Na enkele uren te hebben gewandeld was ze dan eindelijk aangekomen bij een grasveld, waar ze besloot om eventjes een pauze in te lassen. Haar voeten begonnen toch wel heel erg pijn te doen en ze moest nodig controleren hoe het zat met het ei in haar tas. Ze zetten haar tas voorzichtig neer op de grond, pakte een van haar pokéballs van haar riem en riep Florence erbij. Ze mocht dan wel rusten, ze had een taak te doen en daarvoor had ze haar geliefde Weavile zeker nodig. ”Oké, Florence. Hier hebben we het gisteravond al over gehad. Ondanks dat ik graag coördinator ben, wil ik ook de gyms af gaan om jullie sterker en beter te kunnen maken. Oké?” sprak ze tegen haar pokémon, die na een enkele tel naar haar knikte. De Weavile sprong behendig een meter naar voren toe en knikte over haar schouder dat ze er klaar voor was. ”Oké, Florence. Doe je Quick Attack!” De Weavile schoot naar voren toe terwijl er een witte streep achter haar aan verscheen, het was duidelijk te zien dat de Weavile was gebouwd op snelheid. ”Afbuigen!” riep Vivienne net op tijd en Florence wist te voorkomen dat ze tegen een boom aan rende. ”Nu doe je Fury Swipes!” Terwijl de nagels van haar pokémon langer werden en begonnen te gloeien, raakte ze de boom met 1, 2, 3, 4 fury swipes attacks. Vivienne wist dat er een maximaal aantal van 5 was met die aanval, dus was het altijd geluk hebben ermee. ”Denk eraan, Florence. Het gaat nu puur om kracht en niet om de schoonheid ervan!” beval ze de pokémon, die een stap terug had gedaan om de schade te controleren. Florence knikte haar over haar schouder toe en richtte zich weer op de boom. ”Goed zo. Doe nu je Icy Wind op de stam!” Licht blauwe lucht verscheen uit de bek van de weavile en al snel zat er een dikke laag ijs over de boomstam heen. “Nu goed luisteren,” zei Vivienne streng tegen haar pokémon. ”Doe eerst je Scratch tegen de boomstaam en daarna Quick Attack om de boom te ontwijken,” Florence had haar eventjes vreemd aangekeken, maar ze vertrouwde haar trainer en deed precies wat haar werd gevraagd. Op het moment dat de Scratch aanval raakte merkte ze al dat er barsten verschenen in het hout en tegen de tijd dat de aanval was afgelopen wankelde de boom gevaarlijk. Florence deed direct een Quick Attack erachter aan en was net op tijd weg voordat de boom omviel. De Weavile stond al snel weer naast haar en Vivienne gaf de pokémon een aai, zoals ze eigenlijk bij al haar pokémon deed. ”Goed gedaan,” vertroetelde ze de Weavile, die ze daarna naast haar liet rusten.
Ze pakte de volgende pokéball en riep Cypher, haar Tropius, op het veld, of eigenlijk in de lucht, waar die bleef hangen. ”Cypher, vandaag gaan we op kracht trainen, aangezien ik jou en Florence wil gaan gebruiken bij de gym, begrepen?” riep ze de pokémon toe. ”Cypher doe je Leaf Storm aanval op die omgevallen boom!” beval ze de pokémon en de bladeren op zijn rug begonnen groen te gloeien. Een tornado van bladeren verscheen vanuit de bladeren op Cypher’s rug en sneden op hoge snelheid door de boomstam heen. De boomstam was jammer genoeg dik genoeg om niet in stukken uit elkaar te vallen, maar het was een mooie aanval om te gebruiken. Ondanks dat ze had gehoord dat de gym waar ze heen wilde gaan een bug type gym was, ze kon Cypher vast wel gebruiken als Florence het niet meer aan kon. Vivienne keek eventjes blij toe, amar concentreerde zichzelf daarna al weer snel. ”Doe nu je Gust aanval!” De Tropius landde op de grond en sloeg zo hard mogelijk met zijn vleugels, waardoor alles in zijn pad meegenomen werd in een kleine tornado die over de boom heen ging. Enkele middelgrote brokstukken werden meegenomen en landen een paar meter verderop. ”Mooi zo en nu je Stomp aanval op de brokstukken!” commandeerde ze de grote pokémon. Deze vloog weer terug in de lucht en kwam op zo’n enorme snelheid naar beneden dat de brokstukken onder de Stomp aanval werden versplintert. Vivienne sprong op en neer en rende naar haar Tropius toe. ”Je bent geweldig, Cypher,” riep ze vrolijk uit, terwijl ze haar armen om de pokémon heen sloeg en zichzelf tegen hem aandrukte. De Tropius maakte een vrolijk geluidje en liet het voor deze keer toe dat Vivienne een van banaan achtige fruit dingen van zijn keel mocht plukken. Ze maakte ‘t open en at ‘m op. Ze wist gelukkig dat het veilig was om ze te eten en het was super lekker, maar Cypher was er erg gehecht aan en liet zich dus niet zo maar plukken. ”Dank je, Cypher” mompelde ze vrolijk tegen haar pokémon voordat ze deze weer terug riep.
Vivienne was er maar eventjes bij gaan zitten, haar voeten begonnen nu wel heel erg veel pijn te doen van het lopen en het staan bij de trainingen, maar ze voelde zich er erg goed om. Haar pokémons begonnen steeds sterker te worden en ze was er bijna zeker van dat ze deze gym zou kunnen gaan halen. Ja, ze was blij met haar pokémon, ondanks dat ze sommige nog niet eens zo heel lang had. Misschien moest ze Prince ook maar een beurt geven om te trainen, ze wilde hem nog niet gebruiken voor een gym, maar misschien kon ze hem wel gewoon wat trainen. Ze haalde Prince te voorschijn en keek toe hoe hij enkele rondje begon te rennen. Die kleine pokémon was ook echt altijd veel te blij en veel te trots. Een beetje zoals Jace die ze toentertijd was tegen gekomen. Ooit zou ze hem nog eens terug betalen voor die koffie, maar dat kwam een andere keer nog wel. ”Prince, kom eens hier jochie,” riep ze naar de Piplup, die direct rechtsomkeer maakte naar haar toe en op d’r schoot ging zitten. ”Nee, gekkie, gewoon voor me gaan staan,” sprak ze lief en Prince ging keurig netjes voor haar staan. ”Wat zou je er van vinden als ik jou ook eens een goede training gaf?” vroeg ze daarna aan haar pokémon en de Piplup sprong direct blij de lucht in. Vivienne glimlachte en probeerde Prince een beetje te kalmeren. Ondertussen was de pijn in haar voeten ook weer een beetje verminderd, dus zou ze nog wel eventjes kunnen opstaan. ”Kom dan Prince,” riep ze de pokémon met zich mee, terwijl ze Florence alleen achter liet, die zou zichzelf wel eventjes kunnen vermaken.
De Piplup ging direct in aanvals houding staan en Vivienne liet ook niet langs op zich wachten. ”Prince, doe je Pound aanval op die rots!” beval ze de pokémon. Ze had haar omgeving goed in zich opgenomen en wist dat er stenen hier in de buurt lagen, ze waren immers dicht bij de Connetion Cave (daar was ze perongeluk uitgekomen toen ze op haar map keek). De Piplup rende naar voren toe en raakte de steen met een stevige Pound aanva. De rots schudde eventjes door elkaar en er vielen enkele stukjes vanaf. Dit ging helemaal goed. ”Nu Prince, doe Bubble!” Prince opende zijn bek en de binnenkant gloeide blauw op terwijl er allemaal belletjes uit kwamen. Als deze rots een Geodude was geweest, dan had die nu een groot probleem gehad, aangezien water aanvallen super efficiënt waren tegen rock type pokémon. ”Goed zo, Prince!” riep Vivienne vrolijk en ze sprong eventjes in de lucht. Echter zag ze binnen een tel dat haar Piplup opeens werd aangevallen door een Pound aanval van een wel bekende, zeer irritante pokémon; een Whismur. Vivienne wist dat deze in de Connection Cave zaten dus waarschijnlijk was deze op het geluid van haar trainingen af gekomen. Prince was eventjes verbaast over de plotselinge aanval, maar stond al snel weer overeind. ”Dat kunnen wij ook, hè Prince!” riep ze naar haar pokémon, die haar vastberaden aankeek. ”Doe je Pound aanval!” beval ze de pokémon en de Whismur kreeg een even harde tik terug. Ze keek toe hoe de roze pokémon omviel en er opeens blauwe geluidsgolven uit zijn oren kwamen. ”Nee, Prince!” riep ze nog maar haar pokémon werd vol geraakt door de Uproar aanval. Vivienne gromde zachtjes en riep de pokémon toen maar terug in zijn pokéball. Kon hij tenminste eventjes uit rusten van deze dag. Ze keek achter zich naar Florence, die al direct overeind was komen zitten op het moment dat de Whismur op het toneel was verschenen. Ze knikte haar pokémon eventjes toe en riep toen; ”Doe je Quick Attack!” Direct schoot de Weavile achter haar langs naar de roze pokémon toe, die nog probeerde om weg te rennen wat niet echt werkte. Hij werd in de rug geraakt en zo het bos in geslingerd, terwijl de geluiden van de Uproar aanval zachtjes begonnen weg te zakken. Florence rende al snel weer terug naar haar trainer, die haar een grote glimlach schonk. ”Dank je, Florence,” mompelde ze naar de Weavile, terwijl ze haar spullen weer inpakte en controleerde of het ei er nog in zat. Gelukkig was het er nog en zaten er geen barsten in, of nou ja, niet de verkeerde soort barsten. Want sinds gisteren waren er wel een paar barstjes in verschenen, alsof het bijna uit ging komen. Ze hoopte het ergens van wel, omdat ze toch wel nieuwsgierig was naar wat voor een soort pokémon erin zat. Vivienne deed haar tas op haar rug en besloot dat Florence wel naast haar mocht blijven lopen, was voor haar ook wat gezelliger.
Ze was, zo te horen, niet de enige trainer die vandaag aan het trainen was. Toen ze de eerste de best bocht omsloeg zag ze een witblonde jongen staan die met een Skarmory bezig was. Ze herkende deze pokémon uit Hoenn, waar ze hem een paar keer had gezien. Ze vond het een mooie vogel, maar geen pokémon die ze graag zelf zou willen hebben. Ze leunde tegen een boom aan, waardoor ze verstopt stond achter de schaduwen en keek toe hoe de jongen zijn pokémon opdracht gaf. Opeens merkte ze dat ze de Skarmory uit het oog was verloren en kwam onder de boom vandaan, precies op het moment dat ze de jongen “stop” hoorde roepen. Vivienne keek om zich heen, maar Florence had de situatie sneller door en was voor haar komen staan. Gelukkig wist de Skarmory op tijd af te remmen en kon ze een confrontatie tussen de twee pokémon vermeiden. Florence was nogal op haar hoede, maar Vivienne had direct door dat de pokémon geen slechte bedoelingen had. Langzaam reikte ze uit naar de stalen vogel en raakte zijn kopje aan. Ze glimlachtte eventjes en keek naar de trainer die erbij stond. ”Oh, sorry,” sprak ze voorzichtig, terwijl ze haar hand weghaalde. ”Ik ben niet gewend dat een Skarmory zo rustig is, diegene die ik ken probeerde direct je hand eraf te bijten,” legde ze kalm aan. Ze knikte naar Florence om aan te geven dat het goed was. Er was verder niets aan de hand.
words: 2112// tag: Alexander Archer // notes: Ik voel me dood .w.
