Gravel to Tempo [Closed]

Een Ditto. Dat was wat Penny graag voor kerst had gewild. Cecille had een vragenrondje bij haar familie gedaan, maar het nichtje van Yara was toch wel met het gekste cadeau gekomen. De blondine kende de pokémon gelukkig wel al, dus ze hoefde geen extra onderzoek te verrichten en met een klein beetje moeite kwam ze erachter dat ze in de buurt van Snowbelle moest zijn. Of Cecille hier ook graag was? Ze legde haar armen over elkaar heen en rilde. Oké, misschien was haar bikerjack toch niet warm genoeg voor dit weer. Normaal gesproken had ze niet zoveel last van de kou, maar in Snowbelle was het elke dag van het jaar koud. Het vroor nu echter meer dan in de zomer, wat op zich wel logisch was; alleen daar had dit blondje niet bij stilgestaan. Ze snoof.

“Geen woord,” sprak ze tegen haar Tyrogue, wie naast voor de bosrand stond en uit zijn ogen keek alsof hij geamuseerd wilde opmerken dat ze naar Sara had moeten luisteren. Sara weet het immers altijd zo goed. Ze zou een goede moeder zijn. In de zin van dat ze altijd gelijk wilde hebben met bepaalde dingen – en dit was een mooi voorbeeld. ‘Ik zei toch dat je een dikkere jas mee had moeten nemen,’ zou haar vriendin nu waarschijnlijk verteld hebben. ‘Je luistert ook niet naar me.’ Ugh. De gedachte alleen al maakte haar een beetje boos en dat was maar goed ook, want het verwarmde haar lichaam dan toch een klein beetje in deze kou. Het kwam vanuit haar buik en verspreidde zich lichtjes naar de rest van haar lijf. Dat gevoel bracht Cecille op een slim idee. Ze haalde een pokéball tevoorschijn en keek met een scheve, zelfingenomen grijns naar haar Tyrogue. “Joke’s on you buddy. Ik heb nog een troef achter de hand.”

Ze liet het ronde voorwerp open springen en een witte flits verscheen richting de grond, waar niet veel later een klein, zwart met rood getekend katje vragend naar boven keek. Fredrik. De blondine had hem, samen met Lena, gevonden en was op slag verliefd geworden op de hoge schattigheidsfactor die beiden met zich meedroegen. Na wat onderzoek kwam ze erachter dat Fredrik in een echte krachtpatser kon evolueren, dus was ze meteen gehecht aan hem geraakt. Een ander voordeel? Hij was een vuurtype en had een hoog lichaamstemperatuur. Cecille kon hem in haar armen ronddragen alsof ze een kleine, persoonlijke verwarming met zich mee had. Dat was in feite ook zo als je naging dat vuurtypes hoge temperaturen konden bereiken en oproepen. Sivar zuchtte diep toen zijn trainer de kleine kat van de grond plukte en rolde met zijn ogen. Zo ging ze het nooit leren… Maar als hij eerlijk moest zijn, dan was dat altijd al het geval geweest. Cecille was Cecille. Een simpele geest.

Met z’n drieën trokken ze dieper het bos in, klaar om op jacht te gaan naar de specifieke pokémon die Penny graag voor kerstmis had willen hebben. Ze hadden het bos al een aantal keren doorzocht en geen succes gehad, maar Cecille was koppig en een doorzetter, dus ging ze verder met zoeken alsof ze alle tijd van de wereld had. Misschien had ze dat ook wel. Fredrik hield zich ondertussen rustig. Sivar wierp een vlugge blik zijn kant op om te zien dat de pokémon zelfs bijna in slaap aan het sukkelen was. Ah, nou, het was en bleef een baby, hè? De Tyrogue glimlachte en richtte toen zijn focus weer op het gebied dat om hem heen lag, wetende dat Cecille zijn hulp goed kon gebruiken. Ze zag dingen zelf namelijk snel over het hoofd en hoewel hij niet wilde zeggen dat hij veel beter was, had hij overduidelijk wat meer oog voor detail. Ondanks dat hadden ze het eerste uur nog altijd geen succes. Dit tot ongenoegen van de blondine, want hoewel ze een doorzetter was, had ze ook weinig geduld. De golf aan geklaag was onvermijdelijk en Sivar ondervond al snel dat het hem overspoelde als een nietsvermoedende zwemmer.

Na het eerste uur had hij er genoeg van. De Tyrogue snoof, hief zijn poot naar haar op als teken dat ze moest stoppen en wees vervolgens naar de pokéballs aan haar riem. Specifiek naar die van Dahlia. “Wat…?” vroeg zijn trainer echter verward. Ze had geen flauw idee wat hij bedoelde, omdat ze met haar hoofd nog bij haar eigen geklaag zat. Sivar wist dat ze hem anders wel had begrepen. Hij stapte dichterbij en greep zelf naar Dahlia’s bal, welke meteen van de riem los schoot en de Lucario enkele tellen later liet verschijnen. Ze leek niet heel erg onder de indruk van het spektakel en was zelfs een beetje chagrijnig, maar Sivar en Cecille waren niks anders gewend, dus zagen ze het als een normaal tafereel. In tegenstelling tot de blondine, wie nog steeds niet helemaal doorhad wat haar Tyrogue van plan was, legde de kleine, paarse pokémon aan de Lucario uit wat er aan de hand was en vroeg hij daarna of Dahlia misschien wilde helpen.

Een paar rode en een paar gouden ogen werden op Cecille gericht, die het gevoel had alsof ze een hele belangrijke vraag moest beantwoorden, wilde ze niet voor het proefwerk zakken. Dahlia en Sivar keken elkaar vervolgens weer aan en de Lucario knikte instemmend. Ze ging in kleermakerszit in de sneeuw zitten en sloot geconcentreerd haar ogen, waardoor de blondine langzaam maar zeker de puzzelstukjes in elkaar wist te leggen. Dahlia ging helpen! Met aura! Dat ze daar zelf niet aan had gedacht, zeg. Ze wist dat iedereen hun eigen, unieke aura had, dus Ditto waren makkelijker op te sporen via deze manier. Met een brede grijns keek ze naar haar Tyrogue. Deze keek aandachtig naar zijn teamgenootje en had het in eerste instantie niet door, maar Cecille besloot hem hardop te bedanken voor zijn hulp. “Goed denkwerk maatje,” liet ze aan hem weten, zodat hij het gevoel kon krijgen dat zijn trainer zijn aanwezigheid en hulp waardeerde, want dat was ook zo. Sivar keek op en schonk haar een net zo’n brede grijns als Cecille rond haar lippen had.

Fredrik koos dat moment om te ontwaken en nieuwsgierig te kijken naar Dahlia. De blondine wilde het wel aan hem uitleggen zodra ze het merkte, want zijn grote gaap ontging niemand om eerlijk te zijn, maar ze wist beter dan hardop te blijven spreken tijdens één van haar Lucario’s meditatie-sessies. Dat had ze een paar keer eerder gedaan en dat was er nu wel zo’n beetje uit geslagen. Daarom hield ze haar lippen stijf op elkaar gedrukt en wachtte ze ongeduldig af tot Dahlia weer op zou staan en een kant op zou rennen. Dat gebeurde een lange tijd niet. Cecille wist niet of het voor eeuwig aanvoelde omdat het dat daadwerkelijk was of omdat ze zich snel verveelde en haar aandacht meteen verloor, maar het leek alsof een hele hoop minuten langzaam verstreken voordat Dahlia überhaupt haar rode ogen opende. “Heb je iets gevonden?” vroeg ze meteen aan de Lucario. Die snoof, keek rustig rond en wees toen recht voor zich uit. Cecille fronste. Was dat een ja? De pokémon zette zich toen abrupt af en trok een sprintje naar waar ze heen had gewezen. Sivar en zijn trainer keken elkaar vragend aan, maar de Tyrogue doorbrak dit moment en ging vlucht achter zijn teamgenootje aan. Fredrik deed een poging om zich uit Cecille’s armen te wiebelen zodat ook hij kon zien wat er daar te vinden was, waardoor de blondine dan eindelijk het besef had dat ze beter kon volgen. Ze zette zich, ietwat verward, af en hield een hoog tempo aan – hoewel ze het rustiger aan deed met het kleine katje in haar armen.

Ze was de laatste die de plek bereikte. Cecille ploeterde niet vaak als het op energie en training aankwam, maar een besneeuwde heuvel op rennen ging toch heel wat moeizamer dan ze had verwacht. Eenmaal aan de top kon ze naar beneden kijken en zag ze twee Lucario en een Tyrogue staan. Ze wist dat twee van de drie van haar waren, maar wat ze wel vreemd vond, was dat er een tweede Lucario bij stond. Die kon je hier toch helemaal niet vinden? Cecille daalde de heuvel vlug af en voegde zich bij haar eigen team, wie recht tegenover de andere Lucario stonden. “Wat is er aan de hand?” vroeg ze meteen. “Is dat een wilde of van een trainer?” Ze keek vluchtig rond, maar ze kon niemand anders opmerken. Dat… betekende dat het om een wilde ging, toch? Fredrik wrikte zich nu wel uit haar greep los en sprong naast Dahlia en Sivar op de grond, terwijl zijn blik strak op de Lucario stond gericht. Euh… “Jongens?” probeerde Cecille opnieuw, nadat ze geen reactie op haar vorige vragen kreeg.

Sivar draaide zijn hoofd eindelijk naar haar om, een veel betekende grijns spelend met zijn lippen. De blondine fronste lichtjes totdat het klikte. De frons maakte meteen plaats voor een vastberaden blik in haar ogen. “Oké, dit wordt onze vangst,” declareerde ze meteen, waarbij ze haar vuist tegen haar open handpalm aansloeg. Sinds de gym had ze geen gevecht meer gedaan en eigenlijk smachtte ze daar wel naar. De Ditto was ook in een Lucario getransformeerd, dus die zou zich niet zomaar gewonnen gaan geven zonder een gevecht en als Cecille eerlijk moest zijn, dan zou ze dat ook niet willen. Ze had niet dagen achter elkaar geploeterd om heel makkelijk een pokémon te kunnen vangen. Ze keek eigenlijk wel uit naar deze uitdaging. De vraag was alleen, wie ging ze gebruiken? Dahlia, waar de ander in getransformeerd was, of Sivar, die nog een beetje achter lag als het op levels aankwam?  

In ieder geval niet de Litten die zijn rug wel hoog hief en praktisch stond te blazen. De baby pokémon was nog veel te jong en zwak om dit gevecht te kunnen doen, hoe graag Cecille hem ook die kans wilde geven. “Fredrik, kom ‘ns hier jongen,” sprak ze tegen hem, haar toon nonchalant, maar met onderliggende strengheid erin. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en keek haar vragend aan. De blondine nam de tijd om neer te hurken en haar armen voor hem open te houden, want ze wist dat, als de Ditto een ontsnappingspoging deed, haar eigen Lucario boven op hem zou springen om hem tegen te houden. “Ik wil dat je naar dit gevecht kijkt. Dat is heel belangrijk en de eerste stap van je training, oké?” De pit in zijn ogen was onmiskenbaar ontstaan door de wil om te vechten en dat wilde ze, als trainer en als vechter, absoluut de kop niet in drukken. Ze wilde hem echter ook niet overschatten, want ze wist dat hij in één klap uitgeschakeld zou worden. Dahlia had een sterke moveset en als ze zich niet vergiste, dan nam Ditto die over bij het transformeren. De Litten draaide voorzichtig de rest van zijn lijf naar haar toe, keek naar Dahlia en Sivar en wandelde toen richting Cecille nadat er bemoedigend naar hem werd geknikt. De blondine raapte hem op en hield hem stevig in haar armen; dit keer niet alleen omdat hij haar lekker opwarmde in de ijzige winterkou.

Terwijl Fredrik zijn blik strak op het strijdveld richtte, maakte Dahlia de keuze al voor Cecille. Ze deed een stap naar voren en gromde naar Sivar dat hij zich ook terug moest trekken. De Tyrogue fronste lichtelijk beledigd, maar toen hij de pit en de vechtlust in haar ogen zag, kon hij niet anders dan ook terug naar zijn trainer lopen. Was Dahlia soms beledigd dat de Ditto haar probeerde te kopiëren? Of had ze door dat hij sterk was en wilde ze niet dat Sivar onnodig zou lijden? Zelfs na al die tijd wist hij nog altijd niet te ontcijferen of de Lucario wel om het team gaf of niet. Cecille zag hem naar haar toe komen en wierp hem een verontschuldigende blik toe. “Sorry maatje. De volgende is voor jou, beloofd,” liet ze aan hem weten. Dat beurde hem enigszins op. Bovendien had hij een vooruitzicht naar een fantastisch gevecht om te bekijken – en dat was op zich ook niet verkeerd.

VS

Het verbaasde Cecille dat de Ditto nog geen aanval had gedaan. Wachtte hij tot zij zouden beginnen? Wilde hij wel vechten? Zijn blik leek sterk op die van Dahlia, maar de blondine kon niet ontcijferen of dat was hoe hij zich voelde of dat hij die ook imiteerde. Hoe dan ook besloot ze het water te testen door zelf als eerste in de aanval te gaan. “Begin met een Dragon Pulse!” opende ze het gevecht. Haar Lucario opende haar bek en laadde een krachtige, paarse straal op, voor ze die op haar tegenstander af schoot. De kopie kon hem niet ontwijken en werd direct geraakt, maar vluchten deed hij hierna niet. Nee, hij ging in de tegenaanval, waardoor Cecille’s vermoeden werd bevestigd en het gevecht daadwerkelijk kon beginnen. De Ditto hief zijn zwarte poot hoog, stormde op Dahlia af en zette een Force Palm in om het gelijkspel te maken. Behalve dan dat vechttype aanvallen dubbel zo effectief waren tegen een pokémon als Lucario, vanwege het staaltype. “Pas op!” riep ze naar haar pokémon, maar, ondanks dat Dahlia snel was, kon ze dit niet ontwijken en kreeg ze een flinke mep in haar gezicht. De kwade frons op diens gezicht was haast angstaanjagend. Cecille had echter meer oog voor de schokken die zich nu rond Dahlia’s lijf bevonden, want dat was een teken dat haar vechter nu verlamd was en dat kon slecht uitpakken. Shit.

“Dahlia, kun je aanvallen?” vroeg ze bezorgd aan de Lucario. De pokémon in kwestie deed een poging tot, maar de elektrische schokken die verschenen zodra ze het probeerde, zei eigenlijk al genoeg. Dahlia had een probleem. Cecille beet zachtjes op haar onderlip. Kon ze dit niet oplossen? Ze had nog niet veel ervaring gehad met status problemen, laat staan dat ze er echt over nadacht. Dat was best een dom excuus, want nu ze erover nadacht, was het wel eens voorgekomen dat haar pokémon een verlamming had opgelopen. Verdorie. Ditto nam z’n kans om een Extreme Speed te gebruiken. Normaal gesproken was het voor haar Lucario makkelijk om die snelheid met haar ogen te volgen en een poging tot ontwijken te doen, maar nu ze in deze situatie zat, was het al te laat voor de Ditto überhaupt van zijn plek kwam. “Probeer het te ontwijken!” riep de blondine verwoed naar haar pokémon. Het mocht echter niet baten. Ondanks dat Dahlia al haar spieren aanspande om te bewegen, kreeg ze het niet voor elkaar om van haar plek te komen. Hierdoor werd ze volop naar achteren getackeld en viel ze met een zachte plof in de koude sneeuw.

Grommend kwam de Lucario overeind en klopte ze voorzichtig de kleine beetjes sneeuw van zich af. Haar rode ogen keken strak naar de pokémon die het waagde om haar gedaante aan te nemen; de blik erin nog kouder dan het witte spul dat zich op de grond bevond. “Dahlia, val aan met Aura Sphere!” kwam het bevel van Cecille, die hoop had dat de Lucario zich weer kon bewegen. Die kans wilde ze niet laten ontsnappen. Dahlia ook niet. Ze hief meteen haar poten om een grote bol te kunnen vormen en stuurde de energie vervolgens op de Ditto af. Het raakte en bracht haar tegenstander voor een moment van z’n stuk af. De blondine kon de grijns op haar gezicht niet helpen, tevreden met het feit dat de aanval had geraakt en haar pokémon geen last van de verlamming leek te hebben. Ditto was minder vrolijk en dat liet hij horen. Hij opende zijn bek en een harde krijs verliet zijn keel, waardoor niet alleen Dahlia, maar ook Sivar en Fredrik hun oren probeerden af te dekken. Cecille had geen andere keus dan het aan te moeten horen, tenzij ze haar Litten naar de grond wilde laten vallen. Dat was iets wat ze zichzelf nooit zou vergeven – als het op de veiligheid van haar pokémon af kwam, dan was de blondine niet zo dom als men zou denken.

Cecille keek naar de gemoedstoestand van haar Lucario. Tot haar ergernis en ongenoegen zag ze opnieuw de schokken rond Dahlia’s lijf, wat betekende dat die zich weer niet kon bewegen. Ze stond verstijfd naar de Ditto te kijken; haar kaken op elkaar geklemd in een poging haar frustraties te kunnen blijven uiten. Cecille kon wel raden dat Dahlia hem het liefste in elkaar sloeg en hoewel dat het plan ook was, konden ze niet anders dan wachten tot de verlamming weg trok. Het leek haast alsof de Ditto door had hoe kwaad de Lucario was, want hij opende zijn bek opnieuw om er een tweede schreeuw uit te gooien. Sivar en Fredrik kermden van de pijn aan hun oren. De Litten was zelfs zo verstrooid hierdoor, dat hij opnieuw uit de blondine haar armen sprong in de hoop dat hij er minder last van had als hij op de grond stond. Cecille liet hem gaan. Ze wilde hem niet dwingen om in haar armen te blijven en eigenlijk voelde het ook wel bevrijdend voor haar. Haar gevechtstactiek bestond voor een klein deel uit haar eigen armen te kunnen bewegen en dat ging niet met een kat in je greep.

“Pak hem terug met Power-Up Punch!” riep Cecille over het veld heen. Dit gaf Dahlia de kans om lekker los te gaan met haar voorpoten. Dat werd vast door haar pokémon gewaardeerd. De Lucario beet door haar verlamming heen en zette haar lichaam tot bewegen toe, waardoor ze voor een moment de verlamming kon overwinnen en in de aanval kon gaan. De blondine gooide haar gebalde hand de lucht in toen Dahlia met succes in de buurt wist te komen en herhaaldelijk naar de Ditto uithaalde. Een paar stevige, rake klappen werden uitgedeeld aan de pokémon, voordat de verlamming opnieuw toesloeg en de Lucario als aan de grond genageld bleef staan. Ditto maakte hier uitgebreid gebruik van door een enorm bot te laten verschijnen, om hierna zelf herhaaldelijk ermee te slaan. Cecille knarste gefrustreerd haar tanden bij het zien van de pijnlijk harde klappen en de gepijnigde uitdrukking van haar pokémon. Dahlia strompelde naar achteren, zoekend naar haar evenwicht, en rechtte haar rug zodra ze die gevonden had. Ze weigerde door haar knieën te gaan voor een dubbelganger – al helemaal in het begin van een gevecht.

Door haar doorzettingsvermogen, brak ze door de verlamming die haar eerder teisterde heen. Cecille kon de vastberadenheid van Dahlia naar zichzelf toe voelen stromen. Konden aura’s met elkaar linken? Ze had het gevoel alsof dat nu het geval was. Haar eigen vastberadenheid werd flink versterkt door die van haar Lucario. “Metal Claw!” droeg de blondine haar pokémon op. Die wachtte geen moment langer en raasde op haar tegenstander af. Helaas was ze niet snel genoeg en ontweek hij het op het nippertje door zich achterover te buigen en weg te stappen. Direct daarna sprong hij de lucht in en kwam hij in een razendsnel tempo op Dahlia af. Ging hij een High Jump Kick gebruiken? Niet als het aan Cecille lag. “Ontwijk het met Extreme Speed!” Daar konden ze in een mum van tijd hoge snelheden mee bereiken, waardoor ontwijken op het laatste moment nog steeds mogelijk was. Die theorie werkte succesvol toen Dahlia het inderdaad gebruikte om aan de kant te springen, waardoor de Ditto met een flinke klap tegen de grond aan knalde en door zijn poten zakte. Ha. Die was gecrasht.

Cecille kon wel een gat in de lucht springen. Haar plan was gelukt en de Ditto had zichzelf schade toegebracht. Het was echter nog niet voorbij, maar dat vond ze ook niet erg. Ergens genoot ze wel van dit gevecht, ondanks dat haar pokémon aan het begin al flinke schade had geleden door niet alleen een verlamming, maar ook door zeer effectieve aanvallen. Deze Ditto was een taaie, dat moest ze hem meegeven. Misschien kon ze Penny daar alleen maar blijer mee maken? Dan moest ze hem wel eerst verslaan en om dat te doen moest ze zich echt op het gevecht concentreren. “Flash Cannon!” was haar volgende zet. Wellicht konden ze hem tijdelijk verblinden en daar hun voordeel uit halen. De Lucario laadde de aanval op en Cecille gaf aan Sivar en Fredrik de instructie om hun ogen te sluiten. Ze wilde niet dat zij tijdelijk verblind raakten, namelijk. De blondine zag dat de aanval gebruikt kon worden en ook zij sloot haar ogen, waarna ze die openden na gemerkt te hebben dat het alweer voorbij was. Het was een snelle flits, maar die had, ondanks dat, veel effect op de Ditto, wie de aanval niet had kunnen ontwijken.

Hij was, zoals Cecille al gehoopt had, tijdelijk verblind. Dat weerhield hem er echter niet van om te blijven vechten, want hij liet opnieuw een vreselijk geluid klinken. Het was anders dan net; het klonk meer als metaal dat over elkaar heen werd geschraapt dan echt een hoge, irritante kreet, maar het was genoeg om effect te hebben. Dahlia gromde gefrustreerd en kreeg het niet voor elkaar hem in deze staat aan te vallen. Hierdoor liepen ze hun kans mis en kon de Ditto ongestoord bekomen van zijn korte, blinde avontuur. Cecille liet het er echter niet bij. “Blaze Kick!” De Lucario sprong op haar tegenstander af en liet haar been spontaan in vuur en vlam oplaaien. Net op het moment dat ze wilde uithalen, echter, zette Ditto een Detect in, waardoor hij het been met gemak kon ontwijken. Net als Dahlia liet Cecille een gefrustreerde grom ontsnappen en balde ze haar handen tot vuisten. Het was een slimme pokémon. Een taaie, slimme Ditto. Maar dat konden zij ook zijn. Zij gingen dit gevecht winnen en niet hij.

Het bot verscheen weer in zijn poten, klaar om er op in te kunnen slaan. De blondine ging haar pokémon niet nog eens door die pijn heen laten gaan, dus dacht ze snel na en besloot dezelfde tactiek te gebruiken. “Doe ook Bone Rush!” riep ze over het veld heen. Zo snel als Dahlia kon – wat Cecille niet kon registreren, zo snel was het – liet de Lucario ook een bot tussen haar poten verschijnen en blokkeerde ze het bot van Ditto hiermee. Daarna duwde ze hem met al haar macht van zich af en verdwenen de twee botten weer. “Aura Sphere, snel!” Nu de Ditto tijd nodig had om zich te herpakken, konden zij er mooi gebruik van maken. En dat gebeurde ook. Nog voor hun tegenstander zijn rug goed en wel weer recht had, vuurde Dahlia een bol van haar energie op de ander af. Hij werd recht tegen zijn borstkast geraakt en viel achterover in de sneeuw. Hadden ze hem toch nog teruggepakt. Dahlia grijnsde scheefjes, tevreden met hoe dit was uitgepakt. Cecille en Sivar waren verbaasd om dit te zien, maar ze maakten er geen groot probleem van. Dat was het in feite ook niet.

Ditto stond op en schudde de sneeuw van zich af, waarna hij direct in de aanval ging. Een Blaze Kick, die Dahlia helaas niet kreeg ontweken. Ze werd in haar gezicht geraakt en wankelde zijwaarts, nog altijd weigerend om neer te gaan als ze dat kon verhelpen. De Lucario stapte zelfs dichterbij om direct weer in de aanval te kunnen gaan. “Force Palm!” beval Cecille, terwijl ze zelf ook een meppende beweging maakte. Het was niet omdat ze dacht dat Dahlia de handeling niet kende, maar het ging gewoon vanzelf. Tot beide hun genoegen raakte de Force Palm wel. Helaas kwam er geen verlamming bij te pas, ondanks dat het bij hen wel was gebeurd. Net als Dahlia wankelde de Ditto wat naar achteren, maar vond hij zijn evenwicht nog voor hij achterover op de grond kon vallen. Hij besloot het weer voorzichtig aan te pakken door een Swords Dance in te zetten, waarmee hij zijn aanvalskracht zou moeten verhogen. Cecille had het niet echt bij gehouden, maar ze begon toch wel een beetje in paniek te raken nu ze terugdacht aan alle status veranderende aanvallen die hij had gebruikt. Had hij Dahlia’s verdediging niet ook flink omlaag gehaald met dat geschreeuw van hem?

“Val aan met Metal Claw!” riep ze, maar nog voor haar pokémon in beweging kon komen, gebruikte de Ditto weer een aanval. Dit keer was het Me First, waardoor hij vrij spel kreeg en in principe voor mocht gaan. Hiermee werd ook hun aanval ingepikt en tot Cecille’s ergernis wist hij ook nog te raken, omdat Dahlia zelf al in beweging was gekomen voor de aanval. Dit gaf haar echter ook de kans om sneller haar eigen Metal Claw te laten raken en die kans liet ze niet lopen. Beide Lucario schoven achteruit in een poging afstand te creëren en zich te herpakken van de net opgelopen schade. De blondine zag aan haar pokémon dat die stond te hijgen, wat betekende dat het gevecht wel zijn tol begon te eisen. Ze moest hier snel iets op verzinnen, anders was het misschien wel einde oefening voor hen – en had ze nog steeds geen Ditto voor het nichtje van haar zusje.

Ditto speelde een vuil spel. In de tijd dat Cecille haar oplossing probeerde te vinden, ging hij weer in de aanval met een Bone Rush. Ondanks dat de blondine haar pokémon opdroeg om het te ontwijken, lukte dat maar twee keer. De derde, vierde, en vijfde mep met het bot waren raak en Dahlia kermde het voor een keer uit van de pijn. Haar ademhaling werd nog zwaarder en Cecille was bang dat haar pokémon zo meteen aan haar verwondingen zou bezwijken. Paniek borrelde langzaam vanuit haar onderbuik naar boven – totdat ze iets zag glimmen. De megastone. Natuurlijk! Ze had nog een troef achter de hand! Haar mondhoeken trokken op tot een brede, gevaarlijke grijns en ze sloeg nogmaals haar hand tegen haar open handpalm aan, ditmaal haar vingers om haar vuist heen krullend. Hierdoor verscheen er een licht vanaf haar handschoen en kwam er ook een licht bij Dahlia vandaan. De Ditto zag dit uiteraard niet aankomen en keek dan ook verbaasd op. “Bereid je maar voor, maatje!” sprak ze tegen hun tegenstander. “Dit is een vorm die jij niet kan aannemen!”

Dahlia’s tijdelijke evolutie bleef indrukwekkend. Ze had het nog niet heel vaak gebruikt en mogen aanschouwen, maar het voelde elke keer alsof het de eerste keer was. De geagiteerde blik in de mega Lucario haar ogen was vervangen door een koelbloedige kalmte waar Cecille zowaar nog meer de kriebels van zou krijgen als ze daar recht tegenover stond. Afwachtend hield ze haar rode ogen strak op Ditto gericht, die toch een beetje het gevoel kreeg alsof het te heet onder z’n voeten werd. De blondine, daarentegen, had herwonnen energie gevonden bij het zien van de nieuwe vorm – en had daarbij een nieuwe boost aan zelfvertrouwen gekregen. “Oké Dahlia, tijd om hem eens het echte werk te laten zien!” sprak ze arrogant tegen de Lucario. “Cross Chop!” In een flits stond ze vlak voor de Ditto en had ze haar voorpoten al geheven. De arme pokémon had geen tijd om te registreren wat er gebeurde, laat staan dat hij erop kon reageren, voordat op hem werd ingehakt met twee ijzersterke stoten. Hij werd achterover tegen de grond geforceerd en was dit keer degene die het uitkermde van de pijn.

Moeizaam kwam hij overeind, proberend nieuwe afstand te creëren tussen hem en de mega Lucario. Dahlia was niet echt onder de indruk van zijn tactiek en rolde haast met haar ogen toen ze zag dat hij een Aura Sphere aan het opladen was. Dat kon ze makkelijk ontwijken, als ze wilde. Cecille wilde dat echter niet. Die wilde, uiteraard, een show hebben. “Doe ook Aura Sphere!” droeg ze de pokémon op. Dit keer rolde Dahlia wel met haar ogen, maar ze deed wat er van haar gevraagd werd en begon ook haar energie op te laden. Tegelijkertijd werden de twee enorme bollen afgevuurd, waardoor ze op de middenweg met elkaar in aanraking kwamen en botsten. De krachtige energie die hierdoor werd vrijgelaten, zorgde voor een hevige windstoot die beide kanten op schoot. Cecille en de pokémon moesten moeite doen om overeind te blijven en het duurde even voor men weer volledig beeld van het strijdveld kon hebben.

Hier nam de Ditto gebruik van door op Dahlia af te springen wanneer ze het niet zou verwachten. Met een Reversal probeerde hij meer schade toe te dienen en door het verrassingseffect lukte hem dat ook. De mega Lucario liet een luide, waarschuwende grom over haar lippen ontsnappen zodra ze geraakt werd, waarmee ze de Ditto af schrok en er opnieuw afstand tussen hen kwam. Het was duidelijk dat hun tegenstander bang was van de nieuwe vorm van Dahlia. Het was ook best angstaanjagend, als je het Cecille vroeg. Op deze manier, echter, zouden ze nooit meer in de buurt kunnen komen. Als je de snelheid van Dahlia niet mee telde, dan. “Extreme Speed,” begon de blondine, bedoeld om dicht in de buurt te kunnen komen. Haar Lucario racete naar voren. Cecille kon nog niet knipperen of haar pokémon stond al waar ze haar hebben wilde. “Nu! Close Combat!” Met een simpele draai van haar bovenlichaam kon Dahlia herhaaldelijk uithalen; en flink hard ook. Ditto maakte geen schijn van kans tegen haar harde vuisten en rolde uiteindelijk achterover en weer overeind, hevig hijgend van de impact die de aanval had nagelaten.

Het werd nu of nooit. Cecille kon de spanning in de sfeer voelen. Bijna en ze kon de overwinning al proeven. Ditto ging in de tegenaanval met een Counter, welke doel wist te treffen, ondanks dat Dahlia de aanval had willen ontwijken. Ook zij verloor bijna haar evenwicht, maar ze verplaatste haar achterpoten en bleef recht overeind door de gewichtsverdeling. Toch kon de blondine ook aan haar eigen vechter merken dat het tijd was om er een einde aan te breien. “Dahlia, Dragon Pulse!” beval Cecille, hopend dat dit de laatste aanval zou zijn. Haar Lucario opende haar bek en een paarse straal verscheen, maar de Ditto had dit al voorzien en dook onder de straal door. Hij sprong naar achteren en deed weer een poging om Aura Sphere op te laden. Shit! Als die raakte, dan was Dahlia er misschien geweest! Cecille moest snel handelen. Dahlia ook, dus dat was dan ook wat er van haar verwacht werd. “Nog een keer Extreme Speed!” riep de blondine. “Maak het af met Bone Rush!”

Met een snelheid die zelfs de Olympische spelers waarschijnlijk niet konden bereiken, haastte Dahlia zich naar Ditto’s zijde. Ze draaide om haar eigen as om hem heen en koos ervoor hem in zijn rug aan te vallen. Het bot maakte dan ook genadeloos hard contact met zijn rug, waardoor hij zijn evenwicht verloor en zijn aanval moest staken. De pokémon viel verslagen naar voren. Cecille haalde vlug een witte pokéball tevoorschijn, die ze speciaal voor deze vangst had gekocht, en wierp die zo hard als ze kon naar de Ditto toe. Deze kwamen in contact met elkaar en voor de blondine het wist, was de pokémon in een rode straal opgezogen en plofte de witte bal al wiebelend op de zachte, witte deken neer.

Ditto used Transform! Ditto transformed into Dahlia!
Dahlia used Dragon Pulse! It hit!
Ditto used Force Palm! It hit! It’s super effective! Dahlia became paralyzed!
Dahlia is paralyzed! She can’t move!
Ditto used Extreme Speed! It hit!
Dahlia used Aura Sphere! It hit! It’s super effective!
Ditto used Screech! Dahlia’s defense is lowered!
Dahlia is paralyzed! She can’t move!
Ditto used Screech! Dahlia’s defense is lowered!
Dahlia used Power-Up Punch! It hit! It’s super effective! Dahlia’s attack increased!
Ditto used Bone Rush! It hit! It’s super effective!
Dahlia is no longer paralyzed!
Dahlia used Metal Claw! It missed!
Ditto used High Jump Kick! Dahlia evaded it with Extreme Speed! Ditto crashed!
Dahlia used Flash Cannon! It hit!
Ditto used Metal Sound! Dahlia’s special defense is lowered!
Dahlia used Blaze Kick! Ditto evaded it with Detect!
Ditto used Bone Rush! Dahlia used Bone Rush! The moves clash!
Dahlia used Aura Sphere! It hit! It’s super effective!
Ditto used Blaze Kick! It hit! It’s super effective!
Dahlia used Force Palm! It hit! It’s super effective!
Ditto used Swords Dance! Ditto’s attack increased!
Ditto used Me First! Ditto used Metal Claw! It hit!
Dahlia used Metal Claw! It hit!
Ditto used Bone Rush! It hit! It’s super effective!

Cecille used her keystone. Dahlia mega evolved!

Dahlia used Cross Chop! It hit! It’s super effective!
Ditto used Aura Sphere! Dahlia used Aura Sphere! The moves clash!
Ditto used Reversal! It hit! It’s super effective!
Dahlia used Extreme Speed & Close Combat! It hit! It’s super effective!
Ditto used Counter! It hit! It’s super effective!
Dahlia is in a pinch! It looks like she might cry!
Dahlia used Dragon Pulse! It missed!
Ditto used Aura Sphere! Dahlia counters with Extreme Speed and Bone Rush! It hit! It’s super effective!