbanken bezocht als je naar onder wilde. Naast haar kraste Kye aanmoedigend - alsof dat dingen zou uitleggen - en Kate raadde dat de persoon onder niet vrijwillig het water had bezocht. Stukken gebroken reling staken uit het water - alsof het niet al gevaarlijk genoeg was zonder de roestige, scherpe voorwerpen. "Hey, ben je o-," begon Kate om de aandacht van de trainer te trekken en viel toen stil. Na een seconde om te bevestigen wat ze dacht te zien werd dat gevolgd door een verbijsterde "Lyan?"

De kalme, moederlijke blik in de ogen van de shiny Lycanroc hielp misschien niet op dit moment. Ze was nogal gefocust op het jonge vogeltje dat daar zat. Natuurlijk had ze ook oog voor haar geliefde trainer, maar dat leek niet al te duidelijk te zijn. Jammer in zekere zin ja, maar wat kon je er anders aan doen hmn? Ze volgde de gebaren van de POkémon rustig en keek toen kalm naar het stuk waar haar baasje naar beneden was gedonderd. Ze kantelde haar kopje en zuchtte even zachtjes, voor hoever een stenen wolf dat kon doen. De bruine shiny vogel leek enkel te paniekeren op dit eigenlijke moment en toen het dan ook weg fladderde wist ze ergens dat ze er alleen voor stond. Haar zachte grasgroene ogen flikkerden even van overtuiging voordat ze kalm in beweging kwam en richting de rand van de gezonken boot wandelde. Het was al niet zo makkelijk om gewoon te staan op de rand van de boot, laat staan om ook nog eens zo te wandelen. Haar klauwtjes konden geen grip vinden op het roestende metaal dat onder haar poten lag, dus in zekere zin was dit gewoon nutteloos, maar ze kon niet opgeven en het duurde dan ook niet lang voordat ze aan de rand van het kapotte voertuig was. Haar kopje daalde wat terwijl haar groene ogen even naar het water keken. Hij mocht van geluk spreken, haar trainer, opdat hij zacht was geland op een zandbank vlak naast de boot. Niet gewond of iets, aangezien ze geen bloed of dergelijke kon ruiken. Ze snuffelde even overduidelijk en knipperde toen een windvlaag een geur van iemand naar zich toe bracht. Haar scherpe zintuigen namen niet alleen de geur van de vogel op, maar ook van iemand die bij hem was. Ze opende haar mond wat, nam een stap terug en scande het gebied af met haar ogen.
Toen ze een blonde dame zag keek ze stil even naar het meisje terwijl ze haar bekeek. De wolf herkende haar niet meteen en wist ook niet zo goed wat ze moest verwachten van haar. Met een zacht gesnuif van lichte afkeur probeerde ze haar frustratie en haar instincten tegen te werken. Ze wist niet zeker of ze de persoon dichter moest laten naar de railing, de kapotte welliswaar. Wat als de vogel toch van een gevaarlijk persoon was en deze de persoon was. De wolvin vernauwde haar ogen daarop even en snoof nogmaals met lichte afkeur. De gedachten raasden door haar heen als een orkaan die geen rust kon vinden. Ze was onrustig nu, opdat ze wist dat gevaar in elk hoekje kon schuilen met deze onbekende in de buurt. Ookal had ze niet meteen het gevoel dat ze slecht was kon dat altijd het geval zijn dus moest ze opletten ermee. Lyan was nutteloos en kon niks op zichzelf en dat wist ze. Zonder haar en Crowley was de jongen niks en dat betekende dus dat ze moest vechten voor hem, moest uitkijken voor hem, opdat hij het zelf niet kon. Ze had er even over zitten malen, over wat zijn probleem was, maar toen ze door had dat de ander niks kon zien... Wist ze ook wat ze had moeten doen. Ze was geen dom wezen, alles behalve, en zag altijd wat het beste was voor haar en haar blonde trainer. Ze hield van hem en wist dat ze alles zou doen voor hem ondanks alles wat hij deed...
Toen gebeurde het, de dame leunde naar voren en probeerde te zien hoe en wat de situatie was. De wolf benaderde haar wat en keek haar sceptisch en onderzoekend aan met ogen die boekdelen konden spreken. Van behoedzaamheid tot lichte angst en zelfs woede scheen door in haar bosgroene kijkers. Het was alsof ze dingen wilde doen en haar gezonde weerstand zich ervan weerhield... Nee! Dat was precies wat er aan de hand was. Ze zuchtte even en gromde zachtjes van pure frustratie dat ze geen keuze kon maken met wat ze nu moest doen. Haar vertrouwen geven was een moeilijk iets, zeker na het ding dat was gebeurd met haar blinde partner. Het neersteken van iemand gebeurde niet elke dag maar toen het was gebeurd had het haar gebroken en ze had dagen aan de rand van het ziekenhuisbed gelegen, klagend over het feit dat haar trainer niet wakker werd. Het zacht gemurmel van haar bek had de gang nog gevuld en had de dokters en verplegers nog boos gemaakt in de midden van de nacht... Maar ze was altijd al bezorgd geweest en ze had vanaf die dag een iets belangrijks geleerd; mensen waren het meest gevaarlijke iets in de hele wereld en niks kon er wat tegenop brengen, maar dat was wat zij wilde doen... Vanaf die dag dan toch.

Hoestend en proestend had Lyan geprobeerd het geringe zeewater van zijn lichaam te ontdoen. Hij kreunde even luid, de pijn in zijn rug en de rest van zijn lijf gaf hem een pisnijdig gevoel in het algemeen en zorgde ervoor dat hij even wat scheldwoorden genereerde uit zijn mond. Hij haalde even diep adem, zuchtte luidkeels en legde een hand in zijn gezicht. Het was nat en even zuchtte hij, alles was nat eigenlijk en dat was Cloyster want hij haatte nat zijn. Het was vooral dit zoutige gevoel dat hij haatte, opdat het kon knijpen en pieken in zijn ogen en dat was vreselijk. Hij slikte even en verstijfde toen. Niet goed wetende wat hij nu moest doen opdat hij niks kon horen en, zeker lol, niks kon zien. HIj gromde dan ook even zachtjes en kantelde zijn hoofd even waarna hij zijn handen op zijn hoofd zette en even kalm probeerde te denken, schreeuwen kon helpen? Right? Hij wist echt niet waar hij was dus dit was gewoon geweldig. Toen hij zijn naam hoorde na nog wat woorden, echter, keek hij op. Hij vernauwde zijn nutteloze kijkers en verstijfde even toen hij de stem herkende. "Bryan's vriendin!" klonk er meteen boos van de jonge kerel af met een zacht gegrom. Pjafter blafte even naar de blonde dame met een zacht gegrom toen ze hoorde aan de stem van haar trainer dat deze dame niet ok was. Foei, weg dame, foei!

Lyan reageerde door haar 'Bryan's vriendin' te noemen. "Hey, nee, vriend, geen vriendin, gewoon een vriend," was Kate's onmiddellijke reactie. Het was de laatste tijd alsof iedereen er van uit ging dat ze Bryan probeerde te daten... of nou ja, in het gesprek met Gavin was zoiets ter sprake gekomen en Lyan had dat misverstand al veel langer. Ze had hem al een eeuwigheid niet meer gezien, waarom bleef dit zo hangen!? "Luister, ik wi-," verder dan dat kwam ze niet echt, want het grommen van de Lycanroc leidde haar af. Een grommende pokémon is nooit een goed teken - vooral onder eigenschap van iemand die haar niet zo mocht. Snel griste Kate een van haar pokéballen van haar riem en liet Dahlia verschijnen. Niet om de wolf aan te vallen, maar meer als bodyguard. Want hoe goed Kye zijn best ook deed door zijn veren op te zetten en beschermend voor zijn trainer te staan, hij was meer schattig dan eng. Daarom was Dahlia de betere - en niet schip zinkende, zoals Bella of Tara - keuze. De Flaaffy leek niet op de hoogte van de situatie en keek verbaasd om zich heen. Bij het zien van de mogelijke agressieve wolf blaatte het schaap waarschuwend en liet haar elektriciteit knetteren, niemand bedreigde haar en haar trainer! "Niks doen," mompelde Kate terwijl ze voorzichtig weer voorover boog om naar Lyan te kijken. "Ik wil je eruit krijgen, denk je dat je op de rug van mijn Flygon zou kunnen klimmen en naar boven vliegen?" Als de Lycanroc haar in de tussentijd niet aanviel zou dit allemaal snel kunnen worden verholpen. Hopelijk. Ze wist alleen niet hoe ze Lyan er goed uit kreeg. Misschien moest ze mee op Tara's rug en hem helpen, al zou hij haar dan waarschijnlijk alleen meer haten. Lyan leek niet iemand die graag van andere afhankelijk was en al helemaal niet als iemand die zou meewerken. Al was het alleen maar uit kinderachtige koppigheid. Wie weet bleef hij wel liever onder, dat was ook nog een optie. Wat een moeilijk geval.