Hij stond net op straat buiten zijn flat, als we Theodore tegenkomen. Hij was net op weg naar zijn werk. Team Rocket werk. Want dat was zijn werk. Hij ging zoals altijd te voet naar zijn werk. Het was nou niet bepaald alsof hij een auto had, en het was niet zo alsof Team Rocket een mooie fiets opberg plaats had. Daarnaast, al die motoren waarop hij reedt waren toch niet van hem. Dus die kon hij niet eens fatsoenlijk afsluiten. En er was een kans van honderd procent dat hij aan het einde van de dag toch wel naar huis kon lopen, als hij een Motor bij de basis zou plaatsen. Dus het werd wandelen. Het was nog vroeg en Lumiose was wakker aan het worden. Het was duidelijk te zien wie er hier in angst leefde, wie er hier banden had met Team Rocket, en wie nog schulden had bij Team Rocket. Theodore hoefde er echter niet om te zuchten. Hij haatte de hele sfeer, maar hij kende ook geen ander soort sfeer. Op een bepaalde manier was het ook wel prettig om aan de winnende kant te staan. Maar dat haatte hij ook. Theodore kon nooit gewoon maar één ding voelen. Het was een constante strijd in zichzelf. En het deed pijn. Misschien was hij daarom wel zo’n perfectionistische workaholic, dat leidde hem ten minste af van zijn persoonlijke strijd tegen en met zichzelf. De dagelijkse strijd die de mensen om zich heen streden, leek hem vaak dan ook heel klein. Echte pijn gebeurde niet door dingen die buiten je gebeurden, het gebeurde van binnen. En hoewel hij wijs genoeg was om te weten dat niemand het makkelijk had in het leven, kon hij er vaak geen sympathie voor hebben. Het pijnlijke aan dit hele gebeuren was dat hij er dan wel weer empathie voor had. Het kon aan een mens vreten. “Extra! Extra! De Dagelijkse Debutant! Lumiose City is de meest welvarende stad van Kalos! Extra! Extra!” Een jongetje was de krant aan het verkopen. De meest leugenachtige krant van alle regio’s bij elkaar. Het stond vol misinformatie, leugens en het schikte er ook niet voor om anderen zwart te maken. Zo lang Team Rocket maar met rust gelaten werd. Het zou niet lang duren voordat mensen Team Rocket ook nog gingen aanmoedigen. Dat was Theodore zijn vermoeden in ieder geval. Maarja, opnieuw, hij zou dan aan de winnende kant staan. En dat was op zichzelf, toch wel prettig. En toen stond hij ineens voor het gebouw. Hij vroeg zich af hoe moeilijk het zou zijn om dit gebouw te ontmaskeren als Team Rocket basis. Rangers zouden er vast al mee bezig zijn, maar het is een grote stad. En Team Rocket leden ontmaskeren was ook niet altijd even makkelijk. Hoe zou hij het zelf doen? Het ging om het illegaal smokkelen van Pokémon, en het uitbuiten van Pokémon.. Hm, waar ligt het makkelijke geld? Slowpoke, daar zou iemand eens patrouille moeten lopen. Dan ontmasker je makkelijk een Team Rocket lid. En vervolgens hoefde je die enkel maar te volgen. Hij kon zich niet voorstellen dat dit nog nooit was gebeurd. Van die slordige Top Agents kon je best verwachten dat ze makkelijke sporen achter lieten.
Hij was nog niet eens voor tien minuten binnen of hij werd alweer weg gestuurd. Een Quest. Die hij per direct moest gaan uitvoeren. Op z’n minst zou hij nu wat fysiek werk te doen krijgen. Weer een hele dag zitten was niks voor hem. Hij sloop even door de stad en jatte een motor. Het was namelijk de bedoeling om naar de Badlands te gaan. Een lange brede weg.. perfect voor motoren. Vervolgens ging hij naar huis en deed hij zijn Biker kleding aan. Tijd om te crossen. Want er was een Grunt geweest die in de Badlands een Pokémon die gestolen was had moeten ophalen en terug had moeten brengen naar de Base. De nitwit was nog niet terug, dus het was aan hem om te controleren wat er was gebeurd, en om er voor te zorgen dat de Pokémon toch nog bij de Base zou aankomen. Makkelijk genoeg voor deze man. En niet veel later was hij te vinden op de lange brede weg in de Badlands. Dit voelde als echte vrijheid! Het was nog vroeg, dus hij had de kans om de zonsopgang te zien. En de wind door zijn haren te voelen. Het was een van die weinige moment die hij kreeg in het leven om echt even iets voor zichzelf te doen. En om te denken, waar hij zelf aan wilde denken. In plaats van maar steeds verplichtingen te hebben en de zijn waar anderen wilden waar hij was en te doen wat anderen hem opdroegen. Gewoon omdat het kon stopte hij op een bepaald punt naast de weg en ging hij gewoon kijken. Hij staarde naar de vlakte. Hij deed zijn oortjes in zijn oren, en zette muziek aan dat hij vanaf zijn Holo Caster speelde. Teenage Wasteland van The Who. Heerlijke track was dat. Vandaag kon hij alles aan zonder probleem. Hij was sterker dan een Ursaring. Intelligenter dan een Noctowl. En zo efficiënt als een Combee. En hier, op dit moment, kon niemand hem zeggen dat het anders was. En wie dat wel zou doen, zou gedag kunnen gaan zeggen tegen de Magikarp. Geen nonsense vandaag. Je werk afmaken, en terug naar huis. Dat was het plan. Hij wachtte totdat de track voorbij was, en hij ging terug naar zijn werk. Hij startte zijn gestolen motor en ging verder. Het zou niet meer heel ver zijn. Ze hadden ergens een geheime locatie. Hoewel Theodore betwijfelde hoe geheim die was, aangezien er niet extreem veel te zien was hier in de Badlands. Hij nam een afslag en reed verder de weg af. Hij reedt in een paar cirkels en hij zigzagde een beetje. Mocht er iemand hem volgen.. dan zou hij het die persoon op z’n minst moeilijk maken. Hij vond dat hij er altijd een professional over moest zijn.
Hij was nog niet eens bij de locatie aangekomen. “Theodore!” Oh nee.. die stem. Die stem kende hij. Die stem wilde hij niet horen. Waarom moest het nou die stem zijn? Van alle stemmen die het had kunnen zijn, moest het precies de stem zijn van de persoon die hij nu niet wilde zien en of horen. Ouch. Theodore zuchtte en stapte af. “Hallo.” Zei hij kort. Hij was nog maar nét van zijn motor af gestapt, of hij kreeg al een dikke omhelzing. “Wat speciaal om jou hier te zien broer!” De kerel die zo ijverig zijn armen om Theodore had heen geslagen was zijn kleine broertje Cecil. Cecil de Ranger. “Ik was hier op patrouille om het gebied te onderzoeken, maar ik kwam hier een arm persoon tegen die hier gewoon verdwaald was geworden.” Theodore keek achter Cecil, en zag dat er een meisje naast de Dragonair van Cecil stond. Hij kon van haar gezicht aflezen dat ze Theodore herkende. Hij was zo ondertussen een vrij prominent figuur geworden op de basis. Hij was sowieso wel makkelijk te herkennen. Maar dat betekende dus dat zij de nitwit was geweest die haar opdracht had verprutst. En nu.. dat ze gered werd door een Ranger.. was het enkel nog erger. Dat was enorm vernederend. Daarnaast was er nog een mogelijkheid dat zelfs Cecil er achter zou komen dat ze bij Team Rocket hoorde. En dan zaten ze zelfs nog meer in de nesten. Kon hij nou nooit gewoon eens bekwame collega’s hebben? Achja, hij moest het maar gaan oplossen. Dat was immers zijn werk. En hij was vastberaden zijn werk te doen. Het was zijn werk weetje.. daar moest je gewoon voor gaan. Anders kon niemand op je rekenen. Zo zag hij het ten minste. “Dus je gaat haar in Lumiose City afzetten neem ik aan?” Cecil keek even verbaasd. “Ik wilde haar eigenlijk thuis afzetten.” “Oh maar broertjelief. Het zou een belediging zijn voor vrouwen als je haar zo hulpeloos zou behandelen. Of niet soms?” Cecil schrok een beetje van de waarheid. Althans, hij nam aan dat zijn grote broer de slimste mens op de hele wereld was, dus hij zal wel gelijk hebben. “En als je haar niet helemaal thuis afzet, dan heb je meer tijd om je werk af te maken. Want als dat niet zou lukken zou je de andere Rangers erg verdrietig maken, of niet soms?” Cecil keek een beetje sip en knikte. Ja, dat was wel waar. Dat kon hij maar beter niet doen. Hij gaf Theodore nog een dikke knuffel en zei: “Dankjewel broer!” En vloog toen samen met het meisje op de rug van zijn Dragonair naar Lumiose City. Alright, dat ging nog goed. Gelukkig. Gecontroleerd, zwaaide hij zijn broertje uit. Hij haatte hem, en hield van hem. Daar hield hij van, maar dat haatte hij. Hij moest in ieder geval nu weer verder met zijn Quest. Wat hij wist, was dat de grunt verdwaald was geraakt. Dat betekende dat ze de geheime plek nog niet had gevonden. Anders had ze de vrachtwagen bij zich gehad. En als er een vrachtwagen was geweest, had Cecil er wel iets over gezegd. Hij reedt verder op zijn motor in de richting van de geheime basis. Het was zo’n klein hutje, met een geheime ondergrondse gang. Een stuk verderop was er een grot waar ze ongezien alle vrachtwagens in en uit konden rijden. Maar wat hij aantrof bij het hutje, had hij niet willen zien. Er stond gewoon een Ranger, het hutje te onderzoeken. Wat in de wereld waren al die Rangers hier aan het doen? Hij parkeerde zijn motor en liep er op af. Het was een vrouw. Hij zette zijn acteergezicht op en begon te spreken. “Oh gelukkig. Een Ranger!” Zei hij paniekerig. “Huh? Oh, hallo meneer. Waarmee kan ik u helpen.” “Een paar kilometer die kant op is een groep van vier Team Rocket leden mijn vriend in elkaar aan het slaan. Alstublieft! U moet me helpen!” Theodore was wel groot, maar iemand die zó paniekerig deed.. over drie mensen.. in een woestijnlandschap.. zo dicht bij de Team Rocket basis.. was voor deze Ranger in ieder geval genoeg bewijs dat Theodore de waarheid sprak. Ze haalde haar Metagross tevoorschijn en ging meteen die kant op, om te helpen. “Maakt u zich geen zorgen meneer, uw vriend is vanaf nu in veilige handen.” Zodra ze uit het zicht was stormde Theodore het gebouwtje in. “Okay luister goed collega’s,” Zijn zware stem trok meteen de aandacht. “ik, Invetigator Spy Theodore Harvey, ben hier om die gestolen Pokémon naar de basis te brengen. De rest van jullie gaan er voor zorgen dat deze locatie opgeruimd wordt. Er zijn twee Rangers gespot die het gebied aan het onderzoeken zijn. Misschien zijn er meer. Kom aan het werk!” Theodore werd gewezen naar de desbetreffende vrachtwagen en begon te rijden. De rest van het Team begon inderdaad hun operaties te staken en op te ruimen. Shiddlesticks.. nu moesten ze een nieuwe locatie gaan zoeken. Het ging best gecontroleerd allemaal en Theodore was onder de indruk. Hij had dus wel capabele collega’s. Dat gaf hem een gerust gevoel. Daarnaast vond hij zijn waarschuwing ook erg goed. Hij had zijn rang benoemd en zijn naam. Dan zou er een verantwoordelijke aan te wijzen zijn, mocht het goed of mis gaan. Het zat hem allemaal in de administratie. Zelf moest hij nog even die vrachtwagen terugbrengen. Dat zou niet makkelijk zijn met zo’n groot ding.. als er twee Rangers het gebied aan het onderzoeken waren. Maar voor nu zat hij enkel nog even in de tunnels en daar was hij nog even veilig. Echter, probeerde hij dit zo snel als mogelijk te doen. Er was natuurlijk geen tijd te verliezen. Het zou nu niet meer ver zijn. Even de hoek om en.. potver.. er stond een Ranger voor de uitgang van de tunnels in de grot. Hij had zijn raam open en hoorde haar spreken. “Oh nee, dat gaat niet gebeuren, we weten wie je bent en we gaan je tegenhouden!” Ze verwees naar zichzelf en haar Sudowoodo. Theodore.. reed gewoon lekker door. Op het nippertje konden beide nog aan de kant springen. Maar Theodore stopte.. halverwege dat de vrachtwagen uit de uitgang stak. Waarom? Het was nu een kurk. Niemand kon via die kant meer naar binnen. En dat was een goede voorzorgsmaatregel. De andere reden was dat hij ging vechten met de Ranger. Hij moest haar uitschakelen voordat ze ging rapporteren wat ze gezien had. En Theodore had er dus geen zin in, dat Team Rocket door hoepels moest gaan springen om al hun operaties weer opnieuw te moeten organiseren. Hij stapte uit de wagen en plofte op de grond met zijn voeten. Er kwam wat stof omhoog. Hij stond een paar meter van de Ranger en haar Sudowoodo ad en gooide een Pokéball op. Het was Cain die tevoorschijn kwam. “Ik moet zeggen, ik ben niet geheel onder de indruk.” De Ranger en haar Pokémon stonden op. “In de naam van de Kalos Area Rangers, ga ik je tegenhouden!” Hij was nog steeds niet echt onder de indruk. Maar er was een dikke kans dat ze daar ook niet voor zou gaan. “Rock Throw!” De Sudowoodo Raapte een steen op en gooide die naar Cain toe. Cain hield zijn armen defensief voor zijn gezicht en nam de klap. Daarna kreeg hij een grijns. “Mega Evolve! En Brick Break!” Beide stenen begonnen te gloeien en er vormde zich een grote witte bal rondom Cain. Een seconde later kwamen er scheuren te zitten in de bal. En Cain stoof er uit in de richting van de Sudowoodo met zijn arm naar hem uitgerekt. Hij gaf hem een flinke klap voor zijn kanus. De Ranger schrok van deze ontwikkeling. “Rock Slide!” De Sudowoodo sprong in de lucht en plofte toen op de grond. Hier kwamen een aantal stenen door vrij die in de richting van Cain vlogen. Weer hield hij zijn armen voor zijn gezicht en nam hij de klap gewoon. Dat was ter intimidatie. De klappen deden wel pijn hoor. Maar als hij het kon laten lijken, alsof dat niet zo was, dan zou dat hun tegenstanders kunnen intimideren. “Arm Thrust!” Cain stoof weer naar de Sudowoodo toe en sloeg hem in zijn gezicht, zijn maag, zijn schouder, en weer tegen zijn hoofd. Maar het ding was moeilijk om te laten vallen zo te zien. Een berg van een boom zegmaar. “Ga voor Stone Edge Moniek!” Een aantal stenen vormden zich boven het hoofd van de Sudowoodo en schoten vervolgens als dart pijlen naar Cain toe. Deze keer hield hij niet eens zijn armen voor zijn gezicht en ving hij ze allemaal op met zijn borstkas. Hier keken hun tegenstanders bijzonder vreemd van op. Uhm.. hield die van pijn? Dan zaten ze zelfs nog meer in de problemen, dan ze al dachten dat ze zaten.. “Reversal!” Jup, daarvoor deden ze het. Dit was de tweede reden. Een aanval die sterker wordt als de gezondheid van de gebruiker lager is. Cain greep de Sudowoodo bij de arm en wierp hem over zijn rug tegen de grond. Oef, dat deed wel even pijn. “Wood Hammer!” Moniek gooide haar arm omhoog en sloeg Cain recht in zijn gezicht. lol. Die kwam toch wel pijnlijk hard aan, ondanks dat het een Grass aanval was. Het was dan ook een kritieke treffer. “Counter.” Zei Theodore rustig. En toen waren ze klaar.. Cain pakte de Sudowoodo bij haar armen en begon rond te draaien als een tol. Uiteindelijk liet hij haar los, waardoor de steen tegen haar Ranger op sloeg. Die waren voor nu wel even allebei knock out. Netjes. Cain veranderde terug naar zijn normale vorm en hielp Theodore mee, de Ranger en de Sudodwoodo vast te binden. Daarna gooiden ze die twee de vrachtwagen in. Die gingen ze meenemen. Voor verhoor. En die Sudowoodo konden ze mooi gaan verkopen. Het ging van goed, naar slecht, naar slechter, weer terug naar goed. En dat kon Theodore voor de verandering wel eens waarderen. Hij ging achter het stuur zitten, en als beloning mocht Cain naast hem gaan zitten in de vrachtwagen. Ze hadden nu een gestolen Pokémon. Een Ranger. En een Partnerpokemon te pakken weten te krijgen. Dat was wel prima zo vonden ze. Ohja, en ze waarschuwing naar de geheime locatie was ook niet misselijk. Om nog maar niet te spreken dat Theodore het voor elkaar had gekregen een Ranger, Cecil, zijn werk te laten opknappen. Daar zouden ze op de Base vast wel om kunnen lachen. Het was niet eens de eerste keer geweest. Tijdens een Quest met Flynn had hij dat ook al eens voor elkaar gekregen. Ze reden weer verder, tussen de bergen uit, en Theodore zette Teenage Wasteland op, van The Who, op de radio in de vrachtwagen. Dat was voor vandaag het lied geworden. Hij had zijn motor gedag moeten zeggen, maar hey, die was toch niet van hem. Dus wat maakt het allemaal ook uit. Hij had er plezier van gehad. Ook niet echt iets dat hij vaak had om eerlijk te zijn. Cain leek de muziek niet helemaal interessant te vinden. Hij keek vooral strak voor zich uit. Hij spande altijd zijn spieren en zijn zintuigen, zodat hij op ieder moment kon reageren. Mocht dat nodig zijn. Het was dan ook een van de redenen waarom Theodore hem graag meenam op zijn missies en quests. Hij was een van de meest betrouwbare kompanen die iemand zich kon wensen. Als hij terug in de tijd zou moeten gaan, en opnieuw zou moeten kiezen, zou hij weer voor Cain gaan. En ook voor Llira. Hoeveel mensen hem ook uitlachen. Dit soort Pokémon kom je misschien een of twee keer tegen in je leven. En die moet je koesteren. Ze reden verder de weg op, in de richting van Lumiose City. Het leek er op dat hun quest tot een einde was gebracht. Maar je wist maar nooit. Wie weet hoeveel Rangers er nog aanwezig waren in het gebied.
