Het was een tijdje geleden dat Noa een opdracht in handen had gekregen waar ze op zich wel blij mee was. Ze staarde daarom ook even naar het papiertje waar het adres op stond geschreven wat eigenlijk meer op een ontmoetingsplek leek. De naam van opdrachtgever was zelf ook een ranger alleen was dit meer een boswachter van Laverre Nature Trail. Er was namelijk een melding gekomen dat een of andere gek twee Ekans had losgelaten op de Badlands buiten Lumiose City. Welke idioot deed dat nou? Enfin het kwam er dus op neer dat ze het telefoon nummer moest bellen wanneer ze de twee Pokémon had weten te vinden wat niet gemakkelijk ging worden. Lumiose Badlands stond namelijk al bekend met sterke rukwinden en zand dat hierbij vaak mee opwaaide. Daarom had ze een plan. Noa had haar Growlithe uit zijn Pokéball gelaten om hem iets te vragen aangezien ze dit niet zonder te overleggen wilde doen. Daarbij was ook zoals gewoonlijk haar Lucario aan haar zijde die met zijn armen over elkaar naar het tweetal voor zich staarde. “Zo Dodge, hier zijn we dan,” sprak ze de hond toe die haar nieuwsgierig aan staarde. De kleine pup wendde zijn kop naar haar tas waar Noa in aan het rommelen was. Het duurde even voordat ze hetgeen vond wat ze zocht en pakte daarom het zakje uit haar tas waar ze haar hand ophield en er een steenachtig voorwerp op liet vallen. Het oranje en op het midden was er een klein vlammetje zichtbaar. “Weet je wat dit is?” vroeg ze aan Dodger maar zoals verwacht hield hij niet begrijpend zijn kopje wat schuin. Noa grijnsde breed waarna ze door haar knieën zakte terwijl ze haar hand op zijn schouderblad neerlegde. “Dit is een vuursteen, hiermee kan je evolueren naar een Arcanine,” legde ze uit aan de Growlithe die meteen vrolijk begon te kwispelen. De tiener begon breed te grijnzen toen ze de reactie van Dodger zag die een enthousiaste blik in zijn ogen had staan. Dodger wilde overduidelijk heel graag evolueren naar een Arcanine wat meteen een hele opluchting was omdat ze toch wel een beetje bang was voor zijn reactie. Tot haar grote verrassing drukte Dodger onverwachts zijn zwarte neus tegen de Firestone aan waarna de Growlithe opeens wit op begon te lichten. Hij begon langzaam te groeien, kreeg een wollige kraag langs zijn kop en borst, zijn staart werd uit zijn krullige vorm gehaald, de oren werden kleiner en kregen een andere vorm, bij zijn voor en achterpoten kreeg Dodger ook vacht. Het licht verdween waarna de vaste vorm van een Arcanine zichtbaar werd die op de plek stond van haar Growlithe. Noa kreeg een vrolijke glinstering in haar ogen toen ze vol trots naar haar ‘puppy’ staarde. “..dit is echt zo cool!” riep ze uit terwijl ze zich richtte tot Kenai die uit zijn gedachten werd geschud toen zijn partner hem bij zijn arm greep. Dodger blafte met zware stem, (je kon het niet echt meer keffen noemen) waar Noa even van schrok omdat ze eraan moest wennen. ”..Noa, word het niet eens tijd dat we gaan?” weerklonk de stem van Kenai ongeduldig. Het meisje draaide zich om zodat ze haar Lucario geïrriteerd kon aan kijken.. maar moest ook toegeven dat hij gelijk had. “Uhm.. ja.” Noa keek even naar haar Arcanine die de hint begreep en door zijn voorpoten zakte zodat ze op zijn rug kon klimmen.
Toen Noa op de rug van Dodger zat met achter haar Kenai die zijn armen om haar middel had gewikkeld, kwam de Arcanine overeind. “Goed Dodger, op naar de Lumiose Badlands!” riep ze terwijl ze gauw de manen van de Arcanine beetpakte die even door zijn poten ging en zich vervolgens stevig afzette. Noa grijnsde breed toen ze de wind tegen haar gezicht voelde maar deze werd breder toen ze het gezicht van haar Lucario opmerkte. Deze straalde alles behalve vrolijkheid uit waarschijnlijk omdat hij het niet gewend was om op de rug van een Arcanine te rijden. Arme Kenny. Al snel arriveerde de ranger bij bestemming en zakte Dodger door zijn logge poten heen zodat ze van zijn rug kon stappen, Kenai was als eerste die ervan af sprong en boog voorover om tegen een lantaarnpaal aan te leunen. “Beetje wagenziek Ken?” grijnsde Noa terwijl ze geamuseerd haar armen over elkaar heen vouwde en een blik wierp op haar partner. Kenai gromde geïrriteerd waar hij met zijn arm naar haar wuifde zodat ze haar mond zou houden. Noa zelf keek even naar Dodger waarop ze de Arcanine over zijn poot aaide en grijnzend naar voren staarde. “..hoe kan dat nou.. Dodge is toch geen voertuig?” voegde ze eraan toe. Kenai duwde zich opdat moment met een hoop kracht van de lantaarn paal vandaan en richtte kwaad zijn ogen op het meisje. ”Kop dicht, Noa!” beet hij haar toe maar Noa barstte echter in lachen uit. De Lucario snoof waarna ze nagrinnikend de Pokéball van de Arcanine pakte en hem terug liet keren in zijn Pokéball waardoor ze weer met z’n tweeën waren. Ze liep naar hem toe waar ze een van haar armen om de nek van de Lucario legde en hem meesleepte richting de poort. “Aww wat zielig, heeft Kenny soms een beetje slecht geslapen?” vroeg ze op een overdreven kinderlijke toon aan Kenai die met zijn wenkbrauwen fronste. Noa tuitte hierbij haar lippen waar de Lucario even met zijn ogen rolde. Het tweetal was al door de poort heen gelopen wat best snel was gegaan vooral omdat Noa meer met haar Lucario bezig was geweest. Buiten de poort liet ze hem los en keek even om zich heen. Lumiose Badlands was een grote zandvlakte dus het werd zoeken geblazen naar de Ekans en om het nog moeilijker te maken moesten ze er twee zoeken. “Ze maken het ons niet echt gemakkelijk,” mompelde Noa tegen Kenai die haar aankeek en kort knikte. ”Dacht je nou echt dat ze het ons zo makkelijk gingen maken?” gaf hij als reactie waarop Noa hem even nijdig aankeek. “Eigenlijk wel,” verzuchtte ze en vouwde hierbij haar armen achter haar hoofd. Kenai zuchtte terwijl hij zijn poot naar zijn hoofd bracht en kort zijn ogen sloot. Natuurlijk kon het weer niet serieus.
Noa kreeg al snel een ingeving om haar Pokémon mee te laten helpen zoeken naar de Ekans, en natuurlijk wist ze ook wel dat haar Piplup niet zo handig was. Maar haar pas gevangen Pikachu kon wel goed van pas komen en haar Eevee natuurlijk ook misschien dat zelfs haar Arcanine ook kon helpen. “Ik weet wat,” sprak ze en pakte ondertussen de twee Pokéballen van haar riem af waar haar Pikachu en Eevee in zaten. Ze gooide de twee voorwerpen op die vrijwel direct openklapte waaruit twee figuren tevoorschijn kwamen uit het witte licht. Vragend werd ze aangekeken door een Pikachu en een Eevee die beide hun hoofdjes schuin hielden. “Jongens ik heb jullie hulp nodig.” Ze knielde voor de twee kleine Pokémon neer en keek even naar boven waar Kenai stond. In het kort legde Noa haar Pokémon uit wat er aan de hand was die knikte ten teken dat ze begrepen wat gezegd was. “..ik wil dus dat we in groepjes gaan zoeken, ik dacht misschien dat het oké was dat Touko met jou meegaat, Ken.” De tiener kwam overeind waar ze resoluut naar haar Lucario keek die een onheilspellende blik in zijn ogen had staan. ”Jij alleen met Ronin?” kwam het vragend van Kenai vandaan waarop het meisje knikte. “Ja, dat heb je goed gezien.” Noa grijnsde breed maar wist ook dat haar partner dit goed bedoelde, aangezien beide wisten dat zij een gave had om in de problemen te komen. “Maak je geen zorgen, ik en Ronin redden het wel,” begon ze maar ze zag dat Kenai iets wilde zeggen. ”Ik maak me geen zorgen om hem daar,” reageerde Kenai terwijl hij met zijn poot naar de Pikachu wees en richtte zich vervolgens tot Noa. ”Maak me meer zorgen of jij het wel gaat redden,” voegde de Lucario eraan toe. Noa sloeg geërgerd haar hand tegen haar voorhoofd aan terwijl ze van binnen vloekte. Waarom moest ze dat nou weer zonodig zeggen? Noa rolde toen met haar ogen waarna ze Ronin wenkte die meteen in beweging kwam door snel op haar schouder te springen. Ze draaide zich om terwijl ze van haar Lucario en Eevee wegliep na hen gedag te hebben gezegd, sjokte zij met Ronin op haar schouder de andere kant op opzoek naar de twee Ekans. Of in ieder geval een de Ekans. Na een tijdje te hebben gelopen en alleen maar zandvlakte te hebben gezien stopte het meisje even met lopen om het zweet van haar voorhoofd te vegen, ze leunde hierbij half tegen een rots aan. Ronin sprong van zijn plek om op zijn achterpoten te staan en ook een blik te werpen op zijn omgeving. “Zie jij al wat?” vroeg ze aan de Pikachu maar deze schudde met zijn kop. Ronin, die inmiddels zijn zwarte kraalogen op de omgeving had gericht merkte opeens iets paars op tussen al het zand waardoor de gele Pokémon meteen zijn trainer aantikte. “Pikachu!” piepte Ronin opgewonden waardoor de ranger meteen opstond en het vingertje van de Pikachu volgde. Ze vond iets paars achter een stuk rots, alleen had het paarse ding niet de vorm van een Ekans staart. Het paarse ding had een bolvormig figuur met twee witte scherpe uiteinden eraan en aan de houding van Ronin te zien kon ze al raden wat voor ding dit was. Geschrokken wierp Noa een blik op het ‘ding’ dat langzaam overeind kwam, het was een vrij grote Drapion.. dezelfde Drapion waar Ronin eerder tegen had gevochten voordat zij hem ving in Lumiose City. De schorpioen brulde luid waarbij het logge beest op Ronin en Noa afliep waar hij met zijn klauw naar het meisje uithaalde. “Woah!” riep Noa geschrokken uit waarna ze achteruit sprong. De klauw van de Drapion knalde met een vrij harde klap tegen de grond aan waardoor er een stofwolk opwaaide. Snel legde ze haar arm tegen haar voorhoofd om haar ogen tegen stof te beschermen. “Pika! Pikachu!” piepte Ronin en liep bezorgd richting het meisje. “Ik ben oké, maatje.” Noa stak haar duim op naar het gele wezentje die vervolgens in een gevechtshouding ging staan, nadat hij bevestiging had gehad. Wat deed dat achterlijke ding hier? dacht Noa vertwijfeld terwijl ze naar de grootte van het wezen staarde. Ronin was vele malen kleiner en misschien niet eens sterk genoeg omdat te kunnen verslaan. Echter ze had geen tijd om hier over na te denken aangezien Drapion al een Shadow Ball oplaadde die hij richting haar Pikachu wilde afvuren. “Ronin! We hebben geen tijd om te vechten dat ding is veels te sterk!” gilde ze naar haar Pikachu die omkeek. Zo snel als dat ze kon rende ze naar Ronin toe om hem bij zijn staart te grijpen voordat hij werd geraakt. Noa glipte nog net onder de aanval door waarna ze met Ronin onder haar armen van de Drapion probeerde te ontsnappen die de achtervolging inzette. Tijdens deze achtervolging probeerde hij meerdere malen Noa en Ronin te raken maar het meisje wist ondanks alles de aanvallen te ontwijken, zelfs toen de Drapion over ging op een Pin Missile wist ze hem voor te blijven. Algauw kon ze een smalle opening vinden in de wand van een muur die opeen gegeven moment dood liep, daar zag ze een van de Ekans die ze moest vinden. De slang kroop een beetje doelloos in de rondte. Hijgend kwam Noa tot stilstand terwijl ze voorover gebukt stond om op adem te komen hoorde ze het gestampt van de Drapion haar kant opkomen. “Wat heb je gedaan omdat beest zo kwaad te maken?” vroeg Noa hijgend aan haar Pikachu die strak naar de naderende Drapion staarde. “Chuuu..” gromde Ronin terwijl hij wat elektrische vonken uit zijn rode wangetjes vrij liet. Drapion kwam steeds dichterbij waarop Ronin zich uiteindelijk uit de greep van het meisje had weten te wurmen en sprong tussen haar en de Drapion in. “Pika! Pikachu! Pika-Pika!” sprak het wezentje op een scherpe toon waarna Noa zijn blik volgde en de Ekans zag rondcirkelen. Oh shit. Ze balde haar hand tot vuist toen ze even een blik op beide Pokémon wierp.. ze was hier voor de Ekans. Noa kon geen keuze maken, ze moest of voor Ekans of voor haar Pikachu kiezen.. beide waren belangrijk maar Ronin was háár Pokémon. De Ekans niet. Een Shadow ball vloog rakelings langs haar hoofd die tegen de grond aan knalde dat nabij haar voeten insloeg.
Noa verloor hierdoor haar evenwicht waardoor ze op de grond viel, dit gebeurde ook met Ronin die tegen haar aanrolde. De Drapion kwam steeds dichterbij maar opdat moment klonken er bekende voetstappen. Een vrij sterke aurabol knalde met volle vaart tegen een van de armen van Drapion die even naar achteren deinsde, en verward opkeek. Kenai stond op een van de hoge muren met zijn armen over elkaar geslagen terwijl een Eevee naar haar toe kwam gelopen. Ze hielp Ronin overeind die ook op de grond lag. De Lucario sprong soepel van zijn plek terwijl hij met een nieuwe aurabol tussen zijn poten dreigend naar de Drapion keek. De blik van de paarse schorpioen kruiste die met die van de Lucario waarna hij scheen te kalmeren van zijn woede-aanval. Of hij leek zich te beseffen dat Kenai aanvallen consequenties had. “Hé! Drapion!” werd opeens plots geroepen waardoor Noa vragend haar hoofd draaide en een jongen hun kant op zag komen. Was dat de trainer van de Drapion? Zo te zien wel! Boos of beter gezegd woedend kwam Noa overeind terwijl ze op de jongen afliep en deze met een snelle reflex bij zijn kraag beetpakte. De knul had geen tijd om te ontsnappen. “Is die Drapion van jou!?” snauwde ze terwijl ze hem steviger beetpakte en met haar knie dichter tegen de muur aandrukt. Ze gaf nog een extra zetje zodat hij met zijn rug tegen de rotswand zat. “j-ja, h-hij is van mij!” sputterde hij geschrokken. “Je moet beter op dat beest letten, idioot hij had ons wel kunnen vermoorden!” beet ze hem toe terwijl ze kwaad naar de paarse Pokémon keek. Deze leek ineens niet meer zo’n grote mond te hebben en kroop bijna als een Growlithe ineen. “j-ja, ik w-weet maar hij wilt alleen maar spelen,” probeerde de jongen nog maar Noa gaf een ruk aan zijn shirt nog voordat ze hem echt een klap kon verkopen, legde haar Lucario zijn poten op haar schouders. Hierdoor kalmeerde het meisje terwijl ze haar grip ietsjes verslapte zodat hij een stap achteruit kon zetten. “Let beter op dat beest van je voordat er ongelukken gebeuren,” gromde ze hem toe. De jongen gaf hier al gehoor aan door meteen zijn Drapion terug te laten keren in zijn Pokéball en maakte snel dat hij wegkwam voor hij alsnog een knal kreeg. “Wat zit je nou te staren?” vroeg ze aan haar Lucario die enkel zijn armen over elkaar had geslagen en haar geamuseerd aankeek. Deze schudde met zijn hoofd waarna hij een bezorgde blik wierp op Ronin die zijn oren droevig omlaag had laten zakken. Het mysterie van de Drapion was zo te zien ook weer opgelost en dat kwam best hard aan bij het gele ventje. “Het spijt me,” mompelde ze tegen het wezentje dat opkeek. “..je hebt het gevecht niet gewonnen maar de Ekans wel gevonden,” grijnsde ze in een poging het gele beestje op te vrolijken. Inmiddels was er niet een Ekans maar een tweede bijgekomen die nieuwsgierig naar haar toe kwam gekropen waarna ze haar beide handen naar de Pokémon uitstak. Het was alsof ze mensen gewend waren. Noa zette haar tas even op de grond waar ze een fles water met bakjes uit haar tas haalde die ze voor de twee Pokémon neerzette. De arme Pokémon begonnen meteen met drinken. Voor Noa was dit het teken dat ze haar Arcanine tevoorschijn moest halen zodat ze de Ekans in veiligheid kon brengen.
Zodra Dodger goed en wel bepakt en bezakt was had ze de twee slangen in de tassen aan weerszijden van de Arcanine gezet, ze waren meteen uit de hitte van de zon gegaan. Arcanine waren prima werk Pokémon en Dodger scheen dit ook wel leuk te vinden, dus ja. Noa stapte op de rug van haar Arcanine terwijl ze haar Eevee en Pikachu nog uit hun Pokéballen hadden gelaten, ze vond het niet erg wat extra gezelschap. Ondertussen had ze de boswachter weten te contacteren dat ze de Ekans had weten te vinden en had haar vertelt dat hij onderweg was naar de poort aan de kant van Lumiose City. Eenmaal daar aangekomen stond er inderdaad een man met een hoed en een groen uniform. Ze overhandigde de twee Ekans aan hem die veilig in een reismandje werden geplaatst. “..ik verzeker je ervan dat ze veilig zijn, jongedame,” sprak de man dankbaar waarop Noa glimlachend een blik uitwisselde met Ronin. “Daar hou ik u aan,” gaf ze als reactie. Zo niet dan had die vent toch echt een probleem of… zij aangezien ze haar opdracht niet goed had gedaan, haha. Noa geeuwde even uitgebreid omdat het toch wel een hectische opdracht was geweest, was het niet voor die Drapion dan wel voor Ronin. De Pikachu zat op de rug van Dodger bijna in slaap te sukkelen, iedereen was overduidelijk moe. “Volgensmij kunnen we wel richting huis gaan nu..” mompelde ze tegen Dodge die kort knikte en gromde. Gelukkig hoefde ze dat pokke eind niet te lopen. Toen ze op de rug van haar Arcanine zat stuurde ze de basis een berichtje in de hoop dat ze klaar waren en naar huis konden gaan zodat ze een douche kon nemen en naar bed kon gaan want wat was ze moe. Geen wonder nadat ze een halve woestijn had afgerend om te ontkomen van een "speelse" Drapion.. oh shoot ze mocht nu niet afdwalen! Noa drukte snel op verzenden en wachtte op een reactie van haar opdrachtgever.
