Closed - I'll be waiting.

_{Sinds dat Floyd weer in Kalos was aangekomen, wilde hij niets liever dan alweer naar Hoenn vertrekken. Niet alleen was het weer daar veel beter, maar de sfeer was er veel kalmer. Iedereen leek er zo relaxed te zijn en wanneer je dan terecht kwam in Kalos, was iedereen gespannen. Er hing naar zijn mening ook gewoon een gespannen sfeer. Iedereen leek zich enkel bezig te houden met zijn of haar werk en daar eindigde het altijd weer. Zodra dat hij zijn vierde gym had gedaan, verdween hij weer om verder te genieten van zijn vakantie. Of dat was zijn plan toch. Hij had het gevoel dat er wel weer iets tussen zou komen waardoor hij moest blijven. Sowieso wisten ze op de base dat hij weer in Kalos was. Als ze hem ergens voor nodig hadden zouden ze zich niet inhouden om hem te contacteren. Een opdracht van hogerop negeren was eveneens geen slim plan, dus moest hij wel afkomen. Tot op dat moment had hij echter nog niets gehoord, dus zat het allemaal nog goed en kon hij verder gaan met zijn plan.
Even haalde Floyd diep in wat overging in een zucht waarbij damp zichtbaar werd uit zijn mond. Hij keek uit over het water met zijn handen in de zakken van zijn jas. Het was nog veel te vroeg en bijna heel de stad sliep nog. Zelfs de straten en de baai werden nog verlicht door de lantaarnpalen. Over het water hing er ook een dikke laag ochtendmist. Floyd had gerust nog lang kunnen slapen, maar was klaar wakker geweest toen hij de eerste keer zijn ogen opende. Op zijn kamer in het pokémon center was er niks te doen geweest en het restaurant was nog gesloten. Daarom dat Floyd in de plaats naar buiten was gegaan en nu niks stond te doen buiten wachten. Wachten tot alles open ging.}

Coumarine City was een havenstad. De drukste in heel Kalos. Echter, vroeg in de ochtend voor de ochtendzon op was gekomen was het een heel stuk minder druk. Het was haast spookachtig stil. Kortom, de beste periode om door een stad te spoken als je leidde aan slapeloosheid. Door een mengeling van sterke medicatie had de roodharige man hier steeds vaker last van. Inmiddels was hij hier aan gewend en loste hij dit op door s' nachts te gaan nachtbraken tot vroeg in de ochtend en net zo lang door te gaan die dag tot hij instortte de avond er op. Effectief was het zeker maar niet erg fijn. Door dit alles had hij natuurlijk Vix altijd bij zich. Voor deze gelegenheid had hij Cersei in haar bal gelaten, toch was dit de eerste die aan zijn riem hing aan zijn broek. Klaar om die meteen te pakken mocht de situatie plotseling escaleren. Doffe stappen op de stenen werden gedempt door de hoge gebouwen om hem heen. Al snel liet hij de veiligheid van de steegjes en achterstraten achter zich en stak de straat over naar de haven.  De haven was uitgestorven. Mist hing als een dikke, verstikkende doek over het water heen en daalde ook de kade op. Het zou niet lang duren voor ook de haven in de mist gehuld was. Zwijgend liep hij langs het water. Verscheidene schepen lagen somber dobberend in het water en deinde op en neer op het kalme ritme van de zee. Marcus liep een heel eindje voor hij vanuit zijn ooghoek merkte dat Vix iets rechter lopen ging. Hij keek op en zag dat er een gedaante opgedoemd was uit de schaduwen. Hij stond over het water heen te kijken. Uit ervaring wist Marcus dat er op dit uur geen vriendschappelijke types rond de stad struinde maar zijn gezonde verstand was afwezig en dus liep hij ook koppig door. Zijn voetstappen galmde zachtjes over de verlaten straten. Het viel hem op dat er een gebrek aan vijandigheid van zijn Houndoom afkomstig was. Hij had zelfs op gekeken en snoof nu gretig de geuren in van de onbekende man. Als Marcus niet beter wist zou hij haast zeggen dat Vix de geur herkende, wat voor vraagtekens zorgde. De neus van zijn Houndoom loog nooit. Toen hij binnen gehoorsafstand was probeerde hij in het schemerige licht van de straatlantaarn de gedaante te herkennen. Zijn fysieke kenmerken kwamen hem zéker bekend voor. Hij stopte en trok één wenkbrauw op. Nee maar, .. ? "Wat de Muk?" mompelde hij verward. Hij krabde aan zijn kin en zette een stap dichterbij. "Whew! Kijk eens, ik hield jou wel voor een nachtuil maar dat ik jou híer tegen kom!" Hij grinnikte geamuseerd en stak de stomp van zijn rechterhand op als een soort spottende groet. "Daar is de man dan, de man die mij tot het biseksuele heeft bekeerd" Zei hij met fonkelende ogen. Hij was dronken geweest. Stom dronken. Maar die heerlijke tongzoen vergat hij nooit meer.  

*wbw*:

_{Achter hem kon hij zachte voetstappen horen opkomen. Voor enkele seconde sloot Floyd zijn ogen, waarbij hij zijn gezicht ook naar voren liet hangen. Zelfs zo vroeg op de ochtend kwam hij mensen tegen. Het was één ding dat hij ze al kon horen aankomen. Dat was voor hem genoeg. Floyd stond er niet op te wachten om zo vroeg op de ochtend een gesprek aan te gaan met een vreemde die toch de slechtste gedachten in hem naar boven brachten. Zo ging het meestal namelijk.
Wanneer hij echter een maar al te bekende stem hoorde en hij over zijn schouder keek, was hij aangenaam verbaasd. Het bekende gezicht herkende hij uit duizenden en de stomp die op werd gestoken...wel hoe kon hij niet weten wie het was?
Van iedereen die Floyd had kunnen verwachten om zo vroeg op de ochtend tegen te komen, had hij niet gedacht dat het Marcus zou zijn. Hij kon voor enkele momenten dan ook niet stom verbaasd naar de andere kijken en kreeg geen woord over zijn lippen. ‘Marcus.’ Het was zeer lang geleden dat de twee elkaar voor het laatst gezien hadden. De wilde - wat je zeer letterlijk kon nemen - nacht van toen was er één om nooit meer te vergeten. Floyd vergat vaak veel, maar dat vergat hij toch niet. Hoe kon hij ook. ‘Een man heeft veel talenten, waarvan dat er één is,’ zei hij met een kleine glimlach. het was bijzonder om er één op zijn gezicht te zien, zelfs al was het maar een kleine.
‘Moet zeggen dat dit een zeer aangename verrassing is,’ zei hij. Voor een keer was het eens leuk om aangenaam gezelschap te krijgen voor de verandering.}

Zijn ogen vonden die van Floyd. Een flauwe glimlach trok om zijn mondhoeken, zijn ogen reflecteerde het vermaak wat hij voelde. "Het genoegen is geheel wederzijds" De sigaret die hij vastgehouden had gleed tussen zijn vingers door toen hij de hitte tegen zijn vingers voelde prikken. Hij voelde meteen een groot gevoel van nieuwsgierigheid aan hem knagen. Hij ging er van uit dat Floyd hem op alle fronten voorbij gestreefd was binnen de organisatie. Tenslotte was Marcus gedegradeerd tot de mieterige rang van capo. "Ik ben nu al een paar maanden terug in de organisatie en ik moet zeggen dat ik je nog geen enkele keer tegen gekomen ben, waar heb je uitgehangen?" vroeg hij terwijl hij hem quasi beschuldigend aankeek, al kon hij de ondertoon van plezier niet uit zijn stem houden. Niet dat hij dat echt probeerde. Na een afwezigheid van tien maanden was hij terug gekeerd naar Team Rocket zo'n vijf maanden geleden. In al die vijf maanden had hij Floyd niet tegen het lijf gelopen. Hij had hem al meer dan een jaar niet gezien.. kwam hij tot de conclusie terwijl zijn overige hand naar zijn sigarettenpakje zocht in zijn zak.

_{Marcus melde dat hij al enige tijd terug in de organisatie was, maar dat ze elkaar al die tijd niet waren tegengekomen in de basis of daar buiten. Jammer genoeg. Er werd hem gevraagd waar dat hij had uitgehangen en kort haalde Floyd zijn schouders op. Het was geen geheim dat hij zelf gekozen had om vakantie te nemen. Van hem apart mocht iedereen het weten. ‘Ik had mezelf getrakteerd op een welverdiende vakantie in Hoenn,’ beantwoordde hij de vraag van de andere. Hij wilde niets liever dan weer terug keren. Als hij geweten dat dat Marcus weer terug was in Team Rocket, dan had hij misschien overwogen gehad om eerder terug te keren of om op zen minst een kaartje te sturen. Hem te laten weten wat hij allemaal miste in Kalos. 'Je zou het moeten proberen, doet je vast goed.' Floyd wist niet helemaal waarom de andere voor een bepaalde tijd weg was gegaan. Hij had enkel gehoord dat Marcus weg was en daar was het bij gestopt. In eerste instantie was hij ervan uit gegaan dat hij gewoon naar een andere regio was overgeplaatst om de één of de andere onbekende reden.
Echter was het niet meer dan goed, dat ze elkaar niet tegen het lijf waren gelopen. Voor dat Floyd zijn vakantie had ingelast, was hij niet te genieten. Hij was nog humeuriger dan anders en het liefst had hij zelfs niet bij zichzelf in de buurt willen zijn. Toch ging hij er nog altijd van uit dat hij een goede reden had.}

De mist begon langzaam neer te dalen op de twee mannen. De hemel was aardedonker en gaf geen enkele ster prijs. Het enige licht dat de twee hadden was afkomstig van een schemerige lantaarnpaal die op een halve meter afstand stond. IJzige wind streek tussen hen door en herinnerde Marcus er aan waarom hij een tijd terug een schaakspel gekocht had. Zodat hij als zijn slapeloosheid weer eens toesloeg hij in ieder geval niet naar buiten hoefde voor de eerste paar uur tot de temperatuur weer een beetje begon te stijgen.
De roodharige man zijn glimlach vervaagde en hij keek Floyd weer neutraal aan. Hij betwijfelde ten zeerste of een vakantie hem goed zou doen, tenzij die permanent was. Helaas, als je eenmaal in de organisatie zat zou je er voor het leven aan vast zitten. Na zijn gedwongen absentie van tien maanden wist hij vrij zeker dat hij voorlopig geen enkele kans maakte op een vakantie. "Hoenn is zo veel prettiger dan deze koude muk streek". In de afkickkliniek in Hoenn was het, zelfs in de winter, aangenaam geweest buiten. Een lekker temperatuurtje waar hij niet echt van had genoten zo lang hij daar gezeten had. Gedwongen, wetend dat hij niet weg moest voor hij geen enkele aandrang naar drugs meer had. Bitter gal rees op in zijn keel. "Ik ben er ook geweest een tijdje, .. alleen was het geen vakantie " Hij maakte een vreugdeloos geluid. Hij voelde nou niet echt schaamte om zijn hele levensverhaal uit te storten bij Floyd maar ook geen aandrang om dat nu te doen. Een rilling trok over zijn rug. Zijn dunne jas bood weinig bescherming tegen de kou. "Zullen we een eindje oplopen? Mijn arm bevriest" Hij had een handschoen uit zijn zak gehaald en was die nu met moeite om het stompje van zijn rechterhand aan het wurmen zodat hij minder zeer deed door de kou.

_{Floyd trok gelijk zijn wenkbrauwen op wanneer de andere vertelde dat hij ook in Hoenn had gezeten. Zou het rond dezelfde periode zijn geweest? In elk geval had hun pad daar niet gekruist. Maar zoals hij zei was het er veel prettiger en Floyd keek nog eens even naar het water en de mist laag en werd gelijk weer herinnerd aan de koude licht. Hij hield niet van koude noch van warmte en een erg gezellig weertje was het buiten ook niet. Sowieso dat het die dag nog ging regenen. 'Erheen gestuurd door Team Rocket?' Het kon geen kwaad om de naam te vernoemen. Buiten de twee mannen was er niemand op straat, dus kond niemand hen zitten afluisteren. 'Maar gelijk heb je,' zei hij. Naar Kalos kwam je zeker niet voor het goede weer dat nooit te zien was. Daarvoor ging je naar een tropische streek.
De andere stelde voor om te gaan wandelen zodat ze in beweging bleven en de koude toch wat werd gedempt. 'Sure.' Even keek Floyd toe hoe de andere sukkelde met de handschoen rond de stomp te krijgen. Dat hij nog geen prothese had verbaasde hem. Maar hij wilde de man niet verder laten sukkelen dus zetten enkele passen dichterbij en pakte de randen van de handschoen vast, zonder gelijk alles over te willen nemen. Hij zorgde er namelijk nog voor dat Marcus ook een rand kon vast nemen zodat het zo over de stomp kon worden geschoven.
'We gaan in elk geval geen herrieschoppers tegenkomen,' melde Floyd zonder iets te zeggen over de missende hand. Hij verwachte namelijk niet dat het een favoriet onderwerp was van Marcus.}

Marcus mompelde iets in de trant van 'ja zoiets' toen Floyd vroeg of Team Rocket hem erheen gestuurd had. Gestuurd klonk gelijk zo vriendelijk. Gedwongen, gesleurd was een betere benaming. Hij had erkend dat het voor het beste was maar hoe hij zich voelde eenmaal na zijn verlof uit de kliniek was niet een enorme sprong van hoe hij zich voelde toen hij aan de fles ging en vervolgens aan de drugs. Hij begon zich al een beetje te ergeren toen dit een van die dagen was dat hij de handschoen niet meteen aan kreeg. De opening was te strak om effectief met één hand open te doen. Als hij hem groter kocht gleed hij er af. Helaas had hij nog niet veel ervaring met zijn stomp in de winter gezien hij zijn eerste handloze winter doorgebracht had in Hoenn waar je echt geen handschoenen nodig had. Toen Floyd zijn handen uitstak stopte hij me het wriemelen van zijn hand en schoof zijn stomp woordeloos door de opening. "Thanks" zei hij ruw en hij begon te lopen. Ergens was het best fijn om zo te lopen in de vroege uurtjes van de dag. Niemand die hen lastig viel. Floyd zijn woorden beaamde dat. "Gelukkig niet, het laatste waar ik behoefte aan heb is iemand die deze nachtelijke vrede komt verstoren" zei hij eerlijk. Het was een doordeweekse dag en hoewel je vroeger in lumiose voor de avondklok ingevoerd werd wel groepen dronken mensen tegen zou kunnen komen rond dit tijdstip was dit in andere steden nauwelijks. De kleinere stadjes die er minder toe deden waren niet zo avontuurlijk, zelfs nu niet. Vix liep zwijgend in hun schaduw achter hen en hield de omgeving in de gaten. "Ah, ik zou bijna nostalgisch worden maar de laatste keer dat wij samen over straat liepen waren we allebei elite's.. stom dronken maar we waren elites.. en nu, nou.. ben ik een capo" hij zei het woord alsof het iets giftigs was. "Ik zou bijna mijn identiteit veranderen en uit de organisatie stappen met gevaar voor eigen leven.. het vooruitzicht om opnieuw omhoog te klimmen-" hij schudde zijn hoofd, plots weer zo depressief als voorheen. Wat hij er niet voor over had om de tijd terug te draaien. Hij wierp een zijdelinksen blik op Floyd "Ik neem aan dat jij alleen maar gestegen bent in mijn gedwongen afwezigheid?" Het voelde ergens verdomde goed om eens een normale conversatie te beginnen met een normaal persoon. Hij realiseerde zich niet hoe antisociaal hij was geworden sinds zijn terugkeer en hoe weinig hij eigenlijk met andere mensen communiceerde. Enkel als het noodzaak was.  

_{Floyd had de andere niet kunnen laten sukkelen dus greep hij in. 'Is niks.' Wanneer ze begonnen met wandelen volgde hij gelijk. Zijn schouders trok hij nog wat hoger op om zichzelf te beschermen tegen de ijs koude wind die afkomstig was vanaf de open vlakte van het water. Op dat moment had hij liever binnen willen zitten met een warme tas koffie, maar hij ging niet klagen.
Een korte grinnik was te horen van Floyd zijn kant toen hij sprak over de stom dronken Elites dat ze waren, maar verder bleef zijn gezicht redelijk neutraal. 'Beste Elite's ooit,' zei hij. Hij kon echter wel begrijpen dat de andere erover na had gedacht om de organisatie te verlaten. Het was namelijk dezelfde gedachten als Floyd ooit had gehad. En toch zat hij er nog steeds is.
Vanuit zijn ooghoeken keek hij opzij naar Marcus. Hij ging ervan uit dat Floyd nog hoger was gestegen sinds de laatste keer. Was dat maar waar. ‘Ho ja, ik heb Giovanni enkele dagen geleden van de troon gestoten, zo geweldig ben ik wel,’ zei hij droogjes en overdreven rolde hij met zijn ogen. Nee, het was ook niet zijn favoriete onderwerp om over te spreken, absoluut niet. Het bracht daarbij enkel slechte herinneringen naar boven. Wanneer Floyd het nieuws had gehoord over zijn eigen degradatie was het even verkeerd gelopen. Hij had toen Nathan en Riddle nog zitten bedreigen en de één al harder als de andere. 'Nope, even zwaar gezakt als jij mijn vriend,' mompelde hij zuchtend. Ergens verbaasde het hem dat hij er verder nooit wat over had gehoord. Als lagere rang je bazen lopen bedreigen was niet iets dat goed op je CV zou staan. 'En laten we zeggen dat ik het niet goed nam,' voegde hij er nog aan toe.
Als hij zelf niet overrompeld werd met werd met negatieve gedachten, had hij misschien gehoord dat Marcus het had over een gedwongen afwezigheid.}

De sterren-loze hemel drukte als een zware donkere deken neer op hem. Misschien kon dat ook komen omdat hij gewoon niet lekker in zijn vel zat. Hoe dan ook, hij focuste zijn aandacht dus maar weer op de straat voor hen. Het sloeg Marcus toch wel uit het veld toen Floyd zei dat hij ook gezakt was, net als hij. Even diep. Het zou bijna komisch zijn gezien ze het laatste gesprek samen ook dezelfde rang hadden gehad, echter vond Marcus er niets grappig aan. Hij hield zijn gezicht in de plooi terwijl hij even een blik opzij wierp. Aan zijn toon te horen zaten ze in hetzelfde schuitje.. zijn gezicht vertrok bij dat laatste. In zijn eigen situatie was dat nog zachtzinnig uitgedrukt. "Been there too, my friend" zei hij cynisch, zonder een spoortje humor in zijn stem. De sigaret die ondertussen voor het grootste deel opgerookt was smeet hij met een snelle beweging in het kanaal. Hij vroeg zichzelf af op welke manier Floyd dat niet goed opgepakt had. Er konden vreselijk veel manieren zijn. Maar hij wist wel beter dan er naar te vragen. Hij stond op het punt om gewoon te zeggen wat er gebeurt was. Hoe hij gezakt was tot het laagste van het laagste. Hoe hij van zijn drankprobleem die hij ontwikkeld had, naar de meth en cocaïne en vervolgens naar de heroïne gegaan was. Maar iets weerhield hem daarvan. Blijkbaar was het niet geheel onverwachts voor ex drugsverslaafde om een terugval te hebben, echter duurde het 14 jaar voor hij de zijne zou hebben. "Het leven is klote en dan ga je dood" zei hij met een diepe zucht. "We kunnen er beter het beste van maken voor we gaan" Als dat inhield dat hij zichzelf afbeulen moest om weer aan de top te komen dan moest dat maar. Terwijl hij het pakje sigaretten uit zijn zak haalde hield hij Floyd het doosje voor om hem ook eentje aan te bieden. "Ik kan dan wel niet zo veel meer drinken als eerst maar ik vul dat mooi aan in andere zaken" zei hij met een schampere lach om de lucht een beetje op te klaren. En hij doelde niet enkel naar het overmatig roken van sigaretten op elk moment van de dag. Hij hield zijn sigaret voor Vix die hem aanstak voor hem met een dun hoestje vuur. 

_{Vanuit zijn ooghoeken keken zijn gele ogen naar Marcus toen hij duidelijk maakte dat het bij hem ook niet allemaal zo goed verliep. Sinds dat Floyd de man kende, had die niet veel geluk gehad. Eerst zijn hand en dan nog een degradatie terwijl hij eerst zo hoog stond. Het was erg voor hem en dat was geen gedachten die snel door zijn hoofd ging. ‘We zijn badguys voor iets, niet gemaakt voor het geluk,’ zei Floyd met een korte zucht. Niet dat hij het zo erg vond, je leerde ermee leven.
Wat Marcus zei was wel waar. Je leefde en moest er zelf maar voor zorgen dat het iets of wat de moeite waard was. Hij keek echter even twijfelend naar het pakje sigaretten toen het hem werd aangeboden. ‘Maar goed dat we sterven, het eeuwige leven is niets voor mij.’ Floyd besloot om toen toch één sigaret uit het pakje aan te nemen. Normaal was hij niet zo een roker, toch niet iemand die het dagelijks nodig had. Met één deed hij echter weinig mis. ‘Sommige doen vast een sprong van vreugde als ze horen dat ik dood ben.’ Wanneer je zelf niet aardig was tegen mensen, deden die niet aardig terug. Floyd maakte niet veel vrienden, maar dat was zijn keuze en hij vond het goed zo. Er was niemand die op hem rekende. Daar ging hij in elk geval toch van uit. Het was niet zo dat hij verwachten van iemand dat ze hem midden in de nacht zouden opbellen voor het één of het andere probleem. Ondertussen stak hij de sigaret al in zijn mond en wachten hij tot het werd aangestoken.}

Floyd zijn depressieve toon toen hij dat zei stond gelijk aan Marcus zijn stemming Hij had gelijk, al was het nog zo cliché. Daarom waren ze bad guys, toch? Omdat de maatschappij ze zo had gemaakt. Zoiets ja. Marcus borg zijn sigaretten weer op nadat Floyd eentje gepakt had en hield ondertussen zijn eigen tussen zijn lippen. Ah, de nicotine werkte altijd goed tegen depressiviteit en cynische gedachtes. En hij was het er over eens met zichzelf dat hij beter zich een vroeg graf in kon roken dan dat hij zich bezig hield met andere activiteiten.
Marcus keek even opzij en trok een grimas. Ooit had hij alles er voor gegeven eeuwig te leven. Eeuwig leven klonk als hét leven. Zo aanlokkelijk.. datgene wat je niet krijgen zag er altijd mooier uit dan het echt was. Hoe de tijd veranderen kon. "Amen, broeder. Daar reken ik althans wel op" zei hij schouderophalend. En daar kon hij absoluut niet mee zitten. Ooit misschien wel maar nu lag hij er echt niet meer wakker van. Marcus zijn oog viel op Floyd zijn on aangestoken sigaret en hij herinnerde zich dat hij natuurlijk een aansteker nodig had. "Ah, wacht even ik heb- ... vast nog wel .. ergens .." hij zocht zijn linker zak af al wist hij dat daar geen in zat. Zijn rechter zak, al iet wat onhandig met zijn linker hand, zijn broekzakken, achterzakken, binnenzak van zijn jas. Daar vond hij een armzalig uitziende aansteker die daar blijkbaar al heel lang in gezeten had. Sinds zijn rechter hand weg was gebruikte hij eigenlijk nooit meer een aansteker. Het scheelde geld geen nieuwe meer te kopen en waarom zou hij als hij twee wandelende aanstekers vaak naast zich had lopen. "Hier, maar of hij nog werkt weet ik niet.. oh en hou maar voor als je hem nog nodig hebt" zei hij bedenkelijk en hij kriebelde Vix eventjes achter zijn hoorns. Hij kuchte even toen hij een extra lange trek nam. "Anyway, we survived. We zij er nog in één stuk, min of meer. Daar mogen we trots op zijn, right?" zei hij doelend op waar ze het over hadden voor de aansteker crisis.  

_{Een korte en voornamelijk zachte grinnik kwam uit zijn mond wanneer dat het niet gelijk bij Marcus doordrong dat er een aansteker nodig was. Zijn mondhoek krulde een millimeter omhoog voordat die weer zakte. Hij ging toch niet het risico nemen om het te laten doen door de Houndoom, als zijn vinger dan geraakt werden was hij gefucked. Er werd hem uiteindelijk een aansteker overhandigd. ‘Thanks.’ Met één hand moest Floyd het vuurtje beschermen tegen de wind wanneer hij de sigaret aan wilde zetten. Achteraf stak hij het weg in zijn broekzak. Nu had hij een mes om te steken en een vuur om te verbranden. Wat had een mens nog meer nodig?
Ze mochten inderdaad blij zijn dat ze nog in leven waren. Ook al was het niet volledig in één stuk. ‘Bug types zijn nergens goed voor,’ mompelde Floyd. De andere was zijn hand erdoor kwijt geraakt als hij zich niet vergiste. Het was het doen van een Scyther en zijn eigen knie was doorboord geweest door een Beedrill. In wat voor een wereld leefde ze eigenlijk? Iedere bug type zou moeten worden uitgeroeid. ‘Maar ik ben zeer trots op mezelf, ondanks alles.’ Er waren dingen gebeurd waar je niet trots op moest zijn, maar dat moesten anderen dan maar vinden. Ze zeiden altijd dat je van jezelf moest houden en dat deed hij. Floyd had een hekel aan zoveel mensen dat het een wonder was dat hij zichzelf niet haten.
‘Wat bracht je eigenlijk terug naar Kalos? Waarom niet in Hoenn blijven?’ vroeg hij vervolgens aan de man. Ondertussen blaasde hij ook even wat rook uit.}

Nou daar was een statement waarmee hij het eens was. "Nérgens" beaamde hij met een rilling. In een alternatief universum had Marcus het houden van die pokémon allang verboden, zelfs alle soorten uitgeroeid. Die beesten waren verschrikkelijk. Hij had het er al niet op als kleine jongen en zijn gevoelens van haat en afkeer waren alleen maar gegroeid nadat een Scyther zijn rechter hand te pakken had gehad. Daar was al deze klote zooi ook mee begonnen. Hij schudde afwezig zijn hoofd en nam nog een trek van zijn sigaret. Vix voelde zijn groeiende ongemakkelijkheid en duwde zijn neus tegen zijn hand. "Dat mogen we ook wel zijn, na alles" Zei Marcus met een knikje. Tenslotte.. had het érger gekund, right? Al was dood naar Marcus zijn mening niet erger. Hij had geen angst meer voor de dood. Als het voor hem kwam dan kwam het. Kwam het iets eerder, tja, wie was hij om dat te betwisten.
De twee gedaantes brachten zachte stappen voort die in de verlaten straten duidelijk hoorbaar waren. Hij moest even nadenken hoe hij de vraag van Floyd het beste kon benaderen. Als hij de keus had gehad zou hij er zijn gebleven. Maar die keus had hij niet gehad. Tot op zekere hoogte dan. Het was waar dat hij in Hoenn in de Rocket basis zich melden kon maar destijds ging het er maar om dat hij na zijn periode in de kliniek terug naar Kalos kwam zodat hij zijn nieuwe taken weer op kon pakken. Dat en zodat de hogere rangen een idee hadden of hij zich aan zijn afspraak hield en er niet tussen uit zou knijpen in de tijd dat hij van Hoenn naar Kalos reizen moest. Na een lange stilte zei hij dus uiteindelijk maar "Wat altijd je terug brengt naar Kalos, de organisatie" Het kwam er een stuk bitterder uit dan hij had gewild. Hij wreef over zijn kin. "Als je het echt weten wilt, ik ben door Team Rocket expres naar Hoenn gestuurd destijds. Vanwege een klein drugs-" hij onderbrak zichzelf en en grinnikte schamper al was er geen spoortje vermaak in te vinden. "Ach, gigantisch groot drugs probleem wat ik ontwikkeld had. Je weet hoe het gaat.. je gaat wat meer drinken en ontwikkeld dan een probleem. En met dat probleem ontwikkel je nog meer problemen omdat je natuurlijk niet helder meer kan nadenken" Hij verbaasde zichzelf enigszins met de manier hoe luchtig hij het liet klinken al kromp zijn binnenste onsmakelijk in één. "Toen ik nog heel jong was had ik al een drugs probleem ontwikkeld .. en ik was zo stom om veertien jaar nadat ik clean was weer een haal te nemen van iets. Wat leidde tot een snuif en uiteindelijk een injectiespuit" Hij zweeg voor een paar tellen waarbij zijn amber kleurige ogen zich strak op de weg voor zich hadden gericht. De sigaret rustte tussen zijn vingers die nu op de rug van zijn Houndoom lagen. "En het ging van kwaad naar erger toen ze me degradeerde" voegde hij er naar toe. "Een enkeltje overdosis later en ik werd naar Hoenn gestuurd en nóg verder gedegradeerd, maar dat merkte ik pas later toen ik weer op 'vrije' voeten was. Maar goed ook anders weet ik niet of ik er vandaag nog zou zijn, gezien mijn mentale gesteldheid destijds" Voegde hij er kalm aan toe. Hij zag er dan wel kalm uit, iet wat gespannen misschien. Maar zijn binnenste ging tekeer als een zwerm boze bijen. Expres ging hij dit onderwerp vaak uit de weg. Zelf stond hij er ook niet lang bij stil omdat hij wist dat hij dat niet aan zou kunnen. Diep nadenken over de shit die hij veroorzaakt had toen.. die nog niet helemaal weg was vandaag, was iets wat kon leiden tot fouten. Als zijn vader hem nu eens kon zien.  

_{Gelukkig was Floyd niet de enige die een hekel had aan insecten. Het was iets dat hem altijd maar bleef achtervolgen, maar het was een goed geheim. Er waren amper mensen op de wereld die wisten hoe hij stond tegenover die gruwelijke monsters.
Met zijn vraag was het echter niet Floyd zijn bedoeling geweest om een gevoelig onderwerp aan te kaarten, maar dat was het wel geweest. Ergens had hij het allemaal kunnen verwachten, maar toch had hij dat niet.
Tijdens de uitleg die hij kreeg van Marcus onderbrak hij geen moment. Hij liet hem gewoon rustig uitspreken en knikte enkel soms eens even. Maar nooit dat hij een afkeurende of zelfs maar een keurende blik naar hem toe wierp. Zijn gezicht bleef zacht. Het was ook niet aan hem om te oordelen hoe iemand zijn leven moest leiden en wat goed was en wat niet. Dat mensen deden waar dat ze zin in hadden. Het was niemand omdat hij zelf iets nooit zou doen, dat anderen het niet mochten doen. ‘Misschien maar goed dat ze je uiteindelijk gestuurd hebben dan.’ Zo goed was Floyd zeker niet in het voeren van gesprekken met een gevoelig onderwerp. Dat kwam omdat hij zo’n gesprekken nooit aankaarten en mensen vertelde ook niet snel zijn of haar problemen tegen hem. Wat hij niet meer als goed vond. ‘Nu is er nog één andere waardige ziel in het team, anders bleef ik achter met een bende...een bende ja,’ zei Floyd. Hij dacht niet hoog van de andere leden, maar dat was algemeen bekend. Daarbij was het negen op de tien keer hun eigen schuld. Al zaten er enkele bij die het nog goed deden.
Enkel had Marcus zo niet de echte goede kanten gezien van Hoenn. ‘Dan moet je er wel eens heen gaan zonder één of andere reden. Een simpele vakantie, zelfs ik geef toe dat ik aangenaam verrast was. De warmwaterbronnen zijn een echte aanrader.’ In Hoenn waren er veel plekken waar je het water in kon kruipen en daar was Floyd toch fan van geweest. Hij zou er iedere dag wel heen willen gaan, zeker wanneer er bijna niemand was.}