The boy who murdered love

Rustig zat hij op een bankje een sigaret te rollen. Voor de verandering had hij geen vaste peuken gekocht, maar sjek gekocht en rolde hij zijn eigen peuken. Het was goedkoper en zorgde voor wat mindere verveelde momenten. De wind blies in zijn gezicht en maakte 't gevoeloos. Het was een koude dag, zeker aan het strand. Waarom hij hier heen was gekomen was hem een raadsel, hij had niet echt iets met de zee en het strand, maar het bracht hem best wel tot rust vandaag. Het waren de dagen zoals vandaag dat hij zich eenzaam voelde. De dag van Valentijn was weer aangebroken en hij had het voor elkaar gekregen om nu helemaal alleen te zijn. Geen vrienden, geen vriendin, niet eens familie die om hem gaven. Hij had helemaal niets. Geïrriteerd gromde de zwartharige jongen en sloot zijn gifgroene ogen, terwijl hij het vloeitje natmaakte en dicht vouwde. Daarna pakte hij een aansteker uit zijn zag en stak de peuk aan, terwijl hij onderuit zakte op het bankje en naar de golven staarde.

Hij keek op toen er iemand bij hem kwam zitten en blies een rookwolk de lucht in. Met een zachte zucht ging hij overeind zitten en luisterde naar wat hij te zeggen had. "Lastig om geen slechte bui te hebben als er niemand is die om je geeft, aye?" zei hij rustig, terwijl hij een nieuwe trek nam van zijn sigaret. Daarna besloot hij maar om vriendelijk te zijn en hielt de oudere man naast hem, al scheelde het maar een jaar, het pakje gerolde sigaretten voor. "Pak maar," zei hij daarna, terwijl hij zijn eigen sigaret op zijn lippen liet balanceren. "En waarom ben jij dan alleen op deze 'Dag des Liefde'?" vroeg hij daarna aan de vreemdeling. Of nou ja, vreemdeling. Hij dacht de man te herkennen van het hoofdkwartier, maar daar liepen er zo veel dat hij zich best zou kunnen vergissen daarin.

De vreemdeling nam de sigaret aan, dat was al vast iets. Hij knikte alleen maar en stak het pakje terug. Zo te zien had de vreemdeling zelf een aansteker, dat was altijd makkelijk. Hij had van nature altijd een aansteker bij zich, niet alleen omdat hij zelf rookte, maar ook om andere een vuurtje te kunnen lenen. Zelf nam hij nog een trek van de sigaret en blies deze uit, terwijl hij rustig wachtte op het antwoord van de vreemdeling. "Oh ja, de Blind Dates. Ik geloof dat ik mijn naam ook ergens op een lijst zag staan, zal een of andere idioot er wel op hebben gezet. We zullen zien wat er van gaat komen," zei hij rustig, terwijl hij zijn schouders optilde en zich weer richtte op de zee. De zee had iets kalms, maar in feite was het een groot gevaar. Een verkeerde beweging en je was weg, om nooit meer gevonden te worden. "Geen familie om Valentijn bij te vieren dan?" vroeg hij daarna aan de man naast zich.

Hij knikte nog een keer. "Dat is het beste wat we kunnen doen inderdaad. Al hoop ik dat het tenminste een goed uitziende chick is, dan heb ik nog wat aan m'n avond," zei hij rustig, terwijl hij een nieuwe trek van zijn sigaret nam. Hij zuchtte eventjes, voelde hoe de nicotine werd opgenomen door zijn longen en blies daarna de rook weer uit. Hij wist dat als hij op dit tempo door ging met roken, de kans op longkanker heel erg vergroot zou worden, maar dat deerde hem zeer weinig.
De man naast hem vertelde over zijn familie en dat hij die niet meer had. Voordat de vraag werd teruggekaatst. Echo zuchtte nog een keer en nam een nieuwe trek van de sigaret, die inmiddels bijna op was. "Het laatste wat ik weet van m'n familie is dat ze m'n rekeningen van het ziekenhuis hebben betaald. Daarna is al het contact uitgestorven," antwoorden hij rustig. Hij wist dat deze opmerking vragen zou opwekken, maar goed. Als het moet, dan moet 't maar.

Hij zuchtte zachtjes, waarbij een rookwolk zijn longen verliet. Daar waren de vragen al. Waarom kon hij ook gewoon niet zijn mond houden over wat er gebeurd was. Hij keek even naar de zee, voordat hij zijn hoofd in zijn nek legde en naar de lucht keek. "Een of ander ongeluk. Ik weet 't niet precies. Heb een paar weken in coma gelegen, ben alles vooraf gaand van die dag kwijt," legde hij in grote lijnen uit. Daarna sloot hij zijn ogen eventjes. Af en toe kwamen er vage herinneringen terug, maar meestal was het iets waar hij toch niets van uit kon maken. Dus misschien was het beter om helemaal niets meer te kunnen herinneringen, dan alleen maag vage stukken.

Echo haalde zijn schouders op. "Ik herinner me er niets meer van, alle kennis die ik heb is me verteld, dus of het de waarheid is weet ik niet eens," zei hij op een kalme toon. Het boeide hem ook niet zo heel erg veel, het was allemaal verleden tijd. Hij had zichzelf zijn eigen persoonlijkheid en identiteit gegeven onder de naam Echo Wolf en daar was hij momenteel gelukkig genoeg mee.
Toen de man aan hem vroeg of ze elkaar al eens eerder hadden gezien, haalde hij zijn schouders op. "Misschien wel, misschien niet. Ik let niet zo op andere mensen, mensen zijn saai," antwoorden hij rustig, terwijl hij zijn groene ogen op de zee gericht hielt en een nieuwe trek van zijn sigaret nam.

"Over het algemeen kom ik saaie mensen tegen," zei hij op een dodelijk kalme toon. Het was niet zo zeer een steek naar Lucian toe, maar meer een constatering van een feit dat hij het niet zo op mensen had. "Gezelschap is ook niet alles," zei hij daarna. De zon begon langzaam te zakken en liet een rode gloed over het tweetal glijden. Echo zuchtte eventjes en zakte onderuit. Zou hij echt socialer moeten worden? Misschien wel, maar dit was niet echt het moment waarop hij dingen graag wilde veranderen. Maar goed, hij had zijn gezelschap nu toch al, dus waarom niet. "Kom, trakteer ik je op een biertje," zei hij daarna rustig, waarna hij overeind kwam. Ze waren toch niet al te ver van de stad verwijderd en er waren genoeg cafeetjes waar ze eventjes wat konden gaan drinken.

Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. "Zal ik jou dan maar bestempelen als goed gezelschap?" vroeg hij daarna, terwijl hij rustig zijn handen in zijn zakken stak en in de richting van het cafeetje wandelde. Het was gelukkig niet al te ver van de kust af, dus zou 't geen lange wandeling worden.
Niet veel later stapte hij naar binnen en hielt de deur achter zich open voor Lucian. Daarna keek hij in het rond, het rook muffig in het café. Maar het was dan ook zo'n typisch zeemans cafeetje. Hij wandelde naar de bar toe en trok de aandacht van de barman. "Twee biertjes," zei hij rustig, waarna hij zich met zijn rug naar de bar draaide en in het rondkeek.