[Quest] Down in the Dirt

Fall seven times, stand up eight.

Zijn reizen hadden een beetje stil gelegen. Misschien was hij toch iets te lang bezig geweest met de pokémon hier in dit gebied te vinden waren, om deze te onderzoeken en uitgebreid te gaan zitten tekenen. Zijn kladblok zat nu helaas wel vol, maar hij zat een beetje krap als het ging om geld, iets waar hij zo snel mogelijk verandering in wilde gaan brengen. Het zou nog wel eventjes gaan duren voordat hij precies doorhad hoeveel tijd hij waaraan kon gaan besteden en hoe hij zijn tijd dus goed moest en kon gaan indelen. Voor nu was hij in ieder geval op weg naar de Ranger Base, om te kijken of er nog wat werk te vinden was daar. Dat was voor hem toch echt wel de snelste manier om aan geld te komen en daarnaast vond hij het werk van de Rangers best wel leuk om te doen. Het was nu gewoon dat hij te lang op zichzelf had gezeten en zich nogal had afgesloten van de rest van de wereld, om zichzelf gewoon helemaal in te dompelen in de wereld van de pokémon.
Vince keek om zich heen, zijn Chingling partner zweefde rustig naast hem. Hij had af en toen getraind met Lily en ze was zichtbaar sterker geworden, maar hij had geen kans gezien om haar ook echt bloot te stellen aan een gevecht. Hij wist überhaupt niet zeker of hij haar wel wilde gaan inzetten als battle pokémon, of dat hij haar zou gaan gebruiken als medic. Als zijn research klopte zou ze binnenkort moeten evolueren in een Chimecho en daarna zou ze een paar goede helende aanvallen leren, die hij weer zou kunnen gebruiken als ze in het veld waren. Vince glimlachte eventjes, terwijl hij rustig keek naar de pokémon aan zijn zijde. Hij was in het bezit van twee andere pokémon, maar door het reglement van de Rangers mocht hij deze nog niet bij zich op zak hebben. Dus moest hij eerst nog een opdracht gaan doen voordat hij überhaupt een volledig team kon gaan maken. Nu wist hij alleen nog niet zeker wat hij voor een team wilde gaan hebben, er waren zoveel pokémon die hij leuk vond, maar hij moest eens goed onderzoek gaan doen naar wat er handig was in combinatie met zijn Chingling.
De jongeman keek eventjes om zich heen. Hij was al dicht in de buurt van de Ranger Base, hij had er minder lang over gelopen dan dat hij eigenlijk had verwacht. Nou ja, dan kon hij misschien ook wel op tijd bij zijn afgesproken punt komen, als deze niet al te ver lag tenminste. Het was nog midden op de dag en de zon stond nog hoog, ondanks dat ze midden in het regenseizoen zaten hier in Hoenn. Vince had altijd bewondering gehad voor de seizoenen hier in Hoenn, het was duidelijk dat het een stuk anders lag dan in de andere regio’s waar hij was geweest en waar hij over had gelezen. In Hoenn was er een zogenaamd droogte en regen seizoen, waardoor ‘t nooit echt koud zou worden in het gebied. Echter, in het regenseizoen, kon men wel goed ziek worden als ze te lang in de regen zouden verblijven. Iets wat Vince helaas van te dichtbij had meegemaakt, aangezien hij toch wel een goede week ziek op bed had gelegen nadat hij te lang in de regen was blijven zitten om z’n onderzoek af te ronden en daarna onder een boom was gaan zitten om te gaan tekenen. De tekening hing nu mooi op in z’n kamer, maar hij wist nog steeds niet zeker of ‘t dat wel allemaal waard was geweest. Nou ja, voor nu maakte ‘t niet zoveel uit. Nu voelde hij zich weer kiplekker en kon weer gewoon aan ‘t werk gaan. Iets waar de Rangers misschien ook wel blij waren, aangezien hij al te lang niets meer van zich had laten horen. Hij zuchtte eventjes terwijl hij zich draaide naar de ingang van de Ranger Base en zich uit rekte. ”Zullen we dan maar, Lily?” vroeg hij aan z’n pokémon, die een vrolijk klinkend geluidje maakte voordat ze naar de ingang vloog. Dat zag hij dus maar aan voor een “ja”, waarna hij haar volgde naar binnen toe.
Eenmaal door de schuifdeuren heen gegaan, werd hij warm begroet door Tatiana, de receptioniste van de Ranger Base. “Ha daar Vince, kom je weer werken?” werd er vrolijk aan ‘m gevraagd. Vince’s karamel kleurige ogen gleden naar de jongedame heen en hij glimlachte wat verlegen. ”Ik denk dat ik nu wel erg lang niets meer van me heb laten horen, ik hoop dat ze niet kwaad op me zijn,” gaf hij stilletjes toe. Hij kon het wel goed vinden met Tatiana, ze waren van ongeveer dezelfde leeftijd en hij voelde zich aardig op zijn gemak bij haar in de buurt. “Ah joh, vast niet. Ze zijn niet super streng hierboven. Ga nou maar, misschien hangt er nog iets leuks voor je aan ‘t bord,” zei de jonge dame daarna met een grijns, terwijl ze naar boven gebaarde. Vince had nooit echt gesnapt waarom het bord met de opdrachten op de tweede etage stond, maar hij was er inmiddels wel aan gewend. Hij glimlachte naar Tatiana, voordat hij langs haar heen liep en de trap op ging. Er was niets veranderd in de weken dat hij hier niet was gekomen, maar dat verbaasde hem niet zo heel erg veel. Er waren niet zo vele dreigingen van Team Rocket hier in Hoenn, niet zoveel als in Kalos als hij de verhalen moet geloven tenminste.
Hij stond bovenaan de trap en wilde net een stap naar voren zetten, in de richting van het bord met de opdrachten, toen een stevige hand op zijn schouder landen. Vince maakte een sprongetje van schrik en dook in elkaar. Een bulderende lach was achter hem te horen. “Nog altijd even angstig hè, Newman?” De stem was afkomstig van Kyran, een van de hogere Rangers in Hoenn en een beer van een vent. Met een beverige glimlach draaide Vince zich om naar de man en keek omhoog. Kyran was met z’n 2.10m echt een boom van een man, waarbij zijn brede schouders en borst er voor zorgde dat hij een gevreesd iemand was in de Ranger Base. Maar de grote glimlach op zijn gezicht gaf weg dat hij meer een gigantische knuffelbeer was, dan een boeman. De jongeman ging weer recht staan, waarbij tot net aan de schouders van de man kwam. ”Hoe is het ermee, Kyran?” vroeg Vince, nu hij z’n stem weer een beetje onder controle had. “Goed hè, we zijn alles druk aan ‘t klaarmaken. De kleine komt immers bijna,” zei Kyran met een grote grijns op z’n gezicht. ”Wanneer is je vrouw uitgerekend?” Vince was ermee bekend dat Kyran binnenkort een kindje zou krijgen, hij vroeg zich af of dat kind ook zo’n hulk zou gaan worden als zijn of haar vader. “Over twee maanden, als ik ‘t nog goed weet. Door m’n werk vergeet ik de datum de hele tijd,” zei Kyran lachend. “Maar genoeg over mij, wat kwam je doen?” Vince keek langs hem heen naar het bord en wees erop. ”Ik was opzoek naar een nieuwe opdracht om uit te gaan voeren,” Kyran knikte en stapte opzij, zodat hij er lang kon gaan. “Er zullen vast wel een paar goede voor je tussen zitten Vince. Dan ga ik maar weer eens, het is druk de laatste tijd. Succes ermee!” De man stak een hand op en Vince zwaaide wat onzeker terug. Daarna slaakte hij een zucht en liep in de richting van het bord.
Zijn ogen gleden over de verschillende papieren die op ‘t bord hingen, er waren veel opdrachten die hij nog niet mocht doen omdat zijn rang nog niet hoog genoeg was. Hij had iets nodig voor een Student Ranger, want hij stond immers nog maar onderaan de ladder. Kind vermist in de bossen, pickpockers tegenhouden, een knuffel terug brengen. Alles was of van te hoge rang of was al bezet. Vince zuchtte eventjes, was er dan helemaal niets meer wat hij kon gaan doen? Hij ging nog een keer het bord langs, nu pas viel ‘t hem op dat er helemaal achteraan, bedolven onder andere opdrachten, nog een blaadje hing. Zorgvuldig haalde hij het papier van het bord af en las wat erop stond. "Mijn Drilbur was vrolijk aan het graven, maar toen schreeuwde hij plots en werd door iets onder de grond getrokken! Je moet hem redden, Ranger!" Een Drilbur die verdwenen was. Daar zou hij wel wat mee kunnen doen. Zijn Chingling zou goed kunnen helpen ermee. Hij vouwde het papier op, gaf aan dat hij deze opdracht wilde gaan uitvoeren en liep terug naar de ingang. “Wat gevonden, Vince?” vroeg Tatiana toen ze hem zag komen aanlopen. Hij knikte en zwaaide met het stuk papier tussen twee vingers in. “Succes ermee dan!” Ze glimlachte vriendelijk en Vince voelde hoe een blos op zijn wangen verscheen. Hij knikte wat verlegen en verdween zo snel mogelijk uit de Ranger Base. Nu moest hij op weg naar Fortree City, wat gelukkig niet zo’n heel erg lange reis zou gaan worden. Met een beetje geluk zou hij er morgen zijn, als hij de rest van de dag en een groot deel van de nacht zou doorlopen.

Hij was eerst maar even boodschappen gaan doen, als hij dan toch de hele nacht door moest gaan lopen, kon hij maar beter wat goeds te eten en te drinken bij zich hebben. Daarnaast had hij thuis wat warme kleding gehaald en een extra paraplu, hij had zo’n idee dat het ging regenen vanavond. De rukwinden die daarbij konden opwaaien zorgde ervoor dat hij al meerdere paraplu’s gesloopt had in Hoenn en hij wilde er liever niet nog eentje verliezen. Toen hij eenmaal weer buiten stond was de zon onder gegaan en begon de maan en de sterren op te komen. Hij keek eventjes naar de lucht en Lily, die zoals gewoonlijk naast hem zweefde, grinnikte zachtjes. De jongeman had de sterren in z’n ogen terwijl hij naar de avondlucht staarde. Vince was gek op de nacht en alles wat ermee te maken had. ‘s Avonds kon hij tenminste z’n gang gaan zonder dat iemand moeilijk ging kijken. Hij zuchtte zachtjes, deed zijn spullen in z’n koffertje en keek om naar z’n pokémon. ”Zullen we dan maar, Lily?” vroeg hij aan de Chingling naast hem. Die maakte een vrolijk geluidje en zweefde de lucht in, waarna ze spontaan in een helder wit licht uitbarsten. Vol verbazing zetten Vince zijn koffertje weer neer en bleef met ingehouden adem toekijken hoe zijn pokémon evolueerde. Toen de pokémon uit haar witte omhulsel barsten klapte Vince vrolijk in z’n handen. ”Wat prachtig, Lily,” zei hij enthousiast, terwijl de nieuw geëvolueerde pokémon haar vernieuwde lichaam tegen hem aan drukte. ”Ik ben trots op je,” vervolgde hij, terwijl de jongeman zijn pokédex erbij pakte om de pokémon te scannen. Chimecho, the Wind Chime Pokémon. Chimecho has a voice that reverberates from deep within its body. When angry, the sound waves can be powerful enough to blow opponents away. Zijn ogen glommen van trots terwijl hij zijn pokédex weer weg stopte. Lily vloog rustig in het rond, terwijl de zachte wind haar staart rond wapperde. ”Je bent prachtig, Lily. Lily zou ook trots op je zijn geweest,” zei hij daarna, terwijl hij de brok in zijn keel wegslikte. Binnenkort zou hij een foto van Lily maken en die naar zijn zusje sturen, die zou ‘t vast geweldig vinden om te weten dat haar naamgenoot geëvolueerd was. ”Kom, dan gaan we aan ons avontuur beginnen,” zei Vince daarna, terwijl hij zich omdraaide naar de weg die ze moesten gaan lopen en zijn koffer pakte. Samen met zijn nieuwe Chimecho naast zich, liepen ze over ‘t pad heen. Op weg naar Fortree City, waar hen een heel nieuw avontuur te wachten stond.

Het was een aardige wandeling geweest, een hele nacht en een groot deel van de dag waren ze bezig geweest. Gelukkig hadden ze onderweg nog wel een paar uurtjes slaap te pakken kunnen krijgen, waardoor ze alsnog niet al te uitgeput aankwamen in de stad. Vince keek zijn ogen uit terwijl ze in de richting van de boomhuizen wandelde. Hij had, om eerlijk te zijn, geen idee waar het adres was waar hij heen moest komen. Volgens mij waren adressen sowieso nogal lastig in een omgeving als dit. Fortree City was een stad die je makkelijk vreemd of uniek zou kunnen noemen. De huizen waren in bomen gemaakt en verbonden met touwbruggen wat een simplistisch maar doeltreffende werking had. Hij keek om zich heen, zo ingenomen door de stad, dat hij niet door had gehad dat hij tegen iemand aan was gelopen. Een klein meisje stond voor hem, haar ogen waren rood en opgezwollen alsof ze een goede paar uur had lopen huilen. Vince hurkte voor het meisje neer en glimlachte. ”Hallo daar,” zei hij op een vriendelijke toon. ”Wat is er aan de hand?” vroeg hij vervolgens. Het meisje keek hem aan, haar ogen nog steeds wat glazig van het huilen. Haar onderlip trilde terwijl ze hem aankeek en zo te zien hard haar best deed om niet weer in huilen uit te barsten. “D-Drilb-burr?” sprak ze zachtjes, waarna de tranen dan toch weer kwamen. Het meisje liet zich tegen Vince’ schouder aanvallen en barsten dan toch in huilen uit. Ondertussen zat de jongeman zich te bedenken dat hij bij het juiste adres aan was gekomen. Zijn opdrachtbeschrijving was immers dat er een Drilbur onder de grond was verdwenen en dat hij die moest gaan zoeken en terugbrengen. ”Kalm aan, meisje. Mijn naam is Vince, ik ben een Ranger,” zei hij op een vriendelijke toon, terwijl hij het meisje over d’r rug heen aaide in een poging om haar een beetje rustig te krijgen. “K-kan j-j-j-jij m-mijn Drilbur v-vinden,” jammerde het meisje, terwijl ze met betraande ogen opkeek naar de jongeman. Deze glimlachte vriendelijk en knikte. ”Daar zijn de Rangers voor, kleine meid,” zei hij met een warme stem. Het meisje keek hem eventjes vreemd aan, voordat er een waterige glimlach op d’r gezicht verscheen. “D-dank u wel meneer,” stamelde ze zachtjes, nog niet helemaal over de huilbui heen. Vince wuifde het bedankje weg en kwam weer overeind. ”Zou je me kunnen laten zien waar je pokémon verdwenen is?” vroeg hij aan het meisje, dat bevend knikte en strompelend weg liep. De jongeman pakte zijn koffer weer op en wandelde achter het meisje aan.
Het duurde niet lang voordat ze bij een groot stuk grond aankwamen, waar duidelijk meerdere gaten in gegraven waren. Vince wandelde achter het meisje aan en zetten aan de rand van ‘t veld zijn koffer op de grond. ”Wat is er precies gebeurd?” vroeg hij, om wat meer informatie in te kunnen winnen voordat hij aan de slag zou gaan. Het meisje wilde net haar mond open doen, toen er twee mensen op haar af kwamen gelopen. Een mevrouw pakte het meisje op en zetten haar op d’r arm terwijl de man zich richtte op Vince, die een beetje ongemakkelijk was blijven staan. “Het spijt me van onze dochter. Ze ging er hals over kop van door en we konden haar niet meer vinden,” verontschuldigde de man zich, terwijl zijn vrouw probeerde hun dochtertje een beetje tot rust te krijgen. ”Het geeft niet meneer, ik vond d’r op de open plek in de stad, waar ik heel per ongeluk tegen d’r aan liep,” legde hij uit, terwijl hij tot Arceus bad dat hij niet rood aanliep. De man grinnikte zachtjes, maar al snel werd zijn gezicht weer serieus. “Maar kan jij onze dochter helpen? De Drilbur kent ze al sinds ze geboren is en ze zijn praktisch onafscheidelijk, nu hij verdwenen is, is ze kapot ervan.” Vince knikte langzaam voordat hij een zachte tik gaf tegen het uniform dat hij aan had. ”Daar zijn de Rangers voor, meneer. Samen met mijn Chimecho zou ik er alles aan doen om de Drilbur van uw dochtertje weer terug te krijgen,” zei hij, toch wel met iets van trots in z’n stem. De man glimlachte en legde een hand op zijn schouder, waardoor er eventjes een rilling over zijn rug heen liep. Dit deed hem eng veel denken aan hoe Kyran met hem omging, maar deze man was vriendelijker in het gezicht. “Dan heb ik het volste vertrouwen in je, jongeman,” zei de man tegen hem. ”Zeg maar Vince, meneer,” zei Vince een beetje ongemakkelijk. Hij kon er niet tegen als mensen hem jongeman bleven noemen, ondanks dat hij toch drieëntwintig jaar oud was. “Aangenaam Vince,” zei de man nog, voordat hij naar zijn vrouw en dochtertje toe ging en uitlegde hoe de stand van zaken was. Het meisje keek met grote ogen over de schouder van d’r moeder en keek Vince recht aan. Deze glimlachte en zwaaide naar het meisje, die wat verlegen terug zwaaide. Daarna draaide Vince zich om naar ‘t veld, ze moesten maar eens gaan uitzoeken hoe ze dit gingen oplossen.

Zijn karamelkleurige ogen gleden over het veld heen, het was duidelijk te zien dat hier een Drilbur aan de graven was geweest. Hij keek eventjes naar zijn Chimecho en dacht terug aan de beschrijving die de Pokédex hem had gegeven. ”Zeg Lily, zou jij kunnen kijken of je misschien iets kan oppikken? Ik ben opzoek naar deze pokémon,” zei hij tegen zijn pokémon, terwijl hij een plaatje van de Drilbur ophield. De Wind Chime pokémon knikte rustig en concentreerde zich. De wind speelde met haar staart, wat er voor zorgde dat een zacht en rustgevende klank te horen was. De Chimecho gloeide licht blauw op terwijl ze met haar ultrasounds opzoek ging naar de pokémon die ze nodig hadden. Toen ze de pokémon, of in ieder geval een pokémon, had gevonden zorgde ze ervoor dat de ultrasounds steeds lager werden zodat ze de pokémon naar het oppervlakte kon dwingen. Het duurde dan ook niet lang voordat de grond onder hem begon te trillen. Vince zetten een stap achteruit, terwijl een paarse pokémon uit de grond kwam gekropen, dit was geen Drilbur, dat wist hij zeker. Toch besloot hij zijn pokédex erbij te pakken om te kijken welke pokémon het wel was. A Forest Pokémon, Rattata. It likes cheese, nuts, fruits, and berries. It also comes out into open fields to steal food from stupid travelers. De Rattata keek een beetje schichtig om zich heen, voordat hij een poging deed om weer weg te komen. ”Lily?” vroeg Vince op een rustige toon. De Chimecho knikte daarna en gloeide lichtgroen op, waarna ze haar Confusion aanval gebruikte. De Rattata zat vast in de aanval en werd weer uit het gat getrokken door Lily. Toen de pokémon eenmaal in de lucht zweefde, pakte Vince zijn stylus erbij en schoot de tol in de richting van de paarse rat. Deze stribbelde iets wat tegen, maar kon door de Confusion aanval de verbinding niet verbreken. Met chirurgische precisie begon hij de tol rond te draaien en een cirkel rond de Rattata te trekken. Toen deze cirkel elkaar in de uiterste punten verbond, vormde het een witte band rond de Rattata. Vince knikte naar Lily dat ze de pokémon los mocht laten en op het moment dat deze op de grond stond, bleef de paarse rat rustig op de grond staan. De Rattata keek een beetje onzeker om zich heen en wist zo te zien niet echt wat hij moest gaan doen. De jongeman kwam dichterbij en ging op zijn hurken voor de pokémon zitten. ”Hallo daar Rattata,” zei hij vriendelijk. ”Zou jij me misschien willen helpen?” vroeg hij daarna. De rat keek hem even met een schuin kopje aan, krabde achter z’n oortje met zijn achterpootje en knikte daarna langzaam, alsof hij daadwerkelijk verstaan had wat Vince net allemaal tegen hem stond te vertellen. ”Dank je, Rattata,” zei Vince daarna met een glimlach en de Rattata draaide zich om. ”We zijn opzoek naar een Drilbur, iets of iemand heeft ‘m meegetrokken onder de grond. Weet jij misschien iets erover?” vervolgde de jongeman daarna. De Rattata bleef eventjes stilstaan, zijn staart en snorharen trilden zachtjes. Nog geen tel later dook de pokémon in een van de gaten en begon verder te graven. Vince keek eventjes vreemd toe, maar wierp daarna een vragende blik naar het gezin dat bij hen stond. De man wierp een pokéball op, waaruit een Excadrill uitkwam. Eventjes vroeg Vince zich af waarom ze de hulp van de Rangers hadden ingeschakeld, maar waarschijnlijk was dat op verzoek van het meisje geweest. De Excadrill keek woest om zich heen, maar na een kort commando van zijn trainer schoot hij de grond in. Vince keek even naar het gezin en knikte een bedankje. Het meisje zwaaide vrolijk naar ‘m en riep nog een “Succes!” voordat hij achter de pokémon de grond in verdween.

Het was donker onder de grond, duh. Vince keek een beetje moeizaam om zich heen, dit was niet echt de situatie waarin hij zich had willen begeven. Hij zetten zijn koffer op de grond neer en hurkte er naast neer. Hij clipte de koffer open en rommelde er eventjes in. ”Ah!” zei hij opgewekt, waarna hij een glowstick eruit haalde. Hij maakte de glowstick aan en hielt deze in de lucht, zo dat zou genoeg lucht moeten zijn om zijn reis te kunnen volbrengen. De Excadrill stond voor hem te wachten, die zou het spoor van de Rattata gaan volgen om te kijken waar ze uit zouden komen. Hij wilde net een stap naar voren zetten, toen de Rattata opeens zijn kopje weer liet zien, waardoor Vince bijna op zijn snuit ging. Hij wist zichzelf nog net recht te houden en zuchtte zachtjes. De Rattata gebaarde hem, en de pokémon, om mee te komen en ze gingen een grotere gang door. Hij moest helaas wel op handen en voeten er doorheen kruipen, maar het was haalbaar. Gelukkig was Vince niet zo heel erg groot, dus dat kwam wel goed. Hij hielt de glowstick voor zich uit, zodat hij tenminste kon zien waar hij heen moest gaan.
Niet veel later waren ze in een grote open ruimte, Vince kon horen dat er vanalles en nog wat om hem heen bewoog en hij hoorde verschillende knagende geluiden. De Excadrill was niet met hem mee gekomen, die was op de achtergrond gebleven om geen problemen te veroorzaken. De jongeman stopte de glowstick weer weg en pakte een zaklantaarn, die hij snel aan zetten. Een grote hoeveelheid Rattata’s keek hem daarna kwaad aan en enkele wilde hem aanvallen, maar ze werden met een scherp commando tegengehouden. Nu pas viel het Vince op dat er aan de rand een grote, sterk uitziende Raticate zat. Dit moest de leider van de kolonie zijn. De Raticate richtte zijn aandacht op de mensen man die opeens midden in zijn kolonie stond, maar deed nog niets. Het was de Rattata die hij met zijn assist gevangen had, die naar voren liep en een poging deed om met de leider te communiceren. Naast de Raticate zag Vince een gevangen Drilbur zitten. Wat was hier allemaal aan de hand? Was hij serieus getuigen van een gijzeling? Het moest niet vreemder worden. Ondertussen probeerde de Rattata iets duidelijk te maken aan de Raticate, maar die leek niet echt onder de indruk te zijn. Misschien dat hij zou kunnen helpen. Vince draaide zich om naar zijn Chimecho, die de hele tijd naast hem was geweest en vroeg haar rustig of ze wilde proberen om de pokémon tot bedaren te krijgen. De Chimecho vloog rustig door de lucht heen, waardoor ze een kalmerende toon produceren. Het duurde niet lang voordat de hele grot gevuld was moet het zachte muziek en hij zag een voor een de Rattata’s en de Raticate rustig worden. Ook de Drilbur, die zo te zien nogal in paniek was door de hele gebeurtenis, was rustig geworden en lag nu mak als een lammetje op de grond. Vince zocht de Rattata die hem geholpen had en legde hem uit dat ze geen kwaad in de zin hadden. De Rattata wist hem ongeveer uit te leggen dat de kolonie problemen had met het graven van de Drilbur en de Excadrill, omdat het hun tunnelsysteem vernielde. De jongeman knikte en richtte zich op de Raticate. ”Ik zal ervoor zorgen dat de bewoners jullie minder tot last zullen zijn,” beloofde hij plechtig. Of de Raticate het ook zou snappen wist hij niet, maar het was een goede poging. Hij liep naar voren toe om de Drilbur te pakken en had geluk dat de Raticate nog in z’n relaxte state was, waardoor hij geen bevel gaf om Vince met z’n alle aan te vallen. Eenmaal met de Drilbur in z’n handen, verdween Vince weer door het gat waardoor hij was gekomen, waar de Excadrill op hem stond te wachten. ”Kun je ons weer terug naar het oppervlak brengen?” vroeg Vince rustig. De mol pokémon knikte en bracht de Ranger met de pokémon weer terug naar boven toe.

Vies en vermoeid klom Vince uit het gat en legde de Drilbur op de grond. Het meisje kwam op hen afgerend en omarmde haar pokémon. De ranger kwam overeind en kreeg meteen een hand van de vader van het meisje. “Heel erg bedankt voor je hulp, Vince,” zei de vader tegen hem. De jongeman glimlachte eventjes, maar al snel werd zijn gezicht weer serieus. ”Onder uw terrein woont een grote kolonie Rattata onder leiding van een Raticate. Het graven van de Drilbur en uw Excadrill zorgt ervoor dat hun tunnelsysteem vernield wordt. Daarom hadden ze de Drilbur gegijzeld,” legde hij uit. De oudere man dacht eventjes na en knikte, terwijl hij naar zijn dochter en haar pokémon keek. “We zullen er voortaan rekening mee houden. Maar voor nu, vele malen dank.” Vince glimlachte eventjes. Dit was waarvoor hij het deed.