Gone like the wind [TR-Quest]

Z’n eerste opdracht, z’n allereerste opdracht. Hoe geweldig was dat? Nja, nu klonk hij eerder als hij een vervelend kind dat eindelijk iets bijzonders mocht doen. Hij was immers nog maar een simpele grunt en mocht dus wat kleine, saaie opdrachten gaan uitvoeren, maar dat betekende wel dat hij een ander deel van Kalos mocht gaan verkennen. Hij was altijd rond hetzelfde punt gebleven, waardoor hij nog niet echt op onderzoek was kunnen gaan naar wat er nog meer te doen was in deze regio. Nu stond er op het papiertje dat hij had gekregen, waarop een vage omschrijving van zijn opdracht stond, dat hij naar Ambrette Town moest gaan. Een stadje bekend om zijn aquarium en het feit dat het aan de zee lag. Blijkbaar had hij zich verlezen op het moment dat hij de opdracht aannam, want nu hij zo zat te denken was hij al eens in het stadje geweest. Daar had hij Lucian gesproken, die net zoals hem toen door een onbekende op een blind-date was gezet. De blind-dates waarbij hij Lima had ontmoet, een vrolijke, aardige meid die er zeker niet verkeerd uit zag. Misschien, als hij zijn klauwen eindelijk es aan een HoloCaster kon krijgen, zou hij nog eens contact met d’r leggen. Ze was minder erg geweest dan de rest van de meiden die hij kon. Sowieso waren meiden niet echt voor hem weggelegd, hij vond ze irritant. Nou ja, vooral hun stemmen waren irritant. Oh Arceus, nu klonk hij echt als een klein kind dat een irritante oudere zus had. Soms walgde hij van zichzelf en zijn manier van doen, maar die was sowieso al niet echt geweldig. Er waren meerdere mensen geweest die hem wilde opsluiten in een gesticht, met zijn psychische stoornissen en het hele slangenmens probleem. Of nou ja, probleem. Andere zagen er een probleem in, hij vond het wel leuk dat hij zichzelf in de meest vreemde bochten kon draaien. Het maakte sommige dingen een stuk makkelijker, waaronder de activiteiten omtrent … meiden. Ja, soms was hij een klein kind en daarmee kon hij andere heel goed irriteren. Flynn was daar het perfecte voorbeeld van, toen hij opeens op zijn rug was gesprongen en daarna weer er vanaf om vooraan te kunnen lopen. Die oude vent vond het minder hilarisch dan dat hij het vond, zoals gebruikelijk. Nu hij zo zat na te denken, had hij best wel veel mensen leren kennen sinds hij hier in Kalos was gekomen. Flynn en Lucian waren daar twee van, maar hij had ook nog dat kleine rot kind van een Taiga ontmoet, de kalme Riddle waarmee hij de Power Plant was binnengedrongen en de mysterieuze Ragya, die uit het Noorden bleek te komen en weinig zin had in menselijk contact what so ever. Haar moest hij ook nog eens spreken, hij vond haar meer interessant dan dat hij zo snel zou toegeven. Als hij uit haar een vriend kon krijgen, dan zou het iets zijn waar hij eventueel een deel van zijn pokémons zou opgeven. Normaliter zou hij zeggen ‘leven’, maar zijn leven was ‘m momenteel best wel dierbaar. Sinds dat hele gebeuren met het ongeluk wist hij toch al niet zo veel van zijn leven, maar hij was blij dat hij überhaupt nog in leven was gebleven. Het had immers veel slechter kunnen aflopen, onder andere als zijn familie hem niets had betaald ervoor. En nu nog steeds kreeg hij zeer af en toe een kleien anonieme donatie, waarvan hij uit ging dat het maar van zijn familie moest zijn. Toch vroeg hij zich af of hij ooit zijn familie weer zou zien, of dat ze hem gewoon uit hun leven weggevaagd hadden. Want dat was ook nog een hele goede optie om te zien gebeuren. Misschien was het beter om eerst deze opdracht maar eens te gaan doen, want momenteel begon hij echt een beetje te veel af te dwalen van dat gene wat hem nou eigenlijk te doen stond. De stad was inmiddels toch al in zicht gekomen, terwijl hij rustig met z’n handen in z’n zakken liep. De opdracht die hij moest doen voor Team Rocket bestond heel simpel uit het uitzoeken wat er met een bepaalde vracht was gebeurd. Niet echt iets waar hij al veel problemen mee zou moeten krijgen, tenminste daar ging hij van uit. Maar je zou ‘t nooit kunnen verwachten natuurlijk. Alles wist fout te gaan als hij in de buurt was, het was dan ook echt een wonder dat zijn blind-date toentertijd niet fout was afgelopen. Hij glimlachte eventjes, binnenkort ging hij haar weer eens bellen. Dat stond alvast vast. Maar dan moest hij wel eerst zijn handen aan zo’n vervloekte holocaster krijgen en daar had hij momenteel gewoon geen geld voor. Het geld dat hij had gekregen van de gewonnen gym had hij immers ook al weer verpatst. Misschien niet al te slim, maar hey, hij had tenminste geen gambling probleem, zoals sommige in Team Rocket. Zovaak had hij men in een hoekje zien janken omdat ze hun geld hadden gespeeld en nu niets meer konden doen. Hij schudde alleen maar zijn hoofd erbij en vervloekte ze af en toe zacht, voordat hij weer door ging met zijn grunt taken. Maar dat hielt niet weg dat hij zijn geld ook al weer kwijt was, daar moest hij toch echt wel iets op gaan zoeken, want zo kon het niet doorgaan. Misschien moest hij maar eens gaan navragen of hij een kamertje kon regelen via Team Rocket, want de hele tijd op het hoofdkwartier zijn vond hij ook niet geweldig leuk. Daarnaast waren hotels in de regio vervloekt duur en hij had al geen geld om sjwik te kunnen betalen. En hij was dan ook wel weer zo eerlijk dat hij niet alles op de rekening van Team Rocket zou zetten, zoals sommige van de organisatie wel deden kuch, Flynn, kuch. Nee, hij wilde het in ieder geval nog zo eerlijk houden dat hij alles zelf wilde betalen, met korting misschien, maar in ieder geval nog gewoon zelf.

De man zuchtte eventjes. Hij stond met zijn handen in zijn zakken tegen een muurtje aan, sigaret brandend tussen zijn lippen terwijl zijn felgroene ogen de mensenmassa in het oog hielden. Zijn jas zat tot aan de bovenkant dicht, het was vervloekt koud door de zeewind die door het dorpje heen ging. Sowieso was het de afgelopen paar dagen weer opvallend koud geworden. Hij had toch echt wel hoop dat het snel weer lente zou worden, deze kou was niets voor hem. Hij had het niet zo op koud weer, te veel sneeuw, te veel dode gevoelens in zijn handen en voeten. Hij blies het rook uit en snoof eventjes. Misschien moest hij gaan stoppen met roken, de doktoren hadden al gezegd dat het niet goed met hem gesteld stond en dat het zou verergeren als hij door zou blijven paffen. Maar aan de andere kant, sinds wanneer had hij zich iets aangetrokken van wat een dokter tegen hem gezegd had. Hij had evengoed het advies voor een rustig leven in de wind geslagen, toen hij net uit het ziekenhuis ontslagen was nadat hij ontwaakt was uit zijn coma door het ongeluk. In plaats daarvan stond hij nu op wacht voor een opdracht voor Team Rocket. Rustig leventje? Ja, vast. In z’n dromen zeker en zelfs die waren wild. Hij glimlachte eventjes, terwijl in de verte een vrachtwagen claxonneerde. Dat moest datgene zijn waar hij nu al een tijdje op stond te wachten. Verveeld drukte hij zijn sigaret uit tegen de muur en duwde zichzelf van de muur af. Daarna deed hij de capuchon van zijn vest, dat hij onder zijn jas droeg, over zin gezicht en begaf zich onder de mensen. De opdracht die hij moest uitvoeren was het uitvissen waarom de Black Market een te late lading nieuwe pokémon had gekregen, hij moest dus basically de leidinggevende een pak rammel geven omdat ze hun werk niet goed hadden gedaan. Laat dat nou precies het werk zijn waarvoor hij in de mand was gelegd. Rustig wandelde hij tussen de mannen die van alles en nog wat aan het uitpakken waren. Hij had van het hoofdkwartier een foto gekregen van de man die hij moest aanspreken hier en zijn gifgroene ogen waren daar momenteel naar op zoek. Hij was niet van plan om zijn pokémon in te zetten hiervoor, hij kon zelf wel dreigend genoeg over komen, maar voor de zekerheid had hij toch een klein scherp mesje in zijn mauw verstopt. Je kon immers nooit zeker genoeg zijn van je zaak. Toen hij de man had gevonden, liep hij er voorbij en ging achter hem staan. ”Ik zou graag een woordje met u willen spreken,” siste hij in de oor van de man. Deze keek direct om zich heen, maar was de jongeman al weer kwijt. Hij glimlachte eventjes en wenkte de man vanuit een steegje. De wat stevigere man wandelde nieuwsgierig achter de jonge jongen aan. In het steegje stond Echo tegen een muur aan geleund, waar hij een nieuwe sigaret opstak. ”Wat heeft dit te betekenen?” werd aan hem gevraagd en de jongen keek op. Hij zuchtte eventjes en snoof daarna. ”Wij zouden graag willen weten wat er met de vracht pokémon is gebeurd die naar de Black Market gebracht zouden worden.” De stevigere man trok wit weg, toen hij doorhad met wat voor volk hij stond te praten. Echo nam een trekje van zijn sigaret, terwijl hij geduldig wachtte op het antwoord van de man voor hem. ”Nou?” vroeg hij daarna, terwijl zijn gifgroene ogen over het gelaat van de man gingen. Die slikte moeizaam en deed een stap achteruit. ”Ik weet niet waar de pokémon zijn, oké. Ik heb de vrachtwagens niet gecontroleerd, er is niets gemeld, ik weet niet waar je het over hebt,” sprak hij, duidelijk in lichte paniek over de plotselinge beschuldiging. De zwartharige jongen schoot naar voren toe, pinde de man, met een kracht die je niet van hem zou verwachten, tegen de muur en hielt zijn gezicht dicht bij die van de man. ”Ik vraag ‘t je nog een keer. Waar is de lading pokémons waar we op staan te wachten?” gromde hij in het gezicht van de vent. Hij nam een trek van zijn sigaret en blies de rook in zijn gezicht. De man hoestte eventjes en pakte zijn armen vast, in een poging om los te komen. ”Ik zei je toch dat ik ‘t niet wist,” kwam opeens een spits antwoord. Echo gromde en liet de man los, die naar adem hapte. ”De lading pokémon.. Het kwam later dan de andere vrachten… Mijn mannen zeiden dat ze het hadden gecontroleerd. Alle was … alles was in orde,” de man haalde moeizaam adem, maar kwam wel weer overeind. ”Later die avond kwam het bericht dat ze het contact met de vrachtwagen verloren waren,” De ogen van Echo vernauwde zich, terwijl hij een stap dichterbij de man zetten. Deze kroop achteruit, waardoor hij weer tegen de muur aan zat. Rustig zakte Echo door zijn hurken en pakte het mes uit zijn mouw. ”En waar is die vrachtwagen nu?” vroeg hij, terwijl hij met het mes over de wang van de man gleed. ”Ik weet ‘t niet, ik weet ‘t echt niet. We hebben overal gezocht, maar het was van de radar verdwenen,” jammerde de man, die in paniek keek naar het mes voor zich. Met een zucht kwam de jongen overeind en wierp het mes naast het oor van de man in de muur. ”Ik wil alle gegevens van de vrachtwagen, wie erop zat, wat de vracht was en waar en wanneer hij is vertrokken en zou aankomen. Ik wil dat je mensen erop zet om de vrachtwagen te vinden. Ons geduld is op, vent,” zei hij tegen de men. Hij wilde zich net omdraaien toen iemand anders zijn aandacht had getrokken. Een hulpje zo te zien, ongeveer even oud als hemzelf, stond angstig in de opening van het steegje. ”S-sorry,” stamelde hij zachtjes. ”I-ik wilde a-alleen d-de b-b-baas spreken,” verontschuldigde hij zich. Echo glimlachte eventjes en stapte opzij. ”Ga je gang, knul,” zei hij rustig. ”M-meneer, d-de vrachtw-wagen is gevonden,” hakkelde de jongen, voordat zijn ogen van zijn baas naar Echo gleden. ”Net buiten Lumiose City is de vrachtwagen gevonden. Bemanning is verdwenen, maar het blijkt dat de pokémon er nog inzitten.” Echo’s ogen gleden van de jongen naar de oudere vent, die zo te zien opgelucht was door het nieuws. ”Je hebt geluk vandaag, maar laat dit niet nog een keer gebeuren. Dan zal ‘t minder prettig voor je aflopen,” snauwde Echo naar hem. Hij zou wel een telefoontje plegen met het hoofdkwartier dat iemand die vrachtwagen kon gaan ophalen, voordat iemand de vrije loop nam met de pokémon die erin zaten.