Hij knipperde even met zijn ogen om aan de zon te wennen. Wat er in het museum gebeurd was, was heel apart. Maar niet vervelend om de een of andere reden. Het motiveerde hem enkel meer. Hij was sowieso al van plan geweest om naar de safari zone te gaan, maar nu enkel nóg meer. Het idee was namelijk dat Pokémon die zich normaal nooit laten zien aan trainers, zich soms.. laten zien.. aan specifieke trainers. En nu JP toch bezig was met zichzelf te leren kennen, was dit een mooie kans. Want als hij leerde wie zich aan hem liet zien, leert hij hopelijk iets over wie hij is. Maar waarom was het avontuur in het museum nou zo motiverend hiervoor? Nou, in het museum was er ook een hele speciale Pokémon die zich aan hem liet zien. Dus het leek er op dat er nu een thema begon te ontstaan van speciale Pokémon, en speciale manieren om Pokémon te vangen. En dat was een mooi realisatie momentje, want hij had eigenlijk nog geen manier om zijn speciale Pokémon te vangen.. op een speciale manier.. dat was natuurlijk, mits hij daadwerkelijk die Pokémon die hij zou tegen komen zou gaan vangen. Ja dat we me er even een.. Hoe ging hij nou iets totaal origineels verzinnen hiervoor? Hij legde zijn duim en wijsvinger op zijn kin en keek om zich heen. Dat was al een makkelijke techniek om inspiratie te krijgen. Gewoon kijken naar wat er om je heen gebeurd. Je weet maar nooit wat voor bijzonders je allemaal te zien krijgt. Maar het leek er op dat JP op dit moment niet geïnspireerd kon worden. De al grote entiteit van de inspiratie liet zich vandaag niet zien. En dat was okay. Misschien was die moe. Misschien had die geen zin. Misschien was die iemand anders aan het helpen. Voor een keertje zelf iets oplossen was geen probleem. Dus hij liep maar verder. Het zou niet lang meer duren dat stukje lopen. Nog een tien minuten ofzo. En na vijf minuten lopen werd hij opeens op zijn schouder getikt. Rustig keek hij om en keek hij naar de persoon die hem had aangetikt. Het was een jongen van ongeveer een meter zestig hoog. Hij had donker haar nog net niet tot aan zijn schouders en blauwe ogen. Maar hetgeen dat het meeste opviel.. was zijn paarse Bunnelby pak. Het zag er tegelijkertijd apart uit en heel cool uit. JP wist niet wat hij er van moest maken en besloot daarom maar gewoon te kijken wat de jongen te vertellen had. “Hallo mijn naam is Ravioli.” Okay dat begon al apart. JP glimlachte en stelde zichzelf ook voor. “Ik geloof dat jij op weg bent naar de Safari Zone.” Jean-Pierre knikte opnieuw. Hij was erg nieuwsgierig geworden. “Er wordt gezegd dat Pokémon die zich alleen aan JOU willen laten zien daar voorkomen. Een hele speciale ervaring dus.” De grijns op zijn gezicht werd groter. “Maar wat nou als ik je zeg dat ze nóg specialer worden als je iets speciaals voor ze doet?” Zijn gezichts uitdrukking veranderde in een onderzoekende. Er waren veel te veel vragen om te beantwoorden, maar Jean-Pierre kreeg een vibe, dat hij maar beter gewoon kon luisteren en dat dan al zijn vragen vanzelf wel eens een keer beantwoord gingen worden. En anders.. als het écht moest.. kon hij er gewoon naar vragen. Ravioli haalde een leren zakje van zijn riem af en reikte het naar JP. “Hier zit speciaal graan in. Het heeft een speciale geur en smaak die wij mensen niet kunnen ruiken en proeven, maar speciale Pokémon zijn er dol op! Als je door de Safari Zone loopt en hier een spoor van achter laat, dan komt er binnen no time een speciale Pokémon naar je toe.” Jean-Pierre’s wenkbrauwen gingen omhoog. Dat klonk nog niet eens half slecht. “Mag je gewoon gratis van me hebben.” Jean-Pierre keek verbaasd. “Ja ik weet wat je nu denkt, maar ik mag je gewoon. Het is net alsof ik een oude vriend zie als ik naar je kijk. Iemand die ik in ieder geval heel goed ken.” Dat stelde hem wel gerust en hij nam het zakje aan. Hij staarde er naar. En toen hij uiteindelijk omhoog keek om Ravioli te bedanken.. zag hij hem niet meer voor hem staan. Wat hij wel zag.. was ergens in de lucht.. een Pelliper vliegen, met iets paars in zijn open mond. Hij glimlachte. Het waren de interessante vreemdelingen die je soms tegenkwam die het leven het waard maakten. Hij maakte zijn weg verder naar de Safari Zone en precies na vijf minuten kwam hij aan. Hij rekende aan de balie af. Hij mocht namelijk maar een bepaalde tijd naar binnen. Het klonk wel logisch. Ook plekken als deze hadden openings en sluitingstijden. Hij werd naar buiten gewezen en de schuifdeuren gingen open. Het klimaat voelde direct anders aan. Wat vrij vreemd was, gezien het klimaat voordat hij naar binnen ging heel anders aanvoelde.. en.. de uitgang was nog niet eens zo heel ver verwijderd van de ingang. Hij was echt ineens heel ergens anders. Hij koos er voor om eerst even een tijdje rond te lopen. Zo’n tien minuten. Maar in die tijd zag hij dus echt totaal niks buiten Flora. De Fauna was nergens te bekennen. Dit leek hem dan ook een mooi moment om eens te beginnen met het strooien van de zaadjes. Eerst gooide hij een paar in het rond, alsof je Duckletts aan het voeren was. Maar daarna begon hij eens wat rond te lopen. Hij wierp kleine aantallen zaadjes in het rond alsof hij een bruidsmeisje was die met bloemblaadjes aan het strooien was. En hij.. rook inderdaad niks. Normaal had zaad wel een bepaalde geur, maar zijn neus liet hem nu echt in de steek. Of Ravioli had gelijk gehad natuurlijk. Jep, laten we daar maar van uit gaan. En toen ineens.. leek hij wat te horen.. hij keek om zich heen.. maar zag nog niks.. kwam het van de bosjes? van de bomen? van de keien? van het water? van een van de andere plekken? Hij was enthousiast en bang tegelijkertijd. Hij ging eindelijk iets vinden!
