Twice The Trouble

Met de rits van haar jas een stuk hoger dan normaal liep Kate over de straat. Voor de verandering had ze haar Rangervest niet aan, niet alleen omdat ze een vrije dag had, maar vooral omdat ze door Mossdeep liep. Hoewel ze niet verwachtte herkend te worden als Ranger kon ze niet anders dan voelen alsof alle ogen op haar gericht waren. Het was een erg ongemakkelijk gevoel, niet iets wat ze echt gewend aan was. Normaal kon ze gewoon over straat lopen zonder zich vreemd te voelen. En natuurlijk kreeg ze wel aandacht als ze haar Rangertaken uitvoerde, maar dat was anders. Meestal hoefde ze dan niet voor haar leven te vrezen. Niet dat ze dacht dat als ze een team Rocket lid tegen het lijf liep hij haar meteen iets aan zou doen, maar ze wist waar de organisatie toe in staat was. En dat was niet iets wat ze wilde meemaken. Ze had gekozen om geen Red Ranger te worden, niet omdat ze bang was om tegen team Rocket te vechten – ze zou klaar staan als ze nodig was – ze voelde zich gewoon meer op haar gemak in de natuur. Maar toch was er altijd een achterliggende angst. Bang om slachtoffer te worden tijdens een quest, patrouille of zelfs als wraak voor mogelijke gebeurtenissen. Uiteindelijk was de keuze om Area Ranger te worden gemaakt omdat ze van de natuur en pokémon hield en ze liever niet door steden liep. Maar het vervreemde gevoel bleef. Alsof ze een indringer was in haar eigen regio. Maar ze waren ver weg van het terug innemen van Mossdeep – een deel van haar voelde zich nog steeds schuldig dat ze niks had kunnen doen om het te verhinderen – en in de tussentijd kon ze beter geen commotie veroorzaken. Ze was hier niet voor een gevecht.. of eigenlijk wel, maar niet met team Rocket. Vandaag zou ze de zevende gym uitdagen. Na deze moesten ze er nog één en hadden ze de Hoenn league verslagen. Het voelde surrealistisch dat ze al bijna een hele league had verslagen, maar het had ook een tijdje geduurd. Het was niet alsof ze gisteren was begonnen met de gyms. En deze was speciaal. Niet om sentimentele redenen of zo, maar het was een dubbel gevecht. Iets wat uniek was voor de twee gymleaders van Mossdeep. Het was een kans voor Noa en Dahlia om samen te vechten, al was de Totodile niet bepaald de sterkste van het team. Maar het was een poging waard.

Vastbesloten liep de blondine de gym binnen, voornamelijk om niet langer op straat te moeten staan. Het duurde niet lang of ze had zich gemeld en zich klaar kon maken op het veld. Terwijl Dahlia al enthousiast op het veld stond keek Noa rustig toe. Ze zou vooral support doen, maar dat betekende niet dat ze geen klappen zou oplopen. Hopelijk zou de Totodile het een beetje uithouden. “Welkom,” sprak een stem aan de overkant van het veld, gevolgd door een andere. “Uitdager.” De tweeling stond aan de andere kant van het veld en volgden Dahlia met hun ogen. Ze leken nog even jong als de laatste keer dat ze de tieners had gezien – wat toevallig ook tijdens het gevecht was geweest. Daarna was ze ook niet meer naar Mossdeep gegaan, zo roekeloos was ze niet. Kate hoopte had het duo ze geen problemen gehad, ze had gehoord dat de Lumiose gym was overgenomen door team Rocket. Hopelijk zou dat niet hier gebeuren. “Je bent op de hoogte..” begon de een. “.. van de regels?” maakte de ander de regel af. Great, het was zo een tweeling. Een tweeling met een of andere magische spirituele band, maar dat was ook best logisch aangezien de specialiteit van de gym Psychic was. Kate knikte en wierp een blik op haar Mareep, haar vacht knetterde al met elektriciteit, een teken dat ze er zin in had. De tweeling knikte en verplaatsten hun blik naar de scheidrechter die aan kwam lopen. “Dan kunnen..” mompelde de eerste die al een pokébal in zijn hand had. “.. we beginnen.” Het afmaken van elkaars zinnen was een beetje raar, maar goed. Als dat hun ding was. “Okay,” Kate knikte en gebaarde dat haar twee pokémon voor haar moesten staan. Dahlia zette haar poten al schrap terwijl Noa loom ernaast stond. De Totodile leek niet te weten in wat voor gevecht ze zo terecht zou komen - of het kon haar gewoon niet schelen. De tweeling opende hun pokéballen aan de overkant van veld en twee stenen verschenen. Stenen in vorm van een zon en maan.

VS

Zij waren de uitdagers wat betekende dat ze mochten beginnen. Zo goed had Kate zich niet voorbereid op de zevende gym, maar aangezien haar pokémon in de afgelopen tijd een stuk sterker waren geworden had ze er vertrouwen in. “Noa, Rain Dance,” droeg Kate haar Totodile op. Meteen beginnen met opzetten voor Dahlia, zo zouden haar aanvallen makkelijker raken. Of eigenlijk gewoon Thunder, wat een erg krachtige aanval was in de hand- eh.. poten van de Mareep – en toevallig ook Dahlia’s lievelingsaanval. “Dahlia Thunder!” Terwijl de krokodil een grappig waggeldansje deed om regen op te roepen liet Dahlia de elektriciteit in haar vacht knetteren. Wolken verschenen uit de top van de gym en het duurde niet lang of een regen begon op het strijdveld neer te vallen. Kate trok haar capuchon over haar hoofd, niet van plan doorweekt te worden. Ze had haar meest waterdichte jas meegenomen als voorbereiding, al was ze niet zo blij nat te worden. Het water kwam steeds sneller naar onder, genoeg om het een lichte storm te noemen – zonder de wind dan. Aan de overkant van het veld werden de Lunatone en Solrock opgedragen een Psychic en Rock Slide uit te voeren door hun spirituele trainers. De ogen van de Solrock lichtte blauw op en de pokémon leek een gat in haar tegenstander te staren. Dezelfde blauwe gloed verscheen om Dahlia en de Mareep werd een stukje de lucht in geheven. Het schaap liet een geschrokken geblaat horen voor het geluid werd afgesneden door een plotselinge pijn. Dahlia keek haar tegenstander vijandig aan en de regenwolken boven het strijdveld begonnen donker te verkleuren en te donderen. Een felle bliksemflits schoot naar onder en de Solrock werd geraakt door de krachtige aanval waardoor de pokémon meteen ophield met zijn aanval. De zon draaide met samengeknepen ogen rond en liet een.. geluid horen – Kate kon het niet goed beschrijven. Dahlia’s poten sloegen tegen de grond met een zachte ‘thud’ en het schaap moest meteen een lading stenen ontwijken die rondom haar zweefden – wat wonder boven wonder lukte. Noa had minder geluk, de Totodile struikelde toen ze de dingen probeerde te ontvluchten en viel plat op haar snuit. Een geschrokken kwaak verliet de bek van de pokémon, maar die werd afgesneden door de lading stenen die de krokodil omsloten. Dahlia liet een geschrokken geblaat horen en wilde richting haar maatje rennen. “Dahlia, Light Screen en Discharge,” leidde Kate haar pokémon meteen af, ze moesten blijven doorvechten. Als de Mareep zich zorgen ging maken om haar teamgenoot en zich zou afleiden van haar tegenstanders zou ze zo slachtoffer worden van een paar krachtige aanvallen. Noa was een stuk sterker dan ze er uit zag en zou niet worden uitgeschakeld door één aanval. Dahlia klemde haar kiezen op elkaar en liet een gloed om zichzelf en haar door stenen bedekte partner verschijnen. Die van Noa was niet te zien, maar het zou effect op de kleine krokodil hebben. “Noa, Waterfall op de stenen en gebruik dan een Aqua Tail!” Kate hield haar ogen op de stenen, het was belangrijk dat de Totodile eruit kwam, anders was ze een makkelijk doelwit voor de twee zwevende stenen. In plaats van het moment van rust te gebruiken om aan te vallen, werd de twee stenen opgedragen een Cosmic Power te gebruiken. Iets wat ervoor zou zorgen dat de Defence en Special Defence van de beide pokémon omhoog zou gaan. Hoewel het gevecht hierdoor iets moeilijker zou worden en langer zou duren, was er weinig aan te doen.

Noa liet een gedempte strijdkreet horen vanuit haar stenen gevangenis en wist een van de rotsen te kraken met een krachtige duw van haar lichaam. Dahlia wierp een vrolijke blik op de Totodile en blaatte luid terwijl ze een krachtige elektrische schok op haar tegenstanders af vuurde. De elektrische lading was moeilijk te ontwijken en de twee gympokémon werden geraakt door de schok. Er was geen verandering in uitdrukking, er was zelfs geen geluid van de twee stenen – maar het waren dan ook stenen, Kate had geen idee of ze ook echt iets voelden. Spookachtig staarden de pokémon naar de Mareep die hun had geraakt. Het was bijna eng, zelfs Dahlia leek rillingen te krijgen. Het leken wel Ghost types. Vooral de Lunatone leek zich op het schaap te richten, bewegingsloos zwevend. De Solrock deed meer en zweefde langzaam naar voren. Voor de tweede keer werd Dahlia gevangen in een blauwe gloed, het was duidelijk wie het doel van de zonnesteen was. De Mareep blaatte dreigend terwijl ze hulpeloos in de lucht hing, onmogelijk om zich te bewegen. Noa kwaakte luid en schoot naar voren. De plotselinge snelheid van de pokémon verraste de Solrock en de Aqua Tail sloeg de zwevende steen naar achteren. Dahlia viel weer terug naar onder en leek dankbaar om met alle poten op de grond te kunnen staan. “Dahlia, gebruik Signal Beam, en Noa, Waterfall!” Terwijl Dahlia zich klaar maakte om een lichtstraal op haar tegenstander – de Solrock in dit geval – af te vuren begon Noa op de Lunatone af te rennen. Maar voor de Totodile haar tegenstander kon raken had die al een Power Gem op de krokodil afgestuurd. De fel oplichtende energiestraal raakten Noa die weinig kans had om te ontwijken en de pokémon moest haar aanval afbreken. Dahlia had meer geluk, ze was buiten het bereik van de Lunatone en haar aanval wist de Solrock te raken en zelfs te verblinden. De Solrock liet een spookachtig geluid horen – een boos spookachtig geluid – en kneep de ogen die ze normaal al op een spleet had helemaal dicht. De gympokémon probeerde haar trainers commando’s op te volgen, maar de Psychic kon niet raken met gesloten ogen. De zon draaide geagiteerd rond en probeerde haar tegenstanders op het veld te vinden.

“Dahlia, Thunder,” Kate keek kort naar de Mareep, Dahlia leek het nog prima te doen. De Mareep was sterk en zou zich niet zomaar gewonnen geven. Noa aan de andere kant... de krokodil was maar twee keer geraakt, maar zag er al uitgeput uit. De Totodile was niet zo sterk als de Mareep en het zou niet lang duren voor de pokémon zou zijn uitgeschakeld. “Noa, Blizzard.” Dahlia stelde zich min of meer beschermend voor de Totodile neer en kneep haar ogen samen terwijl ze haar tegenstander zocht. Haar vacht knetterde vervaarlijk en net op het moment dat de langzaam verdwijnende donderwolken oplichten om de bliksemflits af te vuren kromp de Mareep ineen. Een verstikt geblaat klonk van de pokémon terwijl ze haar best deed overeind te blijven staan. De Thunder sloeg in en raakte de Solrock die het ongeluk had nog steeds confused te zijn en zijn gevoel van richting compleet kwijt was. Kate hield haar adem in toen ze realiseerde dat dit een Future Sight moest zijn, een aanval van de Lunatone. Een sterke aanval die zijn tol zou eisen van Dahlia.. hopelijk niet te veel. Haar oog viel op Noa die naar voren was getrippeld. De temperatuur in de kamer begon abrupt te dalen en de regen die langzaam ophield werd omgevormd tot hagel. Kate schermde haar ogen af tegen de ijskoude storm die het hele strijdveld omhulde, zelfs de scheids leek dekking te zoeken voor de krachtige aanval. De Blizzard zorgde ervoor dat zien moeilijk werd en voor een moment was er doodse stilte. Toen was er een paarse schokgolf zichtbaar en zag de blondine Noa’s schaduw naar achteren vallen. Het werd langzaam tijd om de Totodile terug te trekken, Noa zou het niet erg lang meer volhouden. Het begon weer warmer te worden en..! wacht, dat was geen natuurlijke hitte. Kate sprong opzij, net op tijd om te verhinderen dat ze werd opgeslokt door hongerige vlammen. Het vuur werd snel geblust door de druppelende regen die niet langer bevroren was sinds Noa was opgehouden met haar Blizzard. Geschrokken keek Kate naar de overkant van het veld en realiseerde zich dat de Solrock haar had aangezien voor een pokémon.

“Gaat het?” de scheids hief zijn vlaggetjes als teken dat het gevecht op pauze was en keek haar bezorgd aan. Kate knikte, al voelde ze zich niet zo goed nadat ze zich had gerealiseerd dat ze bijna ernstige brandwonden had opgelopen. “Heb je een pauze nodig?” de scheids keek haar doordringend aan, misschien was hij zelf wel aan een pauze toe, met alle extreme weersomstandigheden die Noa organiseerde. “Nee,” ze was dankbaar dat haar stem vast klonk, geen teken van schok. “Dan gaan we verder.” De vlaggetjes werden omlaag gedaan en de spanning keerde terug op het veld. Noa was nu echt moe, de aanvallen waren ver boven haar niveau en het zou niet lang meer duren tot de Totodile was uitgeschakeld. Maar dat gold ook voor de Sunrock, de gympokémon had ook heel wat schade opgelopen en was nog steeds confused. Het zou niet lang meer duren tot ze beide een pokémon moesten terug trekken. Maar nu de regen was gestopt had ze Noa nog net iets langer nodig. “Noa, Rain Dance, Dahlia, Power Gem,” met die woorden was het gevecht weer in volle gang. Noa, ondanks de vermoeidheid, wist de regendans te doen en de wolken die aan het verdwijnen waren begonnen weer terug te komen. Iets waar vooral de Sunrock niet blij mee was. De steen volgde zijn trainers commando op en omhulde zichzelf in vlammen. De regenwolken waren nog niet compleet en de pokémon stormde op de Totodile af om meer nattigheid te verhinderen. Dahlia, die net bezig was met het laden van haar aanval, hield daar meteen mee op en stormde op haar maatje af. Ze wist dat Noa één aanval verwijderd was van een KO en dat wilde ze kosten wat kost verhinderen. In plaats van een Power Gem uit te voeren gebruikte ze een Electro Ball en vuurde de elektrische bol op de aanvliegende Solrock af. Terwijl Noa nog steeds bezig was met haar dans wierp Dahlia zich tussen de twee pokémon. Een fel, wit licht begon van het schaap af te stralen en terwijl de Mareep zich klaar maakte voor de impact begon haar lichaam te veranderen. De Solrock raakte haar net op het moment dat ze uit het licht brak en Dahlia struikelde naar achteren, niet gewend om op twee poten te lopen. Geschrokken staarde de Flaaffy naar haar nieuwe lichaam en keek daarna meteen naar de Solrock. De steen lag uitgeschakeld op de grond, de Flare Blitz was hem teveel geworden. Opgelucht keek Dahlia naar haar maatje terwijl de regen weer begon te vallen, maar dat veranderde al snel in schok. De Lunatone was met oplichtende ogen achter de Totodile verschenen en de krokodil liet een geschrokken piep horen. Toen verloor Noa haar bewustzijn en lag ze uitgeschakeld naast haar maatje en de Solrock.

“Solrock kan niet meer verder vechten,” kondigde de scheidsrechter aan. “De Totodile kan ook niet langer vechten, wissel de uitgeschakelde pokémon alsjeblieft.” Kate liet Noa terug keren en keek naar de pokéball in haar hand. Ze had haar sneller terug moeten roepen, dan had Noa niet uitgeschakeld hoeven worden. Maar aan de andere kant, ze had de Rain Dance nodig en het was niet vreemd voor pokémon om uitgeschakeld te worden. Noa had een klap voor het team opgelopen, maar na een bezoek aan het pokécenter zou ze weer helemaal oké zijn. Aan de overkant liet Tate zijn Solrock terug keren en haalde een andere pokéball tevoorschijn. De pokémon die tevoorschijn kwam was elegant en leek niet erg onder de indruk van de Flaaffy die op het veld stond. Het was een Gallade die zich kalm op het strijdveld bevond, hij keek Dahlia koel aan en wachtte rustig af. Oh, Dahlia. Kate keek naar de net geëvolueerde pokémon. Ze had niet echt tijd gehad om van de evolutie te genieten. De Flaaffy keek hatelijk naar de Lunatone die rustig naast haar nieuwe teamgenoot zweefde. Het was duidelijk dat het schaap de pokémon het liefst zou uitschakelen, maar ze konden niet verder voor ze een nieuwe pokémon had gepakt. Bella of Tara? Ze had het al overwogen voor ze de gym in ging, maar uiteindelijk had ze besloten dat ze Bella eerst zou gebruiken. Tara zou op het veld verschijnen als Dahlia of Bella niet meer verder konden vechten – ze verwachtte al dat een van de twee uiteindelijk zou moeten opgeven. En voor de finale wilde ze dat de Flygon al haar energie had. Save the best for last.

VS  

Rustig klikte Kate Bella’s pokéball van haar riem. Het ding ging open en de gigantische Scolipede verscheen op het veld. Dahlia blaatte strijdlustig en voor een moment leek Bella verward, toen realiseerde de pokémon zich wie naast haar stond en keek de Flaaffy nieuwsgierig aan. Het was alweer een tijdje geleden sinds de laatste evolutie – dat was Hime geweest, maar Hime had nauwelijks tijd in het team als Vulpix gehad, dus was de Scolipede gewend aan haar Ninetales vorm. Dahlia had echter een erg lange tijd als Mareep doorgebracht, dus de evolutie was erg plotseling. De Flaaffy keek uitdagend terug alsof ze wilde dat de Scolipede iets tegen haar zei zodat ze een gevecht kon beginnen. Maar er was al een gevecht bezig, een belangrijke ook. “Dahlia,” Kate wierp de pokémon een waarschuwende blik toe. De Flaaffy draaide zich kort om – nog steeds wankel op haar benen – en keek haar trainer aan met eenzelfde uitdagende blik. Maar ze wist beter dan brutaal een gevecht te beginnen, bovendien was er altijd nog een Lunatone die ze wilde uitschakelen. De scheids kuchte om de aandacht te krijgen. “Het gevecht gaat verder, de gymleaders hebben een limit van één helende aanval met hun Gardevoir en Gallade om het gevecht eerlijk te houden,” hij wierp een blik op Kate. “Mocht de uitdager ook een pokémon hebben met helende aanvallen wil ik vragen hetzelfde te doen, ik hoop dat we het gevecht eerlijk kunnen houden.” De blondine knikte. Het was makkelijk misbruik te maken van Roost – in Tara’s geval – en hoewel het prima was in gevaarlijke situaties zou een gevecht daardoor al snel oneerlijk worden. De scheidsrechter bracht zijn vlag omlaag als teken dat het gevecht begon.

“Bella, Megahorn op de Lunatone,” droeg Kate haar Scolipede op. Ze stuurde liever Bella op de Lunatone af dan Dahlia aangezien de Maree- uh, Flaaffy geen grenzen kende als ze boos was. En het laatste wat ze wilde was verantwoordelijk zijn voor ernstige verwondingen tegen een gympokémon. Al wist ze niet zeker hoe ze een Lunatone kon verwonden, misschien het aanbrengen van breuken? Aan de andere kant, Dahlia was op het moment wel boos op de maan, maar dat zou snel over gaan. Noa leefde nog en zodra de Totodile zich beter voelde zou de Flaaffy het zo weer zijn vergeten. Maar toch gebruikte ze liever Bella, de Scolipede had ook een beter type voordeel. “Dahlia, Confuse Ray de Gallade.” Bella liet er geen gras over groeien en voor de andere pokémon wisten wat er aan de hand was had de Scolipede de Lunatone al geramd. De zwevende maan tuimelde naar achteren door de lucht en voor een moment zwoor Kate dat ze verrassing in de ogen van de pokémon zag. Voor haar kwam Dahlia ook in actie, hoewel de Flaaffy nog steeds moeite had met haar balans wist ze een Confuse Ray af te sturen op de- eh? Er was een heel leger aan Gallade verschenen. Dahlia was net zo verward als haar trainer en had geen idee welke van de kopieën echt waren. De Confuse Ray verdween zonder succes en het roze schaap zette een paar passen naar achteren. Dit was heel iets anders dan de twee stenen. Bella slaakte een geschrokken kreet toen ze werd geraakt door een energiestraal die de Lunatone had opgebouwd. De Scolipede was te druk bezig geweest met de Gallades dat ze de aanval niet had zien aankomen. “Bella, Steamroller, en Dahlia, Thunder Wave!” ze moest de Lunatone verslaan, de pokémon was het meest vervelend op het moment en ze wilde zich richten op de Gardevoir en Gallade van de twee gymleaders. Jammer genoeg kwamen die pas allebei tevoorschijn als ze de maansteen had verslagen. Dahlia was de eerste die handelde en een zwakke, elektrische schok kwam van haar vacht af. De kopieën die werden geraakt knapten en de echte Gallade deed een paar stappen naar achteren. Maar net als de Lunatone werd de gympokémon geraakt door de elektrische schok wat bewegen een stuk moeilijker zou maken in de lange duur. Bella reageerde meteen daarna en rolde zich op tot een gigantische bal. Met hoge snelheid stormde ze op de Lunatone af die de Scolipede probeerde tegen te houden met een Psychic. De aanval had, buiten misschien het samentrekken van Bella’s lichaam weinig effect en de Lunatone – die te dicht bij de grond zweefde – werd geraakt door de krachtige aanval.

De Gallade deed weinig om zijn teamgenoot te beschermen. In plaats daarvan deed hij een elegante dans – een Swords Dance – om zijn attack omhoog te brengen. De Gallade werd gevaarlijker terwijl de Lunatone aan het einde van haar krachten leek te zijn. Wat goed was aangezien dat betekende dat ze nog maar twee pokémon moesten verslaan. “Bella, Megahorn,” droeg Kate haar Scolipede met een tevreden ondertoon in haar stem op. Dit ging goed. Ze was aan het winnen! Bella krijste intimiderend en stormde genadeloos op de Lunatone af. De Lunatone deed.. niks. De maan zweefde vredig in de lucht en wachtte tot haar tegenstander was genaderd. Het lichaam van de pokémon begon op te lichten en het duurde een seconde voor Kate zich realiseerde wat ze pokémon deed. “Bella, Protect, snel!” Net op tijd.. of eigenlijk net iets te laat wist de Scolipede – die nog steeds in topsnelheid op de Lunatone afstormde – een doorzichtige bol om haar lichaam te vormen. Een deel van de explosie wist zich nog in het ding te dringen waardoor de pokémon wat schade opliep, maar niet zoveel als ze zou oplopen als ze geen Protect had gebruikt. De Lunatone zakte langzaam uit de lucht en bleef verslagen op de grond liggen. Explosion was een erg gevaarlijke aanval. Kate keek naar de scheids die zijn vlag hief en aangaf dat de Lunatone niet meer verder kon vechten. Bella keerde terug naar haar kant van het veld en het was duidelijk dat ze ook een paar klappen had opgelopen. Niet zoveel als Dahlia though, de Flaaffy had weinig aanvallen tegen zich aan gekregen deze ronde, maar ze had het gevoel dat dat snel zou veranderen. De maansteen werd terug gekeerd en Liza haalde haar tweede en laatste pokéball tevoorschijn. Elegant kwam de Gardevoir uit haar pokéball terwijl ze haar tegenstanders koel aankeek. Tijd voor de laatste ronde.

VS

Kate verwachtte dat het gevecht meteen weer verder zou gaan, maar in plaats daarvan hieven aan de overkant van de gym de twee leaders hun handen op. Alsof ze iets wilden zeggen nu hun laatste twee pokémon op het veld stonden. “We hopen,” begon de een – waarschijnlijk het meisje, Liza, al was het moeilijk te zeggen van de overkant van het veld. “Dat je er klaar voor bent,” maakte de andere af. Voor een moment wist Kate niet wat ze bedoelden, maar toen begonnen de twee pokémon op het veld te gloeien. Waarschijnlijk had het duo hun mega stones aangeraakt. De Gardevoir en Gallade werden opgeslokt door een felle gloed – net als bij een evolutie – en toen het licht afnam stonden de twee pokémon er in hun mega vorm. Bewonderend keek Kate naar de twee pokémon, ze kon zich niet herinneren wanneer de laatste keer was dat ze tegen een mega pokémon had gevochten – waarschijnlijk was het in de laatste gym geweest en dat was alweer een tijdje geleden.

“Bella, Poison Jab,” riep Kate tegen haar Scolipede terwijl ze een gebaar naar de Gardevoir maakte. “Dahlia, Thunder!” Terwijl Bella op de mega Gardevoir afstormde liet Dahlia razend snel een Thunder neerkomen op de Gallade. Voor de pokémon een kans had om de aanval te ontwijken raakte de krachtige elektrische schok hem en zakte de pokémon voor een moment door zijn knieën. Met een Confusion probeerde de Gallade de Flaaffy te raken, maar kon niet bewegen door de schok die hij eerder had gekregen. Bella slaakte aan de andere kant van het veld een kreet. De Scolipede had nog een Psychic tegen zich aan gekregen en trok zich terug van de Gardevoir. Een physical attacker en een special attacker.. het was duidelijk dat de Gardevoir het voordeel had. Bella was sterker dan de Gardevoir, dus ze zou de klappen beter kunnen opnemen. Lang zou ze het echter niet uithouden als ze de hele tijd de super effectieve aanvallen tegen zich aan zou krijgen. Then again, dit was de Psychic gym, wat verwachtte ze ook? Voor nu was Bella nog oké. De regen die genadeloos op het veld had geregend hield langzaam op en Kate keek omhoog. Een deel van haar was blij dat de nattigheid ophield, maar nu zou Thunder lastiger zijn om te gebruiken.. maar dat was okay, ze waren bij de laatste twee gympokémon en ze had Tara nog altijd in haar reserve. Ze deed haar capuchon af en rilde toen een paar druppels in haar nek gleden. In elk geval was het niet meer zo nat – op de grond na. “Dahlia, Thunder Shock!” droeg de blondine haar pokémon op. “Bella, Poison Tail!” Terwijl Bella weer op de Gardevoir afstormde, alsof ze niks had geleerd van de vorige pogingen, en met een oplichtende staart uithaalde werd Dahlia geraakt door een Psycho Cut van de Gallade. De mega pokémon was dichterbij gekomen voor de Flaaffy het door had gehad en sloeg de pokémon naar achteren. Dahlia blaatte paniekerig en stuurde een elektrische schok op de aanvallende pokémon af. Wankel bleef de nieuw geëvolueerde pokémon op haar poten staan terwijl ze haar best deed meer aanvallen te ontwijken. Bella liet ook een krijs horen toen de Gardevoir met een elegante beweging van haar arm een Confusion op haar af stuurde. De Scolipede schudde wilde met haar kop en liep onhandig naar achteren. Het was niet moeilijk om uit te vogelen wat er aan de hand was; Bella was confused. Kate beet op haar lip en keek naar de twee mega pokémon. Met alle super effectieve aanvallen die de Scolipede te verduren kreeg zou het niet lang meer duren tot ze was uitgeschakeld… “Dahlia, gebruik Thunder,” ze moest maar proberen snel een van de twee gympokémon uit te schakelen. “Bella.. Toxic!” De Toxic zou Dahlia ook kunnen raken – de mogelijkheid was zelfs erg waarschijnlijk – maar ze moest iets proberen. Bella was nu kwetsbaar.

En de gymleaders wisten het ook. Dahlia probeerde de Gallade te raken met een Thunder, maar de pokémon wist de aanval behendig te ontwijken en de elektrische schok sloeg in op de grond. Zonder de regen was het een stuk moeilijker. Maar in plaats van de Flaaffy aan te vallen rende de pokémon door en haalde uit met een tweede Psycho Cut, deze keer gericht op de Scolipede. Zijn oplichtende arm raakte Bella tegen de zij en bracht de pokémon uit balans waardoor ze onhandig een paar stappen naar voren moest doen. Bezorgd keek Kate naar de pokémon, als ze niet beter wist zou ze denken dat de Scolipede een glaasje teveel op had. Bella krijste en probeerde de Gallade te raken, maar kreeg meteen een Psychic tegen zich heen van de Gardevoir. Met een ruk van haar kop verplaatste de Scolipede haar aandacht naar de andere gympokémon en spuugde een lading vies, paars gif op de pokémon af. De Gardevoir was niet voorbereid op de aanval en de Flaaffy die zich er achter bevond ook niet. Dahlia liet een geschrokken kreet horen toen ze ook werd geraakt door het gif. “Dahlia, gaat het?” Kate keek de Flaaffy verontschuldigend aan, hoewel Bella er niet veel aan kon doen wist ze dat de aanval ook teamgenoten kon raken en een kleine beetje schuldgevoel kwam over haar heen. De Flaaffy keek haar trainer aan en blaatte bemoedigend, er was meer nodig dan een beetje poison om haar te verslaan! Toch, het schaap zag er moe uit en zou zich binnenkort een keer zijn verslagen. En Bella.. de Scolipede was er zelfs erger aan toe. Alle super effectieve aanvallen vroegen hun tol en de Scolipede stond hijgend in het midden van het veld. “Dahlia, Thunder!” De Flaaffy zette haar poten steviger op de grond en vuurde gericht een Thunder op de Gardevoir af. De gympokémon was totaal onvoorbereid op de aanval aangezien Dahlia alleen de Gallade had aangevallen en liet een geschrokken kreet horen toen de krachtige schok haar raakte. Razend snel draaide de pokémon zich richting Flaaffy en probeerde het schaap te raken met een Psychic. Dahlia was voorbereid en trok een sprintje waardoor de Gardevoir miste. De gympokémon liet zachtjes een gefrustreerd geluid horen en keek zijwaarts naar haar partner die richting Bella bewoog met een oplichtende arm. “Bella, Protect!”

De Scolipede bewoog haar kop heen en weer, alsof ze moeite had met vinden waar het geluid vandaan kwam, en probeerde een Protect uit te voeren. De Scolipede liet een gefrustreerde krijs horen toen het niet werkte en werd geraakt door de Psycho Cut van de Gallade. Boos schudde de pokémon met haar kop, maar de Gallade was alweer ver buiten haar bereik. Met de cape die de gympokémon had leek het wel alsof hij een held was die tegen een gigantisch monster vocht. Maakte dat haar dan de bad guy? Ze was niet gewend aan die rol, maar ze zou het voor de verandering uitvoeren. Ze was hier om de gym badge te stelen en het zou haar lukken ook! “Bella, Venoshock!” Kate hoopte maar dat Bella uit de confusion zou komen, maar ze vreesde het ergste. De Scolipede stond niet meer zo stevig op haar poten en zou het waarschijnlijk snel moeten opgeven. “Dahlia, Electro Ball!” De Flaaffy vormde een elektrische bal tussen haar voorpoten en alsof ze een honkbalspeler was gooide ze het ding op de Gallade af. De gympokémon stond met zijn rug half naar haar toe en kon de aanval niet op tijd ontwijken terwijl Bella de Gardevoir aanviel. De mega Gardevoir was niet onvoorbereid, de pokémon strekte haar handen uit en raakte de Scolipede met een Stored Power. Ze had dan wel geen buffs, maar ze leek zo zelfverzekerd dat het Bella teveel zou worden dat ze geen extreem krachtige aanval koos. Eerst dacht Kate dat de pokémon hoogmoedig was, maar toen Bella begon te wankelen realiseerde ze zich dat de Scolipede echt op het punt stond flauw te vallen. De gigantische pokémon krijste, al klonk het een stuk zwakker dan eerst, en wist de Venoshock uit te voeren. Paarse drab werd over de Gardevoir gegoten en de pokémon leek opeens een stuk minder beheerst. Want hoe slecht Bella er ook aan toe was, de Gardevoir had ook heel wat klappen opgelopen van de Poison type. Terwijl de Scolipede weer wankelde begon de Gardevoir ook in te zakken. Hulpeloos keek ze naar haar partner die kwam aangesneld. Het lichaam van de Gallade gloeide roze op en met een beweging van zijn armen stuurde hij een helende puls naar de verzwakte pokémon. Achter de twee gympokémon sloeg Bella tegen de grond en bleef daar bewusteloos liggen. Uitgeschakeld en duidelijk niet in staat verder te vechten.

De scheids hief zijn vlag op en kondigde aan dat de Scolipede niet langer verder kon. Kate viste Bella’s pokéball van haar riem en liet de pokémon terug keren. Nu had zij ook nog maar twee pokémon over. Het was tijd voor haar sterkste pokémon, haar trouwe partner. Het was tijd voor Tara om het gevecht te joinen.

VS  

Nadat ze de groene pokéball had open geklikt verscheen Tara’s indrukwekkende gedaante op het veld. De Flygon zette haar poten stevig op de grond en keek haar tegenstanders koel aan. Dahlia blaatte opgelucht bij het zien van de krachtig draak, naar haar idee hadden ze al gewonnen. Tara stond bekend als de ace van het team en was nauwelijks verslagen – al was ze niet compleet onverslagen. De draak keek de Flaaffy een moment nieuwsgierig aan, maar besefte al snel wie er voor haar stond. Dahlia’s uitdagende blik was op elke pokémon te herkennen, het maakte niet uit waarin het schaap evolueerde. Kate keek naar de scheids, die knikte naar haar en liet zijn vlag zakken. Het gevecht ging weer verder.

“Dahlia, Discharge,” met Tara op het veld voelde Kate zich opeens een stuk zelfverzekerder. Haar trouwe Flygon had in elk gym gevecht meegevochten – en zelfs drie in haar eentje verslagen – en had haar tot nu toe niet teleurgesteld – of ze kon zich in elk geval geen teleurstelling herinneren. Tara verloor niet snel een gevecht en aangezien haar tegenstanders deze keer al verzwakt waren was het eigenlijk onmogelijk om nog te verliezen. Dahlia voelde zich duidelijk net zo zelfverzekerd als haar trainer en haar, nu groene, bol aan het einde van haar staart lichtte fel op – een teken dat haar elektriciteit volledig was opgeladen. De krachtige elektrische schok was voor niemand te ontwijken, maar in tegenstelling tot de twee gympokémon deed de aanval voor Tara geen schade en vertrok de elektriciteit door haar poten de grond in. Dahlia blaatte zelfverzekerd en keek haar twee tegenstander ondanks haar eigen vermoeidheid uitdagend aan. Tara schoot naar voren – ze had geen commando’s nodig, ze wist prima hoe ze zelf kon vechten – en liet haar vleugels metaalachtig opgloeien. Ze had het gevecht niet echt kunnen bekijken, maar aangezien ze in het nadeel was tegen de Gardevoir wilde ze de pokémon zo snel mogelijk verslaan. De Gardevoir bracht haar handen samen en voor een moment was de ruimte gehuld in een spookachtig licht. Een roze bal vormde in de ruimte tussen de handen van de gympokémon en met een lichte duw werd de Moonblast op Tara afgevuurd. De bol raakte de draak tegen haar borst, maar op samengeklemde kiezen na had het nauwelijks effect. Misschien verwachtte de Gardevoir dat de Flygon haar aanval zou afbreken als ze werd geraakt door de krachtige aanval, maar dat was totaal niet het geval. De vleugels van de Flygon raakte de mega pokémon recht in haar buik en met een gedempte kreet viel het elegante wezen op de grond. De Gallade schoot naar voren en probeerde de draak te raken met een Close Combat, maar Tara was al omhoog gevlogen, buiten het bereik van de gympokémon. “Confuse Ray!” riep Kate haar pokémon toe, opeens gevuld met nieuwe energie. Het gevecht was best stressvol geweest, maar met Tara op het veld voelde ze zich een stuk beter. Het was tijd om dit gevecht weer om te draaien en te winnen!

Dahlia blaatte enthousiast en stuurde voor de tweede keer een sinister glimmend bolletje op de Gallade af. Het was een stuk makkelijker met maar één Gallade op het veld en in tegenstelling tot de eerste keer raakte de Confuse Ray deze keer wel. Net als Bella eerder in het gevecht verscheen er een troebele uitdrukking in de ogen van de mega pokémon en leek hij opeens een stuk minder stevig op zijn poten te staan. Tara scheerde langs haar teamgenoot heen en vloog weer op de Gardevoir af. Deze keer was de pokémon niet zo zelfverzekerd en nam een meer verdedigende houding aan, klaar om opzij te springen als de Flygon kwam. Ze opende haar mond en een helder gezang vulde de kamer. Dahlia deinsde terug en kromp een beetje ineen en Kate merkte het ook. Ze kon haar vinger er niet op leggen, maar het lied wat de Gardevoir zong raakte haar. Ergens diep van binnen, een plek die ze had weggestopt en liever gesloten hield. Toen sloeg Tara’s ijzeren staart tegen de pokémon aan en werd het lied abrupt beëindigd. De Gardevoir was niet voorbereid op een Iron Tail en sloeg weer achterover tegen de grond. Gefrustreerd keek de gympokémon omhoog naar de Flygon die nauwelijks last leek te hebben, ondanks de super effectieve aanvallen die ze had opgelopen. Tara keek koel terug en liet geen emotie doorschemeren, maar dat moment zorgde ervoor dat de Gallade – hoewel hij confused was – haar kon raken met een Night Slash. De draak siste verrast en zette meteen stappen naar achteren om weg te komen van de scherpe armen van de pokémon. Dahlia schoot naar voren en viel aan met een tweede Discharge – ondanks het feit dat Kate niks had opgedragen – en bevond zich opeens weer in een paarse gloed. De mega Gardevoir keek haar kil aan, alsof ze haar woede op een zwakkere pokémon moest afreageren – en Dahlia was niet eens zwakker, maar ze was wel een stuk minder indrukwekkend dan de twee meter grote draak. De Flaaffy blaatte paniekerig toen de Psychic haar raakte en van de grond tilde. Tara richtte zich meteen op de Gardevoir en wilde aanvallen, maar bedacht zich toen ze zag dat de Gardevoir zich beschermend achter de verwarde Gallade had opgesteld. Riskant, al werkte het wel.

Tara siste en liep met haar lichaam schuin naar haar tegenstanders, alsof ze een jager was op zoek naar een opening – en in een manier was ze dat ook. De Flygon bolde haar wangen op en een vuurlading werd op de twee gympokémon afgevuurd. De Gardevoir liet een geschrokken kreet horen toen ze de vlammen op zich af zag komen. Wat ze ook had verwacht, dit was het niet. Dahlia werd losgelaten en landde weer op de grond. De Flaaffy, die toch niet helemaal aan haar nieuwe lichaam was gewend, viel om, maar wist snel overeind te krabbelen om zich voor te bereiden op nieuwe aanvallen. De vlammen werden voor het grootste gedeelte tegengehouden door de Gallade – de arme pokémon leek geen idee te hebben wat er aan de hand was – al wist een deel van de vlammen de Gardevoir ook te bereiken. Het was alsof de Gallade helemaal geen deel meer was van het gevecht, maar dat was geen probleem voor Kate’s kant. “Dahlia, Thunder,” ze moest er maar het beste van hopen, zelfs zonder de regen. De Flaaffy blaatte en keek vijandig naar de Gardevoir, ze had het helemaal gehad met de mega pokémon. De bol aan het einde van haar staart gloeide een fel groen op en een Thunder raakte de Gardevoir voor de ook maar een stap opzij kon zetten. De schok trok door het lichaam van de pokémon en voor een moment leek het elegante wezen een beetje in te zakken. Beide pokémon waren uitgeput, maar niet van plan op te geven. De gympokémon staarde vijandig terug en leek de Flaaffy maar al te graag aan te willen vliegen. Een vijandigheid was ontstaan na de laatste aanvallen en het was duidelijk dat ze allebei het gevecht wilden winnen. Tara siste ook en sloeg haar vleugels uit voor een tweede Steel Wing. De draak zette zich af en scheerde voor de tweede keer op de Gardevoir af met oplichtende vleugels. De vermoeide gympokémon was geen partij voor de krachtige Flygon en werd weer omgegooid. De mega siste in frustratie en krabbelde met zichtbare moeite overeind. De Gardevoir keek Tara met een kille blik aan en sloot haar ogen om geconcentreerd iets te murmelen. Met haar handen in elkaar gevlochten was het net alsof ze tot Arceus – of waar ze ook in geloofde – bad. Tara stampte op de grond en een gouden gloed verscheen onder haar poten – het was tijd voor een van haar favoriete aanvallen. De gouden gloed schoot richting Gardevoir. De gympokémon deed geen poging de aanval te ontwijken, maar richtte zich tot haar partner en stuurde razend snel een Heal Pulse op de pokémon af. Aangezien de Gallade weinig schade had opgelopen door het hele gevecht – of in elk geval minder – zou hij weer redelijk op kracht zijn en nog wel een tijdje kunnen verder vechten. Toen ontplofte de grond onder de Gardevoir’s voeten door Tara’s Earth Power en met een zachte kreun zakte de pokémon door haar knieën. Haar mega vorm verdween weer in een kort moment van licht en toen lag de Gardevoir op de grond. Uitgeschakeld.

Het was dat moment dat de Gallade uit zijn confusion wist te komen en hij nam meteen de kans om de dichtstbijzijnde pokémon aan te vallen – in dit geval Dahlia. De arme Flaaffy was totaal onvoorbereid op de Close Combat en werd keer op keer geraakt door de vuisten van de mega. Nu had ze haar wolkachtige vacht niet meer om de klappen op te vangen.. de roze pokémon probeerde wanhopig weg te komen, maar haar poten begonnen het al te begeven.  “Tara!” eigenlijk had ze niks hoeven zeggen, de Flygon was al in actie gekomen voor haar trainer iets had gezegd. Maar de Gallade stapte kalm van de Flaaffy weg en liep naar zijn kant van het veld. Dahlia lag bewusteloos op de grond en de scheids hief zijn twee vlaggen. “De Flaaffy en Gardevoir kunnen niet langer vechten.”

VS

Nadat Kate en Liza hun pokémon hadden teruggekeerd trok de ene tweeling, Liza, zich terug van het veld. Stil ging de gymleader naast de scheids staan en keek haar broer bemoedigend aan. Tate liet een kleine glimlach zien en verplaatste zijn blik naar zijn tegenstander. Kate keek de overgebleven gymleader rustig aan en knikte beleefd. Toen hief de scheids zijn vlag en ging het gevecht door. Tijd voor de finale.

Tara liep in haar roofhouding over het veld en keek haar tegenstander inschattend aan. Ze had eigenlijk alleen tegen de Gardevoir gevochten en had weinig aandacht aan de andere pokémon besteed, maar nu moest ze wel. Haar tegenstander analyseren en dan aanvallen met de aanvallen die het meeste schade zouden doen, dat was haar manier van vechten – een slimme manier van vechten. En net zoals voor elke gym had Kate doorgenomen welke types de pokémon hadden – het was meer voor haar zelf, maar de Flygon keek graag mee om zelf voorbereid te zijn. Zij moest uiteindelijk vechten, niet Kate. Razendsnel zette de draak zich af en vloog richting de Gallade. De gympokémon bleef kalm staan en wachtte de Flygon op. De arm van de mega pokémon gloeide groen op en toen Tara hem raakte met haar Aerial Ace sloeg hij toe met de Leaf Blade. Tara siste toen de arm van de pokémon in haar dikke huid sneed, maar gaf niet toe. In plaats daarvan opende ze haar bek en liet een krachtige Dragon Pulse los. De Gallade was te dichtbij om te ontwijken en kruiste zijn armen om zich tegen de klap te beschermen. Zo werd er meer ruimte tussen de twee pokémon gemaakt en kwamen ze met onheilspellende blikken tegenover elkaar te staan. Tara zette zich voor de tweede keer af, maar stormde deze keer niet richting haar tegenstander. In plaats daarvan vloog ze naar boven om een Fly voor te bereiden. De Gallade kreeg de opdracht nog een Swords Dance uit te voeren, zijn attack moest nu bijna max hebben bereikt. Gevaarlijk, maar Kate vertrouwde erop dat Tara het zou redden. En anders kon ze altijd die ene Roost gebruiken die was toegestaan.

Voor de draak kon aanvallen kromp ze echter ineen. De Flygon liet een laag gesis horen en leek voor een moment moeite te hebben met vliegen. Wat was..? Verward keek Kate naar haar pokémon, Tara was toch niet? Toen realiseerde ze zich: de Gardevoir. Het schietgebedje was geen doelloze actie geweest, het was een Future Sight. Het hield de draak niet lang tegen, de pokémon wist zich te herstellen en Tara dook naar onder met uitgestrekte achterpoten op haar tegenstander. De Gallade deed zijn best weg te duiken, maar was niet snel genoeg om aan de draak te ontsnappen. In plaats daarvan bracht hij zijn handen samen en richtte ze op de Flygon. De Stored Power was sterker dan die van de Gardevoir aangezien hij zijn Attack al aanzienlijk had geboost met zijn Swords Dances, maar het was niet genoeg om Tara tegen te houden. De draak tackelde de Gallade met haar lichaam en sloeg de gympokémon omver. De mega wist zich snel te herstellen en ontweek een Dragon Rush waarmee de Flygon hem meteen daarna probeerde te raken. In plaats daarvan werd Tara geraakt door een Psycho Cut toen ze lang hem heen scheerde. De draak siste en besloot zich terug te trekken naar haar kant van het veld. Het monster landde voor haar trainer en gaf de blondine een snelle blik. Kate knikte bemoedigend naar haar pokémon en Tara draaide zich om, om zich compleet op het gevecht te richten. Deze keer viel de Gallade als eerst aan en haalde uit met een Night Slash. Tara was voor de verandering te langzaam om te ontwijken en liet een laag grommen horen toen ze nog een snee kon toevoegen aan de lijst met wonden – al was het nog niet zo ver gekomen dat ze bloedde dankzij haar dikke woestijnhuid. In plaats van proberen te ontwijken draaide de draak haar lichaam compleet om en bewoog wild om zich haan waardoor voornamelijk haar staart de Gallade raakte. De gympokémon probeerde weg te komen van de wilde Flygon, maar dat was moeilijker dan gedacht. De Gallade werd achterover geslagen door de staart en voor een moment lag hij hulpeloos op de grond. Tara reageerde meteen en vuurde een vuurbal op de pokémon af.

Een doorzichtige bal vormde zich om de Gallade voor de aanval kon raken en de vuurbal spatte uiteen tegen de Protect. Moeizaam kwam de Gallade overeind en stelde zich verdedigend op. Tara was in een veel betere staat en het zou hem moeite kosten de draak net zo erg te verzwakken. De gympokémon wilde naar voren schieten, maar.. kon zich niet bewegen? Kate herinnerde zich dat de pokémon paralyzed was, al had hij daar weinig last van gehad. Het leek erop dat zijn geluk aan het einde kwam. Tara liet de kans niet aan zich voorbij gaan en met de Dragon Rush die ze eerder niet had kunnen uitvoeren. De Gallade werd naar achteren geslagen en moest weer overeind kruipen. Met samengeknepen ogen keek de gympokémon naar zijn tegenstander en wachtte geduldig af. Tara stampte op de grond en liet weer een gouden gloed verschijnen. Een gouden lijn zocht zijn weg richting Gallade, maar de pokémon wist weg te komen voor de grond onder hem begon te exploderen. Hij was niet paralyzed genoeg om helemaal te verstijven. De pokémon stormde op Tara af en voor de Flygon iets kon doen werd ze geraakt door een Close Combat. De mega pokémon sloeg genadeloos op haar in terwijl ze geschrokken probeerde weg te komen. Toen dat niet werkte veranderde de draak van tactiek en begon wild te bewegen. De Bulldoze maakte het een stuk moeilijker voor de Gallade en de pokémon bewoog zich hijgend naar achteren. Kate keek het wezen inschattend aan, was het einde in zicht?

Tara bleef op een afstand staan en een groene gloed verscheen om de Flygon. Dezelfde gloed verscheen om haar tegenstander en de Gallade zakte ineen. Giga Drain stal de laatste overgebleven krachten van de gympokémon en dat realiseerde hij zichzelf ook. Met verrassende snelheid bewoog de mega zich naar voren en haalde uit met een Psycho Cut. Tara siste toen ze niet op tijd kon wegkomen en trok zich weer terug. Het leek erop dat ze afstand wilde behouden, misschien was ze er toch slechter aan toe dan Kate eerst had gedacht. De Flygon sloot haar ogen en boven het veld verschenen witgekleurde speren. De finale zou niet compleet zijn zonder vuurwerk. De Draco Meteor begon neer te regenen op het veld en de Gallade deed zijn best ze te ontwijken. Of dat wilde hij, maar na alle beweging die hij over het gevecht had gehad begon de paralysis in te zeggen en kon de pokémon niet bewegen. Een van de speren raakte de mega Gallade in zijn rug en in een wolk van stof werd hij tegen de grond geslagen. Ademloos keek Kate toe, was dit het einde? Had ze gewonnen of zou de Gallade weer overeind komen met een Close Combat? Tara leek ook niet meer zo fit en ze wilde haar gevallen pokémon naar het center brengen. Maar ze had niet gewonnen voor alle tegenstanders bewusteloos de grond raakten. En dat zou ze pas weten als het stof weer ging liggen.

Samenvatting:

Met een heldhaftige kreet brak de Gallade uit het neervallende stof. Jammer, het was, nog, niet gelukt. Wacht, er was niet één, maar meerdere Gallade? Nog een Double Team realiseerde Kate terwijl ze een blik op Tara wierp. De Flygon was in prima staat om nog verder te vechten, dus dat was wat ze zouden doen. De draak krijste en stampte krachtige met haar poten op de grond. Het voelde alsof de Earthquake het hele gebouw liet schudden, zelfs Kate moeite met overeind staan en zij was heel wat gewend van de draak. De Gallade schoot naar voren en terwijl zijn kopieën overal om hem heen in glitters uiteen vielen liet hij zijn arm wit opgloeien. De Aerial Ace sneed over Tara’s dij en de Flygon brulde terwijl ze met een Dragon Claw naar de gympokémon uithaalde. Met een behendige sprong wist de mega Gallade naar achteren te springen en de aanval te ontwijken. Het leek erop dat de pokémon een hele nieuwe energie had gekregen na geraakt te zijn door de Draco Meteor. Maar Tara had ook nog genoeg krachten over en het leek erop dat ze voor een heel nieuw gevecht stonden. Ze wilde niet per se moeilijk zeggen – misschien was het zelfvertrouwen, misschien was het arrogantie – maar ze wist dat als de draak het niet slim speelde ze zou kunnen verliezen. Terwijl Tate aan de overkant zijn pokémon op droeg een Leaf Blade uit te voeren, probeerde Kate snel een tactiek voor haar eigen pokémon te bedenken. “Tara, Boomburst en Dragon Dance!” de Flygon leek verrast dat ze commando’s kreeg, maar bestede geen tijd om aan haar trainer te twijfelen. Ze twijfelde bijna nauwelijks aan Kate. De draak opende haar bek en een afgrijselijk geschreeuw vulde de kamer. Kate omklemde haar oren met haar handen, maar het was niet genoeg om het geluid buiten te sluiten. Uit haar ooghoek zag ze de andere het ook doen en op het veld zakte de Gallade wat ineen. De pokémon stond veel dichter bij Tara dan de rest en kreeg de volle laag. Maar hij was vastbesloten om de Flygon te verslaan, want zelfs terwijl de draak zijn oren kapot maakte wist hij naar voren te rennen en uit te halen met zijn groen opgloeiende arm. Tara hield op met krijsen en bewoog zich sissend naar achteren. De Gallade keek uitdagend terug, al leek hij wat wankel op zijn benen te staan.

Kate voelde een piep in haar oren – ze hoopte uit het diepst van haar hart dat ze geen oorproblemen zou krijgen vanwege de geluidsaanvallen van haar draak – en probeerde zich te concentreren op het gevecht. Wat een stuk moeilijker was dan verwacht aangezien de Boomburst ervoor zorgde dat ze zich wat licht in haar hoofd voelde. Hopelijk betekende dat dat het een sterke aanval was en niet dat ze een bezoek aan de dokter moest brengen. Gelukkig was Tara niet beïnvloed door de aanval – ze had het immers veroorzaakt – en danste onder invloed van een paarse gloed. De Dragon Dance zou ervoor zorgen dat ook zij sterker en sneller zou worden. Iets wat ze dringend nodig had in haar gevecht tegen de mega Gallade. De draak schoot naar voren en haar vleugels begonnen weer witachtig op te gloeien. De gympokémon wachtte haar geduldig af en vlak voor de Flygon hem kon raken verdween hij. Voor een moment was Tara net zo verward als haar trainer en keek ze wild om zich heen. Ze hield er niet van onvoorbereid te zijn en haar poten konden geen gewicht op de grond bij haar in de buurt vinden. Toen verscheen de pokémon boven haar. Het wapperen van de mega’s cape verraadde zijn aanwezigheid, maar Tara was te langzaam om te ontwijken. De arm van de pokémon gloeide zwart op en de Flygon kreeg een Night Slash in haar rug te verduren. De draak liet een krijs van verrassing horen en probeerde zich om te draaien zodat ze haar tegenstander kon aanvallen. De Dragon Dance gaf haar net een extra boost en voor de Gallade weg kon komen had de Flygon haar paars opgloeiende klauwen al in zijn schouder geboord. De gympokémon gaf een schreeuw en probeerde zich los te trekken van de draak, maar Tara was niet van plan hem zo makkelijk te laten gaan. Een groene gloed omringde de Flygon en een seconde later had de Gallade de gloed ook. De pokémon kreunde en zakte iets ineen toen zijn krachten via de Giga Drain werden gestolen. De mega haalde uit met een Slash en de klap zorgde ervoor dat de draak hem los liet. Met snelle sprongen werkte de gympokémon zich naar achteren en bleef daar licht hijgend staan. Tara sloeg uitdagend met haar staart, ze had weer een beetje kracht terug en was klaar om de pokémon weer aan te vliegen.

De Gallade hief zijn arm en Tara was klaar om de aanval te ontwijken, maar die kwam niet. In elk geval niet in de vorm die ze verwacht had. Met een Stored Power – die nu echt wel wat schade deed na alle Swords Dances – viel de Gallade de draak van een afstand aan in plaats van alle armaanvallen die hij door het hele gevecht had gebruikt. Tara kromp licht ineen onder de psychische aanval en siste laag. De Flygon stampte op de grond en de bekende gouden gloed verscheen. De Earth Power zocht zijn weg naar de Gallade die probeerde weg te komen. Alleen lukte dat niet, een gefrustreerde kreet kwam van de pokémon toen hij zich lichaam niet kon bewegen. Hij was, realiseerde Kate, nog steeds paralyzed, wat Tara in haar voordeel kon gebruiken. De grond onder de Gallade gloeide goud op en een paniekerige blik kwam in de ogen van de verlamde pokémon. De Earth Power explodeerde de grond onder de mega en een nieuwe lading stof maakte het moeilijk om te zien. Tara liep langzaam aan haar kant heen en weer en wachtte tot ze beweging in het stof zou zien. Voor haar was het stof geen probleem, zolang de Gallade op de grond bleef. De spanning was te snijden en Kate merkte dat ze zelf bijna haar adem aan het inhouden was. Dit gevecht was een stuk intenser dan ze had verwacht. “Tara,” ze was bijna te nerveus om de stilte te breken. “Screech.” De Flygon humde zachtjes en opende haar bek om nog een keer te krijsen. Het was niet zo luid als de Boomburst en niet zo mooi als het gehum, maar het zou er in elk geval voor zorgen dat de Gallade een lagere Defence had. Een beweging uit Kate’s ooghoek trok haar aandacht en de Gallade verscheen naast de Flygon in de lucht. Tara was niet voorbereid op de Teleport en de gympokémon sloeg op haar in met een Close Combat. Dat was riskant, zo verloor hij nog meer Defence en samen met de andere Close Combat betekende dat dat Tara’s aanvallen harder zouden raken. Waarschijnlijk probeerde de Gallade de Flygon te verslaan voor hij zelf werd verslagen, al zou dat niet zo makkelijk zijn als hij zou willen. De draak probeerde haar lichaam zo goed mogelijk te beschermen door haar buik naar haar tegenstander te draaien. Als je aan ‘beschermen’ dacht gebruikte je meestal niet je buik als schild, maar Tara probeerde haar vleugels veilig te houden. Hoe sterk ze ook was, haar vleugels waren tere dingen en hoewel ze niet meteen zouden scheuren, wilde ze niet dat ze ook maar een beetje kapot gingen. De mega bleef doorgaan met inslaan en de Flygon bolde haar wangen. Een Flamethrower werd over de Gallade uitgebraakt en de pokémon slaakte een gepijnigde kreet. Snel werkte hij zich achteruit en probeerde de vlammen die nog op zijn cape branden uit te stampen. Met samengeknepen ogen keek de pokémon zijn tegenstander een moment aan en nam daarna dapper een vechtpositie aan. Het gevecht kon doorgaan!

Tara bleef behoedzaam aan haar kant van het veld staan, de Close Combat was niet bepaald zwak geweest en ze moest oppassen dat ze er niet nog een tegen zich aan kreeg. De Gallade aan de andere kant leek ook niet de eerste willen zijn die aanviel en bleef in zijn verdedigende houding staan. De gespannen stilte kwam weer terug en niemand leek als eerste te durven aanvallen. Toen kwam de Flygon in beweging en schoot naar voren. De mega Gallade was niet helemaal voorbereid op de plotselinge beweging en wist maar half opzij te springen. De Dragon Rush raakte zijn zij en net voor Tara hem raakte wist hij zijn arm roze te laten opgloeien. De Psycho Cut sneed over de Flygon haar zij en de draak bewoog zich sissend naar achteren. Deze keer was de snee diep genoeg geweest om een beetje bloed naar boven te halen. Met samengeknepen ogen keek Tara haar tegenstander aan, ze hield niet van bloeden. “Tara, Fly!” droeg Kate haar pokémon op. Misschien werd het tijd het gevecht in eigen handen te nemen. Hoewel haar draak gewend was om zelf te vechten kon het geen kwaad soms mee te helpen. Bovendien wilde dit gevecht graag afsluiten, er waren meer gespannen stiltes dan haar hart aan kon. De Flygon gromde instemmend en zette zich af van de grond. Met gespreide vleugels verkoos ze het luchtruim en cirkelde daar rond, wachtend op een kans om aan te vallen. De Gallade kwam ook in beweging en begon zich razend snel over het veld te bewegen zodat er meerdere kopieën van hem kwamen te staan. Tara dook naar onder en voor een moment vroeg Kate zich af hoe de draak verwachtte in Arceusnaam de juiste Gallade te raken, toen boorden de draak haar achterpoten in de juiste mega en werd de pokémon naar achteren geslagen. Kate liet de adem die ze onbewust had ingehouden los en vroeg zich af hoe de Flygon het had gedaan. Tara keek alleen koel op haar tegenstander neer en wachtte tot er beweging in de gympokémon kwam. Waarschijnlijk had de draak gewoon goed opgelet op de echte Gallade. Of misschien filterde de rode bescherming over haar ogen de neppe eruit zodat ze de echte kon herkennen. Wat Tara niet zag aankomen was de tweede Stored Power. De Gallade had terwijl hij op de grond lag zijn handen op de draak gericht en de psychische aanval uitgevoerd toen ze niet voorbereid was op een aanval. Tara kromp wat ineen en schudde met haar kop. Opeens zag Kate de vermoeidheid in de bedekte ogen van haar draak en realiseerde zich dat het gevecht zijn tol begon te eisen. Het werd tijd om dit gevecht te beëindigen.

“Aerial Ace,” droeg Kate haar pokémon op, en op bijna hetzelfde moment hoorde ze hetzelfde commando van de overkant. De Gallade, die zich weer op zijn voeten had weten te werken, staarde voor een moment naar zijn tegenstand – die terug staarde – en de twee pokémon schoten op elkaar af. Tara’s oplichtende vleugel raakte de mega in zijn buik terwijl de arm van de pokémon in haar buik belande. De Gallade werd naar achteren geslagen en krabbelde met moeite overeind terwijl de Flygon hijgend in het midden van het veld stond. Geen van de twee pokémon wilde de handdoek in de ring gooien en Tara schoot nog een keer op de Gallade af. Vlak voor ze de gympokémon bereikte verlaagde ze haar snelheid en sloeg haar staart omhoog. De Iron Tail werd geblokt door een Psycho Cut van de Gallade en Kate verwachtte bijna een ‘shing’ geluid te horen bij het raken van de twee aanvallen - als twee zwaarden die elkaar raakten. De mega Gallade was de eerste die zich moest terug trekken en sprong naar achteren. Ondanks de Iron Tail wist hij zijn balans te behouden en schoot terug naar voren om de – voor nu – kwetsbare draak aan te vallen. Met een Close Combat sloeg hij voor een tweede keer op de Flygon in, maar deze keer was Tara beter voorbereid. Terwijl de mega begon in te slaan werd haar lichaam omringd door een paarsachtige gloed en begon ze zelf terug te slaan. De wilde blik in haar ogen maakte duidelijk dat ze de controle over zichzelf grotendeels kwijt was geraakt aan de Outrage en het duurde niet lang of de pokémon braken hijgend uit elkaar. De benen van de Gallade trilden en Tara schudde wild met haar hoofd om zich weer te herstellen van de confusion die het gevolg was. Gespannen keek Kate naar de twee pokémon, de Gallade zag er uit alsof hij elk moment kon flauwvallen en Tara leek ook niet meer de sterkste. “Tara, Flame Burst,” droeg ze haar draak op. Tara, ondanks de confusion, hief haar kop en bolde haar wangen. Vlak voor de vuurbal op hem werd afgevuurd hief de mega Gallade zijn handen om een laatste Stored Power te gebruiken. Tara kromp ineen op het moment dat de vuurbal insloeg en Kate hield haar adem weer in. Was dit het einde?


Tara
1x Earthquake
1x Boomburst
1x Dragon Claw
1x Giga Drain
1x Earth Power
1x Flamethrower
1x Dragon Rush
1x Aerial Ace
1x Outrage
1x Flame Burst
1x Fly

1x Dragon Dance
1x Sceech

Gallade
3x Stored Power
2x Aerial Ace
2x Close Combat
1x Leaf Blade
1x Night Slash
1x Slash
1x Psycho Cut

2x Teleport