Annihilation will be unavoidable {Route 18}{Vivienne Williams}

De gerooide plek was groot genoeg voor Marcus hele team om te trainen. Er stond aan de rand, perfect gepositioneerd, stond een grote zwerfkei waar Marcus op kon zitten. Vanaf daar kon hij het hele veld overzien. Ondanks de herfst was het gras nog helder groen. Het hele veld was bezaaid met dooie bladeren door de herfst en maakte irritant veel geluid als je er op stapte. Shelgon, Houndoom, Arbok en Vullaby stonden op een rijtje en keken hem verwachtingsvol aan. Hij had geplant om de hele dag te gaan trainen zodat ze allemaal wat sterker konden worden. Met name Vullaby. Hij had haar nog maar zo kort dat ze nog een lange weg te gaan had voor ze zich kon meten met Vix en Arbok. Zijn ogen gingen automatisch naar Shelgon na zijn gedachten. Hij had het opgemerkt dat hij sneller leek de groeien dan de rest. Hij was enorm enthousiast om te vechten en sloeg geen enkele kans af om te vechten of om te laten zien hoe sterk hij was. Dus besloot hij ook om hem tegen Arbok op te zetten.
Op die manier kon Houndoom Vullaby voorzichtig te lijf gaan. Niet te voorzichtig maar in ieder geval zo dat ze niet in één keer knock out ging. Hij verdacht Arbok er van dat ze probeerde Charlotte te eten als hij hun in één team deed. "Goed, Shelgon, jij en Arbok nemen het tegen elkaar op. Vix, jij gaat Charlotte te lijf" Terwijl zijn Pokémon op hun plaatsten gingen staan zag hij iemand aan de overkant van de open plek tussen de boomgrens door stappen. Het was een jonge vrouw met oranje haar. Te zien aan haar kledingstijl was ze een reiziger. Vermoedelijk een trainer. Marcus zag dat ze haar kant op kwam en stak zijn hand op om zijn Pokémon te laten stoppen. Marcus aandacht werd pas echt getrokken toen achter haar een Flygon en Dragonite ook het veld opvlogen. Hij gleed van de rots af en liep langs zijn Pokémon heen haar kant op. "Dat zijn twee mooie Pokémon die je daar hebt" Begon hij met een glimlach. De vrouw stopte op enkele meters afstand van hem en keek ook naar de zijne. Ze knikte. "Ik wilde net mijn Pokémon opwarmen voor de Snowbell Pokémon gym, maar ik vind het een beter idee als we misschien samen opwarmen" Marcus keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. Dat kwam zo maar hem onderbreken om te willen vechten? Wie was hij om nee te zeggen? Zo kon hij ten minste op zijn luie reet zitten zonder al te veel te hoeven doen. Toch hapte hij niet meteen. "Zo maar? Zonder te weten of ik misschien wel een duister figuur ben die Pokémon steelt?" De vrouw grinnikte en keek hem boosaardig aan. "Dat geeft niet. Leg één hand op een van mijn Pokémon en je bent je hand kwijt" Marcus lachte bij haar zoete, onschuldige toon en knikte. "Goed, een gevecht wil je hebben? Die krijg je?" Zei hij, zich er van bewust dat hoe de standpunten nu stonden hij niet echt klaar was voor een Dragonite en een Flygon. Maar hij had een te groot ego om nee te zeggen. "Wat zeg je er van, één van mijn Pokémon tegen één van jou" Marcus keek opzij naar zijn Pokémon. Arbok en Houndoom waren sterk, snel. Maar ze waren allebei niet opgewassen tegen volwassen dragon type Pokémon. De enigste die dan het dichtste bij kwam was Shelgon. Marcus nam Shelgon in zich op. Hij merkte op dat die hem intens aankeek met zijn gele ogen, glimmend vol strijdlust. "Goed dan" Stemde Marcus in. Hij straalde Arbok en Charlotte terug. Vix kwam automatisch naar zijn zijde. Hij knikte naar Shelgon. "Ik kies Skelgon, kom maar op met wat je in je mars hebt, aan jouw de keus" Stelde Marcus voor en hij kruiste zijn armen over elkaar. Hij sloeg gade hoe de vrouw zich met haar rug naar hem toe gedraaid stond en een gesprek leek te voeren met haar Flygon en Dragonite. Marcus moest toegeven dat ze er beide erg gevaarlijk uitzagen in vergelijking met zijn misvormde bowlingbal. Toch had hij vertrouwen in Shelgon. Misplaatst, misschien, maar hij had het. Zodra het hem te heet onder zijn voeten werd kon hij ingrijpen. "Ik heb gekozen" De vrouw liep met haar twee Pokémon aan haar zijde naar de overkant van het veld. Toen ze zich omdraaide streek Flygon neer maar vloog haar Dragonite naar voren. Dragonite was het dus geworden. Zoals hij al gevreesd had. "Begin maar alvast met het inpakken van je spullen, we zijn snel klaar hier" Schamperde de vrouw. Marcus ogen schoten vuur maar hij beet niet toe. Hij balde zijn handen tot vuisten en snoof. "Laten we beginnen" Zei hij met geforceerde kalmte. De vrouw knikte. Er viel een stilte tussen beide partijen. Alleen het geruis van de wind en het geknetter van de dode bladeren die tegen elkaar aanvlogen op het gras verbraken de stilte. "Hier gaan we!"

"Shelgon doe je Protect!" Riep Marcus vlug toen Dragonite met een Dragon Rush aanval op hem af gevlogen kwam. Hij vloog omhoog op topsnelheid om met een nog hardere vaart naar beneden te suizen. Zijn ogen gloeide gevaarlijk en een soort schild van blauw had zich voor Dragonite gevormd. Dragon Rush was een erg sterke dragon aanval, wist Marcus, als die nu al doel trof was het gedaan. Shelgon trok een groot schild op voor hem die ook blauw groeide en als een soort halve cirkel of een soort koepel hem beschermde. Dragonite knalde er tegenaan en de vonken sprongen alle kanten op. "Doe je Dragon Breath' Shelgon opende zijn bek en een energiebal vormde zich in zijn bek. Toen hij die losliet schoot een brede, lange, groene straal naar Dragonite toe. Die vloog opzij, maakte salto's en schroeven in de lucht. Het was duidelijk dat hij boven zijn kracht ook erg snel was. Gelukkig wist Shelgon hem te raken en werd hij door de kracht naar achteren geblazen. De Dragon Breath was niet helemaal onder controle door Shelgon waardoor hij een deel van het veld wegschroeiden toen hij hem liet stoppen. "Fire Punch!' Riep de vrouw "Zen Headbutt!" Dragonite's klauw begon vuurrood te gloeien en toen hij naar voren vloog met hem in de aanslag vlogen de vlammen er vanaf en lieten lange lijnen na op het pad die hij kruiste. Shelgon's voorkant begon te gloeien. Het zorgde effectief voor een schild. Hij rende naar voren, sprong tegen een steen aan die hem grip gaf en hij schoot naar voren als een kleine torpedo. Marcus hield zijn adem in en balde zijn handen tot vuisten. Dat kleine ding had een lef dat hem misschien ooit nog eens fataal kon worden. De slag raakte Shelgon. Blauwe vonken en sintels vlogen er vanaf. Dragonite ving zichzelf op met zijn sterke vleugels. Shelgon kwam op zijn vier pootjes terecht en werd door de impact een eind naar achteren gedrukt. Toen hij tot stilstand kwam had hij een spoor getrokken door het veld. Hij hief zijn kop op en slaakte een noodkreet. "Allejezus, dat ding van jou is sterker dan hij eruit ziet" Hoorde hij de vrouw van de andere kant van het veld roepen. "Dit had ik niet verwacht, maar dat geeft niet, probeer dit maar eens af te weren! Dragonite, doe je Thunder!" Dragonite krijste en vloog met een krachtige slag van zijn vleugels ver de lucht in. Toen hij uit het zicht was verdwenen begon de lucht asgrauw weg te trekken tot het een duistere kleur had. Donder rommelde in de verte. "Shelgon, zet je schrap!" Waarschuwde hij. Met een knal alsof de hemel uit elkaar spleet verscheen Dragonite weer in een lichtflits. "Protect!" De donder knalde neer op Shelgon en veroorzaakte een keiharde klap gevolgd door een oogverblindende flits. Marcus bedekte zijn ogen met zijn arm. Een stofwolk was verschenen door de impact. Toen die optrok zagen ze dat er een gigantische krater was ingeslagen op de plek waar Shelgon zojuist nog gestaan had. Marcus keek reikhalzend in de krater maar zag Shelgon niet. "Shelgon!' Riep hij verbluft. Wat had gelegen op een klein kuiltje in de krater bewoog. Bevend ontstonden er kleine scheurtjes en klom Shelgon uit het gat. De protect had het ergste afgeweerd maar Marcus zag hij geraakt was. En het zag er niet goed uit. Marcus wierp een blik op de vrouw en kon het niet laten om bulderend te lachen. "Wij Ludovic's zijn niet gemakkelijk te doden" citeerde hij zijn vader en hij lachte nogmaals bulderend. "Neem nooit iets aan wat je ogen je zeggen, ze kunnen bedriegen" Shelgon beefde van de inspanning en sloeg een strijdkreet. "Goed, Shelgon, doe je Dragon Breath!" Shelgon begon de energie weer op te laden terwijl de vrouw riep: "Steel Wing!" De vleugels van de Dragonite begonnen wit te gloeien en leken te groeien. Hij vloog achteruit en dook toen naar voren. Shelgon schoot de Dragon Breath af die recht op Dragonite afvloog. Hij ging niet uit de weg deze keer. Marcus keek toe hoe zijn Steel Wing door de krachtige straal sneed. "Prote-" Het was te laat. Steel Wing trof doel en Shelgon werd door de kracht achteruit gesmeten. Hij kwam met een smak tegen een boom aan die finaal door midden brak op de plek waar Shelgon er tegenaan kwam. Hij verdween tussen de bomen en uit het zicht. De vrouw lachte schamper. "Niet gemakkelijk te doden, maar het is niet onmogelijk" Hoonde ze. Marcus balde zijn handen tot vuisten terwijl hij zat te knarsetanden.

Shelgon lag bedekt onder takken en bladeren. Overal voelde hij pijn in zijn lichaam. Het was weer hetzelfde. Altijd was hij zwakker. Bagon hadden hem in elkaar geslagen ervoor en hem verstoten van de groep. Hij opende zijn ogen langzaam. In de verte hoorde hij de vrouw honen. Hij hoorde haar woorden. Het kwam er op neer dat hij te zwak was. Te klein.. hij moest groter worden. Sterker worden. Hij moest, evolueren!

"Wat had je kunnen verwachten van zo'n misvormde kogel! Alsof zo iets mijn Dragonite kan verslaan" Hoonde ze. Marcus streek wat haar uit zijn gezicht en ademde diep in om niet zijn geduld te verliezen. Wat een lef had dat mens. Maar helaas. Hij had Shelgon te veel overschat. "Geen wonder dat hij onder de lelijke littekens zit. Hij is vast zo vaak in elkaar geslagen dat hij alleen maar verwondingen opliep" Marcus keek op. Zoiets had hij altijd al gedacht. Toen hij hem vond als Bagon was hij helemaal alleen. Voor wat hij wist en voor wat het waard was leefde de Bagon in de Kalos bergen altijd in groepen. Nooit zagen ze er zo toegetakeld uit als hij. Ze had vast gelijk. Maar dat deed er niet toe. Hij kon al zien dat ze helemaal geen intentie had om te trainen voor de Snowbell City Gym. Wat deed een Dragon Tamer tegen een IJs gym? Ze was een van die gevallen die enkel iemand uitdaagde als ze zeker waren dat ze wonnen. En hij had toegegeven. Wat een idioot was hij ook. Vix gromde diep en trok zijn lip op toen de vrouw er nog een schepje boven op deed. "Ik zou een Magikarp nog liever gebruiken dan zo'n zwak schepsel" Kinderachtig. Zeer kinderachtig. Marcus krabde aan zijn kin en stak zijn armen vragend uit. "Ben je klaar?" De vrouw haar grijns verging en ze keek hem vuil aan. Dragonite die hoog boven het strijdveld fladderde keek dreigend neer op Marcus. Marcus draaide zich om toen hij een kreet van achter zich hoorde opdoemen. Hij zag een kleine gedaante zijn pootje in de grond slaan. Hij kwam wankel overeind en richtte zich in zijn volle lengte op. Met een krachtinspanning van zijn achterpoten sprong hij uit het puin, krijsend van woede. Hij nam drie hoge sprongen, landde weer tegen de steen aan en zette zich af. Zijn voorkant begon weer te gloeien, klaar om een Zen Headbutt uit te delen. Alleen begon deze keer de rest van zijn kleine lijfje ook te gloeien. Zijn ronde lijfje werd zeker tien keer zo groot als voorheen. Grote, reusachtige vleugels vormde zich aan weerszijde van zijn lichaam, een lange, dunne staart vormde zich en ten slotte een lange nek met een stevige kop. De gloed trok weg en Salamence' Zen Headbutt trof doel. Dragonite vloog naar beneden en wist zichzelf nog net op te vangen met zijn vleugels halverwege in de lucht. Salamence hief zijn kop op en slaakte een ijselijke kreet die tot in de verre omgeving te horen was. De vrouw haar ogen leken wel uit haar hoofd te puilen. Als een soort vis op het droge keek ze Salamence stomverbaasd aan. "Dragon Breath" Salamence vormde in zijn bek een bal. "Ga het tegen met een Dragon Rush" Beviel de vrouw. Dragonite vloog op Salamence af met een blik van rivaliteit. Salamence vloog hoog boven het schouwspel uit en ontweek. Hij steeg de lucht in en liet de Dragon Breath neerkomen. Hij miste Dragonite en trok dikke verwoesting door het bos heen waar hij wel raakte. En toen was het zover en kon Dragonite niet op tijd uitwijken. "Maak het af met een Headbutt!" Salamence maakte een salto en gaf met een extra slag van zijn immense vleugels zichzelf een boost naar voren. De Headbutt sloeg Dragonite definitief knock out. Hij kwam niet meer overeind toen hij ter aarde sloeg in de krater.

Salamence hief zijn kop op en brulde. Marcus keek vol trots naar zijn dragon pokémon en ademde diep in. "Mooi gevecht" Wreef hij er in. De vrouw straalde haar Dragonite terug en stak haar vinger op. "De volgende keer.. de vólgende keer is jouw Salamence voer voor mijn Dragonite' Marcus haalde zijn schouders op bij haar slappe bedreiging. "Ik zie je het graag proberen" De vrouw klom op de rug van haar Flygon, stak haar middelvinger op haar Marcus, en vloog toen zo nonchalant mogelijk weg.

Salamence liet zich door de wind die was opgestoken naar beneden voeren. Zacht landde hij op de grond en keek hij neer op Marcus. Marcus liep op zijn Pokémon af en keek hem glimlachend aan. "Dat noem ik nou eens een epische comeback". Salamence knipperde met zijn ogen. Nu hij zo dichtbij stond kon hij hem eens goed bekijken. Zijn borst en buik leek gepantserd. Zijn schubben hadden de kleur die hij als Bagon had. De onderkant van zijn staart en poten had een karmozijnrode kleur en hij had ook wat rode accenten op zijn kop. Marcus kon er op rijden, zo groot was hij. Marcus stak zijn hand uit en Salamence legde zijn voorhoofd er tegen aan. "Goed gedaan" Prees hij zacht, alsof hij bang was dat iemand hem zou horen.

Not averting your eyes from reality,    
With the courage to stand up and fight,
Change sadness and anger into strength.

Marcus haalde zijn hand weg en keek toe hoe Salamence zijn vleugels op en neer bewoog en erg graag weer de lucht in wilde gaan. Hij haalde zijn schouders op. Waarom ook niet. Het was nou niet dat hij op dit moment wat te doen had. "Ga maar" Zei hij enkel en hij draaide zich om. Hij pakte zijn tas van de grond en zette hem neer op de zwerfkei. Zoekend naar iets specifieks werd hij uit evenwicht gebracht door een krachtige windvlaag die achter hem opstak. Charlotte vloog een eindje achteruit en hervond haar evenwicht weer door wild te flapperen met haar kleine vleugeltjes. Hij zag nog net een flits van blauw en rood verdwijnen achter hem toen hij omkeek.

Salamence vloog met extra snelheid hoog boven route 18 uit. Hij daalde eventjes en vloog toen als een torpedo weer terug de lucht in. Hij maakte een schroef in de lucht, maakte een plotselinge duikvlucht of vloog zelfs zo hoog dat hij boven de wolken uitkwam. Hij wierp een blik naar beneden. Alles onder hem leek zo klein en zo onbelangrijk. Eindelijk had hij bereikt was hij al had willen bereiken sinds hij een kleine Bagon was onder de vleugels van zijn moeder. De windstroming boven de wolken was erg sterk. Salamence paste zijn snelheid wat aan en liet zich meevoeren op de sterke golven van de wind. Af en toe sloeg hij met zijn sterke, karmozijnrode vleugels en liet stukjes wolk opvliegen. Met interesse bestudeerde hij zijn schaduw die over het perfecte, witte wolkje viel. Salamence vloog een eindje omhoog en maakte toen een duikvlucht door de wolk heen. Vocht greep zich vast om zijn lijf en hij moest een snelle schroef maken om het af te ketsen.T
Toen hij weer wat dichter bij de bewoonde wereld was ging hij wat langzamer vliegen, genietend van de sensatie. Hij keek automatisch omhoog toen iemand heel hard gilde. Vanaf zijn punt zag hij in de verte een hevig wiegende brug met een klein figuurtje erop. Hij zag hoe het mensje probeerde houvast te krijgen. Salamence schoot vooruit naar haar toe. Van wat hij kon zien leek ze nog niet zo oud als Marcus. Dit was nog een jonkie! Salamence dook de kloof in en klapperde nogmaals hard met zijn vleugels. Het moment dat ze haar grip verloor vloog hij onder haar door. Salamence voelde een niet te zwaar gewicht op hem vallen. Twee kleine handjes grepen hem vast. Hij vloog de kloof uit en probeerde zo recht mogelijk te blijven zonder haar eraf te gooien. Overmoedigt maakte hij een te scherpe bocht en moest hij snel weer zichzelf rechttrekken. Met zijn verbeterde neus duurde het niet lang voor Salamence de geur van zijn trainer. Trots slaakte Salamence een zo luid mogelijk gebrul dat na vibreerde in zijn borst. Hij begon wat lager te vliegen tot hij goed voor het brede pad stond. Hij schatte zijn vlucht iets te slecht in en voelde hoe zijn achterpoten wat toppen van bomen afschraapte. Hij stak zijn poten uit in een poging zichzelf op te vangen. Hij landde vrij solide maar moest nog wel enkele passen vooruit doen om niet op zijn trainer te gaan staan. Tot stilstand gekomen slaakte hij een wat zachter gebrul en liet trots het pakketje op zijn nek zien.

Marcus pakte zijn tas op van de rots toen hij eindelijk zijn reserve pakje sigaretten had gevonden. Hij stopte die in zijn jaszak, straalde Charlotte terug en liep het grasveld af terug naar het originele pad die een klein stukje hier vandaan lag. Marcus keek omhoog naar de lucht maar er was geen spoor te bekennen van zijn Salamence. Al sinds hij hem had wist Marcus dat Bagon anders was dan andere Bagon. En die gedachten was juist. Hij was gewoon al die tijd te klein geweest voor zijn kracht en wilskracht. Marcus stak een sigaret op toen hij uit het bos het pad op kwam. De geur van dennennaalden prikte in zijn neus. Een koude windvlaag raakte hem en hij trok de kraag van zijn jas hoger op. Herfst had hard geslagen hier. Het was kouder geworden dan verder terug naar het noorden. Dat was zeker. Hij blies wat rook uit en keek omhoog toen hij gebrul in de verte hoorde. Niet kort daarna scheerde Salamence een eindje boven zijn hoofd langs. De roodharige man draaide zich om en keek toe hoe Salamence een redelijke landing maakte ondanks zijn snelheid. Hij moest wel een eindje opzij rennen om niet verpletterd te worden onder zijn gewicht. Salamence brulde en draaide zich opzij om te laten zien wat hij meegebracht had. Marcus begon te lachen en sloeg zijn handen in de lucht. "Het moet mijn geluksdag zijn, kijk eens wie er binnen is komen vliegen" Floot hij met een boosaardige grijns op zijn gelaat.

"HELP!" Haar schreeuw galmde door de wanden heen, maar sloeg dood tegen het ruwe water van de rivier en ze deed een poging om met haar andere hand ook de rand te pakken te krijgen, maar het wilde niet baten. Ze voelde hoe haar vingers steeds verder weggleden en hoe veel minder grip te had op de brug. Zou dit dan het einde zijn? Op het moment dat ze erachter kwam dat ze geadopteerd was, zou ze sterven door in de rivier te vallen vanaf een brug. Moest het echt zo eindigen?
Vivienne was opvallend rustig toen haar hand grip verloor en ze naar beneden viel. Totdat ze met een harde plof ergens op terecht kwam en met een gil besefte ze dat ze op een Salamence was gevallen. Waar kwam die opeens vandaan? Ze kon niemand met een Salamence noch een Shelgon of Bagon. Zou het een bijstander zijn geweest? Ze had geen idee, maar ze besloot om maar gewoon af te wachten waar de draak pokémon haar naar toe zou brengen.
Niet veel later begon de Salamence te dalen en en kwam met een plof neer op de grond. "Het moet mijn geluksdag zijn, kijk eens wie er binnen is komen vliegen" De haartjes in haar nek gingen overeind staan bij het horen van die stem en ze keek naar beneden. Ja hoor, daar was die eikel weer. Was dit dan zijn Salamence? Waarom zou die haar hebben gered. Die vent zou haar liever kwijt dan rijk zijn, toch? "Wat moet je van me," snoof ze, hopend dat ze zelfzekerder overkwam dan dat ze zich voelde. Ze had zo'n hekel aan die vent, maar kon zo weinig tegen hem uithalen momenteel.