[Quest] Syntax Error!

“Wolf, hierkomen!” Echo zuchtte zachtjes terwijl hij overeind kwam en z’n rug rechtte. Hij was al zeker een uur bezig met de hokken van de pokémon schoon te maken, een standaard klusje dat hem te wachten stond als hij ‘s morgens in het lab aanwezig was. Het feit dat hij onderaan de ladder stond bekende meteen ook dat hij de rot klusjes moest gaan oplossen en hij had zo’n idee dat vandaag de dag niet veel anders zou gaan worden. De witharige deed de spons terug in de bak met water, deed z’n handschoenen uit en liep in de richting van de schreeuw die naar hem was gegeven. Eenmaal door de deur naar binnen toe gelopen kreeg hij al direct de wind van voren. “De machine is weer op hol geslagen, je zei de laatste keer al dat je ‘t gemaakt had. Wat is er nou weer mee aan de hand? Kan je niet één keer je werk goed doen?” Echo zuchtte zachtjes en luisterde maar met een half oor naar wat er verteld werd tegen hem. Het lab stond vol met verschillende machines die gebruikt werden om experimenten uit te voeren, Dark Balls te maken en nog meer andere dingen. Maar er was één machine die de neiging had om af en toe nogal havic te gaan en het maakte niet uit wat hij er tegen deed, hij had hem al zo vaak geherprogrammeerd, het leek er niet op dat het leek te werken. Misschien moest hij eens dieper in de machine duiken, maar aangezien hij over het algemeen maar een gelimiteerde tijd had, voordat hij gedwongen werd om de rest van z’n klusjes af te maken, kon hij dat nooit eens doen. “Vandaag los je het op. Het maakt me niet uit hoelang het je kost, vandaag los je ‘t op. Begrepen!?” Echo keek de man met een neutrale blik aan. Hij was gewend aan het gevloek en getier. Hij zou alles ondergaan zodat hij uiteindelijk deze mensen gewoon uit het lab kon zetten zodra hij boven hen in rang zou staan. De witharige jongen knikte alleen maar en liep verder het lab in. In het midden stond een machine, een grote machine met een lange grijparm die gebruikt werd om pokéballs te scheiden en de Dark Balls in de rekken te leggen. Hij wist dat de machine ook gebruikt werd voor andere zaken, maar hij had er nooit enig woord over gehoord. Met merendeel had hij opgevangen toen hij eens een keer langs het lab was gelopen en stiekem naar binnen had gekeken. De experimenten die hij toen in een flits had gezien, waren dingen waarvan hij niet zeker wist of hij het nog een keer wilde zien. Hij keek toe hoe de grijparm langs de kasten heen sloeg, er deuken in maakte en lades opentrok. Waarom gebruikte ze dat ding überhaupt nog? De jongen stapte het lab binnen en dook onder de grijparm door. Hij wist precies wat de angle van dat ding zat en waar hij kon gaan zitten zodat hij niet geraakt werd. Toen Echo door had gehad waarvoor hij was geroepen, had hij zijn Zoroark stiekem de opdracht gegeven om zijn laptop te halen, die hij daardoor nu al in zijn handen had. Rustig ging hij bij de mainframe van de machine zitten en sloot zijn laptop erop aan. Zoals hij al verwacht had was de code volledig op hol geslagen. Dat was nog wel het grootste mysterie, het feit dat er geen hardware fout zat in de machine, alles liep gesmeerd, maar dat er een software fout in zat. Een software fout die hij er niet uit wist te krijgen. Het kon best zijn dat er ergens een bug zat waar hij overheen had gekeken, maar dat was dan ook het enige. De witharige jongen keek naar de pokémon die naast hem stond. Hij had Triss’ hulp al zo vaak ingeroepen bij dit soort problemen. Nu pakte hij er maar een andere bij. Al snel verscheen zijn Scolipede, die direct in elkaar dook om niet geraakt te worden door de grijparm. ”Ayato, denk je dat je de machine in toom kan houden?” Misschien moest hij eens gaan kijken voor een lichamlijk sterke pokémon met armen. Want Triss was sterk, alleen fysiek niet zo geweldig. De Scolipede keek hem aan alsof hij geschift was, maar ging toch recht staan. Op het moment dat de grijparm weer in zijn richting kwam, wikkelde hij zijn lange sterke lichaam erom heen en zetten de machine klem. Nu zou Echo tenminste in alle rust de codes kunnen uitzoeken. Hij keek naar zijn lichaam en opende de files en programma’s die hij nodig had hiervoor. Er moest ergens een fout zitten, maar dat betekende dat hij alle zeilen bij moest zetten om deze eruit te gaan halen. Hij wist nog waar de fout zat de vorige keer, maar hij wist ook dat de bug de neiging had om te verspringen. Eerst zou hij eens gaan zoeken in de codering van de machine, maar terwijl zijn ogen erover heen gleden zag hij al snel dat die software goed zat. Hij moest dieper naar binnen gaan. Eventjes wisselde de witharige jongen naar zijn eigen laptop en starten een klein programmaatje op, dat hij verbond met de software van de machine. Dit ding zou op zoek gaan naar een bug in de mainframe van de machine en deze klem zetten, waardoor Echo ‘m zou kunnen vernietigen. Maar hij wist dat dat niet het probleem zou verhelpen. Hij zou alle gaten moeten dichten en dat was een werk waar hij het meeste tegenop zag.
Ondertussen piepte Ayato zachtjes, terwijl de machine een poging deed om los te komen en de witharige keek eventjes op naar zijn pokémon. ”Het spijt me, jochie. Het kan niet anders zo,” zei hij op een zachte toon, terwijl hij de pokémon een klopje op diens rug gaf. Triss hield ondertussen goed in de gaten of alles goed ging, aangezien ze liever niet wilde dat er gewonden zouden vallen terwijl ze hiermee bezig waren. De laatste keer dat ze bezig waren geweest hiermee, had ze immers een klap van de machine gekregen en die klap had ze toch zeker nog wel een paar dagen goed gevoeld. Ze gromde dan ook zachtjes toen ze eraan terugdacht. In the meantime was Echo weer dieper in de machine gedoken. Zijn programmaatje zou de bug in het geheel houden, waardoor hij kon gaan beginnen met het opvullen van de gaten in de codering die dat ding had achtergelaten. Misschien, als hij snel genoeg was met het probleem op te lossen, kon hij ook nog op zoek gaan naar de culprit van dit alles. Dan zou hij eindelijk een beetje lof kunnen krijgen binnen het team van de scientists. Er waren immers momenten dat hij het haatte dat hij als een van de zeer weinige van Team Rocket deze tak had gekozen, waardoor hij alles in z’n eentje moest doen. Daarnaast waren er Capo’s en Agent’s genoeg die men kon helpen met hoger in een rang te stijgen. Terwijl hij achterbleef en toekeek hoe de rest vooruit ging en hij stil bleef staan, puur omdat hij alleen was in zijn tak. Echo zuchtte zachtjes en schudde zijn hoofd, hij had een taak uit te voeren en moest niet te lang blijven hangen in datgene wat mis zou kunnen gaan. En over misgaan gesproken, zijn Scolipede liet een kreunend geluidje horen en de machine leek te bewegen. Ayato slaakte een kreet, voordat hij de machine gedwongen los moest laten en door de plotselinge kracht door het lab heen vloog. Triss sprong net op tijd weg en Echo schoot overeind toen de 2.5 meter lange pokémon tot stilstand kwam tegen een muur aan. Gelukkig alleen een muur en niet de kasten, want dan zouden ze meer problemen hebben. De witharige jongen sprong op achter zijn laptop vandaan en rende naar zijn pokémon toe, terwijl de grijp arm een poging deed om zijn trui te pakken te krijgen. Hij dook net op tijd weg om niet van de vloer geplukt te worden en kwam op tijd aan bij zijn pokémon. ”Ayato, gaat ‘t?” vroeg hij voorzichtig aan z’n pokémon, die zachtjes knikte en daarmee aangaf dat hij gewoon uitgeput was. Echo glimlachte eventjes, voordat hij de centipede pokémon liet terugkeren. Nu moest hij alleen iemand anders hebben die de machine stil kon houden, want zolang die op een rampage was, kon hij niet veilig aan het werk. Hij zat misschien wel buiten de zone die hem te pakken kon krijgen, maar dat betekende niet dat de machine niet oververhit kon raken en zowel hem als zijn laptop liet fryen. Snel dacht de witharige jongen na, welke pokémon zou hij alsnog kunnen gebruiken. ”Caitlynn, kom eens helpen,” zei hij voorzichtig, terwijl hij de pokéball van de Mawile opgooide. De Mawile was een pokémon die hij al ontzettend lang bij zich had, maar niet altijd gebruikte, omdat hij andere pokémon liever aan zijn zijde had. Iets wat Caitlynn hem nooit echt vergeven had. ”Zou je met je Mega Evolution sterk genoeg zijn om de machine in toom te houden?” vroeg hij aan de steel/fairy type pokémon. Deze keek hem kwaad aan en draaide zich beledigd om. ”Kom op Cait, ik weet dat je kwaad op me bent. Ik beloof dat ik je vaker uit je pokéball zal laten, oké?” vervolgde Echo, hij wilde niet gaan smeken aan zijn pokémon, maar hij had Caitlynn nu echt nodig. De Mawile zuchtte zachtjes en haalde haar schouders op. ”Wil je ‘t voor me doen?” vroeg Echo zachtjes. De pokémon draaide zich naar hem toe en knikte, waarmee een grote grijns verscheen op het gezicht van de witharige jongen. Deze liet zijn pokémon in haar Mega-Evolution veranderen, zodat ze met de twee bekken die aan haar kop zaten de machine in toom kon houden. Snel dook Echo weer terug achter zijn laptop. De bug was gevonden en werd nu op zijn plek gehouden door het programma dat hij erop af had gestuurd. Zijn ogen gleden over zijn laptop heen, hele blokken tekst werden overgeslagen terwijl hij opzoek was naar één specifiek deel in de codes. Zijn ogen glommen toen hij had gevonden en met een paar snelle tikken op zijn toetsenbord had hij de bug uit het systeem verwijderd. Nu was het alleen nog zijn taak om de gaten te dichten die de bug had achtergelaten en dan zou hij zo snel mogelijk op zoek gaan naar diegene die de bug in de eerste plek geplaatst had. Caitlynn hield ondertussen de machine nog goed in het geheel, waardoor Echo rustig te werk kon gaan.
”Oh what the..” riep de witharige jongen uit, terwijl een foutmelding op zijn beeldscherm verscheen. Hij sloeg met zijn vuisten op zijn toetsenbord, terwijl hij zachtjes gromde. Iets of iemand zat hem dwars, probeerde hem te dwarsbomen, terwijl hij met zijn werk bezig was. Dit had hij niet meer meegemaakt sinds hij zijn hacking praktijken had gestopt. Zowel Caitlynn als Triss keken lichtelijk angstig naar hun trainer, die als een gek op zijn toetsenbord zat te rammen en alles in zijn macht deed om de foutmelding eruit te halen. ”Waarom zitten jullie me dwars als jullie willen dat ik ‘t oplos,” gromde hij zachtjes. Maar dat was een fout voor een andere keer. Voor nu zou hij dan alleen maar de gaten dichten die de bug had achtergelaten, later zou hij wel op zoek gaan naar de dader van de bug. Snel wist hij een paar kleine gaten te dichten en ook de groten leek niet al te veel moeite te kosten, maar toch bedacht Echo niet dat hij al klaar zou zijn. Inmiddels was het bijna avond, al was het moeilijk om met al dat TL-licht er achter te komen hoe laat ‘t precies was. Hij liet zijn pokémon terugkeren. De machine was rustig geworden en hij had het stroomnetwerk plat gelegd eromheen, maar voordat hij zou gaan aangeven dat hij de leak gedicht had, zou hij eerst een nieuwe firewall eromheen leggen, hopend dat deze in de toekomst de bugs buiten de deur zou laten. Hij zuchtte zachtjes, terwijl hij de laatste delen van de code intikte en achterover leunde. Hij had honger, zometeen moest hij eerst maar eens eten gaan halen. Als zijn superiors blij waren met zijn werk, tenminste...