Just as planned

Weer een dag van heen en weer gesleurd. De blonde jongen gromde even binnensmonds terwijl Shinya, zijn o zo trouwe Growlithe, rennend verder ging. Hij had weer geen idee waar hij was en hij kon ook moeilijk om hulp gaan roepen... er waren vast geen mensen in de buurt om te beginnen, dus dan zou hij zeker voor paal staan. Wat de blinde jongen echter wel niet wist was dat hij zich wel degelijk in een stad bevond, de stad genaamd Rustboro City. DE blonde kerel zou nooit de tijd en energie steken in het onthouden van de namen van de stad, aangezien hij ze toch nooit meer zou zien. Zo zou hij altijd in Kalos verloren gaan lopen, als ze er ooit heen zouden gaan... hij kende zichzelf door en door en wist gewoon dat dat zijn karma zou zijn die hem als een bitch zou komen terug meppen in het gezicht. Hij zuchtte even zachtjes en liet zijn hoofd wat zakken, waarbij de fire type die aan het lijntje hing eens luid blafte... Wat was er nou Shinya? Hij knipperde enkele keren en richtte zijn ogen op, niet om iets te zien... Maar wie weet. Het was een oud reflex die was blijven hangen bij hem en dat besefte de jongen maar al te goed. De rode fire type hijgde even luid van al het rennen en was eindelijk wat tragere gegaan, waardoor Lyan even hevig aan de leiband trok. Daardoor piepte zijn Pokémon even kort, maar toen had hij de hint door en kwam hij braaf aan de voeten van zijn trainer zitten. deze knielde bij hem neer en aaide hem even kalmpjes. Zijn gezicht stond kalm, bijna ijzig tegenover een van zijn meest geliefde Pokémon. Hij hield echt heel erg veel Shinya, maar soms was Shin gewoon niet de beste Pokémon die je kon krijgen, zeker niet als je in zijn schoenen stond. Het was namelijk ook zo dat de fire type hem moest helpen rond te komen in de wereld en dat deed hij niet. Maar dan opnieuw... Toen ze hem waren gaan halen had Lyan gehoord hoe de hond had staan piepen terwijl ze over zijn lot aan het praten waren. Een niet al te brave blindengeleidende hond. Hij was al meerdere keren terug gebracht met heel wat klachten en het leek erop dat het bedrijf hem weg zou doen, of nog erger, hem ervan onderuit te halen. Shinya had namelijk een maal proberen te bijten naar iemand... Wat men er wel niet duidelijk had willen bij zetten was dat het ter verdediging was van zijn baasje op dat moment. Daarom was Lyan zo beschermend tegenover zijn koppige en speelse GRowlithe. Hij zou hem nooit kunnen wegdoen... Hij hield zoveel van deze gekke hond... Hij glimlachte even kort bij de gedachte. Hij vertrouwde Shinya, op momenten dat hij zeker wist dat ie te vertrouwen was. Hij hoorde het aan zijn geblaf, voelde het aan zijn bewegingen... Het was raar hoe Pokémon beter te vertrouwen waren dan mensen als je blind was. Hoe gevoeliger je werd aan de bewegingen en de uitstralingen van die dingen... Hoe erg zij invloed konden hebben op je. Dat was gewoon iets dat Lyan bijna op elk moment van de dag ervaarde. Hij was dan ook onafscheidbaar van zijn fire type begeleider. Hij vertrouwde hem soms niet maar dat betekende niet dat hij niet van hem hield. Het was gewoon iemand kenne, zoals je een persoon goed kende. Je ging een extreem lomp persoon ook niet iets extreem delicaat laten doen? Dit was hetzelfde. Maar hij wist dat vragen om een nieuwe hond het einde zou betekenen van zijn vriendschap met Shin... En oh Shin... Zonder hem hem zou hij echt in een put vallen... Letterlijk en figuurlijk... Want hij was blind en well yeah... Hij zou gewoon nogal depri worden. Waarschijnlijk zou hij nog amper buiten komen of nog tegen mensen praten. Het was allemaal dankzij deze speciale, leuke, gekke hond... Dat hij al die dingen nog kon en wilde doen... Hij grinnikte en begon de Growlithe heviger te aaien, waarbij deze even luid blafte en grommend terugtrok. Rustig gooide hij zich lachend op de vuurhond, die even zijn pootjes langs zijn buik en gezicht liet gaan, waarbij Lyan zijn ogen toekneep en luid lachte terwijl hij Shin even op zich trok en even een speels grommend geluid maakte. Hij wroette met zijn handen langs de kop van de hond, die even zijn kop diep tussen de twee handen stak, maar toen blaffend terugtrok en even opschoot om de ander hevig te likken. "Stop!" zei Lyan lachend terwijl hij Shinya van zijn gezicht probeerde te duwen. Hij lag namelijk nu onder en de vuurhond had zijn positie op zijn borstkas geclaimd en genoot nu luid grommend en blaffend van het licht speelse en gelukkige gedrag van de jongen. De Pokémon genoot er altijd heel duidelijk van als de ander weer eens zijn jonge, blije kant boven haalde. Dat was duidelijk te zien aan de manier waarop de ander reageerde op zijn trainer. Hoe hij anders was was niet veel anders, maar wel voorzichtiger naar de blinde jongen toe. Hij wist hoe voorzichtig hij naar deze mensen moest zijn, iets dat hij wel had bijgehouden van zijn training. Toch iets dat deze achterlijke, gekke hond had bijgehouden. Dat hield de blonde jongen in zijn achterhoofd. Hij was voorzichtig voor hem... En zou hem nooit in gevaar brengen. Enkel in van die domme situaties zou hij komen door de Growlithe... Maar echt in gevaar kon je het nu ook niet noemen. Hij wist verdomd goed hoeveel geluk hij had met nog zo'n speelse hond... Hij wist dat veel van deze honden soms echt te serieus konden zijn en dat was ook goed, maar niet bepaald het type hond dat hij wilde hebben. Hij wilde iets met een eigen visie, een eigen wild karakter en een beetje een wild vuur. Hij wild gewoon iets waar poer in zat, zoals ze het in West-Vlaanderen zouden zeggen. Ja, ik maak shameless gebruik van het dialectje dat ik spreek en ik ben er trots op, dat mag iedereen weten. Hij zuchtte even zachtjes en aaide de hond kalmpjes verder... Tot deze plots wegschoot en hij met zijn neus op de grond werd getrokken, voor zo ver een voorzichtige Shinya dus. Hij kreunde en trok even stevig aan de leiband, waardoor de hond luid piepte en even terug trippelde naar zijn trainer om even te blaffen en een paar kopjes te geven tegen zijn hoofd, hals en bovenlichaam. Dat hielp echt niet Shin en dat was ook echt niet aangenaam... ECHT NIET. Hij hoestte even en liet zijn vrije hand even langs zijn geschonden gezicht gaan. Deze was van het ene moment op het andere veranderd van lachend naar terug het alledaagse neutrale die hem zo goed kenmerkte. Hij kreunde echter even zacht en staarde kort naar de grond terwijl de fire type een poging deed wat te trekken aan het lijntje, dit zorgde ervoor dat Lyan werd gedwongen recht te staan. Hij was namelijk zo goed als hulpeloos zonder een begeleider op onbekend gebied en tja... Als je op een plek was waar je niet echt wist waar die plek was dan werd dat wel als onbekend geclassificeerd. Hij zuchtte even luid en begon toch even zacht te mopperen over het feit dat de Growlithe zijn kuren eens in moest gaan houden. Hij moest normaal gaan doen, even zichzelf inhouden. Voorzichtig ja, maar nieuwsgieriger des te meer. En dat kon vaak botsen... En aangezien hij daarbij nog eens speels was was het vaak... Ugh.. Hij kon het niet anders beschrijven okay...
De vuurrode Growlithe trok de jongen mee door de stad waarvan hij nog steeds de naam niet wist. Niet wetende waar hij heen ging of wat het doel was van deze plotse uitbarsting ging hij gewoon braafjes mee. Hij leek haast de pet en Shinya leek de trainer. Maar hij snapte hem... Zonder deze hond zat hij nu thuis niks te doen. Het was beter voor hem en Bryan als ze ook even van elkaar weg waren en dat besefte hij maar al te goed. Hij zuchtte even zachtjes en sloot zijn ogen. Voor hem maakte het sluiten van zijn ogen niet echt een verschil. Of het een voordeel was? Misschien kon het wel zo gezien worden.. misschien was het wel. Want dit was geen gift, dit was eerder een vloek. Tja... wie zou blindheid dan ook een cadeau noemen? Hij kende maar een iemand die het zo zou noemen... De meest vertwiste gelukvogel op de planeet... Zijn broer Bryan. Hij noemde zijn blindheid iets waar hij jaloers op was, iets dat hij wilde in zijn plaats. Hij wilde ook iets... Hoe ziek was dat niet? De blonde jongen vond het niet kunnen. In een wereld levende waar geluk niet aan zijn kant stond, was hij jaloers op de ander. Hij mistte daarbij verschrikkelijk zijn zicht. De speciale kracht om een ander te lezen en te zien zoals ze waren van buiten. Wat andere zeiden, dat de ware ik vanbinnen zat... Kon zo fout zijn. Mensen waren gebouwd uit leugens. Enkel hun blik en lichaamstaal was iets dat enkel de meest geleerde mensen konden beïnvloeden... Bewust. Hij was gewoon zo... Koud en emotieloos met momenten, grumpy en snel aangebrand. Dat was Lyan. Hij loog niet over zijn karakter, zijn reacties, zijn uitspraken... En dat maakte hem een pittig en ontvlambaar mannetje die duidelijk zichzelf kon staan als hij wilde. Hij had niemand nodig... maakte hij zich keer op keer wijs... hij kon het zelf wel aan. Maar diep vanbinnen was hij wel slim genoeg om te beseffen dat dit niet waar was. Hij was bang... O zo bang van alles.. En misschien had dit hem enkel maar kouder en kouder gemaakt. Het was iets dat bepaalde mensen deden. Een schild optrekken om zichzelf te beschermen tegen alles dat op zich afkwam. En zo was Lyan geen uitzondering. Hij was best mager voor een jongen van zijn lengte... Hij at niet veel, hij sliep weinig.. Lachte amper... Genoot niet van het leven. Het was al goed genoeg dat hij geen medische problemen verder had. Bryan en Lyan hadden daarbij ook het geluk heel wat geld te hebben van hun ouders die dood waren. Ze hadden echt... Echt geluk... Hij zuchtte even bij die gedachte en legde een hand in zijn gezicht aangezien deze lichtjes begon te trillen bij de herinneringen die door zijn hoofd trokken. Hoe alles instortte voor zijn ogen. Letterlijk en figuurlijk. Hij had ervoor ook nog eens ruzie met ze gemaakt... Dammit! Hij kon zichzelf wel slaan en gewoon verdwijnen als het kon! Bryan zou zo boos op hem zijn als hij dit wist... Dat zou niet met een simpele sorry opgelost zijn. Hij wist hoe gevoelig het onderwerp kon liggen. In het hele gezin, die was gekrompen tot enkel twee broers, lag het onderwerp extreem gevoelig. Het was al goed genoeg dat de jongste broer een goede jongen was met een goede toekomst voor zich. Een toekomst waar hij naar uit kon kijken. Iets waar Lyan niet eens van mocht dromen. Voor de rest van zijn leven vastgebonden aan mensen... Gedwongen ze te vertrouwen terwijl hij dit echt niet deed... Hij vertrouwde... Niemand... Niemand... Iedereen loog naar zijn visie en hij zou niet bang zijn het in iedereens gezicht te gooien... Het te schreeuwen als het moest. Want soms was hij het zat om al die leugens te horen. Want well... SOms was de toonhoogte van een stem, de manier waarop een zin werd gebracht... Het enigste dat je nodig hebt om de mensen door te hebben. Hij slikte even en liet zijn hand zakken, om even een zucht van opluchting en lichte verlossing te laten. Maar nu pas had hij door dat de vuurhond was gestopt. Hij hoorde hoe de ander met zijn nagels langs iets leek te slijten, alsof hij een soort deur wilde open krabben om naar binnen te gaan ergens. Stonden ze voor een huis? Een Pokémon Center? Ah tja... Hij kon altijd kijken of de deur open was, of niet dan? Zijn hand kwam langzaam in beweging en werd op de harde muur gelegd. Hij streek langs de even grootte bakstenen heen om al snel een andere textuur van materiaal onder zijn vingertoppen te voelen. Dit was duidelijk de deur waartegen Shinya stond te krabben. Hij tastte de deur af en vond na enkele tellen een klink. Ze zaten vaak op dezelfde hoogte... Dus dan was het enkel vinden naar waar ze moesten getrokken of geduwde worden. In dit geval was het duwen en al snel stond hij binnen... Waar dit binnen ook was. Shinya blafte even blij, duidelijk tevreden met de beslissing en actie van zijn baasje. De Fire type sprong op en rende happy een rondje waarna hij Lyan zowat meesleurde en even luid blaffend heen en weer sprong... Dat allemaal terwijl hij voorgaande actie nog steeds uitvoerde. Het duurde dan ook niet lang voordat er voetstappen te horen waren, iets waarvan de blonde jongen verre van verrast was. De Growlithe blafte even luidkeels toen hij dit ook had opgemerkt en draaide zich meteen om om zich zowat op de persoon te storten en ervoor te zorgen dat Lyan op de grond lag. De blonde trainer zuchtte even en ging met een hand door zijn haren terwijl hij naar de grond keek. Geen idee wie hij of zij was... Hij wist zelfs niet of hij zojuist een huis had binnen gebroken of een random winkel was binnen gestapt... Beide waren dingen die hij liever meed maar ah... Eens kon het ander... Toch? Een keer... Het was echt niet erg als het maar één keer voorkwam... Yeah, dat maakte hij zich maar mooi wijs... Heh. Het gehijg van de vuurhond vulde de ruimte voor een tijdje, voordat hij zacht gelag kon horen, gevolgd door een zachte zucht, beide kwamen van een meisje aangezien ze beide zacht en zuiver hadden geklonken. Hoog en gewoon zoals meisjes klonken. Niet zo zwaar als een man of beginnend diepgaande zoals een tienerjongen. Ook niet het typerende meisjes-manstem... Die veel te hoog was voor mannen. Het was klaar en zuiver, het was goed en klonk fijn aan in de oren. Het droeg niet de agressie die vele mannen in hun stem hadden.. Tenzij je echt van die schelle stemmen had... Sommige vrouwen hadden zo'n stem. Hij zou echt freaken van zo'n stem... Sorry maar daar kon hij gewoon niet tegen... daar kon hij ook echt weinig aan doen... Sigh. "Wat een leuke Growlithe heb je~" Klonk er van de lichte en zuivere stem. Deze keer was het duidelijk dat het van een meisje kwam. De nog steeds zittende jongen knikte enkel een keer. Niet echt in de mood om eender welke andere reactie te geven op de persoon die hier bij hem was. Wie ze was, wat ze deed en waarom ze dit blijkbaar goed vond boeide hem niet echt... Tenzij het illegaal was... Maar dan opnieuw, hij was blind, hij kon altijd zeggen dat ie verkeerd was gelopen. Daar trapten ze vast in... Soms waren mensen ook gewoon achterlijk, dus dat kon zeker ook gewoon gedaan worden... Yeah, hij was gemeen op dat vlak en dat wist ie... en dat kon hem ook NIKS schelen. Hij was zo aardig dat hij het gewoon met opzet zou doen. Hij zou expres een huis binnen lopen en nog die verklaring afleggen. hey... Dan deed je tenminste nog iets in je in leven in de plaats van weg te rotten thuis, of niet dan? Hij had gelijk en daarmee basta. Hij hoorde hoe de ander kalmpjes de likkende Pokémon van zich afduwde. Shinya begroette mensen bijna altijd zo... Ze moest daarbij best aardig zijn... Anders zou hij bij lange niet zo reageren op der. Anders was het hap bam en gedaan met de fun... Dan zou het bye Shin zijn en hello jankende Lyan. Hij was gevoeliger dan je dacht ok! "Ik ben Roxanne, kom je de gym uitdagen?" Uhm... Hij wilde niet voor paal staan, wetende dat iets zoals 'Nee sorry mijn blindheid bracht me hier ik ga nu weer' echt geen figuur sloeg. Hij knikte daarom enkel... Ah tja, als hij verloor dan verloor hij. Het was niet dat hij iets te verliezen had... Daarbij zag hij niks van het gevecht dus hij kon evengoed gewoon zijn Pokémon loslaten en gillen dat ze moesten killen. Daarbij was er een grote kans dat ze zelfs niet eens deden wat hij hen vroeg. Want... Waarom zouden ze? Hij kon niet zien wat er gebeurde. Voor hem zat er geen enkel plezier in Pokémon gevechten. Hij had dan geen connectie... Hij kon ze niet voelen, ze waren net als wilde Pokémon die hun ding deden... Behalve sommige van zijn team... Dacht ie toch. Nina... Waarschijnlijk... Hopelijk... Meestal? Vast wel... Kom op Lyan wat vertrouwen hebben in jezelf en je Pokémon. Hup! Rug recht en rechtop! Hij stond op en knikte nogmaals. "Naam is Lyan, ik kom inderdaad de gym uitdagen," zei ij kalmpjes, niet beseffende dat hij de ander pal voorbij keek. Deze begon als een gek met haar hand te zwaai voor zijn neus... Hij reageerde er niet op en bleef er staan staren, zoals hij gewoon altijd deed. Dit was zijn routine, staren... STaren en nogmaals staren... Jup. "Ben je blind?" Yikes. Hij knikte even... Waarom kwamen ze er altijd zo snel achter tho? Het was gewoon niet te geloven hoe ze dat deden... Snapte je dat zelf? Ugh... Hij allesinds niet. Hij zuchtte even en sloeg zijn ogen schuin af, waardoor hij aanvoelde dat de ander toch lichtjes wat bezorgd werd. Ze ademde anders... Tja, dat hoorde je duidelijk als je je enkel op dat ding ging focussen. "Kom... Ik zal je naar het veld begeleiden..." Hij kreeg meteen een grumpy en totaal niet happy uitdrukking op zijn gezicht... Waarom voelde hij zich zo verschrikkelijk oud als mensen dit deden? Dit was meer dan verschrikkelijk.... UGH.

De ander had zijn handen vastgenomen en Shinya liep braaf, als de brave, gekke hond dat ie was, naast hen. Nog steeds had Lyan zijn lijntje in een van zijn handen geklemd terwijl Roxanne hem kalmpjes bracht naar iets dat het strijdveld zou moeten zijn. Opnieuw maakte het weinig voor de blonde jongen uit waar of wanneer het was. Hij was blind, alsof de uitzicht van zijn gevecht, die hij ook niet kon zien, hem wat uitmaakte. Het enigste wat hem uitmaakte was dat hij levend ervan af kwam. Ja, hij was geweldig, dat besefte hij ook maar al te goed. Al snel kwamen ze tot stilstand en liet Roxanne zijn handen op, waarna hij haar even hoorde giechelen en hij een aai over zijn haren kreeg. "Kijk eens aan, nu sta je netjes. Als je zo blijft staan zal het geen enkel probleem zijn, okay?" Hij knikte even met tegenzin waarna hij even gefrustreerd zuchtte. Hierdoor moest de gymleader opnieuw even giechelen, maar al snel draaide ze zich om en wandelde ze weg, dat hoorde hij. Haar voetstappen waren sneller dan eerst en voor hij het besefte leek het tot hem door te dringen... Wacht... Hij wist niet eens welke Pokéballs van welke Pokémon waren... Fu-

➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤
➤

Hij slikte even... Wetende dat Crowley zijn commando's sowieso was gaan negeren. Hij had gehoord en was extreem verward gekomen waardoor hij er even stond als een lappenpop. Hij had de Eevee ook horen grinniken. Heel aardig grijze rat... Niet dus... Het maakte hem niks uit dat ie shiny was en waarschijnlijk o zo speciaal. Hij snoof even zachtjes... Hij had niks meer gehoord na de laatste aanval die door de gym had geklonken. Hij zou de normal type Pokémon laten terugkeren zodra ze aan het volgende gevecht begonnen... Straks was de Pokémon al lang knock out en hij stond hier maar te staren. Hij was zeker de beste trainer in de history van trainers. Neh, hij was een breeder... Wat deed hij zelfs hier? Oh ja... ervoor zorgen dat ie hopelijk niet voor paal stond... Well had het geholpen? Had het alsjeblieft geholpen. Er klonk na nog een paar zenuwachtige tellen kort geklap waarna hij wat woorden hoorde en toen het geluid van een Pokéball die een Pokémon opslokte. "Goed gedaan Lyan, je hebt mijn eerste Pokémon weten uit te schakelen, maar ik heb nog een tweede achter de hand, ben je daar klaar voor?" Yeah... Dat wist ie... Hij kende dit wel hoor en hij wist verdomd goed dat de vrouw twee Pokémon had. Hij had zelf er 6 op zak maar maar 4 van de 6 konden gebruikt worden voor een gevecht. Aangezien Crowley al wat schade was opgelopen maakte hij daar 3 van... Tenmi kon amper schade aanrichten dus dat werd 2.. En Shi-... 1... Nina... Okay... Hij had ook nog maar 1 Pokémon achter de hand. Hij zuchtte even en haalde de Pokéball op. Hij had hem ergens aan de kanten gehouden zodat hij zeker wist dat dit de ball was van de Pokémon. Hij wilde niet dat hij opeens met twee in een ball zat... geen idee of dat werkte, zou best funny zijn als hij er zo aan dacht. Hij liet zijn shiny Eevee terugkeren en zuchtte even luid... Duidelijk licht geïrriteerd over het feit dat dit helemaal niet zo fijn liep. Hij voelde zich ook gewoon niet goed. Hij was verwend, dat moest ie bekennen... En als hij zich niet goed voelde schoot Bryan altijd naar hem toe om hem in de watjes te leggen. Hij werd nooit als tweede rang behandeld... Tja, ergens had ie vast royaal bloed... Dat betekende natuurlijk ook dat Bryan dat had, maar vast minder. Hij was namelijk een heel stuk beter dan de ander, dat was de conclusie van de dag en hetgene waar hij zich de rest van het gevecht aan zou klampen. Royal Lyan. Het klonk wel fijn. Stel het je gewoon voor... Een prins... In Hoenn... Zou mooi zijn... Vast wel... Hij knipperde even en hoorde plots een Pokéball opengaan. Het was al snel duidelijk dat de tweede Pokémon van de tegenstander op het veld was beland. "Dit is Nosepass, een Rock type Pokémon," zei ze kalm. Hij knikte even. Ze was tenminste wel zo vriendelijk steeds te zeggen wie haar Pokémon waren. Wist hij tenminste wat voor dingen hij ertegen moest gaan beginnen. En tja, dan leek hij nog meer ene derp dan dat hij al was. hij zat hier echt maar dingen te roepen en hij wist dat dit echt voor geen meter zou werken... Serieus, waar ging dit heen? Waarom deed hij dit? Please no... Dit moest echt stoppen.. Hij ging maar weer een spel van raden en van gokken doen en greep een nieuwe ball van de riem af en legde deze even tegen zijn borstkas aan... En hij hoopte, hij bad tot alle goden die er bestonden... Dat dit even niet helemaal erg ging aflopen... En dat voor een keer het gene in de ball zat wat hij wilde... Namelijk, een ronde, grote, blauwe bal... Die Spheal riep en die een water move kende... Janken... Nee, hij wilde niemand minder dan zijn geliefde demon, Nina.

Hij hapte even naar adem en hield kort deze ingehouden... Zijn hoop... Zijn wens... Was het in vervulling gegaan? Het was niet dat hij zijn ogen kon openen -want suprise, suprise ze waren al open- en kon kijken wat zijn wens had voort gebracht. Hij was blind mensen, dat kon hij niet. Hoe droger kon je het nog maken? Veel droger want Nina was een water type... Ok ik stop al. Uhum. Het was even stil in de zaal... althans hij dacht dat het een soort zaal was... Maar opeens hoorde hij een blij geluidje... Hij herkende het meteen als de Spheal die hij had gewild en knikte kort, een opgeluchte zucht gleed langs zijn lippen heen waarna hij zijn ogen sloot en even nadacht. Hoe moest hij dit aanpakken..? Hij had nu wat hij wilde maar zou Nina doen wat hij wilde van haar? Hij hoopte maar van wel. Toen er echter al geluid klonk, schoot hij bang even op. Waaah... Wat was er zojuist gebeurd? Hij slikte even en trilde kort, niet goed wetende wat er zojuist was gebeurd... Had zijn Pokémon nu aangevallen? Het was namelijk ook zo geweest bij Crowley. De Eevee was gewoon in actie geschoten zonder echt iets te zeggen, maar daarna leek het wel goed te gaan, waardoor hij er verder niet veel aandacht aan had besteden... maar nu begon het gewoon helemaal weer opnieuw... Wat was dit? Echt... Hij snapte dit... Hij snapte dit echt... Echt niet... Hij hoorde even wat gemopper van Roxanne. Iets over dat haar mooie muur nu naar de zak was. Well... dat was niet zijn probleem om eerlijk te zijn. Hij was blind, schoonheid telde niet voor de jongen. Hij was enkel voor wat er werd gezegd, al de rest was niks voor hem, onbestaande zelfs. hij wist wel dat het er was... maar ah je kreeg het idee wel... Als je het zo wel snapte... Ugh... Hij hoorde even hoe de gymleader leeek te kalmeren en er een korte stilte volgde... Wederom verwarde dit de blinde jongen... Niet goed wetende wat hij van dit alles moest verwachten... Hij slikte even en zuchtte kort, hopende de stilte te kunnen doorbreken of tenminste iets te bereiken hier. "Nosepass, open met een Tackle," klonk er plots, dat was het commando van Roxanne aan haar Rock type Pokémon... Okay denk na Lyan wat moet je doen uhm... Uhm. "Ice Ball weg van daar!" klonk er meteen van de jongen, niet goed wetende wat zijn blauwe, ronde Pokémon ging doen. En plots hoorde hij het geluid van iets.... Een soort straal dat werd afgevuurd? Wat gebeurde er? Uh... Hij knipperde ietwat verdwaas en staarde rond... Wat was dit? Kon iemand in godsnaam uitleggen wat er gebeurde? Want dit was belachelijk. Hoe verwachtte mensen dat hij deftig ging vechten als hij niet eens wist waar het veld was om te beginnen. Hij zweerde het dat ie vast de verkeerde kant opkeek, want dat deed ie altijd. Het was vreselijk. DIt alles was gewoon... UGH. Hij kon het gewoon niet verdragen en- Opeens hoorde hij een klap, gevolgd door het geluid van iets dat naar achter werd geschoven. Het volgde door een kreun, afkomstig van Nina. Hij herkende die kreun gewoon. Aangezien de Pokémon vaak zo'n geluid maakte als ze werd geraakt. Was het om de blinde jongen aan te geven dat ze was geraakt? Vast niet, het was gewoon omdat ze pijn had en dat wilde uiten... Zo was ze nu eenmaal en dat wist Lyan maar al te goed... Ugh... Dat betekende dat ze de aanval niet had ontweken zoals de trainer had opgedragen. Dat ene kleine feitje irriteerde de jongen. Hij vond dit niet fijn om te weten. Waarom negeerde ze hem gewoon? Hij wist best dat hij niet kon zien wat er gebeurde maar zijn visie van zijn doen was toch niet fout? Wat was dit? Hij gromde dan ook even zacht en balde een hand tot een vuist. Hierdoor gromde ook Shinya zacht, die al die tijd naast zijn voeten had gezeten. Hij was kalm geweest en voor het eerst in tijden leek hij zich niet op zijn eigen dingen te richten. Dat was ook fijn. "Brine!" Wetende dat de toch wel slome Nosepass nog niet ver van der kon zijn wist hij dat deze aanval wel moest raken. Wat er vervolgens te horen was, liet hem kort grijnzen. Hij hoorde het geluid van water dat werd afgevuurd, gevolgd door het schuiven.. Van iets dat leek op een steen, die vervolgens omviel. "Nosepass!" zei Roxanne meteen. Yes! Dat was wel nice. Voor een keer luisterde Nina... En dat maakte hem wel heel erg tevreden. Hihi. "Sta op en doe Tackle!" Oh... Oh... Wacht... Waar was ie nu? Hoe moest hij hier op gaan reageren? Waaah! Hij voelde lichte paniek bij zichzelf toeslaan, wetende dat hijniet wist hoe en wat... Wat moest ie doen... Wat... En toen klonk er een plof, gevolgd door het luide gesnuif van de ander. Wacht... Wat was er zojuist gebeurd? Hij snapte het niet zo erg en wist bij de naam van Arceus echt niet wat er nu gebeurd was. Wat had Nina gedaan? Was het goed of slecht? Vast slecht voor de ander, anders had ze niet zo geklonken in haar gesnuif... Zuchtachtend iets. Hij slikte even nerveus. Het duizelde hem, het feit dat hij dit niet kon. En het duizelde hem... dat hij niks kon volgen van het hele gevecht. Hij moest vertrouwen op geluiden... Maar dat was niet genoeg voor hem.... Echt niet. Hij was er maar een beetje vragend aan het rondkijken. maar echt kijken deed hij niet, want dat kon ie niet... Spijtig genoeg. Toen er echter plots een luide knal hoorbaar was, sperde hij zijn ogen wat wijder open. Wat was dat? Hij snapte dit niet... Wat was er zojuist gebeurd? Hij hoorde even wat gekreun van zijn Spheal, gevolgd door een knal als teken dat ze de grond had geraakt. Hij balde zijn handen weer tot vuisten en hield er een op. "Nina!" zei hij meteen. "Ben je in orde meis?" Hij had werkelijk geen idee of de vrouwelijke Pokémon er erg aan toe was en wat voor aanval er nu was uitgevoerd... Was het erg? Was het iets dat veel schade kon aanrichten aan de water ice type? Hij hoopte van niet... Maar iets in hem zei van wel. Het was zo'n vaag gevoel dat het gewoon zo hard benadrukt. Hij beet even op zijn onderlip van lichte nerveusiteit. Hij wilde een antwoord... En na enkele tellen was dat dan ook te horen toen de blauwe Pokémon even een instemmend geluidje liet horen. Dit liet de jongen even opgelucht zuchten. Okay dan.. Dat was mooi. Heel erg mooi... En zeker fijn om te horen. Hij wilde niet dat er iets ernstigs was gebeurd en dat hij hier maar stond. De blinde loser die niks kon doen omdat hij amper doorhad wat er rond zich heen gebeurde... Hij kon zichzelf wel slaan... Hij stom was hij wel niet? Ugh... maar serieus... Nu had hij geen tijd om zo te denken... Maar voor hij het wist was er een klap hoorbaar, gevolgd door het geluid van iets dat... Weer hetzelfde klonk maar harder... En dan nogmaals... Wat was dit? Hij keek verward rond, alsof hij hulpeloos opzoek was naar iets dat hem weer zou laten zien... maar ook hij besefte best wel dat als dat zou gebeuren, het niet random in een gymgevecht zou zijn. Dat zou hem dan echt wel... Zorgen baren en vooral over de wereld... Want... Gewoon nee... Sigh. Toen er opeens zware knallende geluiden te horen waren richtte hij zijn ogen ernaa toe. Hij was nu best wel bezorgd. Het klonk namelijk als stenen. Wetende dat dit een trock type gym was.. Wist hij dat er zeker een aanval was die iets met stenen had. En ook was er deze keer... Dit. Hij klemde zijn tanden op elkaar en slikte even bezorgd bij het horen van het gekreun die hem zo bekend voorkwam. Oh wat had ie nu zo graag gewild dat ie kon zien.

De Spheal knipperde even en keek kalm rond. Het was al een tijdje geleden dat ze uit haar ball was gekomen en dat was duidelijk te zien aan de smile op haar gezicht. Zonder er echt bij na te denken maakte ze een veel te happy geluidje, een zonder echte betekenis, hell... het was niet een shet geluid dat een spheal hoorde te maken. De gymleader moest even glimlachen van het schattige zicht, waardoor de vrouwelijke Pokémon toch even schuin keek naar de persoon. Wat nou...? Oh... Het was al snel duidelijk wat er moest gebeuren en dat gebeurde zonder dat Lyan een commando moest gaan geven. Dit was een gym. Doel; Winnen. Doel gezet. De ronde Pokémon schoot plots weg, in ijs gerold en rolde op de tegenstander af. Doelwit was gezet.
Bam.
En daar was een Ice Ball afgeweerd. De ball was mooi langs de tegenstander gerold en was met heel wat geluid tegen de muur aangevlogen. De muur kraakte even zacht en al snel kwam Nina uit de aanval op even knipperend rond te kijken, toch niet zo begrijpend. De gymleader begon meteen boos te doen tegen de Spheal, die niet echt snapte wat er zojuist was gebeurd. Haar vragende blik en haar onschuldige glimlachje toonde aan dat deze Pokémon te onschuldig hiervoor was. Het was duidelijk dat deze er niet veel van snapte en het hielp dan ook niet dat haar trainer niks kon zien en daardoor... Well.. Alles over het hoofd zag. Het was sneu, maar zo zat het nu eenmaal bij hen en zij was ermee leren leven. Misschien zelfs meer dan dat de ander ermee was gaan leven. "Nosepass, open met een Tackle," Had Roxanne opgedragen. De woorden van Lyan, of eerder het commando die daarop volgde was een Ice Ball om weg te komen van de aanvallende Pokémon. Maar zij had andere plannen. Ze rolde even naar voren en opeens stopte ze haar beweging en opende ze haar mondje om een kleurrijke straal af te vuren. De Nosepass, die in beweging was gekomen, werd naar achter geduwd door de straal, maar gaf niet op en week wat uit waarna hij toch zijn opgedragen aanval doorzette en de blauwe Spheal stevig tacklede. Deze schoof iets naar achter en kneep haar oogjes toe... Ze kreunde zacht maar opende daarna al snel haar ogen om neer te kijken op de rock type tegenstander. "Brine!" Klonk er opeens van haar trainer. Wel meteen keek ze schuin naar de blonde jongen. Tuurlijk wist de Pokémon dat ie niks zag... Maar wist hij dit? Ze twijfelde geen seconde en een krachtige waterstraal schoot uit haar mond om tegen de rock type tegenstander aan te gaan. Deze schoof naar achter en maakte daarbij het schuivende geluid van een steen. De Pokémon sloot haar bek en op dat moment tuimelde de Nosepass om. Hierdoor moest Nina even glimlachen. Dat was best een droog zicht maar ze deed het ermee. Dit was goed en dat zag je aan haar. Het was echter minder goed voor de vrouw, of eerder het meisje, die even de naam van haar Pokémon riep, duidelijk wat minder blij met de aanval die van zo dicht was afgevuurd. "Sta op en doe Tackle!" zei Roxanne meteen terwijl ze even haar hand uitstak. De blauwachtige steenachtige kwam langzaam overeind, waterdruppels dropen van hem af... Maar het leek er geen last van te hebben nu. Het was een steen, wat voor emoties zou het ook kunnen tonen? Juist ja, niet veel. De Pokémon van de gymleader schoot naar voren, klaar om met een Tackle de Pokémon neer te halen of verder weg van hem te halen. Het was duidelijk dat ze afstand wilde, maar dat liet Nina niet toe. De Spheal wachtte niet op het commando van Lyan en schoot naar voren.. Of eerder rolde naar voren... Om vervolgens op te springen en de steen zowat te pletten bij het neerkomen. Een Body Slam aanval dus. De Nosepass tuimelde omver, met het extra gewicht van de Spheal had hij de rest van de aanval, dus het raken en de eigenlijke schade toerichten, niet kunnen doen. Roxanne snoof even en legde een hand in haar gezicht. Het zicht voor haar was duidelijk niet iets... Normaals, maar het was een gevecht en soms kon dat wel nog eens gek worden. Ondertussen stond de blonde jongen er vragend te kijken. Het hele gevecht eigenlijk al. Af en toe zag je zelfzekerheid in zijn houding en in zijn doen. Maar tja, verder niet veel. Toen er plots een steen tegen haar vloog gevolgd door een hevige slag van de Nosepass, werd ze zowat van hem geslingerd. Ze kreunde even in mid-air en kwam met een knal neer. De Spheal kneep haar oogjes even pijnlijk toe. Dat was een Rock Throw geweest, een Rock type aanval. Het zorgde voor een dubbele schade tegenover haar omdat ze deels ice was... maar ze zou niet opgeven, nog lang niet! Stiekem wilde ze Lyan proud maken. Maar deze persoon was dan ook zeer bezorgd om haar. Hij had het allemaal wel gehoord dus dan was het niet echt raar dat hij zo'n reactie gaf. Hij sprak haar naam, gevolgd met de vraag of alles ging. Wel meteen sperde Nina haar ogen open en liet ze een klare en heldere brul horen. Nja, brul, het was zo zacht en teder dat het haast schattig was. Een brul kon je het daarom ook niet noemen. Eerder een soort zwaar gepiep. Aw. Maar ze stopte niet. Wel meteen nadat ze dit had laten horen schoot ze al rollend in actie, waarbij ijs haar omgaf en ze zo op de Nosepass afschoot. deze werd geraakt door Ice Ball aanval en werd zo de lucht in getost hierdoor. De ijsbal maakte een scherpe bocht en schoot weer af op de vallende Nosepass, enkel en alleen om hem weer te raken en hem weer de lucht in te sturen. Wederom draaide de bal in haar koers en schoot zze af op haar tegenstander. Een derde keer raakte de ball... Opnieuw wilde ze dezelfde manier gebruiken om een vierde keer de ander te raken... Maar deze leek andere plannen te hebben en begon haar te bekogelen met Rock Throws. Wel meteen werd ze naar achter geduwd en tuimelde ze wat weg, waardoor de aanval tot een stop kwam en ze enkel kreunend haar oogjes kon sluiten om de zware storm van aanvallen te verdragen... Godver... Het was zwaar. dat zag je zo... Als je als toeschouwer het gevecht volgde.. 

Gespannen stond hij daar. Hij hoorde enkel wat er gebeurde... Wat moest hij doen... Hij had werkelijk geen idee wat hij hier tegen moest brengen. Hij had ook geen idee wat voor aanval dit was om te beginnen... Maar hij wist dat iets in hem wel een antwoord erop had... En aangezien dit het enigste was dat hij voor handen had liggen nam hij een hap lucht naar binnen en kreeg hij een zelfzekere houding. Hij zou dit doen. Hij wist dat dit goed was en dat dit misschien wel nog iets kon doen. PLus het zou best wat schade kunnen brengen. "Wat er ook gebeurd, doe Brine!" zei hij meteen. Zelfs als de Pokémon op de helft of ander de helft van haar hp zat, zou de aanval extreem krachtig worden. Hij hoorde hoe ze meteen de waterstraal afvuurde, maar zo te horen aan de kracht van de straal moest ze nog boven de helft van haar hp hangen. Waarschijnlijk er net boven. Niet dat hij wist. Hij had zelfs geen idee hoe ze er momenteel aan toe was. Haar gekreun en haar geluiden waren de enigste dingen die hem konden zeggen wat er met haar gebeurde en hoe ze op het moment was... meer had de jongen niet. Was dat sneu? Vast wel. Maar tja, hij was gewoon een sneue jongen. Toen de straal leek te stoppen was de vorige aanval ook gestopt. Had dit de aanval dan eindelijk tot een einde gebracht? Hij zuchtte even licht opgelucht. Dat was mooi... Echt heel mooi. Hij had geen zin in een zwaar gewonde Spheal... Nee dat zou niet echt handig zijn, sorry maar daar ging hij niet aan meedoen. Hij slikte even en keek toch wel verrast op toen hij hoorde hoe een tweede straal werd afgevuurd. Iets dat hij herkende als de andere type straal die ze kon afvuren. Deze was een ice type move... Maar zo te horen was ze raak, wat een goed teken was. Hij knikte even licht instemmend. Goed, als Nina wist wat ze deed was dat mooi. Hij deed het nu goed. Hij gaf commando's als hij wist wat er gebeurde... Hij had zelfstandige Pokémon die wist wat ze deden... En zo was Nina geen uitzondering. Hij had misschien wel een voordeel op zijn vlak... Want vanuit zijn zicht was dit type Pokémon nu eenmaal handiger. Toen er echter plots, vlak na de aanval, een soort zwaar gerol te horen was; knipperde hij even. Was de blauwe Pokémon de ander op de een of andere manier aan het bestormen? dat was vreemd... Maar zeker niet echt.. Onbekend voor hem. Ze was vast niet blij geweest met het feit dat de ander haar zo had aangevallen en om eerlijk te zijn zou Lyan ook zo reageren als iemand zo tegen hem deed. Een zware klap volgde, gevolgd door een bam wat aangaf dat de ander zowat... De Nosepass plette. Hij zuchtte even zachtjes. Nou nou zeg... Ze wilde vast een paar rake aanvallen in het gezicht van de Pokémon brengen... Althans als dat mogelijk was. Wat er toen volgde, of wat hij ervan kon horen bevestigde wat hij dacht... Hij hoorde hoe een waterstraal werd afgevuurd op de ander. Aha... Het was niet zo hard als eerder... Een water gun? Vast wel. Hij slikte even en knikte... Okay dat was mooi. Hij hoorde hoe de ander even stopte en even was opnieuw een soort geluid te horen... Maar dat kon Lyan niet echt identificeren. Er klonk wel even wat paniek van de andere kant. Was er iets ergs gebeurd met de Nosepass? Lyan ging snel de moves van zijn Pokémon na... Maar geen enkele move kon echt de Nosepass molesteren... Toch? Niet dat hij wist, hij was blind.. Hij wist niks, hij was zielig... SO yeah. Hij zuchtte enkel een keer en wachtte af... Zo te horen was de ander gestopt met de rare aanval... Aangezien het geluid zo absurd was gestopt... En was deze begonnen met een reeks Water Guns. Het was vreemd dat de steenachtige nu neels terug deed. Steeds opnieuw gebeurde het... De Spheal stopte en vuurde opnieuw de water move af. Het zorgde er waarschijnlijk wel voor dat de ander veel schade opliep... Maar wat gebeurde er nu juist? De blonde jongen was best verward als hij eerlijk mocht zijn en hij had werkelijk geen benul wat er momenteel gebeurde. Hij wilde het vragen, maar dan zou hij opnieuw zo... Duts overkomen en waaah! Dat wilde hij niet. Hij klemde even zijn tanden op elkaar en slikte. Hij moest vertrouwen op wat er gebeurde en niet op wat hij hoorde. Zo te horen leek alles goed te gaan en dat was het enigste wat telde. Ja toch? Vast wel. Toen er na een tijdje een stop leek te komen aan de geluiden slikte hij kalm.. Wat was ze van plan? Was het voorbij? Wat gebeurde er? Hij knipperde weer eens vragend en schudde zijn hoofd even rustig... Dit gebeurde dus elke keer als hij dit wilde doen... Hij voelde zich weer minder.. Hij keek echter licht op toen hij de ander hoorde grommen... Wat? Wat gebeurde er? Hij was echt verward. Was er iets ergs met de Nosepass dat haar zo irriteerde? Het kon gewoon niet anders, anders zat ze nu niet nog te grommen als een boze hond. Shinya was ondertussen gaan liggen, hij was vast ontspannen... Dus het gevecht lag vast in hun voordeel. Hoe hij al die signalen zo kon opvatten was ook echt iets dat hij alleen had geleerd. Hij wachtte even af... En hoorde plots een zwaar gerol... Meteen schoot het hem te binnen dat dit een Ice Ball aanval moest zijn. Het kon haast niet anders. Hij wist echt niet wat het anders kon zijn. Hij knipperde even en vernauwde zijn ogen, nog steeds lag er vraag in zijn blik. Hij wist bij verre nog niet wat hij precies moest verwachten van de uitkom. Of hij moest vertrouwen op wat de signalen rond hem zeiden? DE Nosepass was allesinds nog niet knock out, anders was de Spheal zeker niet overgegaan op de ice move om aan te vallen. Dan was ze gestopt en had ze laten merken dat ze trots was op haar overwinning... Toch? Ze was vast niet het type dat wild razend over het veld verder zou doen... Dat was ze nooit... Dus waarom zou ze nu opeens zo zijn? Dat zou Lyan echt niet snappen en het zou hem enkel en alleen nog meer verwarren als iemand hem dit zou zeggen. In dit geval zou dit Roxanne zijn, de gymleader... maar geen haar op zijn hoofd dacht eraan om het te vragen, hij kon het best zelf uitvissen. ugh! Toen hij achter opeens een soort geluid hoorde, wilde hij iets roepen als waarschuwing, niet goed wetende wat het was... Het leek op ijs dat brak... op iets dat snel bewoog... En zo leek het erop dat de Ice Ball gewoon verder rolde... En deze brak, uiteen... Wat? Het had geen doelwit geraakt? Dat was vreemd... Hij knipperde even verward en hield zijn hoofd even lichtjes schuin. Hij snapte dit niet goed. Waarom was dit? Hij slikte ongemakkelijk maar hoorde plots een luide knal, vlak nadat de gymleader een "Rock Throw!" had geroepen. Wel meteen schoten Lyan's ogen fel open en staarde hij in het niets dat voor hem zichtbaar was. Wat was er zojuist gebeurd? Toen er nog een klap te horen was, gevolgd door het gekreun van zijn Spheal, sloeg de bezorgdheid nog meer bij hem toe. "Nina!" zei hij meteen nadat ze een tweede kreun liet horen. Hij wist niet wat te doen. Een beetje in shock van de plotse neerslag van zijn Pokémon en van alle geluiden die hem o zo onbekend waren, stond hij er wat verdwaasd. Hij leek wel iemand die amper van de wereld afwist, een sukkeltje... Hij gromde even licht binnensmonds en balde zijn handen tot vuisten. Hij was geen sukkel! Hij kon perfect zijn mannetje staan en dat kon hij bewijzen als hij dat wilde. Zlefs zijn eigen gedachten zouden hem niet neerkrijgen op iets waar zelfs hij over twijfelde en over weer nam. Want zelfs dit was iets waar hij volkomen mee eens was. Hij was geen duts! Hij was geen sukkel! Hij was gewoon blind, een beetje minderwaardig... Maar niet in persoonlijkheid, in krachtuiting en al zeker niet op het vlak van doorzetting. Hij gromde nogmaals, waardoor hij een soort van hernieuwde kracht in zich voelde komen. Hij wist welke aanvallen nu goed zouden zijn. Het enigste waar hij zich nu over zorgen maakte was dat Nina er misschien minder aan toe was. Was ze in staat om de aanvallen uit te voeren en deze op de Rock type te richten? Hij hoopte o zo vurig van wel, want deze keer was de aanval die hij in petto had twee maal sterker dan voordien. Daar was de blondie zeker van. Hij hoorde het aan de manier van hoe ze kreunde. Hij zag het voor zich, hoe ze er lag... Hij kon het niet verdragen. Zelfs geen gefantaseerd beeld van zijn Pokémon doe gewond was. Nee, daar was hij te lichtgevoelig voor. Hij hield van die Spheal en hij kon er niet tegen dingen voor zich te zien die pijn hadden. Bij die gedachte sloeg meteen de herinnering van zijn ouders toe, waarbij hij trilde en zijn mond droog werd. Het leek alsof de rook van die dag nog zo vers in zijn keel binnen rolde en hem van daar de gezonde lucht ontnam. Het leek wel alsof het dak en alles wat er rond zat... Er onder zat... ZO op hem kon vallen. Kon hij hun schreeuwen horen? Nee... Hij kneep zijn ogen toe, zijn hoofd gevuld met verdriet en raar genoeg... Kalmte. Geen angst. Hij slikte even en tilde een hand op. "Brine! Brine! Brine! Doe gewoon Brine Nina!" zei hij op ene koele toon. Hij had werkelijk geen idee of de ander nog niet knock out was... De zelfzekerheid in zijn borstkas liet zijn hart vurig kloppen, hij was vastberaden om dit te doen en ook gewoon om... Om te weten dat Nina oké was. Ze was oké en dat wist hij... Hij wist da- En toen hoorde hij een hevige straal. Het klonk harder, heviger, sterker... Brine. Dubbele attack power. Dit was wat hij wilde. Hij hoorde meteen hoe iets werd geraakt en naar achter werd gesleurd door de water aanval. Hij had de Spheal opgedragen het te blijven doen. Ze had vast pijn, maar als ze beiden doorzette dan konden ze er komen, dat wist Lyan zeker. Met zijn heel zijn hart geloofde hij hierin. Hell... Hoe kon hij zo in een gevecht geleurd worden waar hij amper deel van uitmaakte? Hij voelde zich een derde partij, zoals het vijfde wiel. Hij deed niet veel, want uiteindelijk deden zijn Pokémon wat zij zelf wilden en zelfs Lyan wist zeer goed dat hij amper controle had over wat ze deden en wat ze wilden... Sommige dan. Hij slikte even en snoof even luid. Maar hij moest geloven... Vertrouwe hebben in anderen en in zijn Pokémon. Maar het was zo lastig als je niet kon vertrouwen op iets dat je zo lief had... Hij hiled van zijn... maar vertrouwen en liefde waren niet hetzelfde... Ze beïnvloedde elkaar enkel en dat besefte Lyan maar al te goed. Het liet hem bijna poppen. Hij... Hij... Gvd... Toen de Spheal even stopte met de eerste Brine, knipperde de blonde jongen even. Zou ze nog een Brine doen? Zou ze luisteren naar wat hij in gedachten had. Hij wist werkelijk niet wat hij moest denken hiervan en hij trilde zowat van top tot teen. Hij was zodanig van zichzelf opgefokt dat hij de kalmte in zijn gedachten niet meer leek terug te vinden en al zeker niet in zijn doen. Wat was deze lichte opwinding en frustratie? Had hij dit gemist? Nee, hij haatte dit... Hij haatte dit zo hard... Het moest stoppen.. Want dit was vreselijk!

De regen van stenen bleef maar komen en het leek erop dat de Nosepass er geen einde aan zou brengen. Nina had zichzelf al klaar gehouden op een Brine aanval uit te voeren, wetende dat langer wachten enkel en alleen maar tot meer problemen zou leiden voor de water, ice type. Het was pas toen haar trainer met hetzelfde idee kwam en deze ook riep, dat ze de straal afvuurde en deze de tegenstander raakte. deze staakte meteen zijn aanvallen, waardoor Nina meteen nadat ze klaar was met aanvallen een hap lucht nam en een tweede straal afvuurde, deze keer een Aurora Beam. Har gezicht stond duidelijk niet al te vrolijk door de reeks aanvallen die zonet op haar was afgekomen. Ze was al niet te happy en dat liet ze merken aan de manier waarop ze wat dichter schoof, moeizaam maar ok, en de straal enkel en alleen krachtiger voortbracht. Toen ze haar bek sloot schoot ze dan ook al rollend naar voren, als een kanonskogel dat werd afgevuurd. De Nosepass, die wat verblind was geweest door de felle kleuren van de veelkleurige straal, was even verdwaasd geweest, maar toen hij zag hoe de Pokémon op hem afkwam wilde hij uitwijken, maar dat gebeurde niet. De Spheal week ook uit en ramde de Pokémon omver, om stevig op hem te gaan zitten en met een ietwat boze blik te kijken naar de steenachtige onder haar. Ze kon het gewoon niet verdragen... Ze kon dit gewoon niet tolereren. En dat zou ze maar al te graag demonstreren aan hem. Ze haalde diep adem en schoot een krachtige water gun af. Een Brine zou het beter doen, dat wist ze zelf ook wel. Maar ze had nog geen gebruik gemaakt van deze move en tja, variatie kon altijd wel gebruikt worden, non? Daarbij... en bam... De ander had een steen genomen en had de Spheal geraakt... Opnieuw een Rocj Throw? De druppels was gevallen.. en de emmer liep langzaam over... En toen.. Voerde de ice type Pokémon een Powder Snow uit... En wel meteen bevroor deze onder de aanval, waardoor de blauw Pokémon even haar aanval staakte en even met een tevreden grijns keek naar de steenachtige... dat kreeg hij ervan. Hij zou niet zomaar krijgen wat ie wilde en dat zou Nina hem maar al te duidelijk maken. Ze was al niet happy dat meneer midden in haar... Ding... Zomaar een steen ging gooien. Die dingen deden verdomd veel pijn en waren daarbij ook gewoon stom! Waarom bestonden ze zelfs! Ze waren gewoon... AGh... AAAAH! En uit volle frustratie begon de water type een reeks Water Guns af te voren op haar bevroren tegenstander. Deze werd geraakt, aangezien hij geen kant op kwam. Het water knalde tegen hem aan, keer op keer. Dit liet de gymleader toch wel even bezorgd en ietwat paniekerig opkijken. Haar woorden en haar bewegingen gaven dat maar al te goed aan. Ze widle dit niet. Ee tweede straal raakte de donkerblauwe Pokémon, die wat naar achter schoof, dus staakte Nina snel de aanval, enkel en alleen om een derde Water Gun af te vuren op de Pokémon. Wederom was het raak en haar frustratie ebde wat weg. Het was iets dat ervoor zorgde dat ze wat... Opgeluchter werd van alles... En dat zag je aan hoe ze reageerde, hoe ze was op dit eigenlijke moment... het was fijn... Echt fijn..? Dus ze glimlachte onder de aanval door... Heh... Dit was nog niet zo slecht als ze had gedacht... Of wel dan? Neeh... Niet echt... Dit was goed. Tiehie. Ze knipperde even en kreeg een formidabel idee. Ze rolde meteen naar achter en knipperde even kalm terwijl ze de bevroren Nosepass strak in de gaten hield. Het was droog hoe deze nog steeds niet knock out was na al die water moves. Maar ah, dat gebeurde soms eh... Daar kon je niks aan doen. dan moest je er gewoon harder op gaan en dat zou Nina nu meteen gaan doen... Toen ze netjes op de plaats lag waar ze wilde liggen vernauwde ze haar ogen even. Ze schatte de afstand in, hoe ze het beste en hardste kon raken en haalde kalm adem. Het was even stil, enkel het lichte gegrom van Roxanne was te horen. Tja, zolang de ander bevroren was kon ze bar weinig doen en het was dan ook normaal dat er frustratie was. Tja, nu mocht zij het eens voelen. De Spheal kreeg een klein grijnsje op haar gezicht en haalde diep adem... Rond haar vormde zich een soort ijslaag waarna ze plots vooruit schoot en op een hoog tempo over de grond rolde, recht op de Nosepass af. Maar ze scheerde er zo naast en op dat moment dat ze dat besefte, sperde ze haar oogjes open en sprong de bal op, om uit elkaar te barsten en even een halve draai in de lucht te maken. "Rock Throw!" En zo werd de Spheal de lucht uit geknald. Ze kwam met een knal tegen de muur achter zich aan en viel zo naar de grond toe, waar ze toch wel licht kreunend en pissed opkeek. De Rock Pokémon was ontdooid en had besloten de aanval te gaan ontwijken om vervolgens de verbaasde en ietwat verwarde Pokémon te raken met een aanval waar ze zwak voor was. Dit was niet goed voor Nina en dat besefte ze best ook wel... Ze had niet een beetje de pijn kunnen compenseren en zo was de volle schade voelbaar... Ze trilde kort en kreunde weer even. Het was toen dat Lyan een bezorgde kreet sloeg. Hij zei enkel haar naam, in al zijn bezorgdheid leek hij kortom verward te zijn. Hij was duidelijk niet zichzelf nu. Zijn houding leek anders, zijn doen leek anders... maar wat hij dacht was over het algemeen hetzelfde. Dat besefte de Spheal best, want Lyan viel niet snel uit zijn rol. Hij was koel op dat vlak. Enkel in het nabij zijn van zijn broer kon hij breken, maar dat was te verstaan. Nu zou hij niet voor een wildvreemde zijn koele karakters weghalen. "Brine! Brine! Brine! Doe gewoon Brine Nina!" Het vuur en de passie was in zijn stem te horen, waardoor de Spheal meteen naar adem hapte en een krachtige Brine afvuurde. De water type move was nu dubbel zo krachtig als eerst, opdat haar hp minder dan de helft was. Ze bleef het water afvuren en afvuren... De Nosepass werd dan ook meteen geraakt door de Brine en schoof naar achter. Nina gaf niet op en gebruikte al haar adem op voordat ze de aanval staakte en even weer een nieuwe teug adem nam. Terwijl ze dit deed rolde ze naar voren. Ze stopte, nam weer goed adem en schoot een tweede, krachtige water attack af. Deze keer raakte het de Nosepass weer en met een doffe klap viel deze omver. Maar de ice, water type Pokémon stopte niet, ze bleef doorgaan, doorgaan en doorgaan... Ze zou niet stoppen tot ook haar laatste adem op zijn einde kwam en dat maakte ze goed duidelijk door niet te stoppen met de tweede Brine... Althans... Niet voordat ze plots moest stoppen en zwaar adem moest halen. Ze liet haar kopje wat zakken en hijgde licht. Haar lichaam toonden wat wonden van de stenen die de Nosepass had gegooid... Haar gezicht stond vermoeid en ze was duidelijk zo klaar met dit gevecht. Hijgend lag ze daar dan, te moe en te done met dit alles om haar kopje op te tillen en te kijken of haar rock tegenstander nog op zijn benen stond. Haar houding straalde gewoon de woorden 'Muk dit' uit. Wat het allemaal wel mooi afmaakte.

Als in een mirakel had de Spheal een tweede Brine afgevuurd, iets dat hem met verbazing en toch wel lichte hoop liet opkijken. Ze had niet gestopt en ze was nu ook gewoon weeer bezig... Ze stopte er duidelijk haar werk in.. Want het water bleef komen en komen. Iets dat Lyan wat leek te kalmeren. Was het het geluid van water of was het het feit dat dit allemaal op zijn pootjes leek te komen? Maar dan opnieuw... Lyan wist helemaal niet wat er gebeurde en of de ander nu werkelijk uitgeschakeld was. Hij wist immers ook niet hoe het met zijn eigen Pokémon ging. Dat maakte hem.. Zo bezorgd... Hij fronste dan ook meteen bezorgd toen de BRine stopte en de Spheal zwaar adem haalde, alsof ze geen adem had kunnen nemen tijdens de aanval. Ze hhijgde zwaar, wat de blinde jongen enkel maar meer bezorgder maakte. Iets in hem zei dat ze er verschrikkelijk aan toe was, dat hij haar nu moest nemen en naar een Pokémon Center moest. Shinya zou wel de ernst van de zaak verstaan en hem erheen brengen in de plaats van weer als een dolle pup rondjes te gaan rennen. Nee, hij wilde gewoon weten wat er nu werkelijk was gebeurd. Niemand liet dan ook een teken horen van wat er nu juist gaande was en of het wel allemaal goed had uitgespeeld... Voor hem dan. Roxanne won vast wel af en toe... Maar hij... Hij moest maar een keer hier winnen. En kon dat niet nu? Please... Gaf hem gewoon een teken dat de Nosepass of nog leefde of knock out was... Want... Hij wilde nog steeds niet vragen wat er was... Ja, de koppige breeder was nu eenmaal zo en hij zou zo blijven ook. Hij was... Gewoon... Lyan. En de enige die hem snapte op dat vlak was Bryan. Hij zuchtte even zachtjes. Vragen ernaar was niks voor de blinde jongen.. Echt niks... Maar langzaam leek hij geen andere optie te hebben dan echt te vragen naar de uitslag. Roxanne wist dat hij blind was, dus ze zou het wek begrijpen... Toch? Vast wel... Hij hoopte het maar. Hij wilde niet dat de ander zo van hem zou denken... Als een loser... Een hulpeloos en zielig iemand. Ugh. Nee... Hij besefte iets... Als hij misschien thuis kwam met de badge kon hij dit tonen aan de ander... Zijn broer zou vast onder de indruk zijn en dan... dan zou hij hem wel moeten geloven. Geloven dat hij zelfstandig kon zijn en dat hij zich wel kon redden. Dat hij niet zielig was en niet zo... ZO... Zo... Dutsie. Nee. Hij schraapte zijn keel lichtjes en haalde diep adem. "Roxanne," zei hij kalm om haar aandacht meer te krijgen. "Staat je Nosepass nog overeind? Of is het gevecht nog bezig?" Hij schaamde zich... Zo hard... Maar hij wachtte geduldig af op een antwoord van de gymleader. Hij zou wachten en wachten... Hopen dat ze dit niet stom vond.

De Zwart kleur is alles wat Lyan ervaart van het gevecht. Het is meer aangeraden De Blauwe kleur te lezen bij beoordelen aangezien dit het algemene gevecht is uit een alziend perspectief. Beide soorten beschrijven hetzelfde, alleen uit een ander standpunt~ Dus voor de mods die wat tijd willen besparen, helpt dit mss ^^

2x Aurora Beam
1x Ice Ball > 1x 3 times
2x Brine + 2x Brine > double power
4x Water Gun
1x Body Slam
1x Powder Snow

- 10086 > exclusief de woorden die ik heb gebruikt voor het eerste gevecht te beschrijven aangezien dit pics zijn~

"Hij is uitgeschakeld," klonk er kalm van de vrouw af... Wat? "Serieus?" klonk er toch wel ietwat verbaasd van de jongen af... Wacht. Wat zei hij nou? "Ik bedoel, tuurlijk.... Wist ik wel," zei hij kalm terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. Hij hoorde meteen even wat gepiep en toen een tevreden geluid van Nina. Hij loste Shinya's riempje en wandelde naar voren om bij het geluid te bukken en de ronde Pokémon te huggen en te aaien. "Je hebt goed je best gedaan Nina," zei hij kalm met een glimlach. Hij pakte de Pokéball van haar en liet der terugkeren... Wat hem alleen achterliet op de grond. Waarom had hij dit moeten navragen? Waarom had hij dat gedaan... Uhm. Hij knipperde even en sloeg zijn ogen af. Al snel kwam de vuurhond al blaffend naar hem toegerend om zijn gezicht te likken. "Godverdomme Shinya!" zei hij lachend terwijl hij de Growlithe toch even hugde en stevig aaide. Toen hij voetstappen hoorde keek hij lichtjes op. Hij voelde hoe iemand zijn hand nam, deze optilde en er iets in legde. Het voelde koud aan en had een rare vorm. Wat was dit? Nee... Hij wist best wat dit was. Dit was een badge, de eerste van Hoenn om precies te zijn. "De stone Badge, goed gedaan Lyan," zei Roxanne. Aan haar stem te horen kon hij opmaken dat ze moest glimlachen... Was ze nu werkelijk blij? Wacht. Hij sloeg plots haar hand weg, een diepe en boze frons op zijn gezicht. "Jij ook al, hoe dom," zei hij licht grommend. "Hoe vaak moet ik het nog zeggen..." Hij stond op en haalde uit met een hand, waarmee hij blijkbaar haar kaak raakte. "Ik ben niet zielig en het is niks speciaals dat ik... Dat ik blind ben!" Hij kon er niet tegen. Waarom deed ze dit? Waarom deed ze zo naar hem en waarom..... Waarom kon hij het niet accepteren.. Nee, hij zou het nooit accepteren... Dat was zijn probleem. Licht trillend stond hij daar. Hij kon zichzelf niet bewegen.. Hij snapte dit niet... Ondertussen zat Roxanne verbaasd naar de blonde jongen te kijken, een hand op haar wang houdende. Ze leek geen geluid te maken, met opzet. Ze wist dat hij niks kon doen zolang hij niks hoorde. Hij was hulpeloos zonder geluiden. Ze had het zelf ook wel gezien wat voor flater hij hier had geslaan. Was ze daar zo blij om?
Nee, ze was niet aardig... Ze zat hem uit te lachen. Ze zat hem vierkant uit te lachen! Zoals iedereen deed! Was ze dan een uitzondering? Vast niet. Ze was maar een andere meid. Ze was een gymleader, dat was haar verschil. Dat was ze... Hij slikte even en draaide zich om om de gym zowat uit te rennen, zijn hand met de badge was stevig toe geklemd terwijl hij zowat tegen een muur knalde... Hij wilde hier uit gaan... Niet vast komen te zitten. Shinya rende meteen blaffend op zijn trainer af en keek met bezorgde ogen naar hem. Maar dar reageerde hij niet op. Hij kon ten eerste niet eens de bezorgdheid zien van de ander... En als hij dat kon, zou hij het nooit echt tonen. Hij begon de muur af te tasten met zijn vrije hand en vond al snel en deur. Hij opende deze en rende weg. Vlak voor de neus van de Growlithe klapte de deur toe, waardoor de vuurhond zielig achterbleef in de gym.

Lyan bleef doorrennen. In een stad die hij niet kende, op een plek waar hij niemand om hulp kon vragen. Hij rende en rende door. Hij had geen Pokémon bij zich die hem kon helpen met begeleiden. Een verzwakte Crowley, ja... maar dat ging niks doen in deze situatie. Hij hijgde lichtjes en liep verder en verder, om al snel buiten de stad tot stilstand te komen en daar even rond te wandelen. Met zijn vrije hand begon hij als een gek door de lucht te slaan, opzoek naar iets dat een houvast kon zijn of waar hij gewoon... Zich meer op zijn gemak kon voelen. Het duurde dan ook niet lang voordat de blonde jongen een boom vond en deze even kalm hugde. Iets waar hij zich aan kon vasthouden. Hij wandelde verder en stapte een bosje in... Naast de boom. Althans hij wist ten eerste niet dat dit een bosje was... maar hij zat verborgen... Verborgen voor mensen, maar vast niet voor Pokémon. Hij begon de badge zowat af te tasten met zijn handen. Hij voelde aan elk randje en leek het te bewonder. Hij keek met zijn handen... Iets dat veel mensen deden... Maar voor velen was het geen noodzaak als hem. Hij had natuurlijk wel gehoord dat meerdere blinde mensen hiervan gebruik maakte. Maar hij wilde niet vergeleken worden met... Hen. Hij was anders, echt helemaal anders. Hij slikte even en stak de badge in zijn broekzak terwijl hij zijn benen optrok en zijn armen er even rondsloeg. In zijn blauwe ogen stond een soort pijn en wanhoop die makkelijk te associëren was met iemand die het niet meer zo zag zitten. Hij had het nog zien zitten... Maar op momenten als deze leek het geluk hem enkel neer te halen. Het was vreemd, vond je niet? Dat het zo omgekeerd bij hem werkte... Misschien was het daarom... Dat hij Bryan niet kon uitstaan...
Ondertussen had Roxanne de deur van de gym open gedaan en liep de fire type hond wat rondjes in de stad. hij blafte luid en zocht naar zijn trainer. Hij was duidelijk in een lichte paniek en begon luider te blaffen terwijl hij even opzoek ging naar iets dat hem gerust kon stellen. Blaffend rende hij dus op het eerste het beste dat op zijn thuis leek. Het was pas toen hij dichter kwam dat de hond werkelijk aan de broekspijp van de jongere broer ging hangen en eraan begon te sleuren. Hij loste al snel en blafte nogmaals. Het was duidelijk dat de Growlithe aandacht naar hem wilde. Maar zijn manier van doen toonde hoe serieus hij hierover was.

-1032 words

Lyan was weer eens niet thuis, zoals de meeste dagen. Hij was dan ook gewoon bezig met de planten verzorgen in de buurt van het huis, tja, wat moest hij zeggen. Dat was ook belangrijk toch? Dat vond hij zelf dan tenminste. Toen Shinya opeens naar hem toe rende knipperde hij even. Hey... Als hij naar hem toe kwam... Dan moest Lyan in de buurt zijn... Toch? Yeah, dat was hoe het werkte. Shinya zou nooit zonder Lyan weg gaan. Toen de pokémon aan zijn broekspijp begon te trekken knipperde hij even. "Wat is er jochie? Waar is Lyan?" vroeg hij even terwijl de jongen om zich heen keek. Shinya was toch niet stout geweest en zonder Lyan vertrokken zijn... toch? Of... Ze hadden het hier wel over Shinya... Hij begon te rennen van de richting waar Shinya was gekomen en keek om zich heen. "Lyan!" riep hij even luid. "Lyan!" Waar was dat kind nu weer gebleven.

Toen de vuurhond eindelijk een reactie kreeg, keek hij toch wat blij op met wat geblaf. Dat was fijn, reactie. Yas. "Wat is er jochie? Waar is Lyan?" Na enkele seconden schoot de ander weg en begon Shinya achter de ander aan te trippelen. "Lyan!" Klonk er. "Lyan!" Klonk er nogmaals en de fire type blafte enkel een keer om te rennen in de richting waar hij zijn geur wat had opgepikt. Hij begon rond te snuffelen en te blaffen en in het rond te graven, opzoek naar zijn baasje. Hij piepte luid en blafte nogmaals, duidelijk niet op zijn gemak gesteld dat Lyan nergens te bekennen was. Shin kon namelijk niet zo goed ruiken, was iets dat ie nooit echt goed had gekund. Maar hij kon het tenminste wel. Net als Lyan was de hond heel gevoelig op het gehoor, dat maakte de twee best gelijk.
Lyan legde zijn handen op zijn oren en reageerde niet. Het enigste wat uit de hoogte zou kunnen gezien worden was misschien zijn gouden lokken die afstaken tegen het groene van het bosje, maar daar had hij wederom geen besef van.

De hond rende met hem mee, ook zoekende naar zijn baasje. Dit zou niet goed gaan. Hij keek even hijgend rond, om ook maar een glimp op te kunnen vangen van het blonde haar van de jongen. Verdomme, waarom flikte hij zoiets? Hij floot even luid op zijn vingers, waardoor Spyder na een tijdje aangerend kwam en vrolijk naar Bryan keek. "Zoek Lyan." sprak hij tegen de Poochyena, die even een keer blafte als antwoord en even rook, waarna deze weg sprintte. Hij volgde de Poochyena, die de bosjes in schoot. Wah. Bryan schoot er ook op, om te zien dat Spyder Lyan helemaal aan het likken was en even blafte. "Thank Arceus..." mompelde hij even opgelucht, waarna hij een hand op Lyan legde. "Hey... Lyan..." sprak hij even rustig tegen de ander.

Hij had geen idee wat er rond zich gebeurde. In deze leegheid... Wat hij zag... Hij zag eigenlijk niks. Het was zo.. Vredig eigenlijk. Nu hij er zo aan dacht... Maar... Ugh... Hij mistte het wel voor andere momenten... Ja, je kon van die momenten hebben dat je gewoon van de aarde wilde verdwijne... En Lyan gaf toe dat hij dat vaker had gehad als jongen. Was zijn stille wens dan toch in vervulling gekomen? Wie weet... Toen hij plots geluiden hoorde, gevolgd door iets dat op hem sprong om hem te belikken, probeetrde hij het weg te duwen... Ugh why... "Thank Arceus..." Oh.. Bryan... "Hey... Lyan..." Hij knipperde enkel en gooide Spyder ruw van zich af. Hij bewoog niet.. enkel zijn hand die naar zijn broekzak verplaatste en er de badge uithaalde. Hij legde het op zijn eigen handpalm en hield deze open voor de ander. "Ik kan wel iets." gvd.

Lyan gooide Spyder zowat van hem af, waardoor ze even piepte en tegen Bryan aan ging staan. Arme Spyder, ze bedoelde het zo goed en dan behandelde de jongen haar zo... Dat vond hij gewoon zielig. Toen de jongen iets uit zijn zak haalde en ophield in zijn hand knipperde hij verbaasd, waarna hij het pakte en even bekeek... Dat... Dat was de gymbadge... toch? "Ik kan wel iets." klonk er van hem af, waardoor hij even knipperde en de badge weer in de hand van de ander legde. "Dat zei ik toch?" sprak hij met een brede glimlach. "Ik ben zo trots op je!" sprak hij blij tegen de jongen, waarna hij hem even overeind hielp. Blijven liggen op de grond had niet veel zin, dat was in ieder geval wel zeker.

En daar ging zijn badge. Wat ging Bryan doen? Het afnemen en zeggen dat hij moest stoppen? Want dat zag hij zijn broer echt wel doen op dit moment. Hij was gewoon soms een echte dick. Kon hij weinig aan doen... Hij was zo... maar goed. Na een tijdje legde hij het dingetje terug en de blonde jongen sloot deze hand waarna hij er wat down bij zat. Hij vond dit niet leuk. DIt was niet iets voor hem en dat was duidelijk. Hij haatte dit gewoon okay... "Dat zei ik toch?" Klonk er. Was de andere nu werkelijk happy? Well... Als het hem goed liet voelen dan was het goed voor de roodharige of niet dan? "Ik ben zo trots op je!" Hij werd zowat overeind getrokken maar ging koppig weer zitten en leek helemaal niet blij met de woorden van de alles. Wat had dat nu weer te betekenen? Het klonk haast alsof hij trots was dat hij tenminste iéts kon doen. Excuseer mij maar dat kon Lyan echt niet slikken. "Oh yeah. Waarschijnlijk omdat je het niet zag aankomen," mompelde hij geïrriteerd. "Je had vast mijn handje willen vasthouden of niet dan?!" gvd. "Voor het geval ik weer iets doe die andere mensen niet kunnen uitstaan of... Idk... Gewoon... stuff! Mezelf pijn doen... Ofzo." Ugh. "Je wilt alleen maar dat ik veilig ben en niks doe omdat ik dan alles verkeerd doe! En dat weet ik! Je liegt steeds en gaat steeds voor me zorgen en ugh! Je gelooft niet in me! En zo wel dan... Dan... Dan..." gfgjhknj. "Wat denk je eigenlijk te doen nu? Heh?! Waarom doe je dit!" Hij was duidelijk van slag. "Je bent mijn moeder niet!" schreeuwde hij plots boos... Wel meteen legde hij toch wel iets geschokt zijn hand op zijn mond... Arceus..

De jongen ging vrijwel direct weer zitten en leek totaal niet blij met de woorden die hij had gezegd. Wat was er mis? Kon hij niet trots zijn op zijn broer? "Oh yeah. Waarschijnlijk omdat je het niet zag aankomen," Uh..? Waar haalde de ander dat nou weer vandaan? "Je had vast mijn handje willen vasthouden of niet dan?!" Wacht... Wat? Waarom zou hij dat doen bij een Gym battle? Hij was overprotective, yeah, maar hij zou niet bij dat soort dingen de hand van zijn broer vasthouden en hem begeleiden... Het was immers een uitdaging voor de trainer. Daar mocht niemand bij helpen, vond hij zelf dan. "Voor het geval ik weer iets doe die andere mensen niet kunnen uitstaan of... Idk... Gewoon... stuff! Mezelf pijn doen... Ofzo." Eh... Dat was niet helemaal waar... "Je wilt alleen maar dat ik veilig ben en niks doe omdat ik dan alles verkeerd doe! En dat weet ik! Je liegt steeds en gaat steeds voor me zorgen en ugh! Je gelooft niet in me! En zo wel dan... Dan... Dan..." Waarom kreeg hij opeens een preek voor het complimenteren van zijn broer? Wat was het grote probleem? "Wat denk je eigenlijk te doen nu? Heh?! Waarom doe je dit!" Arceus... Hij snapte het echt niet hoor... "Je bent mijn moeder niet!" Zijn ogen werden groot en hij bleef even versteend staan... Wat... Waarom zou hij ooit de plaats van mam in willen nemen? "Dat klopt." sprak hij zachtjes tegen de ander. "Ik ben mam niet." Hij trilde even en keek naar de ander. "Het enige wat ik doe is je een compliment geven omdat ik blij op je ben dat je een gym badge krijgt en dan krijg ik meteen een preek!" sprak hij boos met een trillende stem, waarna hij naar de ander keek. "Je denkt altijd meteen het slechtste! Arceus ik ben blij voor je!" ugh... Hij zuchtte even trillerig en legde een hand in zijn gezicht. Verdomme... Hij snapte het echt niet meer. Hij hielp de jongen alleen maar. "Ik heb altijd gezegd dat je het wel kon." sprak hij waarna hij zich omdraaide en weg begon te lopen. Verdomme...

Trillend knipperde Lyan even. Hij had niet verwacht die woorden ooit over zijn lippen te krijgen, zelfs niet in een van zijn gemeenste buien... Was het frustratie geweest die de hem zo ver had gekregen? Hij snapte het gewoon niet... Hij was bang... Waarom had hij zojuist dat naar Bryan geschreeuwd? Was hij gek? ... Waarom... Hij voelde alles een beetje breken in zijn hoofd, alsof zijn klare en vaste persoonlijkheid leek weg te vallen. Hij voelde zich plots zwak... En bang... Voor het eerst in tijden hoopte hij dat er een manier was om woorden terug te nemen... Ze uit de lucht te plukken om ze terug in je hoofd te stoppen... Waar ze gemaakt werden... Het was best duister eigenlijk. Hoe al die dingen in zo'n betrouwbare plaats werden geplaatst... Waarom was de wereld zo? Hij snapte het niet.. Hij was zo verward. Hij wilde dit gewoon niet. Hij stond op breken... Mentaal was hij o zo fragiel... Maar o zo bot en hard. Het was raar hoe zoiets tegenovergesteld hetzelfde ding kon beschrijven...

"Dat klopt."

Klonk er plots na een stilte. Hij wilde de jongen zien nu. Hij wilde zijn uitdrukking zien... Of nee. Hij wilde het niet zien, hij hoefde het niet te zien. Misschien was het maar beter dat ie blind was, dan kon zijn nieuwsgierigheid niet van hem winnen. Misschien was het maar beter dat hij zo was... Al die tijd was het eigenlijk stiekem zo voorbestemd. dat hij een blinde werd en dat hij zijn broer zou uitmaken. Dat allemaal werd vast bepaald door een iemand. En die ene iemand genoot van alle drama, alle pijn en al de verwarring. Dat was duidelijk. Daarom kon dit niet menselijk zijn. De persoon die erachter zat mocht geen mens zijn. Opdat dat ding de macht had alles te veranderen... En nog zo zuinig was op zijn leed... Ja, zuinig... Een mens hield immers van leed... Van pijn... Van drama... Maar dat ding kon nooit de passie voelen voor die dingen zoals mensen. Daarvoor had de mens de fantasie uitgevonden, om daar zijn eigen vertwiste wereld te maken. Lyan was geen uitzondering... Ja... Hij wist best wel dat er ook goede mensen op de wereld waren... maar hij was er geen van. Daarom had Arceus... Of wie dan ook die erachter zat... besloten een drama van zijn leven te maken... Je kon het wraak noemen of een koekje van eigen deeg... Of gewoon... Het lot... Of toeval, iets dat misschien wel ietsje meer mee had van het leedvermaak van mensen dan dat je eerst zou denken. Karma... hah, dat was ook zoiets... het was gewoon een dieharde bitch... Dat wist iedereen zowat...

"Ik ben mam niet."

 
Lyan slikte even en voelde de omgeving langzaam wegvallen. Alsof hij wist dat hij met die woorden zojuist.. Well... De wereld had gebroken. Alsof zijn fragiele karakter de rest van zijn omgeving had besmet... Hij kon ermee in harmonie samen leven.. Het had geen gevolgen, er was een medicijn... Maar daar waar het niet schade, kon ergens anders een ravage aanbrengen. Zo waren woorden ook... In zijn hoofd hadden ze op de piek van zijn frustratie zo weerloos geklonken, gewoon... Ze waren daar... Die woorden.. En ze waren er goed. Maar op het moment dat ze de wereld in gingen... Voor zijn broer om te horen, schade het. Lyan wist dat hij fout had gedaan. En dan had hij nog niet gedacht over de woorden die hij ervoor had geroepen. Als een deskundige vechter leek hij elk woord goed gekozen te hebben... Want de ander leek van slag, dat kon de blonde jongen tenminste opmaken uit zijn twee zinnen... En die twee zinnen... Die misschien zo onschuldig hadden geklonken in een normaal oor, raakten Lyan keihard. Hij trilde dan ook even. Hij wilde niks meer horen... Kon hij ook even doof worden? Het kon hem niks schelen... Als hij doof en blind was... Was het nog maar even voordat hij naar zijn ouders kon... De gedachten, duister en vol onrust, groeiden verder in hem. Het zorgden ervoor dat Lyan een slecht beeld kreeg van alles... Van Bryan, van de wereld... Maar voornamelijk van zichzelf. Wat deed hij hier zelfs? Waarom verspilde hij de tijd van een ander als hij toch maar eeen verbruiker was van deze kostbare lucht? Een lucht gevoeld met zuurstof om de hersenen te voeden, het lichaam te voeden... Maar waarom... Moest het verder leven als het enkel... Opvulling was...
"Het enige wat ik doe is je een compliment geven omdat ik blij op je ben dat je een gym badge krijgt en dan krijg ik meteen een preek!" Dat waren de woorden die hem zowat terug trokken naar de normale gang van zaken. Het verliep nog altijd traag en het leek erop dat de woorden... De woorden niet eens bij hem binnen kwamen. Alsof die twee zinnen al genoeg schade hadden aangericht om ervoor te zorgen dat de jongen niet meer genoeg functioneerde om de rest binnen te krijgen. Hij was kapot. Hij was kaduk. Hij werkte niet meer. "Je denkt altijd meteen het slechtste! Arceus ik ben blij voor je!" Dat was het nu juist. Hij wist niet wat de andere bedoelde. Hij zag zijn uitdrukking niet, zijn manier van spreken... Hoe kon lichaamstaal nu zo belangrijk zijn... Tja... Het was nu eenmaal iets... Die heel belangrijk was. Zeker voor een persoon zoals Lyan. Hij vertrouwde erop, hij kon niet zonder... Tot een jaar terug. Dan moest hij zonder leren leven. Een hele verandering in zijn levenstijl en in zijn karakter... nou tja, hij was eogenlijk altijd zo... Niemand kende hem anders. Hij was Lyan, een uniek iemand zoals alle mensen op de wereld. Maar hij wilde geen Lyan meer zijn... Kon hij een ander iemand kiezen en met hen ruilen? Alleen maar voor een dag en dan zou hij tevreden zijn.... Voor een dag en dan zou Bryan ook blij zijn... Tenzij het de eeuwigheid was... Iets dat Bryan zeker vrede zou geven. Hij gaf om zijn broertje, ondanks het feit dat hij stikjaloers op hem was, hij gaf om hem. Hij had alles en Lyan had niks. Hij had een lichaam en Lyan was... Niks... Bryan had altijd al meer vrienden dan hem... En hij had er amper... En nu was het weer zo... Hij was blind en de ander zag perfect. Opnieuw, wat was karma bitch.

"Ik heb altijd gezegd dat je het wel kon."

En met die woorden hoorde hij de ander weg gaan. Hij wilde vanbinnen zijn mond opnenen, iets naar de ander roepen. Iets in de trant van 'sorry' of 'het spijt me'... maar zelfs zijn mond opende zich niet. En waar was zijn kracht om recht te komen en achter de ander aan te gaan? Die was er niet... Hij kon enkel trillen en slikken. Hij wilde dit niet meer... Hij meende het. Wat deed hij hier nog? Arceus... Waarom gebeurde dit? Waarom...? Waarom...? Die vraag had hij al een triljoen keer gesteld... maar niemand leek het te beantwoorden. Dingen zoals 'Je kon er niks aan doen' en 'het komt vast goed'... Kwam er vaak van de anderen af. Het was belachelijk... Hij geloofde niet in al die positieve dingen. Het was toch allemaal leugens die aan hem werden voor gebracht. En ja... het deed pijn. Om leugens te horen... Keer op keer... Opnieuw en opnieuw... Waarom deden ze dat? Vonden ze dat fijn? Nee... dat was helemaal niet fijn. Daar kon Lyan zeker in meespreken. Hij slikte even en legde een hand in zijn gezicht. Zijn uitdrukking, die in het hele gesprek boos of kalm was geweest, leek gepijnigd en in angst... Hij was zo bang... hij was zo boos... Hij wilde... Hij wilde... Plots stond de jongen op waarna hij zich omdraaide en moeizaam door de bosjes ging om al snel op een open stuk te komen. Hij begon te lopen... en te lopen. Hij stopte gewoon niet. De wind sloeg in zijn gezicht en zorgde ervoor dat zijn ietwat lange haren niet in zijn gezicht kwamen... voor hem was het niet erg als ze voor zijn ogen gingen... het was enkel het irritante gevoel dat ie soms had... Maar verder niks. Hij opende plots zijn mond en begon luid te schreeuwen, een schreeuw van pijn en verdriet. Hij wilde janken, maar er kwamen geen tranen. Alsof zijn ogen niet enkel kapot waren op het vlak van zien, maar ook op het vlak van... Tranen maken. Nee, dat wilde hij niet. Het gevoel van huilen, het opluchtende gevoel daarvan... Was iets dat hij NU nodig had. Hij haalde onregelmatig adem en legde een hand op zijn borstkas. Hij was waarschijnlijk al ver uit de stad, ver weg van de plek waar hij die woorden tegen Bryan had geropen en waar de hell even kort in zijn hoofd was los gebroken. Hij slikte trillerig en legde weer een hand in zijn gezicht waarna hij door zijn benen zakte en trilde. Het was duidelijk dat hij geen conditie had en dat hij deze ene sprint niet eens aan kon. Godverdomme... Wat was hij zelfs? Hij was gewoon een grote grap... Hij kon niet eens dat! HIJ KON NIET EENS... Trillerig greep hij wat gras vast terwijl hij star voor zich uit bleef staren. Langzaam kwamen er tranen in zijn ogen en voelde hj de eerste warme, zoute tranen naar beneden gaan. Hij snikte even en trilde heviger... Hij was zo slecht. Waarom huilde hij nou? Waarom... Hij had het recht niet te huilen... Of wel dan? Nee... Nee Lyan... dat had je niet... Hij was niks waard, mocht niks doen... Hij moest ervoor zorgen dat hij de ander van zijn lasten ontnam of niet dan? Hij slikte even en drukte zichzelf trillerig op. Zijn ademhaling nog steeds wild... Hij hoorde even hoe water ergens tegen golfde. Hij snikte even en haalde kalmer adem waarna hij even trilde en en even zijn handen in zijn gezicht wreef... Sigh... het kwam wel goed... Het kwam wel goed... hij moest gewoon... hij slikte even en zuchtte zachtjes... Hj moest gewoon... Blijven doorgaan... Daarom zette hij ook een stap naar voren en begon hij te wandelen... waarom was het hem nu nog maar opgevallen? Maar hij kon haast de hete vlammen van toen tegen zijn huid voelen branden. De rook vulde zijn longen en verstikte hem. Hij greep dan ook even naar zijn keel en slikte even... Ugh... Hij trilde even en kneep zijn ogen toe waarna hij even goed adem haalde en een paar stevige stappen naar voren zette. Stap... Stap... Stap... De vlammen branden heviger, zijn illusies... leken hem steeds meer vcoor de gek te houden... En in dat moment viel hij over de rand van de grens met land en zee en tuimelde hij zo het toch wel diepe water in.
Het was geen hoge val geweest, mischien een paar centimeter voordat hij in zee was gevallen. het was enkel dat hij geen moeite deed om naar boven te komen en in complete vrede leek te zijn met het feit dat hij zo meteen op de bodem zou liggen. Hij had zijn ogen wijd open, wat ervoor zorgde dat hij het zout voelde branden... Nog steeds had hij gevoelige ogen als het op stoffen aankwam... De zwaar gezouten zee was dan ook niet iets goeds voor zijn kijkers... Maar ah, het was niks voor hem... Die ogen... Met wat geluk brandde ze eruit... Verdwenen ze... Net zoals hij. Hij wilde dit... Hij wilde dit... Hij wilde dit... Hij wil... de dit... Hij glimlachte even zwakjes terwijl zijn oogleden even kalm wat over zijn ogen gingen. Zijn haren dansten rond zijn hoofd terwijl hij steeds verder zonk en langzaam zijn adem uitblies en alle instincten om nar boven re gaan tegenhield. Verrassend genoeg was dit niet al te moeilijk en leek zijn lichaam in vrede te zijn met de keuze die hij hier en nu had gemaakt. Bryan zou blij zijn, hij zou blij zijn.. En dan zouden ze nooit meer ruzie maken... Iets dat hij al voor een hele lange tijd wilde...
Dan pas had hij vrede.

-2017 woorden

Hij was te hard voor hem geweest, of niet dan? Want... Tja... Hij kende de jongen en dat hij dit soort opmerkingen maakte, was eigenlijk best logisch. Maar alsnog, had hij hem echt moeten vergelijken met mam? Natuurlijk was hij mam niet, dat wilde hij ook niet zijn. Hij wilde mam's plaats niet in nemen. Hij wilde gewoon als zichzelf voor Lyan zorgen. Was dit dan hoe hij altijd naar hem had gekeken? Als een vervanging voor mam? Vreselijk, hij trilde even en stopte met lopen, om naar zijn handen te kijken. Hij was een vreselijke broer, of niet dan? Hij had zijn blinde broer alleen gelaten. Hij was gewoon zo... Boos... Verdrietig... Hij wist niet hoe hij dit gevoel moest beschrijven. Hij ging zitten op een boomstronk, waarna hij een hand door zijn rode haren haalde. Hij snapte het niet, hij snapte het echt niet meer. Hij deed alleen maar zijn best voor de ander en dit was zijn dank? Bedankt. Hij was bang om zijn laatste familielid te verliezen, zo raar was dat niet of wel dan? Hij zuchtte trillerig en sloot zijn ogen. Waarom zei de jongen niet gewoon dat het hem speet? Speet het hem niet? Moest hij hem met rust laten en verdwijnen? Yeah, dat zou de ander graag willen. Hij kreeg namelijk geen ander gevoel dan dat. Al hun hele leven leek de ander hem te haten, ondanks door de woorden van de ander. Verdomme. Hij werd alleen maar onzeker en ook dat zag de jongen niet. Door iedere opmerking van de ander werd hij alleen maar meer onzeker van zichzelf en alles. Was hij niet goed genoeg? Deed hij teveel? Moest hij wel helpen? Nee, dat zou de ander niet fijn vinden... maar hij moet wel geholpen worden... Dat soort gedachtes spookten door zijn hoofd bij iedere keuze die hij maakte. En hij was niet oke. Echt niet. Hij zakte steeds verder weg in zijn eigen leugens en dat maakten hem 'vrolijker' dan ooit. Hij was een leugen gaan leven. Al vanaf de eerste dag na het ongeluk. Het feit dat hij niet zou huilen om hun ouders bij Lyan, terwijl dat misschien juist een ding was dat wel had gebeuren. Misschien had hij wel moeten huilen, samen huilen, samen een bond krijgen door het verlies van hun ouders. Nee, hij had het tegenovergestelde gedaan. Hij had zelf een muur gebouwd tussen hem en Lyan. Hij loog. Hij loog altijd - of niet dan? Dat zei Lyan altijd, dat hij loog. Sorry Lyan, hij had hem altijd al door gehad, of niet? Hij wist al die tijd al dat hij gewoon een glimlach op zijn gezicht plakte en deed alsof hij vrolijk en zelfverzekerd was. Hij moest Lyan vinden. Dat wist hij zelf ook wel. Het was geen spel, het was geen leuk iets, maar het was zijn broer. Hij had hem alleen gelaten en dat was niet goed. Gewoon de tranen die op kwamen in zijn ogen weg vegen, om vervolgens weer een glimlach op zijn gezicht te plaatsen. Hij begon te rennen, in de richting waar hij Lyan voor het laatst had gezien. "Lyan!" galmde zijn stem, maar het leek niks te doen. Verdomme, hij was weg. Het deed pijn. Iedere keer deed het pijn als de ander zoiets flikte. Angst. Dat gierde door zich heen. Hij was bang. zo bang. Bang dat hij zijn broer verloor, die hem zelfs zou haten ook. Hij was raar. Hij was bang om iemand te verliezen die hem zelfs haatte. Hij begon in paniek te zoeken, waarom was hij zo in paniek? Lyan wilde hem niet meer zien, Lyan wilde weg van hem. Had hij altijd al gezegd. En toch bleef hij proberen. Alsof iets in hem hem nog bleef aan sporen. Waarom? Waarom spoorde iets in hem zich nog steeds aan? Zijn ogen schoten rond. Verdomme, waar was hij. Hij wilde zich verontschuldigen. Hij wilde zeggen dat hij nooit dat idee aan zijn broer wilde geven. Maar tja, die woorden waren te laat. Hij had eerlijk moeten zijn. Lyan had al die tijd gelijk gehad en ook al ontkende zijn woorden dat, hij wist het eigenlijk ook wel diep van binnen. Hij wist dat hij loog. Hij wist dat hij altijd al had gelogen. Heh. Eigenlijk kon je zeggen dat zijn hele leven een leugen was, of was dat ook een leugen? Leugens. Leugens. Leugens. Alles vulde zich met leugens. Hij wist het zelf ook wel. Lyan hoefde hem niet er de hele tijd aan te herinneren. Hij wist zelf ook wel dat hij onzeker was. Hij wist zelf ook wel dat hij te bang was. Hij was te bang. Veel te bang. Hij kon het niet aan om zo bang te zijn. En tja, dit was dan zijn manier om alles te verwerken... Hij keek zo op naar zijn broer. Hij leek zo... Hij vond het niet erg om zichzelf te zijn. Hij was zo zelfverzekerd, dat het hem zowat beangstigde. Hij had nog nooit gedurfd om zo zelfverzekerd over te komen. Echt niet. Oh... Hij stopte met rennen toen hij Lyan zag, maar woorden durfden zowat niet uit zijn mond te komen, bang voor de reactie op het gehuil van de broer die bijna nooit durfde te huilen, terwijl hij zo vaak had willen huilen maar het gewoon niet durfde te doen. Toen de jongen viel werden zijn ogen groot en het enige wat hij voelde was angst en paniek... Maar toch leek hij niet te kunnen verplaatsen. Waarom? Waarom mocht hij niet gaan? De jongen zou weer naar hem gaan snauwen, hem af schelden zowat. En toch leek hij er vrede mee te hebben? Hij begon te lopen naar de plek, waarna dat langzaam over ging in rennen. Lyan. Lyan. Lyan. Hij keek naar beneden. Niks. Geen Lyan. Verdomme. Zwem! Zwem dan! Zonder ook maar na te denken sprong hij naar beneden, het water in. Hij begon naar beneden te zwemmen, zijn ogen branden. Auw... Auw... Lyan... Waar was hij. Hij raakte zo erg in paniek. Hij was zo bang. Toen zijn brandende ogen hem spotte zwom hij naar hem toe om hem vast te grijpen en zo snel als hij kon naar boven te zwemmen. Verdomme... Verdomme. Hij kwam boven met Lyan en bracht hem naar de kant, al hijgend. Hij was niet meer in staat om iets uit te brengen... Lyan... Verdomme.

Hij voelde zich wazig worden.. was dat een goed iets? Vast niet. Hij had dit gevoel nog nooit gehad maar het was verstikkend en hij moest best zijn instincten wegduwen. Het was een gevaar voor hem om diep te gaan, aangezien zijn oriëntatie niet geweldig was op verschrikkelijke dieptes... Toen hij echter plots iets voelde knipperde hij even... zijn ogen deden pijn, alles deed pijn... Het was zo verschrikkelijk ver weg, maar o zo dichtbij. Hij snapte niet wat dit gevoel was... alsof hij ergens op de rand van een groot iets stond... Toen hij de koelte van de wind tegen zijn gezicht aan voelde gaan begon hij meteen te hoesten als een reflex waarna hij zich trillerig wat draaide en een hoop water uit zijn mond kwam. Als een bekrompen, verloren iemand bleef hij trillend zitten op zijn knieën. Zijn armen voor zich uit terwijl hij zwaar hoestte en het zoute water er zo uit kreeg. Hij kneep zijn ogen toe en bleef voor een tijdje in deze positie zitten... Niet wetende wie hem had gered, waarom deze persoon het had gedaan en... Wat zijn motivatie was... Verdomde ogen, waarom moest hij er ten prooie aan vallen?

De blonde jongen hoestte water uit op een knielende positie, waardoor Bryan even opgelucht adem haalde en iets overeind kwam om de jongen te knuffelen. Verdomme... Dat was nog het meest beangstigende wat hij had meegemaakt... Het was weer dat zelfde gevoel als toen het huis was ingeslagen met onweer... Het was zo... beangstigend... Hij hoestte zelf ook weer even, waarna hij zijn hoofd neerlegde tegen de ander. Hij wist niet wat hij moest uitbrengen. Hij trilde helemaal, hij was zo bang geweest... Zo bang en... Tja... Hij had echt gedacht dat hij hem ging verliezen. Dat kon hij niet aan. Hij kon Lyan niet verliezen. Hij was dan maar egoïstisch. Het maakte hem niet uit. Bij het idee dat zijn grote broer zou sterven... Nee... Dat kon hij gewoon niet aan. Zijn ogen brandden, net zoals zijn keel. Alles deed pijn. Dat zoute water deed pijn. Hij had zelfs wondjes, die extra pijn deden door het zoute water. De klap op het water, was veel te hard. Het feit dat hij geen adem meer kon halen; pijnlijk. Hij voelde zich dan ook best licht in zijn hoofd. Hij was doorweekt. Maar hij had Lyan... Lyan... Hij knuffelde de ander wat steviger en hijgde nog steeds luid... Lyan...

Hij werd plots geknuffeld door iemand die aan het hijgen was... De blonde jongen staarde voor zich uit en liet zich tegen de ander gaan. Zijn keel voelde echt verschrikkelijk aan door het zoute water... zijn neus ook en dan had je nog zijn ogen... De waren zo pijnlijk... Hij kneep ze daarom toe en hoestte nog even zachtjes.. Gvd... Hij trilde zachtjes in de armen van de onbekende persoon... Hij zou zelfs niet kunnen ruiken aan hem... niet dat hij dat zou doen om te beginnen... Maar het was maar iets als je het over een bekend iemand had... Niet? Hij zou niet aan random persoon snuffelen... sorry nee. Hij haalde kalm adem en beet op zijn onderlip terwijl hij zich meer tegen de ander aan drukte. Voor geen eigenlijke reden, gewoon voor het feit dat er iemand was zeker? Hij snapte zijn eigen daden en die van anderen niet... dus dat was zeker iets dat zijn geweten niet kon verwerken... Dus hij deed maar wat goed voelde.