Virus Talk

De ober vroeg of ze wat wilde drinken en Echo had, omdat hij niet zomaar iets wilde beslissen, gevraagd of Alex het erg vond als hij wat alcoholisch bestelde. Deze vond dat gelukkig niet erg en met een kleine glimlach op zijn gezicht bestelde de witharige jongen een whiskey. "Dry," voegde hij er daarna nog achteraan. Het zou de enige worden van vanavond, dat was iets dat hij zichzelf voor zou houden. Hij wilde niet nog een keer fouten maken, nog een keer misbruik maken van iemand omdat er alcohol in het spel was. Nee, dit keer zou hij zich gedragen zoals een heer betaamde.
Echo zag dat Alex een beetje ongemakkelijk was en schonk 'm een glimlach. "Neem alsjeblieft waar je zin in hebt. Je moet je niet gedwongen voelen om iets te drinken of te eten wat je niet wilt of lust," hoopte hij de man een beetje gerust te stellen. Hij vond het verschrikkelijk als men hem ging dwingen om iets te eten of drinken waar hij op tegen was en zou dit dus ook nooit bij iemand anders doen.

Echo bestelde meteen een Whisky. Een droge. Alex wist het verschil eerlijk gezegd niet, maar hij wist wel dat Whisky wat zwaarder was. Dat kon hij helemaal niet aan! Hij dronk niet zo vaak… Zo weinig zelfs, dat hij zijn eigen tolerantie niet eens wist. Het was vast enorm laag omdat hij sporadisch een glaasje alcohol in zijn systeem kreeg en dat was het. Fronsend keek hij naar de ober toen hij zag dat hij vragend werd aangekeken. Moest hij? Moest hij niet…? Alex wist het echt niet. En toen kwamen de verlossende woorden van Echo. Hij schonk hem een dankbare glimlach en bestelde zelf een glaasje water. Blauw, niet rood. Zo avontuurlijk was hij niet. Zodra de ober weg was, legde Alex alvast de kaart open op tafel, maar zijn blik gleed terug naar Echo. Hij vond dat hij zich in ieder geval moest verontschuldigen. “Sorry, het is voor mij even geleden voor ik uit eten ben geweest,” legde hij uit. “Alles is hier zo chic...” Shit, daar ging hij al. Hij zette zichzelf voor schut. Straks dacht Echo nog dat hij het niet leuk vond. “Niet dat ik dat erg vind!” probeerde hij zijn eerdere fout te herstellen. “Het is even wennen.”

Hij voelde zich nog steeds ongemakkelijk, maar hij wist dat met wat alcohol op was het in ieder geval voor hem een stuk makkelijker zou moeten gaan. Hij hoopte alleen maar dat hij hierdoor niet het voorbeeld gaf dat hij te veel van alcohol hielt. Het hielp hem, dat zeker, maar het was geen noodzaak. Toch? TOCH? Hij wist het zelf niet meer en besloot zich maar gewoon te richten op het moeizaam opgang komende gesprek dat hij aan het voeren was met Alex. De jongeman die tegenover hem zat legde uit dat het eventjes geleden was dat hij uiteten was geweest en dat dit best wel chic was. Echo voelde een lichte blos op zijn wangen verschijnen, misschien was het toch niet de beste keuze van hem geweest om hier te komen...
"Ik wil 't je niet ongemakkelijk maken," zei hij oprecht toen Alex vertelde dat het wennen was, maar dat hij het niet erg had gevonden. "Ik ben zelf ook niet altijd voor het chic gebeuren, maar wilde toch een goede indruk maken," vervolgde hij daarna. Muk! Had hij nu te veel weggegeven van zijn ware intenties?

Ondanks dat hij aangaf het niet erg te vinden, vond Echo het toch een noodzaak om hem gerust te stellen. Dat deed Alex wel goed, natuurlijk, maar hij wilde zijn gezelschap niet het gevoel geven dat dit verkeerd was. Hij stond op het punt om dit aan te geven toen Echo eraan toevoegde dat hij een goede indruk wilde maken. Alex voelde zich meteen opgelaten. Een goede indruk? Waarom? Waarvoor? Was dit niet zo vriendschappelijk bedoeld als hij origineel had gedacht? De kriebel in zijn buik gaf hem het gevoel dat hij te hard van stapel liep, maar hij kon zich daar niet tegen verzetten. Bovendien moest hij iets zeggen! Straks dacht Echo nog het verkeerde. “D... Dat is oké.” Tot zover zijn zelfvertrouwen, dus. “Is dat waarom je me naar de lezing vroeg?” Alex dacht nu dat Echo al van de coupon afwist. Als dat zo was, dan… Was hij specifiek uitgekozen om mee te gaan, toch? Betekende dat iets? Dacht hij er nu teveel over na?

Echo voelde hoe zijn wangen iets roder werden dan dat de bedoeling was geweest, had hij zichzelf versproken? Was zijn woordkeuze niet zo'n slimme zet geweest? Hij wist het zelf ook niet, maar hij voelde zich redelijk voor lul staan, om het grof te zeggen.
Zijn redding kwam dan ook toen een serveerster aan kwam zetten met hun drankje en hij een grote slok van zijn whiskey nam. Met wat alcohol achter de kiezen, leek alles een stuk makkelijker te zijn. Hij haalde een paar keer diep adem en keek Alex aan. "Ja, nee. Ik dacht dat het je wel zou interesse, gezien onze niet bestaande en nooit uitgewerkte gesprekken bij de ranch," zei hij iets wat voorzichtig. "En ik hoopte dat je dit misschien wel leuk zou vinden om te gaan eten. Niet veel mensen krijgen een kans om hier te eten. Ik heb gehoord dat de wachtlijst soms wel maanden duurt. Ik heb geen idee hoe de professor aan een dinercoupon ervoor is gekomen," Oops, alcohol zorgt ervoor dat hij de woorden er makkelijker uit kon gooien. Help.

Zijn water arriveerde en Alex merkte meteen op hoe droog zijn keel aanvoelde. Dat gebeurde hem wel vaker als hij nerveus was – en dat was… Heel vaak. De jongeman bedankte de serveerster en pakte daarna meteen zijn glas op voor een slokje. Echo leek hetzelfde te denken. Was hij niet zo zenuwachtig, dan had Alex voor de grap zijn glas eventjes naar Echo getild om een soort proost te doen, maar hij had voor nu het liefst wat water naar binnen. Voor zijn gezelschap had het een bepaald effect om wat alcohol in z’n systeem te hebben. Het viel Alex op, maar hij vond het niet vervelend. Luisteren deed hij immers graag. Toen hij hoorde dat de wachtlijst heel lang was, werden zijn ogen groot van verbazing. “Echt waar? Dan heeft de professor wel hele goede connecties, denk ik.” De man was immers vrij bekend in de regio. Bovendien woonde hij in Lumiose, gokte Alex. Dat maakte al veel uit, had hij gemerkt. “Je had wel gelijk, ja. Het onderwerp interesseerde me wel. Ik had eigenlijk nog een vraagje,” vervolgde hij wat voorzichtiger. Hij wilde niet extra tijd van Echo vragen als de jongeman dat helemaal niet zag zitten.

Hij hoopte maar dat hij nu niet een al te zelfzekere houding aan nam. Immers wilde hij Alex niet het idee geven dat hij alleen zo durfde te praten als hij alcohol op had. Anders kreeg hij straks nog het label van alcoholist op z'n hoofd geplakt, dat zou niet zo mooi staan met de rest van de labels die hij al had. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht toen Alex zei dat hij vond dat de professor dan best wel goede connecties moest hebben. Hij haalde zijn schouders op. "Sycamore is een vreemd figuur, volgens mij snapt niemand hem helemaal," zei hij op een eerlijke toon. Hij wist ook niet precies wat Sycamore nou precies deed met Team Rocket, want hij had het idee alsof er ergens een connectie tussen die twee zat. Hij keek op toen Alex weer tegen hem sprak. "Vragen mag altijd," zei hij met een grijns naar Alex. Eindelijk begon hij zich een beetje op z'n gemak te voelen. Dit was eigenlijk zo slecht nog niet, beter dan toentertijd met Riddle, moest hij heel stiekem toch wel toegeven.

De professor werd een vreemd figuur genoemd. Hoewel Alex dat niet geheel kon ontkennen, stak hem dat wel een beetje. Als Sycamore al een vreemde man was, wat moesten ze dan wel niet van Alex denken? Hij forceerde zichzelf om zich er niet meer mee bezig te houden. Echo had het vast niet zo bedoeld, hield hij zichzelf voor. Toch bleef het een beetje aan hem knagen. Met dat ver in zijn achterhoofd gestopt, besloot hij terug te springen op een ander onderwerp dat misschien wel interessant was om te bespreken. De open menukaart bleef voor nu nog even onaangeraakt bij hem. “Kan je je pokémon ergens laten testen op Pokérus?” vroeg hij een tikkeltje nieuwsgierig aan Echo. “Ik weet niet wat de tekenen zijn… Het is niet dodelijk zei je, toch?” Alex was een beetje een rampendenker. Hij kon het dus niet volledig loslaten.

Had hij iets verkeerd gezegd? Hij hoopte van niet, maar de blik van Alex leek hem wat anders te willen vertellen. Hij zuchtte zachtjes en hoopte het onderwerp te kunnen omzeilen, hij wilde geen ruzie gaan maken hier. Het was te gezellig daarvoor.
Alex ging dan gelukkig al snel verder op de vraag die hij hem eerder wilde stellen. Een vraag over de pokérus, zo bleek het. Alex wilde weten of het te testen viel, aangezien hij niet wist wat de tekenen waren ervan. Zo te horen maakte hij zich er druk om. Echo keek eventjes van hem weg en probeerde zijn gedachten op een rijtje te krijgen. Als hij nu zou zeggen dat hij de pokémon kon controleren, zou hij een grote diefstal kunnen plegen, want misschien zou Alex hem zijn pokémon wel uitlenen ervoor. Aan de andere kant ... Hij keek Alex nog een keer aan en probeerde diens blik vast te houden. Arceus, het onderbuikgevoel zat hem in de weg. Hij wilde deze man niets aan doen, hij was te puur daarvoor. Maar als hij zijn gevoelens voor zijn werk zou plaatsen was hij zijn Elite rang niet waard. Waarom was dit zo lastig. Hij wilde niet kiezen. "Ik ... ik kan ze voor je testen," Good job Echo, nu heb je jezelf in de problemen gelult.

In eerste instantie kwam er geen antwoord en Alex vreesde het ergste. Oh nee. Was het niet te testen? Of… Was het erger? Was het dodelijk? Alex durfde bijna Echo’s blik niet vast te blijven houden. De neiging om dit keer zelf weg te kijken werd hem te groot. Gelukkig opende de man tegenover hem zijn mond voordat dit kon gebeuren. Er werd hem gezegd dat Echo het wel voor hem kon testen. Zijn ogen lichtten meteen een beetje op om zijn opluchting weer te geven. “Echt?” floepte er zomaar uit. Hij herstelde zich snel. “Ik bedoel… Zou je dat voor me willen doen?” Alex wilde geen misbruik maken van de situatie, dus hij dacht na over wat hij eventueel voor Echo terug zou kunnen doen. Veel geld had hij niet, maar…