Freed from the Rocky Cliff

Het was veel te koud voor woorden voor een tropische regio als Hoenn en met goed geluk liep hij rond met een korte broek, een vest met daaronder een dunne shirt. Dit was al gewoonlijk té warm gekleed voor een ‘winterdag’, maar… wat er ook aan de hand was, hij bibberde als een gek. Gisteravond begonnen ze bij het weerbericht ook al over dat de winter de regio zou overnemen maar zo erg? Ugh. Al dat sneeuw en ijs wat hem elke keer deed vallen en een ijskoude wind. Hoe had hij hieraan gewend kunnen raken in Kalos als het zo vervelend was? Een tel lang staarde hij naar de grond, toen hij de zoveelste voorzichtige stap in het besneeuwde pad maakte. Elke keer moest hij dan blijven uitkijken dat hij niet uitgleed en dat begon behoorlijk vervelend te worden. En dan nog het uitzicht; onder sneeuw zittende palmbomen. Wie had dát nou weer kunnen verzinnen? Langamerhand werd zijn maandag blauwer en blauwer en met een groter worden frons stapte hij door de vrieskou. Het liefst at hij lekker thuis of in het nieuwe hoodkwartier, rustig te genieten van leed of een gefaalde Quest van een beginnende Grunt. Dat werd hem niet gegund deze dag, hij werd gedwongen in tijden weer op stap gestuurd en deze keer niet om daadwerkelijk een missie te voltooien. Nee, een hogere pief wilde dat hij weer ambitieuzer werd dan voorheen en had hem de laatste paar weken aan nieuwe Pokémon laten komen. De één ontmoet en de ander gekregen of zelfs gered, allemaal om hem meer gemotiveerd te krijgen en dus weer aan de bak te gaan. Dat was het nadeel van een psychologische hoge pief die voor de verandering het goed met hem voor had. Een actie uit medelijden, grmpf, hij was zelf ook vrij hoog op de ladder… niet als Agent, maar hoger dan Grunts.

Maar vandaag werd hij het gebouw uitgegooid met één boodschap, daag de gymleider uit en kom met de winst terug. Daar had hij absoluut geen zin in. Het incident van maanden geleden in Snowbelle City danste nog in zijn gedachte vrij rond, en het beeld van zijn vermergelde team die tot niets meer in staat was. Juist, ja, hij was alles kwijt geraakt wat hij opgebouwd had en nou werd hem een tweede kans gegund. Tegen de tijd dat hij dacht dat de wind te sterk was, zag hij al het nostalgische bord staan met één simpele tekst; ‘Gym’. Ow, hoe hij het ook verafschuwde. Pfft, als kind vond hij het Beeldig eens de gyms te mogen uitdagen en daarmee had hij ook Rifle gestolen van Burch en zichzelf een kans op een leven gegeven. Of hij daarentegen aan kon weer opnieuw te moeten beginnen? Uit gewoonte had hij Rifle’s Pokéball eruit willen vissen voor bemoedigende woorden maar hij greep die van Knives en met een zucht, borg hij die weer op. Natuurlijk niet. Rifle zou en kon hem nu niet helpen met welk probleem dan ook, het was de bedoeling echt opnieuw te beginnen en dat moest hij accepteren. Echt nerveus was hij dan ook niet toen hij het gymgebouw zag, waarom zou hij als hij al zoveel meegemaakt had? Het was geen nieuwe ervaring en het miezerige team van Roxanne kende hij langzamerhand wel. Dit gevecht kon hij zelfs gemakkelijk winnen met het gebruik van één enkele Pokémon. Maar hij weigerde deze keer de gymleidster te onderschatten zoals hij in het verleden gedaan had, hij zou zich er volledig op storten. En ditmaal niet aleen over de overwinning maar ook zijn Pokémon welzijn moeten nadenken, enkel door een goede band konden zijn vorige Pokémon presteren wat ze deden. Na een laatste zucht, stapte hij de gladde treden op maar wist uit te glijden op de laatste. “Waah!” Pijnlijk viel hij van de trap af, en kwam hard met zijn rug op het pad terecht, de voorbijgangers verassend die spontaan begonnen te lachen. Rood aangezet sprong hij overeind en keek ze zwaar geagiteerd aan, zwaaiend met gebalde vuisten. “Waag het...” snauwde hij, en liep ditmaal nog voorzichtiger de treden op. Wat een pottekijkers waren ze en hoe durfde ze hem uit te lachen als hun hetzelfe zou kunnen overkomen!

Furieus maar trots kwam hij aan de top van de trap, sloeg de deur open en strompelde direct het iets warmere gebouw binnen. Een man snelde naar hem toe maar hij negeerde hem volkomen, waar was die Roxanne gebleven? Ow, kijk eens aan, ze zat op een soort troon aan het uiteinde van de ruimte met fossielen om haar heen. Echter zaten er ook nog rotsen in de ruimte waar je schijnbaar op kon lopen maar de reden erachter kwam niet aan bij hem. Waarom zou je erover lopen als er een rechtstreekse pad leed naar de ‘troon’ van Roxanne? Echt, dat was onnodig meer moeite doen. Met gebalde vuisten liep hij direct het pad op, riichting de trap met zijn blik strak op de dame die zichzelf een docent durfde te noemen. “De naam is Ciro Raedmund, en ik daag je uit voor een gymgevecht, dus… waar vechten we… hier, zomaar tussen de rotsen?” Roxanne fronste en leunde iets meer naar voren, waarna ze met minachting naar hem keek. Wacht, waar had hij die blik nou weer aan verdiend, hij had toch niets vreemds op zijn gezicht of iets al verwoest? ‘Jij bent het... Fijn, het heeft je langer geduurd dan ik verwacht had, maar goed… ik neem je uitdaging aan en ja.. we vechten hier,’ Direct ademde Ciro opgelucht uit, kijk eens aan, een geklim of andere gedoe om enkel op de strijdveld te komen en een gevecht aan te gaan. De ‘docent wannabe’ stapte van haar troon en drukte een knop in, daarmee de grond heftig latend schuddend. De rotsen schoven weg en spoedig stond er een veld klaar. Wow, dat was wel anders dan gewoonlijk, heel simpel en geen vreemde spinnenweb waar hij over moest lopen of iets met ijs. Er was tenminste iets goeds aan een lage gym als deze zo te zien, maar goed, hij wilde gelijk beginnen maar Roxanne liet dat niet toe. Nog niet, althans. ‘Dus jij hebt de gyms in Kalos stuk-voor-stuk verwoest, je leven op spel gelaten om een gymbadge te innen met je Pokémon die je van niets hebt laten weten over je… conditie. En dan nog je reputatie binnen Hoenn als een dief en problemenmaker. Je hebt het eéń-en ander gedaan, knul,’ Ugh, kreeg hij nou serieus een flinke spech, voordat hij zelfs maar haar eerste Pokémon mocht uitschakelen? Een deel wat ze opnoemde was wel iets waar hij geen problemen mee had, gyms verwoesten was leuk en hier-en daar wat stelen was de orde van de dag. Dat ze echter wist van zijn laatste gymgevecht zat hem niet lekker, hoe durfde ze dat naar voren te brengen? De dame ademde diep uit en keek hem strak aan zonder een grijntje emotie. ‘Ik wil niet zeggen dat jij je moet leren gedragen, daar luister je niet naar, maar… denk na over de gevolgen van je actie’s, niet alleen voor jou maar ook jouw Pokémon en geliefden. Liever voordat het te laat is,’ Hij vernauwde zijn ogen tot spleetjes en balde zijn vuisten steviger bij elk woord dat ze durfde uit te spreken. Deze woorden had hij de laatste tijd vaak genoeg gehoord maar als niemand hem gunde een kans te geven eraan te werken.. dan werd hij er gek van. Dan werd het simpelweg te moeilijk naar te luisteren. Scheldwoorden raasden door hem heen en nog voordat hij zijn mond open trok om ze te delen met haar, perstte hij al zijn lippen weer op elkaar. Tsk, nee, wat zouden deze woorden haar aan doen? Niets. Helemaal niets. Diep ademde hij in en uit en keek haar met een iets kalmere blik aan. “Geef mij die kans, Roxanne,” sprak hij beheersd en een lichte teken van bewondering verscheen in haar ogen, voordat ze haar Pokéball vastgreep. ‘Dat hoor ik graag, meneer Raedmund, ga Geodude!’ En met die woorden haalde ze haar eerste Pokémon tevoorschijn, een Rock type en met hernieuwde kalmte keek Ciro naar zijn riem. Allemaal Pokémon die ooit net zo geliefd voor hem zouden zijn als met zijn vorige team.

De jongen liet zijn blik één tel langer over ze glijden, totdat hij er één vistte, de nieuwste lid van zijn team die soms te trots was naar hem te luisteren. Dan was een gymgevecht juist een goed moment meer vertrouwen te krijgen in elkaar. Stevig greep hij de nieuwe Pokéball vast en klapte deze met een zwaai open, een evolutionaire Pokémon tevoorschijn halend. Niet alleen een Pokémon met een afwijkende vachtkleur over haar lijfje maar het was notabene een.. Water type. Hij haatte de type maar de Pokémon zou oorspronkelijk ook bij de Scientist belanden om geeẍperimenteerd te worden maar… Bij de Nicholas Cage Nosepass incident, had hij de Pokémon opgepikt en was hij tijdens de hele ‘ramp’ voor hun reuk een band mee aangegaan. Ze was dan ook een flinke uitzondering maar het klikte ook amper tussen hun twee. Ze leek teveel op een oude vriend, Jayde, maar dan zonder de behoefte veel met hem om te gaan of te luisteren. “Katana, laten we de Geodude neerhalen met een flinke tsunami,” probeerde hij geheel overtuigd, maar de Oshawott keek koppig weg, waarna hij diep zuchtte. Dit werd een moeilijk gevecht ondanks hun type voordeel. Katana had echter degelijk oog voor haar tegenstander en snoof diep door haar snuit om op dramatische wijze de schelp op haar buik vast te grijpen. ‘Osha!’ sprak ze vastberaden, zwaaiend met haar staart en gereed voor de eerste aanval. Ze was duidelijk zwaar gemotiveerd maar haar trots kon later een probleem vormen, en dat wist hij naderhand wel zeker. Oshawott waren van nature immers trots, net zoals Piplup, dus… hij vroeg zich af hoe goed ze het zou doen tegen de Geodude. De Rock type leek haar namelijk niet te intimiderend, ze grijnsde lichtjes en hipte inmiddels zelfs op-en neer. Duidelijk, hij moest goed een oogje op haar houden. Dat was zeker duidelijk.

Ciro sent out Katana!
Roxanne sent out Geodude!
Katana used Tail Whip! Geodude’s defense lowered one stage!
Geodude used Rock Polish! Geodude’s speed raised one stage!
Katana used Aqua Jet! It was super effective!
Geodude used Magnitude! It was magnitude 6! It wasn very effective!
Katana used Tail Whip! Geodude’s Defense lowered one stage!
Geodude used Tackle! It missed!
Katana used Razor Shell! It was super effective!
Geodude used Rollout! It wasn’t very effective!
Katana used Water Gun! It was super efective!
Geodude used Rollout! It wasn’t very effective!
Katana used Water Pulse! It was super effective!
Geodude used Rollout! It missed!
Katana used Fury Cutter! It asn very effective!
Geodude used Tackle!
Katana used Tail Whip! Geodude’s defense lowered one stage!
Geodude used Magnitude! It was Magnitude 10!
Katana used Aqua Jet! It missed!
Geodude used Tackle!
Katana used Water Pulse! It was super effective!
Geodude used Defense Curl! Geodude’s defense raised one stage!
Katana used Fury Cutter! It wasn’t very effective!
Geodude used Rollout! It wasn’t very effective!
Katana used Water Pulse! It was super effective!
Geodude used Rollout! It wasn’t very effective!
Katana used Razor Shell! It was super effective!
Geodude used Rollout! It missed!
Katana used Water Pulse! It was super effective!
Geodude used Tackle! It missed!
Katana used Water Gun! It was super effective!
Geodude used Tackle!
Katana used Razor Shell! It was super effective!


De eerste Pokémon was uitgeschakeld en nou kwam het échte werk, de Nosepass. Een Pokémon die amper werd gebruikt, buiten de Scientists die Nicholas zeer interessant vonden. Hij begreep niet geheel de reden erachter, maar enkel dat de Pokémon vrij moeilijk neer te halen was. Een vrij hoog verdedigingsniveau en vrij tactische aanvallen. Onderschatten was niet toegestaan bij deze Pokémon, maar ook niet voor Katana. Ze sloeg haar armen namelijk al over elkaar, haar staart heen-en weer wippend. Ze had haar schelp weer in één poot vast en hield die vrij losjes vast, duidelijk een teken dat de moed naar haar hoofd steeg. De otter wist eenmaal niet beter. Ze was en stille krijgster maar één overwininning betekende niet dat een oorlog overwonnen was. “Katana, houd je ogen meer op mij tijdens dit gevecht,” Haast direct keerde ze haar kopje naar hem toe en staarde hem met een veelzeggende frons aan, ze vond het gééń goed idee. Ze kon toch beter zich op haar tegenstander richten dan een mens die enkel aanvallen uitgilde? Een Trainer leidde je enkel af van het gevecht en het was al moeilijk genoeg tijdig te reageren op een commando, dus… ook nog naar hem kijken? Dat was wel heel veel gevraagd. “Geloof me, nou maar,” Katana rolde met haar ogen en keerde spoedig haar rug weer naar hem toe. De otter geloofde er nog steeds weinig van, dit kon ze makkelijk winnen met enkel een paar rake klappen. Waar had ze echt hém dan voor nodig dan aanvallen te zien die ze niet op tijd zag? Ze had gekozen met hem mee te reizen maar niet naar hem te luisteren, pfft, de Pokéball zat enkel knus. En… een stinkende kooi beviel haar niet. Inmiddels stond de Nosepass al klaar en hield zijn felrode neus gericht op de nietsvermoedende Oshawott. ‘Thunder Wave de Oshawott gelijk, en gebruik je Sunny Day!’ Roxanne was duidelijk vastberaden de otter zoveel mogelijk tegen te houden. Allemaal door de type maar ook omdat de otter natuurlijk sneller was dan de Rock type. Met een zwaai van zijn rotsachtige arm van de Nosepass, verscheen een elektrisch knetterende bol boven de Pokémon. Een tel later schoten vele stralen uit de bol en deze baandde zich direct een weg naar de Oshawott. Tsk, ze kon de aanval nooit ontwijken, at was een feit. Zo werkte de aanval eenmaal. Één ding wist hij zeker, de Sunny Day zou hij op zijn manier tegen gaan. Alleen als Katana in hem geloofde.


Wat moeilijker werd nadat de schokken door de otter raasde en ze kreunend door haar achterpoten zakte, puur door de verlamming. Een tweede zwaai beweging volgde uit de Nosepass en een bol danste boven het veld die iets weg had van een minuscule zon die direct de ruimte flink opwarmde. De otter begon gelijk benauwd te hijgen en gelijk leek alle moed van zonet uit haar verdwenen te zijn. Ze was verlamd en nou was het zelfs té warm voor haar, nee, ze kon het niet. Wat dacht ze wel nou eigenlijk, ze had voor hetere vuren gestaan! Katana duwde haar lichaam omhoog, bijtend met haar hoektanden op haar onderlip. Furieus balde ze haar poten, bijna enkel geleidt door frustraties en haat om zichzelf en haar tegenstander. “Katana, adem diep in en uit, een kleine tegenvaller beslist niet het gevecht en… ik dacht dat je trouwens de Scientist was ontlopen om vrij te zijn, geen proefPokémon,” begon Ciro kalm, waarna de otter haar oren spitste, “En veel Pokémon moeten vechten voor de vrijheid en het behoud ervan,” De otter keerde haar kopje naar hem om, maar corrigeerde zichzelf snel om vol verbazing naar de Nosepass te kijken die uit het niets een licht boven zich had laten dansen en vele rotsen naar beneden liet vallen van verschillende formaten. Dit was dus het moment om te vechten. Angstig stapte de Oshawott naar achteren maar al spoedig stapte ze juist naar voren met haar rug recht. “Aqua Jet, en knal de rotsen terug naar de Nosepass met je Razor Shell!” Katana knikte en verstevigde haar grip op haar geliefde schelp, voordat een flinke lading water om haar lichaam vormde en ze zichzelf met flinke kracht afzette. Recht de rotsen in. Vlak voor één van de rotsen, haalde ze uit met een eveneens door water omhulde schelp en hield deze in de aanslag. “Hup, smijt hem weg!” Met die woorden haalde ze luid uit met haar schelp en wist een rots recht tegen de Nosepass te smijten. Echter brak het grote brok rots in stukken, voordat het de Pokémon raakte. Enige teleurstelling sierde haar gezicht maar ze sprong al naar de volgende rots voor een tweede uithaal om de aanval voor te zetten. “Ga door!” En daarmee schoot weer een rots recht op de Nosepass die deze keer wer te vroeg brak en de Pokémon amper beschadigde buiten wat nattigheid. Roxanne sloeg geamuseerd haar armen over elkaar, en keek haar Pokémon kort aan. ‘Weer Rock Throw en gebruik je Tackle en Spark erachter!’ Spoedig verscheen weer een witte licht in de lucht met als gevolg dat meerdere rotsen naar beneden viel maar deze keer recht voor de Nosepass. Met zijn stompen aan benen liep hij lichtelijk leunend naar voren recht de rotsenbende in terwijl een boel elektriciteit om zich heen aan het verzamelen was. Direct vertrok het gezicht van Katana die juist net bij haar derde rots beland was en direct onelovig keek naar de op haar af stormende Rock type. Angst vulde haar ogen bij het zien van het elektriciteit om hem heen en liet daarbij bijna het schelp weer los. Dit kon ze onmogelijk ontwijken! “Het is nog lang niet voorbij, Katana, gebruik je Water Pulse tegen de resterende rotsen!” De ogen van de Oshawotte raakten meer helder en zo snel als ze kon opende ze haar mond om een bol vol water tegen de rotsen af te vuren en ze daarmee recht op de aanstormende Pokémon te knallen. De rotsen knalde elk direct uiteen bij impact op de Pokémon, hem steeds meer vertragend maar de elektriciteit voedend. De schokken werden telkens heftiger en slikkend van angst landde de otter weer op de grond, haar lichaam angstig aangespannen. “Razor Shell jezelf in de grond!” Ze weigerde hem te geloven maar ze volgde maar hem op nu ze de controle over de situatie kwijt was. Zo snel als ze kon verscheen er weer een waterlaag over haar lichaam en wist ze met een uithaal een deuk te maken in de grond met twee uithalen van de aanval. “Schuil erin!” Zonder er langer over na te denken sprong ze languit de deuk in en raasde de Nosepass recht over het gat heen maar enkele schokken wisten haar te bereiken.

‘Osha!’ Gilde ze uit van de pijn, wild zwaaiend met haar armen. “Sla je slag nu met je Aqua Jet en duw de Nosepass tegen de grond!” Pijn, pijn en pijn. Het was warm en ze was al half verlamd en nou moest ze de Rock type neer gaan halen? De otter bleef koppig waar ze zat, haar kopje schuddend, maar de woorden van Ciro herhalend. Ze moest vechten voor haar vrijheid maar dit vond ze.. echt hartstikke eng, ze kon haar vrijheid zelfs verliezen. Licht trillend met haar poten over haar heen, drukte ze haar lijfje sterker tegen de grond aan. ‘Tackle!’ riep Roxanne genadeloos en de Rock type keerde zich om en haalde uit met zijn armen tegen de deuk, en wipte de otter zijn armen in. Geheel bleek van de schrik en angst staarde ze de Rock type recht aan en liet ze haar geliefde schelp los. Ze kon het niet meer hebben, het werd toch niets. De kooi leek haar een beter alternatief. Veel beter. Vast maar veilig. ‘Knal haar tegen de grond met je Spark!’ Weer schoten elektrische schokken om de Rock type heen en verdween daarmee écht bijna alle kleur uit Katana’s gezicht. Dit kon ze niet hebben. Op het laatste moment keek ze wel Ciro aan die haar net zo kalm aankeek als hij had geklonken maar hij had ditmaal haar schelp vast die ze zonet gevallen had. “Vechten is niet altijd leuk, maar daar ben jij niet de enige in… Maar zo overkom je wel de meeste dingen en.. kijk eens aan, de Sunny Day is voorbij,” Huh? De otter keek verward naar de felle bol van eerder die aan het vervagen was en daarmee de temperatuur weer hoger bracht. Wacht eens even… Natuurlijk! Een glimlach verscheen op het gezicht van de otter en met een Aqua Jet knalde ze recht tegen de schokken op, maar voerde daarmee wel de Rock type. Deze lag nou op de grond met zijn rug met de Oshawott hem passerend en haar schelp van Ciro overnemend. Haar water kracht was bijna volledig teruggekeerd! Ongelovig keek ze naar het hoeveelheid water dat om haar heen danstte en hoe gerust het haar maakte weer de schelp vast te hebben. Het was haar zo dierbaar geweest en ze wilde die voor geen meter verliezen, het maakte haar tot wie ze was. De otter keerde haar kopje weer naar Ciro, maar Ciro tikte op tijd op haar schouder. “Nu mag je eindelijk naar je tegenstander kijken,” Verrast staarde ze hem aan maar ze knikte na enkele tellen begrijpend en stapte spoedi alweer vastberaden het veld op. Ze zouden overwinnen. Met de schelp in haar hand kon ze alles aan en ze kon toch wel proberen te vertrouwen in die knul. Althans, proberen was een goede eerste stap haar vrijheid weer te innen.


Helaas was echter de Nosepass weer overeind gekomen. ‘Gebruik je Thunderbolt, Nosepass!’ Een bol elektriciteit vormde zich weer rond de Rock type maar Katana weigerde daar weer voor te vallen. Ze wist nu beter, al protesteerde haar lichaam een beweging te maken. Enkel een Aqua Jet wist haar lichaam nog te verplaatsen en nou had ze er weinig vertrouwen in dat de Nosepass het veel zou schadigen of verbazen. “Katana, gebruik je Aqua Jet en zet je af op de verschillende rotsen!” Dezelfde vertrouwde laag water danste om haar heen en spoedig zig-zagde een waterstraal tussen de rotsen, daarmee onmogelijk te raken voor de verwarde Nosepass. Dat niet alleen, maar de grond tussen de rotsen raakte ook vochtig en zelfs… modderig. “Tail Whip, en knal je Razor Shell achter een krachtige Water Pulse!” De otter kreeg uiteindelijk een grimas op haar gezicht en bewoog haar staart plagend heen-en weer, voordat ze al haar concentratie stopte op de schelp. ‘Snel, Rock Slide!’ Meer rotsen choten alweer neer op het veld maar dat maakte het enkel nog makkelijker voor hun. “Gebruik de rotsen!” Nog tijdig sprong de otter over op de vallende rotsen om netjes boven de Nosepass de lucht in te komen. Met haar schelp de lucht ingestoken, fel gloeiend met een flinke lading water eromheen razend, vuurde ze een waterbol af die zich bij haar mond gevormd had. Een krachtig schuimende waterkolk schoot recht op de Rock type af, gevolgd door de otter die zich erachter worp. Bang was ze zeker om op volle snelheid de Nosepass te benaderen maar… juist, ze moest vechten! En alleen was ze niet meer,niet meer alleen in de kooi of met andere even bange Pokémon. Vrij was ze met imand die dezelfde koi had ervaren en net zoals zij genoot van het kooiloze leven dan in het verleden vast te zitten. Met een flinke klap wist ze de bol te raken van de Water Pulse met haar schelp en versterkte daarmee de aanval die genadeloos op de Nosepass afschoot. Voldoening ging door haar heen toen ze de angst in haar tegenstander zijn ogen zag. Kijk eens, dan was haar toch iets gelukt! ‘Thunderbolt, snel!’ Een luide klap volgde tussen de elektrische lading die op het laatste moment uit de Nosepass schoot en de krachtige Water Pulse, die bij impact stoom de lucht in deed schieten en een mysterieuze laken deed verschijnen over het rotsachtige strijdveld. Het was een vrij cliché en simpele manier om het resultaat van een gevecht, vechtend vol emoties, houding en gedachten te eindigen. Hij nam dat terug toen hij al enkele deuken in de muren zag door de rondslingerde rotsen van het gevecht en grinnikte in zichzelf. Dat was zó voorspelbaar geweest maar wat kon hij er tegen doen, zijn eerste gymgevecht in Kalos had hem bijna zijn hoofd gekost toen de gym in lichterlaaie stond en de Flame Charge van Rifle geen ophouden aan meer had. Hij had daar toen flinke brandwonden aan overgehouden en hoewel het ditmaal haast niets was, had dit gevecht hem er toch aan laten denken. Elk een nieuw begin van iets maar ook weer een avontuur om zichzelf weer te ontwikkelen want écht hetzelfde zou hij nooit meer zijn, maar dat gold al helemaal voor zijn Pokémon van toen en nu. Verandering was echt gaande. Maar de gym stond in ieder geval nog overeind voor de verandering of… Tsk, Katana… “Ik geloof in je, Katana,”


Nosepass
Gebruikte aanvallen:
Thunder Wave
Sunny Day
Thunderbolt 2x
Rock Throw 2x
Tackle
Spark 2x


Katana
Gebruikte Aanvallen:
Aqua Jet 2x
Razor Shell 3x
Water Pulse 3x
Tail Whip