Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Marcus stopte het ei tussen wat doeken in zijn schoudertas. Hij haalde hem over zijn hoofd heen en positioneerde hem goed op zijn heup. Vluchtig controleerde hij of hij zijn Pokéballs weer op voorrad had gebracht. Ekan en Vix zaten veilig opgeborgen. Hij had wat pokévoer bij zich, een brief met daarop de gegeven instructies voor een nieuwe missie, wat te eten voor zichzelf en als laatste zijn portemonnee met vijftig euro totaal erin. De rest had hij opgeborgen in zijn kluis. Hij wendde zich tot zijn Houndour die op zijn bed was gaan liggen. Zijn ogen waren dicht en hij had zijn kop neergelegd op zijn voorpoten. Vix was verreweg de enigste Pokémon waarmee hij een echte diepe band mee had. Hij was speciaal. Ekans moest nog steeds weinig van hem hebben. Ze deed alles wat hij vroeg maar hij moest zeker niet proberen haar een aai te geven of überhaupt aan te raken. Dus hadden ze een zakelijke relatie. Hij baalde daarvan als een stekker. Hij klakte met zijn tong en Vix keek langzaam op. “Zin in een wandeling, jonge?” Vix blafte eenmalig en sprong van het bed af. Marcus hing zijn jas om zijn tas heen en liep naar de deur. Hij haalde de sleutel tevoorschijn uit zijn tas en wachtte tot Vix buiten was. Hij stak hem in het slot en draaide de sleutel om. Enkel zijn bunkmates hadden dezelfde sleutel als hij. Met gecontroleerde passen liep hij door de vlak grijze gang. Zijn schoenen maakte een metaalachtig geklik bij elke stap die hij zette. Vix’ nagels tikte op hetzelfde tempo als die van hem op de vloer. Onwillekeurig werd zijn aandacht getrokken naar het ei die hij in zijn tas had. Hij had het verkregen door te winnen van een spelletje die twee ongure types op straat hadden georganiseerd. Het idee van het spel was dat je moest raden onder welke van de drie gehalveerde kokosnoten het muntje zat. Als je het goed raadde kon jet het ‘zeldzame’ ei winnen. Tot vandaag betwijfelde Marcus of het ei ook maar enige vorm van waarde hield. De man die de kokosnoten draaide zorgde er voor dat het muntje telkens zijn mauw in ging wanneer het leek alsof hij ging stoppen om in de andere te verschijnen. Op die manier zou de speler dus altijd verliezen. Marcus wist echter hoe dit werkte. Hij had een soortgelijk zwendeltje gedaan toen hij nog kind was om geld te verdienen. Hij was naar het spel gegaan en had de vijf pokédollars ervoor betaald. De man begon te draaien. Toen het tijd was om te kiezen koos hij voor, wat normaal de verkeerde kokosnoot zou zijn. Vix sprong echter op dat moment ten tonele en deed alsof hij achter een Purrloin aanzat die Marcus eerder in een hoekje had gedreven voor hij naar de zwendelaars ging. Hij gebruikte zijn smog aanval en het hele speelveld werd in dikke, stinkende rook gehuld. Dat gaf Marcus de gelegenheid om heel snel de muntjes om te wisselen. Toen hij de goede aanwees verdeed hij geen tijd. Hij griste het ei van zijn plaats en ging er vandoor. Marcus krapte nadenkend aan zijn sikje. Hij liet een snor en braad staan sinds hij zijn scheerapparaat had uitgeleend aan een mede grunt. Hij had zijn scheerapparaat nog niet terug gezien. Misschien was het maar beter om eens een hartig woordje te spreken met hem. Vix spitste zijn oren en bleef abrupt staan. Marcus hoorde haastige voetstappen naderen en zag twee grunts zijn kant op komen. De achterste stopte abrupt toen hij Marcus zag. Hij maakte aanstalten om weg te rennen toen Marcus vlug op hem af rende. Hij greep de jongeren grunt bij zijn arm en duwde hem ruw tegen de muur. Marcus wist dat hij zijn Pokémon op dit moment niet bij zich had. Een uurtje geleden had hij gezien hoe hij ze afleverde bij de basis. “Hey Simon” Simon slikte moeizaam. “Hey Marcus ..” Bracht hij zwakjes uit. Vix kwam bijna onhoorbaar naderbij. “Zeg Simon, beste vriend, jij zou toch mijn scheerapparaat teruggeven afgelopen week?” Vix begon diep te grommen en trok zijn tanden op. Simon begon te zweten. Zijn groene ogen vulde zich met vrees. “Nou- n- n-ou daar heb je gelijk in” Bibberde hij met zijn groene ogen strak op de Houndour gericht. “Waarom heb ik hem dan nog niet?” Vroeg Marcus met één wenkbrauw opgetrokken. Simon slikte nogmaals en keek benauwd rond voor een uitweg. “Nou?” Hij zette extra druk op zijn schouder en keek hem recht in de ogen. “Wat zou je zeggen als hij onbedoeld, ongelukkig, ongewild en zeker niet expres uit mijn handen is gevallen van drie hoog?” Er trok een spiertje in Marcus kaak. Zijn ogen vernauwde zich. Toen hij sprak was zijn stem heel kalm. “Je begrijpt nu toch wel dat ik iets van je terug wilt, of niet?” Vix gromde heel diep en ontblootte zijn lange tanden. Vuur begon zich te vormen in zijn bek en sijpelde tussen zijn tanden door. Simon verdeed zijn tijd niet. “Natuurlijk! Natuurlijk! Ik koop meteen een nieuw apparaat voor je! Ik beloof het!” Marcus maakte een schamper geluidje en zuchtte diep. “Simon, jij en ik weten allebei dat je het verdiende geld van afgelopen missie aan de hogere hebt gegeven.. plus een bonus omdat ze dat gewoon van je kunnen vragen.. alles bij elkaar wat je nu hebt is ..” Hij zweeg en Simon verbleekte. “Niets..” gaf hij zwakjes toe. “Precies” Marcus’ lippen vormde een zelfingenomen glimlachje. Hij liet de schouders van zijn maat los en gaf hem de ruimte om weer rustig te kunnen ademen. Vix echter bleef grommen en leek er niet klaar voor om Simon in zijn waarde te laten. Marcus leunde tegen de muur aan en stak een sigaret in zijn mond. “Luister, beste vrind van me, dit is wat we gaan doen” Hij pauzeerde even om zijn aansteker te zoeken in zijn tas. Voorzichtig schoof hij om het ei in zijn tas heen tot hij het vierkante vlammenmakertje vond. Hij sloot zijn tas zorgvuldig en stak zijn sigaret aan. Hij nam een lange trek en blies de rook naar Simon toe. Die kuchte ongemakkelijk maar zei er geen woord over. “Ik ga op weg naar Cyllage City. In mijn afwezigheid wil ik echter dat jij mijn missies doet” Simon keek gespannen toe en zag eruit alsof hij wilde protesteren. Vix kwam nu wel erg dichtbij dus besloot Simon om zich nog een tijdje stil te houden. “Als ik terug kom van mijn gymgevecht dan verwacht ik dat je het mooiste scheerapparaat hebt omdat ik dat verdien” Zei hij op een arrogante toon. Uitdagend trok hij één wenkbrauw op. Simon keek hem met een mengeling van valsheid en onzekerheid aan. “Goed’ Mompelde hij zuur en hij keek naar de grond. “Goede jongen!” Prees Marcus hem en hij draaide zich om. Hij stak zijn sigaret weer in zijn mond. “Veel plezier, Simon” Zong hij lijzig en hij liep heel langzaam de gang weer uit. Toen bleek dat Vix niet meeliep floot hij naar hem. Nagels tikte zijn kant op en al gauw draafde hij naast hem. Met een tevreden zucht vulde hij de gang met rook van zijn sigaret. Waarschijnlijk zou Simon hem hier op terugpakken vroeg of laat. Maar Marcus zou het tegen die tijd vast wel aankunnen. De weg naar Cyllage City was lang en vol gevaren. Met een achteloos gebaar streek hij zijn haar uit zijn ogen toen hij de buitendeur op zag doemen aan het einde van de gang. Hij haalde nogmaals diep adem en ademde de nicotine en gifstoffen van de sigaret diep in. Voor hij de deuren openduwde wierp hij één blik op de Houndour naast hem. Die wendde zijn intelligente ogen omhoog naar zijn trainer en keek hem met een verfrissend alerte blik aan. “Klaar?” Houndour zakte door zijn poten en gromde. Marcus duwde de zware deuren open en de Houndour zoefde door de kieren naar buiten het bordes af. Al snel verloor hij hem uit het oog achter wat vuilnisbakken die naar een steegje leidde. Zorgvuldig sloot hij de deuren achter zich en liep ook de stenen trappen af. De opkomende zon scheen neer op Lumiose City. Toch ook nu hoorde hij het verkeer in de verte. Lumiose City was echt de stad die nooit sliep. Of was dat ..? “Neen, dat is Neon Town” Herinnerde hij zich. Neon Town.. wat een herinneringen had hij daar aan. Hij was als kleine jongen al vroeg naar die stad gereisd. Hij was totaal weggeblazen door de grootte van de stad plus de drukte. Lumiose City was een soort Neon City, alleen dan toch anders. Inmiddels was hij op de hoofdstaat beland. Hij had helemaal niet gemerkt dat hij zo diep in gedachten was geweest. Het Rocket hoofdkwartier lag ver achter hem. Vix was ook plots opgedoken van uit een steegje. Hij had vieze plekken op zijn neus en er sijpelde een beetje bloed uit een klein wondje op zijn oor. “Wat heb jij nu weer gedaan?” Vroeg hij stern. Vix schudde zijn kop en blafte. “Dacht ik al” Snoof hij. Hij kon zijn Pokémon natuurlijk niet verstaan. Doen alsof hielp hem vaak met denken. Hij kwam tot stilstand bij een drukke weg waar veel verkeer langsreed. Hij liep in de richting van het zebrapad maar zijn aandacht werd afgeleid toen hij iets voelde bewegen in zijn tas. Vlug opende hij die en legde hij zijn handen op het ei. Abrupt stopte die met bewegen. Hij meende iets te voelen bewegen onder zijn hand maar dat kon ook best verbeelding zijn. Vix snoof nieuwsgierig aan zijn tas en keek toen vragend omhoog in de gouden ogen van Marcus. Hij haalde zijn hand er van af en deed de flap weer over zijn tas. Ik vraag me af wat het is. Met gelijke stappen viel Vix achter Marcus in en liepen ze samen naar het zebrapad. Toen het stoplicht op groen sprong liep hij met de mensen menigte mee. Hij ving af en toe een gesprek op die maar weer bewees hoe verschillend iedereen was. Ze liepen allemaal over hetzelfde zebrapad dezelfde richting op maar verschilde zo erg van elkaar. Iedereen had een andere eindbestemming. Vix sprong snel uit de mensen massa toen ze eenmaal aan de overkant waren. Met zijn haren overeind wierp hij ze vuile blikken toe. Marcus zag het grote cijfer 5 opdoemen. Route 5 leidde naar Camphrier Town, dat leidde weer naar Connecting Cave, dat naar Route 8 en dat uiteindelijk naar Cyllage City. Hij had een lange weg te gaan, realiseerde hij zich.
Marcus bedekte zijn ogen tegen het felle zonlicht dat op hem neerscheen. Hij haalde zijn zonnebril uit zijn schoudertas en zette hem resoluut op. Vix leek de warmte heerlijk te vinden. Hij liep een heel stuk zelfverzekerder met zijn borst vooruit en zijn kop omhoog. De warmte was nu al verzengend. Hij droeg een lange broek met stevige schoenen er onder. Hij mocht dan wel een mouwloos t-shirt dragen die wit van kleur was maar het hielp niets. Terwijl hij flink door het gras stapte begon de warme zon hem al in zweet te baden. Zuchtend veegde hij zijn voorhoofd af met zijn arm. Terwijl hij door het hoge gras liep zag hij zo nu en dan wat Pokémon tevoorschijn komen of bang wegschieten. Hij herkende de meeste wel maar er zaten ook wat tussen die hij niet kende. Hij bleef even kort staan onder de schaduw van een boom om te kijken naar twee trainers die met elkaar aan het battelen waren. De één had een Frodagier en de ander een Charmeleon. Die kwamen vast van Sicamore’s lab. Dat kon niet anders. Beide zagen ze eruit als ze wel tien jaar oud konden wezen. Op die leeftijd begonnen de meeste jonge trainers op hun reis naar de Pokémon League. Al snel raakte zijn interesse op en begon hij weer verder te lopen. In gedachten verzonken liep hij het gras uit en het aarde pad weer op. Af en toe passeerde hij een trainer, reiziger. Ze maakte bijna nooit een praatje met hem en daar was hij blij om. Terwijl hij luisterde naar het ruisen van de wind en de geluiden die de wilde Pokémon om hem heen maakte raakte hij weer in gedachten verzonken. Vix leek te merken dat hij niet erg goed meer oplette. Hij begon wat langzamer te lopen zodat hij nu naast hem liep. Alert keek hij om zich heen naar gevaren. Marcus werd echter uit zijn mijmeringen gewekt toen een Combee opvloog uit het gras naast hem en langs zijn hoofd scheerde. Toen hij zijn omgeving in zich op nam zag hij de hoge muren van Camphrier City opdoemen voor hem. Op zijn hoede liep hij naar binnen. Wat hij er van kon zeggen was dat het klein en erg rustig was. Er was totaal geen reden om hier te blijven anders dan voor een slokje water en even een rustig momentje in de schaduw. Marcus ging zitten op een bankje onder een hoge Eik en haalde Ekans uit haar Pokéball. Ze materialiseerde voor hem en trok haar kop op om haar omgeving te zien. Hij voelde zich een beetje schuldig dat hij haar zo lang in haar Pokéball had gelaten. “Hallo daar, schoonheid” Vleide hij. Ekans siste naar hem en krulde haar op zodat haar kop gevaarlijk voor hem balanceerde. Ze ratelde haar staart waarschuwend heen en weer. Met zachte zorg zette hij zijn tas neer naast hem. Zijn handen gingen weer voorzichtig om de doeken met het ei er in heen en zochten naar de blikken Pokévoer. Ekans had haar gele ogen strak op hem gericht gehad, maar zodra hij in zijn tas begon te graven gingen haar ogen daarheen. Haar ratelen hield op toen Marcus een doosje uit zijn tas haalde en daar een dode Rattata uitviste. Met grote ogen fixeerde ze zich op de Rattata die Marcus heen en weer bewoog als een hypnose touwtje. Het puntje van haar staart trok eventjes naar links. Marcus wist water komen ging en veerde overeind. Hij gooide de dode Rattata naar voren. Ekans ving het formidabel en slikte het in één keer door. Marcus haalde er vervolgens nog drie uit en voerde die aan zijn Ekans. Toen ze de vierde doorgeslikt had keek ze toe hoe haar trainer de lege doos weer terug stopte in zijn tas. Ze siste voldaan en gleed onder het bankje door. Ze krulde zich op naast de boom in het warme zonnetje, siste nog één keer voldaan en sloot haar ogen. Marcus keek tevreden toe. Nog niet eerder had hij haar dit gevoerd. Hij had onderzoek gedaan in boeken over het voeren van een Ekans. Ook al waren ze voldaan met wat er in Pokéfood zat leken ze nog beter te begaan op levend/dood voer. Hoewel Marcus niet wist hoe iedereen erop zou reageren als hij haar een levende Raticate gaf wilde hij het zeker ooit eens uit gaan proberen. Ze leek al een stuk neutraler naar hem nadat hij de Rattata opgevoerd had aan haar. Er kon geen sis vanaf en ze was nog niet op hem af gedoken. Hij streek weer neer op het bankje en opende het grijze blik Pokéfood. Vix ging voor hem staan en kwispelde verwoed. “Kijk eens aan” Hij gooide de helft van de inhoud er in uit in een voerbak en zette die neer naast zijn benen. De Houndour begon het gulzig op te slokken. Nu was het tijd voor zijn eigen eten. Marcus haalde twee appels en wat tonijn sandwiches uit zijn tas. Toen zijn appels eenmaal opwaren was Vix ook klaar met eten. Natuurlijk was alleen Pokéfood niet genoeg. Met zijn oren gespitst zat hij zo dicht mogelijk tegen Marcus’ benen aan zodat hij niet zou vergeten dat hij er zat en ook een tonijn sandwich wilde. Helaas voor de Houndour at Marcus hem helemaal op. Voldaan borg hij zijn rommel op in de dichtstbijzijnde prullenbak en stond op. Het zonnetje was hoger aan de hemel gaan staan. Het zou nu ongeveer zo rond half negen s’ ochtends zijn. Genoeg tijd nog om in Cyllage City te komen voor de avond zou vallen. Hij wierp een blik op zijn Ekans die nog lag te genieten van de zon. “Ga je mee?” Bromde hij met zijn handen in zijn zakken. Ekans hief haar kop loom op en keek Marcus plotseling recht in de ogen. Ze schatte de situatie in. Afwachtend keek Marcus terug. “Nou?” Zei hij scherper. Haar ratel begon weer boos te ratelen. “Ik zal je niet in je Pokéball doen” Beloofde hij. Ekans leek dat wel een mooi idee te vinden. Al siste ze nog wel nijdig, ze volgde hem wel toen hij zijn tas om deed en naar Route 5 begon te lopen. Al snel bleek dat Ekans helemaal niet zo slecht luisterde als origineel gedacht. Ze leek het heerlijk te vinden om uit haar Pokéball te zijn en de buitenlucht te kunnen zien. Zo nu en dan klonk er wild geritsel in het gras en bleek dat ze achter een wilde Pokémon aangegaan was. Hij moest maar één keer stoppen toen ze wel erg lang wegbleef. Met een Spritzee tussen haar sterke, gespierde staart kwam ze terug glijden. Ze liet het dode diertje voor Marcus en Vix neervallen en leek enorm in haar sas. “Goed..gedaan” Bracht hij overdonderd uit. Hij wist niet zeker of hij haar hiervoor moest prijzen of niet. Hij stak zijn hand uit naar haar kop en hield hem even voor haar hangen. Ze was weer begonnen met sissen alleen minder hard dan eerder. Hij liet zijn hand weer zakken. “Kom mee” Hij draaide zich abrupt om en liep verder. Connnecting Cave, oftewel Zubat Roost, rees hoog boven hem uit toen hij stopte. Hij herinnerde zich nu dat hij geen zaklamp meegenomen had. Hij viste zijn aansteker uit zijn broekzak en haalde diep adem. “Blijf dicht bij me” Zei hij streng tegen Ekans. Ze keek hem hooghartig aan met een air alsof hij haar dit niet hoorde te commanderen. Hij negeerde haar blik en liep de donkere grot in. Toen hij een poging deed zijn aansteker aan te doen ging hij niet meteen aan. Nijdig klikte hij ermee maar hij leek niet aan te gaan. “Wel verdomme..” Mompelde hij. Met één laatste klik ging hij aan en verscheen er een heel klein vlammetje. Omringd door duisternis merk je pas hoe klein dat vlammetje nou echt was. Marcus wierp een blik achterom en zag tot zijn opluchting dat Ekans nog bij hem was. Haar tong gleed vaker uit haar bek dan eerst. Ze moest vast kunnen zien in het donker met zo’n tong. Toen zijn vlammetje uitging sprong hij bijna omhoog toen iets langs zijn benen gleed. “Kreng” Sissend beaamde Ekans dat feit. De voetstappen van Marcus leken oorverdovend tegen de koude, stille muren van de Zubat Roost. Tot nu had hij nog geen Zubat gezien en dat baarde hem zorgen. Het was pas op het moment dat hij per ongeluk tegen een harde steen aantrapte dat hij ze zag. Luid krijsend verschenen de duivels gebroeders uit alle hoeken van de cave. Ze zwermde om hem heen als een plaag en krijste keihard. Marcus hield zijn tas stevig vast en rende naar het lichtpuntje in de verte. Vix sprong al eerste naar buiten, Marcus volgde. Vloekend rechtte hij zijn rug en wreef hij over zijn hoofd. De plotselinge bries die opvloog verraste hem. “Wel godverdomme” Zei hij hardop en hij keek op. Hij stond op een hoge rotsformatie die over het strand heenliep wat naar Cyllage City leidde. De zon stond nu hoog aan de hemel wat waarschijnlijk betekende dat de middag aangebroken was. Met een bezwete hand veegde Marcus zijn voorhoofd af. Hij keek op toen hij merkte dat Ekans miste. “Ekans! Haal je luie reet uit die grot of ik kom je halen” Dreigde hij. Met welk leger hij dat ging doen wist hij alleen nog niet. Nijdig gesis galmde naar buiten en Marcus grijnsde. Als ze echt niet luisterde straalde hij haar gewoon terug in haar Pokéball en dat wist ze. Haar kop doemde op vanuit de duisternis en ze gleed langs hem heen om zich op te krullen en hem verwachtingsvol aan te kijken. De bloedvlekjes rond haar bek deden Marcus vermoeden dat ze waarschijnlijk wat Zubat gepakt had in haar vogelvlucht naar buiten. Zijn blik ging echter naar Cyllage City die hij al in de verte kon zien. Marcus kreeg opeens hernieuwde energie en stampte zijn voet hard in de harde grond. “We zijn er bijna! Even doorzetten en we-” Zijn stem stierf weg toen hij een blauw wezentje opmerkte dat hem zat te bespieden vanaf een steen. Toen hun blikken kruiste schrok het diertje en draaide zich om. Marcus rende er achteraan. Omzichtig sprong hij over obstakels heen, dook hij om verwarde trainers heen tot hij uiteindelijk bij een doodlopende klif kwam. Het kleine draakje leek ook te realiseren dat hij in de val was gelopen. Hij draaide zich grommend om en leek er klaar voor te zijn om aan te vallen. “Vix, grijp hem!” Vix opende zijn bek en grote rookwolk poefde eruit. Vix keek heel bedrukt en probeerde nogmaals een aanval te doen. “Wat doe je?” Riep Marcus uit toen de Pokémon op zijn Houndour af kwam rennen met een noodvaart. “Doe je ember! Ik heb niets aan die smog aanval” Maar Vix deed geen ember. Nogmaals opende hij zijn bek en produceerde een beetje rook, deze keer veel meer dan eerst. Dat is geen smog.. Realiseerde Marcus. De Pokémon deed zijn geharnaste schedel naar beneden, klaar om op Vix in te rammen als een stormram. Toen opende Vix zijn bek nog een keer en schoot er een krachtige maar dunne vuurstraal uit die even haperde voor die vol tegen de Bagon aanschoot. Door de kracht werd hij naar achteren geschoten en landde hij tegen een grote rots aan. Grijnzend keek Marcus naar Vix die zich omdraaide voor bevestiging. “Flamethrower?” Vix gromde. Normaal leerde een Houndour dit niet .. het moest vast iets te maken hebben met die oranje CD waarmee hij opeens aan was komen dragen. Sinds dien deed hij dit wel vaker maar tot nu toe was er niets gebeurd tot nu. “Oké Vix, blijf je Flamethrower doen” Beval Marcus die Ekans weer terug straalde in haar Pokéball. Het werkte wel. Bagon kreeg de meeste schade toegebracht maar toen hij Houndour een kopstoot gaf zag je pas hoe sterk het kleine monstertje was. Zelfverzekerd hief hij zijn kop op en slaakte een woeste kreet. Hij leek nog lang niet klaar ervoor om op te geven ook al was de schade beperkt aan zijn tegenstanders kant. Zo ging het een tijdje door. Headbutt. Flamethrower. Headbutt, headbutt. Flamethrower, headbutt. Uiteindelijk stonden beide partijen hijgend tegenover elkaar. “Ontwijk!” De Bagon bleef doorgaan en crashte tegen een rots aan. Bevend kwam hij overeind. “Smog!” Vix stootte een stinkende rookwolk uit die de Bagon in een dikke mist hulde. “Maak het af met een Flamethrower” De vuurstraal schoot door de smog heen. De streep die door de mist trok liet zien dat er geen Bagon meer was. Marcus keek om zich heen. Er waren genoeg plaatsen om je te verstoppen. Hij kon gemakkelijk achter een rots zitten wachten tot hij Houndour kon raken. Vanachter een groot rotsblok door de Bagon vandaan en gaf Houndour een killer kopstoot. “Bite!”Houndour ving de klap op en haakte zijn kaken vast in de Bagon die krijste en ook terug beet. Het hielp echter niet veel. Houndour trok hem van zich af en stootte hem weg. Met een dreun landde Bagon op de grond en bleef stil liggen. Marcus greep zijn kans en smeet de Pokéball naar voren. Die ketste af tegen Bagon en zoog hem erin. Hij viel naar beneden, landde op de aarde. Marcus liep er op af en keek droogjes toe hoe de Pokéball heen en weer bewoog, de wilde Pokémon dacht er duidelijk niet over om er in te blijven. Misschien was zijn kracht uitgeput .. misschien was hij te zwak .. hoe dan ook, Marcus moest en zou hem krijgen, al moest hij er alles voor doen. Ingespannen balde hij zijn vuist en haalde diep adem.
the stars lean down to kiss you, i lie awake and miss you.
En ze was weer op pad, ze had de koude stad Snowbelle City al snel achter zich gelaten en was nu weer op weg naar de wat warmere oorden. Ze huiverde eventjes en sloeg haar cape strak over haar schouders heen. Die kou was goed in haar lichaam getrokken en ze vervloekte zichzelf momenteel dat ze geen fire type pokémon had om haar op te warmen. Ze zuchtte en merkte dat haar adem nog steeds wolkjes maakte, ondanks dat ze toch al zeker een half uur van de stad verwijderd was. Ze keek voor zich uit, het bos was inderdaad nog wat bevroren. Dat zou veel kunnen verklaren. Hopelijk zou ze snel in wat warmere temperaturen terecht komen, ze had geen zin om ziek te worden immers. Ondertussen dacht ze aan de pokémon die ze net had gevangen. Een glimlach kwam op haar gezicht toen ze aan de Shuppet dacht, die ze met liefde Kage had genoemd. Hij was een goede toevoeging aan haar team, al moest ze wel gaan bedenken hoe ze hem zou gaan gebruiken bij een contest. Ze zuchtte zachtjes en was zo in gedachten verdwaald dat ze bijna tegen een boom aan liep. Ze giechelde wat verlegen en keek om zich heen, maar blijkbaar had niemand het gezien. Gelukkig maar, anders was ze het lachertje geweest. Ze rilde eventjes bij de herinneringen aan vroeger toen ze altijd uitgelachen werd door kinderen in de buurt. Ze zuchtte, tot op heden wist ze nog steeds niet waarom ze dat hadden gedaan, maar goed. Het was zeerzeker niet leuk geweest en haar zelfbeeld was leuk de grond ingeboort erdoor. Vivienne keek op toen ze een pokémon hoorde roepen. Het was donker geworden en in de verte hoorde ze een Noctowl roepe. Ze glimlachte, die pokémon deed haar altijd aan thuis denken. Hoothoot’s en Noctowl’s waren common sight in Hoenn en ze wist nog hoe ze het vroeger geweldig vond om buiten op het terras te zitten en te luisteren naar de uil pokémon, terwijl de maan hoog aan de hemel stond en de sterren vrolijk fonkelde in de donkerblauwe lucht. De afwezige blik was weer in haar ogen verschenen, terwijl ze verder door het bos liep. Ze mistte thuis, meer dan dat ze zou toegeven. Ze mistte haar vader, haar broer, ondanks dat hij er nooit was geweest en vooral iemand waar ze zich veilig bij zou voelen. Want hier, hier voelde ze zich klein en zwak in deze grote wereld.
Het bos kwam tot een einde en ze sloeg de capuchon van de cape af. Niet veel later begon het zonnetje haar lichaam op te warmen en besloot ze de cape weer terug in haar tas te proppen, daar zou die voorlopig niet meer uit komen. Ze was zo snel immers niet meer van plan om terug te gaan naar Snowbelle City. Ze keek om zich heen en haalde diep adem. Dit was meer het leven voor haar. Mensen op haar heen waren aan het zonnen of trainde met haar pokémon, terwijl het zonnetje haar rug verwarmde en een zacht briesje haar weer afkoelde. Ja, hier was ze blij mee. Ze glimlachte en zakte soepel in een kleermakerszit op het gras en om zich heen keek. Op het veldje naast haar waren twee trainers aan het battelen. Ze pakte haar pokédex erbij en klapte deze open. Liepard, the Cruel Pokémon and the evolved form of Purrloin. Well-known for its beauty, Liepard uses the element of surprise when battling opponents, attacking before they can react. De paarse kat pokémon zag er prachtig uit. Vivienne dacht eventjes na, een Purrlion had ze al eens gezien. Dat was die pokémon van Lynn. Zou zij haar pokémon nog laten evolueren in zo’n Liepard? Terwijl ze nog nadacht over de vraag, gleed ze met haar pokédex naar de volgende pokémon. Watchog, the Lookout Pokémon, and the evolved form of Patrat. Watchog's body contains luminescent compounds, which allow its eyes and stripes to glow. Ze bekeek beide pokémons, ze had geen idee welke zou kunnen gaan winnen, maar ze wist wel dat ze de Liepard erg mooi vond. Misschien zou ze kijken of ze er eentje zou kunnen krijgen voor een contest. In combinatie met haar Fiora en Kage zou het best wel eens een prachtige combinatie kunnen worden. Ze raakte weer eens verdwaald in haar gedachten en schrok op toen ze opeens een klik van een pokéball hoorde. Binnen een tel zweefde Kage naast haar en Vivienne keek hem eventjes vreemd aan. ”Kage, ik had je toch gezegd dat je in je pokéball moest blijven,” zei ze zuchtend en ze pakte de pokéball van haar riem af, maar voor ze die te pakken had was de Shuppet al verdwenen. Ze gromde zachtjes en kwam overeind, keek om zich heen en pakte haar tas. ”Goed dan,” mompelde ze, terwijl ze een zucht onderdrukte en begon rond te lopen. De pokémon moest toch ergens zijn.
Haar blauwe ogen keken rond. Kage was zeer irritant te vinden en ze moest steeds dieper de stad in gaan. Telkens liet hij zich eventjes zien, om daarna weer te verdwenen. Ze was erook een paark eer achteraan gerend, maar dat mocht niet schelen. Nu moest ze hem maar op gevoel gaan zoeken, want roepen had ook geen zin. De Shuppet luisterde wel naar haar, als het ging om gevechten, maar hij had een heel lollig karakter en daar kon Vivienne momenteel eventjes niet tegen. Ze sloeg een steegje in en hoorde een bekende stem. “Maak het af met een Flamethrower” Oh nee, alsjeblieft niet. Ze huiverde en keek toe hoe de roodharige man een pokéball gooide op een zwaar gewonde Bagon en deze wist te vangen. Zou hij haar door hebben gehad? Alsjeblieft niet, ze wilde hem niet nog een keer tegen komen. Net wilde Vivienne haar omdraaide, toen ze Kage zag verdwenen. Achter die roodharige vent! Oh nee. het bruinharige meisje deed snel een schietgebedje en rommelde zachtjes in haar tas. Ze pakte een pokésnoepje en hielt die voor, hopend dat de Shuppet naar haar toe zou komen, zodat ze weg kon gaan. Maar natuurlijk vond Kage het veel leuker om van haar angst voor de vent te snoepen en de roodharige man daarna een Knock-Off aanval in zijn rug te geven, waardoor er iets op de grond viel. Vivienne zag het niet meer, zij had haar rug tegen het muurtje gedrukt. Kage kwam vrolijk naar haar toe gezweeft en maakte een salto. Vivienne vervloekte haar pokémon en ze voelde hoe het zweet haar uitbrak, nu was ze er geweest, helemaal.
Met een krachtige stoot naar links en een krachtige stoot naar rechts kwam de pokéball tot stilstand en doofde het rode lichtje in het midden. Marcus slaakte een zucht van verlichting en liep naar zijn Houndour toe. Hij stak zijn hand uit en aaide hem over zijn kop. “Goed gedaan, Vix” Hij raapte de pokéball op en keek er naar in zijn hand. Nu was het naar beneden dalen, en dan een rechte lijn over het strand naar Cyllage City. Daar zou hij zichzelf klaar maken om de tweede gym uit te dagen. Door zijn vreselijke type nadeel was hij niet echt denderend enthousiast. Maar hij vond het een handig doel om in zijn reis door Kalos onderweg ook wat badges op te pikken. Een harde knal in zijn rug gooide Marcus op de grond met een faceplant. De pokéball die hij in zijn hand had gehad knalde op de grond en rolde een eindje weg van hem. Zijn maag deed zeer toen die hard contact had gemaakt met een rots onder hem. Vloekend duwde hij zich overeind en draaide zich om naar zijn belager. Hij zag nog net de zoom van een wit manteltje verdwijnen achter een klein steegje dat zich tussen wat rotsen gevormd had. Schoorvoetend liep Marcus naar zijn pokéball en griste die van de grond af. Nogsteeds vloekend stopte hij die in zijn tas. Met een ruk draaide hij zich om en beende hij naar het steegje. Toen hij de hoek om keek en zag wie het was vormde zijn gelaat een grimmige teleurstelling. Hij kende haar nog. Hij had hem goed ingemaakt bij hun eerste en laatste ontmoeting. Houndour was te zwak geweest om haar Weavile aan te pakken. Nu zou dat wellicht anders zijn. Hij wuifde de Shuppet opzij en ging voor haar staan. Hij torende boven haar uit en keek alles behalve geamuseerd. “Vertel mij eens, wat doet een meisje zo alleen in de bergen rondom Ambrette Town?” Vix begon te grommen en zette zijn haren overeind. Even oogde Marcus naar de Shuppet die rond zijn hoofd zweefde. “Het zou toch niet toevallig kunnen dat je me gevolgd bent?” Misschien wilde ze haar gestolen geld wel terug. Hij wilde nog steeds erg graag weten hoe haar uitdrukking zou zijn geweest toen ze er eindelijk achter kwam dat hij verloren had maar niet van haar portemonnee. Dat was bijna amusant geweest. Marcus’ gele ogen boorde zich in die van het meisje terwijl hij wachtte op antwoord.
Er kwamen stappen haar kan op en ze hielt haar adem in. Oh hemel, nee. Dit kon niet waar zijn. Van alle mensen hier in de stad, waarom moest ze nou net hém tegenkomen hier. Ze huiverde en probeerde niet terug te denken aan de vorige keer dat ze hem had gezien. Toen haar Weavile hem nog had kunnen verslaan en hij er alleen met haar geld vandoor was gegaan. Nu zou het vast anders gaan lopen. Ze trilde zachtjes en voelde tranen prikken in haar ooghoeken. Toen ze zijn stem hoorde sprong ze geschrokken de lucht in en keek hem eventjes angstig aan. Zijn stem drong maar langzaam tot haar door en ze schudde schokkerig haar stem. "N-nee," sprak ze bevend en ze wende haar blauwe ogen van hem af en richtte ze op de grond. Ze wilde hem nu niet aankijken, ze wilde hem niet tegenkomen. Ze wilde hier gewoon weg. Vivienne haalde diep adem en zetten haar handen tegen de muur achter haar. "Ik ga," zei ze met een iets standvastigere stem dan dat ze van zichzelf had verwacht.
Het meisje leek hard haar best te doen zijn blik niet te ontmoeten. Ze herinnerde hem dus nog. Dat was goed. Marcus zette zijn beste zelfgenoegzame glimlach op en grinnikte zijn diepe, vreugdeloze lach. "Oh jawel". Met een diepe adem in zette ze haar delicate handen tegen de stenen muur achter zich en het leek erop dat zichzelf ze zichzelf probeerde te vermannen. Marcus zette automatisch zijn handen aan weerszijde van haar hoofd neer en boog dreigend voorover. "Ik heb nog niet gezegd dat je gaat" Mompelde hij heel laag. Hij maakte een klakkend geluid met zijn tong en keek toen quasi verzachtend naar zijn voeten. "Want zie je, mijn Houndour heeft rake klappen gekregen toen we ons gevecht hadden" Hij nam zijn tijd om zijn woorden goed te formuleren. "Je geld is goed besteed maak je daar maar geen zorgen over" Vervolgd hij op een toon alsof hij het oprecht meende dat ze zich daar niet zorgen over moest maken. "Maar mijn ego is een beetje gedeukt" Hij haalde zijn handen voorzichtig weg en rechte zijn rug. Vix kwam dreigend aanlopen, klaar om haar tegen te houden mocht ze er vandaan vliegen. Shuppet begon weer irritante cirkels om zijn hoofd te scheren. Opnieuw wuifde hij hem weg. "Ik wil een re-match, dat is alles" Hij kruiste zijn armen over elkaar. "Verman je een beetje, watje" Siste hij plotseling en hij vernauwde zijn ogen.
Terwijl haar hart in d'r keel klopte probeerde ze zichzelf steeds dieper in de muur te duwen en deed nog steeds een dappere poging om de blik van Marcus te ontwijken. Ze huiverde zachtjes, terwijl ze naar de stem van de man luisterde. Hij vertelde over zijn hourdour, die inderdaad een paar raakte klappen had gekregen van Florence, bij de vorige keer dat ze hem had gezien. En ze had nog zo hard gehoopt dat ze hem daarna niet meer tegen zou komen. Hij had haar geld al, wat wilde hij dan nog meer van d'r? De man haalde zijn handen weg en de houndour gromde naar haar, om duidelijk te maken dat ze niet zo maar weg mocht gaan. Diep van binnen hoopte ze nu maar dat Jace hier was, maar ze was alleen, in een steeg, met de vent die haar geld al had gejat en een poging had gedaan om haar pokémon te stelen. Ze dook in elkaar toen hij opeens naar haar snauwde en voelde hoe er tranen opwelde, maar ze slikte ze terug en keek de man aan. "Wat moet je toch van me!" sprak ze opeens luid tegen hem. "Je hebt mn geld al, je hebt me al genoeg laten schrikken. Ga toch weg en laat me for godsake toch gewoon alleen," net zoals de vorige keer hief ze haar hand hoog op en met een harde 'pats' kwam haar hand op zijn wang terecht.
Marcus dacht dat het spelletje van voorheen zich weer ging herhalen toen er tranen leken te blinken in de ogen van het meisje. Nu hij het zich bedacht, wist hij haar naam na al die tijd nog niet. Het leek zich inderdaad te herhalen toen een hand zijn kant op kwam en hij wederom niet in staat was hem te ontwijken. Al was hij nu niet zo verbaasd als terug in de haven. Weer ging er een snijdende pijn door zijn wang en wreef hij er deze keer met zijn hand over. Hij zuchtte en zette heel wijselijk wat stappen buiten bereik van haar. Hij ging naast Vix staan die zijn blik meteen ving. Hij leek soms te weten wanneer Marcus iets van hem wilde vragen. Hij keek toen naar het meisje. "Ik denk dat je maar alvast beter kan gaan rennen" De Houndour richtte zich op en begon vuur in zijn bek te vormen. "Vix.." Begon hij dramatisch en zijn ogen begonnen te fonkelen als een edelsteen. "Flamethrower" ... En een dunne, maar krachtige straal warm vuur schoot in de richting van het meisje.
the stars lean down to kiss you, i lie awake and miss you.
Angst had bezit van haar genomen en ze had er moeite mee om haar ademhaling en hartslag op orde te stellen. Ze haalde onregelmatig adem, terwijl haar blauwe ogen van de man naar zijn pokémon schoten en ze wist nog steeds niet zeker was ze moest gaan doen. Deze man was sowieso sterker dan haar als het ging om brute kracht. Dus het enige waar ze hem mee kon verslaan was met haar pokémon, maar bij het zien van de Houndour was ze niet geheel zeker meer of Florence hem nog een keer kon inmaken. De pokémon was sterker geworden sinds hun laatste gevecht, dat was iets waar ze zeker van was. Vivienne huiverde eventjes en deed nog steeds een poging om haar ademhaling onder controle te krijgen, ze had geen zin om hier te gaan hyperventileren. In gedachten probeerde ze op record tempo een strategie uit te denken, maar haar hoofd was gevult met angst voor deze man die haar al eens pijn had gedaan. Florence zou in ieder geval de eerste paar klappen kunnen overleven, maar ze kon een Ice en Dark type niet al te lang inzetten tegenover een Fire en Dark type pokémon. Fiora was geen slimme keuze, puur omdat ze een shiny was en dus veel aantrekkelijker voor deze vent dan menig ander pokémon die ze had. Hij zou er veel te snel met haar vandoor gaan en Fiora wilde ze alles behalve verliezen. Cyper was al helemaal een slechte optie, een Grass type tegenover een Fire type was een zelfmoordactie. Prince had ze niet meer bij zich, die zat veilig in zijn box in haar PC. Dus dan bleef Kage over, maar ze was niet geheel zeker over hem. Ghost was nou ook niet echt effectief tegenover een Houndour. Vivienne’s hoofd begon te spinnen, ze moest snel een oplossing zien te vinden, want anders zou ze zo meteen een aframmeling te pakken krijgen. Ze schrok op toen de man opeens tegen haar begon te spreken en zijn pokémon de opdracht gaf voor een Flamethrower. Het meisje drukte zichzelf tegen de muur aan en keek naar de rode straal van vuur die zich vormde in de bek van de pokémnon, waarna ze een zweetdruppel langs haar hoofd voelde glijden. De warmte zorgde ervoor dat haar keel uitgedroogd was, dus om hulp schreeuwen zat er niet in. Angst had in zo verre van haar bezit genomen dat ze niet in staat was om een pokémon op te roepen. Uit verdediging hief ze haar armen voor haar hoofd en wachtte af, totdat het alles verstroeiende vuur over haar heen zou komen.
“Viev, kijk uit!” De schreeuw deed me op kijken. Ik zat in een gedoken op de grond, een keline Pidgey lag naast me, gewond, maar niet dood. Voor mij stond een pokémon, groot, zwart met rood en grote horens. Langzaam kwamen de herinneringen terug. Valerie en ik waren aan het spelen geweest toen ik een gewonde Pidgey had gevonden en die wilde gaan verzorgen. Toen uit het niets had een Houndoom besloten dat het zijn prooi was en had me aangevallen. Een sterke kopstoot had me tegen de boom aan gegooid en eventjes was ik buitenwesten geweest, zo te merken. Nu was ik weer bij gekomen en keek ik recht in de grote, woedende ogen van de Houndoom. ik probeerde achteruit te kruipen, maar de boom versperde mijn weg en een vurige pijn in mijn enkel deed me in elkaar duiken. Valerie was verdwenen, al had ik net nog haar stem gehoord. Waar was ze heen gegaan? De Houndoom kwam dreigend dichterbij en ik maakte mezelf zo klein mogelijk. Sinds wanneer vielen pokémon trouwens mensen aan? Ik had er nog nooit van gehoord. Nee, wacht. Mama had er ooit iets over gezegd, dat als trainers niet goed voor hun pokémon zorgde dat ze af en toe ook mensen gingen aanvallen zodat ze niet weer mishandeld zouden worden. Was deze Houndoom mishandeld zijn geweest? Ik deed een poging om langs hem te kijken, maar hij zetten zijn poten verder uit elkaar om mijn blik af te snijden. Ik zakte terug tegen de boom en hoorde opeens een luide ‘tok’ en de Houndoom keek verbaast op. Nog een ‘tok’ en een steentje lande tegen de kop van de hond pokémon. Deze keek versuft om naar waar de steentjes vandaan kwamen en kreeg er eentje recht in zijn oog. De pokémon piepte en hief een poot op om het steentje eruit te halen. ”Viev, rennen!” hoorde ik de stem van Valerie en ik kroop zo snel ik kon onder de bosjes door. De Houndoom had ondertussen het steentje er weer uit en hapte naar Valerie, die blijkbaar aan de andere kant had gezien. Ze viel met een smak achteruit en slaakte een gil. Ik was ondertussen weer een beetje in veiligheid gekomen, maar kon Valerie niet zo achterlaten. Ik stond moeizaam op en floot hard, waardoor de aandacht van de Houndoom weer op mij werd gefocust. De pokémon draaide zich om en kwam met zo’n snelheid op me af dat ik geen tijd had om weg te komen en voor ik het wist lag ik op de grond gepint. Een grote rode vuurbal werd gevormt in de bek van de pokémon en ik zetten het op een gillen. Opeens dook er een schaduw op de pokémon af en de Houndoom werd van me af geduwd. Voor mij stond een wel bekende Weavile. “Julie!” riep ik blij en achter me hoorde ik de stem van mijn vader, die mij en Valerie was komen zoeken. Ik was veilig. Julie zou het verder afhandelen met de houndoom. Ik was veilig.
Toen Vivienne haar ogen open deed, zag ze hoe Florence voor haar stond, klaar om de aanval af te wijken. Ze haalde diep adem em dacht terug aan de tijd toen Julie haar had gered. Nu was het Florence die haar zou redden. Maar nooit zou ze voor zichzelf opkomen. Snel dook ze weg van de muur, kroop weg van de muur. ”Florence, doe Dubble Team en daarna Icy Wind om de Flamethrower tegen de gaan!” riep ze ondertussen en ze maakte snel een bedankje toen de Flamethrower de muur raakte en haar Weavile op tijd weg was geweest. Dubble Team, een perfecte aanval om iets te kunnen ontwijken. ”Nu, doe je hone Claws, met direct een Quick Attack erachter aan!” commandeerde ze daarna haar pokémon.
tag: Marcus Lucovid | words: 1063 | notes: Memories for the win >D
Een van de pokéballs die het meisje bij zich had sprong met een harde klink open. Weavile materialiseerde voor hen en leek meer dan gewillig om Houndour aan te vallen. Die maakte een dreigend geluid toen hij hem zag. Hij ging klaar staan om aan te vallen. Marcus wist dat Houndour zo een vernedering nooit over zijn kant liet gaan. Daar had hij te veel trots voor. Na wat haastige instructies verschenen er veel Weavile tegelijk die er in slaagde de vuurstraal te ontwijken. De vuurstraal raakte het meisje niet. Die was in elkaar gedoken en kroop weg van hem. Goedkeurend greens hij en sloeg hij zijn armen over elkaar. "Hah, klaar voor een re-match, klein pest beest?" Vroeg hij aan de Weavile. Die reageerde met een quick attack. "Smog!" De vieze, dikke rook die vreselijk naar zwavel stonk vulde het kleine steegje waar ze in stonden. Vix werd ook verzwolgen door de dikke rookwolk. Marcus bedekte zijn mond en neus tegen de stinkende rook en zette haastig wat passen achteruit. Diep gegrom steeg op uit de rookwolk die groter leek dan wat een Houndour kon produceren. Gesmoord door de dikke, zwarte rook zag Marcus niet wat zich afspeelde binnenin. Toen trok de rook abrupt op en onthulde een groot, nachtzwart wezen met een dunne staart, een spitse snuit en een enorm stel ramshoorns. Met gebogen kop probeerde Vix de Flamethrower die hij had gemaakt voor hij evolueerde binnen te houden. Vlammen sijpelde tussen zijn tanden door. Met een grote krachtsinspanning richtte hij zijn zware kop omhoog en spuwde een zee van gloeiend hete vlammen uit, bekrachtigt met een ijselijk gehuil dat door merg en been ging. Het klonk hels. Bijna onecht. Nee, het klonk angstaanjagend. Vix bracht zijn kop weer naar beneden en gromde diep met ontblootte tanden. Zijn ogen gloeide als smaragden. Zijn spieren trilde, klaar om op elk moment vooruit te springen en aan te vallen. Een glimlach van trots en boosaardig plezier streek over Marcus' gelaat. "Schaak mat"
"Florence, kijk uit!" bulderde Vivienne toen de man de opdracht gaf tot een smog aanval. Ze wilde niet dat haar Weavile direct in het begin van het gevecht zou worden vergiftigd, dan zou dit sowieso direct een verloren zaak zijn geworden. De Weavile sprong achteruit om de gaswolk te omzeilen en Vivienne wist dat het niet slim was om hem nu aan te vallen. Ze kon beter wachten totdat de wolk was opgetrokken. "Wacht," was het enige wat ze tegen Florence zei. Deze knikte en hielt haar blik scherp op de gaswolk gericht. Toen deze optrok en een grote Houndoom liet verschijnen, trok het bloed in het gezicht van het meisje weg en keek ze, lijkbleek, naar de pokémon. Nee, het kon niet. Het zou niet. Dit was het dan. Ze was er geweest. Florence merkte dat ze zich niet goed voelde en ging wat dichterbij haar trainer staan. Vivienne schudde haar kop en keek kwaad naar de man, ze mocht haar angst niet laten overwinnen. Maar beelden van de vuurbal die toentertijd op haar was gericht, het kwam te dichtbij. "Florence," sprak ze zachtjes, zwakjes. "Ik kan dit niet," kwam er daarna achteraan. De Pokémon liet haar aanvals houding zakken en liep naar Vivienne toe om te kijken wat er mis was. "Ik kan het niet," sprak ze nog een keer. Florence keek haar kwaad aan en knikte naar de pokémon die tegenover hen stond. Ze moesten dit gevecht afmaken. Samen. Vivienne haalde diep adem en met een trillende hand veegde ze tranen uit haar ogen. "Oké dan," zei ze zachtjes en ze kwam weer overeind. "Dubble Team, daarna Hone Claw en Icy Wind!" beval ze haar pokémon met een licht trillende stem, terwijl haar ogen gefixeerd waren op de Houndoom. Ze voelde zijn warme adem in haar nek van de vorige keer dat ze bij zo'n pokémon had gestaan. Ze huiverde. Nee, ze moest sterk zijn ditmaal.
Marcus wist wel dat Houndoom er meer dan bad-ass uitzag. Maar de blik van pure afschuw die even over zijn tegenstanders gezicht kroop was wel erg extreem. Ze leek zich al snel te vermannen en keek hem recht aan met een vuile blik. Hij snoof schamper en hield zijn gezicht op. Dat ze Vix nu veel enger vond was niet erg. Het werkte misschien wel in zijn voordeel. En serieus, hij was inderdaad best wel angstaanjagend zoals hij nu stond. Hij stak vertrouwd een sigaret op en stopte zijn handen in zijn zakken. Het meisje leek even tijd nodig te hebben om te bekomen van de schrik. Ze begon tegen haar Pokémon te praten. Door haar zachte toon en de afstand tussen hen verstond hij het niet. Marcus keek naar Vix die zijn blik ook ontmoette. Zijn ogen waren karmozijnrood en keken hem recht aan. Zonder het te tonen op zijn gezicht keek hij vol trots naar Vix. Die knikte kort en blafte zacht. Hij richtte zich weer vlug op de ice pokémon voor hem en ging weer in de aanvalshouding staan met zijn tanden ontbloot. Zijn ogen keken onwillekeurig recht in die van het meisje, uitdagend. Toen de dubbel team verscheen spande Houndoom zijn spieren aan. Door de hone claws leek het er op dat de Weavile een soort glimmend huidlaagje had gekregen die hem beschermde tegen de grootste schade. Dat zou nog eens lastig kunnen uitpakken. Maar Houndoom was nu sterker .. en in het voordeel! "Ember!" De Icy Wind die zijn kant op kwam werd teniet gedaan toen de vuurballen er doorheen priemde. Er was maar één ding wat schade zou toebrengen en dat was uiteindelijk de ember en de flamethrower. "Howl en doe dan je Flamethrower" Beviel hij. Houndoom legde zijn kop in zijn nek en stootte een raspend, diep gehuil uit dat door Marcus' lijf heen sidderde. Toen het zijn einde naderde begon hij de Flamethrower al op te laden. Hij richtte zijn kop naar beneden en vuurde het af. Hij richtte deze keer niet op de Weavile maar op alles om hem heen zodat de stenen onder hem en om hen heen enorm heet werden. Tegelijk schroeide de grond op bepaalde plekken en bleven sommige vlammen steken. Marcus voelde zweetdruppels op zijn voorhoofd en veegde ze haastig af. Toen Houndoom buiten adem was klapte hij zijn kaken op elkaar en bekeek het verschroeide en verwamde strijdveld. Geen enkele Ice type pokémon was goed op zo’n hete omgeving. Marcus haalde diep adem en glimlachte. “Smog!” De stinkende lucht vulde het strijdveld weer. Door de hitte stonk het meer dan ooit. Houndoom huilde nogmaals en sprong toen naar voren door de Smog heen. Hij had zijn kop gebogen alsof hij iets wilde rammen.
Ze mocht de angst niet laten winnen. Ze moest sterk blijven, voor haar pokémon. Ze zou laten zien dat ze over haar angst heen kon komen. Haar blauwe ogen hielden de pokémon voor haar strak in de gate. Houndour was al lastig, Houndoom was nog een tandje erger. Ze kon de revenge aanval pas gebruiken als Florence was geraakt, om zo weer een vier dubbele damage te gaan doen. Maar ze was bang dat de aanvallen van de Houndoom te sterk waren voor haar Weavile en deze direct uit het veld zou worden geslagen. Ze moest voorzichtig handelen en anders Revenge maar gebruiken zonder aangevallen te worden. De aanval zou immers alsnog genoeg damage doen. Ze schudde haar hoofd en keek op toen de man opeens zijn pokémon een aanval liet doen. De Ember kwam niet haar richting op en mistte ook Florence, maar raakte de stenen op de grond. Warmte likte aan haar wangen en met een schok realiseerde ze wat de man aan het doen was. "Florence, kijk uit. Hij warmt het veld op!" Florence maakte gebruik van het steegje waarin ze zich bevonden en klom aan de zijkant van het gebouw naar boven toe. Daar zou ze veilig zijn, voor eventjes. Er kwam een smog aanval achteraan en Vivienen knarste met haar tanden. Ze moest echt gaan aanvallen, want met alleen ontwijken zou ze niet ver kunnen komen. "Florence, Dubble team, daarna Feint Attack!" De Weavile liet enkele dubbelgangers achter, terwijl zij zelf verdween in de schaduwen van de Smog. "Hou je adem in," riep ze nog achter de Weavile aan, voordat deze verdween. Ze wachtte enkele tellen, telde in haar hoofd tot tien en riep toen. "Nu!" Florence en zij hadden gelukkig een goede band en waren goed in elkaar ingespeeld. Vivienne had haar altijd gebruikt als een soort van trickster en maakte daar nu goed gebruik van. Ze leidde haar vijand af met de dubble team, gebruikte feint attack om achter de tegenstander te komen om daarna aan te vallen met; "Icy Wind!" riep Vivienne in goede hoop.
Houndoom zag een Weavile en raakte die. Zodra hij contact maakte verdween die en werd het duidelijk. Hij landde in de dichte smog en was nu zelf ook slachtoffer. Hij zag geen hand voor ogen. Ingespannen luisterde hij of hij hem aan voelde komen. Hij sloeg met zijn dunne staart om de smog een beetje op te klaren. Het klonk alsof er een zweep door de lucht werd gezwiept. Grommend hapte hij naar een Weavile. Weer de verkeerde. Nogmaals hapte hij. Weer de verkeerde. Hij raakte zwaar gefrustreerd en gromde dieper. De Icy wind trof doel. IJzige koude wind trok door zijn lijf heen. Hij had niet verwacht dat hij achter hem stond. Geschrokken draaide hij om en gooide hij er nog een flamethrower in, hopend dat die doel zou treffen. De smog klaarde op en Houndoom sprong haastig terug naar zijn trainer om daar in een halve cirkel om te springen en te landen. Dreigend grommend kreeg hij de Weavile in het oog. "Doe je Bite!" Vix blafte en rende naar voren. Lenig sprong hij tegen grote rotsen en keien aan om zo eventuele aanvallen te ontwijken. Zijn tanden begonnen een soort zwarte entiteit uit te wazemen. Hij dook naar voren op de Weavile af.
De houndoom was sneller, en een stuk minder dom, dan zijn vorige evolutie en Vivienne kon niet snel genoeg reageren om Florence de volgende Flamethrower te laten ontwijken. Ze gromde binnensmonds en kon alleen maar hopeloos toekijken hoe haar pokémon tegen de grond werd geslagen door de aanval. Fire deed dubble damage tegen haar Weavile en ze moest zien te voorkomen dat dit vaker ging gebeuren. Ze zuchtte zachtjes en hoopte dat Florence op tijd weer op zou opstaan. De man had ondertussen zijn pokémon opdracht gegeven tot een Bite aanval en de Houndoom kwam nu al springend op Florence af. "Florence, nog een keer Feint Attack!" De Weavile kwam met moeite overeind en verdween in de schaduwen, waardoor ze nog net de Bite aanval wist te ontwijken. De pokémon sprong in de nek van de houndoom en gaf hem een stevige nekslag met haar klauwen. "Nu, Metal Claw!" De klauwen van de Weavile groeide en er kwam een metaalachtige witte laag overeind. Florence zetten zich schrap op de rug van de Houndoom en begon op de pokémon in te hakken. Steel deed niet al te veel damage op een Dark/Fire type, maar alle beetjes hielpen, bedacht ze zich.
