[Quest] Watch, Dogs!

Vandaag was een langzame dag, merkte Sophia. Minder gemotiveerd dan normaal was ze vandaag begonnen aan het studeren en aantekeningen maken. Daarom was ze ook om half elf eigenlijk al klaar ermee. De warme zonnestralen die door haar open raam naar binnen schenen riepen haar als het waren om naar buiten te gaan. Ze beet op haar lip terwijl ze overwoog of dat wel een goed idee was. De meeste van haar mede studenten waren bezig met veldwerk. In dat opzicht liep ze erg achter en dat stoorde haar. Misschien was het vandaag tijd om eens te kijken op het bulletin bord. Voor de zekerheid pakte ze haar capture styler mee in haar tas en liep ze naar beneden. Je wist maar nooit of er eentje bij zat die beschikbaar was. Bij het bulletin bord bleef ze staan en wierp ze een blik op de openstaande advertenties. Twee voor een graduate ranger, twee zelfs voor volleerde rangers en een enkele voor een student ranger. Ze las vluchtig wat er op de advertentie stond. Meteen raakte een steek van bezorgdheid haar. Een mevrouw was haar jonge Lillipup's kwijtgeraakt in het bos. Arceus mocht weten in welke problemen ze konden raken. Er was geen twijfel over mogelijk. Deze moest ze aannemen.

Voor wat gezelschap onderweg maar voornamelijk voor wat morele steun had ze Hibiscus uit zijn bal gelaten. De Bayleef was dankbaar dat hij zijn benen even strekken kon. Vrolijk liep hij met haar mee aan haar zij, genietend van de zon die op zijn lichaam scheen. "Onze eerste quest samen" Mompelde ze opgewonden. Gezonde spanning gierde door haar lijf heen vergezeld met de vastberadenheid om de baby lillipups' weer veilig bij hun eigenaren te krijgen. Wat haar zorgen baarde was dat Petalburg Woods groot was en ze geen idee ervan had hoe lang de kleintjes al zoek waren. Dat zou ze maar moeten vragen. 'Bay?' Vroeg Hibiscus opgewonden. Sophia glimlachte en gaf hem een aai. "Yep! Wij tweetjes moeten een paar Lillipup zien te vinden die weg zijn gelopen in het bos, we moeten voort maken voor ze in nog meer problemen kunnen komen voor we er zijn" Voegde ze er plots dringend aan toe. Ze hoopte maar dat ze niet te ver weg gelopen waren.. en nu ze er eens over nadacht, hoe moest ze in hemelsnaam de beestjes vinden in een groot bos? Twijfel rees in haar op. Ze kon het niet helpen om te denken: Wat als er iets ernstigs gebeurd terwijl ze onder mijn zorg zijn? Hoe moet ik dat uitleggen... Sophia dwong zichzelf om niet zo donker te denken. Ze schudde haar hoofd. Nee, ik moet positief blijven! Ik ben een student ranger, ik verzin wel iets. Hield Sophia zichzelf voor.

Toen ze Petalburg Woods naderde zag ze al twee mensen staan bij de ingang die er vrij bang uit zagen. Aan hun voeten stond een groepje Herdier met twee kleine Lillipup. De vrouw, mollig met een hoed op haar hoofd die veel te groot voor haar was, waaierde er flink op los met een bont gekleurde waaier. Ze zag er uit alsof ze ieder moment flauw kon vallen. Naast haar stond een slungelige man die onder de takjes, bladeren en modder zat en erg verslagen leek. Bezorgd liep Sophia op hen af. “Pardon, u zijn de mensen die een oproep gedaan hebben aan de Ranger Academy voor de weggelopen Lillipup’s?” De vrouw wendde zich tot haar. “Och ja, onze lieve schatjes!” Bracht ze uit op hoge toon. “Mijn man en ik waren onze lieve Herdiers lekker aan het uitlaten, je begrijpt wel, pootjes even laten strekken en zo. Zeker onze lieve Mairilyn die zo veel zorg op zich neemt voor haar puppies kon wel even wat beweging gebruiken” De vrouw aaide een zenuwachtig ogende Herdier met een paarse strik over haar hoofdje. “Hier liepen we, genietend van de natuur en toen plots- plots!” De vrouw barsten in huilen uit. Sophia slikte en keek Hibiscus nerveus aan. O jee, de arme vrouw was helemaal overstuur.. “Toen vloog er een zwerm van die.. die onbeesten op!” Ze wees naar een Tailow die op een tak met zijn kop onder zijn vleugels lag te slapen. “en schrokken ze! Deze twee konden we nog net op tijd te pakken krijgen maar.. maar ..” De vrouw barste in hysterisch snikken uit. Haar man wendde zich tot haar en begon haar te troosten. Sophia voelde zich heel ongemakkelijk in de situatie. Ze wierp even een vluchtige blik op twee Lillipup die in slaap gevallen waren naast een van de Herdier. Sophia zuchtte. Ze dwong echter zichzelf om zich te vermannen en gewoon te vragen wat ze weten moest. “Hoe lang geleden is dit gebeurd?” Vroeg ze vriendelijk. “Een uur precies vanaf nu” Antwoordde de man met een blik op zijn horloge. “Ik heb nog gezocht met Philippe maar we konden niets vinden” Een van de grotere Herdier blafte teleurgesteld. “Zou u mij naar de plek kunnen brengen waar het gebeurd is? Vanaf daar nemen wij het wel over” Zei ze met een vastberaden knik naar Hibiscus die heel serieus keek. “Vind ze alsjeblieft” Huilde de vrouw die een van haar honden vastgepakt had en die snikkend tegen zich aanduwde. “Ik beloof het” Zei Sophia serieus en ze volgde de man het bos in.

Na een klein eindje gelopen te hebben kwam de man tot stilstand. Om hen heen op het pad waren er duidelijk tekenen dat er iets gebeurd was. Allerlei pootafdrukken en strepen in het zand. Takken en bladeren die verspreid lagen. De man wendde zich tot Sophia. “Hier is het gebeurd.. we hebben gezien dat op zijn minst twee die kant op gingen-” De man gebaarde naar een plek links van Sophia. “Buiten de twee die we hebben kunnen vangen op tijd zijn er maar liefst vier vermist in totaal” Sophia trok een gezicht. Vier! Dacht ze koortsachtig. Vier verschillende richtingen zouden ze op gegaan kunnen zijn. Vier! Hibiscus liep over het pad opzoek naar aanwijzingen. Sophia hoopte dat de twee die zo te zien links van haar waren gerend bij elkaar gebleven waren. Helaas waren er te veel andere sporen om goed te kunnen zien waar hun weg zich vervolgd had. “Maakt u zich geen zorgen, meneer, wij vinden ze wel” Het kon een leugen zijn, wist Sophia, maar ze weigerde om met lege handen thuis te komen. Al moest ze de hele nacht doorzoeken! Vastberaden knikte ze en wenkte Hibiscus. Het beste wat ze doen konden was het pad afzoeken naar andere sporen. Niet voor niets had ze al die jaren met haar vader gekampeerd waarbij ze zo veel mogelijk leerde over de natuur, inclusief spoorzoeken. Al kon ze wel wat hulp gebruiken nu. De sporen die de man en zijn Herdier achter gelaten hadden op de zoektocht naar twee van de vermiste pups had er voor gezorgd dat hun sporen gedeeltelijk overschaduwd waren. De man keek Sophia hoopvol aan en knikte. “Ik zal op jullie terugkomst wachten bij de ingang van het bos” Sophia knikte beleefd. De man gaf ook een knikje en liep terug het pad af. Eenmaal alleen gelaten wendde Sophia zich tot de zijkant van het pad. Ze kon enkele kleine pootafdrukken onderscheiden. Met een zucht zakte ze door haar hurken en zag dat het gras platter was hier, alsof iets kleins zich had geprobeerd er doorheen te werken. Ook waren er nog andere sporen die zij niet herkende. Bezorgd stond ze op en liep ze terug naar de plek waar de man gezegd had de twee kleintjes te zien verdwijnen. Veel sporen en platgetrapt gras lagen kris kras over de plek heen. Niet de beste aanwijzing maar het was beter dan niets. Ze volgde een eindje het pad af hoe de sporen liepen en kwam tot de ontdekking dat er inderdaad twee sporen, dicht bij elkaar, onder een struik verdwenen. Moeizaam baande ze zich een weg door de dichte begroeiing en tot ze aan de andere kant van de struik uitkwam. Ze bukte en veegde wat bladeren opzij. Tot haar opluchting zag ze nog meer sporen. Dezelfde als diegene die de struik in leidde. Ze waren hierlangs gekomen. Boven hen schreeuwde een Taillow toen die overvloog. Hibiscus zocht samen met haar mee naar sporen, voorzichtig tredend om niet eventuele aanwijzingen te verwoesten. Hij was al mee geweest op kampeertripjes voor een groot deel van hun leven samen en wist dus wel waar hij op letten moest en op wat niet. Hij had iets gezien en volgde het terwijl Sophia op iets anders aflipe. Ze fronste en zakte opnieuw door haar hurken toen ze een klein, rood vlekje op een blad zag zitten. Bloed! Het was een klein druppeltje maar en volgde de sporen van de pups! Sophia kwam haastig overeind en volgde het spoor. Die leidde dieper het bos in. O nee, als een van de kleintjes gewond was dan moesten ze dus aangevallen zijn door iets. Zenuwen dreigde de kop op te steken maar Sophia onderdrukte ze. Nee, nu mag ik niet bang zijn! Dit gaat om vier leventjes die ik vinden moet, ik mag nog niet bang zijn Sprak ze streng tegen zichzelf. Een kreet van Hibiscus trok haar aandacht. Ze volgde het geluid van zijn stem terwijl ze goed oplette of ze aanwijzingen zag van een worsteling of iets. Het leek er op dat iets de pups achterna gezeten had. Iets waarvan er meer waren geweest. Sophia duwde de bladeren opzij en stapte een kleine open plek op. Klein omdat ze bijna meteen bij de rand van een kleine afgrond stond. Geschrokken stopte ze in haar pas en gluurde ze over de rand. Het zou een kleine val zijn.. maar hoog genoeg om botten te breken, of erger! Hibiscus stond rechts van haar en gebaarde bezorgd naar iets beneden. Sophia volgde zijn blik, haar adem stokte. Op een klein plateutje, drie en een halve meter naar benden ongeveer lagen de twee Lillipup. Eentje had wat bloed aan zijn vachtje zitten en de ander jankte klagelijk toen hij Sophia zag. “Hemel!” riep ze uit en ze rende naar de rand. Klagelijk begonnen de pups te roepen. Er was geen manier dat ze beneden kon komen zonder zelf ook vast komen te zitten. Daarbij betwijfelde ze of het plateau hen drieën dragen kon. Wonder boven waren ze daar op gevallen.. ze wilde niet er aan denken wat er anders gebeurd zou zijn. Verloren keek Sophia om zich heen, bedenkend wat ze doen kon. “Hibiscus, probeer met je roede er bij te komen” Hibiscus knikte en reikte met zijn roede naar beneden. Het was te kort! Hibiscus keek Sophia ongelukkig aan. Sophia keek ongelukkig terug. O nee.. wat nu? Misschien met een tak! Ze schudde haar hoofd. Nee, de pups hadden niet genoeg kracht om de tak lang genoeg vast te houden. Stel dat ze halverwege los lieten. Angstig keek de roodharige om zich heen. Een langzame Wurmple zat op een tak en was op weg naar een groot eikenblad. Sophia wist dat deze beestjes veel in dit bos voorkwamen. Ze had gelezen dat ze een soort plakkerig draad konden creëren en zo naar een boom gingen die ver weg stond. Pas toen leek ze zich te realiseren waarom ze eigenlijk op dit moment in het bos bij een afgrond stond, neerkijkend op baby pokémon in nood. Ze was een ranger in opleiding. Ze moest zich ook maar eens gedragen naar eentje. Dus pakte ze de capture styler en richtte ze hem op de nietsvermoedende Wurmple. “Oké.. ik moet alleen maar hier drukken en-” een gekleurde lijn verscheen en schoot langs de Wurmple heen. “Richten en een rondje maken” Sprak ze hardop zoals ze geleerd had. De Wurmple keek verbaast om en tegen de tijd dat ze het rondje gemaakt had was de capture gelukt! “Hibiscus, wil je die dikke tak afbreken?” Hibiscus sloot zijn roede om een dikke tak en brak die met hulp van zijn gewicht af. Sophia liep naar het rode rupsje toe en keek hem vragend aan. “Wurmple, ik heb je hulp nodig. zou jij op die tak willen gaan zitten?” Hibiscus hield hem omhoog met zijn roede. Ze pakte hem voorzichtig op en zette hem op de tak. Daarna liep ze samen met de pokémon naar de kleine klif. Eenmaal op de tak wenkte ze Hibiscus. “Oké, reik die tak over de afgrond Hibiscus, Wurmple, zou jij de Lillipup met een String Shot kunnen omwenden en naar boven halen?” De Wurmple pakte zich extra goed vast op de tak en spoot een dikke straal naar beneden. Die plakte meteen aan een van de pups vast. Een dikke klodder breidde zich uit over de rug van een van de Lillipup. Sophia ging op haar buik liggen met haar armen over de rand, klaar om de eerste op te vangen. “Goed, trek hem nu maar omhoog” Wurmple had moeite met de draad omhoog te krijgen maar wist met een krachtsinspanning hem hoog genoeg te krijgen dat Sophia haar lange armen er bij konden. Ze sloot haar handen om het kleine schepseltje en zette hem veilig op de kant naast Hibiscus. Hetzelfde deed ze met de tweede toen Wurmple met moeite hem omhoog kreeg. Toen ze de laatste in haar handen had kroop ze terug de kant op en zette ze haar neer naast haar broertje. Hibiscus legde de tak weer neer waar de Wurmple nog op zat. Dankbaar keek Sophia hem aan. En vervolgens laat je de gevangen pokémon weer terug de natuur in na dat hij zijn taak volbracht heeft. Dacht ze mentaal zoals ze in het boek gelezen had. “Dankje wel voor je hulp, Wurmple, je kunt weer gaan” Wurmple knikte blij en kroop weer naar een van de bomen. Sophia nam de kleinste Lillipup  op haar schoot en onderzocht haar. Een beetje bloed kleefde aan haar elleboogje. Zo te zien zat er een klein wondje op. Sophia pakte haar tas erbij en zocht naar een kruidenmengsel van duizendblad. Het hielp wondjes met genezen en zou voldoende zijn om de kleine verwonding van de Lillipup te weerhouden van infectie of viezigheid wat er in kon komen. Ze pakte het flesje uit haar tas en smeerde een klein beetje op haar vinger. Onrustig bewoog de Lillipup in haar armen. “Rustig maar, dit zal je helpen” Zei ze op een sussende toon. Als vanzelf liet Hibiscus het grote blad dat op zijn hoofd groeide trillen waardoor er een zoete en tegelijk gekruid aroma de lucht in werd afgegeven. The aroma wafting from the leaf-like growths around its neck has a spicy scent, and exhibits various beneficial effects on itself, nearby people, or Pokémon who inhale it. The fragrance has a combination of energizing, stimulating, and healing effects. Herhaalde ze mentaal met een glimlach. De Lillipup scheen door de geur wat te kalmeren. Sophia eveneens toen ze het rook. De gekruide geur had een kalmerend effect op haar zenuwen die momenteel nog scherp stonden van de maneuve van net. Ze verbond het wondje met een klein verbandje die ze altijd bij zich had en zette de Lillipup bij haar broertje op de rug van Hibiscus. “Twee gevonden, nog twee te gaan” Zei Sophia vastberaden al voelde ze hoe bij dat vooruitzicht de onzekerheden weer begonnen op te spelen. Nog onder de invloed van Hibiscus’ zijn kalmerende aroma volgde ze had pad dat ze genomen hadden tot ze uiteindelijk weer terug kwamen op de weg waar het begonnen was. Weer terug op het pad liep ze naar het enige spoor dat ze had kunnen vinden nog. Ze kon maar beter gelijk achter die aangaan, hoe meer tijd ze verdeed hoe groter de kans dat de overige Lillipup verder en verder weg van hen kwamen. “Laten we opschieten” Zei ze tegen Hibiscus. De twee Lillipup op de rug van Hibiscus keken nieuwsgierig naar wat er aan de hand was allemaal maar leken te moe om van zijn rug te willen springen. Eentje geeuwde breed. Ach, het waren tenslotte nog maar baby pokémon.. als het echt moest kon ze er twee in haar open tas leggen, eentje zelf dragen en de laatste eventueel aan Hibiscus geven. Na twintig minuten een spoor gevolgd te hebben naar een boom leek het plots op te houden. Verrast door dit fenomeen bleef Sophia even staan en keek ze om zich heen. Ze luisterde ingespannen of ze iets hoorde. “Misschien had ik hun namen moeten vragen.. dan kon ik tenminste roepen” mompelde ze met een frons. Nogmaals bukte ze zich en keek ze naar de sporen. Ze waren een beetje uitgeveegd .. maar ze schenen gewoon te stoppen daarna. Alsof iets hem opgepakt had en weggedragen had. Was het een Taillow geweest? Of een Swellow? Sophia keek omhoog alsof ze verwachtte een aanwijzing te zien. Niets wees er op dat er iets mis was geweest. Een van de pupjes op Hibiscus rug slaakte een hoog kreetje. Even later klonk er, heel ver weg, een antwoord. Een klein blafje, onmiskenbaar ook van een Lillipup. Sophia draaide naar het geluid toe. Ze duwde een kluit varens opzij die effectief een hol onder een boom uit het zicht hadden onttrokken. Ze zag dat de plant beschadigd was, alsof iets er langs gestreken was. “Hallo?” Riep ze voorzichtig het gat in. Een zacht gepiep antwoordde. Sophia ging op haar knieën zitten en tuurde in het gat. Het was te donker om goed te zien. Op hoop van zegen stak ze haar hand er in, en tenslotte haar arm tot haar elleboog.. maar hij kon nog verder. In een pijnlijke positite ging ze door tot haar vingers op iets zachts stuitte. Geschrokken trok ze een eindje terug maar stak haar arm weer verder. Iets nats duwde er tegen aan gevolgd door een tongetje. Ze streek haar vingers door de vacht van het wezentje. Haar vingers tastte de omgeving er omheen af. Hij zat achter een paar van de wortels verstopt. Moeizaam duwde ze haar arm zo ver als het maar kon de boom in en reikte achter de Lillipup. Met moeite wist ze hem een eindje naar voren te halen. Koppig probeerde hij terug te duiken naar zijn schuilplekje maar Sophia greep hem in zijn nekje. “Sorry kleine vriend” Verontschuldigde ze zich toen ze hem  tevoorschijn haalde. De donker bruine Lillipup zat onder het zand en modder maar oogde niet gewond. Voorzichtig checkte ze hem na. Met een uitdagend gepiep hapte hij in haar vinger. Ze stond op en haalde opgelucht adem. “Dat waren er drie” Zei ze hardop. Toen de andere twee Lillipup hun nestgenootje zagen piepte ze allebei opgewonden. Kwispelend met hun kleine staartje. “Kom hier jij” Zei ze zachtjes tegen de Lillipup en ze hield hem in haar armen. Ze keek Hibiscus opgelucht aan die ook blij keek. “Laten we terug lopen, we moeten de laatste nog vinden voor het donker word” Als het donker werd zou het pas echt moeilijk worden hem te vinden. Het bleek nog lastig om de Lillipup in bedwang te houden. Blijkbaar wilde hij liever rond rennen en spelen met de andere dan rustig in haar armen wachten. Uiteindelijk toen hij met zijn scherpe puppy tandjes in haar vinger beet stopte ze. “Hey, doe eens niet” Mopperde ze en ze gaf hem een klein tikje op zijn neus. Het tikje was zacht en deerde hem niet echt. Hibiscus kwam op haar af en tikte haar aan met zijn roede. Vervolgens wikkelde hij een van de pups in zijn roede en hield hem tegen zich aan. Zijn andere roede wiegde hij heen en weer voor de pup, die meteen er mee wilde spelen. “Oh, Hibiscus weet je zeker dat je voor drie puppies zorgen wilt?” Zei Sophia met een verontschuldigende blik in haar ogen. Hibiscus knikte plechtig en zei ‘bay’. Sophia aaide hem over zijn hoofd en liep weer door. Hibiscus was net als zij altijd zo zorgzaam en hij had een geduld voor tien.. ze kon zich geen betere partner wensen op deze trip. Met een flauwe glimlach keek ze hoe de twee Lillipup op zijn rug nieuwsgierig toekeken hoe hun broertje bezig werd gehouden door de roede van Hibiscus. Je zou bijna vergeten in wat voor situatie ze zaten. Sophia zuchtte en keek naar de lucht terwijl ze zich afvroeg waar de laatste Lillipup zitten zou. Ze had al genoeg tijd verdaan met deze drie vinden en redden.. ze hoopte maar dat de laatste ongedeerd was.

Eenmaal weer aangekomen op het pad begon Sophia meteen met het zoeken naar het vierde en laatste spoor. Ze liep eerst een heel eind het pad op, links en rechts zoekend tussen de verschillende sporen. Ze zag verscheidene sporen maar niet die van een Lillipup. Na een vrij eind gelopen te hebben zocht ze de andere kant van het pad af. Hij kon niet super ver gerend zijn aangezien ze zo snel verdwenen waren dat de eigenaren hem niet meer hadden gezien. Als hij niet naar voren was gerend was het mogelijk dat hij een eindje terug gelopen was en daar het bos in gegaan was. Met die gedachten in haar achterhoofd liep ze langs Hibiscus die de drie pups op de grond gezet had en ze in de gaten hield. Sophia zocht links van het pad terwijl ze een eindje terug liep. Uiteindelijk stopte ze toen ze meende een kleiner spoor het pad af te zien wijken. Ze hurkte en bekeek hem. Ze volgde hem een klein eindje het pad af voor ze er zeker van was. Hij kriskraste alle kanten op maar was onmiskenbaar van een Lillipup. Ze keek even achterom naar Hibiscus. Misschien kon hij maar beter alvast terug naar de ingang van het bos lopen en de drie wildebrassen bij de eigenaar afleveren. “Hibiscus, ga maar alvast naar de ingang van het bos! Dan kan je de puppy’s naar hun eigenaar brengen” Riep ze. Even later kwam Hibiscus in het zicht. Hij had twee pups weer op zijn rug gezet en hield de ander in zijn roede. “Bay?‘ Vroeg hij vragend. Sophia knikte vastberaden. Als er iets gebeurde nu kon ze zo de drie Lillipup weer kwijt raken en dat mocht absoluut niet gebeuren. “Ik red het wel in mijn eentje, ga nu maar!” Hibiscus aarzelde nog even maar liep toen op een voorzichtig drafje weer het pad op, in de richting van de ingang van het bos. Sophia haalde diep adem en draaide zich ook om. En nu nog de laatste Lillipup vinden.. Het spoor van de Lillipup was een chaotische. Hij ging kris kras alle kanten op, zigzagde, onder dingen door of over dingen door. Het leek wel alsof hij ergens door achterna gezeten was. Dan zou hij dus zich ergens verstoppen zoals de vorige Lillipup of zou hij nu ver weg zijn en ergens rondzwerven. Sophia begon zich zorgen te maken. Uiteindelijk na het spoor te hebben gevolgd voor tien minuten en hem zelfs te zijn kwijt geraakt een paar keer moest ze even stoppen. Het liep erg bergopwaarts en ze begon buiten adem te raken. Ze stopte nogmaals om op adem te komen, leunend tegen een boom. Het spoor kon nog eindeloos doorgaan.. en wie weet wat ze vond.. of hoe ver hij was. Bezorgd dwong ze zichzelf door te lopen. Op adem komen later, eerst de Lillipup redden! Haar aandacht werd echter getrokken door een zwerm Taillow. Enkelingen zaten in de boom te slapen en andere keken nieuwsgierig naar beneden. Plots kreeg ze een idee. Ze pakte haar capture styler en richtte. Toen ze de tol afvuurde vlogen ze op en verbrak diegene waar ze op gericht had meteen de lijn. Hij landde op de grond. Sophia vuurde hem nogmaals af en begon zo snel als ze kon hem om de Taillow heen te draaien. De Taillow vloog op en verbrak de lijn met een slag van zijn vleugels. Boos krijsend richtte hij zich op Sophia en vloog hij op haar af. Ze dook opzij met een kreet en bedekte haar hoofd met haar armen. “Hemel!” riep ze uit toen de Taillow weg vloog. Dat ging niet zoals gedacht.. maar ze moest toch echt eentje hebben als ze de Lillipup voor het einde van de middag vinden wilde. Dus ging ze vastberaden achter eentje aan. “Hibiscus, waar ben je als ik je nodig heb ..” Dacht ze boos op zichzelf. Uiteindelijk vond ze weer een Taillow. Deze was alleen en lag te slapen. Hij had haar niet opgemerkt. Voor ze de tol afvuurde besloot ze eerst gebruik te maken van haar omgeving. Ze was alleen zonder Hibiscus dus moest ze vindingrijk zijn! Ze pakte een grote tak die afgebroken was en nog allerlei bladeren aan de takken had. Ze vuurde de tol af en hief de tak op. Toen de Taillow op wilde vliegen haalde ze de tak naar beneden. Geschrokken week hij uit en was de Taillow gedwongen te landen. In die tijd kon ze de tol succesvol om hem heen krijgen en hem vangen. Buiten adem en met een lame arm liet ze de tak los. Ze pakte een foto van de Lillipup die ze van de vrouw gekregen had en liet hem aan de Taillow zien. “Taillow, zou je mij willen helpen en in de lucht zoeken naar een pokémon die hier op lijkt?” Ze tikte met een vinger op de Lillipup’s. De Taillow nam de figuurtjes op de foto in zich op en knikte toe. Met een kreetje vloog hij omhoog. Sophia kon nu niets anders doen dan het spoor weer opzoeken, als ze die vinden kon.

Na een tijdje gelopen te hebben begon Sophia ongerust te raken. Taillow was nog niet terug.. had ze het fout gedaan? Had ze de capture niet goed gedaan en was hij dus niet gevangen geweest? Misschien was hij wel weggevlogen. Ze keek omhoog toen ze een kreet hoorde. De Taillow kwam aanvliegen, luid kwetterend. Hij had wat gevonden! “Leid de weg!” Riep ze terwijl ze gehaast achter hem aan rende op de oneven bosgrond. Ze struikelde meerdere malen en moest zich dan gauw vastpakken aan iets om niet te vallen. De Taillow bleef nog net binnen haar gezichtsveld. Struikelend en vallend wist Sophia een grote boom te bereiken waar de Taillow rond bleef vliegen, roepend. Hijgend kwam ze tot stilstand en nam ze de boom in zich op. Geschrokken deinsde ze achteruit toen ze zag dat die vol zat met Taillow.. ze zag zelfs een Swellow zitten. En daar, verstopt tussen de wortels uit het zicht van de vele vogels, zat een Lillipup. Angstig keek hij naar buiten. Sophia wilde naar hem toegaan maar durfde zich niet te verroeren. Ze wist niet welke Taillow ze gevangen had, ze leken allemaal op elkaar. De Lillipup kwam tussen de wortels vandaan toen hij haar zag. Sophia zette een stap om hem te helpen. De Taillow schoten van de takken af en doken op haar neer. Sophia gooide zichzelf naar de pup toe en hield hem beschermend tegen haar lichaam terwijl ze zich over hem heen boog. Tientallen pijnlijke snavels pikte haar overal waar ze maar raken konden. Sophia kreunde en pakte de Lillipup op. Ze begon te rennen, slaand met haar vrije arm om de Taillow weg te krijgen. Ze merkte dat na veel rennen de groep kleiner werd maar de meest vastberadenne bleven haar volgen. Haar voet bleef ergens achter haken en ze viel voorover. De Lillipup rolde door het gras en kwam een eindje voor haar neer. De Taillow doken er meteen op. “Nee!” Gilde Sophia en ze sprong op. Een barriëre verscheen plots over de Lillipup en Sophia heen. De Taillow kaatste er op terug en vlogen gedesoriënteerd een eindje opzij. Vanuit de struiken kwam Hibiscus gerend. Die had dus de Reflect aanval gedaan! Sophia was nog nooit zo blij hem te zien. Dreigend ging hij voor de Lillipup en Sophia staan. Om een punt te maken schoot hij veelgekleurde, scherpe bladeren op de vogels af. Die vlogen kwetterend weg tot er nog maar eentje over was. Die vloog een beetje onbeholpen boven hen. Sophia realiseerde dat dit de Taillow moest zijn die zij gevangen had. “Dankje wel dat je mij naar Lillipup geleid hebt, je kunt gaan” Zei ze met een bevende stem. De Taillow knikte dankbaar en zoefde achter zijn familie aan. Met bevende handen pakte Sophia de Lillipup op, die erg geschrokken leek, en vloog Hibiscus om de hals. “Dank je wel dat je ons gered hebt!” Bracht ze uit. Hibiscus wreef liefdevol met zijn kop tegen Sophia’s wang en slaakte een opgeluchte ‘bay! bay!’ De Lillipup in haar armen bewoog moeizaam, geperst in een knuffel tussen de twee. Vluchtig liet ze Hibiscus los en nam ze de pup in zich op, zoekend of hij wondjes had of iets. Wonder boven wonder had hij enkel wat schaafwondjes op zijn rug maar was hij verder ongedeerd. Sophia voelde zich duizelig van alle spanning, hoogtijd om terug te keren.

Na wat een eindeloze tijd leek bereikte Sophia dan toch eindelijk het einde van het bospad. Ze zag de man al opdoemen die bij de ingang stond, Herdier aan zijn voeten vergezeld door vijf Lillipup. Haar benen waren moe en haar voetzolen deden zeer maar Sophia begon wat sneller te lopen, aangemoedigd door het feit dat de quest nu voltooid was. “Hier is hij dan, de laatste” Zei ze zachtjes en ze gaf hem aan de man die hem dankbaar over nam. De Herdier aan zijn voeten blafte opgewonden en likte haar pup uitbundig toen de man hem neerzette. “Hemeltje, kind, wat is er met jou gebeurd?” Vroeg de man. Sophia haalde haar schouders op. “Ik ben .. gevallen toen ik aan het rennen was” Loog ze. Ze glimlachte niet echt overtuigend waardoor de man haar vreemd aankeek. Hij ging er niet op door echter toen hij naar beneden keek. “Je hebt ze terug gevonden, lieve kind. We zijn je eeuwig dankbaar. En Mairilyn nog wel het meest” De Herdier blafte dankbaar en kwispelde uitbundig toen Sophia bukte om haar achter haar oor te aaien. “Voortaan denk ik dat ik maar niet meer met de pups naar een bos ga zonder halsbandjes en een lijn, dit mag nooit meer gebeuren” Zei ze man met een berouwvolle uitdrukking. Sophia keek hem meelevend aan. “Het kon iedereen gebeuren, meneer”. Hij krabde ongemakkelijk aan zijn achterhoofd en zuchtte. Hij zag er enorm moe uit. “Gelukkig kunnen mijn vrouw en ik weer slapen vannacht..” Hij schudde haar de hand en keek haar vol dankbaarheid aan. “Bedankt, als er ooit iets is wat wij kunnen doen.. assisteren met officiële ranger zaken en zo, hier is ons telefoonnummer” Sophia stak haar hand op en schudde haar hoofd. “Het is al goed meneer, wij zijn er juist om mensen zoals u te helpen. Niet andersom” Zei ze met een verontschuldigende glimlach. De man knipperde en stak het nummer weg. Met een glimlach pakte hij alle pups op in zijn armen. “Hartstikke bedankt, .. uh” “Sophia Benett” Zei ze beleefd met een glimlach.