When you find yourself lost[Open]

Na een goede nachtrust was ze dan uiteindelijk vertrokken uit Petalburg City naar de Petalburg Woods. Ze wist dat ze door dit bos heen zou moeten wilde ze in Rustboro City aankomen, ook al zou het nog heel wat zijn mocht ze aan de andere kant eruit komen. Echter liep ze vastberaden het bos in, hopende dat ze niet verdwaald zou gaan raken. Ze had al wel eerder rond gereisd en had het toen ook overleefd met proberen en falen, dus dat was nu niet anders. Ze had alle drie haar pokemon voor nu nog in hun pokeballs gelaten, maar als ze nodig waren zou ze ze er snel uit laten.
Lethe bleef rondlopen tot ze het gevoel kreeg dat ze nu al een aantal keren hetzelfde had gezien. Ze was toch niet echt verdwaald geraakt? Maar deze open plek kwam haar wel aardig bekend voor en als ze zo om haar heen keek leek het er toch echt op dat ze hier al eerder was geweest. Misschien moest ze toch maar één van haar pokemon gebruiken om haar te helpen de weg te vinden, want terug kon ze ook niet echt meer. Ze had tenslotte geen enkel idee welke kant Petalburg City uit was of welke kant Rostboro City was. Ze was echter vrij koppig en besloot om het nog maar een keer te proberen. Ze koos een random richting en bleef die kant uitlopen in de hoop dat ze snel de uitweg zou vinden.

[Open]

Overal waar ze heen keek stonden bomen. Misschien was het ook wel logisch dat er overal bomen stonden, ze bevond zich immers in een een bos, maar die hoeveelheid bomen zorgde voor veel verwarring. Alles leek hetzelfde. De bomen verschilde amper van elkaar, en dat was dan ook precies de reden waarom Fae -alweer- verdwaald geraakt was. Een kaart had ze ook niet bij zich omdat haar Holo Caster zo goed als leeg was. Fijn dit. Dat stomme ding was altijd leeg als ze hem het hardst nodig had.
Een grom verliet haar lippen toen ze bij de zoveelste boom aankwam. Was ze hier nou wel of niet geweest? Godverdomme... Ze wist het echt niet meer. Nu kwam er paniek hoor. Uit pure wanhoop gooide ze haar enige Pokéball op waaruit een oversized,  Charmeleon verscheen. "Igneel..." mompelde Fae zachtjes, hierbij een ondertoon gebruikend wat verraadde dat ze in de problemen zat. "Ik ben verdwaald geraakt..." Schuldig bleef ze naar Igneel kijken toen ze diens gezichtsuitdrukking zag, want veel goeds betekende dat niet. Uh oh... Niet goed, niet goed. Het was best grappig om te zien eigenlijk, een trainster die bang was voor haar eigen Pokémon.

Hope u don't mind c:

Oke, ze gaf het toe, ze was nu officieel verdwaald. Ze was namelijk nog twee keer langs dezelfde open plek gekomen. Het begon haar nu toch wel te frustreren, ze wist dat ze een slecht richtingsgevoel had, maar ze had toch wel verwacht nu bij een uitgang gekomen te zijn. Ze had al bijna één van haar pokeballs gepakt om te kijken of haar pokemon de weg zou weten tot ze plots iemand leek te zien tussen de bomen. Misschien zou die persoon haar naar de uitgang kunnen brengen, ze dacht er daarom ook niet bij na dat iemand anders net zo goed verdwaald geraakt zou kunnen zijn. "Sorry dat ik stoor." Zei ze, zodra ze dichtbij genoeg was. Ze had geen idee of ze echt aan het storen was, maar dit leek haar toch wel belangrijk. "Zouden jullie me misschien kunnen vertellen welke kant Rustboro City uit is?" Dat was tenslotte de richting waar ze naartoe onderweg was en ze hoopte dan ook dat het meisje en haar Charmeleon zouden weten waar ze naartoe zou moeten gaan.

Aan Igneel zijn gezichtsuitdrukking was te zien dat ze zo meteen een preek ging krijgen... Kon die preek niet later, alsjeblieft? Ze wilde als eerst uit dit vervloekte bos komen, dus als Igneel nou heel even wilde meewerken. "Char," begon Igneel streng om haar recht aan te kijken kijken. Oh Arceus... Niet nu. "Ik weet het!" bracht ze dan ook meteen uit om haar handen in haar haar te zetten. Igneel leek haar hint te begrijpen, want ook hij hield zijn mond verder. Mooi. "Weet je dan-" begon ze, haar zin helaas niet af kunnen maken. Een blauwharig meisje kwam op hen afgestapt om te vragen waar een of andere Rustboro City was. Die naam kwam haar niet bekend voor en bovendien was zijzelf ook nog eens verdwaald ook. Geweldig dit. "Ik ben zelf ook de weg euh... Kwijt," legde ze dan ook uit met een schaapachtige glimlach om van het meisje naar Igneel te kijken. Hoe in godsnaam gingen ze hieruit komen?

Haar hoop vervloog bijna meteen toen het meisje haar vertelde dat ze zelf ook de weg kwijt was. "Ah," Was alles dat ze even wist te zeggen op dat moment. Hoe moest ze nu uit dit bos komen? Ze wist zelfs niet meer de weg hoe ze erin was gekomen. "Heb je helemaal geen idee?" Besloot ze nog een beetje hoopvol te vragen, maar waarschijnlijk was ze net zo erg de weg kwijt als zijzelf was. Lethe probeerde aan een manier te denken hoe ze zou kunnen bepalen waar ze naartoe zou moeten. "Mijn naam is trouwens Lethe Frost," Stelde ze haarzelf voor. Ze zaten tenslotte in hetzelfde schuitje, dus waarom zou ze haar naam dan ook niet zeggen? "Was je eigenlijk onderweg naar iets of ben je gewoon verdwaald?" Het kon ook zijn dat het meisje gewoon het bos in was gegaan en niet echt een bestemming had gehad.

"Nope," bevestigde Fae de hoopvolle vraag van het onbekende meisje. Het feit dat ze verdwaald was boeide haar niet echt meer op het moment. Ze had gezelschap immers, dus vervelen zou ze zich niet. Met een schaapachtige glimlach keek ze dan ook naar Igneel die een gefrustreerde, zachte brom liet horen. Chagrijn. In tegenstelling tot Igneel was het meisje wel beleefd, want zij nam het initiatief om zich voor te stellen. Oh ja, manieren. Die had ze wel, ergens... "Mijn naam is Fae," glimlachte ze dan ook om vervolgens een blik op Igneel te werpen. "En dat is Igneel, mijn partner," vervolgde ze de korte introductie om naar Lethe te kijken. Deze leek op de vraagstoel te zitten vandaag, want ze stelde de ene vraag na het ander. Het was niet dat Fae het erg vond hoor, een conversatie was immers altijd leuk. "Nah... Ik loop maar een beetje doelloos rond en zie wel waar ik uitkom. Al is dit bos dus niet zo'n goed idee geweest, denk ik..." gaf ze eerlijk toe om even awkward te lachen. "Hoe zit het met jou? Had jij nog verdere plannen in Rustboro?"

Fae was dus de naam van het meisje en de Charmeleon heette Igneel, dat moest ze onthouden. Het verbaasde haar eigenlijk niet veel toen Fae vertelde dat ze doelloos aan het rondlopen was, maar het bos toch niet zo'n slim idee was geweest. Zelf had ze niet echt een keuze gehad, gezien ze door dit bos moest wilde ze in Rustboro uitkomen. Alleen het idee al dat ze straks ook nog terug zou moeten door dit bos als ze verder wilde deed haar toch wel even slikken. Ze hoopte dat ze dan wel de weg zou weten. Ze werd opgeschrikt uit haar gedachten toen Fae vroeg of ze plannen had in Rustboro. "Ehm, ja, ik wilde daar de gym aangaan, maar verdwalen is niet echt al een goed begin" Gaf ze eerlijk toe. Als het nu al mis ging, hoe zou het dan gaan onderweg naar de andere gyms? "Ik ben nog maar een paar dagen geleden naar Hoenn gekomen, dus ben hier nog niet echt bekend." Zei ze nog wel, ze was hier tenslotte nog maar een paar dagen geleden naartoe gekomen, gevlucht van haar ouders min of meer.

Als Lethe zoveel vragen stelde mocht zij er toch ook wel één stellen, right? Ze had deze keer dan ook voor een verstandige vraag gekozen, want het meisje had haar zonet verteld dat ze op weg was naar Rustboro. De vraag van Fae was dan ook geweest wat Lethe in Rustboro van plan was om te doen. Er was daar toch één van de gyms? Of verwarde ze dat nou met een andere stad... Ugh. Ze wist het niet meer. De gyms lagen immers zo verspreid over Hoenn dat het onthouden ervan moeilijk was. Gelukkig voor Fae's geheugen bevestigde Lethe dat er een gym was door te vertellen dat ze van plan was deze uit te gaan dagen. "Wat leuk!" bracht ze dan ook enthousiast uit, even vergeten zijn dat Lethe hier nu samen met haar verdwaald was. "Is het alleen niet handig om eerst Hoenn wat te verkennen voordat je aan de gyms begint? Of heb je al meer ervaring in Pokémon gevechten?" Daar kwamen de vragen al... Arme Lethe.

Misschien was dat een beter idee inderdaad, maar ze had al wel wat ervaring met rondtrekken, echter raakte ze vaak genoeg verdwaald door haar slechte richtingsgevoel. "Misschien is het wel wat verstandiger, maar ik heb al wel vaker rondgetrokken. Ik ben echter minder bekend met pokémon gevechten." Gaf ze eerlijk toe. Zoveel pokémon gevechten had ze nog niet gedaan, maar ze verwachtte de ervaring misschien wel te krijgen als ze de gyms ging uitdagen. Fae stelde eigenlijk best veel vragen, maar klagen kon ze niet, zelf deed ze tenslotte hetzelfde. "Heb jij ervaring met pokémon gevechten?" Besloot ze de vraag terug te stellen, misschien had Fae wel meer ervaring ten opzichte van haar. Haar ouders waren tenslotte breeders en ze waren er dan ook op tegen dat ze zelf wilde gaan rondtrekken om gyms te gaan verslaan. Ze hadden eigenlijk verwacht dat zij alles zou overnemen, maar dat was ze voorlopig nog niet van plan.

Had ze nou een slim advies aan iemand gegeven?! Wow... Er was zojuist een wereldwonder gebeurd mensen. Fae en slim, twee dingen die absoluut niet met elkaar samen gingen, maar elkaar nu toch voor het eerst tegenkwamen. Raar... "Voor iemand die rondtrekt raak je wel snel verdwaald," merkte Fae droogjes op om te glimlachen naar Lethe. Het was geen belediging geweest of zo, eerder een nogal bijdehante opmerking. "Heb je geen kaart bij je?" vervolgde ze hoopvol, want iemand die vaker rondtrok had toch wel een kaart bij zich? Onbewust vuurde ze de ene vraag na het ander op Lethe af, maar erg leek ze het niet te vinden. In tegendeel, een comeback kwam terug. De vraag of ze zelf ervaring had met Pokémon gevechten. Onbewust verscheen er een veel te brede grijns op haar lippen om Lethe met deze brede grijns aan te kijken. Ze had naar een onderwerp gevraagd waar ze uren over kon praten. Hehe... "Natuurlijk heb ik die. Ik heb Igneel al een poosje en al zeg ik het zelf, hij is goed getrained. Hij heeft niet enkel met Pokémon gevochten trouwens, maar ook met mij." Als ze namelijk geen waardige tegenstander kon vinden ging Fae Igneel zelf te lijf. Gewoon... Een potje vriendschappelijk, you know~ "Alleen ben ikzelf ook nog niet aan de gyms toegekomen. Ik ben een Ranger die nodig een rang omhoog moet, vandaar dat ik me nu volledig daarop concentreer."

Even keek ze beschaamd naar haar voeten bij de woorden van Fae. Ze wist dat ze snel verdwaalde en ze had ook meestal een kaart bij haar, maar ze was eigenlijk halsoverkop naar Hoenn vertrokken en had zich deze keer minder goed voorbereid als de andere keren. "Ik heb een slecht richtingsgevoel denk ik," Het was zeker niet handig om te hebben, maar het kwam vaak genoeg voor dat ze dacht dat ze links moest gaan, maar dat het eigenlijk rechts was. "En ik heb nog geen kaart, misschien had ik die moeten kopen in Petalburg." Ze ging niet uitleggen waarom ze nog geen kaart had en waarom ze eigenlijk zich niet echt voorbereid had, dat zou teveel tijd kosten. Dit betekende echter wel dat ze zonder een kaart misschien dit bos niet uit zouden komen. Met haar vraag over de vechtervaring van Fae kreeg ze een heel antwoord. Fae had haar Charmeleon dus al een tijdje, ze was echter verbaasd bij het horen van dat Fae ook met Igneel had gevochten. "Je vecht zelf met Igneel?" Vroeg ze half ter bevestiging. "Moet je nog veel doen om naar de volgende rang te gaan?" Besloot ze te vragen, ze was wel een beetje nieuwsgierig naar wat een ranger allemaal moest doen om een rang omhoog te gaan.