[Route 7] Rematch [Vivienne Williams]

Marcus balde zijn handen tot een vuist. De feint attack zag er uit alsof hij naar voren schoot en dan leek het alsof een halve seconde later teruggetrokken werd en het nogmaals deed."Ember!" Houndoom raakte erg verward door faint attack en schoot ember aanvallen in het rond op hoop van zegen. De Weavile verscheen en gaf Houndoom een nekslag. Vix zakte in elkaar en kwam moeizaam overeind door de kracht. De Metal Claw kraste in op Houndoom's rug en dat deed zeer. "Gebruik je hoorns en doe ook een Flamethrower!" Riep Marcus strijdlustig. Houndoom maakte een soort sprong en sloeg zijn kop achterover zodat de punten van zijn ramshoorns Weavile mogelijk konden raken. Terwijl hij dat deed opende hij zijn bek met een flamethrower die in een cirkel omhoog werd geschoten. Mogelijk raakte hij Weavile.

De Houndoom begon te bokken om Florence van hem af te krijgen en sloeg daarbij ook nog eens zijn hoorns naar achter toe. De Weavile ving enkele klappen op met haar lichaam en verloor daarbij haar grip. Ze viel op de grond en bleef daar liggen, terwijl er weer een Flamethrower op haar werd gevuurd. "Florence, probeerde Flamethrower tegen te gaan met een Icy Wind!" riep Vivienne en de Weavile vormde de Icy Wind in haar bek om tegen de Flamethrower in te gaan. Ze wist dat haar ijs aanval nooit sterk genoeg zou zijn om de vuur aanval tegen te gaan, maar ze kon tenminste wel de damage een beetje minderen. Toch werd haar Weavile vol geraakt en de grond in geslagen. Ze moest dit gevecht snel afmaken, of zorgen dat ze weg kon komen, anders zou Florence het niet overleven. "Florence, Revenge!" De Weavile stond op, terwijl een bordeauxrode aura om haar heen verscheen. Ze schoot op de Houndoom af en raakte hem een paar stevig met haar klauwen.

Marcus voelde een spiertje in zijn kaak verstrakken. Revenge. Dit ging zo aflopen als de laatste keer. Dit kon toch niet waar zijn? Houndoom werd wederom geraakt door pijlsnelle klauwen. Door de klap die het gaf werd hij achteruit geduwd. Hij ving zichzelf moeizaam op en zakte toen half door zijn poten. Weavile's revenge ging maar door. "Houdt vol, Vix!" Riep Marcus bezorgd. Zijn handen balde zich zo hard tot vuisten dat ze wit uitsloegen. Hij hield zijn adem in en slikte. Hij zou niet nogmaals verliezen! Niet nu! "Flamethrower!" Riep hij met al zijn kracht. Vix beukte zijn kop omhoog om de laatste klauw aanvallen af te weren. Zijn rode ogen gingen naar de Weavile, het leek haast alsof zijn blikveld vertroebeld werd. Hij knipperde het bloed weg wat in zijn ogen sijpelde en probeerde de pijn die door zijn nek en rug ging te negeren. Hij zakte nogmaals bijna door zijn poten en begon te hijgen. Vastberaden klapte hij zijn tanden op elkaar en kwam bevend overeind. Zwaar hijgend begonnen zijn ogen te gloeien en trok hij zijn vermoeide kaken in een dreigende grom. In zijn borst begon het vuur te koken terwijl Vix in elkaar dook voor de aanval. Marcus knarsetandde en voelde de aandrang Vix weg te halen. Vix was de enige Pokémon waarmee hij een echte diepe band had. Hij was de enige pokémon die emoties in hem los kon brengen die niemand anders ooit zou zien. "Flamethrower" Fluisterde hij. Vix opende zijn ogen langzaam en hief zijn kop op, langzaam alsof hij te zwaar was. Automatisch richtte hij niet op Weavile maar op het meisje die onbeschermd tegenover hem stond. De vuurstraal was breed en verzengend heet toen hij op haar af gleed.

De klappen van Florence waren minder krachtig dan normaal, mede door de verwondingen die haar bijna te veel werden, en dat ze nu tegenover een Houndoom stond in plaats van een houndour, zoals de vorige keer. De houndoom was dan ook sneller dan de vorige keer en ditmaal had de man hem beter getraind. Er werd een volgende Flamethrower op haar gegooid en Vivienne schreeuwde het bijna uit toen ze merkte hoe klein de afstand was tussen de pokémon. "Florence, nee!" riep ze, maar op dat moment zag ze hoe de Houndoom afweek van zijn target en de vuurzee op haar af kwam. Met tranen in haar ogen dook ze in elkaar, maakte zichzelf zo klein mogelijk en sloeg haar armen om haar heen, om zichzelf te beschermen tegen het vuur. Totdat opeens een schaduw voor haar kwam te staan en de hitte afnam. Florence was tussen haar en het vuur in gesprongen en deed nu haar best om de Flamethrower af te buigen. "Florence?" sprak ze tegen haar pokémon, maar deze keek haar alleen maar aan. Niet in staat om tegen haar te spreken, zonder controle te verliezen over het vuur. Maar de pokémon was verzwakt en zou het niet lang volhouden. De knieën van de pokémon begaven het en ze viel op de grond, waarbij Vivienne naar voren schoot om haar pokémon te helpen. Ze voelde hoe het vuur over haar handen heen streek en tongen van vuur aan haar knieën likte, maar het deerde haar niet. Florence was nu belangrijker.

Het leek allemaal in slow motion te gaan. De Weavile, Florence, bewoog als vanzelf. Marcus rende op dat moment naar zijn gewonde Pokémon toe, toch wel in paniek. De vuurzee onttrok Weavile en het meisje uit het zicht. Hij zag hoe Houndoom instortte maar verwoed probeerde om overeind te blijven. Kreunend viel hij op zijn zij en deed zijn ogen pijnlijk dicht. Marcus zakte door zijn knieën neer en legde zijn hand op de kop van zijn Houndoom. Die opende één oog moeizaam en leek te proberen om weer op te staan. "Nee, niet doen" Suste Marcus en hij haalde een van de lege pokéballs uit zijn zak. Hij keek er veelbetekenend naar. Vix had altijd vrij gelopen. Altijd. Voorheen kon hij hem nog dragen. Het maakte hem niet uit hoever hij hem moest dragen.. hij zou hem nooit opsluiten. Met een pijnlijk gevoel liet hij de pokéball zien. "Je hebt geweldig" Zei hij liefkozend en hij glimlachte oprecht. Een volle, oprechte glimlach zoals hij had gedaan als hij rond Cat was tijdens zijn jeugd. "Rust uit" Fluisterde hij. Hij legde de pokéball voor Vix neus. Die keek Marcus veelbetekenend aan en keek toen naar de rood met witte bal. Zwakjes duwde hij er met zijn neus op en werd naar binnen gezogen. Er lag een beetje bloed op de plek waar hij gelegen had. De bal bewoog niet eens maar viel meteen dof. Marcus kwam overeind, hing zijn tas om en keek niet eens achterom naar het meisje en haar pokémon. Vastberaden met een blik alsof hij moorden kon begon hij te rennen. Ambrette Town was niet ver van hier. Zijn prioriteit was nu Vix opknappen. Als hem wat overkwam dan .. Marcus schudde zijn hoofd koppig. Nee. Nooit. Dat nooit.

Topic uit

]

Wat daarna gebeurde was allemaal maar een waas. Ze voelde vaag hoe het vuur aan haar handen en armen likte, huid schroeide weg en liet een helse pijn achter, maar ze voelde het niet. Haar ogen volgde de Weavile die op de grond neer viel en ze wilde er achteraan kruipen, toen opeens een Light Screen voor haar stond en ze niet verder kon, daarnaast kwam nog een Tyrogue die voor haar ging staan en de vlammen probeerde weg te slaan. In de verte hoorde ze vaag de stem van Jace, die ze herkende en die haar lichaam blijkbaar ook herkende, want direct leek het alsof haar maag zich omdraaide en daarna gevuld werd met vlinders. Maar ze letten er niet op. Haar blik was alleen maar gericht op de Weavile en haar hoofd gevuld met frustratie dat ze niet naar haar pokémon toe kon gaan.
Pas toen een wervelwind ontstond en deze de vlammen probeerde de doven werd het erger. De vlammen wakkerde aan en Vivienne knipperde met haar ogen toen haar Weavile opeens verdwenen was en een bekende jongeman ervoor in de plaats was gekomen. "Jace!" riep ze opeens uit, nog voordat de vlammen hem opslokte. Ze kwam overeind, negeerde de pijn in haar armen en handen, die door de adrenaline zoveel mogelijk was verdoofd, en strompelde naar de jongen toe. "Jace, zeg wat!" zei ze daarna, in paniek, terwijl ze de warmte van de vlammen nog steeds voelde. Maar het vuur doofde eindelijk, beetje bij beetje en ze merkte dat de Tyrogue ook bij hen was komen zitten. Was dit een nieuwe pokémon van Jace? Wat leuk voor hem! Maar dat was nu niet haar belangrijkste zorg. "Oh Jace," sprak ze jammerend, terwijl er tranen opwelde in haar ooghoeken en langzaam op de kleding van de jongen vielen. "Waarom is alles altijd mijn schuld," jammerde ze daarna, terwijl ze haar hoofd verborg in zijn borst en daar zachtjes bleef snikken.

Tranen druppelde naar beneden terwijl haar schouders schokte en ze niet wist wat ze moest doen. Het was haar schuld geweest dat Jace nu gewond was geraakt, een burden die zij met zich mee zal moeten gaan dragen. Ze keek eventjes op toen de Tyrogue evolueerde in een Hitmonchan, maar ze had er de kracht niet voor om haar pokédex erbij te pakken. Later zou ze de pokémon wel registeren in haar pokédex.
De vragende blikken die op haar werden gericht deden Vivienne eventjes angstig worden. Zouden ze kwaad op haar zijn omdat het haar schuld was dat hun trainer nu gewond was? Nee, ze wilde iets anders van haar. De Hitmonchan had zijn hand op haar schouder gelegd en ze begon langzaam te beseffen wat ze van haar wilde. Trillend stond ze op en het duurde eventjes voordat ze de kracht in haar benen weer had terug gevonden en geen zwabberende knieën meer had. Daarna pakte ze een pokéball van haar riem af en riep Cypher erbij. "Cypher, we moeten tempo maken. Jace moet nu direct naar het ziekenhuis," Vivienne d'r stem was schor door de rook en het vuur dat haar keel had uitgedroogd en ze keek nogal levenloos uit haar ogen, terwijl ze de jongeman zo goed mogelijk probeerde op te tillen en op de rug van de Tropius legde. Daarna keek ze naar de pokémon die om haar heen stonden. Zouden ze naar haar luisteren, ondanks dat ze niet hun trainer was?

Een kleine, verbleekte, glimlach kwam op haar gezicht te staan toen de pokémon vrijwillig terug gingen in hun pokéballs. Ze raapte de extra pokéballs op en stopte ze in haar tas erbij. "Ik zal jullie trainer in goede handen achterlaten," mompelde ze, voordat ze haar tas weer dicht ritste en haar blik van Cypher naar de bewusteloze jongeman liet glijden. Ze huiverde eventjes, terwijl haar handen en armen nu echt pijn begonnen te doen. Ze moest echt snel naar het ziekenhuis. Vivienne klom boven op Cypher en gaf hem een zacht klopje op z'n zij. "Kom op Cypher, we moeten gaan, tempo!" beval ze de Tropius, die met enkele slagen van zijn vleugels opsteeg en in het luchtruim verdween.

*Let's do a timeskip, shall we?*

Haar handen zaten stevig in het verband en met trillende handen zat ze het briefje te lezen dat ze van een van de doktoren had gekregen. Het was al weer enkele uren geleden dat ze met Jace het ziekenhuis was binnen gekomen en sindsdien had ze hem niet meer gezien. Nadat ze had uitgelegd wat er was gebeurd was hij direct meegenomen en ook zij was in een kamertje apart genomen waar enkele doktoren haar aan het infuus hadden gelegd en haar armen gecontroleerd hadden. Ze was stevig ingepakt, had haar verhaal moeten doen, maar was er niet helemaal bij geweest. Ze wilde weten hoe het met Jace verging en ze moest naar het pokécenter om Florence te laten onderzoeken, maar de doktoren hadden haar niet met rust gelaten. Pas na twee uur mocht ze van het kamertje af en kreeg ze een briefje in dr handen geduwd waar instructies opstonden hoe ze de wonden schoon moest houden en wat ze moest doen als het pijn ging doen. Met dat briefje zat ze nu in de witte gang, wachtend totdat ze iets zou horen van Jace of van een van zijn doktoren.

Stilzitten was nooit echt haar sterkste punt geweest en ook nu weer stond ze al snel weer overeind en begon te ijsberen door de gang heen. Ze mocht Jace niet achterlaten, maar durfde ze hem wel onder ogen te komen? Haar maag draaide zich om bij de gedachten dat hij kwaad op haar zou worden en haar weet Arcues wat zou aan doen. Ze huiverde en voelde tranen prikken in haar ogen. Kon ze echt zo negatief denken over diegene die haar had gered? Gered met zijn eigen leven misschien ja, schoot er door haar gedachten heen en ze huiverde. Ze wilde er niet over nadenken, maar het aanblik van zijn oog had haar beangstigd. Ze keek eventjes naar haar eigen handen die in het verband zaten en toen naar haar tas die nog op de bank lag. Ze kon gewoon weg gaan, niemand zou het merken. Ze zetten een stap naar haar tas toe, terwijl haar lichaam aanvoelde als spaghetti en met enige moeite kwam ze bij haar tas terecht. Ze huiverde en voelde hoe haar handen trilde, terwijl ze haar tas dicht probeerde te doen. Ze keek op toen ze opeens een deur achter zich hoorde open gaan en ze draaide zich om.
Haar maag draaide zich om en haar gezicht werd lijkbleek toen ze Jace daar zag staan, volledig gekleed, terwijl hij haar moeizaam toezwaaide. Alles van daar straks vergeten te zijn, gooide ze haar tas neer en vloog de jongen om zijn middel. Nu kon ze eindelijk gebruik maken van het feit dat ze gewoon ontzettend klein was. "Het spijt me, het spijt me zo erg," zei ze, terwijl haar stem afstierf door tranen en het feit dat ze haar gezicht in zijn borst had geduwd. Het deerde haar niet eens meer dat er een vlammende pijn door haar armen schoot door de plotselinge bewegingen. Hij leefde nog, Jace leefde nog. Dat was alles wat telde.

Ze voelde zijn borst op en neer gaan en zijn hart in haar oor, een bom van vlinders in haar maag wat er voor zorgde dat ze zich misselijk voelde. Wat een afwisseling van gevoelens zeg. Een glimlach stond op haar gezicht, maar ze schrok licht toen Jace haar opeens een knuffel terug gaf. Ze was allang blij dat de jongen het overleefd had. Haar blauwe, waterige ogen keken hem aan en ze glimlachte wat verlegen. Ze schudde daarna resoluut haar hoofd. "Door mijn domme actie ben je gewond," mompelde ze, terwijl ze naar beneden keek en zuchtte. Ze had het nooit zo ver mogen laten komen, het was verkeerd geweest. Ze huiverde toen ze Jace's wijsvinger onder haar kin voelde en ze gedwongen werd om hem aan te kijken. Haar gezicht werd een tintje roder toen hij steeds dichterbij kwam. In haar geestesoog zag ze hoe de vuurbal dichterbij kwam, hoe de bal van vuur uiteindelijk veranderde in Jace's hoofd en een poging deed om om haar te verzwelgen. "Nee!" riep ze en ze rukte zich los van de omhelzing. Ze werd gered door de doktoren die ondertussen door hadden dat Jace van de kamer af was. Vivienne griste haar tas van de bank af, draaide zich om en rende ervan door.

Ze rende en rende, geen besef van tijd op plaats. Waarom was ze zo stom geweest? Waarom moest haar gedachten dit moment laten verpesten? Die eikel van een Team Rocket had haar leven, terwijl ze pas enkele maanden in Kalos was, al helemaal verpest. Ze was gewond, ze was net een van haar beste vrienden verloren en ze wist momenteel niet meer of ze de rest nog wel aankon. Een plotseling boomwortel beëindigde haar geren, waarna ze languit in het gras bleef liggen. Het deerde haar niet meer, ze bleef gewoon liggen, huilend, vloekend, op alles wat er te vervloeken viel. Ze was alles kwijt geraakt in één luttele minuut.

Topic uit~