Nothing more than trouble

Door de eeuwige winter in Snowbelle City, was het kouder in het woud dan het hoorde te zijn. Raven trok zijn jas wat hoger in zijn nek en was blij met de warmte van Nagoya op zijn hoofd. Het was nog steeds geen gezicht om een jongen met een kuiken in zijn haar rond te zien lopen, maar dat interesseerde hem weinig. Bovendien liep hier nauwelijks een ziel rond, dus kon hij ook in alle rust zijn toch naar de stad afmaken. Typisch dat hij altijd weer naar de verste uithoek van de regio werd gestuurd.. "We zijn er bijna," bromde hij naar zijn slapende Torchic. Sinds Luca was het voor hem een gewoonte geworden om tegen zijn Pokémon te praten, wat goed voor hem was geweest aangezien hij als kind nauwelijks een woord uitbracht naar anderen. Hem was geleerd zijn mond te houden als hij niks nuttigs kon brengen, en in de ogen van zijn vader was dat bijna altijd geweest. De man die sowieso altijd al beter was geweest met vuisten dan met woorden. Niet dat dat nu nog enig effect op hem zou hebben.

Hij werd losgetrokken uit zijn gedachten toen hij iets voelde bewegen op zijn hoofd. Nagoya stak plotseling zijn kop in de lucht en sprong toen ineens zonder waarschuwing van hem af om er met vlugge pasjes vandoor te rennen. Kuiken was op een missie. "Oi, waar ga je heen?" riep Raven de Pokémon verbaasd na. Hij volgde hem met een frons, zich er nog niet al te druk om makende gezien het kuiken wel vaker van die random acties had, en dan meestal gewoon de struiken in rende om bessen te eten, maar er was geen spoor van hem toen hij de takken opzij schoof. "Nagoya?" Arceus, dat beest bracht hem soms meer problemen dan nodig was. "Nagoya!" Met een zucht draaide Raven zich om, maar veel tijd om zijn zoektocht voort te zetten kreeg hij niet toen zijn lege ogen recht in de blik van een ander staarde.

(Eerste post voor Aethan)

are you afraid to fall