Het antwoord dat ze kreeg van Amal was niet helemaal wat ze wilde horen en dat was ook niet zo heel gek aangezien ze haar zorgen niet had gedeeld. “Ja nee oké.. ik bedoel eigenlijk..” begon ze maar wist de woorden niet te vinden waardoor Kenai met zijn wenkbrauw fronste. In gedachte sloeg Noa zich voor haar hoofd omdat ze zichzelf op het moment niet kon uitstaan. Oké ze wilde ergens ook niet toegeven dat ze een beetje bang was voor die Chandelure van net en dat dat beest hier ergens rond dwaalde maakte het er niet beter op. Kenai was bij haar dat stelde haar wel gerust maar toch ook weer niet wat als haar Lucario dat beest toch niet aan kon. Geen van beide kon waarschijnlijk dat beest kalmeren met hun stylers dus dat werd wel een probleem of beter gezegd; ze had geen enkel idee hoe ze hiermee moest dealen. “.. die Chandelure.. bracht ze toen langzaam uit. “..wat als dat ding terug komt,” voegde ze eraan toe. Misschien dat die Pokémon ook achter die verdwijning zat van Amal’s Rowlet.. tenminste dat was haar het meest logische op dit moment.
Kenai bracht bedenkelijk zijn poot naar zijn onderkin waarna de Lucario een zachte grom liet klinken. Ronin daarentegen keek met een serieuze blik rond, waarschijnlijk opzoek naar iets verdachts. Haar aandacht werd getrokken door de Gastly die in de muur verdween waardoor ergens een deur open ging. Ronin was als eerste die in beweging kwam en richting de Gastly rende en afwachtend naar Noa en de rest keek. “Pikachu!” riep hij eenmaal bij de deur aangekomen waarna Kenai met een grijnsje zijn ogen sloot die hij kort daarna weer opende. ”Maak je geen zorgen om die Chandelure,” weerklonk de stem van Kenai waarna Noa hem een nijdige frons toewierp.Hé dat was haar tekst. “..goed laten we dan maar gaan,” zei Noa met een diepe zucht want helemaal gerustgesteld was ze nog niet. Het rare onderbuik gevoel werd op dit moment alleen maar erger.
