Just as planned

De blonde jongen kwam tegen hem aan liggen, waardoor Bryan zijn hoofd tegen die van de ander legde en een zoen in de blonde haren drukte. Hij slikte even, waarna hij de jongen wat steviger tegen hem aan drukte. Lyan... "Laat me... niet meer... zo schrikken..." hijgde hij even tegen de ander, waarna hij weer zijn ogen sloot en de jongen aaide. Ugh... Hij hoestte weer even en trilde even. Hij wilde de jongen zo graag zo dicht bij hem houden. Hem veilig houden. Hij wilde hem niet meer laten gaan. Hij was zo bezorgd om deze jongen, dat hij niet eens kon beschrijven hoe hij zich daar net had gevoeld. Verdomme... "Doe dit... niet meer..." ugh... Dat was echt... heel erg eng.

Het duurde niet lang of de ander duwde een zoen tegen zijn haren aan. Iets dat niet elke wildvreemde zou doen als je het hem vroeg... maar ah.. deze persoon was anders... Toch? De ander duwde zich dichter tegen hem aan en toen besefte Lyan met wie hij te maken had... Natuurlijk. "Laat me... niet meer... zo schrikken..." De ander hijgde nogal zwaar over wat hij hier zojuist had uitgespookt. een lichte schok van onzekerheid en angst trok over de blonde jongen heen... Waarom... Nee... Hoe... Had hij al die tijd hoer geweest? Was ie hem gevolgd.. Hij greep, hoe dan ook, de natte shirt van zijn broer vast en klemde zich er stevig aan vast, alsof het zijn enigste houdgreep was op wat hij hier nog waardig was. "Doe dit... niet meer..." Uh... Hij slikte even en begon plots heel zacht te snikken en te trillen. "Het spijt me.. Ik had je niet mam mogen noemen," zei hij trillend op een snikkende toon... Hij wist dat ie fout had gezeten... maar Arceus... Hij kon het gewoon niet aan ok.. Dat was nu eenmaal Lyan.

De jongen was meestal koud en in zichzelf gekeerd, totaal niet bezig zijne met emoties en al zeker niet met dingen zoals janken. Hij was van het principe dat hij, als oudste, de verantwoordelijkheid op zich moest nemen als een emotioneel sterk persoon. Dit was, hoe dan ook, een onmogelijke opdracht voor de blinde jongen. Hoe kon hij dit ooit beginnen... Als hij niet eens alles deftig wist? Als de hele wereld een zwart iets was, een leegte in zijn ogen. Hij wilde dit niet en hij wilde al zeker niet dit gedrag vertonen. Hij was misschien hard, maar dit was gewoon een lage actie... Geen geharde. De ander drukte hel steviger tegen zich aan, waardoor Lyan wat meer begon te snikken en zijn gezicht in zijn shirt drukte... Broer... "Het is al goed..." Klonk er van zijn twin... Deze legde zijn hoofd tegen de zijne aan.. Okay dan... "Doe gewoon... niet meer zulke dingen okay?" Hij knikte langzaam en slikte even waarna hij zachtjes trilde en even diep adem haalde. Hij snikte nog even na, maar hernam zichzelf redelijk snel... Hij knipperde even langzaam en sloot zijn ogen. "Ik ben een idoot..." zei hij zacht.. gvd... zo'n idioot.

Zichzelf haten... het was een soort van automatisme geworden sinds hij blind was geworden. Hij was gewoon een verschrikkelijk iemand, hij verdiende niet te leven! Zo ver zat de blonde jongens immers wel al. Hij haatte het zo verschrikkelijk hard en hij kon er gewoon niet tegen eh. Hij snoof even lui, duidelijke afkeer in zijn geluid, maar ook pijn en verdriet. Hij was gewoon zo down en zo verschrikkelijk alleen. Hij kon het niet zo aan en hij wist dat hij ooit zou moeten toegeven aan het feit dat hij niks meer kon in zijn leven. en dat toegeven moest hij doen aan Bryan, maar zelfs dat wilde hij niet doen. Zelfs niet als hij werd geprezen. denkende dat het spot is, natuurlijk. "Niet jezelf de hele tijd de schuld geven..." Klonk er van zijn broer. Lyan bleef stil en zei niks meer, bewoog niet meer, hij deed niks meer. "Het was ook mijn schuld..." Hij kneep zijn ogen wat toe... Ook zijn schuld eh? Dat kon ie niet geloven... SOrry. "Nee... Het is allemaal mijn schuld," zei hij meteen. "Ik ben degene die met de handicap zit en alle problemen veroorzaakt of niet dan?" zei hij plots narrig en boos. Jep, daar was hij terug... Maar de pijn was er ook wel nog lichtjes en hem loslaten... dat gebeurde ook nog niet.

Hij voelde plots een hand op zijn hoofd gaan en knipperde even, opkijken deed hij niet meer, het was toch maar verloren moeite, zo slim was de blinde jongen namelijk wel. Hij slikte even en neeg zijn hoofd, toch wel lichtjes genietende van het geaai van zijn broer. Hij kon er zich uiteraard niks bij wijs maken, de ander probeerde zo hard hem te troosten. Maar niemand wist dat hij achter dat droge en botte gedrag gewoon zichzelf probeerde te beschermen. Dat was hoe Lyan in elkar zat. "Nee, ik vind dat het probleem niet." Klonk er van hem af, waradoor de blonde jongen even lichtjes zijn de lucht in bracht, alsof hij de ander wilde aankijken. "Ik moet je niet ales een kind behandelen en een soort moeder voor je gaan spelen..." Hij haalde diep adem en zuchtte zachtjes. "Dit is allemaal omdat ik gewoon een slechte grote broer ben," zei de jongen even. "Het spijt me echt ook zoveel..." vervolgde Lyan zachtjes, duidelijk in pijn.

De ander probeerde zo ongeveer naar hem te kijken. De arme jongen had er echt moeite mee en dat was zo... zo vreselijk om aan te zien. Wat moest hij dan? het was zijn tweelingbroer. Hij wilde er voor de ander zijn, dat de ander hem niet weg duwt, zoals de hele tijd. Dat vond hij zo vreselijk... De ander haalde even diep adem, waarna hij even zuchtte. "Dit is allemaal omdat ik gewoon een slechte grote broer ben," Uh..? nee, Lyan, Nee, dat klopte niet! Daar was hij zeker van! Zo zeker! "Het spijt me echt ook zoveel..." klonk er van de ander, zachtjes, maar duidelijk in pijn. Lyan... gvd.. hij drukte een kus tegen zijn hoofd aan. "Nee, je bent een goede grote broer." sprak hij zachtjes tegen de ander, terwijl hij hem weer aaide. "Ik had me geen betere kunnen voorstellen... Denk niet zo laag over jezelf... Je bent geweldig..." sprak hij zachtjes tegen de ander, terwijl hij hem stevig tegen zich aan hield. "We slaan ons er wel samen door heen... okay..?" sprak hij zacht.

Als hij niet blind was geworden... Als hij niet zo nutteloos was geweest. Verdomme. Hij had zoveel meer kunnen doen dan erbij te staan en een niemand te zijn... Maar blijkbaar kon het gewoon niet anders. Verdomme. het deed pijn en gvd... Hij wist het niet anders uit te brengen dan dat. Pijn, pijn, pijn... "Nee, je bent een goede grote broer." Klonk er waarna hij een aai kreeg over zijn blonde bol. Hij voelde de haren meegaan in de beweging, om even later voor zijn kop te gaan hangen, op hun originele plaats. "Ik had me geen betere kunnen voorstellen... Denk niet zo laag over jezelf... Je bent geweldig..." klonk er, warana hij even knipperde en opkeek naar hem... Eh? "We slaan ons er wel samen door heen... okay..?" Hij legde zijn hoofd tegen de ander aan en sloot zijn ogen. "Waarom kan ik niet meer doen... Waarom kon ik niet meer doen...?" hij voelde tranen in zijn ogen prikken... Verdomme.

De blonde jongen keek even langzaam naar hem op. Na zijn woorden legde de oudere broer zijn hoofd weer tegen hem aan. Stil maar... "Waarom kan ik niet meer doen... Waarom kon ik niet meer doen...?" Hij aaide hem rustig en hield hem stevig tegen zich aan. Verdomme Lyan... Hij legde zijn hoofd neer op de blonde haren van de ander en sloot zijn ogen rustig. "Je kon niet meer doen vroeger dan wat je deed Lyan..." sprak hij zachtjes tegen de ander. "En met de tijd ga je veel meer kunnen doen... dat beloof ik.." sprak hij tegen de ander terwijl hij hem rustig over zijn rug aaide. Stil maar... Sush...

Hij voelde hoe de ander zijn hoofd neerlegde tegen de zijne en even trilde de jongeman wat... Verdomme... Hij voelde zich er niet zo heel fijn bij maar wat kon hij doen? Hij was een niks, een niemand... En ondanks alles kon hij niet anders over zichzelf gaan denken. Dat was het gewoon... Dammit. "Je kon niet meer doen vroeger dan wat je deed Lyan..." Ugh... Jawel! Hij... Verdomme... "En met de tijd ga je veel meer kunnen doen... dat beloof ik.." Ugh... "I;.. Ik kan niks meer doen Bryan..." zei hij zacht terwijl de hand over zijn rug ging. "Ik kan nooit meer een normale job doen... Ik kan nooit meer iets alleen doen..." zei hij zacht. "Ik zou veel beter... veel beter... do... D..." HIj rilde wat en slikte... gvd...

Hij had het wel aangevoeld, maar in zijn moment van shock en lichte angst had hij het gewoon niet door gehad. DE ander was versteend en nog eens goed ook. Was het door zijn woorden..? Godver dat bedoelde hij namelijk niet zo... Hij... Kon er niks aan doen hij... "Ben je gek?!" Het klonk boos... Heel erg boos nu.. Hij was woedend. Hij mocht hem niet eh.. Hij deed Bryan pijn door die dingen te zeggen right? Nee, hij deed hem pijn door er nog te zijn... Hij was een last... Hij was een grote last voor alles wat hij tegen kwam op zijn pad. "Natuurlijk kan je niet beter dood gaan! Weet je wel niet hoe stom dat klinkt?!" Klonk er terwijl de ander even lachte. Lyan draaide enkel zijn hoofd weg... Het klonk stom ja, hij had gelijk.. Hij was stom... "Weet je wel niet hoeveel mensen je al pijn doet door alleen maar dat te zeggen?" Hij knipperde even. "Alleen jij.." bekende hij zachtjes. Alleen hij... Hij wilde geen vrienden, hij wilde niemand. Hij had een sociaal probleem, sloot zich op in zijn kamer en kwam er soms uren niet vanaf... Maar wist je wel niet hoe eng het was om iedere nacht wakker te worden door dezelfde nachtmerrie... Over datzelfde huis met diezelfde mensen... Verdomme.

Eh... "Alleen jij.." klonk er zachtjes van de jongen af, waardoor hij even knipperde en zijn hoofd schudde. "En je pokémon... Vergeet hen ook niet." sprak hij zachtjes, terwijl hij de jongen zo dicht mogelijk tegen hem aan hield. "Ik wil je niet kwijt Lyan..." sprak hij zachtjes tegen de jongen, terwijl hij zijn hoofd tegen hem aan legde en zijn ogen sloot. "Je bent echt op dit moment alles wat ik nog heb en.." hij trilde even en kneep zijn ogen steviger dicht. "Ik zou je voor niemand anders willen ruilen..." sprak hij zachtjes tegen de jongen