[HF] This was NOT a smart idea ...

Please stay forever

I can't imagine being anywhere else

Waarom had ze ook al weer dit slimme idee gehad? Een huivering gleed over haar rug heen, terwijl ze haar armen om zich heen sloeg en lichtelijk angstig om zich heen keek. Ze had dit nooit moeten doen, ze was toch al niet zo heldhaftig geweest. Vroeger misschien wel, maar sinds het vertrek van haar broer leek het alsof er niets meer van dat heldhaftige gebeuren over was gebleven. Toen pas had ze doorgehad dat ze eigenlijk best wel klein en zwak was geweest, ondanks het feit dat ze altijd haar pokémon bij zich had gehad. En misschien was dat gevoel wel versterkt toen ze die Team Rocket grunt was tegen gekomen en Florence en Jace haar hadden gered van een zekere dood aan vuur. Haar blauwe ogen gleden naar de littekens op haar armen, die te zien waren onder de korte pofmauwtjes van haar heksen pakje. Toen pas was ze gaan realiseren dat ze eigenlijk niet zo sterk was als dat ze zich altijd voor had gedaan en was haar zelfvertrouwen alleen maar verder de grond ingezakt. Niet dat ze er sindsdien iets aan had gedaan, naast het uitwerken van acts voor eventuele contests. En zelfs dat was niet helemaal goed gekomen, want uiteindelijk verdween alles weer gewoon verfrommeld in de prullenbak. Daarna kwam de woede pas weer naar boven toe en het verdriet dat ze eigenlijk nooit goed genoeg zou zijn voor een coördinator, wat er meestal in eindigde dat ze al huilend in bed lag en het Florence was die haar een beetje kon kalmeren. Eigenlijk was het altijd Florence die haar kwam helpen, het maakte niet uit wat voor een band ze had met haar pokémon, die af en toe zelfs zo sterk was voor een Mega-Evolution in Fiora’s geval, Florence was diegene die ze met haar hele hart vertrouwde en die ze voor geen goud willen verruilen. Nee, niemand zou aan haar Weavile komen. Geen. Enkel. Persoon.

Een krakend geluid haalde de brunette uit haar gedachtegang en ze keek angstig om zich heen. Nee, ze had hier nooit moeten komen. Santalune Forest was niet zo heel erg eng normaal, maar wat ze er nu mee hadden gedaan wist ze niet. Alles leek opeens veel donkerder, griezeliger en enger. En ze vond het zeker niet leuk. Een koude rilling gleed langs haar ruggengraat en ze keek opzij, waar haar trouwe Weavile liep. ”Oh Florence, waarom gingen we ook al weer hier heen?” sprak ze zachtjes en de pokémon keek haar aan, terwijl ze haar schouders ophaalde en weer voor zich uit keek. Tja, Florence vond het wel gezellig zo. Die was niet zo snel bang. Vivienne zuchtte, waarom was zij niet zo koel en stoer als haar pokémon. Florence leek helemaal niets te kunnen schelen, terwijl zij hier liep te bibberen als een klein kind. Vivienne schudde haar hoofd, nee zo moest ze niet denken. Ze moest meer voor zichzelf gaan opkomen en vaker een grote bek opzetten. Ze zuchtte zachtjes en keek om zich heen. Misschien als ze hier iets zou vinden dat haar kon opvrolijken, maar tot nu toe? Nee, niet echt. Nu leek het haar angst alleen maar aan te wakkeren.
De wind probeerde haar hoed mee te nemen en snel pakte ze de randen vast. Ze had nooit in haar halloween pakje het bos in moeten gaan opzoek naar het spookhuis dat hier blijkbaar gevestigd zou moeten zijn. Eigenlijk vroeg ze zich af waarom ze Kage niet had meegenomen in plaats van Florence. Maar waarschijnlijk was Kage er gewoon vandoor gegaan en had haar alleen achter gelaten om d’r het stuipen op het lijf te jagen. Vivienne knikte naar zichzelf, ja dat klonk helemaal als Kage. Ze moest die Shuppet echt eens wat goede manieren aanleren, maar ze was er niet geheel zeker van of dat met een spook-pokémon wel ging lukken.

Een blauw vlammetje trok haar aandacht. Het licht glinsterde in haar eigen blauwe ogen en Florence keek een beetje ongemakkelijk in het rond. Die vertrouwde de zaak duidelijk niet helemaal. Het meisje was ook niet helemaal zeker ervan, maar haar nieuwsgierigheid won het. Ze wenkte haar Weavile om mee te lopen, die nog altijd schichtig om zich heen keek, en ze volgde het blauwe vlammetje. Waar zou die naar toe gaan?
Om haar heen leken de bomen wel over haar heen proberen te hangen, wat was er toch met dit bos aan de hand? De vorige keer dat ze hier leek, leek alles zo vredig te zijn. Nu was het onheilspellend en beangstigend. Vivienne zuchtte en verhoogde haar pas, terwijl het vlammetje tussen de bomen heen gleed en haar de weg wees. Uiteindelijk verdween het vlammetje en had het meisje geen idee waar ze precies terecht was gekomen. Ze keek wat angstig om zich heen en voelde hoe Florence dichter bij haar ging staan om steun te bieden. Oké, dit was niet leuk meer, dit was helemaal niet leuk meer. ”H-Hallo?” sprak ze zachtjes, maar er was geen ziel die haar zou kunnen horen natuurlijk. Opeens hoorde ze gegiechel aan haar rechterkant en een zachte por in d’r zij. Een zachte jammer kwam over haar lippen heen en snel wandelde ze weer verder. Het poken bleef aanzetten en ze voelde hoe tranen op kwamen zetten. Ondertussen kwam het gegiechel van alle kanten en af en toe voelde ze hoe er rukjes werden gegeven aan haar hoed. Ze begon het nu echt eng te vinden en haar lichaam begon langzaam te trillen.
Totdat ze in de verte opeens het vlammetje weer tegen kwam en alsof het haar laatste redmiddel was, rende ze erop af. Toen ze tot stilstand kwam, merkte ze dat ze voor het spookhuis stond. Oké, die ook meteen gevonden. Wat nu? Ze keek Florence eventjes aan en het vlammetje bleef om haar heen dansen, alsof het haar uitnodigde om naar binnen te gaan. ”Zullen we dan maar?” vroeg ze zachtjes aan haar pokémon, die knikte resoluut en samen liepen ze naar binnen toe.

Binnen was het gewoon nog erger dan buiten. Er klonken meer stemmen om haar heen en het huis leek onder de kleinste bewegingen te kraken. Vivienne betrapte zichzelf erop dat ze op haar tenen was gaan lopen om zo weinig mogelijk gewicht erop te zetten. Maar goed, echt zwaar was ze toch niet. Opeens schrok Florence op en ging in een aanvalshouding staan, toen het meisje opsprong en haar hand tegen d’r zij aan duwde. ”Iets beet me …” sprak ze, verbaast, terwijl ze haar hand weghaalde. Er was niets van een wond te zien, alleen een heel klein rood plekje. Wat in Arceus naam was dat nou weer? Ze keek eventjes vreemd naar Florence en haalde toen haar schouders op, het zou wel. Ze keek toch iets wat angstig om zich heen, voordat ze doorwandelde. Deze tocht werd met de minuut enger en vreemder. Echt leuk vond ze het niet meer.
Goed, inmiddels was ze al weer twintig minuten in dit huis en het liefst wilde ze naar buiten rennen. De muren bewogen, er flikkerde vanalles, en het leek wel alsof alles een spelletje met d’r speelde. De vloer kraakte verschrikkelijk, er gleed wind door de kieren van het hout en er bleef de hele tijd iemand aan haar hoed trekken. Maar niet dat het veel uit haalde als ze er ook maar iets tegen deed ofzo. Het zag er alleen maar grappig uit als ze weer eens boven de puntmuts aan het zwaaien was met haar handen, waardoor de giechelende stemmen erger werden. Vivienne had die strijd daarom uiteindelijk maar opgegeven. Het andere mysterie waar ze nu mee zat, was het feit dat iets haar telkens bleef bijten en ze kon er niet achter komen wat het was. Ze had haar pokédex al nagekeken op pokémon die graag bijten, maar er was geen enkele die ze al had gezien en deze omschrijving kreeg. Daarom was ze maar trots doorgelopen, al had de angst meester van haar gemaakt.

Vivienne slaakte een gil toen ze voro de vijfde keer inmiddels werd gebeten en nu stonden er tranen van woede in haar ooghoeken. ”Dit is niet leuk meer!” riep ze hard, terwijl ze met haar voet op de grond stampte. Een actie die ervoor zorgde dat er stof naar beneden kwam gedwarreld en de vloer onder haar een geluid maakte alsof het ter plekke door zou breken. Een geluid dat ervoor zorgde dat het meisje naar achtersprong en zachtjes jammerde. Ondertussen hoorde ze bij haar oor een zacht gezoef en een hard gegrinnik, voordat ze een poke in haar rug kreeg. ”Laat dat!” riep het meisje, terwijl ze over haar rug wreef en er langzaam tranen van angst over haar wangen rolde. Ze vond dit niet leuk meer, helemaal niet leuk meer. Ondertussen zocht Florence alles af, maar ook de Weavile kon niets vinden. Dit veranderde toen er opeens een rode bol in de lucht hing, die zachtjes opgloeide en daarna een spook-pokémon tevoorschijn liet komen. Vivienne haalde haar pokédex erbij en klapte deze open. Misdreavus, the Screech Pokémon. Misdreavus loves being mischievous by pulling people's hair and shocking them. Meteen rinkelde er een belletje bij de brunette en ze keek de pokémon kwaad aan. ”Dus jij was dat!” sprak ze kwaad tegen de Misdreavus. Vivienne liep kwaad naar de pokémon toe en hing drijgend over het wezendje heen. Deze keek wat zielig naar de grond, maar er klonk gegrinnik toen het spookje door de grond heen zakte en achter haar opdook om d’r op de grond te duwen. ”Nu heb ik er genoeg van! Florence, Hone Claws!” De Weavile’s klauwen gloeide op en de gloed verspreiden zich over de pokémon. Dit was een aanval die Vivienne vaak gebruikte omdat het de aanvalskracht van haar pokémon verhoogde en daarbij de nauwkeurigheid van de aanvallen met 1 punt omhoog gooide. ”Nu, Icy Wind!” De Weavile maakte een bol van ijs tussen haar klauwen en blies deze over de Misdreavus heen. Het spookje probeerde nog weg te komen, maar een deel van haar ‘haar’ bevroor, waardoor ze niet meer volledig onzichtbaar kon worden. De pokémon keek eventjes naar het stukje ijs in haar ‘haar’ en keek daarna kwaad naar de Weavile. De pokémon vloog hoog in de lucht en een straal van regenboog kleuren kwam op Florence af. De brunette keek toe hoe de Weavile de aanval gewoon afklopte en grijnsde. Psychic aanvallen werkte nou eenmaal niet op een dark/ice type als Florence, dus daar had ze geluk mee gehad. ”Florence, Feint Attack!” Opeens was de Weavile verdwenen en de Misdreavus leek duidelijk geïrriteerd over het feit dat haar vijand onzichtbaar was geworden, terwijl zij dat niet meer kon doen. Ze probeerde zich te focussen om de Weavile te vinden, maar was dat laat met reageren, waardoor Florence opeens van achter wist aan te vallen. Het spookje werd tegen de vloer gebeukt en bleef daar eventjes liggen, totdat ze weer overeind kwam en naar boven zweefde. Ze was duidelijk niet in haar nopjes en een paarse bal kwam in de richting van de Weavile geschoten. ”Florence, probeer te ontwijken!” riep Vivienne nog, maar het kwaad was al geschiet. De paarse bal begon rondjes te draaien om de Weavile heen en toen deze uiteindelijk oploste bleef Florence wankelend over. ”F-Florence?” vroeg het meisje langzaam, maar haar pokémon gaf er geen gehoor aan. Deze wankelde alleen maar op haar benen, terwijl ze random om zich heen begon te slaan. Fijn, ze was verward. Nu werd dit gevecht opeens een stuk irritanter. ”Florence, probeer een Assurance aanval!” De Weavile keek eventjes dom uit haar ogen, over haar schouder heen, naar haar trainer, maar strompelde toen toch op de Misdreavus af. Het spookje had er de grootste lol in dat ze aan de winnende hand was en zweefde vrolijk door het luchtruim heen. ”Oh nee, jij blijft hier,” gromde Vivienen zachtjes, terwijl ze toekeek hoe Florence in de lucht sprong en haar klauw paars oplichtte. Met een felle bitchslap werd de Misdreavus geraakt en tegen de muur gegooid. ”Goed gedaan, Florence!” sprak het meisje vrolijk en ze grijnsde gemeen naar het spookje. De Misdreavus kwam iets wat moeizaam overeind en vloog opeens tegen de Weavile aan. Florence dook in elkaar en zakte op een knie, zachtjes trillend. ”Florence!” riep Vivienne uit en opeens raakte het haar wat er aan de hand was. De Misdreavus had aangevallen met een Astonish aanval, waardoor haar Weavile nu flinchte met aanvallen. Dat kwam nog eens bovenop de verwarring, goed bezig dus. ”Florence, nog een Feint Attack,” sprak ze, in de hoop dat de verwarring was uitgewerkt. Maar dat bleek niet het geval te zijn, toen de Weavile overeind kwam en probeerde uit te halen met haar klauw, waardoor ze zichzelf in het gezicht raakte. Vivienne maakte een facepalm, terwijl de Misdreavus lachend om haar heen zweefde. ”FLORENCE!” riep het meisje toen opeens over haar longen en de Weavile keek haar geschrokken aan. ”Mooi, je bent er weer,” sprak ze toen en Florence knikte wat beschaamd. ”Doe nog een Feint Attack en daarna Assurance!” Florence verdween en de Misdreavus leek het niet eens door te hebben door haar plezier in het feit dat het meisje zich begon te ergeren aan dit hele gebeuren. Het spookje kreeg een raakte tik tegen zich aan en daarna nog een klauw in het gezicht, waardoor ze tegen de muur klapte en zachtjes omlaag zweefde. ”Dit moet het doen,” zei het meisje en uit haar zak haalde ze een special Dusk-ball. Deze pokéball zou het goed moeten doen bij ghost-type pokémon, dus dit zou een eitje moeten zijn, niet? Ze gooide de pokémon en een donker-paarse straal slokte de pokémon op, voordat de ball op de grond viel en heen en weer bewoog. Oh Arceus, laat dit afgelopen zijn.