When things get heated [Alexander Archer]

WHY CAN'T THE MOON STAY FULL FOREVER

Met Houndour trouw aan zijn zijde zoals gewoonlijk wandelde Marcus de Rocket basis uit. Zijn wang voelde enorm gezwollen en pijnlijk aan nadat hij er een fikse tik op gehad had van een plastic tl buis. Lesje geleerd, niet meer beweren tegen een van de ingenieurs dat hun moeder een Psyduck was. Vix had zijn rocket uniform in brand gestoken en toen een flinke hap in zijn been genomen. Hij wist niet of hij er nu blij mee moest zijn of niet. Aan de ene kant was het van je af bijten of ruzie zoeken een toonbeeld van moed of iets dergelijks, maar viel dat ook wel goed bij de hogere? Wie weet zaten ze nu wel hem af te keuren vanaf hun dure tronen terwijl ze aan heerlijke, jaren oude wijn sipten. Nu vond Marcus het dus ook tijd om even een luchtje te scheppen. Je kon nu niet zeggen dat de stadse, uitlaatgaslucht van Lumiose City lekker was maar alles beter dan de benauwde gangen in de basis. Via een achteruitgang die verstopt zat achter een, wat leek op een deur zonder slot of grendel, kwam hij buiten in een steegje die naar pis en kots stonk. Hij trok zijn neus op en liep snel naar de frissere lucht op de straten. Hij streek met één hand door zijn haren en voelde daarna voorzichtig aan zijn gezwollen kaak. Dat zou een paar dagen flink zeer doen, maar hij kon blij naar bed gaan met de wetenschap dat de grunt een nieuwe broek moest bestellen en waarschijnlijk ook wat fikse brandwonden opgelopen had. Hij begon ervan te glimlachen. “Braaf, Vix” Prees hij Houndour en hij gaf hem een aai over zijn kop. Vix kwispelde onzeker, niet zeker waarom hij werd beloond voor op straat lopen. Toen hij zijn hand terug trok keek hij geïnteresseerd naar een groep straat Purrloin die bezig leken een gevangen Pidgey te verslinden. Vix schoot er blaffend op af. De Purrloin sprongen alle kanten op, hevig sissend en blazend. Met een hoge rug bleef de dapperste op een vuilnisbak staan en ontblootte die haar klauwen, klaar om haar bedreiger een flinke wond toe de brengen. Grommend wierp Vix zich naar voren. Marcus’ liep steevast door zonder acht te slaan op het gevecht die achter hem bezig was. Vix was al snel terug en droeg de dode, half opgevreten Pidgey in zijn bek. “Gooi dat weg, smerig beest” Zei hij met één oog gericht op het lijkje dat aan het vergaan was. Hij trok zijn neus er voor op. De zon scheen voor even tussen de hoge gebouwen door waardoor zijn huid verward werd. Hij had zijn jas thuisgelaten deze keer. Het was te warm om in jas met bontkraag te lopen. In plaats daarvan liep hij dus nu in zijn witte t-shirt met v-hals. Voor de zekerheid had hij toch maar zijn schoudertas meegenomen met geld, Ekans en Torchic en andere dingen die hij mogelijk nodig mocht hebben. Met een zucht kon hij de plotselinge aandrang om zijn nicotine verslaving weer gas te geven niet onderdrukken en pakte hij een sigaret. Zoekend gingen zijn handen door zijn tas heen. Waar was zijn aansteker? Zijn vingers gingen langs zijn Pokéballs, langs portemonnee, iets waarvan hij niet wilde weten wat het was, .. maar niet langs zijn aansteker. Hij hield hem voor Vix die heel voorzichtig een klein beetje vuur maakte en hem aanstak. Een klein beetje vuur brandde al een groot begin van zijn peuk af maar hij deed het er maar mee. Hij stapte een hoek om en kwam op een klein pleintje omringd door hoge flats. Er stond een fontein in het midden waar wat armzalige plantjes omheen stonden. Pidgey’ vlogen op toen hij er naartoe liep en neerstreek op de rand. Vix ging aan zijn voeten liggen, genietend van de zon die tussen de wolken doorkwam. Marcus’ haalde zijn zonnebril, een pilotenzonnebril, uit zijn tas en deed die op. Voldaan op de privacy en rust die hij had haalde hij opgelucht adem en nam een lange trek. “Ahh, Vix, ik kan de rust proeven” Rommelde hij genietend. Vix trok met zijn oren maar verroerde zich niet. Rook uitblazend liet hij zijn hand even heel licht over het wateroppervlak van de fontein gaan. Hij bestudeerde de rimpelingen die zijn hand maakte. Zijn oren luisterde naar het verkeer dat heel erg ver weg klonk. Houndour was inmiddels opgestaan om in het warme zonnetje te gaan liggen. Zijn ogen waren dicht en hij leek al weg te doezelen. Marcus trok zijn tas op schoot en haalde zijn kleine kladblok eruit en een potlood. Onzeker en onvast begon hij te schetsen. Hij wist niet waarom hij de plotse impuls had om te tekenen. Hij bakte er niet veel van. Kritisch keek hij naar de ruwe, lelijke schets. Hij rukte hem van het blokje af en verfrommelde hem genadeloos. Achteloos smeet hij hem in de richting van de prullenbak en stopte zijn blok en potlood weer weg. Met een zucht liet hij zijn peuk ook uit zijn mond vallen die nu wel opgebrand was. Hij trapte er op met zijn voet en staarde misziend voor zich uit. Eigenlijk was het best wel saai zo. Misschien moest hij maar terug gaan en een missie opvragen. Nee! Hij had deze vrije tijd al lang willen hebben en hij ging het niet weer weggooien omdat hij zo slecht was in zichzelf vermaken. Marcus’ duwde zichzelf overeind en plofte neer tegen een flatgebouw. Hij trok zijn tas dicht bij zich en sloot zijn ogen. Hij kon ook van de zon genieten. Als hij toch niets ging doen vandaag kon hij het ook maar beter erg maken. De warmte werkte op hem in en hij voelde hoe zijn oogleden zwaarder werden. Toen er voetstappen klonken opende hij zijn gouden ogen abrupt en stond hij op. Vix had hem ook al opgemerkt want hij keek met gespitste oren in de richting van een steegje tegenover hen aan de andere kant van de fontein. Nonchalant leunde Marcus’ tegen de muur aan. Hij zette er één voet tegenaan en vouwde zijn armen over elkaar.

WHY CAN'T THE MOON STAY FULL FOREVER

Marcus keek nonchalant toe van zijn plekje in de zon hoe een jonge trainer ook de afgelegenheid van het pleintje ontdekte. Hij stapte weg van de muur en maakte aanstalten om stilletjes een ander plekje te zoeken. Toen de jongen echter een pokéball tevoorschijn haalde en er een Aaron uithaalde stopte hij. Voorzichtig gleed hij weer terug naar zijn plekje. Van achter zijn zonnebril zou je niet zeggen dat hij naar de jongen keek. Zijn hoofd was ietsje weggedraaid waardoor het kon lijken of hij zijn ogen dicht had en weg aan het doezelen was. Zijn gele ogen hielden hem sterk in de gaten. Even later verschenen er een Beldum, Skarmory en een Piplup. Geïnteresseerd keek hij toe hoe die ook allemaal een Berry kregen. En toen ging de rode blik van de jongen zijn kant op. Deze keer draaide hij ook zijn hoofd om naar hem. Er was geen twijfel over mogelijk dat hij hem nu wel recht aankeek. “Mooie Pokémon heb je daar” Zei hij op zo’n neutraal mogelijke toon. Hij kruiste zijn armen weer over elkaar. “Mag ik vragen vanwaar je komt? Die Piplup en die Beldum zijn hier nergens te vinden. Dat maakt ze een beetje zeldzaam, vind je niet?” Vix stond op dat moment op. Hij liep heel rustig weer terug naar Marcus en ging achter zijn benen staan. Van achter zijn menselijke schuilplaats tuurde hij naar de trainer en zijn Pokémon. Marcus’ had de meeste interesse in de Skarmory. Hij stond hoog op zijn poten en zag eruit alsof hij zijn trainer gemakkelijk op zijn rug kon dragen. Marcus’ schraapte zijn keel. “Hele mooie Pokémon” Mompelde hij.