Don't Believe Me, Just Watch [+Lori Campbell]

Ayako zat verveeld op een bankje midden in de stad van Rustboro. Voor de gym hier was ze nog niet klaar, zoveel wist ze wel. Daarnet was ze immers naar binnen gestormd en werd ze meteen de deur gewezen, omdat haar pokémon nog niet op het goede niveau waren. Met haar wangen bol geblazen had ze het gebouw verlaten en was ze nukkig op een bankje hier gaan zitten, haar armen over elkaar gekruist en in gedachte bezig met hoe ze die persoon kon terugpakken op het afkraken voor haar team. Nog niet klaar? Ha! Ze had al drie gevechten met ervaren trainers achter de rug en alle drie verloren! Wie was hier nog niet klaar voor een gymgevecht? Ayako zeker niet. Die zou de vloer aanvegen met Rosanne! ... Dat was haar naam, toch? Of was het Anneroos? Annerox? Ah, wat maakte het ook uit. Namen hadden geen betekenis als je niet met ze kon vechten. Barst.

Om haar slechte humeur weg te krijgen, liet ze haar team tevoorschijn komen. Alle vier. Afgelopen week had ze een Vulpix gekregen van een willekeurig persoon omdat haar mod geen zin had om daar een verhaal omheen te verzinnen. Een baby Vulpix, wel te verstaan. En hij gedroeg zich net zo; als een ware puppy. Goku was de enige grumpy gecko van het team, maar op het moment was de brunette dat ook. De Treecko begreep haar frustratie en was het volledig met haar eens. Niet klaar. Tch. Hun moeders waren niet klaar geweest voor hun geboorte. Bam! Die zat! Ah, Shiftry, Ayako’s manier van denken had al invloed op hem.

Besluitend dat de beste remedie tegen een slecht humeur muziek was, haalde Aya haar Holocaster tevoorschijn en wilde net haar oortjes pakken... Totdat ze zich besefte dat ze die niet bij zich had. Stik, dat kon er ook nog wel bij. Die had ze natuurlijk thuis laten liggen en was ze dus voor eeuwig kwijt. Ach, dan maar hardop muziek draaien. Radio aan en hoppa! Het nummer dat momenteel draaide was al een coupletje bezig, maar Ayako herkende het meteen en ging er direct in op.

I’m too hot (hot damn)
Called a police and a fireman
I’m too hot (hot damn)
Make a dragon wanna retire man
I’m too hot (hot damn)
Say my name you know who I am
I’m too hot (hot damn)
Am I bad 'bout that money
Break it down

Het kon haar niks schelen. Ze zong gewoon hardop mee, er niet aan denkend dat haar stem misschien iets te schel was hiervoor. Ietsje maar. Chiara keek haar niet-begrijpend aan, want ze kon er niet bij dat haar trainer dit zomaar durfde. Desondanks keek de Eevee wel naar haar op, maar Aya was te druk bezig om dat op te merken. De enige die een probleem scheen te hebben met haar gezang, was Goku. Die hield zijn poten tegen zijn hoofd, precies op de plek waar zijn gehoorgang zat. En wat de rest van de mensen deden, dat ging natuurlijk al helemaal verloren aan het meisje.

We could be

immortals

Verveeld dwaalde Lori door de stad. Haar moeder had haar naar Rustboro gestuurd met de auto om een boodschap te doen, maar wat ze moest hebben was nou net uitverkocht geweest. Omdat de dag nog redelijk jong was en Lori thuis niet zo veel te zoeken had, had ze besloten om even verder te kijken en te zien wat er te doen was, maar tot nu toe was er geen bal aan. De winkels interesseerden haar niet echt, al kwam dat deels omdat ze niet de behoefte had om geld uit te geven vandaag. Ze kon wel een of ander restaurantje binnen wandelen, maar om nou in haar eentje te gaan dineren op het midden van de dag, was niet iets wat ze zou doen. Daarom dwaalde ze maar wat rond, op zoek naar iets interessants waar ze op in kon springen.

Tot haar verbazing duurde het niet lang voor ze iets interessants tegenkwam. Nou ja, ze hoorde het. Iemand had zijn of haar muziek op volume drieduizend gezet en speelde het nu af midden in de stad. Dit was niet bepaald het positieve ding waar Lori op had gehoopt, en ze wilde eigenlijk de persoon in kwestie vragen om het wat zachter te zetten, tot ze haar benaderde en door kreeg welk nummer er aan stond. Een goed nummer als dit kon ze moeilijk zomaar aan haar voorbij laten gaan. Daarom maakte ze een dramatische intrede door plotseling voor het meisje te springen en uit volle borst mee te zingen met de eerstvolgende zin van het lied:

“ Saturday night and we in the spot
Don't believe me, just watch!”
Enthousiast danste ze de bewegingen uit de videoclip van het lied mee. Dat er mensen stonden te staren kon haar niks schelen. Ze werd al vaak genoeg aangestaard door mensen die haar geslacht probeerden te begrijpen, en ze had vandaag ook nog eens een wat jongensachtigere dag dan anders. Het zag er vast heel verwarrend uit voor de gemiddelde mens.

Het duurde niet lang of een andere stem kwam boven die van haar uit. Ayako keek verbaasd op, waarbij ze een persoon in het vizier kreeg die net als de artiesten van dit lied danste. Ze was even verward over het geslacht van deze persoon – want ze kon niet meteen zien of het nou een jongen of meisje was – maar daar besloot ze maar weinig aandacht aan te schenken. Iemand had besloten om mee te doen en daar nam zij uitgebreid gebruik van. Ook de brunette sprong nu op van het bankje en begon mee te dansen, hoewel zij geen idee had hoe het dansje verder ging en de danspasjes bij de ander afkeek. Het ging een heel stuk slechter dan bij de vreemdeling, maar ook daar had ze geen oog voor. Ze had tenminste plezier.

Don’t believe me just watch
Don’t believe me just watch
Don’t believe me just watch
Don’t believe me just watch
Don’t believe me just watch
Hey, hey, hey, oh!

Er kwamen wat mensen om hen heen staan, nieuwsgierig naar wat er aan de hand was. Het waren er echter niet veel die interesse hadden, maar sommigen vonden het wel een leuk schouwspel. Je zag immers niet elke dag iemand dansen en zingen op de radio zo midden in de straat. Ayako grijnsde breed naar de toeschouwers; het deed haar namelijk goed om bij sommigen een glimlach te ontdekken. Dat vreselijke gevoel van daarnet? Dat was al compleet verdwenen.

We could be

immortals

De persoon, volgens Lori hoogstwaarschijnlijk een meisje, die de muziek oorspronkelijk had aangezet, scheen er geen problemen mee te hebben dat Lori besloot om mee te doen. Het gebeurde nog wel eens dat ze raar aangestaard werd, en hoewel dat nu ook gebeurde, was het niet door het meisje. Gelukkig had Lori geleerd om zich voor de negatieve aandacht af te sluiten, want zo kon ze genieten van niet alleen haar eigen plezier, maar ook dat van het andere meisje.
Lori kreeg door dat het meisje haar pasjes na probeerde te doen, en besloot daarom iets rustiger aan te dansen en instructies te geven. Ze hield het echter simpel, door alleen één, twee, drie aan te geven bij elke beweging die ze maakte, en dat vervolgens te herhalen, in de hoop dat het meisje haar na kon doen. Hopelijk begreep ze haar hints.

De vreemdeling(e?) had schijnbaar door dat Ayako de danspasjes bij de ander afkeek, want ze gingen langzamer dansen en gaven een tempo aan op het ritme van de muziek. Ayako kreeg hierdoor op haar beurt een brede grijns rond haar lippen, want het voelde heel goed om geholpen te worden. De brunette kopieerde de pasjes nu met meer gemak en wist ze uiteindelijk soepel mee te bewegen op de maat van de muziek. Ze had haar blik eerst op de persoon gericht, maar liet die uiteindelijk naar haar pokémon glijden. Azula probeerde de pasjes ook na te doen, al ging het haar nog slechter af dan bij Aya. Ze grinnikte even om de pogingen van haar Elekid en wierp Chiara toen een bemoedigende glimlach toe toen deze zachtjes heen en mee zwierde met de rest. Het was duidelijk dat de Eevee ook mee wilde doen, maar niet per se durfde. Gouenji gaf Goku een speels duwtje, maar meer dan een geïrriteerde staar kreeg hij niet. Dansen was nou eenmaal niet zijn ding. Net als vrolijk zijn.

We could be

immortals

Een vreemd gevoel van trots vulde Lori toen ze zag dat de brunette de pasjes begon op te pakken. Of dit betekende dat ze een goede leraar was, of het meisje snel leerde, dacht ze niet over na. Eigenlijk ging ze meteen van het eerste uit. Haar aandacht verplaatste van het meisje naar de Pokémon die ze om zich heen had, die de zwartharige eerder niet waren opgevallen. Eigenlijk was het best een goed idee om haar Pokémon ook even vrij te laten. Daarom stopte ze voor een kort moment met dansen, pakte ze drie Pokéballs van haar team tevoorschijn en wierp ze vervolgens in de lucht zodat ze allemaal genoeg ruimte hadden om te landen. Niet dat Taylor de ruimte nodig had, dus waren er nog maar twee die de grond in gebruik zouden nemen. Josh, die waarschijnlijk alleen maar in de weg zou liggen, en Patrick, waar Lori eigenlijk nog weinig van wist. Ondanks dat ze hem niet goed kende, begroette ze hem toch met een even brede glimlach als de andere twee. “Hey guys! Zin om te dansen?” De enige die als eerste echt enthousiast reageerde, was Taylor. Patrick keek alleen maar verward om zich heen, duidelijk nog niet gewend aan zijn nieuwe trainer, en Josh… wacht, lag Josh nou te slapen of verbeeldde Lori zich dat?

De vreemdeling stopte voor een moment met dansen en even vroeg Ayako zich af waarom dat was, totdat ze de drie ronde voorwerpen zag die de ander erbij had gepakt. Met een enthousiaste twinkeling in haar ogen stopte de brunette nu ook met dansen en keek afwachtend naar de pokémon die eruit gingen komen. Er verschenen niet veel later een Shuppet, Slakoth en... Treecko! Aya inhaleerde scherp en wees uitbundig naar de Treecko. “Goku, kijk!” riep ze naar haar eigen starter. “Familie!” De groene gekko rolde met zijn ogen, maar richtte toch zijn blik op de andere pokémon. Hij liep er onderzoekend op af en meldde toen een korte begroeting aan zijn medesoort. Ondertussen was de brunette bezig met fangirlen, zoals altijd. “Ik wist helemaal niet dat je een trainer was!” Wat wel gek was, want tegenwoordig had iedereen wel een pokémon en noemde iedereen zich een trainer. “Heb je nog meer pokémon?” vroeg ze vervolgens aan de zwartharige, de muziek totaal vergetend. Chiara keek haar nogal droog aan. Waar haalde het meisje al die energie vandaan? Azula lachte alleen maar om de uitdrukking van de Eevee. Deze probeerde de aandacht van de brunette te trekken, want ze was namelijk iets vergeten. Chiara keek haar verwachtingsvol aan zodra ze de aandacht had getrokken van Ayako, die eerst verbaasd naar de pokémon keek, maar toen leek ze het zich toch te beseffen. “Oh!” begon ze. “Ik ben Ayako! Aya is ook goed hoor. En dat zijn Goku, Azula, Chiara en Gouenji.” Ze wees uitbundig naar de pokémon die ze noemde en richtte toen haar bruine kijkers afwachtend op die van de vreemdeling.

We could be

immortals

Lori had niet verwacht om zo’n enthousiaste reactie op haar Pokémon te krijgen. Ze had zelfs niet echt verwacht dat er aandacht aan de wezens besteed zou worden, wat best wel onlogisch was aangezien Pokémon erg populair waren. De jonge vreemdeling had ook een Treecko, wat Lori al wel had gezien maar nooit echt tot haar was doorgedrongen. Ze vond het niet zo bijzonder, eigenlijk. De meeste trainers in Hoenn hadden één van de drie starter Pokémon, en hoewel Lori de hare niet aan het begin van haar ‘reis’ had gekregen, vond ze het vrij normaal dat ze er eentje had.

Toch grijnsde ze bij het zien van het enthousiasme van de ander en dat de Treecko van haar nu op die van Lori af stapte. Patrick’s karakter was nog vrij onbekend voor Lori en ze was erg nieuwsgierig naar hoe de ontmoeting zou verlopen, maar ze werd afgeleid door het meisje. Ze wilde haar aan de kant duwen om zich op de Pokémon te concentreren, maar besloot voor de iets socialere optie te gaan. Praten. “Oh, ik ben ook geen trainer. Ik ben ingeschreven als breeder.” Het verhaal dat ze eigenlijk een muzikant wilde zijn, liet ze maar achterwege. Misschien dat dat later aan bod kwam. “Ik heb ook nog een Carvanha, maar… Ja. Die kan ik beter even in de bal laten.” De grijnsde schaapachtig. “En jij? Is dit jouw hele team?” Geïnteresseerd liet ze haar blik over het viertal glijden. Het leek Lori een prima team.

Een hele stroom namen werd genoemd, en hoewel Lori best alles wilde onthouden, koos ze er voor om alleen haar best te doen om de naam van de trainster te onthouden. Ze wist dat als ze meer probeerde op te slaan in haar geheugen het fout zou gaan. Om de naam van het meisje te onthouden leek haar de meest sociale optie. “Lori is de naam,” begon zij nu aan haar voorstelronde. “Maar noem me alsjeblieft niet Lo. Deze drie toppers zijn Taylor, Josh en Patrick.” Ook Lori wees haar Pokémon aan bij het noemen van de namen. Taylor was de enige die echt reageerde op haar naam, door dichter naar Lori toe te komen en een ‘wassup’ blik op haar gezicht te zetten. Het spookje besloot vervolgens dat de Eevee van Ayako haar interesse had gewekt, en zweefde naar haar toe. Onderzoekend draaide ze een paar rondjes om haar heen, waarna ze voor haar bleef hangen, benieuwd of de Eevee ook interesse had in haar.

De persoon was geen trainer, maar een breeder. Net als Aria en Jeanne waren. Jirachi, wat had ze toch met breeders? Ze ontmoette de één na de ander. Niet dat het erg was, natuurlijk, want iemand met pokémon was gewoon interessant, of ze nu breeders waren of trainers. “Wat gaaf!” reageerde Ayako even enthousiast als altijd. “Ik ken nog een aantal breeders!” voegde ze eraan toe. Iets waar de vreemdeling waarschijnlijk niks aan had, maar dat kon de brunette natuurlijk niet weten. Eigenlijk wel. Maar ze was Ayako, dus dat waarschuwende stemmetje in haar achterhoofd ontging haar volledig. De persoon vertelde vervolgens dat ze ook nog een Carvanha hadden en de brunette wilde zeggen dat ze die ook wilde zien, maar toen er werd gezegd dat die beter in de bal kon blijven, vroeg Aya zich af waarom. Voor ze zichzelf echter voor schut kon zetten, realiseerde ze zich al waarom. Carvanha was een vis. Die kon niet op het droge rondzwemmen. Wat stom van haar.

Of dit haar hele team was. Ayako knikte enthousiast, tevreden over hoe uitgebreid het op dit was. “Yep!” reageerde ze dan ook. “Ik ben nog niet zo heel lang onderweg. ‘k Wilde vandaag de gym uitdagen, maar ik ben eruit geschopt!” Ze had een brede glimlach rond haar lippen ondanks dit nieuwtje, want er waren maar weinig dingen die Aya van haar goede humeur af wisten te brengen. Ze liet zich niet makkelijk het veld uit slaan. De vreemdeling stelde zich vervolgens voor als Lori en vanaf dat punt besefte het meisje zich dat de ander ook vrouwelijk was. Dat was immers een vrouwelijke naam, toch? Om er zeker van te zijn, besloot Ayako na het aanhoren van de overige namen toch nog even navraag te doen. “Dus je bent een meisje?” vroeg ze heel onschuldig, hopend dat ze de ander niet voor het verkeerde geslacht aan had gezien. Maar Lori was een meisjesnaam, dus dat kon haast niet misgaan. Was Goku niet bezig geweest met een andere pokémon, dan had hij zichzelf wel voor z’n kop geslagen om de abrupte vraag van zijn trainer. Ook Chiara hield zich nu bezig met de Shuppet van de andere trainer, waar ze vriendelijk een begroeting aan schonk en vervolgens vrolijk naar glimlachte.

We could be

immortals

Het enthousiasme van het meisje was even wennen. Lori was zelf een wat rustiger persoon ~~tenzij je haar favoriete track aanzette~~ en hoewel ze het best met zulke mensen kon vinden, moest ze altijd even rustig opstarten. “Ja, ik ken ook wel meer breeders,” reageerde ze droog. Natuurlijk kende ze meer breeders, want als je eenmaal in dat wereldje zat, dan moest je ook connecties leggen.
Vooral toen Ayako heel vrolijk vertelde dat ze de gym uit was geschopt hees Lori even een wenkbrauw op. Dat leek haar niet iets om vrolijk over te zijn, maar goed. Ze zou de tiener niet neerhalen omdat ze vrolijk was om zoiets. Ze overwoog wel om boos te worden toen ze vroeg of ze een meisje was, maar haar gezond verstand werkte snel genoeg om door te hebben dat ze er tenminste over nadacht. Vrijwel alle mensen gingen meteen ergens van uit. Zij vroeg het tenminste, en gaf Lori een kans om haar misschien wat bij te leren. “Nope. En ook geen jongen.” Ze gaf Ayako een kort moment om dit in zich op te nemen, en sprak toen verder. “Ik ben agender. Dat betekent dat ik niet thuishoor bij één van de twee meest voorkomende geslachten.” Lori was benieuwd wat voor reactie ze zou krijgen. Het viel haar ondertussen op dat de muziek over was gegaan op een ander nummer, maar het gesprek vond ze momenteel belangrijker.

De uitleg die ze kreeg was erg verwarrend. In het begin leek het haar logisch; Lori vertelde haar immers geen meisje te zijn. Maar toen er nog aan werd toegevoegd dat Lori ook geen jongen was, raakte Ayako zichtbaar in de war. Een verwarde, haast paniekerige blik kwam in haar ogen, want ze had de ander nu niet één, maar twee keer beledigd! En wat was dan het juiste geslacht om Lori mee aan te spreken...? Zoveel vragen, zo weinig antw– Oh, daar was er al één. Agender. Huh? Aya wist niet dat zoiets bestond. “Meest voorkomende...?” herhaalde ze op een verwarde toon. Nu, echter, was het al wat minder erg dan daarnet. “Hoe moet ik je dan aanspreken? Gewoon Lori?” vroeg ze toen aan de zwartharige. Zou dat niet irritant worden? Lori hier, Lori daar. Dat zou zelfs zij niet kunnen verdragen. Zelf was ze in ieder geval niet agender. Ayako was gewoon een meisje en daar was ze trots op! Al viel zij ook niet echt in het ‘normale’ spectrum, want ze vond meisjes een heel stuk leuker dan jongens. “Nou, zolang je maar trots bent!” bracht de brunette er eindelijk uit, haar verwarde bui nu wel over. Wat maakte het ook uit? Zolang iemand maar gelukkig was met hoe ze waren.

We could be

immortals

Het meisje raakte verward. Logisch, want voor iemand die er nog nooit van gehoord had, was agender waarschijnlijk iets heel bijzonders. Lori vond het zelf niet zo ingewikkeld meer. Ze was gewoon geen jongen en geen meisje. Ze was Lori. “Ik zou je wel een hele uitleg over alle geslachten willen geven, maar dan ben ik waarschijnlijk lang bezig en ik neem aan dat je liever iets anders doet.” Natuurlijk zou het Lori niet uitmaken als Ayako wel een uitleg wilde. Ze vond het alleen maar fijn om te weten dat de jeugd interesse had in het non-binary spectrum. “Lori is goed, ja. En je mag me best als meisje aanspreken, zolang je maar weet dat ik dat niet ben.” Misschien was dit nog steeds verwarrend voor Ayako. Voor veel mensen was het makkelijk, omdat ze alleen mannelijke en vrouwelijke voornaamwoorden wilden gebruiken, maar zo nu en dan was er iemand die neutrale voornaamwoorden wilde gebruiken. “Je kan me ook neutraal aanspreken met zij, hun, hen voornaamwoorden. Maar als je dat niet fijn vind, hoeft het niet.

Lori vertelde dat een hele uitleg over alle geslachten wel mogelijk was, maar dat ze dan lang bezig waren. Ayako fronste nadenkend, want ze wilde niet iemand buitensluiten, maar dat kon alleen als ze van de rest af wist. Een guide zou in dit geval dan wel handig zijn, maar als er niks anders op zat... “Nou, ik wil er wel graag over horen, hoor,” reageerde ze grijnzend. “’k Wil niemand beledigen...” Al had ze dat waarschijnlijk wel al bij Lori gedaan. Dat wilde ze echter voorkomen, dus misschien was Lori dan wel bereid om een uitleg te geven. Er werd haar verteld dat Ayako best de vrouwelijke voornaamwoorden mocht gebruiken als ze dat fijner vond, maar het meisje was nu al vastberaden om dat niet te doen en gewoon de juiste gebruiken. Gelukkig werd haar algauw vertelde welke het beste waren en besloot ze daar maar voor te gaan. “Oké,” sprak ze vastbesloten. Ze balde haar hand tot een vuist en staarde vastberaden voor zich uit. “Dan zal ik m’n best doen je daarmee aan te spreken!”

We could be

immortals

Ayako liet merken dat ze wel degelijk interesse had in een uitleg over de non-binary geslachten. Lori had dit niet verwacht. In haar ervaring had de jeugd meestal een wat terughoudende houding naar het onbekende. Tenzij het iets leuks was, en geslachten vielen daar meestal niet onder. Nu moest ze zeggen dat Ayako haar ook al aangenaam had verrast door de neutrale voornaamwoorden te willen gebruiken. Een kortbondige samenvatting kon vast geen kwaad.

Lori merkte dat nu de twee niet meer aan het dansen waren, de mensen om hun heen interesse verloren en weer door liepen. Er echt over nadenken deed ze niet, want ze bedacht zich wat ze wel en niet aan Ayako zou vertellen. Ze stapte naar het bankje toe en klopte op de zitting nadat zij er was gaan zitten, als teken dat de brunette naast haar plaats mocht nemen. “Oké, voor ik iets ga uitleggen wil ik weten hoeveel jij al weet,” begon Lori. Het zou niet nodig zijn om een heel verhaal aan te hangen als Ayako het allemaal al wist. Dan besteedde ze die tijd liever aan het uitleggen van iets minder bekends.

Lori liep naar het bankje waar haar Eevee en Vulpix zonet hadden opgezeten en ging erop zitten. Vervolgens klopte de zwartharige naast zich om duidelijk te maken dat Ayako daar ook mocht gaan zitten. Ze gehoorzaamde, huppelde op het bankje af en ging enthousiast erop zitten, klaar voor de uitleg die komen ging. Maar toen vroeg Lori naar de dingen die ze al wist. Waarschijnlijk maakte dat de uitleg makkelijker, maar veel dacht Aya er niet over na. “Nou,” begon ze, terwijl ze fronsend nadacht. “Ik weet dat jij agender bent... En ik weet dat ik meisjes mooi vind!” Oké, dat laatste had niet per se iets met geslachten te maken, maar misschien wist Lori daar ook nog het één en ander over uit te leggen. Wie weet hoeveel nieuwe dingen ze geleerd ging krijgen door dit gesprek. “En dat was het! ... Denk ik,” eindigde ze haar korte verhaal. Veel was het in ieder geval niet. En ja, de gebruikelijke dingen in het leven. Jongen, meisje, hetero... Maar dat soort dingen waren vanzelfsprekend.

Gesponsorde inhoud