We'll Be the Lionhearted [Closed]

De kou was iets waar Cecille vaak onverschillig over was. In de meeste gevallen had ze er geen last van, want haar bloedgroep zorgde ervoor dat ze praktisch een wandelende kachel was en daar maakten zelfs haar teamgenoten nog wel eens gebruik van. Had ze er wel last van, dan had ze nog altijd haar trouwe Blaziken en nu ook haar Litten om haar warm te houden, mocht het haar hinderen. In een stad als Snowbelle deed het dat zeker. Cecille had die dag besloten om daar voorlopig even rond te hangen om te zien wat de stad nog verder te bieden had, want de keren daarvoor had ze daar niet veel van kunnen merken. Vandaag wilde ze relaxen. De training was al achter de rug en ze had niets anders gepland, dus vond ze het prima om even lekker te gaan shoppen.

Gezelschap mocht er echter ook wel zijn en dus had Cecille niet alleen haar allerbeste maatje bij zich, maar ook de kleine vuurkat die haar mocht opwarmen door zich in haar armen te nestelen. In de korte tijd dat ze de pokémon bij zich had, was hij in een echte vriend uitgebloeid. De blondine kon haar team in ieder geval niet meer voorstellen zonder, dus ze was blij dat ze hem eraan toe had mogen voegen. De Litten deed zijn naam ook eer aan. Vaker wel dan niet herinnerde hij haar aan het karakter van haar vader, wat dan ook de rede was dat hij naar hem vernoemd was. Dat kwam nu wel weer naar voren toen hij merkte dat ze de warmte wel goed kon gebruiken, want hij drukte zich zo dicht mogelijk tegen haar aan. “Bedankt Fredrik,” glimlachte ze naar de kat. Hij reageerde verder niet verbaal erop, maar hij begon wel te spinnen; een groter compliment kon Cecille niet van hem krijgen.

“Oké, ik weet eigenlijk niet wat hier allemaal te halen valt, dus ik wil vooral even rondkijken,” deelde ze toen aan niet alleen de Litten, maar ook Sivar mee. De Tyrogue knikte en liet zijn blik toen vrolijk de winkelstraten door glijden. Ze passeerden net op dat moment een drie sterren hotel waar de deur openging. Zowel mens als pokémon besteedden weinig aandacht hieraan, maar Sivar stopte abrupt met lopen toen hij iemand hoorde roepen. Hij draaide zich om en keek toen naar het figuur dat uit het hotel was verschenen – het was een Sneasel en zo te zien was ze alleen. De Tyrogue hief vragend een wenkbrauw, maar hij ging hier verder niet op in. In plaats daarvan staarde hij de pokémon nieuwsgierig aan. Cecille liep nog een stukje door, merkte toen op dat Sivar niet meer naast haar liep en keek over haar schouder om te zien dat hij op de Sneasel af stapte.

Hè? Was die pokémon nou alleen? Ze kon niet wild zijn… Toch? Nee, want ze droeg een oud, bruin tasje bij zich en dat konden wilde pokémon niet zomaar bij zich hebben.

De blondine draaide op haar hielen om en maakte meteen rechtsomkeert. Als Sivar op haar af was gelopen, dan had hij er een rede voor. Cecille mocht de pokémontaal dan misschien niet helemaal begrijpen, maar ze wilde wel zo goed als ze kon helpen. Toen ze dichterbij kwam, hoorde ze dat de twee in een gesprek waren verzeild en hoewel ze er zelf geen bal van snapte, zorgde het er wel voor dat Fredrik verbaasd opkeek. De Litten wurmde zich uit haar greep en sprong naast zijn teamgenoot op de grond, om zich vervolgens zelf in het gesprek te mengen. De blondine besloot om eerst met geheven wenkbrauwen toe te kijken.

‘Hij is ongeveer zo groot als zij,’ hoorde Sivar de Sneasel zeggen, waarna er naar zijn trainer werd gewezen. ‘Maar hij is een stuk slanker. Minder gespierd. Hij is wel blank en draagt vooral zwarte kleren met een muts op z’n hoofd.’ De Tyrogue schudde met zijn hoofd. ‘Ik heb zo iemand niet gezien vandaag,’ reageerde hij, terwijl hij een blik op de Litten richtte. Die bevestigde zijn claim door te zeggen dat hij ook niemand met die beschrijving had opgemerkt. ‘Hoezo?’ besloot Sivar daarop te vragen. Hij richtte zijn goudgele ogen nieuwsgierig op de Sneasel die hem had aangesproken en bleef afwachtend staan. Ze leek in tweestrijd te zijn, nam de twee pokémon en de blondine in zich op en slaakte toen een diepe zucht. Sivar wist niet of dit betekende dat ze in vertrouwen werden genomen, maar hij kon wel aanvoelen dat Cecille zich ongemakkelijk en verward opstelde. Logisch, want ze had waarschijnlijk geen flauw idee waarom ze zo werd bekeken.

‘Ik had een trainer,’ begon de Sneasel uiteindelijk. Oh, dus ze was haar trainer verloren? De Tyrogue opende zijn mond al, zodat hij kon zeggen dat ze wel hielpen met zoeken naar haar trainer, maar toen de Sneasel vervolgde, snoerde ze hem meteen de mond. ‘Een detective. Hij was iemand op het spoor die mogelijk een groot netwerk aan criminelen heeft opgezet. We vermoedden zelfs dat die man met Team Rocket samenwerkt.’ O… Kay? Waar ging dit verhaal nou precies heen? Sivar wilde dolgraag helpen, maar hij snapte niet goed wat er dan van hem verwacht ging worden. ‘De man die ik net beschreef,’ kwam toen de conclusie van het verhaal. ‘Dat is de man die we zochten.’ Oh. Dus in principe zouden ze dan een boef oppakken? Als Cecille dit hele verhaal had meegekregen, dan wist hij honderd procent zeker dat ze had voorgesteld om mee te helpen met zoeken. Hij wilde precies hetzelfde doen en stond al klaar om zijn zegje te doen, maar Fredrik was hem voor. ‘Zochten? Waarom verleden tijd?’ vroeg hij aan de Sneasel. Sivar keek hem enkele tellen verward aan. Waarom vroeg hij zoiets?

De Sneasel pauzeerde. Het leek even alsof de Litten een vraag had gesteld die te ver was gegaan en hij stond ook op het punt om zijn excuses aan te bieden, totdat er dan toch een antwoord van de vreemdelinge kwam. ‘We hadden hem bijna te pakken, maar…’ Ze dwaalde af en keek weg. Sivar zag iets van woede in haar blik verschijnen – wat later plaats maakte voor verdriet en pijn. ‘Mijn trainer heeft het niet overleefd. Ik wil in zijn naam die crimineel achter de tralies krijgen.’ De Tyrogue en Litten schrokken licht van die uitkomst. Op dat moment knielde Cecille tussen de twee naar de grond en legde een hand op hun schouders. “Alles oké?” vroeg ze bezorgd. “Wat is er aan de hand?” De twee pokémon wisselden toen een blik met elkaar uit, voordat Fredrik zich weer naar de Sneasel keerde en Sivar zich met Cecille bezighield. De Tyrogue deed zijn best om aan haar duidelijk te maken dat de pokémon hulp nodig had. Fredrik deed ondertussen een voorstel aan de Sneasel. ‘We kunnen en willen helpen,’ sprak hij. ‘Als jij dat toestaat, uiteraard.’

Ze werd duidelijk overrompeld hiermee, want haar ogen werden groot. Na enkele korte tellen herstelde ze zich echter. ‘Dat is een aardig aanbod, maar dit is veel te gevaarlijk. Er kunnen gewonden vallen. Doden, zelfs.’ De Sneasel wierp weer een blik op de blondine. ‘Ik neem aan dat jullie haar zo veilig mogelijk willen stellen. Als jullie me helpen, kan ik niet instaan voor haar veiligheid of wat er met haar gebeurd.’ Op dat moment ving de pokémon de blik van Cecille, wie haar inmiddels met vastberaden ogen aankeek. De zelfverzekerde glimlach rond de jongedame haar lippen zei meer dan genoeg, maar Sivar bevestigde de vermoedens van de Sneasel door nu weer aan het gesprek mee te doen. ‘We hebben al heel wat ergere dingen doorstaan. Cecille en de rest van het team staat voor je klaar.’

De Sneasel keek van de blondine naar de pokémon. Een kwade frons verscheen op haar voorhoofd. ‘Zijn jullie doof? Dit is gevaarlijk.’ De Tyrogue deed een stap naar voren. Niet om te dreigen, maar om duidelijk te maken dat hij anderen niet zomaar voor hem liet spreken. Hij kon prima zijn eigen keuzes maken. ‘Cecille en ik hebben al veel meegemaakt. Dit team gaat gevaar niet uit de weg als het betekent dat we iemand kunnen helpen. We zullen niet in de voeten lopen.’ De Sneasel liet haar schouders wat meer hangen en zuchtte. Het was duidelijk dat ze hen niet van gedachten kon veranderen; dat kon ze zien aan de vastberaden houdingen die elk van hen nu hadden. ‘Goed dan,’ stemde ze uiteindelijk in. Ze reikte in de kleine tas die ze omhad en haalde er een papiertje uit. Die stak ze vervolgens naar de blondine uit, wie het overnam en ernaar keek. Sivar en Fredrik deden een poging om mee te kijken, maar daarvoor moesten ze hun gezichten dicht tegen die van Cecille duwen.

‘Dat is hem,’ sprak de Sneasel ruw. Sivar kon een hatelijke ondertoon in haar stem horen. ‘De man die ik zoek.’ Hij wist even niet hoe hij daar op moest reageren en besloot zich daarom maar even met zijn trainer bezig te houden. Het was niet moeilijk om haar te laten beseffen dat dit de crimineel was waar ze achter aan moesten. “Oké, dan gaan we rondvragen,” opperde de blondine met een glimlach. Ze wierp even een blik op het hotel en keek toen terug naar de Sneasel. “Heb je daar binnen iets kunnen uitvogelen?” Het antwoord die ze kreeg was het geschud van diens hoofd, waardoor Cecille eigenlijk niet wist waar ze moest beginnen. Misschien bij het politiebureau? Nee, daar kwam de Sneasel vast vandaan. Gewoon in de winkels dan maar? De blondine keek de straat in en besloot dat het misschien voor nu de beste optie was.

Het maakte niet uit welke winkel ze binnenstapte, echter, geen van de winkeliers kon haar een stapje verder helpen. De hele straat werd uit gekampt, maar het mocht niet baten. Met een zucht liep Cecille de zoveelste winkel uit waar ze een negatief antwoord had gekregen. Nada. Noppes. Misschien moest ze Kenneth bellen? Hij wist vast wel raad met deze zaak… Nee. Ze kon niet nog iemand erbij betrekken. Dit konden ze samen oplossen. Cecille had gewoon een goed startpunt nodig en dan kwam het wel vanzelf. Misschien dat ze wel beter de hulp van Dahlia in kon schakelen? De Lucario was slimmer dan zij, wist de blondine, dus die was vast een goede hulp. Ze stond op het punt om diens pokéball van haar gesp te klikken toen een gestalte haar kant op kwam gelopen.

Terwijl Cecille met haar eigen ding bezig was, hielden Sivar en Fredrik zich met de Sneasel bezig. ‘Dit is zinloos,’ hoorden ze de pokémon zeggen. ‘Zo gaan we nooit iets vinden. Jullie houden me op.’ De Tyrogue draaide zich met een frons naar haar om. Oké, ze kwamen nog geen steek verder, maar dat betekende niet dat zij nutteloos waren! ‘We doen ons best. Jij zou ook de straat af zijn gelopen en dan had je ook niks gevonden,’ reageerde Sivar, feller dan zijn bedoeling was. Fredrik besloot tussen beide te stappen voor het echt uit de hand zou lopen. ‘Als we ruzie onderling maken, dan komen we ook niet verder,’ begon hij. Zijn blik gleed toen naar zijn trainer, wie in gesprek leek te zijn met iemand. De Litten had die persoon nog nooit gezien en aan hun gezichtsuitdrukkingen was af te lezen dat het geen gezellige reünie was. ‘Kijk, Cecille heeft misschien al wat gevonden.’

Sivar en de Sneasel keken op en zagen de tweede persoon nu ook staan. Hun gesprek was niet heel geanimeerd en de vreemdeling leek af en toe schuw om zich heen te kijken. De Tyrogue had geen flauw idee waarom die op Cecille was af gekomen, maar was blij dat ze nu in ieder geval iets van een spoor hadden gevonden. ‘Dat mag ik hopen. Ik wil die vent zo snel mogelijk vinden,’ bromde de Sneasel toen. Sivar richtte zijn goudgele ogen toen op haar. Het was hem al eerder opgevallen, maar telkens als die crimineel ter sprake kwam, dan was haar toon… Anders. Vijandelijk. Vol haat. Hij snapte het wel, want als iemand aan zijn blondine durfde te komen, dan was die ook nog lang niet jarig, maar… ‘Wat ga je doen?’ vroeg hij aan de Sneasel. ‘Als je hem gevonden hebt, bedoel ik.’ Ze keek hem strak aan, twijfelde of ze stil moest blijven, maar koos er uiteindelijk voor om netjes antwoord te geven. Of Sivar daar zo blij mee moest zijn, was hij nog niet over uit. Het antwoord beviel hem namelijk niet zo.

‘Hem opsluiten,’ klonk in eerste instantie niet zo erg, was het daarbij gebleven. ‘Maar niet voordat ik hem de pijn heb gegeven die hij mij heeft aangedaan,’ echter… Ongemakkelijk keek de Tyrogue naar zijn teamgenootje, wie ook niet wist wat hij daarop moest zeggen of denken. Het voelde niet goed om te zeggen dat het verkeerd was, want ze wisten allebei dat wraak willen nemen een doodgewoon gevoel was. Haast elk mens of elke pokémon voelde dat wel wanneer er iets ernstigs gebeurde. Mocht Cecille iets overkomen, dan konden ze ook niet voor zichzelf in staan. Aan de andere kant was het eigenlijk niet het juiste om te doen… ‘Is dat wel verstandig?’ probeerde Fredrik voorzichtig. De Sneasel wierp hem een waarschuwende blik toe. ‘Bespaar me je preek,’ beet ze hem toe. ‘Alsof jullie niet voor het vuur zouden gaan voor dat blondje.’ Ze knikte naar Cecille.

Sivar kon het niet hebben dat ze zijn trainer zo noemde. Het was op de één of andere manier erg denigrerend – en dat terwijl ‘dat blondje’ nu erg haar best deed om de Sneasel te helpen. Hij balde zijn poten tot vuisten en wierp een haast net zo felle blik naar de pokémon als zij net aan Fredrik had gegeven. ‘Ze heet Cecille,’ siste hij. De Sneasel legde haar poten over elkaar heen. ‘Natuurlijk ga ik voor haar door het vuur, maar als het erop aankomt, dan kan ik me bedenken wat ze graag van me zou willen. Als ik in jouw schoenen had gestaan, dan had ik mezelf afgevraagd of Cecille zou willen dat ik wraak voor haar zou nemen,’ opperde hij. Hij keek haar enkele seconden aan. ‘En dat zou ze niet. Dus ik zou het niet doen.’ De Sneasel rolde met haar ogen. Ze mompelde iets dat sterk op typisch leek, maar voordat Sivar haar aan kon vliegen, wat hij erg graag wilde doen op dat punt, knielde Cecille weer naast hem neer.

“Goed nieuws,” begon ze, terwijl haar lila ogen het groepje pokémon af ging. Ze had niet helemaal door dat haar maatje van z’n stuk was gebracht, maar dat kwam voornamelijk omdat ze zich nogal opgelaten voelde. “De persoon waar ik net mee sprak heeft ‘m gezien. Hij is de Winding Woods in gevlucht. Met Dahlia hebben we hem denk ik zo gevonden.” Cecille stak de foto naar voren, zodat de Sneasel hem terug kon nemen, en pakte vervolgens de pokéball van haar Lucario van haar riem. Die keek afwachtend naar haar trainer zodra ze was verschenen. De blondine deed haar best om het zo compact mogelijk uit te leggen, waarop Dahlia haar ogen in concentratie sloot en haar aura het werk liet doen. De Sneasel keek nieuwsgierig naar de Lucario. Sivar gokte dat ze dit nog nooit eerder had gezien en dat ze daarom onder de indruk was, maar dat kon hij natuurlijk niet zeker weten. ‘Deze kant op,’ bromde Dahlia vervolgens. Ze stapte in de richting van de Winding Woods en hield waarschijnlijk af en toe de aura’s in de gaten.

‘Hoe weet ze zo zeker dat ze hem te pakken heeft?’ vroeg de Sneasel zodra ze allemaal in beweging kwamen. Cecille vouwde nonchalant haar armen achter haar hoofd en voegde zich bij haar Lucario, want ze had zo het gevoel dat een gesprek met het groepje van drie niet z’n vruchten zou afwerpen. Ze kon beter Dahlia proberen te helpen door zich ook op de aura’s te focussen. Dat wilde ze sowieso een beetje onder de knie krijgen. Sivar toverde ondertussen een trotse grijns rond zijn lippen. ‘Dahlia kan niet alleen aura’s, maar ook emoties oppikken. Aan de hand daarvan kan ze ook weten of iemand slechte bedoelingen heeft en ik neem aan dat jouw crimineel dat inderdaad laat merken,’ beantwoordde hij de Sneasel haar vraag. Voor de verandering keek ze eens niet boos en fronste ze ook niet. Ze leek vooral… Onder de indruk te zijn.

De rand van de stad was makkelijk bereikt. Ondanks dat ze in het centrum hadden gestaan, vlakbij de winkels, waren ze binnen vijf minuten al aan de grens tussen Snowbelle en de Winding Woods. Cecille keek zoekend om zich heen. Buiten een hoop sneeuw en bomen was er verder niets te zien, echter. “Waar zou hij heen zijn gegaan?” vroeg ze zich hardop af. Dahlia rolde met haar ogen en wees ietsje naar links. De blondine volgde haar poot en knipperde een keer. “Oh, natuurlijk. Aura. Dat had ik ook moeten proberen,” ratelde ze, waarna ze in beweging kwam. Ze werd gevolgd door het groepje pokémon, maar ze bleef niet hetzelfde tempo aanhouden. Cecille merkte namelijk iets in de sneeuw op en dat zette haar aan om te sprinten. “Hey, moet je kijken!” bracht ze uit. Ze stopte vlak naast een spoor aan voetstappen en keek nieuwsgierig naar Dahlia. “Zou dit van onze man kunnen zijn?” De Lucario volgde het spoor met haar blik en kneep toen haar ogen tot kleine spleetjes. Uiteindelijk knikte ze.

“Dan stel ik voor om dit te volgen,” grijnsde de blondine voldaan. Dahlia antwoordde daarop door meteen te beginnen met lopen. Cecille volgde direct erop vanzelf, haar houding nog steeds wat nonchalant. Het viel de Sneasel op, wie, zodra ze achter de jongedame aan stapte, er een opmerking over maakte. ‘Je zei dat jullie al veel hebben meegemaakt,’ sprak ze, haar blik op Sivar gericht. Die keek terug toen hij haar hoorde praten en knikte een keer. ‘Waarom is ze dan zo… Zo? Ze is niet op haar hoede. Ze is niet terughoudend,’ vervolgde de pokémon. Sivar fronste lichtjes en keek naar zijn trainer. Het was wel waar. Voor alles wat de blondine al had doorstaan, was ze nog altijd haar oude zelf gebleven. Ze had hier en daar wel haar momenten gehad, maar dat was nooit permanent geweest. De Tyrogue zag dat echter als een goed iets, dus snapte hij niet helemaal waarom de Sneasel daarover begon. ‘Zo is ze altijd al geweest,’ reageerde hij. Hij haalde zijn schouders op. ‘Waarom zou je iets veranderen dat al perfect is?’

Fredrik schonk Sivar een brede, tevreden glimlach. Hij kende Cecille nog niet zo lang als de Tyrogue, natuurlijk, maar hij was het wel met z’n teamgenootje eens. Cecille was Cecille – als ze anders zou zijn geworden, dan was dat alleen maar raar geweest. De Sneasel, echter, schudde afkeurend met haar hoofd. ‘Als je niet op je hoede bent, dan komt alles als een verrassing aan. En verrassingen hoeven niet altijd goed te zijn,’ sprak ze de Tyrogue streng toe. ‘Het is beter om haar te leren wat beter te kijken en wat alerter te zijn. Dat kan haar leven redden.’ Sivar vernauwde zijn ogen, maar toen hij dat laatste hoorde, kreeg hij het vage gevoel dat ze uit ervaring sprak. Daarom kreeg hij het niet voor elkaar om een tegenargument hardop uit te spreken. Hij wendde zijn goudgele ogen af en hield zijn aandacht toen strak op de omgeving gericht. Mocht er nu iets gebeuren, dan was hij de eerste die ervan af wist. Of, nou ja, waarschijnlijk tweede. Dahlia had niet alleen een sneller reactievermogen, maar had ook nog haar aura die haar over bepaalde dingen inlichtte.

Toen ze een dieper punt van het bos hadden bereikt, was de Lucario dan ook degene die Cecille en de rest een halt toeriep door haar poot te heffen. Ze keek alert om zich heen en liet haar oren zachtjes met de geluiden mee bewegen. Daarna duwde ze de blondine meteen aan de kant, wie over haar eigen voeten struikelden en naar de grond plofte. “Dahlia, wat maak je me nou?” siste ze kwaad tegen de pokémon. Pijnlijk wreef ze over haar achterwerk heen, maar ze keek verward op toen de Lucario weer naar iets wees. Cecille liet hierdoor haar lila ogen al snel op een voorwerp dat in een boom stak vallen. Nieuwsgierig als ze was, kwam ze overeind en liep op de boom af, waarna ze het voorwerp eruit trok en erachter kwam dat het om een mes ging.

De wereld leek voor enkele tellen compleet stil te staan. Het was niet het idee dat ze aan een mes gespietst was dat haar het bloed koud liet worden, maar de herinneringen aan wat er met een mes kon gebeuren. Ze zag een scenario voor zich wat ze al een tijdje niet meer had gezien; waarvan ze dacht het nooit meer te hoeven zien. Cecille bleef geschrokken naar het mes in haar handen staren. Dat de pokémon gealarmeerd op haar af waren gelopen, kreeg ze niet echt mee. Het enige wat ze zag was het mes en de man wiens leven ze had kunnen redden. Een blik van walging was in haar ogen te zien. Walging voor het bloed dat in haar herinnering zat, maar ook walging voor zichzelf dat ze niks aan de situatie had gedaan.

“Laat dat los.”

Dat kwam niet in haar herinnering voor, toch? Cecille kwam terug ter aarde en keek op, waardoor ze zag dat haar Lucario al in de gevechtshouding stond en Sivar zich beschermend voor haar had geworpen. De blondine zag een onbekende man tevoorschijn komen en hij wees naar het mes in haar handen. “Da’s van mij. Die moet’k terug hebben,” sprak hij. Het klonk meer als een bevel. Cecille vernauwde haar ogen en keek onderzoekend naar de nieuwkomer. Zijn zwarte kleding, ongeschoren baard en de muts op zijn hoofd zeiden haar al genoeg. De foto had ze nog geen uur geleden in haar handen gehad. “Waarom?” reageerde de blondine wantrouwend. “Wat wil je ermee doen?” Onbewust klemde ze het mes in haar handen vast. Niet te stevig, zodat ze zichzelf er niet aan sneed, maar wel genoeg om hem niet makkelijk van haar af te pakken. Dat kon hij sowieso niet, want dan moest hij eerst langs vier goed getrainde pokémon. “Ervoor zorgen dat bemoeials zoals jij hun neus niet in m’n zaken steken,” bromde hij terug. Ah. Okay. Gotcha. Dan kreeg hij het ding sowieso niet terug.

Om nog maar te zwijgen over het feit dat hij hem net haar kant op had gegooid.

“Bemoeial?” herhaalde Cecille. Ze deed een poging om te doen alsof haar neus bloedde. “Ik weet niet waar je het over hebt.” De man snoof hooghartig en wees vervolgens naar de Sneasel. Zijn wenkbrauwen zakten zo ver omlaag dat de blondine dacht zijn ogen niet meer te kunnen zien. “Je hebt dat beest bij je. Denk je nou echt dat ik achterlijk ben? Dat snertding herken ik uit duizenden.” De pokémon in kwestie liet een lage grom horen en even was Cecille bang dat ze de man meteen aan zou vallen. Dat gebeurde niet. Ze ging alleen in de startblokken staan. Iets vertelde de jongedame ook dat, mocht het zo zijn dat de Sneasel inderdaad aanviel, Dahlia haar wel zou stoppen. “Hoezo?” vroeg Cecille. Dit keer meende ze het. Ze had geen flauw idee wat de geschiedenis tussen hen was en was daarom ook verrast bij het horen van de vijandelijke toon. De man reikte naar z’n buik en de blondine spande meteen al haar spieren aan, maar in plaats van een tweede wapen tevoorschijn te halen, trok hij gewoon z’n zwarte trui omhoog. Een lelijk, groot litteken sierde zijn buik.

Cecille trok een grimas. “Ja,” blafte de man toen hij dat zag. “Dat heeft zij dus geflikt!” Hij gebaarde woedend naar de Sneasel, maar hij toverde daarna alweer een geniepige grijns op z’n gelaat. “Je hebt dus een nieuwe partner gevonden, huh? Denk je nou echt dat deze me wel te pakken krijgt?” Cecille fronste. Wat bazelde hij nou weer? “Ze staat nu al met één been in het graf!” De Sneasel gromde weer en de man reikte nu naar zijn gesp. Hij klikte een pokéball los en wierp die razendsnel naar voren. Een Metagross kwam tevoorschijn en voor het groepje er überhaupt op kon reageren, beukte die zich in het midden van de vier pokémon. Dahlia ving de grootste klap op en knalde tegen de dichtstbijzijnde boom aan. Sivar verloor zijn evenwicht en zakte tegen de grond en Fredrik wist zich alleen maar staande te houden door zijn poten te verplaatsen. De Sneasel klemde zich aan één van Metagross poten vast en sprong via daar richting zijn hoofd. Cecille hoorde haar iets roepen, maar ze begreep de pokémon niet en snapte daarom niet meteen dat de Sneasel haar wilde waarschuwen voor de man.

In een flits stond hij aan haar zijde en tackelde hij haar naar de grond. Het mes vloog een meter bij hen vandaan en landde rechtop in de sneeuw, met het handvat naar boven gericht. Cecille kreunde van de pijn, maar ze kreeg de kans niet om veel tijd voor haar herstel te nemen. Zijn handen bevonden zich om haar keel voor ze erop kon reageren. De blondine deed meteen een poging om zijn handen weg te trekken, maar hij was sterker dan ze had verwacht. “Was dan niet achter me aan gegaan.” Hij grijnsde toen Cecille met haar benen begon te spartelen en tegen zijn grip vocht. “Dan had je nog een dag langer gehad.” Smeerlap. Hij genoot hier gewoon in volle teugen van. Opeens was het niet meer zo moeilijk om in te denken wat voor een soort crimineel hij was. Was dit waar Kenneth altijd mee te maken had? Misschien moest ze zich meer zorgen om hem gaan maken.

Cecille hoefde gelukkig niet alleen te vechten. Op het moment dat ze inzag dat ze het op deze manier niet ging redden, zag ze Fredrik tegen de man zijn rug springen en hem in zijn schouder bijten. Hard. Hij liet ook vlammen in zijn bek verschijnen om extra pijnlijk te kunnen raken. Hierdoor werd Cecille losgelaten en kon ze naar adem happen, terwijl de man begon te kermen en de kat van zijn schouder af probeerde te trekken. Hij wierp Fredrik bij hen vandaan zodra hij de Litten te pakken had, maar voor hij zich weer op de blondine kon focussen, gaf die hem een mep tegen z’n kaak aan. Hij viel naar de grond en Cecille kon de rollen omdraaien. “Jij bent echt niet helemaal honderd!” riep ze verwoed naar hem. Ze greep hem zelf bij de kraag en deed haar best om hem tegen de grond te houden. Daarna wierp ze vlug een blik op de pokémon die aanwezig waren. Ze zag dat Sivar, Dahlia en de Sneasel zich met de Metagross bezig hielden. “Dahlia! Ga met Extreme Speed naar de stad en haal de politie!” Zelf kon ze dit echt niet in haar eentje. Dat had ze misschien eerder moeten weten. Waarom nam ze ook altijd zoveel hooi op haar vork?

De Lucario verdween zo snel als ze kon. Cecille knipperde één keer met haar ogen en Dahlia was al onderweg. “Fredrik, help Sivar en Sneasel!” droeg ze de Litten op. Die keek bezorgd naar zijn trainer, maar luisterde uiteindelijk wel en sprong regelrecht in het gevecht met de Metagross. De blondine hield zich ondertussen bezig met de maniak die onder haar lag, want hij begon weer met bazelen. “Ben je niet wat jong om een detective te zijn?” vroeg hij aan haar. Hij deed een poging haar handen weg te duwen, maar Cecille rammelde hem hierom gewoon een keer door elkaar en drukte hem nog harder tegen de grond. “Waar heb je het toch allemaal over man? Detectives? Partners? Ik weet daar helemaal niks vanaf,” reageerde ze. “Het enige dat ik weet is dat jij achter de tralies hoort.” De man keek haar met grote ogen aan. “Wacht, dus je weet totaal niet wie ik ben?” vroeg hij. Cecille schudde met haar hoofd. “Wie die Sneasel is?’ Ze schudde nogmaals. Hierdoor viel hij, voor enkele seconden lang, stil. Hij bleef ook stil liggen en deed geen enkele poging om zichzelf te bevrijden meer. Daarna begon hij hartelijk te lachen. Cecille fronste. Die vent was echt kierewiet.

“Ik… Hah… Ik kan echt niet geloven dat… Dat een willekeurige vreemde zich in onze vete heeft weten te verwikkelen.” Onze vete? Haar frons werd dieper bij het horen van die woorden. Ze had al door dat hij en de Sneasel een geschiedenis hadden samen, maar dat het zo diep zou gaan? Dat had ze niet voor mogelijk gehouden. Wat was er tussen die twee gebeurd? Cecille kon er niet naar vragen, want een fel licht leidde haar daarvan af. Ze keek om naar het gevecht, waar het licht vandaan scheen te komen, en merkte een aantal dingen op. Sivar lag onder een van de enorme, metalen poten van Metagross; de Sneasel stond klaar om in de aanval te gaan; en Fredrik was aan het gloeien. Hij veranderde van vorm, werd ook wat groter en nam meteen gebruik van zijn vermoedelijke evolutie door al gloeiend nog op de Metagross in te springen. Cecille kon haar ogen niet geloven toen ze zag dat hij z’n tegenstander tijdelijk wist te verblinden en daar Sivar mee wist te bevrijden.

Afleiding was echter nooit een goed idee als je zelf nog in een gevecht zat. “Goed om te weten dat je geen detective bent,” opperde de man onder haar. “Die zou deze fout nooit maken!” Cecille werd direct erna onderuit gehaald en de rollen werden opnieuw omgedraaid. Dit keer hield hij haar armen vast, zodat ze echt niks kon beginnen, en plaatste zijn knie daardoor veel makkelijker op haar borstkast. Toen hij haar armen weer losliet, deed Cecille een poging om zich overeind te duwen, maar kreeg dat niet voor elkaar. Zijn knie hield haar op haar plek. Shit. Ze zag hem naar het mes reiken en besefte zich toen dat ze tijd moest rekken. Als ze dat deed, dan maakte ze nog een kans dat Dahlia op tijd terug zou zijn. “Welke vete?” probeerde ze, haar toon bekneld door de situatie waar ze zich in begaf.

Hij pauzeerde even. “Dat gaat je toch niks aan,” bromde hij, waarna hij opnieuw een poging deed om het mes te pakken. Tot Cecille’s geluk begaf het zich net buiten zijn bereik en moest hij of zijn knie verplaatsen of zijn armen spontaan laten groeien. “Nee,” mompelde de blondine toen. “Maar als mijn laatste wens is om dat te weten, dan kan je hem toch wel vervullen?” De man lachte weer. Cecille fronste. Wat was daar zo grappig aan? “Is dat echt je laatste wens?” vroeg hij, zijn blik zoekend naar de hare. Ze knikte. Het was eigenlijk niet haar echte laatste wens, want ze was sowieso niet van plan om hier te sterven, maar ze was nieuwsgierig. “Oké, goed dan. Die Sneasel was ooit van mij,” vertelde hij. Hij gaf zijn poging om het mes te pakken voorlopig even op en deed zijn verhaal. Cecille’s ogen werden groot van verbazing toen hij dat zei. “Ik gebruikte haar voor van alles. Het verplaatsen van illegale goederen, illegale gevechten, het opruimen van sporen en mensen. Ze was m’n partner en ik vertrouwde haar.”

De blondine kon al raden wat er daarna gebeurde. “En toen verraadde ze je?” Ze zag zijn gezichtsuitdrukking veranderen en liet bijna een verraste piep uit haar mond ontsnappen toen hij met zijn vuist naast haar hoofd sloeg. “Ze keerde me verdomme de rug toe en ging samenwerken met een detective! Omdat ik haar één keer voor ongehoorzaamheid achterliet!” brulde hij. Cecille kon in ieder geval afkruisen dat hij mentaal instabiel was. “Dus toen heb ik elke detective uit de weg geruimd, zodat ze niet anders kon dan bij me terugkeren,” ging hij verder. Elke? Arm ding. Vandaar dat ze deze kerel zo graag opgesloten wilde zien. De blondine had niet door dat ze een sympathetische blik in haar ogen had gekregen. Pas toen hun blikken weer kruisten en de man alleen maar bozer werd, besefte ze zich dat ze een fout had begaan. “En jij bent de volgende!” Hij leunde vlug naar voren, griste het mes van z’n plek en stak hem de lucht in om op een rap tempo naar beneden te zwaaien. Cecille deed een laatste poging om weg te komen, maar hij was sowieso te snel voor haar.

Het ene moment zat hij bovenop haar, het andere moment werd hij van haar af geduwd. Cecille keek in paniek op toen ze geen gewicht meer op haar voelde en merkte nu pas hoe zwaar ze ademde. De adrenaline die door haar lijf gierde gaf haar geen moment rust. Toch wist ze zich nog enigszins te focussen op wat er naast haar gebeurde. De Sneasel had de man van haar af getackeld en had zijn hand verwond met haar klauwen. Cecille zag letterlijk rood toen ze opzij keek. Het geschreeuw van de man was een goede indicatie van zijn pijn, maar de blondine kon eigenlijk alleen maar opgelucht zijn dat het mes uit zijn handen was gewerkt. Sivar zakte toen op z’n knieën naast haar en vroeg bezorgd of het met haar ging. Cecille hoefde geen pokémontaal te kennen om dat te weten. “Ik heb niks,” reageerde ze vlug. Behalve een paar trauma’s, waarschijnlijk. Dat bloed stond haar ook niet helemaal aan.

Wacht, was Sivar niet in gevecht met een Metagross? Haar lila ogen verplaatsten zich vlug, waardoor ze Fredrik naar haar toe zag komen rennen. Achter hem lag de inmiddels uitgeschakelde Metagross. Woah. Dat hadden ze nog snel gedaan, zelfs met z’n drieën. “Zijn jullie oké?” besloot ze aan haar twee teamgenootjes te vragen. Er werd geknikt, ondanks dat ze er redelijk gehavend uitzagen. Het was dan vast niet iets wat ze niet weg konden slapen, ofzo.

“Doe het dan!” Cecille keek met een ruk opzij toen ze de mannenstem weer hoorde. Hij lag plat op z’n rug, met de Sneasel op zijn buik. Ze hield haar messcherpe klauw omhoog, klaar om in contact met zijn huid te komen, maar ze twijfelde. Dat kon de blondine aan haar zien. “Je hebt het lef niet,” beet de man haar toe. Cecille begreep echt niet wat er mis met hem was. Waarom zou je iemand forceren jou pijn te doen? Ze merkte dat Sivar zijn spieren aanspande en richtte haar blik toen op hem. Wist hij meer dan zij? Wilde de Sneasel echt een einde aan z’n leven maken? Maar het plan was toch om hem op te sluiten? Ze begreep het niet meer. Was ze voorgelogen? Nee, dat zou Sivar nooit bij haar doen. Toch?

Cecille zag dat de Sneasel haar klauw langzaam liet zakken en hoorde de man toen hooghartig snuiven. Hij wilde opstaan en haar van zich afduwen, maar voor hij de kans kreeg om dat te doen, zag de blondine al een aantal figuren tussen de bomen uit komen. “Handen waar ik ze kan zien!” brulde een strenge vrouwenstem. Op dat moment zuchtte Cecille opgelucht. Dahlia was op tijd geweest. Bijna te laat, maar nog steeds op tijd. Ze zag haar Lucario een tel of twee later in haar zichtveld verschijnen. Haar blik was streng, maar bezorgd. Het deed haar een beetje aan Sara denken. Bij de gedachte aan haar vriendin moest Cecille even glimlachen. Wanneer ze dit aan de witharige zou uitleggen, dan was ze vast en zeker nog lang niet jarig. “We zijn oké,” liet de blondine aan haar pokémon weten. Ze keek toe hoe de man in de boeien werd geslagen en zag toen dat er een agente haar kant op kwam. De vrouw droeg een vriendelijke glimlach op haar gelaat en stak een hand uit voor Cecille. “Alles in orde?” werd er weer gevraagd. Ze nam de hand van de vrouw aan en trok zich met de hulp van de dame overeind. “Ja, dankzij mijn pokémon wel,” reageerde ze eerlijk.

“Je hebt erg slimme pokémon,” sprak de vrouw tevreden. Ze wierpen allebei een blik op Dahlia, wie ongeïnteresseerd de andere kant op keek. “Je mag van geluk spreken.” Cecille kon dat absoluut niet ontkennen. Was het niet voor haar team, dan lag ze al lang twee meter onder de grond. “Weet ik,” grijnsde ze naar de agente. Die legde een hand op haar schouder. “Wij handelen het verder wel af. Als je zo nog even mee naar het bureau wilt komen voor een verklaring, dan zou dat erg gewaardeerd worden.” De blondine knikte. Standaard protocol. Bovendien wilden ze vast heel graag weten waarom Cecille achter een beruchte crimineel aan had gezeten. Eerst moest ze echter nog wat afhandelen. “Kan ik heel even?” vroeg ze beleefd, terwijl ze naar het groepje pokémon wees. Sivar stond vrolijk tegen de Sneasel te ratelen en Fredrik keek de pokémon trots aan. Ze had geen flauw idee waar ze het over hadden, maar ze wilde zich wel graag even bij hen voegen. De agente knikte en deed een paar stappen terug.

Cecille liep naar de Sneasel toe en hurkte bij haar neer. “Hey,” begroette ze de wezens. Hierdoor werd de aandacht meteen bij haar gelegd, maar ze had eigenlijk op het moment alleen ogen voor de Sneasel. “Ik weet natuurlijk niet wat je allemaal hebt meegemaakt, maar ik weet wel dat je nu geen trainer meer hebt en…” Ze beet ongemakkelijk op haar onderlip. “Als je wilt, dan kan ik je wel helpen zoeken naar een goede, nieuwe trainer?” Voorzichtig klikte ze een lege pokéball van haar riem en hield die voor zich. “Je hoeft je nu geen zorgen meer te maken. Dat beloof ik je.”