Beating the Heat {Ranger Quest}

Ze had eigenlijk geen idee waarom ze dit meteen had gedaan. Op het moment dat ze haar spullen had gekregen, aangezien ze zich net had ingeschreven als een Ranger, had ze meteen op het bord gekeken of er nog iets te doen was in de steden van Kalos. Daartussen had ze een makkelijke, vrij rustige quest gevonden die haar nog best wel leuk leek om te gaan uitvoeren in haar eentje. Op die manier had ze meteen een reden om door het land te gaan reizen, samen met het bruine pluizenbolletje dat momenteel aan haar enkels stond. ”Ja, Sneaux, we gaan zo,” zei ze op een rustige toon tegen de kleine pluizenbol. Deze liet een vrolijke “Vee~”  horen, voordat ze zich op d’r rug rolde, een duidelijk teken dat ze aandacht wilde hebben. De oudere vrouw glimlachte eventjes, maar besloot dat de pokémon eventjes moest wachten op de aandacht die ze oh zo graag wilde. In plaats daarvan moest ze nog eventjes wat dingen regelen in verband met haar reis in de richting van Santalune City, een van de steden waar ze eveneens nog nooit was geweest. Niet dat ze er bijster veel over had te zeggen, ze had nog geen enkele stad bezocht buiten Shalour City, daar waar ze zich nu bevond. De witharige vrouw controleerde alles in haar tas en knikte, meer tegen zichzelf dat tegen iets anders. Daarna gaf ze het teken aan haar Eevee dat ze konden gaan. Het bruine pluizenbol rolde zichzelf weer op d’r pootjes en met een bijna huppelende sprong rende ze de Trainers Base uit. De witharige vrouw schudde met een glimlach haar hoofd, voordat ze haar pokémon naar buiten volgde.

De zon scheen warm toen ze naar buiten wandelde en direct een hand boven haar ogen moest houden om goed om zich heen te kijken. Kalos was heel anders geweest dan wat ze gewend was thuis in Kanto, het was hier veel warmer en de mensen leken vriendelijker. Helaas had ze wel gehoord over dat een oude vijand zich ook in Kalos had gehuisvest. Ze had verhalen gehoord over dat Team Rocket vanuit Kanto was gevlucht en zich nu in Kalos verborgen had gehouden. Wat ook een van de redenen was geweest waarom ze zich bij de Rangers had aangesloten. Ze was zelf nog vrij jong toen het hele gebeuren met Team Rocket in Kanto plaats vond, maar ze wist wat ze hadden gedaan en wat dat tot invloed had gehad op het bedrijf van haar vader. Ze zuchtte eventjes en keek om zich heen, haar Eevee was weer eens op onderzoek uitgegaan en had nu een klein fonteintje te vonden om onder te gaan staan. Er stond een meisje bij die met een vrolijke lach op haar gezicht wat water over het kopje van haar pokémon liet glijden. Ze was geen fan van kleine kinderen, maar zo lang ze uit haar buurt blijven en niet begonnen met huilen, kon ze het nog wel handelen. Toch floot ze haar pokémon bij zich en keek om zich heen, ze moest de weg naar Santalune City zien te vinden en ze had werkelijk geen idee waar dat precies was. Haar richtingsgevoel was niet bijster goed, dus de kans dat ze via een gigantische omweg in het stadje uit zou komen, was aanzienlijk groot. ”We gaan,” zei ze rustig tegen de Eevee, die vrolijk achter haar aan begon te rennen, terwijl ze in een onbekende richting wandelde.

Ze had er donder op kunnen zeggen dat ze verdwaald zou raken natuurlijk, maar gelukkig kon ze nog enig wegwijs komen met de kaart die ze in haar handen had. Ergens had ze een stille hoop gehad dat er een GPS in haar Ranger Gear zat, maar helaas was dat niet het geval geweest. Daarom had ze maar een kaart tevoorschijn gehaald en was de weg daarmee gaan zoeken. Er rolde een druppel over haar bleke gezicht heen, terwijl ze van de kaart naar haar omgeving keek en ze nog niet veel bijster was over waar ze nou precies zat. Ze moest nu ergens rond de Lumiose Badlands zitten, gezien de schroeiende hitte in haar nek. Dat betekende ook dat ze bijna bij de stad zat die ze het liefst zou willen vermeiden. Al sinds haar aankomst in Kalos had ze verhalen gehoord over de overname van Team Rocket in de hoofdstad en ondanks dat ze een Ranger was en dus tegen de organisatie vocht, in feite, wilde ze de stad vermeiden totdat ze haar team wat aangesterkt had. En dat zou waarschijnlijk nog wel een lange tijd gaan duren, aangezien ze nog niet eens haar eerste quest zou kunnen afmaken als ze niet op tijd in Santalune City zou zijn. Claudia slaakte een zucht, vouwde haar kaart dicht en keek om zich heen. ”Daar heen!” zei ze, met meer vertrouwen in zichzelf dan dat ze zou willen laten tonen. De Eevee was ondertussen rustig aan het spelen in het zand, maar volgde getrouw haar trainer, al vond ze het wel leuk om af en toe eens te tikken naar een hoopje zand, in de hoop dat er een pokémon uit kwam…

Wonder boven wonder waren ze zonder kleerscheuren uit de Badlands gekomen en hadden een bocht gemaakt om zodoende de hoofdstad te kunnen omzijlen. Met z’n tweetjes waren ze nu in de buurt van Camphrier City, waar ze eventjes rust zouden houden. Claudia had zichzelf een tafeltje op een terrasje te pakken gekregen en had een icecoffee besteld, terwijl Sneaux rustig in het rond aan het rennen was en op zoek was gegaan naar een pokémon om mee te spelen. Al snel zag ze haar pokémon rondspelen met een roze pokémon en ze besloot om de pokémon eens te scannen. Immers had ze aan Oak beloofd dat ze ook nog eens haar pokédex vol zou maken. Skitty is a pink, feline Pokémon with a stumpy body and four short legs. On its face is a cream-colored, crescent-shaped marking. It has slit-like eyes and tufted ears with purple interiors. Its slender tail has a bulky pink section at the end, terminated by three pin-like structures with yellow ball-like tips. In battle, its tail puffs out, and threatens opponents with a sharp growl. It is fascinated by moving objects, and chases them. It is known to chase its own tail and become dizzy from it. Although it can be difficult to earn its trust, it is very popular due to its adorable looks and behavior. It can use the moves of other Pokémon through the use of Assist, its former signature move. It lives in holes in trees in forests. Ze moest toegeven dat het een schattige pokémon was, en het zag er best wel snoezig uit hoe Sneaux ermee aan het spelen was. Ze had zelf nog geen idee hoe ze haar team wilde gaan uitbreiden, maar besloot dat dat een zaak zou zijn voor later, aangezien het nog wel eventjes zou duren voordat ze überhaupt Sneaux genoeg getraind zou hebben. Maar voor nu moesten ze eerst hun tocht naar Santalune City voort gaan zetten. Dus riep ze haar Eevee weer bij zich, die met enige moeite afscheid nam van de Skitty en samen gingen ze weer op pad.

Het had ze een korte overnachting in de wildernis gekocht, iets waar Claudia nog steeds niet aan kon wennen, maar ze waren dan eindelijk op de goede weg naar de stad waar ze nodig was. Ze besloot dan ook nog maar eens goed te kijken naar wat ze precies moest doen voor de opdracht. Rustig gleden haar lichtblauwe ogen over het papier heen, blijkbaar was de warmte te veel geworden voor een aantal pokémon en moest ze dus voor verkoeling gaan zorgen. Het was bijna jammer dat ze nu haar Eevee nog niet had laten evolueren. Als ze nu een Vaporeon of Glaceon was geweest, was deze opdracht een stuk makkelijker geweest, maar helaas kon ze niet op alles hopen. In plaats daarvan zou ze natuurlijk wel gebruik kunnen maken van haar nieuwe Capture Stylus, ondanks dat ze nog niet zo heel erg goed met dat ding over weg kon gaan. Ze kon het niet blijven uitstellen, anders zou ze nooit een waardig Ranger worden. Claudia zuchtte eventjes, maar hief haar hoofd trots op toen ze de stad binnen wandelde.
Haar scherpe ogen hielden de omgeving in de gate, zo viel het haar al snel op dat er een grote fontein in het midden van de stad stond. Deze zou ze perfect kunnen gebruiken om de pokémons af te koelen. Het probleem was alleen dat het adres waar ze moest zijn voor de quest, was aan de buitenrand van de stad en de weg van de fontein naar de pokémon zou te lang en te onhandig zijn. In gedachten verzonken, op zoek naar een oplossing voor haar probleem, sloeg ze de hoek om, waar ze begroet werd door een wat oudere man met een groep pokémon om zich heen. Ze keken wat angstig en hadden het zichtbaar warm. Claudia kon ze geen ongelijk geven, de zon stond hoog aan de hemel en branden verschrikkelijk. Het kwik kwam opvallend hoog voor de lente vandaag de dag. “U bent de ranger die is gestuurd, neem ik aan?” vroeg de oudere man. Ze knikte deftig en maakte en korte buiging. ”Claudia Leblanc, student Ranger, tot uw dienst. Dit zijn de oververhitte pokémons, neem ik aan?” vroeg ze aan de oudere man, die haar een knik als “ja” woord gaf. “Ik vond ze een paar dagen geleden en hoe goed ik ook m’n best doe, ik krijg ze niet goed genoeg afgekoeld. De avonden zijn net zo benauwd als overdag, dus niets wilt lukken,” Claudia keek eventjes om zich heen. ”Ik denk dat ik wel iets weet. Bent u een beetje handig?” vroeg ze aan de oudere man. “Uh.. Ja, ik heb jaren als timmerman gewerkt,” ze glimlachte eventjes. ”Perfect, kan ik u dan vragen om een teil in elkaar te slaan. Het hoeft niet zo heel erg stevig te zijn, maar groot genoeg voor minstens vijf pokémon,” gaf ze de man opdracht. Deze keek haar eventjes vreemd aan, maar ging uiteindelijk toch akkoord met het idee. Snel verdween hij een schuur in en al snel hoorde ze hoe hij begon te timmeren. Nu moest ze alleen nog een zeil zien te vinden, zodat het water er niet meer uit zou lopen en iemand die kon helpen met water erin te doen. Ze besloot maar verder de stad in te gaan en liet Sneaux achter bij de oververhitte pokémon. Zij zou hun wel gerust kunnen stellen en dan kon ze zelf gewoon de stad in gaan.
Na eventjes te hebben gezocht, kwam ze een klein winkeltje tegen waar ze een groot zeil kon krijgen voor een zacht prijsje, nadat ze had uitgelegd waarvoor ze het nodig had. Er werd haar zelfs aangeboden om het aan te leggen, maar dat was iets wat ze zelf ook wel kon. Toen ze terug kwam bij de pokémon, stond er een grote vierkanten bak waar ze makkelijk vijf tot zes verschillende pokémon in kwijt konden. Geweldig, dit zou perfect zijn. Ze legde het zeil erin en maakte het aan de zijkanten vast, nu maakte het niet meer uit dat de kist niet waterdicht was. Het enige wat ze nu nog moesten doen was water in krijgen. De oudere man had al voorgesteld om gewoon met z’n tweeën te gaan lopen met emmers om zo het water van de fontein naar de bak te laten lopen, of om de bak gewoon naast de fontein te zetten. Maar ze wilde de pokémon het liefst uit de zon houden, dus het beste was om de bak hier te laten staan en het water er op een andere manier in te krijgen. De oudere man vertelde haar ook nog dat er geen waterleidingen in dit deel van de stad liepen, dus dat hij daar verder niet mee kon helpen. Maar Claudia had al een andere oplossing. Toen ze net in Santalune City waren, was het haar opgevallen dat er opvallend veel pokémon rondzoemde. Ze zou er daar een van kunnen gebruiken. Dus besloot ze het bos in te gaan dat aan het hutje grensde. Al snel vond ze een rode pokémon, die ze een vlugge scan met haar pokédex gaf. Ledyba is similar to a red ladybug with five black spots on its back. Ledyba's carapace and back (when the wing covers are lifted) are yellow, and its eyes are large and round. Ledyba also has six black legs with hands that resemble boxing gloves and two black antennae. A female Ledyba has a shorter antennae than a male Ledyba does. It has a pair of clear wings underneath its wing covers. Ledyba is a gregarious Pokémon, to such an extent that it will be timid, stricken with doubt, afraid or even unable to move if it is alone. Ledyba secretes an aromatic fluid from where its legs join its body, which it uses to communicate with other Ledyba. Ledyba conveys its feelings to other Ledyba by altering the fluid's scent. When the weather turns cold, many Ledyba gather together to cluster and keep each other warm. Ledyba has been shown to serve a role in pollinating the fruit-producing plants of the Pokémon world, and is usually instructed to do so by means of a special whistle. However, like most Pokémon, it will also able to respond to regular vocal commands. Ledyba builds its nest on leaves in the forest. Kijk, dat was nou precies wat ze nodig had. Het enige wat ze nu nog moest doen was ‘m weten te capturen met haar Capture Stylus. ”Oké, Claudia, ze hebben je uitgelegd hoe dit moest, het is niet zo heel lastig. Gewoon richten en schieten,” mompelde ze tegen zichzelf, terwijl ze de Stylus naar voren richtte en de tol in de richting van de Ledyba schoot. Op het moment dat het witte snoer zichtbaar werd rond de wilde pokémon, begon ze met de Capture Stylus rond te draaien, als dit in een keer goed zou gaan zou ze de pokémon kunnen gebruiken om de bak te vullen met water. Echter had de wilde pokémon weinig zin in helpen en verbrak de verbinding, waarna ‘ie in de verte wegvloog. Claudia gromde zachtjes en liet een scheldwoord horen, waarvoor haar vader d’r een slag zou hebben gegeven. Daarna slaakte ze een zucht en keek om zich heen, ze moest tempo maken om een pokémon te vinden, want anders zouden ze nooit die bak op tijd gevuld krijgen. De oudere man was nu in z’n eentje bezig met de bak te vullen en dat kon ze niet van hem vragen, hij had al genoeg gedaan en dit werk kon nooit goed zijn voor z’n rug. Misschien dat dieper in het bos nog andere pokémon zouden zijn die haar zouden kunnen helpen. Ze haalde diep adem en liet Santalune City achter zich, om zich te verschuilen in het woud.

Ze wilde niet al te diep het bos in gaan, zodat ze uiteindelijk nog wel de weg terug zou kunnen vinden. Misschien was het ook niet slim geweest om dit in d’r eentje te doen, ze had haar pokémon immers achtergelaten bij de oude man om de pokémon rustig te houden. Claudia zuchtte zachtjes, hopelijk kon ze hier een pokémon vinden die haar kon helpen. Ze bleef eventjes stilstaan toen ze geluiden om zich heen hoorde, bosjes die kraakte en een takje dat brak. Misschien was ze toch niet heldhaftig genoeg voor dit soort werk. Ze zuchtte eventjes en haalde diep adem, nee ze kon dit doen. Ze had lang genoeg getraind om menig man van haar af te slaan, dan zouden enkele pokémon geen probleem moeten zijn. Ze draaide zich om en wandelde bijna in een spinnenweb. Snel zetten ze een paar stappen naar achter toe en keek omhoog toen ze een angstig geluid hoorde. Dat was die Ledyba van eerst!? Die had zich zo te zien vast weten te werken in het spinnenweb en de vijand was van plan om aan te vallen. Spinarak is a green, arachnoid Pokémon. It has black eyes with white pupils, a white horn on its head, red mandibles, and six yellow legs. A greenish-black stripe encircles the middle of each leg and the end of its abdomen. The greenish-black spots on its abdomen resemble a face that has been shown to change expression in the anime. Spinarak is a patient hunter that can wait motionlessly for several days for unsuspecting prey to become trapped in its thin yet strong web, which it weaves in the forest. It is even said to be able to identify what kind of prey is in its web just by their vibrations. piepte haar pokédex vanuit haar zak. Ze moest die Ledyba natuurlijk wel helpen, maar ze wist niet zo goed hoe… Oh ja, natuurlijk, dat was ‘t! Ze pakte haar Capture Stylus, nu de pokémon vast zat in het web zou die niet zo snel kunnen doorbreken. Ditmaal ging de capture wel in één keer goed, wat betekende dat alvast een ding geslaagd was. Nu de volgende nog. ”Ledyba, probeer los te komen,” commandeerde ze de pokémon. Deze bewoog hevig heen en weer, maar niets leek te helpen. Claudia zuchte eventjes ,wat had ze ook verwacht? Oh, wacht, er was nog iets anders dat ze kon gebruiken. Snel pakte ze een klein mesje dat ze altijd bij zich had en sneed de pokémon los. Toen de Ledyba weer vrolijk door de lucht vloog, richtte ze zich op de Spinarak die in het web stond. ”Comet Punch,” zei ze tegen de rode pokémon. Deze vloog op de spin pokémon af en begon snel achter elkaar in op ‘m in te slaan. Uiteindelijk viel de Spinarak uit zijn web en kroop er snel vandoor. ”Dank je, ledyba,” zei Claudia met een glimlach tegen de pokémon, die een vrolijk zoem geluid liet horen. ”Zou je me nu dan willen helpen met de andere pokémon?” vroeg ze daarna en de rode pokémon knikte.

Niet veel later stonden ze weer in Santalune City en gaf ze de Ledya een emmer in z’n pootjes. Met een vrolijk zoemend geluid vloog de pokémon naar de fontein om de emmer te vullen en weer terug naar de bak om ‘t water in te mikken. Claudia zelf hielp ook mee, nadat ze een korte discussie met de oudere man gehad dat hij moest gaan zitten, hij had al genoeg gedaan. Zelfs Sneaux probeerde te helpen, maar de emmer op haar kopje ging niet helemaal goed, waardoor ze bijna vast kwam te zitten ín de emmer. Claudia lachte en haalde de emmer van haar pokémon af. Na ongeveer een half uurtje, en met wat hulp van enkele buurtgenoten, was de bak helemaal gevuld en voorzichtig zetten ze de pokémon erin. Deze leken direct meer opgeknapt te zijn en Claudia besloot dat ze geen nood meer had aan de gevangen Ledyba. Rustig verloste ze de pokémon van zijn taken en bedankte hem voor het helpen. Rustig keek ze toe hoe de pokémon weer terug naar de rand van het bos verdween. De oudere man bedankte haar voor haar hulp en vertelde haar dat hij zou gaan vragen voor een watervoorziening in dit deel van de stad, zodat ze dit voortaan niet meer hoefde te doen. Claudia hielp nog eventjes mee met de pokémon verzorgen, voordat ze besloot weer terug te gaan. Ze moest zichzelf maar weer eens gaan melden in Shalour City, if she could remember which way she had to go ….