The voice of the wind and the pouring rain

Onderwerp: The voice of the wind and the pouring rain ma jan 05, 2015 6:59 pm

Het hoge gebouw van het Laboratorium van professor Sycamore torende hoog boven haar uit en Lilium moest toegeven dat ze er toch echt lichtjes door geïntimideerd werd. Ze had maanden uitgesteld om te proberen een keystone op te halen bij de beste man en dat was niet zonder reden. Ergens vreesde ze dat hij haar niet waardig genoeg zou bevinden voor de Keystone en haar zou wegsturen. En ze had toch altijd de neiging gehad om deuken voor haar zelfvertrouwen te vermijden. Maar nu wilde ze het voorwerp wel hebben. De steen zou een goede aanvulling zijn voor haar team. Alleen wist ze niet of de band tussen haar en Cheshire genoeg was om ervoor te zorgen dat ze hem kon laten mega evolueren. De tijd zou het leren, mits ze de Mega Stone zou kunnen krijgen uiteraard. Cheshire was immers niet het beste voorbeeld van en goed luisterende en vertrouwende Pokémon. Ze zou hem dan ook maar braafjes in z’n Pokéball laten, voordat hij de één of andere ravage kon aanrichten. Ze moest immers een beetje goed over komen en een stennis schoppende Banette hoorde daar niet bij. Maar met welke Pokémon zou ze dan naar binnen gaan? Elliot of Duchess? Of zou ze ze gewoon allemaal in hun Pokéball laten? Het was allemaal een goede mogelijkheid. Lilium zuchtte lichtjes. Voor nu allemaal in hun Pokéball, waar zat ze nou over te tobben? Het was nou niet echt gebruikelijk om een officieel gebouw met een Pokémon binnen te stappen. Maar Lilium was zo bang om een slechte indruk te maken, dat haar gedachten alle kanten uitsprongen. De negatieve kanten. Ze schudde dan ook eventjes lichtjes in haar hoofd als fysiek gebaar dat ze haar gedachten op een rijtje probeerde te zetten. Ze moest relaxen. Zelfs al kreeg ze de Keystone niet, dan was het niet het einde van de wereld, dan kon Cheshire niet mega evolueren. Boehoe wat een ramp.

Lilium slikte eventjes lichtjes. Eigenlijk vond ze het wel een ramp, en niet zo’n kleine ook. Ze had vaak genoeg in de problemen gezeten de laatste tijd en ze wilde iets hebben waarmee ze zich kon verweren. Vandaar ook dat ze haar Pokémon zo hard aan het trainen was. Het was gevaarlijk voor haar en voor hen. Al die dreigingen om haar heen maakten haar bang. Ze was nog lang niet vergeten hoe Ace haar tegen een muur had gedrukt, hoe de vrouwelijke Team Rocket Elite haar bedreigd had, hoe de mannelijke elite haar wilde beroven en hoe een willekeurige jongen in een grot haar Pokéball had afgepakt. Nee, dat durfde ze niet opnieuw aan. Ze haalde eventjes diep aan. Ze had meer zelfbescherming nodig. Maar daarvoor zou Sycamore haar die stone niet geven. Ze moest het strategischer aanpakken. Niet zomaar doe alsof ze de steen begeerde uit egoïstische opzichten. Eigenlijk deed iedereen dat, maar afijn. Ze haalde eventjes diep adem en stapte toen trede voor trede de marmeren trap op, haar blik strak op de met goud ingelegde deuren gericht. Professor Sycamore was blijkbaar niet het type dat angst had om met rijkdommen of flamboyante designs zijn gebouw te versieren. Eventjes keek Lilium ernaar met een lichte frons op haar gezicht. Zijzelf vond het niet zo mooi, maar goed, wie was zij om de professor te bekritiseren met zijn keuzes voor het inrichten van zijn gebouw? Zij was dan slechts een niemand voor een kundig en geleerd persoon als de professor. Het meisje legde met een lichte zucht haar hand tegen de massieve klopper die op de deur hing en tilde deze op. Met een klap liet ze deze op het ijzeren plaatje wat ervoor bedoeld was neerkomen. Het geluid galmde door het gebouw heen. Het was zeker hoorbaar genoeg.

Eventjes bleef Lilium geduldig staan voor de massieve deur, afwachtend of iemand de deur zo zou gaan openen. Tik… tak… Eventjes keek het meisje onwennig om zich heen. Zou er niemand zijn? Misschien had ze zich wel vergist in de tijd van haar afspraak. Oh Arceus, dat zou wel heel erg stom zijn. Maar net toen het meisje zich dit af begon te vragen, hoorde ze iets. Het was zachtjes, maar het was zeker hoorbaar. De blondine weerstond de neiging om haar oor tegen de deur te leggen om het beter te kunnen horen en maar goed ook, want net toen ze zich dit begon te bedenken hoorde ze een sleutel in het slot kraken. Als ze op dat moment haar oor tegen de deur had gelegd, was ze prompt naar binnen gevallen als de deur werd open gedaan. Dat zou niet haar meest charmante entree ooit zijn geweest en ze voelde er dan ook weinig voor om dit zenuwslopende gesprek op deze wijze te gaan starten. Ze hield haar ineen gevouwen handen voor zich en wachtte geduldig terwijl de assistente de deur open begon te trekken. Ze droeg een witte laboratorium jas en haar haar zat door de war. Ze gaf dan ook een beetje een verstrooide indruk. “Goedemiddag. Waar kan ik je mee helpen?“ Sprak de vrouw. Op z’n minst klonk ze vriendelijk. Lilium glimlachte voorzichtig, nog altijd een beetje nerveus. Ze schraapte haar keel eerst eventjes lichtjes, aangezien ze zeker wist dat ze anders heel erg verstikt geklonken zou hebben en begon toen te spreken. “Uhm.. goedemiddag, ik ben hier omdat ik een afspraak heb met professor Sycamore.“ Eventjes viel ze stil, maar de vrouw verwachtte aan haar blik te zien ook dat het meisje zou vertellen waarom ze een afspraak had met de professor. Lilium had het een beetje laat door en schrok lichtjes op. “Ik heb een afspraak met betrekking op het ophalen van een Keystone.. Of tenminste, of ik hem mag ophalen.“ Opnieuw zette ze een voorzichtige glimlach op. Ja, dat was inderdaad de vraag, vond de professor dat ze de verantwoordelijkheid van een Keystone aankon? Indien dit niet het geval was, kon ze met lege handen weer vertrekken en daar voelde ze weinig voor. Ze moest en zou de Keystone krijgen. De assistente duwde haar bril weer eventjes terug op haar neus en keek Lilium aan. “Ah, mevrouw Florbelle, is het niet?“ Lilium knikte eventjes kort om aan te geven dat dit inderdaad het geval was. “De professor had inderdaad al iets verteld over je komst. Kom maar binnen en je kunt daar plaats nemen,“ de vrouw gebaarde eventjes naar een paar stoelen bij een tafel, “de professor komt zo bij je.“ Lilium keek haar met een dankbare blik aan en glimlachte voorzichtig. “Dank u wel,“ sprak ze vriendelijk tegen de mevrouw, waarna ze haar passeerde en met vlugge passen naar de tafel liep. Voorzichtig schoof ze een stoel achteruit, alsof het minste geluid al een probleem zou zijn, en nam ze plaats. De eerste horde was genomen en ze kon op dat vlak al een klein beetje opgelucht ademhalen. Ze was binnen en dat kon ze toch al iets noemen. Nu nog wachten tot de zwartharige professor zich zou vertonen en haar mee zou nemen voor een gesprek. Ze was toch ergens wel echt benieuwd hoe het zou gaan… Wat was de professor voor een persoon? Het meisje liet haar blik langzaam over de ruimte glijden. Het was al net zo extravagant ingericht als de buitenkant van het gebouw, met gouden afwerkingen en veel witte tinten, zodat alles er redelijk schoon en puur uitzag. Overal aan de muren hingen foto’s van diverse soorten Pokémon, sommigen wel en sommigen niet herkenbaar voor Lilium. Ze wist zeker dat ze wat Vivillon’s zag, maar ze hadden niet het patroon van Oz. Wat afwezig vroeg Lilium zich af of de Pokémon het wel naar z’n zin had. Ze had hem immers weggestuurd naar een laboratorium, waar er goed voor hem gezorgd zou worden in de rustpauze die ze hem gegund had. Hopelijk zag hij het ook echt als een rustpauze en zou hij het haar niet kwalijk nemen dat ze deze keuze gemaakt had. Maar nee, dat zou vast wel niet het geval zijn. Oz was best jaloers, dat wel, maar de vlinder Pokémon had ook zeker ratio in zijn hoofdje. Voor het grootste gedeelte dan.

Lilium staarde naar de Vivillon’s op het schilderij en schrok op toen er een hand op haar schouder gelegd werd. “Ah, Lilium, je bent er,“ klonk een warme en melodieuze stem. Lilium schrok lichtjes op en keek omhoog. Haar blik kruiste vrijwel meteen de blik van Professor Sycamore, die glimlachend half over haar heen hing. Ze was zo geabsorbeerd geweest in de schilderijen dat ze de beste man helemaal niet had horen aankomen. Oeps. Nou ja, dat hoefde nog geen schade aangericht te hebben. “Oh, hallo meneer,“ sprak ze meteen, waarna ze overeind kwam en hem de hand schudde. “Vond je de foto’s mooi?“ Vroeg de man rustig, waarop Lilium wat timide knikte. Sycamore had blijkbaar gezien dat ze zo zat te staren en dus ook dat ze zo afwezig was geweest. Nou ja, dat kon hij haar niet kwalijk nemen. “Dank je,“ sprak de man rustig, “ik ben zelf ook blij met hoe de foto’s zijn geworden. Na wat tips die ik van Viola heb gekregen, gaat het fotograferen al een stuk beter.“ Vertelde de man op een luchtige toon. Hij had duidelijk geen moeite om conversaties te voeren, want leidde het gesprek moeiteloos in een andere baan, “Maar goed, laten we naar mijn kamer gaan om te praten over die Keystone,“ sprak de zwartharige man rustig, waarna hij zich omdraaide en haar wenkte. Lilium kwam meteen overeind en rekte zich eventjes uit. Ze was toch verrassend star geworden in haar rug in de korte tijd die ze gezeten had. Hierna wandelde ze licht nerveus achter de professor aan. Hier was het dan, het moment om het gesprek te voeren was daar. Het gesprek wat ze al zo lang voor zich uitgeschoven had… En ze wist ook niet of ze er klaar voor was. Maar daar zou ze vanzelf achter komen. Ondertussen keek ze naar het vreemde kapsel dat Sycamore droeg. Wat een aparte haarstijl was het eigenlijk en hoe in Arceus naam hield hij het zo overeind? Heel veel gel en haarlak? Het zag er wel heel erg apart uit. Maar goed, ze moest niet de man in haar hoofd gaan zitten beledigen. Dat zou alleen maar averechts werken voor haar houding.

Ook in de hal hingen allemaal portretten van verschillende Pokémon en af en toe dwaalde Lilium’s blik af om ernaar te kijken. Alleen was ze haar aandacht af en toe zo enorm kwijt terwijl ze dit deed, dat ze bijna tegen Sycamore aanbotste toen deze stil kwam te staan voor zijn werkkamer. Ze betrapte zich nog net op tijd en wist zonder dat hij het merkte tot een abrupte halt te komen. Ze wilde bijna opgelucht ademhalen. Dat ging ook maar net goed. Ze glimlachte wat timide naar de professor toen deze de deur voor haar open hield en liep naar binnen. “Ga daar maar zitten,” sprak de professor, waarna hij naar een stoel gebaarde aan de andere kant van zijn bureau. Lilium knikte om aan te geven dat ze het gehoord had. Ze ritste haar jas open en hing deze over de rugleuning van de stoel heen. Hierna nam ze zelf ook een beetje nerveus aan en schoof ze zichzelf aan, zodat ze aan het bureau van Sycamore kwam te zitten. Deze nam zelf ook rustig plaats achter zijn stoel en vouwde rustig zijn handen in elkaar, waarna hij deze op het gladde vlak van zijn bureau legde. “Dus, Lilium, jij wilde graag Mega Evolution bereiken,“ sprak de professor ernstig. Oh boy, hier gingen ze.

Lilium maande zichzelf om rustig te blijven. Het zou niet helpen als ze hier alleen maar zou zitten stressen. ”Ja dat klopt,” sprak het meisje daarom ook rustig, “ik heb lang getrained en lang getwijfeld of ik klaar ben om de mega stone te kunnen gebruiken, maar ik ben van mening dat ik nu inderdaad op een punt zit waarvan ik kan zeggen, dat ik goed met de verantwoordelijkheid om kan gaan.“ Oké, dat kwam er nog niet eens zo heel erg beroerd uit. Misschien had ze nog wel een kans. Professor Sycamore zette één van zijn armen rechter op de tafel en leunde met zijn kin op de rug van één van zijn handen. Ook voor hem was dit natuurlijk een moeilijk proces. Hij moest maar besluiten welke trainer geschikt was om Mega Evolution te beheersen en welke niet. Nee, ze zou liever niet in zijn schoenen willen staan. Het leek haar een rottaakje, of in ieder geval een taakje met teveel verantwoordelijkheid. De man keek haar met een vragende blik aan. “Je zei net dat je bang was nog niet klaar te zijn voor de Keystone, wat bedoelde je daar precies mee?“ Sprak hij. Lilium slikte eventjes. Ze had de verkeerde woorden gebruikt, die wedervraag krijgen was niet de bedoeling geweest. Maar nu was het enige wat ze nog kon doen meegaan met de stroom en hopen dat ze zich hier nog uit kon redden. “Ik wilde zeker weten dat ik genoeg ervaring had om Mega Evolution te beheersen. Nadat ik onderzoek had gedaan kwam ik uit bij verhalen dat sommige Pokémon niet goed om kunnen gaan met de extra kracht die Mega Evolution ze geeft. Ik wilde zeker zijn dat als het mis gaat, dat ik dan in staat zou zijn om in te grijpen.“ Het kwam er nog redelijk zeker uit. Dit viel haar nog mee van haarzelf. Professor Sycamore glimlachte ook. Maar dat kon ook andere redenen hebben. Het zou haar niets verbazen of die man glimlachte altijd. Het hoefde dus geen bewijs te zijn of Lilium het goed deed. Zwijgend wachtte ze af of de man nog een vraag zou stellen. En ja hoor, die kwam. “Ik zag in de registratie van PC Pokémon dat je een maand geleden je gehele team naar het box systeem hebt gestuurd. Waarom is dat Lilium?“ Arceus, dat is waar ook, dat kon die man zien. Lilium haalde eventjes diep adem voordat ze antwoord besloot te geven. ”Dat heb ik samen met een andere trainer gedaan. We hadden allebei te lang getrained, waardoor we makkelijk met ons huidige, stabiele team heel veel gyms zouden kunnen halen. Maar de uitdaging zou dan ontbreken. Dus hebben we besloten om het nog een keertje te proberen met andere Pokémon. Ik ben begonnen met een Banette en deze heeft de mogelijkheid om te Mega Evolueren. Dus vandaar ook de Keystone.” Vertelde Lilium op een rustige toon, nog steeds redelijk zeker van haar zaak. Professor Sycamore keek haar aan met een vragende blik. “En deze Banette vertrouwt je genoeg om te kunnen Mega Evolueren?“ Vroeg de professor op een kalme toon. Lilium knikte na een lichte twijfeling, waarbij Professor Sycamore lichtjes zijn ogen vernauwde. Dat had hij gezien. “Ik weet het natuurlijk niet zeker,“ begon het blonde meisje peinzend, “maar ik hoop natuurlijk van wel. Ik heb Cheshire nog niet zo lang, dus onze band zal natuurlijk alleen maar versterken.‘ Hopelijk was dat voldoende om de professor ervan te overtuigen dat Cheshire geen gevaarlijke Pokémon zou zijn om te Mega Evolueren. Natuurlijk, de Banette werkte af en toe een beetje vreemd en luisterde zo nu en dan absoluut niet. Nou ja, niet eens zo nu en dan. De Pokémon luisterde regelmatig niet. Maar dat kon alleen maar verbeteren en dat hoefde Sycamore niet te weten. Ze wist zeker dat niemand Cheshire ooit had aangegeven. Of tenminste, dat dacht ze zeker te weten. Oeps. Nee, de Banette had nog niemand echt iets aangedaan, dus dat moest wel goed zitten. En Duchess en Elliot deden niet snel zulke dingen fout, dus daarmee zou het ook wel goed mee zitten.

“Waarom wil je de kracht van de Mega Stone gebruiken?“ Besloot de professor uiteindelijk te vragen na een korte stilte. De man had blijkbaar Lilium’s antwoord over Cheshire wel eventjes moeten overdenken. Lilim wist niet zeker of ze hier nou wel zo blij mee moest zijn. Cheshire was altijd een beetje een risico factortje in haar team geweest. Lilium overdacht haar antwoord eventjes, maar besloot toen tot het volgende. “Ik denk dat de Mega Stone een waardevolle aanvulling is op de stabiliteit van mijn team en dat het net het beetje extra kracht geeft die ik kan gebruiken om de Pokémon League Challenge aan te kunnen. En natuurlijk zijn er de laatste tijd veel dreigingen in Kalos in de vorm van Team Rocket, waarvan ik zeker wil weten dat ik ertegen opgewassen ben.“ Het laatste hintte een beetje naar wat ze bang voor was, maar niks te overduidelijk hoopte het meisje. Het zou wel niet, toch? Sycamore knikte eventjes lichtjes. “Dat is dan heel duidelijk, Lilium,“ sprak de man op een rustige toon, waarna hij rustig wat dingetjes op een papier begon te krabbelen. Of had hij dat de hele tijd al gedaan? Lilium keek met een geconcentreerde frons naar het blad. Ze had er een hekel aan als mensen dingen opschreven in haar bijzijn waarbij ze beoordeeld werd. Het was altijd toch onbewust een lichte angst dat ze iets fout had gedaan. Ze probeerde dan ook heel voorzichtig te ontcijferen wat er allemaal stond, maar het doktershandschrift was al half onleesbaar, vooral op de kop. Ze moest dan ook afwachten tot de professor weer opkeek. En dat gebeurde gelukkig al wel weer snel genoeg. Lilium sliket nerveus toen hun blikken kruisten. De Professor keek haar nog een keer peinzend aan. Gespannen keek Lilium terug naar het redelijk knappe gezicht. Ze kon bijna de tandwielen in zijn hoofd zien draaien. Hij zat duidelijk erover na te denken of hij haar de Mega Stone zou toevertrouwen of niet. Als hij haar de Mega Stone niet zou geven, wist ze het echter niet meer. Ze wist toch haast zeker dat ze een redelijk goede indruk had gemaakt op de man… Maar dat oordeel lag niet bij haar, dat oordeel lag immers bij de professor. Sycamore opende zijn mond ook uiteindelijk en begon aan zijn eindoordeel…

Congratulations, you received a Keystone!
The item has been added to your inventory.

» The voice of the wind is whispering
» I'm the violence in the pouring rain
» Rain, rain and even more rain |&Scarlet
» I hear a voice: This is your destiny
» Gone like the wind [TR-Quest]