[Quest] Never steal from thieves

Met haar dikke, zwartte bontjas aan bekeek Cara de kaart die ze in haar handen vastgeklampt had. De kaart was letterlijk haar redmiddel, want bekend met Hoenn was ze niet. Integendeel, ze was er tot nu toe om precies te zijn maar één keer geweest. Zelfs die ene keer kon ze zich niet meer herinneren… Waarschijnlijk had ze teveel op en was dat gedeelte compleet uit haar geheugen vervaagd. Waarom ze hier dan überhaupt was? Een behoorlijk leuke reden, vond zijzelf dan. Het was namelijk de eerste keer dat ze een serieuze opdracht van Team Rocket had gekregen. Natuurlijk had ze hiervoor al wel patrouilles gedaan, maar dat kon zijzelf niet echt als ‘serieus’ zien. Iedereen in Team Rocket leek de patrouilles met tegenzin te lopen, ook zo zijzelf.
Maar wat haar gegeven opdracht precies inhield? Ze moest een man zien te vinden. De man had Team Rocket beloofd Pokémon te bezorgen voor de zwartte markt. Zoals al te verwachten was, was meneer zijn beloftes niet nagekomen. Integendeel, hij was er zelf met de buit vandoor gegaan. Als er één ding was wat je niet moest doen; was dat het niet nakomen van gemaakte beloftes. Al helemaal niet bij Team Rocket, want die organisatie zou je keihard terug pakken, of erger. Cara vond het dan ook helemaal niet erg dat zij degene was die dit klusje mocht klaren, ze deed het zelfs met plezier. Niet alleen zou dit haar een hogere rank kunnen bezorgen, ook zou ze de man kunnen laten zien wie de baas was. Alleen al bij deze gedachte begon een glimlach haar liepen te sieren. Ze kon niet wachten… Maar eerst even een koffiepauze. Ze had namelijk het gehele stuk van Kalos tot hier moeten reizen om überhaupt in Fallarbor Town te kunnen komen. Koffie was dan ook meer dan welkom en deze keer ook nog eens verdiend.
Met haar handen in haar zwartte bontjas liep Cara naar het enige Pokécenter toe. Voor de rest stond er nog een Contest Hall en een of andere tent waar gevechten werden gehouden. De gevechtstent was iets waar ze nog een bezoekje aan wilde brengen, het andere gebouw sprak haar niet zozeer aan. Contesten waren, voor nu dan, niks voor haar. Lamia zou het waarschijnlijk ook geen goed idee vinden om gekleed te worden in een glitterjurkje, daar was ze veel te nors voor. Het idee bij Lamia in een glittertutu liet Cara kort grinniken. Het zou echt geen gezicht zijn om de norse kop van Lamia in een vrolijke glittertutu te zien. Wel had het haar op ideeën gebracht, want het was zeker iets wat ze nu wilde uitproberen.
Na eenmaal haar handen uit haar zakken te hebben gehaald opende Cara de deur van het Pokécenter. Meteen voelde ze de warme lucht tegen haar gezicht aanblazen. Met rode wangen van de kou liep de witharige naar de balie om de zuster aan te kijken met haar ambergekleurde ogen. ”Is er koffie?” vroeg ze met haar allerliefste glimlach aan de zuster. “Ja tuurlijk, als je een klein momentje hebt zal ik het even snel voor je zetten,” antwoordde de zuster net zo vriendelijk terug. Met een knik ter bevestiging leunde de witharige tegen de balie aan om te wachten op haar welverdiende koffie.
Het duurde niet lang of de zuster kwam teruggelopen met een kopje koffie. De welbekende koffiegeur drong meteen bij haar naar binnen. ”Dank u wel.” Voorzichtig pakte ze het heette kopje beet om een klein slokje te nemen. Heerlijk.
Met het kopje koffie goed in haar, inmiddels opgewarmde, handen geklemd liep de witharige naar het dichtstbijzijnde tafeltje. Met een zachte kreun van vermoeidheid liet ze zichzelf op de stoel neerploffen om het kopje koffie op tafel neer te zetten. Nu moest ze nog bedenken hoe ze de man ging vinden... Het enige wat ze had meegekregen was een foto, meer niet. Met diepe een zucht pakte Cara de gegeven foto uit haar jaszak om ondertussen nog een slokje van haar koffie te nemen. Fronsend bekeek ze de foto die voor haar op tafel lag. Een man in ruim de dertig, blauw haar en een bril. Het was het type persoon dat erg opviel, maar Cara had de man nog niet weten te spotten. Na nogmaals eens goed naar de foto te hebben gekeken besloot ze deze weer terug in haar jaszak te stoppen om zich volledig te stortten op haar welverdiende koffie. Eerst koffie, dan werk.

Een mannelijke stem liet haar uit haar gedachtes opschrikken. Gelukkig voor haar was haar koffie net op tijd op, mooi. Met een frons richtte Cara haar ambergekleurde ogen op de man die voor haar stond. "Is deze plaats nog vrij?" Met een knikje doelde de man naar de stoel die tegenover haar stond. Wacht eens even... Met nog steeds die diepe frons vernauwde Cara haar ambergekleurde ogen ietsjes. Blauw haar, een bril en een gigantische rugzak... Was dit misschien? Het moest haast wel. "Jij," begon Cara rustig "hebt iets wat Team Rocket héél graag wil hebben." De naam Team Rocket liet een belletje rinkelen bij de man met het blauwe haar, want meneer wist niet hoe snel hij de benen moest nemen. Een diepe zucht verliet Cara's lippen bij zijn actie. Waarom gaf hij niet gewoon vrijwillig en zonder geweld de Pokémon zodat zij deze mee terug kon nemen naar Kalos?
Om de man niet uit het oog te verliezen kwam ook Cara razendsnel overeind om de achtervolging in te zetten. Het dorpje was niet erg groot en veel uitwegen waren er niet, vandaar dat het haast onmogelijk was voor de man om te ontsnappen. Zo snel als ze kon rende Cara de man achterna om uiteindelijk aan te komen op het 'plein', oftewel het pad dat tussen de vijf gebouwen liep. "Halt!" schreeuwde ze waarschuwend naar de man om uit haar andere jaszak een Pokéball te pakken. Ze had het ding enkel vastgepakt als waarschuwing, om te laten zien dat ze bereid was om te vechten. Cara had gehoopt dat de man zou inzien dat vluchten of vechten geen goed idee was, maar jammer genoeg was dit niet het geval. Integendeel, de man greep naar zijn rugzak om de eerste de beste Pokéball eruit te pakken. "Dus je wilt het zo spelen" grinnikte de witharige om paar keer uitdagend met haar Pokéball te zwaaien. "Degene die wint mag die buit houden, deal?" Een brede grijns vormde Cara's lippen toen de man instemde en de Pokéball opgooide. Eens zien wat dicht gevecht ging brengen.
Uit de opgegooide Pokéball verscheen een Machamp. Wat een vreselijke Pokémon, maar de perfecte match voor haar Ninetales. Met volle overtuiging gooide ook Cara haar beetgenomen Pokéball op om zo Lamia vrij te laten. Voor haar op de grond verscheen een prachtige, zilveren Ninetales die nors naar de Machamp voor zich keek. Wel was deze norse blik minder erg dan normaal, maar dat had waarschijnlijk te maken met het feit dat ze eindelijk weer eens mocht vechten. Het was ook best lang geleden voor Cara dat ze een echt gevecht had gehouden tegen een andere trainer, vandaar dat dit een goede warming-up was.
Ook de man leek geïnteresseerd te zijn in haar Pokémon, want deze pakte zijn Pokédex erbij om deze op Lamia te richten. Trots als de Ninetales was maakte ze een buiging door ietsjes door haar voorpoten te zakken. Bij deze actie rolde Cara kort met haar ogen, wat een uitslover. "De deal gaat niet door!" hoorde ze de man ineens roepen. "Tenzij jij jouw Ninetales samen met de buit vrijwillig aan mij overhandigd als ik win." Verward knipperde Cara met haar ogen bij dit voorstel, want deze had ze dus echt niet zien aankomen. Als ze verloor was ze dus haar Pokémon én de buit kwijt? "Deal." Bij haar gegeven antwoord draaide ze zilveren vos zich meteen om, om Cara ongeloofwaardig aan te kijken. "We gaan dit winnen, daar ben ik zeker van," Lamia leek hier niet al te veel vertrouwen in te hebben, want deze keek haar nog steeds aan met een blik van 'als je zo graag van me af wilt kun je het ook gewoon zeggen'. En al zou Cara verliezen, het was echt niet dat ze Lamia vrijwillig aan de man zou overhandigen. De man had zich ook niet aan zijn gemaakte beloftes gehouden, dus waarom zou zij dat dan wel doen?
"Aan jou de eer, jongedame." Zij mocht dit gevecht dus beginnen. "Feint attack." Misschien niet de beste aanval om mee te beginnen, maar hey, dit was toch pas de warming-up. Razendsnel sprintte Lamia richting de Machamp om uit te halen naar diens gezicht. Deze had niet door hoe snel de Ninetales kon zijn en was dan ook te laat met ontwijken. "Karate Chop." Met een vliegensvlugge handbeweging sloeg de Machamp Lamia naar achter, die gelukkig, op diens pootjes terecht kwam. Woest schudde de Ninetales een enkele keer met haar kop om zonder waarschuwing of commando een Flamethrower op de Machamp te vuren. Een hete vuurzee schoot op de Machamp af die alweer te laat was met het ontwijken. Dat was het nadeel van grote, zware Pokémon; ze waren niet snel met het ontwijken van dingen. "Nogmaals Karate Chop gevolgd door Vital Throw!" Zo snel als de Machamp kon snelde deze op Lamia af om uit te halen naar de vos. "Ontwijk." Ruim op tijd sprong de zilveren Ninetales opzij om de Karate Chop te ontwijken, maar zowel zij als Cara hadden de volgende actie niet zien aankomen. Met één van zijn vier armen pakte de Machamp het tengere lijfje van Lamia vast om deze met volle kracht tegen de grond te werpen. "Muk," vloekte Cara haast onverstaanbaar om haar vuisten te ballen. "Baby-Doll Eyes gevolgd door een Ember." Nadat Lamia weer netjes op haar vier pootjes stond wierp deze haar meest schattigste blik naar de Machamp die zich, zo te zien, even ontspande. Dit gaf Lamia de gelegenheid om een Ember op de Machamp af te vuren, die niet veel later na de aanval voor even in de fik vloog. Het was maar een tijdelijk effect van Ember, maar nog steeds genoeg om de Machamp te verzwakken. "Cross Chop gevolgd door Dual Chop.'' Met brute kracht haalde de Machamp uit naar Lamia om haar hierbij vier klappen te verkopen. Gelukkig kon Lamia de laatste nog net op tijd ontwijken, maar Cara kon duidelijk zijn dat de Ninetales nogal duizelig was geworden van de vele klappen. Tijd om precies hetzelfde effect terug aan te richten. "Confuse Ray," De perfecte aanval voor het duizelig maken van tegenstanders. Ook Lamia leek het hiermee eens te zijn, want het meest valse geluid wat ze kon maken verliet haar bek. De trillingen van dit vreselijke geluid zorgde ervoor dat de Machamp in de war raakte en wankelend wat stappen opzij zette. Tijd voor actie! "Flamethrower gevolgd door Inferno." Nogmaals verliet een hete vlammenzee Lamia's bek, maar deze keer sprintte ook zijzelf erachteraan. Gehuld door vlammen van zowel de Flamethrower als Inferno beukte de zilveren vos zich tegen de Machamp aan. Deze viel om van de plotselinge impact om even later weer wankelend overeind te komen. "Dynamic Punch!" schreeuwde de man een tikkeltjes wanhopig naar de Machamp. Met wankelende, forse stappen snelde de, voor zover dat nog kon dan, Machamp richting Lamia. "Protect!" Of het door de Protect kwam of niet, de Machamp sloeg volledig mis. Een kortte lach verliet Cara's lippen, het was haast zielig hoe wanhopig beide bezig waren. Maar toen kwam er iets wat zowel Lamia als Cara niet hadden zien aankomen. De haast omvallende Machamp voerde een gemene Low Sweep uit wat Lamia kort door haar voorpoten liet zakken. Een grom verliet  de vos haar lippen om even achterom te kijken naar haar trainster, natuurlijk weer Cara de schuld gevend. "Zullen we het maar afronden?" vroeg de witharige aan haar Pokémon die ter bevestiging knikte. "Fire Blast!" Met een grom opende Lamia haar bek om een vuurzee af te vuren op de Machamp. Het was geen gewone vuurzee zoals dat van een Flamethrower, deze had de vorm van een soort Japans teken en was veel krachtiger. De Fire Blast van Lamia raakte de wankelende Machamp vol die door de impact achterover werd geblazen. Door de duizeligheid en pijn kwam deze niet meer van de grond af, wat automatisch betekende dat zij had gewonnen. ''Ik zei toch dat we zouden winnen?" grinnikte ze naar Lamia die een brom gaf ter bevestiging.
"Houden we ons deze keer wel aan de gemaakte deal?" Cara was nog maar net afgesproken of de man probeerde alweer de benen te nemen. "Lamia, pak." grommend snelde de Ninetales richting de man om gemeen naar zijn kuiten te grijpen. De man had deze niet zien aankomen en viel met een geschrokken gil op de grond. Lamia zag meteen haar kans en stortte zich met vol gewicht op de man om op zijn rug te gaan zitten zodat deze niet meer weg kon komen. Ook Cara naderde de man snel om grinnikend voorover te buigen."Ik neem aan dat je je lesje nu wel geleerd hebt? Zo niet, steel nooit van dieven." Met een grijns nam ze de rugzak van de man over om even de inhoud te controleren. Arceus, hoeveel Pokéballen hier wel niet inzaten... Fluitend gooide de witharige de rugzak vol Pokéballen over haar schouder om Lamia naar zich toe te fluiten. Met tegenzin kwam de zilveren vos van de man af om richting haar trainster te wandelen. "Ik denk dat jij je thee straks welverdiend hebt." Met een glimlach haalde Cara kort een hand door Lamia's zilveren vacht om de vos hierbij aan te kijken. Het woordje thee deed de vos goed, want deze verving haar norse blik om een enkele keer ter overwinning met haar negen starten te zwaaien. "Zie ik nou een glimlach?" grinnikte Cara geamuseerd om de vos een speelse duw te geven. Dit schoot, natuurlijk, in Lamia's verkeerde keelgat, want deze zette weer haar vertrouwde, norse blik op. Kort haalde Cara haar schouders op om samen met Lamia haar weg terug te vinden naar de basis.