[Patrol] Watch it fall slowly

De ander draaide zich vrijwel meteen om, om naar hem met een scherpe blik te kijken. Hij zou hem echt nog wat aan doen.. De ander liep naar hem toe om bij hem naar voren te buigen. Hij voelde de zachte hand van de ander over zijn kin gaan en zijn zachte lippen tegen de zijne te voelen voor een tedere kus. Maar dat gezicht van de ander maakte hem gewoon alleen maar meer. "Kom op Mellie~ Laten we samen in bed gaan en gewoon dit even vergeten hm?" klonk van de ander af, waarop hij de ander een volle bitch slap gaf en op stond. "Muk off." gromde hij boos, waarna hij weg begon te lopen. Gvd.

Uh... Hij kreeg een bitch slap? Ietwat geschokt legde de man even een hand op zijn wang en knipperde hij... Nou.... Wat? Dat had nog nooit gefaald bij de ander... Wat was dit? Waarom deed hij zo? Hij schelde hem uit en begon te lopen? heh... Hij gromde even en schoot recht waarna hij achter de ander aanliep met zijn 0.0 conditie. "Melvin wees geen klein kind verdomme!" zei hij boos grommend terwijl hij wanhopig de ander probeerde in te halen.

De ander begon achter hem aan te lopen maar hij carede niet. Totaal niet. "Melvin wees geen klein kind verdomme!" klonk er boos grommend. Hij liep alleen maar verder, hij wilde niet meer. Ugh. Wat hij echter niet door had, was dat er een auto om de hoek kwam met een groep rebelse tieners die dachten dat ze gewoon alles konden doen en boven Team Rocket stonden. Ze kwamen met volle vaart zijn kant op en zouden hem precies raken. Hij had het niet door natuurlijk, met zijn suffe boze kop. Dan lette hij niet meer op de omgeving.

Toen hij een scherp geluid hoorde van een luid loeiende motor werd zijn oog groot en versnelde hij plots verschrikkelijk veel. Zijn benen gierde het uit van de pijn, de inspanning, die hij plots leverde en hij sprong, duwde de ander weg en kwam al snel uit evenwicht waarna hij viel... maar nog voor de lange man met zijn lichaam de grond kon raken of zijn houding kon herstellen raakte de auto hem... En vloog hij enkele meters verder de baan op... Nog steeds bij bewustzijn keek hij kreunend op, ergens geluk hebbende dat hij niet onder de wi-... en de auto was door geraasd en reed aan hoge snelheid over hem heen waarop hij het uit gilde en zijn botten voelde kraken. Hoe dan ook bracht dit de auto in kwestie wat uit balans waardoor deze begon te slippen en met een luide knal tegen een gebouw tot stilstand kwaM. Trillend en hijgend probeerde matt zich op te duwen met zijn handen, zich er niet van bewust zijnde dat zijn benen in allerlei verkeerde richtingen stonden en bloed zich razendsnel een weg uit zijn lichaam vond.

En opeens ging het snel... Voor hij het wist werd hij opeens weg geduwd en het volgende wat hij hoorde was een klap. Gierende banden, een hardere klap.. Hij keek trillend op en toen hij de ander zag werden zijn ogen groot.. Nee... Nee.. Nee... Hij kwam overeind en sprintte naar de ander om met tranen in zijn ogen naar de ander te kijken. "Matthew... verdomme..." sprak hij met een trillende stem, waarna hij meteen een ambulance begon te bellen. één van de weinige dingen die wel midden op de avond nog mochten rijden over de straten, omdat ze niet zó onmenselijk waren. Hij gaf alles door en keek naar de ander om hem stevig te huggen.. "Matthew... gvd... gvd..." sprak hij half jankend tegen de ander, niet carend om de jongens in de auto.

Hij hoorde in de verte zijn naam en hij hijgde even luid, zijn lichaam beefde wat terwijl hij een hand probeerde op te tillen toen iemand zijn geschaafde gezicht van de betonnen grond afhaalde. Hij hijgde zachtjes, moeizaam, het deed pijn... Hij voelde de pijn nu.. langzaam... Nee... Het deed zoveel pijn... Zijn benen.. Hij kon zijn benen niet voelen, enkel de brandende pijn in zijn onderrug, en de verschullende wondes op zijn lichaam van het vliegen over de grond... Hij probeerde de ander aan te kijken.. Zijn ooglapje ook afgevallen tijndes het hele gedoe. Zijn werkende oog keek moeizaam rond terwijl de ander stilstond, wat niet vaak gebeurde. Hij hijgde luid en liet zijn hand zakken, het leven sijpelde langzaam uit hem met de seconde... Ondertussen waren de tieners luid gillen uit de auto gekomen en keken lachend naar de ander... Hun banden droegen zijn bloed, hun auto verbonden met zijn lijf via een rood, bloederig spoor. "Hah pranked!" zei een joch waarna hij zijn level 4 rattata op melvin afstuurde cause pranks.

Hij was zo verdrietig en boos tegelijk. Hij zoende de ander intiem en trilde even. "Matthew... Blijf bij me... Alsjeblieft.." jankte hij luid tegen de ander terwijl hij hem tegen zich aan hield. Toen hij de tieners hoorde gromde hij luid en pakte de pokéball van Lindo. "Flamethrower!" riep hij kwaad, waarop Lindo de rattata vol flambeerde. Hij care niet om het level. Hij wilde het dood hebben. De ambulance kwam de hoek al om gereden op volle speed en Mel zwaaide als teken dat ze daar waren. Please... Matthew... Hij trilde hevig en hield de jongen tegen zich aan.. gvd... gvd... Hij kon het niet aan, Matthew.. Matthew. Hij jankte gewoon hevig, zijn hoofd draaide, hij wist niet wat er echt gebeurde. Hij was gewoon... Zo geschokt. Hij kon niet meer dan janken.

Hij hoorde van alles toen zijn beeld weg was en er niks anders was en een ijzige stilte en gewoon niks. Hij jad teveel bloed verloren en was daarbij ook nog eens erg geschokt door de hevige pijn... Maar toen de ambulance er was werd hj er meteen in gegooid en afgevoerd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis... Waar hij bij aankomst meteen onder het mes werd genomen... Het duurde zeker nog uren, misschien zelfs een dag, voordat Matt zijn ogen langzaam opende. Zijn werkende oog keek langzaam rond terwijl zacht gekreun van zijn droge lippen afkwam... Uh

Al die tijd had hij in het ziekenhuis gewacht. Slapeloze nacht. Zijn schuld.. Het was zijn schuld.. Hij was dan ook aan het janken naast het bed van de ander. Hij haatte dit. Hij haatte dit zo hard. Als hij niet zo'n bitch was geweest was dit niet gebeurt en.. en... Verdomme... Toen hij zacht gekreun hoorde schoot hij overeind en keek hij naar de ander. "Matthew..." sprak hij jankend tegen de jongen, terwijl hij jankend naar hem keek. Hij wist niet zeker of de ander wel echt wakker was... Hij zag gewoon niks door zijn tranen.

Toen hij zijn naam hoorde probeerde hij zich meteen recht te duwen, wat niet lukte en met trillende armen had hij dus maar halve steun... Zijn ogen zochten alles af waarna hij de ander zag en even kreunend naar hem keek. "B... ben je ok?" klonk er moeizaam en met een droge stem van de ander af, duidelijk krakend... Hij had pijn, keelpijn... Alles deed eigenlijk pijn maar... Ah... Gvd... Hij zakte ineen en hijgde zachtjes, het deed pijn, ademen, hijgen, alles... en gvd... Praten ook... Dit was niet leuk...

De ander had zoveel pijn... door hem. Hij snikte en keek naar de ander... gvd.. "B...
ben je ok?" klonk er moeizaam, waardoor Mel even knikte en zijn hand vast pakte om er een kus tegen te drukken en zachtjes te snikken. Hij trilde even en hield de hand stevig vast... maar niet zo stevig dat het pijn deed ofc... Hij trilde even. "Je bent een idiot..." sprak hij snikkend tegen de ander, verdomme.

De ander pakte zijn hand vast en hij lachte even moeizaam en zachtjes naar de ander... het ded pijn, alles, nog steeds... Ze moesten die pijnstillers verhogen... please... Hij hijgde zachtjes en kreundeeven... "Je bent een idiot..." En hij lachte zacht.. "Ik ben zo moe..." klonk er zacht van de ander af terwijl hij zijn ogen wat sloot maar je kon duidelijk horen aan zijn ademhaling dat hij geen rsut kon vinden in de pijn... Tja, wat kon je eraan doen?

De ander bleef hijgen en kreunen... gvd... Het was pijnlijk om de ander zo te zien. "Ik ben zo moe..." klonk er zacht van de ander af, waarna hij zijn ogen wat sloot en Mel even knikte en hem langzaam aaide. Hij stond rustig op en zoende de ander even tegen zijn voorhoofd. "Ik dacht dat je dood ging..." sprak hij zachtjes met een trillende stem, waarna hij op zijn lip beet en slikte. "Ik hou van je..." vervolgde hij bijna onhoorbaar. Hij wilde gewoon dat de ander het wist... Nu hij zag hoe snel het voorbij kon zijn en... tja...

Hij voelde van alles maar door de pijn en vermoeihdied heen kon hij niet eens onderscheiden wat het was ofzo... "Ik dacht dat je dood ging..." Heh... Hij lachte even zachtjes... Hm... "Ik hou van je..." Heh... "Je hebt op z'n minst een vrachtwagen nodig om me dood te krijgen," kwam er moeizaam en heel traag uit waaarna hij gewoon terwug wat wegviel... Hij was nog zwak, lichtjes in shock en de medicatie leek weinig te helpen.. Dus het zou rusten zijn tot hij er wat meer bovenop kon komena

De ander lachte even zachtjes. "Je hebt op z'n minst een vrachtwagen nodig om me dood te krijgen," klonk er van hem af, waarop Mel zachtjes lachte. Hij keek naar de ander en toen naar de zak met vloeistoffen. Dat moest altijd gegeven worden met shock en bij veel bloedverlies, zodat het vocht weer goed kon aanvullen... Hij bleef bij de ander en aaide hem rustig, hij zou hem niet alleen laten. Nooit niet. Nooit meer zou hij hem alleen laten.