Hatch

“Hier is je ei!” sprak het jongere meisje vriendelijk, waarna Elisia het ei pakte. De vrouw en het meisje wisten niet van welke pokémon het was – logisch, ze hadden meer dan twintig pokémon in hun huis lopen, en wilden echt niet meer pokémon, wat ook weer erg logisch was. Elisia knikte eventjes en keek naar het ei. Interessant, ze had nu een ei in haar handen, een die op springen stond. “Het ei zal waarschijnlijk heel erg snel uitkomen, want deze ligt hier nu al een lange tijd, dus heel veel succes met je pokémon!” sprak het meisje toen glimlachend. Elisia knikte eventjes en murmelde een zacht bedankje. Het meisje keek eventjes naar het ei en vervolgens naar Cameo, die vol interesse naar het ei keek. Elisia keek naar de pokémon en wist een klein grijnsje op haar gelaat te plakken. “Hou jij hem even vast Cameo?” vroeg ze toen en ze gaf de kleine pokémon het ei. Deze wist niet goed hoe ze het ei vast kon pakken met haar korte armpjes. Elisia wist een klein grijnsje op haar gelaat te plakken en draaide zich om. “Veel succes met je reis!” riep het meisje en opnieuw murmelde Elisia een bedankje en plakte ze een glimlach op haar gelaat – al was die zo nep als Barbies geplamuurde gezicht. Het meisje pakte het ei vervolgens weer op en liep het erf af, met de Gible naast haar voet. Het meisje moest weer richting de bewoonde wereld. Als je daar woonde, kreeg je als volwassene echt een socialisatieprobleem.
Het meisje was inmiddels weer in de wat bewoondere wereld verschenen en besloot daar even haar lunch op te eten, voor zo ver ze veel bij had. Het meisje zette haar tas op het bankje, waar ze was haar zitten, en opende deze, om er iets eetbaars uit te graaien. De Gible had haar armpjes om het ei gelegd, voor zo ver dit echt mogelijk was, en keek vol bewondering naar het broodje van het meisje. Zij keek echter strak voor zich uit. Toen de pokémon geluidjes begon te maken, wist Elisia haar hoofd om te draaien. Ze keek vragend naar de Gible, die met grote ogen naar het bewegende ei keek. Het begon te gloeien, waardoor Elisia ook ietwat geschrokken toekeek. Zou het nu al uitkomen? Toen er iets uit elkaar barstte, viel de Gible van het bankje af van schrik en ook Elisia keek fronsend naar het felle licht. In haar ooghoek begon ook iets te gloeien. Wacht. Evolueerde de Gible nu ook nog eens? Ze wist eventjes niet waar ze naartoe moest kijken. Het ei of Cameo. Elisia besloot half naar het ei te kijken en half naar de evoluerende pokémon. Algauw was de gloed rondom het ei weg. Er stond een kleine, groene pokémon, met een blaadje om zich heen gevouwen. Toen keek Elisia naar de evoluerende pokémon, die groeide. De pokémon kreeg een vorm, gewoon een echte vorm, geen mondlichaam meer. Nu had de pokémon gewoon een aparte mond. Wow, bijzonder. Elisia zag hoe de kleine, groene pokémon opkeek en algauw de grote pokémon zag. De ogen van de pokémon schoten open, maar deze bleef liggen. Cameo keek ook angstig naar de kleine pokémon. “Welkom kleintje!” sprak Elisia, met een glimlach. Cameo’s open waren wagenwijd geopend en langzaam schoof ze richting Elisia, om haar been beet te pakken. Oude gewoontes verleer je nooit, dat herkende ze ook al bij Keegan, die als Staraptor op haar schouder wilde zitten. Ze legde eventjes haar hand op de schouder van de Gabite en glimlachte. Wow, dit ging allemaal ineens snel. Ze had er gewoon een Chikorita en een Gabite bij.

+ Eerste post voor Reeve.

Elisia keek naar een jongen, die naderde. Meteen keek ze met een vernauwde blik naar hem, haar hand legde ze op de pokéball van Keegan. Ze had op een of andere manier een angst gekregen naar oudere mensen, gewoon allemaal door dat ene wijf die haar Totodile gestolen had. En angst moest je niet laten zien, dus werd het oplettendheid. De Gabite keek eventjes naar het meisje, om vervolgens haar blik op de Teddiursa te leggen. Ze merkte blijkbaar dat Elisia het niet helemaal vertrouwde, al had ze de pokémon niet gehad toen de Totodile gestolen werd, dus ze wist vast niet wat er gebeurt was. Keegan daarin tegen, wist het heel goed. Hij was erbij geweest, dus wist precies wat het meisje voelde. Elisia luisterde stilletjes naar de woorden van de jongen. 'Sorry voor het storen,' sprak hij toen. Oh, misschien viel het allemaal wel mee. Misschien wilde hij enkel de weg vragen of zo. Elisia keek eventjes naar de Teddiursa en zag dat de Gabite contact probeerde te leggen met de pokémon, door haar armpje uit te steken naar de kleine pokémon. 'Maar was je pokémon door het vallen - of schrikken, nu net uhm...' Een kleine frons vormde op het gelaat van het meisje. Wat wilde hij nou zeggen? Kwam hij niet van een van de pokémon regio’s, kwam hij uit een gebied waar ze een andere taal spraken? Ze fronste eventjes en zag dat de Chikorita begon te bewegen. Het meisje keek naar de kleine pokémon, die langzaam richting het meisje kroop. “Hoe zullen we jou eens noemen?” mompelde ze toen en ze raakte met een vinger het neusje van de pokémon aan, welke begon te niezen. Elisia vormde een glimlachje op haar lippen en ze keek naar de pokémon, die zich achter haar tas verstopte. Het waren ook zo veel nieuwe dingen, dat was natuurlijk allemaal wat eng. Elisia keek weer naar de jongen, denkend over een naam. “Bedoel je evolueren?” vroeg ze toen voorzichtig, met een vragende blik in haar ogen. Ja, wist zij veel. Het meest logische was wel evolueren, right? Met meisje legde eventjes haar hand op de schouder van de Gabite en duwde deze wat naar achteren, toen deze van plan de Teddiursa 0p te eten. “Niet doen,” mompelde ze op een strenge toon. De pokémon snoof zachtjes en keek naar de Teddiursa. Het meisje richtte haar blik op de jongen. Ze wist een kleine glimlachje op haar gelaat te plakken. “ik ben trouwens Elisia,” stelde ze zichzelf voor, want met een naam was alles een stuk makkelijker. Elisia vond het vroeger ook altijd wat vertrouwelijker, maar na dat Totodile-incident wist ze dat mensen die hun namen zeiden ook niet te vertrouwen waren. Eigenlijk was niemand echt te vertrouwen. Het was allemaal zo lastig. Algauw schoot er een naam voor de kleine Chikorita binnen. “Hé kleintje!” sprak ze vriendelijk en ze zag twee hoofdjes haar kant op draaien, die van de Gabite en die van de Chikorita. Elisia negeerde de Gabite echter en keek naar het groene beestje. “Je naam is vanaf nu Arrow,” sprak ze tegen de Chikorita, maar deze keek enkel vragend naar het meisje.