Virus Talk

Ganzenopdracht: Professor zijn is wel chill. Toch? Maar is het ook wel chill als je wordt geforceerd om een gastdocent te spelen? Doe het voor de beloning Echo. Doe het voor de vine beloning. (De beloning mag je geheel zelf weten, evenals de setting c:)

Hij vroeg zich af welke zieke ziel hem had opgegeven hiervoor. Wie dit in Arceus’ naam had geregeld. Hij had er geen zin in, dat was wel duidelijk, maar hij kon er verder niets aan doen. Hij zat hier nu eenmaal aan vast en moest er maar gewoon mee door gaan. De witharige leunde achteruit in zijn stoel, terwijl hij zijn kantoor rond keek. Dat was het enige wat hij iets minder had gevonden aan de promotie die hij had gemaakt binnen Team Rocket. In één klap was hij van een simpele Lab Assisstant naar Elite Professor gegaan, waardoor hij nu de touwtjes in handen had gekregen over de Scientists binnen de organisatie. De scientists die er niet waren momenteel. Hij had al eerder opgemerkt dat veel huidige Agents het leuker vonden om bij zijn collega’s van de Top Agents en de Spies te gaan, dan dat ze zijn tak zouden joinen. De labratten waren niet echt te vinden en dat vond hij jammer. Misschien zou hij eens contact moeten opnemen met Giovanni, met de hoop dat  ze er iets aan zouden kunnen veranderen.
Maar voor nu had hij eerst een andere opdracht uit te voeren. Hij wist niet hoe het gekomen was of wat er gebeurd was, noch wie hem hiervoor had opgegeven, maar hij had vanmorgen een telefoontje gekregen van de professor van Lumiose City; Sycamore, met de vraag of zijn lezing nog door ging. Welke lezen? Hij had geen idee, hij was door iemand opgegeven en zat nu dus vast aan het feit dat hij iets moest gaan vertellen, voor een groep mensen, in het lab van de professor. Dat laatste vond hij waarschijnlijk nog wel het minste erg, aangezien hij nu eindelijk eens een goede kijk kon krijgen binnen in het lab van de professor. Natuurlijk had hij het natuurlijk kunnen vragen, immers wist de professor ook wel wat Team Rocket allemaal deed in zijn stad en wat er aan de hand was. Maar dit was eigenlijk een stuk makkelijker, het was een beetje zijn toegangskaartje geworden. Hij moest alleen nog een verhaal zien te bedenken. En terwijl hij zijn notes aan het doorzoeken was, had hij iets wat waarschijnlijk zowel het publiek als de professor zouden interesseren. Hij grinnikte zachtjes, terwijl hij nog een paar laatste dingetjes nakeek, voordat hij zijn notes in zijn tas deed en opstond. Hij had nog ongeveer een half uurtje voordat hij bij Sycamore moest zijn, dus misschien moest hij maar eens op gaan schieten. Echo rekte zich uit, greep zijn jas van de kapstok en gooide deze over zijn schouders heen, terwijl hij voor vandaag besloot om wel een ooglapje om te doen. Hij wilde zijn publiek niet wegjagen door zijn iets wat angstaanjagende uiterlijk. Rustig strikte hij het lapje achter zijn hoofd en veegde zijn haar er overheen, voordat hij in de richting naar buiten wandelde.

Nog geen tien minuten later was hij in de buurt van het lab gekomen. Hij keek eventjes om zich heen, maar zo te zien waren er geen mensen die buiten stonden te wachten. Natuurlijk had hij geen idee hoe ‘t er binnen uit zou zien, eigenlijk hoopte hij gewoon dat hij de professor van te voren zou kunnen spreken, zodat hij eerst even alles zou kunnen bespreken.
Een jong uitziende man kwam op hem afgelopen, terwijl hij naar binnen liep en stelde zich voor als professor Sycamore. “Echo, neem ik aan?” werd er daarna aan hem gevraagd. De witharige jongen knikte, terwijl hij zijn jas op een kapstok hing. “Kom, ze zitten al op je te wachten,” zei Sycamore met een grijns op zijn gezicht. Echo zuchtte zachtjes en liep achter de professor aan. De ruimte waar ze heen liepen was niet heel erg groot, er zou maximaal een man of twintig in passen. Er was een klein podiumpje voor ‘m gemaakt waarop hij zou kunnen staan, met een microfoon voor als het nodig was. Maar zoals het er nu uitzag, was dat niet echt nodig. De zaal was bijna vol, er waren dus toch meer mensen dan waarop hij had verwacht. Ondanks dat Echo nooit echt last had gehad van zenuwen, vond hij het nu toch wel spannend. Het was niet veel voorkomend dat een een-en-twintig jarige jongen zo’n lecture kwam geven. Hij stapte op het podium en keek de mensen eventjes aan. Er waren enkele studenten bij en wat oudere, geen jonge kinderen, maar dat had hij ook eerlijk gezegd niet verwacht. Rustig schraapte hij zijn keel, voordat hij met spreken begon. ”Goedemiddag. Mijn naam is Echo Wolf en ik ben door de professor gevraagd om hier vandaag een lezing te houden over een door mij gekozen onderwerp. Momenteel ben ik werkende in een lab buiten Kalos, waar ik ga over enkele veld onderzoeken en bezig ben met een research met als onderwerp hetzelfde als dat ik vandaag wilde bespreken,” begon hij op een rustige toon. Hij hoestte eventjes om een kriebel uit zijn keel te krijgen, om vervolgens weer verder te gaan. ”Het onderwerp dat ik vandaag wilde bespreken, is iets wat al een tijdje onder de radar bekend is, maar waar men nog niet zo veel informatie over heeft. Om precies zijn, wil ik het vandaag gaan hebben over het fenomeen genaamt de Pokérus,” weer zweeg de witharige. Hij merkte dat de blik van de professor op hem was gericht en dat er nog meer ogen op zijn lichaam gebrand werden. Dit zou een gezellige namiddag worden zo. Nu moest hij alleen niet te veel informatie vrij gaan geven, maar voor de rest zat ‘t wel goed. Hij glimlachte eventjes, voordat hij zich in de richting van het bord (dat achter hem stond) keerde en een white board marker pakte. ”Zoals jullie, hopelijk, weten groeit een pokémon voor te vechten en goede aandacht te krijgen. Hierdoor worden ze sterker en leren ze nieuwe aanvallen. Deze groei, zal ik voor het gemak eventjes uitdrukken met EXP of te wel experience of ervaring. Hoe meer ervaring een pokémon heeft, hoe sterker hij is en hoe beter de aanvallen zijn die ze leren.” Op het bord tekende hij eventjes vluchtig een poppetje wat een pokémon moest voorstellen met enkele getallen erboven, wat het huidige aantal EXP betekende. ”Nu is er al generaties bekend dat er een bepaald virus bij pokémon kan optreden. Dit virus is een microscopische levensvorm die zich vastmaakt aan een pokémon. Deze pokémon zal door dit virus een groei in zijn statistieken krijgen. Een Magikarp bijvoorbeeld zal twee keer zijn EV’s krijgen. Een EV staat trouwens voor Effect Values en zijn de perfecte statistieken die een pokémon kan hebben. Dit is vooral voor een breeder zeer belangrijk. Je zou dus kunnen denken dat dit virus, de Pokérus, een goed ding is.” Echo krabbelde er nog wat dingen bij en draaide zich eventjes om, hopend dat iedereen zijn verhaal nog zou volgen. ”Dit virus is overdraagbaar door pokémon. Als je een pokémon met het virus bij je draagt, is er een kans dat deze pokémon na een gevecht het virus overbrengt naar de pokémon die ernaast zit in je party. Stel bijvoorbeeld dat mijn Absol het virus heeft en in het rijtje dat ik mijn pokémon bij me draag, zit mijn Zoroark er naast. Er is dan dus een kans dat als mijn Absol een gevecht gedaan heeft, mijn Zoroark het virus ook bij zich draagt.” Hij keek de mensen eventjes aan. Hij merkte dat er ook nog eens iemand was die aantekeningen aan het maken was, leuk zeg. Eigenlijk vond hij dit nog niet eens zo heel erg om te doen, hij zag er de lol wel van in om mensen iets bij te brengen. ”Gelukkig is een geïnfecteerde pokémon niet bezegeld met de dood, de Pokérus geneest zichzelf immers weer. Hoe dit zit en wat er gebeurd is een lijst aan data die ik eventueel na de lezing nog wel wil uitdelen als hier interesse in is. Weet in ieder geval dat een pokémon die geïnfecteerd is met de Pokérus vaak na een paar dagen weer genezen zal zijn. Maar dit heeft wel blijvende bijwerkingen. Als een pokémon ooit het virus heeft gehad kan deze niet nog een keer geïnfecteerd worden, hij of zij is er dan immuun voor geworden. Echter zal de pokémon wel nog altijd twee keer het aantal EV’s krijgen bij het trainen. Daardoor is een immune pokémon in feite sterker dan een normale pokémon, maar het geheel is zeer zeldzaam en zal niet zo heel erg vaak voorkomen.” Echo tekende nog een paar laatste dingetjes op het bord, voordat hij de dop weer terug op de marker deed en deze op de rand van het bord legde. ”Dit is eigenlijk het enige wat ik te vertellen heb, aangezien ik geen informatie mag vrijgeven over het onderzoek waar wij momenteel mee bezig zijn,” zei hij met een zacht gegrinnik in zijn stem. ”Maar vragen stellen mag altijd,” vervolgde hij daarna. Hij keek eventjes de ruimte rond, waar enkele mensen aan het smiezen waren. Hij vroeg zich af of hij iets fout had gezegd, maar ach, ze zouden hem toch niet kunnen tracen. Langzaam ging er één hand de lucht in, van een meisje in het midden in de zaal. “Uhm.. Eigenlijk heeft het niet zo veel met het onderwerp te maken, meer een vraag uit nieuwsgierigheid,” zei ze zachtjes en Echo knikte als teken dat ze door mocht gaan. “Vanwaar het ooglapje?” Een grote grijns verscheen op het gezicht van de witharige. Hij schoot in de lach. ”Die vraag had ik kunnen verwachten natuurlijk,” zei hij daarna, terwijl hij het strikje losmaakte achterop zijn hoofd. Hij haalde het ooglapje weg en keek zijn publiek aan met zijn half verbrande gezicht en zwart met rode oog. Hij hoorde enkele mensen naar adem happen, maar er kwam geen gil, iets wat hem licht teleurstelde. ”In een ongelukkig gevecht met een andere trainer heb ik een ember van diens pokémon in mijn oog gekregen. Hierdoor is een deel van mijn gezicht verbrand en is mijn oog verkleurd. Ik ben dan ook blind aan dit oog, maar de pezen en spieren werken nog gewoon, waardoor het wel gewoon meebeweegt met mijn goede oog.” Enkele mensen staarde hem aan en hij zag twee grietjes met elkaar fluisteren en grinniken. Oh Arceus, had hij dat soort volk weer te pakken gekregen. Hij had toch echt wel gehoopt dat er wat meer academici in de zaal zouden zitten. Maar ach, hij dealde er wel mee. “Echo, als ik eventjes mag,” hoorde hij opeens naast hem en nu pas merkte hij dat Sycamore achter hem had gestaan. “Die lijst waar je ‘t over had, zou ik die mogen zien?” werd er aan hem gevraagd. De witharige jongen keek de professor eventjes aan, voordat hij knikte en een stapel papier uit zijn tas haalde. Hij had zich hierop voorbereid. Rustig overhandigde hij de professor een van de papieren en schoot daarna langs hem heen. De lezing was afgelopen, er waren geen vragen meer gekomen en de zaal was redelijk leeg gelopen. Toch besloot hij nog eventjes rond te blijven hangen, misschien zou hij nog wel wat informatie kunnen oppikken.
Echo werd dan ook al snel opgepikt door de twee grietjes die zaten te grinniken onder zijn lezing. Hij keek toe hoe ze rond hem begonnen te cirkelen en slaakte een zucht. ”Is hier een reden voor?” vroeg hij op een kalme toon. De twee dames stopte en gingen naast elkaar staan, nu pas viel het hem op dat het een tweeling was. “Wat een interessante lezing, meneer Wolf,” werd er door de linker tegen hem gesproken. De rechter deed ondertussen een poging om niet naar zijn oog te staren en voor het gemak knoopte Echo het ooglapje weer voor. ”Bedankt,” zei hij op een rustig toon, terwijl hij eventjes langs de twee dames keek. Nu pas viel zijn blik op een bekende die was komen kijken. Hij had hem uitgenodigd, maar wist niet zeker of hij had willen komen. Immers wist hij nog niet zeker hoe ‘t zat tussen hem en de ander. Maar zijn gezelschap was altijd gewenst. Echo floot eventjes, hopend dat hij de aandacht van de ander te pakken zou kunnen krijgen. Misschien zou hij hiermee ook die twee grietjes van zich af kunnen krijgen.

[First post Alex, open after~]

Met nog altijd lichte verbazing en twijfel staarde Alex naar het bericht op zijn Holocaster. Het was niet zozeer dat hij de afzender vreemd vond, maar de inhoud van het bericht bracht hem een beetje in verwarring. Van alle dingen die hij na hun vorige ontmoeting had verwacht, was dit eentje die het niet eens op z’n lijst had gered. Alex haalde even zijn hand door zijn korte, blonde lokken. Wat moest hij nu doen? Reageren? Maar wat moest hij zeggen? Hij wist niet eens zeker of het onderwerp van de lezing hem wel zou bevallen en bovendien wist hij nog steeds niet hoe hij zich in de buurt van Echo moest gedragen. Het was niet zo dat de jongen een slechte indruk op hem had achtergelaten, maar… Hij had sowieso al moeite met nieuwe mensen ontmoeten.

Sagittarius merkte zijn huidige staat op en kwam rustig naar hem toe getrippeld. De enorme vuurhond legde zijn kop op Alex’ schoot en keek met z’n schattige puppyoogjes in de grijze ogen van zijn trainer. Die keek voor een moment moeilijk terug, maar kon een grinnik van zijn kant toch niet laten. “Je bent me d’r eentje,” merkte de jongeman op, terwijl hij zijn vrije hand op Sagittarius zijn kruin legde. “Je vind dat ik moet gaan, of niet soms?” De Arcanine had waarschijnlijk geen idee waar heen, maar het was duidelijk dat Alex twijfelde over ergens heen gaan en hij vond het belangrijk dat zijn trainer wel geregeld buiten kwam, zelfs als die dat eigenlijk niet wilde. Sagittarius zei verder niets. Hij liet zijn blik voor hem spreken en dat was precies genoeg voor Alex om te weten wat de pokémon bedoelde. “Goed dan,” zuchtte hij, ergens lichtelijk opgelucht dat zijn gezonde verstand steun kon vinden bij z’n team. Anders kwam hij vast en zeker nooit buiten.

Alex kwam van z’n bank overeind en liep naar het halletje om z’n jack te pakken. Het scheelde dat hij Echo weer in het geslacht zou zien als de vorige keer, want hij wist niet of hij zich wel voor kon doen voor een geslacht waar hij zich niet naar voelde. Het voelde verkeerd, alsof hij aan het liegen was, maar hij wilde ook niet zo snel al uit de kast komen. Dat voelde net zo verkeerd. Gelukkig hoefde hij zich daar vandaag niet mee bezig te houden. Als alles goed ging, ten minste. Alex trok zijn jack aan en floot op zijn Arcanine, wie de huissleutels van de tafel hapte en vervolgens naar de deur toe rende. Sagittarius vond het altijd heerlijk om naar buiten te kunnen, dus koos de jongeman ervoor om hem nog even uit zijn pokéball te laten. Bovendien – bedacht de blonde knul zich toen hij naar de enthousiast kwispelende staart van de hond keek – Sagittarius kon de beweging goed gebruiken.

Het openbaar vervoer was niks vergeleken een Arcanine. In een mum van tijd bevond Alex zich bij één van de poorten van Lumiose en keek ietwat ongemakkelijk naar zijn pokémon toen hij was afgestapt. “Ik denk dat ik je nu liever terug laat keren,” sprak hij tegen zijn trouwe vriend. “Ik wil niks riskeren.” Team Rocket liep er nog altijd rond; als eentje Sagittarius te pakken zou krijgen, zou Alex het zichzelf nooit vergeven. Gelukkig begreep de grote pokémon het wel en liet hij zich gewillig terugkeren in zijn bal. Mocht er iets gebeuren, dan stond hij toch in een flits weer aan de zijde van zijn trainer.

Het vinden van een lab was niet zo moeilijk. Alex plande altijd graag vooruit en kende daarom Lumiose een stuk beter dan de gemiddelde trainer uit Kalos. Hij kwam hier geregeld voor zijn boodschappen en wist daarom enigszins waar het lab van de professor te vinden was. Het vinden van de ruimte waar de lezing werd gegeven, was ook niet moeilijk. Niet omdat het zo duidelijk was aangegeven, want dat was het eigenlijk niet, maar Alex kon gewoon een groepje volgen en kwam meteen bij de juiste kamer uit. Echo en de professor stonden al in de ruimte – en zo te horen was de witharige jongen net aan z’n lezing begonnen. Als hij moest gokken, dan had hij net de introductie van het verhaal gemist. Gelukkig was het makkelijk te volgen door de manier waarop Echo vertelde en was het ook wel een onderwerp die Alex’ interesse wekte.

Hij had nog nooit eerder van Pokérus gehoord, maar het was verbazingwekkend makkelijk om op te pakken. Echo legde netjes uit wat het inhield en wist meteen Alex zorgen te ontkrachten. Misschien moest hij zijn pokémon eens laten testen op het virus? Dat het niet dodelijk was, was een goed teken, maar Alex vroeg zich wel af of zijn pokémon het niet per ongeluk hadden opgelopen of dat ze het nog konden krijgen. Hij stond op het punt om te vragen of het laten testen een mogelijkheid was, toen hij zich herinnerde dat er veel meer mensen in de zaal aanwezig waren. Het ging hier niet alleen om hem en Echo en dat maakte hem zo nerveus dat hij zijn arm niet meer in beweging kreeg. Hierdoor besloot hij zijn vraag maar tot na de lezing voor zich te houden. Misschien kon hij het naderhand nog aan Echo vragen. In de tijd dat hij met z’n eigen probleempje bezig was, nam iemand anders het voortouw om een vraag te stellen. Een brutale, als je het Alex vroeg, zelfs al kon hij die nieuwsgierigheid niet afkraken. Zelf voelde hij die immers ook. Dat was menselijk.

Ondanks dat hij de wond al eerder had gezien, kon hij het toch niet helpen dat er een subtiele grimas op zijn gelaat verscheen. Niet vanwege het uiterlijk, maar omdat hij de pijn zelf begon te voelen – vooral toen Echo zijn verhaal deed. Alex durfde zich niet voor te stellen hoeveel pijn de witharige had geleden hierdoor. Misschien moest hij later ook nog even navragen of Echo er nog last van had. Als dat wel zo was, dan deed hij graag verder onderzoek naar middelen die de pijn zouden bestrijden, mits de patiënt die niet al had. Tijdens zijn korte dagdroom kwam de lezing al tot zijn einde en waren er zelfs al verscheidene mensen die de ruimte verlieten. Zodra Alex weer ter aarde kwam, keek hij lichtelijk verward om zich heen en kwam toen overeind. Zou dit het moment zijn om naar Echo toe te gaan voor zijn vragen? Hij richtte zijn grijze ogen op de jongeman en zag dat hij nog twee andere geïnteresseerde bij zich had, dus besloot de blonde knul toch maar even te wachten.

Zijn aandacht ging even naar de verschillende voorwerpen die in de ruimte stonden. Alex liep er rustig op af en bekeek ze aandachtig in een poging zijn aandacht voor een moment ergens anders bij te kunnen houden. De voorbijgaande mensen wierpen vreemde blikken zijn kant op en dat maakte hem alleen maar nerveuzer. Wat zouden ze denken? Misschien vroegen ze zich af waarom hij zo geconcentreerd naar de voorwerpen probeerden te kijken.

Of misschien vroegen ze zich af wat zijn geslacht nou eigenlijk was.

Alex slikte, forceerde die gedachte in een diepe, donkere hoek en probeerde zijn aandacht opnieuw te verleggen. Iets dat verbazingwekkend makkelijk ging, want een nieuw aandachtspunt werd praktisch in zijn schoot geworpen. Toen er gefloten werd, keek hij meteen om en ving hij de blik van Echo. Was dat op hem bedoeld? Lichtjes twijfelend stapte hij op de witharige af en knikte hij kort naar de twee dames. Hij voelde een bepaalde spanning in de sfeer rondom de drie en wist niet wat hij daarvan moest maken. Daarom koos hij ervoor het verder te negeren en focuste zich op Echo. “Hey,” begon hij; een poging om een fatsoenlijk gesprek voor zichzelf en de ander te openen. “Dat was een goede lezing, ik kon het makkelijk volgen,” besloot hij toen eraan toe te voegen. Een goedgeplaatst compliment was nooit verkeerd, toch?

Hij kon niet voorkomen dat zijn hart een klein sprongetje maakte toen hij Alex zag staan, maar hij liet er niets van merken tijdens de lezing. Hij had genoeg geoefend hiervoor om zich niet zo snel uit zijn concentratie te laten halen. Toch vond hij het prettig dat hij aanwezig was geweest.
Aan het einde van de lezing, na het beantwoorden van alle vragen en het wegsturen van de grietjes die het leuk vonden om zijn aandacht te halen, had Echo eindelijk tijd om naar zijn gast te lopen. "Hey, leuk dat je gekomen bent, zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij voelde zijn glimlach groeien toen hij een complimentje kreeg van Alex. "Dank je, ik was bang dat ik 't te moeilijk aan het maken was voor mensen hier," gaf hij eerlijk toe. "Ik heb nog wel eens de neiging om in technische termen te praten." Hij grinnikte zachtjes en wreef wat onschuldig met zijn hand over de achterkant van zijn nek. "Maar goed dat je hier bent," zei hij daarna nog een keer. "Uhm, Echo?" De witharige jongen draaide zich om toen hij de stem van Sycamore achter zich hoorde. "Professor?" vroeg hij kalm, maar als antwoord kreeg hij alleen maar een coupon in z'n handen gedrukt. Voordat de jongen op kon kijken, was de oudere man al weer verdwenen. ".. Wat," mompelde Echo tegen zichzelf, voordat hij de coupon bekeek. Het bleek iets te zijn voor een etentje voor twee in Lumiose. Zijn hart sloeg een slag over terwijl hij zich omdraaide naar Alex. Hij voelde hoe zijn oren langzaam begonnen te gloeien. "Uhm.. Zou je, well. Ik heb deze coupon en ik dacht ... dat .. uh.. Zou je met me mee willen uiteten?" Arceus nog aan toe, hij was hier slecht in.

Echo vond het leuk dat hij was gekomen. Dat duurde bij Alex een paar tellen langer om te bezinken. Zijn gezelschap was leuk? Om de één of andere rede verbaasde het hem alleen maar, al liet hij van buiten alleen blijken dat hij het waardeerde door te glimlachen. Zijn ongemak ebde wat weg toen Echo ook een glimlach tevoorschijn toverde, waardoor het hem duidelijk werd dat het compliment goed was bevallen. “Als je ze gebruikte, dan legde je ook meteen uit wat het inhield,” sprak Alex, als reactie op Echo’s zorgen. Hij wilde nog wat zeggen, maar toen kwam de professor voor een moment tussen beide, dus liet hij de twee even wat privacy met elkaar hebben. Zijn blik gleed terug naar de voorwerpen waar hij eerder naar had gekeken. Nee wacht, hoe vreemd zag dat er wel niet uit? Hij zocht naar iets anders – maar gelukkig hoefde dat al niet meer. De professor was schijnbaar alweer weg. Dat was snel.

Alex knipperde verbaasd met zijn ogen en zag toen het papiertje in Echo’s handen. De jongeman leek een beslissing ergens over te willen maken, zag Alex aan zijn houding. Toen kwam de ietwat ongemakkelijke, voorzichtige vraag of hij misschien interesse had in een diner. “Oh,” was eruit voor hij er erg in had. Het klonk niet negatief, tenzij je verbazing zo op zou vatten. Het was in ieder geval geen oh die meteen gevolgd zou worden met een ‘nee’. Alex voelde een vreemde kriebel in zijn buik. “Ik bedoel, euh, ja? Als je dat met mij wilt?” Shit. Kwam dat wel goed over? Hij had geen flauw idee.

Arceus, hij was veel te ongemakkelijk hiermee. Het gebeurde dan ook niet vaak dat hij iemand mee kon of hoefde te vragen ergens heen en als hij iemand vroeg, dan was het nadat hij een slok alcohol achter de kiezen had. Dan was alles makkelijker. Alex leek het ook niet al te gemakkelijk te vinden, hij wilde hier gewoon zo snel mogelijk vanaf zijn. Het antwoord van Alex liet hem dan ook verbaast opkijken. W-wilde hij niet met hem uiteten? Was hij niet blij met het voorstel? Had hij het nu al verpest?
Echo keek iets wat verslagen naar de grond, maar al snel kwam er een antwoord achteraan. De witharige jongen keek op en deed een poging om de blik van de oudere man te vinden, terwijl een voorzichtige glimlach op zijn gezicht speelde. "Well... I don't actually have a lot of friends and you're kind off the closest to a friend I have right now. Dus ja, het lijkt me leuk als je mee zou willen," zei hij iets wat verlegen. Arceus damn, hij was hier slecht in.

Ze hadden meer gemeen dan Alex origineel had gedacht. Echo gaf aan dat hij niet veel vrienden had – en dat Alex nu zijn beste optie was. Hoe slecht het ook klonk… Dat deed hem ergens goed om te horen. Niet omdat hij Echo niet mocht, maar om te weten dat ze in hetzelfde schuitje zaten als het om sociale ongemakkelijkheid ging. Het zorgde ervoor dat een aantal zorgen bij hem weg ebde. Een tevreden glimlach brak bij hem door. “Dan ga ik graag mee,” liet hij aan Echo weten. Hopelijk liet hier hiermee blijken dat hij de ander wel mocht en dat hij alleen maar zo verbaasd was omdat het een beetje onverwacht kwam.

Het begon steeds ongemakkelijker aan te voelen hier en hij wilde het zo graag goed doen. Zijn leven bij Team Rocket had het niet makkelijker gemaakt voor hem, zeker niet nadat hij erachter was gekomen waar hij vandaan kwam en wat zijn echte naam was. De enige die hij echt als vriend had kunnen benoemen was Flynn en dat was niet iemand om trots op te zijn om als vriend te hebben. Daarnaast had Riddle hem alleen gelaten en verder had hij niet veel vrienden binnen noch buiten de organisatie. Dus hij was meer dan happy dat Alex met hem mee wilde gaan. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij stopte de coupon in zijn zak. "Zullen we dan maar?" vroeg hij iets wat onzeker, hij wilde eigenlijk zo snel mogelijk weg hier. En daarnaast begon het al aardig tegen het avonduur aan te lopen. Hij wist niet zeker wat hij moest gaan doen als ze tegen de avondklok aan zouden lopen. Want dan was hij gedwongen om Alex naar buiten te jagen. Oh damn.

Echo’s glimlach was meer dan genoeg om Alex meteen op te vrolijken. Voor een moment vergat hij zijn eigen problemen en kwaaltjes en was het enige belangrijke dat hij moest doen gezelschap bieden aan Echo. De blonde knul knikte en gebaarde dat zijn metgezel wel voor mocht gaan. “Waar zou je heen willen?” vroeg hij. Het was immers zijn coupon en ondanks dat Alex de weg in Lumiose redelijk kende, wist hij niet echt waar goede restaurantjes zaten. Zo vaak ging hij niet uit eten; daar had hij het geld simpelweg niet voor. “Ik vind bijna alles wel prima,” deelde hij niet veel later, wat zachter, mee, mocht dat nodig zijn om een beslissing te kunnen maken.

Echo kon zijn geluk niet op, hij had eindelijk weer eens wat goed gezelschap gevonden. Iemand waar hij niet de drang voelde om vervelend of beter over te komen, maar iemand waarmee hij het legit leuk vond om mee op te trekken. Hij liet een kleine glimlach op zijn gezicht staan en keek om zich heen. De meeste mensen waren toch al aan het vertrekken, dus waarschijnlijk zou niemand het merken als ze ervan tussen zouden glippen. Geheel spontaan en zonder er echt over na te denken, greep de witharige jongen de blonde jongen bij z'n hand en trok hem mee naar buiten toe.

Hij bleef stilstaan voor een half chique restaurant in een van de wat duurdere plekken van Lumiose City. Hij keek een beetje verontschuldigend naar Alex, waarvan hij nu pas door had dat hij hem gewoon hardhandig had meegetrokken. "Oh, sorry. Dat was niet de bedoeling," zei hij wat verlegen, terwijl hij merkte dat zijn oren langzaam rood werden. "Uhm.. Ik wilde hier gaan eten, if you don't mind. Immers stond er een "fancy dinner" op de coupon en ik denk dat dit nog wel in het straatje valt," legde hij daarna wat voorzichtig uit. Hopelijk vond Alex het niet te chique...

Hij werd meegetrokken. Dat was eigenlijk niet per se wat hem opviel. Om meegetrokken te kunnen worden, moest er lichaamscontact tussen hem en iemand anders zijn – en in dit geval was het in de vorm van hun handen die in elkaar gevlochten waren. Alex voelde zijn hoofd meteen rood worden. De warmte die hij dit keer echter kreeg was vele malen beter dan de schaamte die hij normaal gesproken zou voelen. Het was, voor de verandering, eens prettig om te voelen. Daarom vond hij het ook niet zo erg dat hij een beetje moeite had om Echo bij te blijven houden. Alex betrapte zichzelf er zelfs op dat hij juist zijn best deed, zodat hun handen elkaar niet los zouden hoeven laten.

Het restaurant waar Echo voor was gestopt was nogal… Chique. Subtiel beet hij op zijn onderlip. Hij zag er nou niet bepaald chique uit met zijn halfbakken jongensoutfit en zijn wilde, blonde lokken, dus hij zou vast veel worden aangestaard. Maar als zijn gezelschap hier graag wilde dineren, wie was hij dan om dat tegen te gaan? “I don’t,” deelde hij met een zachte glimlach aan Echo mee. “Oh en… Het geeft niet,” voegde hij eraan toe, doelend op de verontschuldiging van eerder. Daarna richtte hij zijn blik op de deur en stapte hij voorzichtig naar voren, om vervolgens de deur open te trekken en ietwat theatraal naar binnen te zwaaien. Zijn geamuseerde glimlach was hopelijk genoeg om door te laten schijnen dat het vooral niet serieus was.

Het deed hem goed dat Alex het niet erg vond. Natuurlijk was het misschien slimmer geweest als ze zich eerst hadden kunnen omkleden, al zag Echo er misschien wel goed genoeg uit hiervoor. Hij had zichzelf een beetje opgedost voor de bespreking immers. Hij bedacht zich dan ook iets. Rustig deed hij zijn jasje uit en gaf deze aan Alex. "If I may?" vroeg hij voorzichtig, terwijl hij het jasje aanbood aan de jongeman. Het was niet veel, maar het kwam misschien iets beter over? Tenminste, als Alex zich er echt niet goed bij voelde, that is. Hij voelde zichzelf blozen toen hij de woorden van Alex hoorde, dat het niet gaf dat hij hem zomaar had meegetrokken. Hij merkte dat zijn hand gloeide, de hand waarmee hij de blonde jongen vast had gehouden. Oké, Echo. Kop erbij houden. Hij moest dit goed doen. Hij wilde de deur voor Alex open houden, maar deze was hem al voor en liep op een theatrale manier naar binnen toe. Echo grijnsde en volgde de jongeman.
"Een tafel voor twee graag," zei Echo terwijl ze stonden te wachten. De ober keek hem een beetje vreemd aan, maar de witharige jongen zwaaide rustig met de coupon. "Gasten van de professor? Komt u verder," zei de ober, terwijl hij hen naar hun tafel begeleiden. Ditmaal wilde Echo wel op tijd zijn en hielt een stoel uit voor Alex. Hey, hij was een gentleman, altijd, overal. Als 't moest.

Echo deed zijn jasje uit en wilde die aan Alex overhandigen. Hij wist niet helemaal hoe hij daarop moest reageren, behalve dan dat hij zijn best deed om een lichte blos van zijn wangen te houden. Dat jasje had hij in ieder geval niet voor de warmte nodig, want die kreeg hij nu in overvloed. “Oh, euh, dankje,” stamelde hij, aangevend dat hij het aanbod wel accepteerde. Hij was te druk met zijn eigen blos bezig om de blos van Echo op te merken. In een poging zichzelf af te leiden, ging hij voor om de deur voor de jongeman open te houden en volgde daarna naar binnen. Echo vroeg daar om een tafel voor twee, maar de ober gaf hen eerst een hele vreemde blik. Dat zinde Alex niet echt – in de zin dat hij al lichte paniek voelde op komen borrelen. Was er iets mis? Misschien was het zijn schuld. Wat als het zijn schuld was? Had hij wel mee moeten komen?

Voor zijn gedachtetrein nog veel verder kon reizen naar eindbestemming anxiety, wapperde Echo al met de coupon die hij van de professor had gekregen en alles kwam tot een goed einde. Oh. Dus dit was gewoon een exclusive zaak? Alex keek om zich heen. De sfeer deed daar niet echt aan denken, maar de gasten die aan tafel zaten te dineren juist weer wel. Euh. Hij voelde zich weer enorm misplaatst in deze setting. Hij fronste toen ze naar hun tafel liepen, maar die verdween van zijn voorhoofd zodra Echo een stoel voor hem naar achteren trok. Een glimlach kwam ervoor in de plaats. Dankbaar liep hij naar de stoel en nam plaats, waarbij hij nog een zacht bedankje aan de jongeman gaf. Ah shit. Hij moest echt even kalmeren.

DE sfeer was .. anders. Hij wist niet zeker hoe hij dit moest gaan uitleggen. Het was heel anders dan toen hij uiteten was gegaan met Riddle, misschien omdat dat met een meid was en dit ... anders was. Echo begon een beetje gek te worden van de gedachtes die door zijn hoofd schoten, nog meer dan dat al gebeurde. Immes was hij stemmen in zijn hoofd gewend. Alex daar in tegen leek het ook nogal ongemakkelijk te vinden, of tenminste zo'n idee had Echo. Hij kreeg een zacht bedankje toen hij een stoel voor de oudere man voor hielt en nam daarna snel zelf plaats. Hij verschool zichzelf achter een menukaart, maar kon er niet lang aan ontkomen. Een ober was naast hen verschenen en vroeg of ze wat wilde drinken. De witharige jongen keek eventjes naar zijn metgezel en slikte moeizaam. "... Zou je 't erg vinden als ik wat alcoholisch neem?" vroeg hij voorzichtig. Hij wilde immers niet als een of andere alcoholist overkomen, maar aan de andere kant had hij wel íets van alcohol in zijn systeem nodig om deze avond niet tot een ramp te laten lopen.

De ober die kwam was er voor Alex veel te snel. Hij wist wel wat hij zou bestellen, maar hij had even tijd nodig om de situatie te laten bezinken. Hij kreeg veel te veel prikkels op het moment en stamelde daarom kort naar de man die hun drinken kwam opnemen. Gelukkig redde Echo hem door hem te vragen of iets alcoholisch een probleem zou zijn. Het gunde Alex meer tijd om alles op een rijtje te krijgen. “Nee, ga je gang,” reageerde hij, waarbij hij het voor elkaar kreeg om een gemeende glimlach aan Echo te schenken. Daarna sloegen de twijfels echter weer toe. Was het de bedoeling dat hij dan mee deed? Wat als de jongeman dat van hem wilde? Wat als dat niet zo was en hij de verkeerde beslissing nam? Zou Echo zich meer oké erbij voelen als hij zelf ook iets alcoholisch bestelde? Ah. Nee. Wat moest hij nu doen?