Unstable Labrat

Een kans om het laboratorium in de team rocket basis in te mogen zien sloeg Laura natuurlijk niet af. Ze had gedacht dat ze al veel eerder te werk had kunnen gaan in de ruimte, maar schijnbaar mochten Grunts daar niet zomaar naar binnen, ondanks dat haar scheikundige talent het ding was waarom ze was toegelaten tot de organisatie. Ze was er na meer dan een jaar sceptisch over geworden, maar had besloten om het nog het voordeel van de twijfel te geven. Immers was haar nu een kans geboden om er naar binnen te treden en dat leidde haar genoeg af om haar bittere houding te vergeten.

Een scientist begeleidde haar naar de ruimte. Oorspronkelijk was het zijn bedoeling om haar de stand van zaken uit te leggen, want ze mocht niet zomaar naar binnen. Echter kostte het nog geen minuut voor hun onderwerp was omgeslagen en het in plaats daar van over scheikunde ging en de verschillende proeven die ze beide hadden uitgevoerd, of het nou recent was of lang geleden. Het maakte de tocht naar de ruimte erg positief en Laura had de hele tijd een brede glimlach op haar gezicht. Eenmaal aangekomen bij de ruimte besefte de man dat hij haar eigenlijk uit had moeten leggen wat ze moest gaan doen. Voor hij daar aan begon, maakte een luide brul van achter de deur al duidelijk dat het niet om een makkelijke opdracht ging.

“We weten niet wat er precies mis is gegaan – anders konden we het zelf oplossen - maar de Aggron is plotseling wild geworden. We hebben zo veel mogelijk van ons werk gered voor we de deur dicht deden zodat hij er niet uit kon. Onze Pokémon zijn zelf niet sterk genoeg dus ik hoop dat je hem aan kan.” Laura liet haar blik voor een moment op de deur rusten, voor ze een frons opzette en zich weer tot de persoon naast zich richtte. “En jullie hebben geen verdovingsmiddelen of..?” De man schudde zijn hoofd. “Jawel, maar die werkten niet. Er is echt iets goed mis gegaan…” Laura kon een grinnik niet onderdrukken. Ze was misschien iets te vol van zichzelf, maar ze vermoedde nu al dat ze wist hoe ze het op moest lossen. Zo moeilijk kon het tot rust brengen van een losgeslagen Pokémon niet worden.

Voor Laura de deur door liep haalde ze Cell en Inertia tevoorschijn. De twee Pokémon waren haar sterksten en waren ook daadwerkelijk bedoeld voor vechten. Shira had zichzelf ook al in gevechten bewezen, maar was toch meer een huisdier. Sowieso hadden Cell en Inertia aanvallen die Aggron meer schade aan zouden kunnen doen – voor het geval dat nodig zou zijn. “Ik ben zo terug,” liet ze aan de man weten, voor ze de de deur opende en aan haar Pokémon wees dat ze voor haar naar binnen moesten. Cell als eerste, daarna Inertia, en als laatste zijzelf.

De ruimte was een puinhoop. Laura begon even bezorgd te raken of ze wel de spullen zou kunnen vinden die ze nodig had, maar ze kon nu niet echt meer terugkrabbelen. “Cell, leid hem af.” Aggron had Laura nog niet opgemerkt en dat kon beter zo blijven. De kleine roze slijmbal schoof op de Pokémon af en werd door hem opgemerkt, waarna hij haar volgde met zijn blik. Een grom klonk diep vanuit zijn keel. Laura zag nog net zijn klauwen grijs oplichten voor ze haar zoektocht naar de nodige ingrediënten begon.

Ze zou drie dingen nodig hebben. Ze dook meteen naar de grond waar ze een verzameling aan flesjes zag liggen, maar kwam al snel tot de conclusie dat het meeste hiervan leeg was. Ze haalde bijna haar vingers open aan de scherven glas, waarop ze in zichzelf vloekte. De enkele flesjes die nog wel gevuld waren bevatten niet de juiste stoffen en gooide ze dus maar gewoon weer op de grond. Ze moest snel werken.

Omdat ze niet vond wat ze moest hebben, kwam ze weer overeind om naar een volgende kapotgeslagen tafel te verplaatsen. Onderweg hoorde ze Aggron brullen. De afleiding van Cell werkte niet vlekkeloos en hij probeerde Laura zelf aan te vallen met een Rock Tomb. Gelukkig was Inertia er, want de Staryu wierp zich al tussen Laura en de aanval voor er een opdracht voor gegeven was. De stenen braken stuk tegen het snel draaiende lijf van Inertia. Laura slaakte een gil en beschermde zichzelf van de kleinere stenen die nog op haar af kwamen met haar arm. Nu was het Inertia die de Aggron afleidde door een Bubble Beam op hem te gebruiken en de andere kant op te zweven. Zoals gehoopt volgde de woeste Aggron haar met zijn blik, waardoor Laura de kans kreeg om de volgende tafel te bereiken.

Met een paar grepen naar de glazen flesjes wist ze er eentje uit te halen met één van de stoffen die ze nodig had. Met een tevreden glimlach op haar gezicht kwam ze overeind. Om haar eigen veiligheid te verzekeren ging haar blik naar de Aggron, welke nog steeds probeerde om Inertia te vangen. Grappig dat het schild nu als de afleiding diende.

Als Laura niet naar de Aggron had gekeken, had ze niet gezien dat Inertia haar kant langs kwam en dus de aanval van hun tegenstander naar de blondine leidde. De Iron Tail wist ze te ontwijken door naar de grond te bukken. Ze voelde de wind die de staart voortbracht als een golf van kippenvel over haar lijf glijden. “Inertia!” riep Laura waarschuwend naar haar Staryu. Ze begreep de hint verkeerd en besloot een aanval te gebruiken. In principe was dat niet verkeerd, want nu zou hij sowieso zijn aandacht op de Pokémon houden. Toch voelde Laura zich niet helemaal veilig nadat Inertia de Brine op Aggron had gebruikt. De luide brul die uit zijn keel klonk was duidelijk een verklaring van oorlog.

“Cell!” Ze trok de aandacht van haar Goomy, omdat die tot nu toe nog weinig werk had kunnen verrichten. De kleine blob deed haar best om gelijk in actie te komen met een Body Slam recht in zijn gezicht. Natuurlijk was dat geen erg krachtige aanval tegen een Aggron, zeker niet van zo’n kleintje als zij, maar ze wist er wel een hoop slijm mee in zijn gezicht te krijgen waardoor hij minder goed kon zien. Laura kwam weer overeind om verder naar de nodige spullen te zoeken, maar voor ze de volgende gebroken tafel kon bereiken werd deze al bedolven onder een Rock Slide aanval. Waar hij de rotsen vandaan haalde wist Laura niet, maar ze was in elk geval blij dat ze er niet onder was bedolven.

Het zorgde er wel voor dat ze zich besefte dat zijn beperkte zicht een probleem ging zijn. Hij zou nu in willekeurige richtingen aanvallen en dat eigenlijk alleen maar negatief eindigen, voor de twee Pokémon, hun trainer of de omgeving. Dat was ook geweest waarom Laura geen gebruik had willen maken van een aanval als Confuse Ray. Toch was het nu handiger om de Aggron eerst aan te pakken voor ze de twee laatste middelen kon vinden om Aggron tot rust te brengen. “Cell, Muddy Water!” Ze was niet van plan om de Aggron uit te schakelen – daar waren Cell en Inertia vast niet sterk genoeg voor – maar als ze hem zodanig konden verzwakken dat hij Laura niet meer aanviel was het al mooi meegenomen. Daarom was Laura erg blij om te zien dat de waterstraal die Cell afvuurde raakte. Natuurlijk was die kans groot geweest omdat ze net nog op zijn gezicht had gezeten, maar je wist maar nooit wat er gebeurde in een gevecht.

Aggron werd woest. Zijn klauw gloeide opnieuw wit op in een Metal Claw aanval, waarmee hij uithaalde naar Cell met een luide strijdkreet. Wetend dat dit haar plicht was wierp Inertia zich tussen Aggron en Cell in, de klap opvangend. Ondanks dat ze tegen de grond aan geslagen werd zag Laura het toch niet negatief in. “Recover!” Een gelige gloed omhulde de Staryu. Enkele krassen die op haar lijf waren ontstaan verdwenen. Een tevreden glimlach stond op het gezicht van de blondine. Hierom was ze een succesvol schild. Ze kon zichzelf genezen van de klappen die ze opving voor de rest van het team.

“Cell.” Het was weer tijd voor de Goomy om een move te gebruiken. Laura liet de keuze aan de Pokémon zelf over en ze koos er voor om een Dragon Breath te gebruiken. De aanval was niet erg effectief, maar als dat het doel was geweest had Laura zelf maar een bevel moeten geven. De adem raakte Aggron, maar zorgde er ook voor dat hij opnieuw bozer werd en op Cell af kwam. Deze keer was het een Iron Head aanval. Cell zou dit mogelijk niet kunnen doorstaan, dus was het opnieuw aan het schild om er tussen te springen. Tenzij… “Protect!” Een groen schild vormde zich om de Goomy heen. Aggron ramde er tegenaan, maar kreeg het niet gebroken. Dit was voor Inertia een kans om opnieuw aan te vallen. Ze zag dit al in voor Laura een opdracht riep en viel de ander aan met een krachtige Brine. Het verzwakte Aggron, maar zorgde er ook voor dat hij opnieuw achter de Staryu aan wilde gaan.

Dat was eigenlijk alleen maar positief. “Harden!” Inertia’s verdediging moest omhoog wilde ze de Take Down overleven. De klap kwam hard aan maar zoals verwacht kon ze het aan. “Cell, Dragon Breath!” Het eerdere gebruik van de aanval had Laura een idee gegeven. Als geluk aan haar kant stond zou de Aggron verlamd raken. Helaas werkte het niet en werd hij slechts wat afgezwakt. Het was nog zeker niet genoeg om hem geheel uit te schakelen, maar dat was hij schijnbaar wel met Laura’s Pokémon van plan. Een Iron Tail raasde in de rondte en raakte Inertia. Cell wist er nog net onderdoor te duiken en de aanval te ontkomen, maar Inertia werd zo hard door de klap geraakt dat ze werd uitgeschakeld.

Ze hadden nog één kans. “Dragon Breath!” Body Slam zou ook een optie zijn, maar de kans op verlamming was daarmee kleiner en het was veiliger om van een afstand aan te vallen. De adem raakte Aggron recht in zijn gezicht en – yes! Hij zakte al een stuk in elkaar! Het was hen gelukt om hem te verlammen. Dan had Laura nu de tijd om de flesjes te doorzoeken. “Hou hem bezig!” riep ze naar Cell, terwijl ze zich naar een volgende hoeveelheid flesjes wierp. Geluk stond nu echt aan haar kant, want ze vond de andere twee goedjes die ze nodig had en hoefde dus alleen nog maar een groot genoeg flesje te vinden om het allemaal in te mengen. Ze wierp een blik opzij en zag dat Aggron het opnieuw op haar gemunt had, maar een Muddy Water van Cell was genoeg om zijn aandacht weer de andere kant op te trekken. Hij haalde naar haar uit, maar ze wist zichzelf te beschermen. Goh, wat had de Goomy veel geleerd tijdens dit gevecht. Haar Protect leek zelfs feller dan hiervoor.

Nee, wacht!  Dat was niet haar Protect, dat was een evolutie! Het eenzame vechten had er blijkbaar voor gezorgd dat ze haar grenzen had weten te verleggen en nu een Sliggoo werd in plaats van een Goomy. Aggron kon dat natuurlijk weinig schelen. Hij wilde haar alleen maar een Headbutt geven in de hoop haar uit te schakelen, maar hij raakte halverwege de zet verlamd en gaf de Headbutt in plaats daar van bijna aan de grond. Laura zag dit als teken dat ze op moest schieten en rende daarom naar de laatste plek waar ze nog niet gezocht had. Tot haar geluk zat het flesje er tussen waar ze naar zocht en kon ze de juiste hoeveelheden van de drie flesjes die ze al had gevonden er in gieten. Het kreeg een hele vreemde gifgroene kleur toen ze het een paar keer heen en weer schudde. Bijna alsof het vergif was in plaats van een simpel kalmeringsmiddel. “Cell, kan je zijn aandacht hierheen krijgen?” Ze kwam overeind en wierp een blik naar haar net geëvolueerde Pokémon. Ze moest nog even wennen aan de verandering, maar vond het niet onaangenaam. Cell begon zich te verplaatsen naar de andere kant van de ruimte, maar was eigenlijk niet zo snel. Laura kon beter zelf lopen – of de aandacht van Aggron trekken. Ze haalde diep adem, hief de hand met het flesje boven haar hoofd en liet haar stem klinken zo hard ze op het moment voor elkaar kon krijgen. “Hey! Dikzak!” Het werkte niet. Hij voelde zich schijnbaar niet aangesproken. “Lelijkerd!” Dat was beter. Aggron draaide langzaam en onheilspellend zijn hoofd in Laura’s richting. Precies zoals de bedoeling. Ze zwaaide haar arm wat naar achteren en vervolgens terug naar voren, het flesje gericht op het gezicht van de kwade Pokémon. Het brak stuk op de punt boven zijn neus. Gelukkig kwam de inhoud daardoor nog wel in zijn gezicht terecht, al was het wel samen met wat glasscherven. Dat laatste was echter niet te voorkomen geweest.

In eerste instantie zorgde het flesje er voor dat Aggron hard begon te brullen. Nog harder dan hiervoor. Begrijpelijk, want er zat glas in zijn gezicht. Na enkele tellen, echter – welke Laura bijhield op haar vingers – begon hij tot rust te komen. Zijn ogen zakten half dicht en hij ging op de grond liggen. Laura glimlachte triomfantelijk. Ze had het recept nog onthouden. Geweldig. Zonder enige zorgen stapte ze richting de Pokémon en legde ze haar hand op zijn neus. Hij gaf geen kik. “Ze hebben je vergiftigd. Je had gewoon een antigif nodig. En een beetje verdovingsmiddel voor de pijn.” Aggron was weer kalm. In alle eerlijkheid had Laura het niet voor elkaar kunnen krijgen zonder Carmilla’s kennis van Pokémon. Enfin, het was gelukt en hoewel het lab nog steeds een zootje was voelde Laura zich voldaan. Hopelijk vonden de scientists dat haar opdracht was voltooid.