Some Legends Are Told

De lucht had een prachtige rode kleur waar de schemering inzette. Kate zat op een rots en staarde naar de avondlucht. Ze had geen idee wat ze van plan was, maar ze was hier om een adempauze te nemen. Kalos was zo slecht nog niet en ze wilde graag meer van de regio zien. Aangezien ze al de beslissing had gemaakt uiteindelijk overgeplaatst te worden. Kye zat trouw op zijn trainers schouder en was half in slaap gevallen. Vannacht zouden ze in Geosenge overnachten en daar misschien wel een paar dagen verblijven. Tara kon haar natuurlijk ook naar andere plekken vliegen, maar ze was nog steeds niet dol op het luchtruim en ze wilde liever haar rust. En Geosenge was daar perfect voor. “Kye,” zachtjes raakte Kate de half slapende pokémon aan en maakte hem wakker. De Rufflet bewoog zich met lichte tegenzin en keek zijn trainer slaperig aan. “We moeten gaan,” deelde Kate mee. Ze zaten hier al een tijdje en ze begon het koud te krijgen. En als iemand die gewend was aan de warme temperaturen van de woestijn werd het al snel ondragelijk… okay, dat was misschien een beetje overdreven, maar ze hield niet van kou. Punt. Kye strekte loom zijn vleugels en maakte zich klaar om met zijn trainer mee te vliegen. De rest van het team zat veilig binnen, want als ze rust wilde, wilde ze ook echt rust. Kye was oké, de vogel was over de tijd veel rustiger geworden en was een prettige kameraad om aan je zij te hebben.

Ze waren niet erg dichtbij Geosenge, dat realiseerde Kate zich nadat ze ongeveer tien minuten hadden gelopen. Toen ze was afgedwaald in de wildernis had ze er niet echt veel belangstelling aan besteed, maar nu had ze daar spijt van. Kye had geen moeite met de ruwe weg, hij had vleugels die hem overal heen droegen. “Cheater,” mompelde de blondine tegen haar pokémon toen die weer terug kwam na een eindje naar voren te zijn gevlogen. Kye liet alleen een vrolijk vogelgeluid horen en vloog weer wat naar voren. Hij vond het geweldig om nog een beetje rond te kijken en te ontdekken wat er nog meer allemaal in het gebied was. Niet veel, voornamelijk rotsen en wat plantleven, maar dat was genoeg voor de jonge vogel. Het duurde dan ook niet lang voordat wat beweging tussen de planten zijn aandacht had getrokken. Maar hij wist wel beter dan er meteen achteraan te gaan! Kye draaide zich naar zijn trainer en keek die vragend aan, mocht hij er heen? Kate zuchtte en plofte tegen de rotswand aan. “Voorzichtig,” serieus keek ze haar vogel aan. “En meteen terug komen als je een vijandige pokémon tegen komt.” Ze wist dat hier Nidorana en Nidorano woonden en die waren niet altijd even vriendelijk. Kye liet een onbezorgd fluiten horen en verdween richting de ritseling. Aangezien de Rufflet wat energy kwijt moest en zij wat energy moest bijtanken was dit een prima oplossing. En ze vertrouwde Kye meer dan vroeger, hij was een stuk verantwoordelijker geworden sinds zijn babytijd.

Met gesloten ogen had Kate van haar rust kunnen genieten terwijl ze het knagende gevoel had dat ze Kye niet alleen had mogen laten gaan. Hij was ongetraind en zwak, maar snel genoeg om aan lelijke situaties te ontsnappen. Het gevoel bleek uiteindelijk helemaal ongegrond, veilig en wel verscheen de kop van de Rufflet tussen het gras. Onderzoekend keek Kye om zich heen tot hij zijn trainer ontdekte. Vrolijk vloog hij op de Ranger af en duwde zijn kop liefkozend tegen haar aan – iets wat hij van Tara had afgekeken. “Klaar om te gaan?” vroeg Kate opgelucht glimlachend aan haar pokémon en kwam overeind. Het was niet erg ver meer naar Geosenge en ze wilde er zijn voor het echt donker werd. Sloffend liep de Ranger verder terwijl Kye op haar schouder was gaan zitten en nieuwsgierig om zich heen keek. “Dus..” Kate keek opzij naar haar vogel. “Iets interessants gevonden?” de Rufflet liet een vrolijke kreet horen en knabbelde kort liefkozend op zijn trainers haar. Niet echt veel informatie voor iemand die pokémon niet verstond, maar het leek erop dat hij het naar zijn zin had.

Plotselinge geluiden in de bosjes schrok het duo op. Wat het ook was, het was niet blij. Klagerige, angstige gepiep kwam vanaf een gebied links en hielden net zo plotseling op als ze waren begonnen. Geschrokken keek Kate haar vogel aan, Kye keek dapper terug. Oh nee. “Kye, wacht,” maar de Rufflet was al vertrokken richting het geluid. Hij had de glans in zijn ogen gehad die hij kreeg als hij dacht dat hij een ‘heldendaad’ kon verrichten. Of nuttig was voor het team. Kate rende achter haar pokémon aan en kwam bezorgd tot stilstand toen ze hem terug had gevonden. Een chocoladebruine pokémon die Kate herkende als Dedenne, in dit geval shiny Dedenne, was omringd door zijn soortgenoten. En die soortgenoten waren niet bepaald vriendelijk. De andere, normale Dedenne leken hun shiny soortgenoot niet te mogen, aangezien de arme pokémon een overload aan elektriciteit kreeg. Kye had hun gezamenlijk aanval wel verstoord, maar ze leken niet erg blij. Of te willen ophouden. Kate keek een moment op de pokémon neer en griste toen Tara’s pokéball van haar riem.

De gigantische draak had weinig moeite met het wegjagen van de kleine kwelgeesten. Tara siste de kleine pokémon nog na toen die al lang waren verdwenen in de struiken. Kye kwam voorzichtig dichterbij de doodsbange Dedenne. Hij had niks kwaads in zin, echt niet, maar de kleine, bruine pokémon was nog niet van zijn veiligheid overtuigd en gaf de vogel een schok. Het was geen sterke schok of een erg vijandige, maar de Rufflet sloeg uitgeschakeld tegen de grond. Kate keek op haar jonge pokémon neer en schudde toen zachtjes grinnikend haar hoofd. Ze moest echt meer aan Kye’s training doen. De Dedenne keek met grote ogen naar de uitgeschakelde Kye en viel toen zelf om. Kate’s glimlach verdween en nadat ze haar eigen pokémon had terug gekeerd probeerde ze voorzichtig de Dedenne op te pakken. Ze kon de pokémon nog niet eens aanraken of ze kreeg een kleine schok. “Ah,” Kate trok haar hand terug en schudde die om de pijn weg te krijgen. Tara keek haar trainer bezorgd aan en liet een zacht hummen horen. “Het is oké,” mompelde Kate met haar blik op de Dedenne. Ze wist niet zoveel van electric types, maar iemand had haar ooit gewaarschuwd nadat ze Dahlia had gevangen dat te veel elektriciteit slecht was. “Kun jij hem dragen?” vroeg Kate aan Tara. Aangezien de Flygon immuun was voor de elektriciteit zou het geen problemen gaan geven.

Niet veel later zat Kate in het traditionele pokécenter. Ze had de Dedenne en Kye afgegeven en wachtte geduldig tot de twee pokémon behandeld waren. Ze had geen idee of de Dedenne vijandig zou zijn, ze hoopte gewoon op het beste. Kye kwam redelijk snel terug van zijn behandeling, fainten was niet erg moeilijk te verhelpen, maar de Dedenne leek meer tijd nodig te hebben. Een van de zusters vertelde dat ze maar beter kon gaan slapen en de volgende morgen op de kleine muis checken. De Ranger nam het advies graag aan en na zichzelf en haar hele team van avondeten te hebben voorzien vertrok ze naar haar kamer. “Kye,” Kate zat op het keurig opgemaakte bed en keek vermoeid naar de rondspringende vogel. De rest was in hun pokéballen gebleven, maar de Rufflet wilde duidelijk nog wat meer quality time met zijn trainer. Kate liet zich achterover in bed vallen en sloot haar ogen. Oh well, zelfs met de jonge pokémon in de kamer was het nog heerlijk rustig. Iets kwam naast haar zitten. “Kye, als je mijn haar ook maar aanraakt,” mompelde Kate een loze dreiging tegen de pokémon naast haar. Ergens van de andere kant van de kamer klonk een reactie van de vogel. Het duurde even voor de blondine door had dat de pokémon naast haar geen Kye was en ze licht geschrokken haar ogen opende. De chocoladebruine Dedenne keek haar nieuwsgierig aan en stak vrolijk zijn kleine poot uit om het meisje haar wang aan te raken. “Wat doe jij hier?” verbijsterd schoot Kate overeind. Ze keek de Dedenne doordringend aan en vroeg zich af hoe de pokémon in Arceusnaam was ontsnapt. De zusters van het pokécenter hadden haar ervan overtuigd dat ze een berichtje zouden sturen als de elektrische muis weer was opgeknapt. In plaats daarvan vond ze de pokémon in haar bed. “Ik zweer het, hij was echt hier,” probeerde Kate de zuster licht wanhopig ervan te overtuigen dat ze de shiny Dedenne echt had gezien. Nadat ze de muis op haar bed had gevonden had ze een van de zusters gehaald, maar tegen de tijd dat ze weer terug waren was de kleine pokémon verdwenen. De jonge vrouw gaf haar nog een laatste keurende blik en liep toen weg, terug naar haar werk. Kate slaakte een diepe zucht en zakte weer op haar bed. Natuurlijk, wat verwachtte ze ook. “Jij bent ook geen grote hulp,” mompelde de Ranger tegen haar slapende Rufflet. Kye had niet echt iets gedaan, nadat hij was uitgeschakeld door de kleine muis had hij al het contact vermeden en was gaan slapen. “Slaap lekker,” zuchtte Kate meer tegen zichzelf dan de slapende vogel en ging in het bed liggen. Morgen was een nieuwe dag, voor ze vertrok wilde ze graag de bijzondere stenen bekijken waarom Geosenge bekend stond. Die kreeg ze niet elke dag te zien.

Onder de indruk staarde Kate naar de gigantische stenen die volgens de bewoners van het nabij liggende dorpje bijzondere krachten bezaten. Hime begeleide haar door het lage gras en gromde naar alle kleine, nieuwsgierige pokémon die het waagden te dichtbij te komen. De Ninetales was een prima bodyguard, er waren weinig pokémon die haar blik konden ontsnappen en het was duidelijk dat de vos gevaarlijk was. Maar wat verwachtte je ook, Hime vond niemand zomaar ‘aardig’ en ze was beschermend genoeg om andere zonder reden aan te vallen. Al kon je haar wel omkopen met suiker, daar was de vos dol op. “Voel jij iets?” vroeg Kate aan haar pokémon. Hime was al een tijdje onrustig en het leek niet aan de wegrennende Eevee te liggen. De Ninetales liet een zacht grommen horen en liep richting bos, weg van het pad waar een duidelijke route zichtbaar was. Kate volgde de vos nieuwsgierig en keek bewonderend om zich heen. De stenen leken steeds groter te worden. Voorzichtig legde de blondine haar hand op een van de zware, ruwe stenen en sloot haar ogen. Ze kon het haast voelen, de bijzondere energie die door het gebied trok. Haar tas leek zelfs te bewegen.. wacht, haar tas was echt aan het bewegen. Geschrokken keek Kate naar haar schoudertas en hield haar hand bij de flap. Zou ze hem openmaken.. misschien was het wel iets gevaarlijks.. ach, ze had niks te verliezen. Voorzichtig deed ze het ding open en keek in de tas. Twee grote, zwarte kraalogen keken haar aan en de pokémon liet een zacht geluidje horen.

“What the,” het duurde een seconde voor Kate zich realiseerde dat ze naar de shiny Dedenne keek die de vorige avond mysterieus was verdwenen. De kleine elektrische muis klom vrolijk uit de tas en kroop haar arm omhoog. “Hey,” Kate deed een poging de Dedenne te pakken, maar de pokémon zat al bij haar schouder. Niet bang voor mensen, dat was duidelijk. En ook niet vijandig, gelukkig. “Hime?” Kate keek om zich heen, door de Dedenne was ze haar zilveren vos kwijt geraakt. Ergens in de verte klonk een bevestigende grom. Kate keek een moment naar de bruine Dedenne, de kleine pokémon was duidelijk niet van plan te vertrekken, en zuchtte. Oh well, ze zou hem straks wel terug brengen. “Ik heb je liever hier,” mompelde de blondine terwijl ze de wilde pokémon voorzichtig vastpakte en terug in haar tas stopte. Ze kreeg een lichte, geschrokken schok van de pokémon, maar dat was nog steeds beter dan rondlopen met een bewegelijke muis op haar schouder. Kye had haar heel wat ervaringen gegeven. Natuurlijk hield ze de flap wel open, dat was een stuk prettiger voor de kleine shiny.

“Hime?” het zilveren vacht van de Ninetales was moeilijk te missen. Verbaasd keek Kate naar de grommende vos en volgde de blik van de pokémon naar voren. Er was iets wat Hime niet lekker zat, haar hele lichaam was aangespannen en ze fixeerde haar blik op iets voor haar. Wat het iets was..? Kate probeerde te ontdekken wat, alles wat ze zag was een grote, grijze massa. Waar was de dreiging? Toen slaakte de Dedenne ook een angstige piep en klonk er een diep geluid van boven. Het was een pokémon. De Golurk keek intimiderend op de groep neer. Oh.. dat was de dreiging. De schok die door haar lichaam schoot zorgde ervoor dat Kate bewoog en de gigantische vuist ontweek die op haar af kwam. De snorharen van de Dedenne knetterden nog steeds na en de kleine pokémon keek het meisje geschrokken aan. “Hime,” Kate keek op, op zoek naar haar Ninetales, en zag de vos net een krachtige, maar redelijk langzame vuist ontwijken en een vuurvlaag op de wilde pokémon af vuurde. Het had niet veel effect, maar het deed in elk geval een beetje schade. Gespannen keek Kate naar de wilde pokémon en klikte haar Styler los. De Golurk was te langzaam om het ding tegen te houden, tenminste met zijn fysieke krachten. Ze schoot het ding op de gigantische pokémon af en liet de tol om het monster heen cirkelen tot de lijnen in hem verdwenen. Hime ontspande een beetje toen ze zag dat haar trainer de Golurk had gekalmeerd en liet een opgewekte kef horen. Toen werd ze geraakt door de gigantische vuist die op haar af kwam. Terwijl de lucht uit de longen van de vos werd geslagen ontsnapte er een korte, luide en vooral pijnvolle piep aan de zilveren pokémon. Op een paar meter afstand van de Golurk sloeg Hime tegen de grond en bleef daar zacht piepend liggen.

Werkte het niet? Was er iets mis gegaan? Was haar Styler kapot? Wat was er gebeurd? Alle mogelijke vragen schoten door Kate’s gedachten terwijl ze verstijfd naar haar neergeslagen Ninetales keek. Een doodsbange piep van de Dedenne bracht haar weer in beweging, voor ze het ook maar echt door had. De blondine ontweek een aanval van de Golurk – welke kon ze niet zien, ze was te druk met Hime – en zakte bij haar vos neer. “Hime!” doodsbezorgd keek Kate haar hijgende pokémon aan en ging met haar hand over de botten van de pokémon. Er leek niks te zijn gebroken, maar er waren waarschijnlijk wat kneuzingen. De Ninetales liet een piep horen en een rood oog keek Kate aan. “Het komt wel goed,” mompelde Kate terwijl ze omhoog keek. Net op tijd om de Golurk nog een te zien uithalen met zijn massieve vuist. “STOP!!” zonder te weten wat ze ermee wilde bereiken schreeuwde Kate het woord tegen de angstaanjagende pokémon. De emotieloze uitdrukking in de ogen van de Golurk veranderde niet, maar hij hield op te bewegen. Als een machine waarbij iemand opeens op de uitknop had gedrukt. Misschien had de Styler toch gewerkt..? Niet van plan haar geluk uit te testen liet Kate haar Ninetales terug keren en haalde voorzichtig Tara’s pokéball tevoorschijn. Zodra ze op het knopje had geduwd wat het ding vergrote verscheen de Flygon, woede, angst en vooral bezorgdheid in haar ogen te zien. Zolang haar pokéball verkleind was kon de draak niet verschijnen en had ze moeten toekijken wat er allemaal gebeurde. “Het is oké,” mompelde Kate tegen haar pokémon en aaide het twee meter hoge wezen over haar neus. Tara liet een laag sissen horen en keek naar de Golurk die verstijfd op zijn plek stond. “We gaan weg,” ondanks de lichte trilling in haar stem wist Kate de woorden duidelijk over te brengen. Tara keek haar trainer een moment scherp aan en begon toen achteruit richting weg te lopen. Niet tevreden met hoe het ging, maar niet in staat tegen de orders van haar trainer in te gaan.

Diepe stappen trok de aandacht van Kate en haar shiny. De Golurk die ze net nog bewegingloos hadden achtergelaten was in beweging gekomen en leek in dezelfde richting te lopen als zij waren. alleen een stuk langzamer. Tara wisselde een blik met haar trainer en Kate beet op haar lip. De gigantische pokémon zou een gevaar zijn voor de mensen die over de route reisden, maar ze wilde terug naar het dorp om Hime te helpen. De Ninetales leed duidelijk pijn en dat wilde zo snel mogelijk veranderen. “We komen later wel terug,” mompelde Kate tegen haar draak en bleef doorlopen. Ze waren niet erg ver weg van Geosenge en misschien konden ze ergens hulp vinden. Want ze wist niet bepaald veel over Golurks, en dat zou misschien wel handig zijn als ze wist waartoe de pokémon in staat waren. Kate bleef opeens staan en stak haar hand in haar tas om haar pokédex te vinden. Tara, wie nog een beetje was doorgelopen, bleef verbaasd staan en keek om. “Golurk, the Automaton Pokémon and the evolved form of Golett. Flying faster than the speed of sound, Golurk loses control when the seal on its chest is removed. It is said that Golurk were ordered to protect people and Pokémon by the ancient people who made them. They run on a mysterious energy.” Kate keek verder door de info in haar ding en dacht na. Het pleisterachtige ding op de borst van de Golurk, lag het daaraan? Ze kon zich niet herinneren dat het kapot was geweest of miste. Oké, ze was ook niet in een situatie geweest waarin ze daarop lette, maar nu ze terug keek dacht ze dat de pokémon in tact was geweest. En haar Styler leek wel te hebben gewerkt, aangezien de pokémon luisterde toen ze ‘stop’ had geroepen. Misschien was haar Styler gewoon nog wat te zwak om een gigantische pokémon als Golurk te controleren. Wailords kon je immers ook niet vangen omdat ze te groot waren. Misschien.. toch zou ze voor de zekerheid haar Styler testen als ze terug was in het pokécenter en Hime weer opgeknapt was.

Nadenkend staarde Kate uit het raam. Hime werd onderzocht door de staff van het pokécenter en ze had in de tussentijd gevraagd naar de Golurk. Veel had ze er niet uit gekregen, behalve het adres van een van de dorpsoudste. Iemand met veel kennis, misschien ook over de dreigende pokémon die ze in het bos had gevonden. Een piep kwam van de tafel voor haar en Kate’s blik verplaatste zich naar de bruine Dedenne die haar dapper aankeek. De kleine pokémon was bij haar gebleven en duidelijk niet van plan weg te gaan. Hij had het ook prima naar zijn zin gehad in haar tas, in elk geval voordat ze de Golurk waren tegengekomen. “Ik moet jou ook terug brengen,” mompelde Kate terwijl ze de kleine pokémon met haar vinger aaide. De Dedenne genoot van de aanraking en liet vrolijk de elektriciteit bij zijn snorharen knetteren. Voetstappen bleven bij haar tafel staan en een zuster keek haar zwijgend aan. Een moment vroeg Kate zich af wat de norse blik kon verklaren en herkende de dame toen als degene die was gekomen toen ze had gezegd dat ze de Dedenne in haar kamer had. “Je Ninetales is klaar,” mompelde de zuster terwijl ze haar blik niet van de Dedenne verplaatste. “Bedankt,” reageerde Kate terwijl ze een kleine grijns niet kon onderdrukken. De vrouw gaf haar nog een scherpe blik voor ze zich omdraaide om de pokéball van de vos te halen.

“Ben je er klaar voor?” voordat ze de Dedenne zouden terug brengen, wilde Kate eerst het Golurk probleem oplossen. Er waren al signalementen geweest van de gevaarlijke pokémon en ze voelde alsof het haar schuld was. Dat zij het monster hadden geactiveerd of zo. Maar voor ze dat zou doen wilde ze weten of haar Styler kapot was. Een kapotte Styler zou een ramp zijn. Dan zou ze het naar een base moeten brengen en laten fixen door een van de technische mensen. Dus wilde ze gebruik maken van de wilde Dedenne en kijken of het ding op de kleine pokémon werkte. De bruine muis liet geknetter als antwoord horen en keek de blondine zelfverzekerd aan. Waarschijnlijk vond hij dat hij moest terug betalen of zo. Of hij vond het gewoon leuk bij mensen, dat kon ook. Kate vuurde de tol af en liet het rondjes cirkelen om de shiny Dedenne. Het ging snel, veel sneller dan bij de Golurk, en nadat de ringen in de muis waren getrokken checkte Kate haar Styler. Het symbooltje dat duidelijk maakte dat ze een pokémon had gevangen was aan en de Dedenne stond duidelijk op het scherm. Niks mis met haar Styler dus. Waarschijnlijk lag het aan de Golurk, had het een vertraagd effect of zo. Kate zuchtte en keek naar Tara wie weigerde terug in haar ball te gaan zolang de Golurk een probleem was. Ze wilde niet over deze dingen nadenken, ze was niet technisch aangelegd en zat met een groter probleem. Het was alleen de vraag hoe ze het ging oplossen.

“Weet je het zeker?” samen met Tara en de Dedenne in haar vest stond Kate voor de deur van een oud huis van Geosenge. Ze had dit adres gekregen van een medewerker in het pokécenter. Volgens haar woonde hier een oude vrouw wie werd gezien als een ‘dorpsoudste’. Iemand met veel kennis over.. dingen. Ze wist niet echt wat ze ervan moest verwachten. In Fortree hadden ze geen ‘dorpsoudste’ en ze kende geen steden met dat soort tradities. Buiten Geosenge dan. Kate keek nog een moment twijfelend naar Tara, de Flygon was degene die met overtuiging naar het huis was gelopen toen het werd aangewezen door een vriendelijke bewoner. Als de draak dacht dat dit zou werken was het een poging waard, hopelijk. Licht nerveus haalde Kate nog een keer adem en klopte beleefd aan. Geen reactie. Nog een poging.. niks. “Eh, denk je dat ze..?” twijfelend keek Kate Tara aan. Misschien was ze niet thuis, hopelijk was dat het. “Zoek je vrouwe Alenais?” een stem schrok de Ranger op en deed haar omdraaien. “Ik.. denk het,” reageerde Kate met een frons. Niemand had haar de naam van de oude dame verteld, dus het kon van alles zijn. “Ze is bij de oude Oran boom,” verklaarde een jonge man met een behulpzame glimlach. “Je volgt de weg naar boven en gaat dan de tweede aftakking in. Het is makkelijk te vinden.” Kate knikte beduusd en keek in de richting die hij aanwees. "Bedankt,” sprak ze hardop, maar merkte dat hij alweer was doorgelopen. Oh well, hij had haar in elk geval geholpen. “Laten we gaan,” mompelde de blondine tegen haar pokémon en begon het pad te volgen. Hopelijk kon deze Alenais haar verder helpen.

Een oude vrouw stond samen met een Roserade een soort yoga oefeningen te doen voor een gigantische, oude Oran boom. Voor een oude dame was ze best flexibel. Zwijgzaam keek Kate toe hoe de vrouw een ingewikkeld uitziende pose aannam, gevolg door de Roserade. Toen de Grass/Poison type bewoog leek het gras om haar heen mee te bewegen. Wow, de elegante pokémon zag er zeker niet zwak uit. Een heerlijk zoete geur hing om het duo heen, duidelijk afkomstig van de Roserade. “Ehm,” onzeker maakte Kate haar aanwezigheid bekend, al was de twee meter hoge shiny Flygon moeilijk te missen. De vrouw liet een verrast kreetje horen en struikelde in haar pose. “Bent u oké?” bezorgd snelde Kate zich naar de dame toe en keek haar onderzoekend aan. “Ik ben prima, ik ben prima,” woof ze de Ranger weg. De hulp van de Roserade werd ook niet geaccepteerd en de vrouw rekte zich uit. “Wat kan ik voor je doen?” opgewekt keek ze Kate aan, absoluut niet wat de blondine had verwacht. “Ik eh.. weet u toevallig iets over Golurks?” vroeg de Ranger, een beetje van haar stuk geslagen door de energierijke, opgewekte oude vrouw. Niet wat ze had verwacht, totaal niet. “Ik ben Alenais,” stelde de dame zich vrolijk voor. “Kate,” reageerde Kate met een glimlach. “Aangenaam.” Alenais leek verheugd door de beleefde blondine en keek die met een brede grijns aan. “Als je over Golurks wil weten, vanavond is weer het maandelijkse vuur en ik ben dol op verhalen vertellen,” sprak de oudere dame opgewekt als antwoord. “Maar waarom is een Ranger hier geïnteresseerd in?” Het oranje Ranger vest was haar dus ook opgevallen, daar kon je als Ranger niet aan onderuit. “Ik eh, ik ben er vandaag een tegengekomen, maar..” Kate viel stil terwijl ze de woorden probeerde te vinden om de ontmoeting uit te leggen. “Ah, maakt niet uit,” Alenais maakte een overdreven handgebaar en begon het matje op te rollen waarop ze de yoga technieken had gedaan. Haar Roserade keek haar droog aan en wierp Kate een verontschuldigende blik toe. “Kom vanavond gewoon naar het vuur, is niet te missen,” en met die woorden begon de oude dame met stevige stappen terug naar Geosenge te lopen, gevolgd door haar Roserade. Tara wisselde een blik met haar trainer en ontblote haar tanden in een grijns toen ze diens verbijsterde uitdrukking zag. “Dit was jou idee,” mompelde Kate met een geneerde blos voor ze begon terug te lopen. Zelfs de Dedenne die de hele tijd rustig had rond gewoeld in haar vest leek te moeten lachen.

Het vuur was een stuk groter dan Kate verwachtte. Het halve dorp leek aanwezig te zijn – waarschijnlijk zelf meer. Ze zag ook verschillende reizigers die hier waren voor het fenomeen. Misschien was het een soort dorpstraditie of zo, dit leek een dorp met tradities. Samen met de Dedenne – want die kon ze niet in een pokéball stoppen – zocht Kate naar de dorpsoudste. Met alle mensen die praten en gezellig samen aten was het nog best lastig. “Zie jij haar?” vroeg Kate aan de kleine muis in haar zak. Hoewel de Dedenne niet veel deed was zijn aanwezigheid heel natuurlijk, zou vast een goede pokémon zijn. De muis slaakte opeens een kreetje en deed zijn best uit de vestzak waarin hij zat te klimmen om de richting aan te wijzen. Kate ving de pokémon onhandig op en volgde zijn blik. “Oh.. goed gedaan,” grijzend keek ze de Dedenne aan. Met vaste stappen liep de Ranger op de oude dame af wie net bezig was kinderen bang te maken met een of ander spookverhaal. “Alenais?” beleefd probeerde Kate de aandacht van de vrouw te krijgen. De oude dame keek op en in haar ogen glinsterde herkenning. “Ah, hier voor de Golurk legende?” vroeg ze opgewekt. Kate knikte en kwam dichterbij toen de vrouw een handgebaar maakte. “Bedankt mevrouw,” mompelde de blondine toen ze voor de dame ging zitten. “Alsjeblieft, noem me Alena, anders voel ik me zo oud,” Alenais gaf een knipoog en ging er toen goed voor zitten. “Luister goed, want wat ik nu ga vertellen is een oude legende. Een legende zelf ouder dan ik.” De dame grinnikte voor een moment en vervolgde toen serieus. “Het was in de tijd dat pokéballs nog niet waren uitgevonden en mensen op pokémon moesten vertrouwen voor bescherming. Een hele andere tijd…”

“En het was niet raar om aangevallen te worden. Door mensen of hongerige pokémon, de mensen voelden zich bedreigd. Sommige voelden zelfs dat ze pokémon niet konden vertrouwen en wilden een andere bescherming. Het begon allemaal in Unova, als gigantische beelden die vreemden moesten afschrikken. Maar op een dag begonnen ze te bewegen. Het is onbekend of dit een geschenk van Arceus was of dat het puur door de wilskracht van de mensen was ontstaan, maar sinds die dag beschermden de pokémon die nu bekend staan als Golurk de steden. Het duurde niet lang of mensen begonnen met de monsters te experimenteren, want mensen hebben altijd de slechtste ideeën,” Alenais hield even op met haar verhaal en keek de menigte aan voor wat extra drama. Kate keek geboeid toe en vroeg zich af wat zij in Arceusnaam met deze informatie kon doen. Niet veel als ze het zo zag, maar ze was nog maar net begonnen. Waarschijnlijk. “En op een dag ontstond er een Golurk, maar hij was niet als een normale Golurk. De man die de pokémon had gecreëerd had slechte bedoelingen en die waren in de pokémon getrokken. Onthoudt; een pokémon is niet slecht van nature, alleen een trainer kan ze slechte dingen laten doen. Maar deze slechte energie, deze puur kwade energie, werd opgezogen door de Golurk en hij was anders. Sommige noemen ze shiny, maar bij deze wezens werd geloofd dat als ze een andere kleur droegen ze alleen kwaad in zin hebben. In plaats van een geruststellende blauwe kleur dragen ze een matte grijze en het gele licht wat mensen hoort gerust te stellen gloeit dreigend groen.” Een paar kinderen hadden nu echt schrik te pakken, niet omdat het verhaal zo eng was, maar meer omdat Alenais zo goed in vertellen was. Kate aaide afwezig de Dedenne in haar hand en dacht na. Interessant.. ze had geen idee hoe dit haar verder hielp. “De Golurk viel op commando van zijn trainer andere dorpen aan en hij was sterk genoeg om hele steden van de kaart te vegen. Maar zoals in elk verhaal, het slechte kan nooit winnen. Niet omdat het niet sterk genoeg is, maar uiteindelijk zal het zichzelf kapot maken. En dat kan het meest gevaarlijke zijn. Toen deze Golurk werd overwonnen had hij zijn eigen trainer de dood in gejaagd en vloeide de slechte energie terug in de aarde. En daarom word op sommige dagen een Golett geboren met een bijzondere kleur. Maar dit is geen gift, het is een vloek. Als je een van deze pokémon ziet hoop dat ze jou niet opmerken, deze monsters kunnen alleen gestopt worden door het commando van hun trainer. En die hebben ze vaak niet, of ze erkennen die niet. Dus vermijd ze en laat een krachtige trainer ze vangen, anders zal je het misschien met je leven moeten bekopen.” Alenais keek de kinderen serieus aan. “Of dat is wat ze zeggen, of het waar is, is maar de vraag. Het zijn maar oude legenden, al moet je niet vergeten: in alle verhalen schuilt een kern van waarheid.”

Nadat de kinderen weer terug waren gerend naar hun ouders om enthousiast over de verhalen te vertellen bleef Kate bij de dorpsoudste achter. “Is het waar?” nieuwsgierig keek de blondine de oude vrouw aan. Het verhaal had haar geïnteresseerd, al kon ze moeilijk zeggen of het waar was. “Ik heb werkelijk geen idee,” opgewekt keek Alenais de Ranger aan. “Maar het is altijd leuk de kinderen legenden te vertellen, en wie weet, misschien is het wel waar.” Puzzelend keek Kate de oude vrouw aan en kon toen niet anders dan grinniken. Wat een rare dame. Toen herinnerde ze zichzelf aan de Golurk uit het bos en verdween de glimlach. “Mevrouw.. Alena,” begon ze onzeker. “De Golurk die ik in het bos ben tegengekomen.. zijn Golurks agressief?” afwachtend keek Kate de vrouw aan, na de legende wist ze het niet zeker, maar ze klonken niet als pokémon die anderen snel aanvielen. Tenzij het werd opgedragen of er een dreiging was dan. Alenais schudde haar hoofd en keek de blondine puzzelend aan. “Golurk staan bekend als wezens wie bestaan puur om andere te beschermen, als ze geen trainer hebben kunnen ze iets anders kiezen, maar tenzij ze word opgedragen iets te doen of ze denken een dreiging te zien blijven ze meestal stil staan,” legde Alenais kalm uit. “Hoezo, kwam jij er een tegen die je aanviel?” Kate knikte en keek de dame zwijgend aan. De pokémon was sterk en ze had een zekere dreiging gevoeld – in de vorm van een vuist om precies te zijn. Als de Golurk vrij rond liep kon het een gevaar zijn.. dat wist ze natuurlijk al, maar met deze informatie leek het nog een tandje erger te worden. “Dat is verontrustend,” alsof haar eigen slechte voorgevoelens al niet erg genoeg waren. Alenais keek nadenkend naar de grond en leek diep in gedachten verzonken. Duidelijke zorgen in haar gezicht geschreven. Kate was voor een moment stil en maakte haar keel toen leeg met een zacht ‘ehem’. “Ik wil helpen,” zei ze vastbesloten tegen de dorpsoudste. “Ik ben Ranger en ik heb hem gevonden.” Het schuldgevoel was er nog steeds een beetje, al had ze er niet veel aan kunnen doen. Alenais keek haar voor een moment doordringend aan. “Oké, al denk ik niet dat je met hem veel kunt doen,” antwoordde ze met een klein gebaar naar de Dedenne. “Oh, hij is niet. Ik heb niet,” Kate struikelde bijna over haar woorden toen ze wilde uitleggen dat het niet haar pokémon was. “Ik verzorg hem alleen.” De oude dame keek haar een moment geamuseerd aan en wees toen naar een opvallende steen in het midden van de stad. “Ontmoet me morgen daar,” droeg ze de Ranger op. “Ik zal er om twaalf uur zijn, samen met een paar van mijn vrienden. Laten we die Golurk vinden!”

“Hey,” de Dedenne schoot weer weg en ontweek de hand van Kate. Voor ze de Golurk wilde opsporen had ze de kleine muis willen terug brengen, maar die vond dat blijkbaar geen goed idee. De chocoladebruine pokémon was erin geslaagd de Ranger de hele tijd te ontwijken en sprong in het vacht van Dahlia die het hele gebeuren geamuseerd had toegekeken. “Jij zou ook kunnen helpen,” merkte Kate nors op. De Mareep blaatte alleen vrolijk en liet haar vacht knetteren. De Dedenne reageerde door een kleine, vriendelijke schok terug te geven. “Best,” zuchtte Kate en ging op de grond zitten. “Wil je met ons mee?” Ze had geen idee of de muis haar kon verstaan, maar hij wilde zeker niet weg. Dahlia liet een instemmend geblaat horen en sprong vrolijk op en neer. “Jij past op hem,” mompelde Kate tegen haar roze pokémon. “En niet in de weg lopen.” Ze had geen tijd voor deze onzin. Ze wilde de Golurk zo snel mogelijk onschadelijk maken en ze kon in de tussentijd geen Mareep en Dedenne babysitten. “Laten we gaan,” met Kate voorop begon de kleine groep richting het stadcentrum van Geosenge te lopen. Ze zouden Alenais daar ontmoeten, samen met een paar andere die zouden helpen het monster te vinden.

“Dit is de Ranger?” spottend keek een grote, duidelijk gespierde man haar aan. Beduusd keek Kate hem aan en wisselde een blik met Dahlia wie een afkeurend geluid liet horen. “Alsjeblieft Tom, ze is hier om te helpen,” Alenais keek hem streng aan en richtte zich tot Kate. “Negeer hem maar, lieverd, hij denkt dat hij de Golurk met blote handen moet bevechten.” De blondine knikte en wierp een korte, zijdelingse blik op de man. Hij was een stuk groter dan zij, misschien rond de twee meter, en had een intimiderende blik in zijn ogen. Urg, niet iemand waarmee ze op pad wilde. “Dit is het plan,” Alenais nam het woord en keek alle aanwezigen, een groepje van ongeveer zeven andere mensen, streng aan. “We gaan in tweetallen en zoeken de Golurk, als we hem vinden stuur je een persoon weg terwijl de andere hem probeert bezig te houden. Op die manier kunnen we hem allemaal bevechten.” Een paar mensen knikten en andere leken gewoon stil te luisteren, gewend aan de commando’s van de dorpsoudste. “Goed, laten we teams maken.”

Natuurlijk. Natuurlijk kwam zij samen met de grumpy Tom wie hier even blij als zij mee leek te zijn. Dahlia was alweer terug in haar pokéball – als Electric type zou ze enorm in het nadeel zijn – en samen met de grote man liep Kate door het gebied wat zij aangewezen had gekregen. “Luister missy, ik ben hier niet om te babysitten,” de diepe stem van Tom trok haar aandacht. “Dus doe me een plezier en zorg ervoor dat je uit de problemen blijft. Ik ga je niet beschermen.” Kate keek de man met een duidelijke blik van irritatie aan en klikte Tara’s pokéball los. “Ik heb geen bescherming nodig,” reageerde ze nors en liet de Flygon verschijnen. Tara was net iets groter dan de verraste man en keek hem kalm aan. Duidelijk niet al te dol op hun nieuwe reisgenoot. “Hou je ogen open,” droeg Kate haar draak op. Tara liet een instemmend geluid horen en begon haar stamp techniek om de aanwezigheid van de Golurk te zoeken. De Dedenne maakte zijn aanwezigheid duidelijk door nerveus te piepen en nog wat rond te woelen in de zak van de Ranger. “Had je terug naar huis moeten gaan,” mompelde Kate tegen de pokémon. Ze was niet in de mood om voor andere te zorgen en vooroordelen over zich heen te krijgen, ze wilde de Golurk vinden. Punt.

De Golurk vinden was moeilijker dan verwacht. Je zou denken dat je een gigantische pokémon als deze makkelijk terug zou vinden, maar ze waren nog geen sporen tegengekomen die erop wezen dat het monster was langsgekomen. Tara kon ook niks vinden, waarschijnlijk was de Golurk naar een ander gebied verder gelopen. Misschien dan iemand ander hem dan tegenkwam.. “Miss, laten we opsplitsen,” Tom, wie de hele tijd mokkend met haar mee was gelopen, keek haar strak aan. Duidelijk dat hij geen zin had deel te zijn van dit duo. Kate keek hem een moment inschattend aan en knikte toen. Opsplitsen was in horror scenario’s nooit een goed idee, maar ze vocht liever nog met de Golurk dan langer in de zwijgzame, zware atmosfeer van de man te blijven. Stil keek Kate toe hoe de man een andere kant opliep en verplaatste haar blik toen naar haar Flygon. “Het is beter zo,” mompelde ze koppig terwijl ze haar richting in liep. Tara liet geen protest horen en liep mee, waarschijnlijk had ze ook vertrouwen in zichzelf. Nadenkend keek Kate naar de omgeving. Wat als ze de Golurk tegenkwamen? Hime was een Fire type en in het nadeel tegen de Ghost/Ground type, net als Dahlia. Die twee waren dus uitgesloten om te gebruiken tegen de Golurk. Daarbij kwam dat Bella ook niet bepaald veel schade zou doen en de helft van haar team viel al uit. Wat jammer was, aangezien Bella en Dahlia twee van haar sterkste pokémon waren. Het kwam dus neer op Tara en misschien Noa, aangezien Kye al helemaal geen kans zou maken. De Totodile was niet bepaald de sterkste van haar team, maar ze was sterk genoeg om een goed gevecht te geven en dat zouden ze nodig hebben. Bovendien had ze Tara, het zou wel goed komen.

Vermoeid zakte Kate op een omgevallen boom en keek Tara aan. Ze hadden weinig succes, als ze nog langer door zouden gaan zou het donker worden.  En Alenais had opgedragen dat ze de volgende dag verder zouden zoeken als het te laat zou worden. Uit haar vestzak stak de Dedenne zijn kop uit en keek het meisje onderzoekend aan. De kleine muis had willen helpen zoeken, maar ze was bang geweest de pokémon kwijt te raken. “Voel jij je een beetje goed?” vroeg Kate glimlachend aan de Dedenne terwijl ze over zijn bruine kop streek met haar vinger. De muis liet een vrolijk piepen horen en klom uit de zak om op de hand van de blondine te zitten. Opeens trilden de snorharen van de shiny en sprong hij op de grond. Verbaasd keek Kate naar de kleine pokémon en stond ook op. Als hij iets voelde was er misschien iets in de buurt, Dedenne leken gevoelig voor dat soort dingen. Wie weet was het wel de Golurk.. maar dat zou wel een beetje ver gezocht zijn. De Dedenne liet een luide piep horen, een teken dat ze met hem mee moesten. Kate wisselde een blik met Tara en knikte, ze zouden de muis volgen. Wat hadden ze te verliezen?

“Wow,” ze waren een stuk afgedwaald, waarschijnlijk niet eens meer in het gebied waar ze origineel moesten zoeken, en hadden een grote afdruk gevonden. Duidelijk een voetafdruk, alleen groot genoeg om erin te zitten. Een Golurk was duidelijk langsgekomen, er waren geen andere pokémon in het gebied die vergelijkbare afdrukken maakten. Kate gleed met haar hand over de vochtige bodem en keek op naar Tara. “Is het vers?” vroeg ze aan de draak. Tara leek er meer over te weten, zij was geen grond expert. De Flygon boog zich voorover om de grond nader te inspecteren en hield haar kop schuin. De draak keek haar trainer aan en schudde haar kop. Niet erg vers. “In elk geval weten we welke richting we op moeten,” mompelde Kate met haar blik op de richting waar de massieve voetstappen heen liepen. Dat maakte dingen al een stuk makkelijker. “Kom hier,” de Ranger stak haar handen uit naar de Dedenne zodat ze die weer terug in haar vest kon stoppen. De muis was wel snel, maar zou uiteindelijk achter raken als ze hem liet lopen. Zodra de shiny in haar vestzak zat kwam Kate overeind en keek naar Tara. “Laten we gaan,” mompelde ze tegen de pokémon terwijl ze haar blik op de voetstappen hield. Het volgen van de voetstappen was niet erg moeilijk, de Golurk leek geen haast te hebben gehad, zijn voeten waren diep in de grond weggezakt. Het was allemaal niet erg verontrustend totdat ze uitkwamen op een pad. Een duidelijk pad wat richting Geosenge liep. Een pad wat waarschijnlijk door veel trainers werd bewandeld om van punt A naar B te komen. Tara liet ook een laag sissen horen en keek haar trainer duidelijk bezorgd aan. Dit was niet goed! Kate knikte grimmig en begon sneller door te lopen. Golurk waren niet zo snel als ze liepen, ze zouden op tijd zijn! Hopelijk..

Tara bleef bij voetstappen staan en staarde ernaar. Dit waren niet de voetstappen van de Golurk, maar die van mensen. Mensen die de pokémon van het pad af hadden gehaald. Arceuszijdank, want het kleine dorp was niet veel meer dan een kilometer verderop. Terwijl ze wat takken uit de weg werkte liep Kate de planten in om het spoor te volgen. De sporen leken nieuwer zijn geworden, misschien kwamen ze eindelijk in de buurt. Tara leek ook meer gespannen dan normaal en checkte de grond steeds vaker op de aanwezigheid van anderen. Het moment dat de Flygon opeens met plotselinge beweging in de richting van een verzameling bosjes keek sloeg Kate’s hart over en verwachtte ze half een gigantische Golurk te zien. Gelukkig was dit niet het geval. Een jonge vrouw wie Kate herkende als iemand die ook meehielp zoeken kwam de struiken uit gesneld en leek net zo geschrokken als de Ranger. “Hi,” terwijl Kate haar best deed haar kloppende hart onder controle te krijgen stak ze haar hand als begroeting op en deed haar best tot een trillende glimlach. “Jij bent de Ranger toch?” hoopvol keek de vrouw Kate aan. De blondine knikte en tikte op haar Styler aan haar riem. “Hebben jullie de Golurk gevonden?” vroeg ze als reactie. De vrouw keek haar een moment aan en knikte toen. “We hebben hem gevonden wilden hem van het pad lokken, maar het ging niet goed,” ze draaide zich om en keek in de richting waar ze vandaan was gekomen. “Mijn partner, Warren, is gewond geraakt en ik wilde hulp halen.” Kate verstrakte wat en zette een paar stappen in de richting waar de vrouw vandaan was gekomen. “Breng me erheen, ik heb een EHBO-kit bij. Misschien kan ik iets doen.” Opgelucht keek de vrouw de Ranger aan en knikte. “Volg mij.”

“Ik denk niet dat het is gebroken,” mompelde Kate nadat ze de ribben van de man had onderzocht. De Golurk had hem terug geslagen zoals hij bij Hime had gedaan, beide hadden geluk gehad dat ze niks hadden gebroken. Of misschien was de Golurk wel gewoon soft in zijn klappen.. al was het onwaarschijnlijk dat dit het geval was. “Is er een manier waardoor we snel terug kunnen naar Geosenge?” vroeg de man terwijl hij een hoopvolle blik op Tara wierp. De Flygon zou sterk genoeg zijn om het duo terug te brengen, maar ze had de draak nodig om tegen de Golurk te vechten. Alleen Noa zou zeker niet goed komen. “Ik kijk wel of er pokémon zijn die misschien kunnen helpen,” Kate keek kort naar Tara en verdween toen om te zoeken naar een vliegende pokémon. De Dedenne die haar de hele reis had vergezeld klom uit zijn zak en maakte zijn weg naar de schouder van de Ranger. Zo stil mogelijk probeerde Kate een pokémon te zoeken die ze konden gebruiken. Ze had geen idee wat voor dieren hier woorden, maar de paar Starly nesten die ze had gezien maakte haar hoopvol op een Staraptor. Het duurde even, maar uiteindelijk wist Kate een nest te vinden. Te klein om van een Starly of Staravia te zijn. Ze was nog steeds geen fan van vogels, maar nadat Kye uit zijn ei was gekomen had ze het een en ander erover geleerd. Zo wist ze toevallig dat Staraptors pokémon waren die op zichzelf woonden. Zonder gezelschap zoals hun vorige evoluties. Kate staarde naar de boom met het nest en dacht na, hoe ging ze dit doen? Buiten Tara kon alleen Kye vliegen en hij zou een klap van een gevaarlijke roofvogel als Staraptor niet overleven. De Dedenne in haar zak merkte haar twijfelen en piepte luid. De pokémon sprong behendig van haar schouder en klom op de boom. “Wacht!” Kate wilde de muis tegenhouden, maar die was al verdwenen. Naar boven geklommen om de Staraptor te zoeken. Oh well, de Dedenne was tenminste in het voordeel en hij leek niet zwak.

Niemand thuis, in elk geval niet op het moment. De Dedenne stak zijn kop vanuit het nest en liet schel piepen horen als teken dat het safe was. Kate zuchtte zachtjes en keek terug naar de plek waar ze vandaan kwamen. Misschien moest ze Tara dan toch maar weg sturen, de Flygon kon altijd terug komen en het was niet alsof ze de Golurk meteen zouden bevechten. Een tweede schele piep trok haar aandacht. Deze keer geen vrolijk geluid, maar een angstige waarschuwing. De blondine kon de klauwen van de Staraptor net ontwijken door zichzelf op de grond te laten vallen. Iemand was thuis. De lucht ontsnapte aan Kate’s longen toen ze de grond raakte en ze had een moment nodig om op adem te komen. Een moment wat ze niet had, aangezien de Staraptor op haar af kwam. Onhandig wist de Ranger opzij te rollen en probeerde vervolgens met lichte wanhoop haar Styler los te maken. De Staraptor, duidelijk niet blij met de inbrekers op zijn territorium, zette dreigend een stap dichterbij, klaar om aan te vallen. Hij was echter niet voorbereid op de Dedenne die uit de lucht op hem viel om hem een krachtige schok te geven. Het verassingsmoment gaf Kate de kans haar Styler los te maken en op de vogel af te vuren. Hoewel de Staraptor niet bepaald rustig was qua bewegingen wist ze hem na onhandig overeind zijn gekomen te vangen. De wilde pokémon sloeg de Dedenne nog van zich af en kalmeerde toen. Zijn intimiderende ogen vragend op de Ranger. “Ik heb je hulp nodig,” zei Kate buiten adem tegen de pokémon.

Na het duo op hun weg te hebben gestuurd bleef Kate alleen achter met haar pokémon. Gelukkig was de Staraptor groot geweest en had die de man kunnen dragen. En nadat ze de Pidgeot van de vrouw had opgeknapt hadden ze allebei kunnen vertrekken. “Ik moet jou bedanken,” mompelde Kate terwijl ze de Dedenne in haar zak een aai gaf. Als ze de Dedenne niet bij zich had gehad.. misschien zou ze er erger aan toe zijn dan de man net. “Laten we de Golurk vinden,” Kate had nauwelijks de tijd om haar zin vastbesloten af te maken of een boom achter haar viel krakend om. Een gigantische Golurk keek dreigend op ze neer, waarschijnlijk getrokken door het opstijgen van de twee vogelpokémon. Tara siste en zwiepte dreigend met haar staart. Terwijl de draak een vechthouding aannam kon Kate alleen naar de groene gloed van de Golurk kijken. Een shiny…

+ V.S.

De Golurk was niet de eerste die aanviel, maar hij was duidelijk niet van plan dit vreedzaam te laten verlopen. De Iron Tail waarmee Tara de gigantische pokémon raakte was zo krachtig dat het monster een stap naar achteren moest zetten om zijn balans niet te verliezen. De draak wilde vervolgen met een Dragon Claw, maar de Golurk was meer voorbereid dan ze had verwacht. Een vuist raakte de Flygon in haar buik en Tara vloog naar achteren. Ze mocht de kracht van de pokémon niet onderschatten. Een kleine beweging bij de voeten van de Golurk trok de aandacht van beide de draak en haar trainer. De Dedenne was uit zijn zak ontsnapt en viel de gigantische pokémon aan met een Play Rough. De Golurk leek niet erg onder de indruk van de kleine pokémon – al was dat moeilijk te zien aan de emotieloze pokémon – maar viel wel aan met een Night Shade. De Dedenne kromp ineen toen hij werd geraakt door de zwarte straal en kon de voet van de grote pokémon maar net ontwijken. Tara schoot naar voren om de kleine pokémon te redden en probeerde de Golurk onderuit te slaan met een Dragon Tail. De gigantische pokémon blokte de aanval met zijn arm en raakte de Flygon met een Shadow Punch. Tara viel sissend terug en spuwde ondertussen een Flamethrower naar de grote pokémon. De Golurk werd opgeslokt door de vlammen, maar toen het vuur in de lucht verging leek hij nog even dreigend als voor de krachtige aanval. De Dedenne dook opeens naast Tara op en keek omhoog met een Charm. Het zou er voor zorgen dat de Golurk wat minder hard raakte..

Tara kwam snel overeind en ving de klap op die voor de Dedenne was bedoeld. De Heavy Slam sloeg haar weer tegen de grond, maar gaf wel de Dedenne de kans nog een Play Rough uit te voeren. De kleine muis schoot naar voren en klom op de gigantische pokémon. Die leek niet erg geïnteresseerd in de Dedenne en probeerde in plaats daarvan Tara nog een keer te raken wie de vuist net kon ontwijken. De Flygon had weer overeind weten te komen en voerde een Sunny Day uit. Het weinige zonlicht wat nog over was voelde opeens een stuk sterker en de draak sperde haar bek open. Groene energie begon zich te verzamelen en een paar seconden later raakte de Solar Beam de Golurk tegen de borst. De grote pokémon wankelde, maar wist zichzelf weer op te vangen en kwam opeens naar voren met een krachtige Dynamic Punch. Het was onmogelijk om weg te komen, Tara moest de klappen wel opvangen en sloeg tegen de grond. Confused. Dat ook nog. Kate beet op haar onderlip en omklemde de pokéball van Noa. Misschien was het tijd voor back-up. De Golurk kwam langzaam dichterbij de Flygon, klaar om die aan te vallen, maar werd afgeleid door een kleine, chocoladebruine beweging op zijn arm. De Dedenne keek hem dapper aan en zwaaide pesterig met zijn staart. De Golurk bewoog zijn hand in de hoop de kleine pokémon eraf te schudden, maar de Dedenne was alweer ergens anders heen gerend. Opeens zat de kleine pokémon op de andere arm en begon een grappig dansje wat de Golurk om een of andere reden lichtelijk nadeed.  “Tara,” Kate snelde naar haar draak die moeite had met opstaan. De troebele blik in de ogen van de Flygon zei dat ze misschien gevaarlijk was, maar de blondine had vertrouwen in haar pokémon. Nu de Dedenne de Golurk bezig hield kon ze kijken of Tara oké was. De Flygon had een stuk steviger lichaam dan Hime en zou niet zo makkelijk gewond raken. De dikke huid zou er voor zorgen dat de klappen voor een groot deel werden opgevangen. Toch zou ze het niet erg lang volhouden als het zo door ging.

Een luide piep klonk en geschrokken keek Kate op. De Dedenne was van de Golurk.. gespoeld met een Mud-Slap en deed nu zijn best van de grote pokémon weg te komen. “Tara!” gespannen trok Kate aan haar Flygon. “Overeind. Nu.” Met moeite kwam de draak overeind en blies een tweede vuurwolk op de Golurk af. Of tenminste, wat ze dacht de Golurk te zijn. In werkelijkheid verbrande ze een boom. De vuist van haar werkelijke vijand kwam als een totale verrassing en de Flygon werd weer naar achteren geslagen. Wild schudde de draak haar kop in poging de confusion kwijt te raken. Kate had ondertussen Noa laten verschijnen en liet de Totodile de brand blussen terwijl ze schuin naar haar pokémon keek. Dit was niet goed, Tara was aan de verliezende kant. De Flygon die bijna nooit haar gevechten verloor had nu moeite op haar poten te staan. Gelukkig vocht ze niet alleen, al kon de Dedenne ook niet veel doen. De kleine pokémon had zich weer hersteld en kwam dapper naar voren rennen. De Golurk zag de muis ook en liet zijn zware vuist neerkomen op de plek waar de pokémon heen rende. De Dedenne wist de aanval te ontwijken en klom de vuist op om nog een Play Rough uit te voeren. Waarschijnlijk de enige aanval die hij kon doen. Misschien zou de Golurk zich alleen op de Dedenne hebben geconcentreerd als hij niet werd geraakt door een Dragon Pulse van Tara. De Flygon stond licht trillend op haar poten en leek weer enigszins te zijn hersteld van de confusion. De Golurk keek de draak een moment aan en haalde toen uit met een Mega Punch. Tara kon de vuist net ontwijken – de aanvallen begonnen voorspelbaar te worden – en probeerde de grote pokémon met een Dragon Tail te raken. Een Shadow Punch raakte haar plotseling in de zij. De Flygon slaakte een geschrokken krijs toen de weer ongecontroleerd door de lucht vloog en tegen de grond sloeg. “Tara, Roost!” licht wanhopig keek Kate haar pokémon aan. Als het zo door ging zouden ze dit verliezen en wie weet wat de Golurk dan zou doen. Met moeite kwam Tara overeind en wilde een Roost uitvoeren, maar de Golurk was sneller. De gigantische pokémon was boven de draak komen te staan en sloeg genadeloos toe met een Dynamic Punch. En Tara kon niks ander doen dan de klappen sissend op te vangen.

De Dedenne probeerde de Golurk af te leiden door elektriciteit door zijn lichaam te sturen. Niet dat het effect had, maar het zou hem opmerkzaam maken. Jammer genoeg leek de Golurk zijn aandacht niet van de Flygon onder hem te willen verplaatsen en bleef de draak aanvallen. Tara, weer confused door de Dynamic Punch, deed haar uiterste best een Protect te maken, maar het had geen zin. “Outrage,” gilde Kate naar haar pokémon. Noa was er eindelijk in geslaagd de boom te blussen en het duo had nu pas weer aandacht aan het gevecht kunnen schenken. Tara siste bij het horen van haar trainers wanhoop en kreeg toen een paarsblauwe aura om zich heen. De krachtige schoppen die de Flygon wanhopig uitdeelde zorgden ervoor dat de Golurk naar achteren moest stappen en maakten zo een kans voor de draak om te ontsnappen. Tara krabbelde zo snel ze kon overeind en keek de Golurk woest aan. Toen verdween de kwade uitdrukking en wankelde de Flygon. Tara sloeg tegen de grond en bleef daar liggen. Ze had geen energie meer over. Sprakeloos staarde Kate naar haar verslagen pokémon. Haar sterkste pokémon had verloren. Tara had verloren.

+ V.S.

“Noa, Surf,” terwijl Kate de pokéball van haar trouwe Flygon van haar riem haalde stuurde ze de Totodile naar voren. De kleine krokodil liet een grom horen en water welde vanuit de grond op. Het duurde niet lang of het werd een vloedgolf die tegen de Golurk aan sloeg. De grote pokémon keek zijn nieuwe tegenstander emotieloos aan en stuurde eenzelfde zwarte straal die de Dedenne had geraakt op Noa af. De Night Shade raakte de Totodile en voor een moment kromp de krokodil ineen bij het zien van een of andere nachtmerrie. “Blizzard,” Kate’s stem leidde Noa van de aanval af en zorgde ervoor dat de pokémon zich herpakte. Terwijl de Dedenne dapper nog een Play Rough uitvoerde veranderde de zompige bodem in ijzige kou en werd de Golurk in de storm opgesloten.. samen met de Dedenne. Oh-oh, Noa wisselde een blik met haar trainer en dook toen de ijsstorm in om de muis te zoeken. De Dedenne was van de Golurk afgesprongen en keek hoopvol op toen hij een roep van Noa hoorde. De Totodile gleed op haar buik over het ijs wat zich had gevormd en liet de muis op haar rug klimmen. Niet onopgemerkt helaas, de Golurk zag het duo door de storm en liet zijn vuist neerkomen in een High Horsepower. De twee pokémon werden uit de verdwijnende storm geslagen en kwamen een eindje verderop neer. Noa had de aanval enigszins weten te doorstaan, maar de Dedenne was er slecht aan toe. De combinatie van de Blizzard en High Horsepower hadden veel schade aangericht en de muis had niet veel kracht over.

De Golurk merkte dat zijn twee vijanden problemen hadden en viel meteen aan met een Shadow Punch. De paars opgloeiend vuist kwam als een verrassing, maar Noa wist in het laatste moment de aanval tegen te gaan met een Aqua Tail. Terwijl de Totodile weer tegen de grond werd geslagen door de kracht van de aanval moest de Golurk ook een stapje naar achteren doen. Toen Noa zich weer omdraaide naar de Dedenne was die in slaap gevallen. Rest. “Ice Fang,” droeg Kate haar pokémon op terwijl ze naar voren snelde om de Dedenne op te rapen. Als ze de Golurk nu bleven aanvallen zouden ze misschien kunnen winnen. Want zelfs al was de emotieloze blik van de gigant even dreigend als aan het begin van het gevecht, hij had heel wat schade opgelopen. Hij stond al lang niet meer zo stevig op zijn voeten als eerst. Ze moesten alleen doorzetten. Noa schoot naar voren op haar onhandige poten en sprong om de Golurk te bijten. De Totodile kwam niet veel verder dan de knie van de gigantische pokémon, maar dat maakte niet uit. De ijskoude tanden van de water type boorden zich in het been van de shiny. Terwijl de Golurk moeite had met de Totodile aan zijn been – hij kon de pokémon niet van zich af slaan – werd de Dedenne wakker. De muis knipperde slaperig met zijn ogen en kwam overeind op de handen van de Ranger. Toen leek hij de situatie weer te herinneren en sprong hij voor Kate iets kon doen op de grond. Net op hetzelfde moment dan Noa tegen de grond sloeg en werd geraakt door een Mega Punch. De Golurk haalde zijn vuist weer omhoog om nog een keer toe te slaan, maar werd afgeleid door de Dedenne die de pokémon tackelde met een Play Rough. In plaats van Noa nog een keer te raken kreeg de Dedenne nu een Shadow Punch tegen zich aan. De muis liet een luide piep van pijn horen en sloeg tegen de grond. Nu was de aandacht van de Golurk op de Dedenne gericht en was de shiny degene die nog een keer geraakt zou worden door een vuist. Noa was moeizaam overeind gekomen en raakte de Golurk met een Water Gun in hoop hetzelfde te kunnen doen als de Dedenne, maar het had geen zin. De gigantische pokémon was er blijkbaar klaar mee en wilde de muis verslaan.

Kate’s hand sloot zich om een lege pokéball, de Dedenne zou nog een klap niet overleven. Het was al een wonder dat de muis nu niks had gebroken, al was hij niet op volle kracht geraakt door het feit dat de Golurk van richting moest veranderen. Ze moest iets doen en dit was de beste oplossing. Terwijl de Golurk zijn vuist liet neerkomen gooide Kate met al haar kracht de pokéball op de hand af. Mis. Verbijsterd staarde Kate naar de Golurk wie in volle glorie aanwezig bleef. Hoe.. hoe had ze in Arceusnaam kunnen missen? De Golurk was gigantisch! De pokéball was onder de vuist doorgeschoten en.. lag nu piepend op de grond. Had ze de Dedenne geraakt? De pokémon die net de 20 centimeter haalde? Oh well, dan was de muis tenminste veilig. Veel tijd om haar chaotische gedachten op volgorde te krijgen had ze niet. De Golurk had ook door dat hij niks had geraakt en haalde nu uit naar Noa. De Totodile wist de eerste vuist te ontwijken, maar was ook verzwakt door de aanvallen die ze al had opgevangen. Kate beet op haar onderlip en graaide nog een keer in haar tas, ergens had ze er nog een. En de Golurk vangen was dé manier om hem uit het gebied weg te halen. Vlak voor Noa werd geraakt wist de Ranger de lege pokéball te vinden en gooide hem tegen de gigantische pokémon aan – deze keer wel raak. De Golurk werd opgezogen door het ding en nu lagen er twee wiebelende pokéballen op de grond. Gespannen keek Kate naar de pokéball met Golurk. Toen klonk er een geluid achter haar en schrok ze zich dood. Tom keek haar met ontzag aan en verplaatste zijn blik toen naar de pokéballen.. alsof het zo ongelofelijk was dat iemand als zij een Golurk had weten te verslaan… soort van.

Moves used:

Vangpoging voor:

Dedenne* ♂ Lv 42 - 50 (Pot. 1)

Golurk* Lv 42 - 50 (Pot. 1)

De Dedenne bleef in de pokéball zitten. De Golurk niet. De gigantische pokémon brak uit het oranje ding wat hem gevangen hield en keek op de Ranger neer. De emotieloze ogen van het monster waren bijna spottend. Kate klemde haar kiezen op elkaar en verplaatste haar blik naar Noa. Ze was ervan op de hoogte dat ze gezelschap had, maar ze had geen tijd om aandacht aan Tom te besteden. De Totodile zou het nooit in haar eentje kunnen uitvechten. Tara was uitgeschakeld, Dahlia en Kye zouden zo goed als niks kunnen doen. Bella was extreem in het nadeel. Terwijl de gedachten koortsachtig door haar hoofd schoten kon Kate niet anders dan toegeven dat Hime de beste optie was. Hoewel de Ninetales ook een nadeel had tegen de Golurk zou ze tenminste nog wat schade kunnen doen. Maar ze had ook een klap opgelopen van de gigant.. wat als ze niet hersteld was? Een angstig geluid van Noa deed haar opkijken van haar gepieker. De Totodile had de pokéball van de Dedenne gered en werd bijna geraakt door de massieve vuisten van de Golurk. Ze moest iets doen!

+ V.S.

De Ninetales verscheen en liet een diep grommen horen toen ze de Golurk zag. Ze herinnerde zich de pokémon, ze herinnerde zich de pokémon heel goed. Zonder op een commando van haar trainer te wachten spuwde de zilveren vos een verzengende vlammenzee die de Golurk voor een moment helemaal liet verdwijnen. Noa wist aan het monster te ontspannen dook naast haar trainer op om de pokéball te geven. “Dankje Noa,” Kate keek de Totodile glimlachend aan. “Kun je nog verder?” Noa kwaakte luid en draaide zich weer om naar gevecht. Kate glimlachte, al verdween die meteen weer toen ze zag dat Hime werd geraakt door een Shadow Punch. “Aqua Tail,” droeg ze Noa op terwijl de Totodile naar voren snelde om haar teamgenoot te helpen. Terwijl de krokodil een sierlijk rondje draaide in de lucht om de Golurk vervolgens met een krachtige Aqua Tail te raken, blies Hime net een krachtige Inferno. Het vuur verbrandde het bovenste deel van de Golurk terwijl Noa’s staart de benen van de krachtige pokémon raakte. De Golurk liet voor misschien het eerst een geluid horen, een boos geluid. Waarschijnlijk kon hij het niet waarderen dat hij zo werd aangevallen en nu burned was.. het was wel waarschijnlijker dan een waarschijnlijk. Noa werd geraakt door een plotselinge Night Shade terwijl Hime een Magnitude niet kon ontwijken. De Golurk sloeg in op de grond waar de vos zich bevond en gaf de Ninetales nauwelijks kans op te ontsnappen. Hime siste boos en zocht een opening terwijl de super effectieve aanval haar raakte. Niks. En Noa kon haar niet helpen, de Totodile was onder invloed van de Night Shade en zag een of andere nachtmerrie. Of dat was wat de Ninetales dacht.

Een Waterfall van de Totodile gaf Hime de opening die ze nodig had om te ontsnappen. Noa wist sneller dan verwacht uit de Night Shade te komen en redde haar teamgenoot met de super effectieve wateraanval. De vos glipte tussen de massieve vuisten van de afgeleide Golurk heen en stelde zich een eindje verderop neer, klaar om aan te vallen. Net op tijd om te zien dat Noa van de Golurk werd weggeslagen met een krachtige Mega Punch. De vos siste en stormde weer naar voren. De Nasty Plot die ze uitvoerde versterkte de Fire Blast die ze recht op de borst van de Golurk afvuurde. Als het een kleine pokémon was geweest had de vuurbal vast gemist, maar aangezien de vijand bijna drie meter was, was hij niet zo moeilijk te raken. De impact van de aanval zorgde ervoor dat het monster een stap naar achteren moest zetten en Noa kon ontsnappen. De Totodile kwam naast de vuurvos te staan en keek grimmig richting de Golurk. De gigantische pokémon had zich weer hersteld en viel aan met een Mud-Slap. Noa kon de modder die hun kant op kwam ontwijken, maar Hime werd door het spul geraakt. Opeens was haar mooie, zilveren vacht niet meer zo zilver..

Woede vlamde op in de rode ogen van de Ninetales. Haar vacht. Zonder echt goed na te denken of op haar teamgenoot of trainer te letten stormde de vos naar voren. De ogen van de Ninetales gloeiden opeens een beangstigend donkerpaars en de Golurk werd omringd door eenzelfde kleurig aura. De massieve pokémon leek niks tegen de Hex te kunnen doen en keek alleen vol haar naar de vos. Hime gromde met een tevreden ondertoon en vervolgde meteen met een Feint Attack. De Golurk merkte dat hij weer kon bewegen nadat hij was geraakt door de aanval en liet zijn vuist neerkomen vlak naast de shiny. Magnitude. Hime had moeite haar balans te houden en viel voor een moment om, dit was een zware. Het gaf de Golurk de kans haar te raken met een tweede aanval, een High Horsepower. De vos piepte luid en probeerde uit alle macht te ontsnappen, dit was geen goed idee geweest. Toen de Golurk zijn vuist weer een beetje wegtrok draaide de Ninetales zich vliegensvlug om. Haar ogen gloeiden deze keer paars op en de Extrasensory zorgde ervoor dat de Golurk weer verstijfde – voor even in elk geval. Hime glipte weg en bleef hijgend bij haar teamgenoot staan. Noa keek de vos met schuine kop aan, ze had wel willen helpen, maar geen idee gehad wat ze moest doen. Hime was degene die zonder na te denken naar voren was gestormd.

De Golurk zette dreigend een stap naar voren, het duo opschrikkend. Maar hij viel niet aan, de gigantische pokémon voerde een Iron Defense uit. Het zou niet veel helpen tegen het vuur, maar wel tegen andere aanvallen. Gekleurde bolletjes zweefden richting het monster. Hime concentreerde zich uit alle macht op de Confuse Ray. Nu de Golurk een opening gaf wilde ze de kans niet aan zich vandaan laten gaan. De sinistere bollen cirkelden om de kop van het monster en het duurde niet lang of het was duidelijk dat hij confused was. De grote pokémon nam een dronken stap naar achteren en leek moeite te hebben met zijn balans. Hime gromde triomfantelijk en wisselde een blik met haar teamgenoot. Noa knikte vastberaden en schoot samen met de vos naar voren. De Golurk deed zijn best zijn tegenstanders te raken, maar had duidelijk moeite met het herkennen van wie wat was. Net zoals Tara viel hij eerst een boom aan, al draaide hij zich in de juiste richting nadat Noa hem raakte met een Surf. Hime gaf de Totodile een blik waar het ‘really?’ vanaf droop en deed een poging de gigant te raken met een Psyshock. Ze miste, door een rare, dronken maneuver wist de Golurk de aanval te ontwijken en voerde een gefrustreerde Stomping Tantrum uit. Alleen raakte het Hime niet, Noa ving de klap voor haar teamgenoot op. De Totodile was voor de Ninetales gesprongen en de vos beschermend tegen de super effectieve aanval. Want Hime zou niet meer zo lang volhouden als het zo door ging. Jammer genoeg Noa ook, ze vocht al een tijdje tegen de gigant, langer dan de zilveren vos. Uitgeschakeld zakte de krokodil tegen de grond en bleef daar liggen tot Kate haar terug riep. Noa had goed gevochten.. nu kwam het op Hime aan.

V.S.

Hime gromde naar de pokémon wie haar teamgenoot had uitgeschakeld en schoot naar voren. De Golurk was echter hersteld van zijn confusion en liet zijn vuist neerkomen in de zoveelste Magnitude. Hij leek goed te weten wat effectief was, dat was gevaarlijk. Hime gromde nog een keer laag en viel aan met een Payback. Een aanval met dubbele kracht aangezien ze net schade had opgelopen. Dat en het feit dat het super effectief was maakte het een erg slimme zet. Of Hime het ook zo had bedoeld was de vraag. De Ninetales maakte zich weer snel uit de voeten en probeerde achter de Golurk te komen om die daar aan te vallen. Sneller dan de zwarte Night Shade was ze echter niet. De vos werd geraakt en struikelde naar voren. De Golurk liet een triomfantelijk geluid horen en raakte de zilveren Ninetales genadeloos met zijn vuist. Hime wist echter een rare twist in de lucht te maken waardoor de klap minder hard aankwam. De vos kwam onhandig neer op haar poten en rende verder. Nu of nooit. De Golurk was nog steeds burned en zou langzaam schade oplopen. Als ze maar lang genoeg met de gigant vocht zou ze hem kunnen verslaan. Maar ze moest hem raken, en hard. Anders zou zij misschien het onderspit delven en wie weet wat het monster Kate zou aandoen. Zonder bescherming kon de Ranger niks, niet tegen een Golurk in elk geval.

Met een Faint Attack tackelde Hime de Golurk van achteren. De gigantische pokémon draaide zich zo snel hij kon om – wat redelijk langzaam was – en werd nog een keer geraakt door een Hex. Super effectieve aanvallen die er hopelijk voor zouden zorgen dat de energie van de gigant sneller op was. De Golurk haalde uit met zijn vuist, maar de aanval werd makkelijk ontweken door de lenige vos. Ha! Niemand kon haar makkelijk verrassen. Behalve de Shadow Punch die haar uit het niets raakte. Hime vloog een moment verrast door de lucht en kwam toen hardhandig op de grond neer. De Golurk had een schijnbeweging gemaakt en haar toen met zijn andere vuist geraakt. De Ninetales gromde boos naar haar tegenstander en ontweek met moeite een tweede vuist die op haar af kwam. De wilde pokémon speelde knalhard, dat was duidelijk. Hime stond hijgend overeind en kromp ineen toen haar kneuzingen duidelijk voelbaar werden. Nog meer van die klappen zou ze niet aan kunnen. Ze was nog gewond van de eerste keer dat ze de Golurk was tegengekomen en als het zo doorging zouden die verwondingen een stuk erger kunnen worden. Maar ze zou het wel halen! Ze was sterk! Ze moest wel. Voor Kate.

De Golurk leek te merken dat zijn tegenstander moeite had en besloot een zwakkere aanval te gebruiken. Zwak, maar super effectief. De Mud-Slap raakte de nu trage Ninetales en bedekten haar vacht voor de tweede keer met een niet erg charmante, bruine kleur. Haar vacht. Een nieuwe energiegolf ging door Hime heen toen ze merkte dat ze er ondertussen meer uitzag als een normale Ninetales dan de shiny die ze was. Een krachtige, werkelijk kwade brul kwam van de vos af terwijl ze naar voren stormde met alles wat ze had. Payback time. De niet zo shiny uitziende Ninetales raakte de gigant met alle kracht die ze kon opbrengen en het monster wankelde. Hij wankelde. Een half triomfantelijke, half wanhopige blik verscheen in de ogen van Hime. Ze was aan het winnen. Ze was aan het winnen! Ze vocht al zo lang tegen de Golurk, ze wist niet eens zeker meer of ze wel geloofde dat ze kon winnen. Maar ze moest winnen. Ze moest. De vos creëerde weer wat afstand tussen haar en haar tegenstander en vuur verscheen tussen haar tanden. Ze zou dit eindigen. Eindigen met een knal. Een krachtige Flame Burst vloog op de Golurk af, onvermijdbaar voor de gigantische pokémon. De vuurbal raakte het wezen tegen de borst en hij wankelde erger. Hij ging vallen. Recht op.. Hime’s ogen sperde zich wijd open toen ze merkte dat de bijna drie meter hoge pokémon begon te vallen… richting Kate. De blondine stond bijna direct onder de pokémon en zocht iets. Wat zocht ze? Een wanhopige piep verliet de bek van de vos. Ze zou nooit op tijd zijn…

De Golurk verdween. Verbijsterd staarde Hime naar de plek waar de Golurk net nog naar achteren aan het vallen was. Kate had de lege pokéball gevonden die ze zocht en tegen het monster aangegooid. Nu lag de bal wiebelend op de grond, voor de tweede keer. Een golf van opluchting trok door de zilveren pokémon en Hime stormde op haar trainer af. “Ben je oké?” vroeg Kate vermoeid aan haar pokémon toen op haar af kwam. De Ninetales stopte echter niet zoals ze verwachte en sprong. Hime raakte de blondine met haar overgebleven kracht en bleef op die liggen. Opgelucht en doodop, maar blij dat haar trainer ongedeerd was. Kate aaide de vos zachtjes over de kop terwijl ze naar de man keek die alles verstijfd had toegezien. Als de Golurk nu uitbrak mocht hij het regelen.

Vangpoging voor:

Golurk* Lv 42 - 50 (Pot. 1)

Moves Used: