Gevonden voorwerpen

Dit was wel het meest merkwaardigste wat ze tot nu toe in Kalos was tegengekomen. Een oud, verlaten gebouw stond recht voor haar neus. Het enige wat ze had gedaan was een bepaalde richting voor zich uitlopen, dat was het. Waar leek het gebouw eigenlijk op? De mensen in het dorpje terug hadden het gehad over een of andere verlaten hotel, dus het was logisch dat Caraphernelia meteen daaraan dacht. Was dit soms dat oude hotel wat ze bedoeld hadden? Het zag er wel uit als een hotel, daar was geen twijfel over mogelijk. Verdiepingen stapelden zich op en op een oud, bekrast bordje stond in vage, zwartte letters het woord welkom geschreven. Hmm... Ze gaf het niet graag toe, maar ze was nogal een nieuwsgierig type. Vandaar dat ze eerst een rondje om het hotel heen liep om vervolgens een peuk op te steken. Typisch. Na het hotel van buitenaf bekeken te hebben baande Caraphernelia zich een weg naar binnen. Er zat een grote barst in het glas van de entreedeuren en het was duidelijk dat er allang niemand meer geweest was. Althans, dat had ze gedacht. In de verte stond namelijk een man met een of ander vaag apparaat in zijn handen. Wat? Verward knipperde Caraphernelia met haar ogen, hopend dat de man zou verdwijnen. Maar nee hoor. Na een paar keer geknipperd te hebben stond hij er nog steeds. "Hallo?" vroeg ze voor de zekerheid, niet wetend of het enkel haar verbeelding was of niet. Wie was er naast haar zo gek om op dit tijdstip nog een verlaten hotel te bezoeken?

Puur uit zekerheid had ze een vragende 'hallo' naar de man geroepen. Wat ze namelijk niet zeker wist was of de man echt was of niet. In haar ogen was het nogal raar om iemand op zo'n plek als deze aan te vinden en bovendien had de man ook nog iets aparts vast in zijn handen. De laatste tijd begon Caraphernelia steeds vagere dingen te zien, dus het was enkel uit voorhoede dat ze de vraag gesteld had. Op haar gestelde vraag kreeg ze een antwoord, althans, van de Pokémon die op de rug van de man zat. Het was een Abra. Zwak glimlachend reageerde Caraphernelia op het kleine beest zijn pur om vervolgens haar aandacht weer op de man te vestigen. Wat deed hij hier? Nee, nog belangrijker, wat deed zij hier eigenlijk nog?
De man stopte het rare apparaat in zijn schoudertas om vervolgens haar richting op te lopen. Wat was hij van plan? Met samengeknepen ogen zette Caraphernelia enkele stappen achteruit om hierbij de man wantrouwend aan te kijken. Een vraag volgde, een vraag die ze absoluut niet verwacht had. Een vraag als in hoe oud ben je, of wat doe je hier had veel logischer geklonken, maar nee, zij kreeg de vraag of ze kon zingen. "Eh... Nee," antwoordde ze om hierbij een wenkbrauw op te trekken. Wat was dit? "Tenzij je doof wil worden, dan wel," vervolgde ze. Als er iets niet was wat ze kon dan was het wel zingen.

Echt waar hoor. Waarom kreeg ze deze vraag gesteld? Ze kon niet zingen, nee, alles behalve dat. Haar noten waren zo zuiver dat het klonk alsof er een kat met zijn nagels over het krijtbord kraste. Het was niet erg, het was vreselijk. Een grap volgde, de grap dat ze enkel kon zingen als de man zo nodig doof wilde worden. Hiermee had Caraphernelia gedacht dat ze van de rare man af zou zijn, maar nee. "Mooi. Misschien is het vandaag ook wel nodig om doof te worden." Pardon? Verward fronste Caraphernelia om sprakeloos op haar plek stil te blijven staan. Hij wilde wat? Was hij nou echt serieus? "Eh meneer... Ik denk niet dat dat een heel erg goed idee is," bracht ze twijfelend uit om even een hand door haar witte haar te halen. Wat gebeurde hier?
De man begon wat te rommelen in zijn tasje om er een pas uit te halen. Heel even kreeg Caraphernelia het benauwd, want stel dat de man van de politie was. Gelukkig bleek dit niet het geval te zijn, want die man stelde zich voor als ene Christoph Hobs, inspecteur van het IR nog wat? "Het IR wat?" herhaalde ze verward. De ontmoeting met Christoph werd steeds vager en vager.... "De naam is Caraphernelia," antwoordde ze kortaf, hopend dat hij het fatsoen had om zichzelf wat duidelijker voor te stellen. Zij was duidelijk genoeg met enkel haar naam, maar hij had haar enkel in verwarring weten te brengen met zijn IR dinges.

De man begon steeds vager en vager tegen haar te doen en ze begon gewoon langzamerhand te denken dat de man niet volledig 100% was in zijn bovenkamer. Hoe grappig, degene die daadwerkelijk gestoord was begon van een ander te denken dat deze gestoord was... Ha. "Daar heb ik nog nooit van gehoord, maar het klinkt cool," antwoordde Caraphernelia om Christoph aan te kijken. Er klopte iets niet... Als een organisatie zoals deze bestond, waarom had ze er dan niet eerder van gehoord? Raar. Om de vertrouwen van de man te winnen besloot ze maar geen verdere vragen te stellen. Ze zou er vanzelf wel achter komen of hij deugde of niet. "Dus eh... Wat ben je precies aan het doen hier?" De vraag had twijfelend geklonken, want ze wist niet eens of Christoph überhaupt iets aan het doen was.

Misschien was het toch niet zo'n goed idee geweest om interesse te tonen in de organisatie en dat bleek. De man, die dus deel uitmaakte van die vage organisatie, begon enthousiast te vertellen wat hij hier aan het doen was. Om eerlijk te zijn volgde Caraphernelia maar een klein deel van het verhaal, want de man bleef maar enthousiast doorpraten. Wat ze had meegekregen was niet veel, maar vormde wel een deel van de vraag die ze gesteld had. Hij was hier dus omdat hij een flyer van het hotel had gevonden bij de gevonden voorwerpen. Verder was het hotel te logisch. Dat was iets wat ze niet compleet bergreep, want wat was er nou zo logisch aan een hotel dat verlaten was? "Mag ik vragen wat er dan zo logisch is?" Nog meer interesse die ze toonde, yay. "Wat ik hier doe is niet zo bijzonder als wat jij hier aan het doen bent. Ik was enkel nieuwsgierig, that's it." Wat was ze toch een saai iemand.

Zijzelf kon er niks aan doen dat ze zo nieuwsgierig was, maar nu was toch echt het moment voor haar om haar mond te houden. Iets wat ze niet deed, want doorvragen bleef ze. Wat er zo logisch was aan het hotel? Zij wist het niet, vandaar dat ze het aan de man had gevraagd. Alweer niet zo'n slimme zet, want nu wilde hij het hotel verder gaan verkennen. Het was nu dus de bedoeling geworden om 'uit te zoeken' wat er zo 'logisch' was. Had ze hier echt voor getekend? Zonder op een verder antwoord te wachten liep Christoph richting de trap om haar te vertellen dat ze maar beter op de eerste verdieping konden beginnen. Waarom ook niet? Langzaam bracht Carapherenlia zich in beweging om de man nieuwsgierig te volgen. Eens zien wat dit avontuurtje hen te wachten stond...

Nu al had ze spijt van haar gemaakte beslissing. De trappen zagen er alles behalve stabiel uit en de sfeer die het hotel had was heel onaangenaam. Het voelde zelfs voor haar onveilig, zo erg was het. Fronsend bleef Caraphernelia dan ook naar de traptreden kijken om ervoor te zorgen dat ze geen misstap maakte. Nee, ze wilde niet twintig meter onder de grond eindigen in een donkere ruimte waar niemand haar meer kon vinden. Het leven was kort, maar op je negentiende doodgaan met als oorzaak 'van de trap gevallen' was een no-go. Het was dan ook de onverwachte actie van Christoph die haar geschrokken deed opkijken. Welke malloot hielt er dan ook plotseling halt op een instabiele trap?! Hij dus... "Is het nou echt nodig om nu halt te houden..." mompelde ze zacht maar geïrriteerd. Weeral werd haar een vraag gesteld die alles behalve makkelijk was. Wat vond zij nou logisch? "Dat één plus één twee is?" antwoordde ze droogjes om haar schouders hierbij een enkele keer op te halen. Wist zij veel? Haar leven zat immers alles behalve logisch in elkaar.