Ghost hunting.

“Hey, we hebben iemand nodig die patrouille wilt lopen bij dat verlaten spookhuis,” opperde de jongeman op geagiteerde ondertoon. Hij had een hoge stem opgezet in een poging zijn baas te imiteren, maar het faalde ontzettend. Sinds hij de baard in de keel had kwam er alleen maar een krakende piepstem uit als hij het probeerde. Pidge, die rustig op zijn schouder zat en lekker mee veerde met elke beweging die Amal met zijn armen maakte, besteedde er bar weinig aandacht aan. “Je weet wel, die ene waar vermoedelijk moorden zijn gepleegd en criminelen graag rondhangen,” vervolgde de jonge Ranger ontzet. “Hey Amal, jongen, waarom ga jij niet? Je wilt toch Red Ranger worden? Hahahaha!” Amal stopte meteen met lachen toen hij het spookhuis zag en zei verder even niets. “Verdomme. Als ik een hogere rang heb, zal ze het krijgen.” Zijn wenkbrauwen gingen ver omlaag, terwijl zijn blik strak op het huis bleef staan. Welke malloot liet een onervaren Ranger nou naar een gehucht waar veel tuig rondliep gaan? Zijn overste. Dat was wie.

Het was niet dat hij bang was. Nee, Amal was verre van dat. Oké, misschien wel een beetje. Maar niet voor die zogeheten schurken. Hij had verhalen gehoord over gemartelde geesten die er ronddwaalden en daar was hij vele malen banger voor dan voor de één of andere dief die zich hier schuilhield. Hij had nota bene met een maniak gevochten en het overleefd, dus een paar boeven oppakken kon hij wel. Maar geesten bestrijden? Zag hij er soms uit als een Ghost Buster? Ik dacht het niet, meneer. Oh, euh, mevrouw. Zijn overste was een mevrouw.

Met een diepe zucht, en flink veel tegenzin, stapte Amal dan toch op het oude gebouw af. Hij had die Gastly in de trein ook overleeft, al had het hem wel bijna zijn nageslacht gekost. Misschien was dat zijn eigen stomme fout geweest, maar toch. Hij schudde met zijn hoofd en deed een poging om aan leuke dingen te denken. Dat kon hij wel. Naar zijn happy place. Ja. Lekker basketballen met z’n maten van vroeger, hij scoorde het winnende punt, zijn familie aan de zijlijn, zijn vader die trots op hem afliep – Wow. Waar kwam dat vandaan? Zijn frons van eerder kwam terug en hij merkte nu pas dat hij al bij de deur was. De klink zat al in zijn hand, waarbij hij misschien een iets te stevige grip op het ding uitoefende. Dat was niet eens nodig, want de deur ging met gemak open. Amal zwaaide het opzij en hoorde toen flink veel gekraak.

“… Oké,” begon hij, proberend zijn stem niet al te erg te laten trillen. Ook dat faalde. “Dat is totaal niet onheilspellend.” Pidge keek nieuwsgierig naar binnen en sprong van zijn schouder af zodra de deur volledig open was. Amal haalde vliegensvlug zijn Holocaster tevoorschijn en friemelde er zo erg mee dat hij hem haast vier keer bijna liet vallen. “Pidge!” siste hij tussen zijn tanden door. “Waag het niet om zonder mij verder te gaan!” Zijn pokémon kwijtraken was het laatste wat hij wilde. Zeker in een spookhuis. Zo snel als hij kon gebruikte hij de zaklampfunctie en scheen hij voorzichtig naar binnen. Daarna ging hij, zo langzaam als hij kon, de drempel over en bleef hij in het midden van de grote, open ruimte staan.

Niks anders dan stilte kwam hem tegemoet. “… Huh,” mompelde hij tegen zichzelf. “Het is toch niet zo erg als ik dacht.” Hij keek Pidge voor enkele tellen aan, welke hem een blik schonk alsof ze ‘ik zei het toch’ wilde zeggen. Die negeerde hij direct.

En alsof het zo moest zijn hoorde hij een hoop gekraak en gestommel uit het niets verschijnen. Amal kon het niet helpen en slaakte een niet zo mannelijke kreet bij het horen van de geluiden. Het was haast alsof iets in elkaar stortte. Het licht van zijn Holocaster ging meteen naar waar het geluid vandaan kwam, maar hij zag niets. Alles leek nog heel gewoon te zijn. Was het dan… Van achter één van die deuren? De jongen deed, niet geheel vrijwillig, een paar stappen naar één van de deuren die hij kon vinden. Daar moest het vandaan zijn gekomen, als hij het niet mis had. Met wederom een strakke blik op de deur gericht, wenkte hij naar zijn oh zo trouwe Rowlet dat ze met hem mee moest komen, maar de kleine uil vertikte het en hupte nieuwsgierig naar een andere deur. Amal besefte zich dat niet omdat hij te druk met andere dingen bezig was.

Eenmaal bij de deur aangekomen te zijn, reikte hij met een trillende hand naar de klink en drukte die voorzichtig, zo langzaam als hij maar kon, omlaag. De deur ging net zo traag open en onthulde een kamer die voor het grootste deel… Intact was. Verbaasd rechtte de jonge Ranger zijn rug en scheen hij nog verder naar binnen. Het leek wel op een kantoor. Er stond een oud, houten bureau met een net zo oude stoel erachter. In z’n glorietijd was dat vast een comfortabele stoel geweest, maar nu zou hij daar voor geen goud op willen zitten. De spinnenwebben die van het bureau naar de boekenkasten liepen waren genoeg indicatie om te weten dat de ruimte echt al jaren en jaren niet meer was benut of bezocht. Niks gaf aan dat er iets was gevallen of doorgezakt, wat het mysterieuze geluid alleen maar enger maakte.

Amal wilde daar net een opmerking over maken toen hij de deur naast die waar hij stond hoorde rammelen. Dat niet alleen, maar hij hoorde ook nog eens een stem. Hij kreeg niet mee wat er gezegd werd, want het leek door minstens tien filters te zijn gehaald voor het zijn oren eindelijk had bereikt, maar daar besteedde hij ook niet heel veel aandacht aan. Een tweede gil werd echter wel onderdrukt. “P-Pidge, wat gebeurd er?” vroeg Amal op fluistertoon aan zijn Rowlet, welke voor de deur in kwestie zat gepositioneerd. “Is… I-Is dat een s-spook…?” Hij haatte het dat zijn stem zo trilde, maar hij stond letterlijk te trillen op zijn gympen. Waarom had zijn overste hem dit aangedaan?

Tenzij… Tenzij dit een test was. Om te zien of hij wel mans genoeg was om een Ranger te zijn. Wie weet was dit een laat ontgroeningritueel en bescheurden zijn collega’s zich bij het zien van zijn reactie. Bij die gedachte voelde hij woede in zijn onderbuik opborrelen. Het gaf hem de kracht om op de deur af te stappen en verwoed te kloppen. “Hallo?” riep hij eerst. Het was bedoelt als een vriendelijke check-up, maar het kwam er heel boos uit. “Als je denkt dat je grappig bent, dan kom ik nu je feestje verknallen.” Tch. Hij ging ze echt eens een lesje leren.

Er kwam in eerste instantie geen reactie en Amals eerste instinct was om de deur van deze kant proberen te openen. Hij rammelde wat aan de klink, maar er kwam niet echt beweging in. Toen besefte hij zich dat het misschien maar beter ook was. Wie weet wat er achter die deur schuil ging. Straks was het een poort naar de onderwereld en was hij nog naar binnen gezogen ook. Een opgeluchte zucht dreigde uit z’n mond te ontsnappen, maar die slikte hij weer in toen hij opnieuw een doffe klap tegen de deur hoorde. De Ranger voelde de deur ook trillen omdat hij de klink nog vast had en liet die vervolgens spontaan los om zijn hand overdreven terug te trekken en weg te deinzen. Zijn gil probeerde hij, net als de zucht, in te slikken. Dit ging niet helemaal zoals hij had gehoopt, waardoor er een geschrokken “Nnnnjiiii....!” over z’n lippen viel.

De stem die vervolgens zacht door de deur heen kwam, liet hem verbaasd opkijken. Was dat… Een mensenstem? Of toch een geest? Amal wierp een vragende blik op Pidge, wie, voor zover ze kon, haar schouders ophaalde. De jongen besloot dit te accepteren als ‘het is niet gevaarlijk’ en legde zijn oor toen tegen de deur aan. Hierdoor kon hij makkelijker opmaken wat er gezegd werd. “We… Zitten… Hm….” Hij speelde het nog een keer in z’n gedachten af. “… Ondergespoten? Met wat?” Amal keek weer bedenkelijk naar Pidge. De Rowlet sloeg haar vleugel tegen haar voorhoofdje en kwam naar zijn schouder gevlogen om hem tegen z’n hoofd te tikken. “Auw!” riep hij kwaad naar zijn pokémon. Vervolgens wreef hij over de pijnlijke plek heen. “Waar was dat goed voor?”

Pidge gaf hem een veel betekende blik. De Ranger begreep het niet helemaal, maar het zorgde er wel voor dat hij de woorden nog eens in z’n hoofd afspeelde. We zitten ondergespoten klonk inderdaad niet helemaal kloppend. Wat wel? Wat zou logisch zijn in deze situatie? Ze zaten in een verlaten spookhuis, met een gesloten deur en schijnbaar een levend persoon aan de andere kant van de deur… “Oh!” riep Amal met een blik die zijn eureka moment intenser maakte dan nodig. “Opgesloten! Ze zitten opgesloten!” Hij kreeg Pidge haar reactie niet mee omdat hij zich meteen weer naar de deur draaide. “Maak je geen zorgen, ik ga dit fixen!” riep hij naar de deur. Vervolgens deed hij een stap naar achteren, hief zijn been en haalde hard uit. Het deed echter niet veel, behalve misschien de deur een klein beetje te laten trillen. Hm…

Amal keek van de deur weer naar Pidge en terug. Al snel kwam er een idee in hem op. Hij greep zijn kleine uilenbal vast, welke geschrokken begon te kwetteren, en hield haar breed grijnzend naar achteren met zijn armen. De jongeman zette ook een stap of twee verder naar achteren. “Sorry Pidge, maar dit gaat pijn doen,” biechtte hij op. De Rowlet keek angstig uit haar ogen bij het horen van die woorden. “Weet je waarom ik aanvoerder van m’n basketbalteam was?” vervolgde hij tegen niemand in het bijzonder. Hij leunde verder naar achteren, zo ver als hij kon, en veerde meteen weer naar voren toen hij zijn limiet had bereikt. “Ik kon killer shots gooien!” Met een snelheid en kracht die niet te evenaren was, gooide Amal zijn arme, kleine Pidge tegen de deur op. Een harde dreun was het gevolg. Tot Amals ongenoegen zwaaide de deur niet open en verscheen er ook geen gat in het dikke hout. Barst…

“Ah, dat meen je niet!” riep Amal verontwaardigd toen hij niks zag gebeuren. Pidge zakte inmiddels naar de houten vloer, op het moment te versuft om haar trainer überhaupt nijdig aan te kunnen staren. Ze zag eerder kleine Rowlets om haar hoofd heen draaien dan de jongen die haar had gegooid. “Ik weet dat ik er al een tijdje uit ben, maar serieus? Dat was echt m’n ultieme shot! Beter kan haast niet!” De Ranger draaide zijn rug naar de deur toe en legde zijn armen boos over elkaar heen. Hij weigerde te geloven dat het niets had uitgehaald. Dit was tot nu toe zijn beste plan geweest. Misschien kon hij één van zijn andere pokémon gebruiken…? Keith was niet te gooien, maar hij had nog een Eevee. Als hij daar nou eens flink wat kracht achter zette?

Amal was zo druk bezig met z’n eigen gedachten, dat hij de deur niet open hoorde gaan. Pidge wel en die kwam daardoor meteen overeind. Ze schudde met haar hoofd om alles op een rijtje te krijgen en richtte toen haar ogen op haar trainer. Als een havik hield ze hem in de gaten en ze liet hem niet uit haar vizier, zelfs niet toen ze verwoed op hem af fladderde en hem pislink op z’n harses begon te tikken. Had hij haar taal kunnen begrijpen, dan had hij geweten dat ze hem flink aan het uitschelden was. Amal kromp meteen ineen toen hij de eerste snavel voelde en begon wild met z’n armen te zwaaien om de rest te voorkomen. Dat mislukte, want Pidge was gedreven om het hem betaald te zetten. Hij zou voelen wat zij had gevoeld.

“Ah – Pidge! Nee! Stop!!” jammerde Amal. “Kappen! ROT OP!” De Rowlet zou niet eens stoppen als hij duizendmaal sorry had geopperd, want geen enkel excuus kon dit goed praten. Hoe durfde hij haar zo hard te gooien?! Tegen een deur! De jongen had door dat niks hem hier uit zou praten – en dus zette hij het op een lopen. In plaats van naar buiten te rennen, echter, rende hij rondjes door de open ruimte, in de hoop dat hij zijn uil af kon schudden. Hij stopte met zijn acties toen hij een figuur in de deur zag verschijnen. Amals eerste reactie was opnieuw een gil slaken, want het was geen menselijk wezen. Hij besefte zich echter net op tijd dat het maar een Lucario was en dat gillen een wel erg overdreven reactie zou zijn.

De pokémon wenkte naar hem. Moest… moest hij daarheen gaan? Pidge, wie ook was gestopt met pikken, keek met een schuin hoofd naar de Lucario. Daarna tackelde ze Amal in de rug, zodat hij niet anders dan richting de Lucario kon stappen. De Ranger liet flink wat geluiden van tegenspraak horen toen hij haast voorover tegen de grond viel, maar hij wist zijn evenwicht nog net op tijd te vinden door een extra grote stap te maken. Daarna kwam hij overeind en merkte hij op dat hij wel erg dichtbij de vreemde pokémon terecht was gekomen. Hij deinsde meteen een stap achteruit. Oh shit. “H-Hallo!” Klassieker, Amal.

Hij hoorde nog meer gestommel. Voor een moment vroeg hij zich af wat hij met zijn Holocaster had gedaan, want dat licht van de zaklamp kon hij nu wel goed gebruiken. Amal besefte zich al snel dat hij het apparaat in zijn broekzak had gestopt toen hij Pidge wilde gooien en bedankte de Goden dat hij niet nachtblind was, want dat zou waarschijnlijk pas echt een avontuur zijn geworden. De Lucario zei en deed verder niets, waardoor de jongen zich begon af te vragen of er wel echt een pokémon voor hem stond en of hij niet aan het ijlen was. Misschien was het wel een geest van een pokémon die hier was gestorven, ofzo. Ah, nee, dat idee maakte hem weer bang en hij weigerde zijn angst te laten tonen.

De stem van een meisje vulde zijn gehoorgang niet veel later, waardoor hij opzij keek en nog net het figuur van een persoon kon opmaken. Ze stond vlakbij de deur, alsof het ding haar steunpaal moest voorstellen, en haar stem klonk onzeker. Amal was meteen opgelucht. Dit kon geen geest zijn, hield hij zichzelf voor, want geesten zouden hem nooit zo hebben aangesproken. Bovendien klonk haar stem als een doodnormale meisjesstem. Om er echter honderd procent zeker van te zijn, haalde Amal opnieuw zijn Holocaster tevoorschijn en scheen hij met het licht omlaag, zodat hij haar niet zou verblinden. Hierdoor waren meer van haar kenmerken zichtbaar.

Amal zou Amal niet zijn als hij meteen in zijn casanova-rol zou kruipen. “Oh, een hele goede avond,” sprak hij, proberend zijn charmes in de strijd te gooien. Het kwam er vast veel te overdreven uit, maar daar had de jongen zelf geen erg in. “En wat brengt een mooie jongedame als jij naar een plek als deze, hm?” Hij wiebelde een keer met zijn wenkbrauwen om er extra de nadruk op te leggen dat hij geïnteresseerd was. Pidge sloeg zichzelf nogmaals tegen haar voorhoofd met haar vleugel. Hoe kon ze zo’n achterlijke trainer hebben gekregen als deze knakker? Het ene moment piste hij haast in z’n broek en nog geen tiende van een seconde later probeerde hij in andermans broek te komen.

De grommende pup aan haar zijde negeerde Amal voor het gemak. Hooguit zou dat beest in zijn been proberen te bijten, of een regen aan kleine vlammetjes op hem afvuren, en als hij eerlijk moest zijn dan had hij al ergere dingen achter de rug. Hij was nota bene daar getrapt. En hard ook. Niks kon die pijn overtreffen, als je het hem vroeg. Dus zolang niks tussen zijn benen kwam, dan vond hij dat hij het wel aan kon. Het meisje reageerde op zijn vraag door hem op sarcastische wijze te laten weten dat ze hier eigenlijk niet wilde zijn, waardoor de speelse grijns van zijn gelaat viel. Ah. Right. Ze waren in een spookhotel. Even vergeten.

Het meisje kwam in beweging en Amal keek haar automatisch schaapachtig na. Hierdoor kreeg hij te laat mee dat de deur op hem af suisde. Pas toen het ding hard tegen zijn gezicht aan knalde, besefte hij zich wat voor een stomme idioot hij was. “MMMMHMMM,” probeerde hij zijn pijnkreet te onderdrukken, door zijn lippen stijf tegen elkaar te persen en zijn vrije hand tegen de onderkant van zijn gezicht te duwen. Ah, shit, dat deed echt pijn! Amal fronste kwaad. “Je kan ook gewoon ‘nee bedankt’ zeggen, weet je,” mompelde hij, al klonk zijn stem sowieso nasaal, dus was het vast niet goed te verstaan. Net als de vreemdelinge had hij het wel gehad in dit stomme hotel.

“Whatever,” zuchtte hij. “Kom mee, Pidge.” De jongen maakte zelf al aanstalten om naar buiten te wandelen, maar zijn Rowlet bleef op haar plek zitten en luisterde aandachtig naar de geluiden die hij niet kon horen. Amal keek haar met een frons aan. “Hallo? Aarde aan Pidge?” probeerde hij nog een keer. Ze gaf geen reactie. De Ranger haalde zijn schouders op en liep met een ‘dan moet je het zelf maar weten’ naar de uitgang van het hotel. Het meisje had aangegeven naar huis te willen, dus hoefde hij zich er ook geen zorgen over te maken dat mensen die hier niet thuishoorden hun thuis hier kwamen zoeken. Een geslaagde patrouille, als je het Amal vroeg.

Toen hij echter vlakbij de deur was, zwaaide die met een flinke zwiep in het slot. Verbluft keek hij naar de hoofduitgang en begon vervolgens geforceerd te lachen. “Hah, ja, dat was, hah, gewoon de wind! Hah!” sprak hij hardop, al bedoelde hij het vooral om zichzelf ervan te overtuigen dat het zo was. Het kon niet anders dan de wind zijn geweest. Gewoon een sterke windvlaag die de deur met een harde knal had dichtgegooid. Amal reikte met trillende hand naar de deurklink en deed een poging die hiermee te openen. Er kwam alleen geen beweging in. Alsof het ding muurvast zat en iemand hem van alle kanten met secondelijm had dichtgelijmd. “Nee,” mompelde Amal ongelovig. Hij begon wilde aan de deur te rammelen. “Nee nee nee!”

Uh oh.

Hij was pissig. Laaiend, zelfs. Natuurlijk ook bang, want Amal wist dat dit het werk van spoken was, maar hij wilde er niet aan geloven. Hij probeerde zichzelf af te leiden door zich met de deur bezig te houden. De jongen gebruikte al zijn kracht, zette zelfs zijn voet naast de deur om zich daar meer mee af te kunnen zetten, maar het mocht niet baten. Er kwam geen beweging in het ding. “Arceusverdomme!” vloekte hij hardop. De neiging om de deur te trappen was groot – hij deed het vooral niet omdat hij werd afgeleid, en niet omdat hij zich op tijd besefte dat het niets zou uithalen. Het meisje van eerder riep namelijk wat naar hem.

Amal verstond het niet. Hij was te opgefokt en zijn focus lag compleet ergens anders. Daarom draaide hij zijn hoofd haar kant op en fronste boos. “Wat?!” riep hij, kwader dan zijn bedoeling waarschijnlijk zou zijn als hij door had dat ze hem alleen maar wilde helpen. Hij was vooral woedend op de deur en dit stomme huis, niet op zijn gezelschap. Het meisje reageerde hier op door hem aan de kant te trekken, waardoor een tweede, verraste “wa–” zijn mond verliet. Amal verloor zelf ook zijn evenwicht omdat hij zijn voeten niet op tijd kreeg verzet en de vreemdelinge was er niet om hem te ondersteunen. Tezamen smakten ze tegen de houten, krakende vloer van het hotel.

“Waarom deed je–” begon Amal opnieuw, dit keer een verwarde frons op zijn voorhoofd. Zijn toon klonk minder boos, maar je kon nog wel onderliggende frustratie horen. Hij kon zijn zin niet afmaken omdat hij de pokémon nu ook opmerkte, waardoor zijn hand meteen naar de pokéball van Keith schoot. Pidge was nog te zwak om iets uit te kunnen halen. Amal pauzeerde in zijn handelingen toen de Lucario voor hen ging staan, waardoor hij zijn blik afwachtend op de vreemde pokémon richtte. Zou hij die kunnen vangen met z’n Styler? Misschien kon hij dat beest wel kalmeren. Amal pakte het ding in zijn handen en richtte de disc op de pokémon zelf. Zijn Styler vertelde hem dat het om een Chandelure ging en dat dit een tweede evolutievorm was. Barst. Dat kon hij niet vangen…

Alsof het lichtgevende bot van de Lucario hem af schrok, ging de Chandelure in rook op. Amal keek verbaasd om zich heen, maar er gebeurden even geen andere enge dingen, waardoor hij zichzelf de kans gunde om te relaxen. Lang bleef dat niet aanhouden, want er viel hem iets op.

“Hey,” merkte hij op, zijn stem bekneld. “Waar is Pidge?”

Toen de Lucario zich naar hen omdraaide, had Amal sterk de neiging om achteruit te deinzen. Hij wist niet hoe sterk dat beest was, maar hij zou er absoluut niet zelf tegen willen vechten – dus besloot hij de pokémon ook maar uit de weg te gaan. Gelukkig lag zijn aandacht bij zijn trainer, wie wel heel erg in elkaar gedoken zat. Had ze zich bezeerd toen ze hem van z’n waarschijnlijke ondergang had gered? “Hey,” begon Amal, waarna hij zichzelf dichterbij duwde. Opstaan vertrouwde hij zichzelf nog niet mee en als hij wilde checken hoe het met haar ging, dan moest hij hoe dan ook op haar niveau blijven. “Gaat ‘ie?” Pidge kwam zo wel. Eerst moest hij er zeker van zijn dat dit meisje zich niet al te lelijk had bezeerd, want dat was wel zijn taak.

De vraag of hij ook een Ranger was, liet hem zo snel opkijken, dat hij haast een whiplash zou kunnen oplopen. Dit was gelukkig niet het geval. “Ja,” reageerde Amal een beetje van z’n stuk gebracht. Hij keek naar z’n styler en klikte deze vervolgens weer aan z’n gesp. “Hoe bedoel je ‘ook’?” Meteen toen hij het vroeg begon er een belletje bij hem te rinkelen. Ze was ook een Ranger? Zijn blik zocht naar haar gear, maar door haar houding en het gebrek aan licht kon hij niet zo snel iets opmerken. Amal reikte weer naar z’n Holocaster. Toen hij op het scherm keek, zag hij dat het apparaat nog maar voor de helft geladen was – en dat betekende dat de tijd voor Pidge begon te dringen. Als ze hier ergens in het hotel zat, dan moest hij haar vinden voordat zijn Holocaster leeg was… Anders had hij niet genoeg licht om in het donker te kunnen zien.