Smart ey?

Ze gooide de holo caster in haar zak en wandelde kordaat verder. Ze wandelde zo het gebouw binnen en keek even op waarna ze gewoon even een hand opstak naar een persoon die meteen naar haar toe ging. Yo, Muk off man, ze had geen tijd om nu een of andere bekende aan te spreken. Hij dacht echter het omgekeerde, dus stak ze haar middelvinger op, gevolgd door luid gevloek, wat de grunt wel wegjoeg. Mooi zo. Ze zuchtte even luid, haalde een hand door haar paarse haren heen en wandelde verder. Meneer green kon maar beter in zijn kantoor zijn, anders liep het niet goed af voor dit gebouw. Ze wandelde naar de lift, drukte op het knopje en wachtte tot het ding een geluid maakte dat indiceerde dat het er was. Het gebeurde al snel en met twee korte passen stond de agent in de lift, haar armen over elkaar geslaan. Ze knipperde even, draaide zich om en zag dat mensen nog de lift probeerde te halen. Maar zo bitchy als ze was, duwde ze op de knop de deuren te sluiten en misten ze net nog hun liftbuurt. Fuckers. Ze moesten maar op tijd komen, daarbij wilde ze een lift voor haar alleen, want ze moest zich even ontdoen van haar zwaar pissige gedrag.
Als het Nathan was zou hij vast niet veel caren, wat aan de andere kant hetzelfde zou gelden voor Eric. Beide waren droge komkommers die gestoord waren in dat koppie van hun. Nog even en Tawn flapte eruit of ze geen Bart konden maken die wel normaal was. Like, waarom niet yk? Als hij Eric kon maken kon hij ook een Bart maken. En als hij toch bezig was maak hem lekker Belgisch. Want niemand wilde dat toch zijn. Nou om specifiek te zijn, Vlaams natuurlijk. In die kuttaal van hun leek niemand hen te verstaan, nou eigenlijk kon ze daar weinig over beginnen, dus rolde ze met haar ogen, sloeg ze haar armen over elkaar en slikte ze even.
Ze had de ander al gewaarschuwd. Hij mocht blij zijn dat ze niet als een of andere boze feeks het kantoor zou bestormen. Nee, ze had al lichtjes haar zegje gedaan via het apparaat en meneer zou wel doorhebben dat het serieus was. Ze drukte even op het knopje die naar de juiste verdieping leidde. Ze had een schoudertas mee met haar spullen in om de ander zijn schotwonde en dingen na te kijken. Ze legde even een hand op de tas en slikte even. Niet uit nerveusiteit, maar omdat ze gewoon niet dit gevoel wilde hebben. Als ze dit wilde laten doordringen moest ze haar koele en beheerste kant naar boven halen. degene die kon nadenken, analyseren en werken zoals geen ander. Haar licht rode ogen gingen open en verschoven naar het schermpje die aangaf op welk niveau ze waren van het gebouw. Ze knikte even toen ze zag dat ze er bijna was en voelde al meteen haar spieren opspannen, niet in spanning maar in frustratie. Nou, nou, eigenlijk hoefde ze dat niet te zijn maar alles bij elkaar gerekend had ze wel een reden zo te zijn uiteraard. Ze moest luisteren naar een bende gekken. Dit hele Team was gewoon niet langer gevreesd en dat irriteerde de chick alleen maar meer en meer. daarom zou ze eindelijk haar bek open trekken... Maar veel reactie verwachtte ze echt niet van de gast. Natuurlijk niet. Maar momenteel was het de enigste die waarschijnlijk niet aan haar zou twijfelen mocht ze het opbrengen. Hij kende haar immers, ze was iemand die zich snel verveelde en nu ze eindelijk haar plek had gevonden leek ze maar cirkels te lopen en zelfs dat was saai na een tijdje. Jup, dat was hoe ze dacht namelijk.

Met een 'ping' kondigde de lift aan dat ze op het juiste niveau waren aangekomen en wel meteen, toen de deuren open schoven, wandelde ze eruit en keek ze rond. Het was kalm in de gangen van de kantoren van de hogere rangen. Niet meteen raar als je het haar vroeg. Als ze het juist had moest die van Nath ergens hier zijn. Ze kwam hier niet vaak, het interesseerde haar niet veel namelijk. Ze moest werken en doordoen, zoals ze wel vaker deed achter de rug van de mensen. Nu pas merkte ze in haar ooghoek de zweep op van de grunt waar ze nu aan zat te sleutelen. Muk, had ze die aan haar zak laten hangen...? Oh wel het was nog in de maak maar ze moest er nog serieus wat aan werken. Daarbij was het nog lang niet getest en voor nu wilde ze dus nog geen grunt frituren. Het zou namelijk zonde zijn mocht het effect plots omdraaien en zij ter prooie vallen aan de schade van iets dat haar Pokémon in toom moest houden. Vrij komiek natuurlijk, maar wat kon je ertegen doen? Met een zucht van haar lippen duwde ze de zweep wat meer naar achter, zodat hij niet zoveel in de weg ging voor het wandelen. Ze keek daarna terug op. Met haar ogen keek ze van deur naar deur en las ze de namen die netjes opgehangen waren doormiddel van een soort stalen dingen. Ze knipperde even verbaasd toen ze niet langer die van Floyd kon vinden. DIt zorgde ervoor dat ze meteen even moest grinniken. Zo te zien begon het al te lukken en frustratie zou weldra opgebouwd worden. Hoe lang nog voordat ook zij het zou opgeven en weg gaan...? Hm... Well ze was meerderjarig, ze had dus niet echt meer dat huis nodig. Niet dat ze het nodig had om mee te beginnen, ze was het straatleven en Pokémon centers daarvoor toch wel gewoon. Daarbij was een centje bijverdienen maar iets klein in deze wereld, zelf voor haar. Ze had daarbij genoeg skills bijgekregen om een vaste job ergens te krijgen. Eentje die het wel waard was om je botten voor af te werken. Maar eerst moest ze horen wat de ander te zeggen had. Doormiddel van zijn antwoord zou ze haar toekomst deels bepalen. En misschien trapte ze het al vanavond af als het te erg werd natuurlijk. NIet dat iemand zou caren tenzij ze zich opeens tegen hen zou keren en even besloot het gebouw te slopen. En wie zei dat het onmogelijk was? Ciro was al eens ooggetuige geweest toen ze een halve stad had gesloopt... En dat was maanden terug.

Ah daar was het!
Ze had al snel het naamplaatje gevonden van meneer Malone en aangezien de ander haar vast al hoorde aankomen, aangezien ze hakken aanhad, en ze had aangekondigd dat ze zou komen, klopte ze helemaal niet aan. Haar hand ging regelrecht naar de deur en ze opende deze met ferme kracht waarna ze even met haar ogen rondkeek, zoekende naar mister green. Ze wilde weten wie er aan het stuur zat van het lichaam en anders trapte ze het af. Serieus, anders kwam ze een andere dag wel eens terug. Want meneer karakterprobleem hoefde ze in dit gesprek helemaal niet te hebben.

- Nathie

Kutpillen. Hij had er al dagen slecht van geslapen sinds hij ze voorgeschreven had gekregen, soms ook gewoon helemaal niet. Nachten waarop hij gewoon wakker lag in zijn bed en stil naar beneden was gegaan zodat Riddle dan niet van hem wakker werd, of niet zo snel in welk geval. Maar toch voelde hij zich ook slaperig, ook een van die geweldige bijeffecten. Het was raar, hij voelde zich slaperig, zelfs nu, maar het slapen was hem gewoon onmogelijk geworden. Zijn al half niet bestaande eetlust was erger geworden, op een manier dat hij nog minder at. Zijn huid had wat van diens 'gezonde' kleur verloren, was wat bleker geworden, voor zover Nathan deze dan had en op sommige momenten had hij een vreselijk wazig zicht. Hij had tics gekregen, had dit dan ook helemaal niet doorgehad totdat iemand er wat van had gezegd. De jongeman had soms last van stemwisselingen en moodveranderingdn, en dan was het niet nee dat Eric voor een moment in controle was, dat absoluut niet. In het ergste geval hiervan, was hij soms zelfs zijn stem kwijt. Het klonk zo vreselijk stom, dat wist Nathan, maar hij kon er verder weinig aan doen. De medicijnen hielpen zeker waarvoor ze normaal bedoeld waren. Nu wou hij nog maar eens al te graag van die bijwerkingen afkomen en dan was het helemaal geweldig. Hij wreef even met zijn vingers net onder zijn oogleden, net alsof hij er iets uit probeerde te halen dat er niet hoorde te zitten. Ondertussen had de groenharige zijn holocaster gewoon ergens op zijn bureau gelegd, wachtende tot de paarsharige hierbinnen verscheen. Hij verwachtte geen antwoord meer van haar, maar had wel het idee dat het dan ook absoluut niet lang ging duren tot ze binnen stapte. De jongen had er daadwerkelijk geen idee met wat er was gebeurd, maar het was te merken geweest aan haar berichten dat er echt iets aan de hand was geweest. Voor zover je dat kon laten merken met berichten in welk geval. Hij had net zijn pillen moeten gaan nemen. Hij wíst dat hij of symptomen kon krijgen om ze niet te nemen, of juist wel. Van beiden opties waren ze niet geweldig, maar hij wist dat het tweede een stuk minder onplezierig was dan het eerste. In andere woorden, hij had ze toch maar genomen. In zijn hand was het oranje, doorzichtige potje te zien met daarin een van de pillen. Hij wou gewoon even iets in zijn handen hebben, het maakte hem weinig uit, zolang ze maar niet leeg waren, dit was het beste dat hij even bij de hand haha ervoor had. Misschien mocht het er nu letterlijk vreselijk veel uitzien alsof hij iets vreselijks van plan was met zichzelft e doen, voor zover dat mogelijk was. Maar nee, natuurlijk niet. In zijn ogen, had hij nog wel iets voor om te leven, ook iemand. Samen ook nog met een gast met wie hij nu dus dit lichaam deelde. Hij zou toch worden tegengehouden, dat wist de groenharige nu al. Moeite ervoor doen deed hij niet, allesbehalve. Hij glimlachte licht bij zijn eigen gedachten, iets dat het enkel erger maakte toen hij het Eric hoorde bevestigen in zijn kop. Maar al snel verdween deze glimlach echter weer, toen het getik van hakken buiten de deur te horen was, het klonk nog niet bepaald heel erg dichtbij, maar wel dichtbij genoeg. Dat was Tawnee, dat wist hij nu al. Zijn wond had hij niet verbonden, nee, het zou dan simperweg niet genoeg kunnen ademen, of hij bond het te strak en het deed hellveel pijn. Het werkte gewoon niet voor hem, dus had de jongen het dan heel erg snel opgegeven ook. Hij zat gewoon in zijn bureaustoel, aan uiteraard zijn bureau die wat achterin in het midden van zijn kantoor stond. Ooit ging hij het echt laten verplaatsten zeg. Dan kon er iets worden gedaan met de ruimte die hij over had. Of nou ja, verplaatsten was ook wat onnodig, eerder gewoon de ruimte wat decoreren, als hij er ooit de puf voor had om dat te doen in welk geval. Hij verloor deze namelijk met de dag, dus dat werd dan ook wel een hele opgave voor hem om iets te gaan doen voor dat. Hij had andere dingen te doen, kon ook dat zeker niet allemaal doen. De deur vloog niet veel later gewoon letterlijk open, waarbij de paarsharige binnen kwam stormen.. Misschien was stormen net iets overdreven, maar het kon wel hoe dan ook een stuk rustiger, de manier waarop Tawnee naar binnnen was gekomen dan eigenlijk. Ach, hij had er geen zin in ok het daar nog verder over te gaan hebben. Het oranje potje dat hij vast had werd even weggestopt, om hierbij de ander droogjes aan te kijken. "En wat was er dan aan de hand?" vroeg hij rustig, haar aankijkende. Of ze ging zitten of niet maakte hem niet uit, hij wou gewoon weten wat er aan de hand was en ook eigenlijk wel wat dat ze zijn wond ging checken. Nathan had er namelijk nog steeds een telent in om ziekenhuizen te vermijden als het om zichzelf ging en dat talent kwam ook nu goed genoeg van pas. De enigste keren dat hij ooit in een ziekenhuis was gekomen waren ondertussen een lange tijd geleden, een jaar zelfs voor de meest 'recente'. Voor zover het dan nog weel recent genoemd kon worden. En nee, die bezoekjes toen waren absoluut niet geweldig geweest, hij had het gehaat, voornamelijk omdat het deels zijn schuld was. Hij wou er niets meer aan denken, dus om ook die gedachten weg te krijgen, schudde hij lichtjes met zijn hoofd, alsof hij ze daarmee kon gaan verjagen. Natuurlijk hielp dat niet, wat dacht hij wel niet, wanneer had zoiets hem ooit gehoplen? Misschien vroeger ja, en dan bedoelde Nathan niet als in 'twee jaar geleden' vroeger. Nee, echt iets van acht jaar geleden, misschien zefls tien. Want Arceus, wat was hij toen naïef zeg. Hij zou willen zeggen dat hij was veranderd met vroeger, meer gegroeid. Dat was ook zo, op een manier. Maar vast dat hij nog ergens, heel diep van binnen, er nog steeds hetzelfde over dacht zoals toen. Het was zielig.

Met een kalme beweging van haar hand gooide ze de deur terug toe. Hierdoor trilde de deur. Dit zou zeker een verassing zijn. Dit wijf had geen postuur om zo'n soort deur met zo'n macht dicht te klappen. Maar ah, wat kon je anders? Met een kalme blik keek ze even naar haar oppermachtige baas. Lol, not. Zonder een verder waarschuwing te geven wandelde ze naar zijn bureau en ging ze erop zitten, alsof ze hier dagelijks kwam en dit een gewoonte was. Maar tja, iemand die haar kende wist dat ze stevige manieren had als het aankwam op een hogere rang, het was dus duidelijk dat er daar iets goeds fouts zat als je tenminste goed kon observeren. Dat verwachtte ze niet van hem, nog in geen honderd jaar. "En wat was er dan aan de hand?" Ze nam even een stukje van haar paarse haren, keek even naar de puntjes en kantelde toen langzaam haar hoofd. "Weet jij nog waarom ik in Team Rocket ben gekomen?" zei ze waarna ze even haar ene been over de ander legde en een hand achter haar plaatste zodat ze rustig wat naar achter kon leunen en ook de ander kon blijven aankijken. Ze knipperde even langzaam en hield zijn blik goed vast. Maar hoe je het ook draaide of keerde, een bepaalde kilheid heerste, eentje die de serieuze atmosfeer met zich meebracht. Want dit zag je niet vaak bij zo'n persoon als haar.

Het leek alsof ze de deur zacht dichtdeed, maar de het geluid vn de klap die het ding maakte sprak iets heel anders. Ze wandelde naam hem toe, om zonder ook maar enig pardon aan te nemen, op zijn bureau te gaan zitten. In de eerste instantie keek hij haar droog aan, really Tawn? Maar er was iets fouts, waar ze namelijk normaler een relaxte houding had, was deze nu heel anders. Ze pakte een plukje van haar haren, om hier even naar te gaan kijken. Oké, het leek hem niet dat ze hier was om dat te doe, dus wachtte hij voor enkele tellen. De vraag die ze hem vroeg, daar moest hij licht om gaan fronsen. Kort bleef de groenharige stil, nadenkend over het antwoord. "Omdat je toch macht wou hebben..?" hij wist het niet geheel zeker meer, maar het zat wel iets van die richting op. Dat was in welk geval iets dat hij dacht. De jongen hield zijn gele blik op de hare, wat nog net niet een ijskoud iets was. Ja, dit maakte het voor hem nu enkel maar makkelijker om te gaan bedenken dat er was. Echter kon hij het niet, vooral nu niet, plaatsten wat het precies was.

Ze haalde diep adem. Ze wilde precies weten wat hij ervan dacht. Nee, wat hij nog wist. Zo te zien was het Nathan... Want hij leek er geen dom antwoord op te geven. "Omdat je toch macht wou hebben..?" Uh... Ze draaide even haar hoofd en keek strak naar hem, haar mondhoeken ongeamusseerd naar beneden getrokken. Ja en nee. Was hij nu echt zo dom dat hij dacht dat ze ook was zoals roodlokje? Nee. Ga weg. Never ever. Zij had tenminste hersens in haar hoofd. "Omdat ik opkeek naar hun macht," corrigeerde ze even. In van opkijken komt natuurlijk het streven. Ze keek op naar Allison, probeerde naar haar toe te werken. Maar die motivatie was al maanden weg. "Nu, waarom blijf ik nu nog in Team Rocket?" klonk er scherp van haar terwijl haar blik een graad kouder werd en ze even kort snoof. Het was duidelijk dat spanning toenam en ze niet blij was. Maar dat was al duidelijk van het begin van het gesprek.

Nope, dat was hem niet. Day was al meteen te zien aan haar uitdrukking. Hij zou het echt niet meer precies hebben geweten, op dat het in die richting was na dan. De uitdrukking op het gezicht van de paarsharige was dan ook al als een ongeamuseerd ding te zien. Het was omdat ze destijds opkeek naar hun macht. Ah ja, dat was het. Kort knikte hij. "Ah ja, dat." sprak de jongen. Bij haar volgende vraag, haalde hij nu echt zijn schouders op, hoe zou hij die moeten weten? "Nou..?" klonk er dan ook verwachtend van de groenharige, je kon wel al zien aan hem dat hij het eerlijk gezegd echt niet zou weten. De koude houding kon hij nu nog negeren, maar dit was ook weer iets dan voor hem moeilijker werd met de seconde. Nee, hij zou zijn koelte echt wel gewoon voor een gesprek moeten gaan behouden, zo moeilijk moest dat namelijk ook weer niet gaan zijn.. De paarsharige was niet blij, de spanning nam toe, maar dat deerde hem verder weinig.

Ze wilde dit gewoon op haar eigen tempo doen, maar haar emoties, die weer vanbinnen geen plek konden vinden, leken een ander plan te hebben. Ze voelde het vaak niet aankomen, zoals woede of wat dan ook. Maar ergens leek ze nu beheerst te zijn, wat aangaf dat ze dus nog kalm was voor nu. Het kon als een storm zo omslaan. Hij knikte op haar eerste zin en zei; "Ah ja, dat." Bij de volgende vraag haalde hij echter zijn schouders op, niet eens moeite nemende om de vraag deftig te beantwoorden of wat dan ook. Daarom vernauwde ze even kort haar ogen, zuchtte ze even zachtjes en balde ze haar hand, die leunde op de tafel, even tot een vuist. "Nou..?" Ze slikte even, maar niet uit spanning, maar uit het verlies van zelfbeheersing en een omslag in haar kalme houding. Ze leek haarzelf echter nog in te houden. Daarom haalde ze ook haar schouders op, voor ze van zijn bureau kwam en kalm rondliep in die kamer. Ze keek rond en stopte even om naar het decor te kijken, haar armen deftig achter zich geslagen. En plots haalde ze ook haar schouders op. "Ik zou het ook niet weten," en als hij slim genoeg was zou hij goed weten wat haar probleem nu was; het team.