Closed - I'll be waiting.

Marcus waardeerde het wel dat Floyd hem niet onderbrak toen hij zijn zegje deed. Hij vroeg zichzelf af of hij er goed aan had gedaan zijn jongere metgezel dit te vertellen. Toch terwijl hij twijfelde hield hij zichzelf het voor dat als hij kwaad had gewild dat allang gedaan had. Tenslotte had hij gezwegen over die avond nadat hij uit het ziekenhuis ontslagen was toen zijn pols voldoende genezen was. Dat detail van die wilde nacht herinnerde hij zich nou net wél. ... Een bende ja hoorde hij Floyd zeggen en hij kwam weer bij zinnen. Hij rechtte zijn rug en vermande zich.
Hij haalde zijn schouders op en fronste. "Wie weet ooit misschien.. de reis er naartoe lukt me wel zonder geld te betalen-" de voordelen van het hebben van een grote, blauwe draak kwamen hem steeds vaker van pas. Zeker als je niet fortuinen wilde uitgeven aan boot of treinreizen. "maar verder kan ik weinig doen als ik er eenmaal ben, dat krijg je als je weinig klusjes meer doet voor Team Rocket". Zei hij schaapachtig en hij krabde aan zijn achterhoofd. Je kon eigenlijk gerust geen klusjes voor Team Rocket zeggen, maar hij wist dat Floyd de boodschap wel begreep. Hij schudde zijn hoofd en zuchtte. "Ach, kop op en door gaan .. er zal vast wel binnenkort zich een gelegenheid voor doen dat ik weer kan benutten om in een goed blaadje te komen. Er is zo veel gerommel daar boven aan de hand-" nu doelde hij op de hogere rangen. Ook al was hij maar een capo je ving het één en ander op van praatgragen grunts en agents. "met geluk word er eentje aangesteld die mij niet eens kent en dan met wat geslijm.." Zijn mondhoeken krulde zich om. Hij zei dit nu allemaal wel maar hij wist zelf dat hij dat ook niet ging doen en dat daar op hopen ijdele hoop was. Hij zou het allemaal zelf moeten doen. Met eerlijk, hard werk. Puur en simpel.

_{Het was erg wat Marcus had meegemaakt, maar de man had zeer weinig aan de medelijden van de anderen. Daarom dat hij er gewoon normaal op reageerde. Als de andere veel meer wilde zeggen, dan mocht hij dat en hij zou hem rustig laten spreken. Echter leek de man even ergens anders te zitten met zijn gedachten. ‘Team Rocket negeren en gewoon een vakantie nemen.’ Hij had het zelf ook gedaan en had er geen problemen mee gekregen, daarbij had het hem heel goed gedaan. ‘Anders kom ik mee,’ zei hij alsof dat het ervoor zou zorgen dat Marcus geen klusjes zou krijgen.
Even keek hij opzij wanneer de andere zei dat er zich vast nog wel een kans zou voordoen en enkele keren knikte Floyd. ‘Gelijk heb je,’ zei Floyd. Het was inderdaad even een zootje bij de hogere rangen, maar hij hoopte dat daar snel verandering in zou komen. ‘Maar je kans komt vast wel.’ Daar was Floyd zeker van en eigenlijk hoopte hij het ook voor de man. Hij zou het erg vinden moest hij Capo blijven.
Enkele natte druppels voelde Floyd landen op zijn gezicht en met half dichtgeknepen ogen keek hij naar de lucht. Die was nog donkerder geworden en en vielen steeds meer druppels uit. ‘Misschien moeten we naar binnen gaan,’ opperde Floyd. Hij was sowieso geen al te grote fan van regen, dus zou hij het niet erg vinden om naar binnen te gaan. Misschien een koffie te bestellen in het pokémon center en wist hij veel wat nog. Gewoon weer even rustig opwarmen nu iedereen nog sliep en het zeer rustig was in het Pokémon Center.}

Marcus haalde zijn schouders op en negeerde het groeiende gevoel van irritatie. Niet naar Floyd gericht maar meer naar zichzelf en dan voornamelijk Team Rocket. Met elke dag die passeerde kreeg hij het gevoel dat zich bij de organisatie voegen de grootste fout van zijn leven geweest was. En ook weer niet. Hij hield zichzelf voor dat hij niet goed was in iets anders dan dít. Hoe frustrerend het ook kon zijn om constant je rang kwijt te raken als je niet deed wat zij wilde.
Een paar koude druppels vielen in zijn nek en Marcus keek verbluft omhoog. Regen, nu? Hij rilde toen hij ze naar beneden zijn shirt in voelde glijden. De roodharige man keek opzij naar Floyd en knikte. Echter had Marcus een beter idee. "Kom mee, ik heb een idee". Hij ging Floyd voor en dook onder een overdekt stuk die langs wat winkels liep. Zijn ogen gingen over de vele vitrines en hij stopte toen hij het bekende interieur zag van een groezelig maar knusse coffeeshop. Zijn hand ging naar een rand boven de deur en hij viste er een sleuteltje vandaan die onder een plantenpot gelegen had. Dat de man nog nooit werd beroofd met zo'n overduidelijke plek was Marcus een raadsel. Hij stak hem in het slot en opende de deur. Het had zo zijn voordelen als je ooit bevriend was geweest met de eigenaar. De ziel verborg zijn sleutel nog steeds op dezelfde plek dus Marcus kon er binnen zonder het alarm te triggeren. Hij stapte naar binnen en liet de rolluiken neer. Er stonden hier en daar wat tafeltjes maar de meeste plekken werden ingenomen door brede banken die erg comfortabel er uit zagen. Wijselijk negeerde hij de cannabis selectie die onder de toonbank lag en knipte het licht aan. "Het is niet veel.. maar er is hier verdomd lekkere koffie. Dat en zo worden we tenminste ook niet gestoord" Zei hij schouderophalend. "En nu kunnen we zo veel koffie-" hij legde geamuseerd de nadruk op koffie "nemen als we willen.. ik sta er op. Deze koffie is om een moord te plegen. Enige kans dat ik nog ga slapen ergens deze nacht is toch al verkeken, kan ik het net zo goed stijf van de caffëine doorbrengen, nietwaar?". Zei hij met een flauwe glimlach terwijl hij Floyd aan keek.  

_{Regen viel langzaam uit de lucht, maar het zag ernaar uit dat het wel eens harder kon beginnen regenen. Floyd zijn plan was om weer naar het pokémon center te gaan, daar op te warmen voor ze doorweekt werden. Enkel had zijn gezelschap andere plannen en wat verrast keek hij naar hem. Zonder enig protest volgde hij de andere man, die na enige tijd de deur van een café opende met een sleutel die verstopt lag boven de deur. Rustig wandelde hij vervolgens naar binnen, na Marcus. Een licht werd aangestoken en toen kon hij het café beter bekijken.
Marcus zei dat de koffie verdomd lekker was en je er een moord voor zou kunnen plegen. Dat en ze konden zoveel nemen als ze wilde. Tegen koffie zei Floyd in elk geval geen nee. ‘Gaat maag en hoofd blij mee zijn.’ De laatste keer dat hij wat was gaan drinken met Marcus, beviel het hem de dag nadien niet zo. Zijn hoofd had op ontploffen gestaan en het misselijkmakend gevoel had ervoor gezorgd dat hij niets meer had kunnen doen die dag. Zelfs de dag daarop was bedrust het beste geweest. ‘Ik noem het een goede verbetering.’
Ondertussen wandelde Floyd wat door het café heen, om het allemaal in hem op te nemen. Een knusse plek als je het hem vroeg. Het was er in elk geval warmer als buiten, maar niet optimaal warm. Logisch natuurlijk want tijdens de avond ging de verwarming uit omdat mensen moesten besparen en anders zou het teveel geld kosten. Zijn jas en sjaal trok hij uit en die gooide hij neer op één van de brede zetels om vervolgens naar de bar te gaan. Het zou goede koffie zijn, dus dat wilde hij eens testen. ‘De goede koffie-,’ begon hij toen terwijl hij zich neerzetten op een barkruk en zijn handen op de bar legde met zijn vinger in elkaar gekruld. ‘,-misschien hangt het er allemaal vanaf wie het maakt.’ Zijn wenkbrauwen trokken wat uitdagend omhoog en één mondhoek krulde bijna onopvallend omhoog.
Floyd had zijn eigen vaste koffie plekje in Lumiose City waar hij normaal altijd heen ging. De koffie die ze daar serveerde was geweldig en dat maakte van hem een vaste klant. Maar wie weet had het café waar ze zaten betere koffie of was het Marcus die beter koffie kon serveren.}

Marcus volgde vervolgens Floyd zijn voorbeeld en trok zijn jas uit. Hij wierp die op een barkruk en liep om de bar heen. Vix nam plaats op een comfortabele tweezitter in een hoek. De man liet zijn ogen gaan naar de spullen onder de toonbank. Links door een klapdeur kon je bij de keuken komen, wist hij. Achter hem stond een selectie aan waterpijpen en een lege koffiekan die nog niet opgeruimd was. Hij pakte die. Eventjes schoten zijn ogen naar Floyd en keek hij hem recht aan toen hij dat gezegd had. Als hij niet beter wist zou Marcus hebben gezworen dat Floyd zijn mondhoek eventjes omhoog gekruld was. Hij zette een nog leeg kopje neer op de toonbank met een harde klap en verdween vervolgens achter in het kleine keukentje.
Helaas stond er niet nog een extra pot koffie achter en moest Marcus dus de koffie zelf maken. Behoedzaam nam hij zijn tijd terwijl hij ondertussen de kastjes doorzocht terwijl de koffie zich klaar maakte voor consumptie. Uiteindelijk vond hij een klein doosje die verstopt had gezeten tussen een groot dozijn reserveglazen. Hij viste het weinige aantal geld er uit en stopte dat in zijn zak. Op dit moment hielpen alle kleine beetjes. De keuken was niet erg groot, wat ook geen verassing was. Meestal kwamen de meeste mensen in een coffeeshop voor de verschillende cannabis soorten. De koffie en zoetwaren werden al gauw beschouwd als bijzaak. Dat was nou net toen Marcus had uitgevonden hoe lekkere koffie er hier gezet was. Zonde dat bijna niemand koffie wilde. Hij had het recept ontfutseld van de man en hoopte dat zijn versie er op lekker was of in ieder geval drinkbaar. Toen de koffiekan helemaal gevuld was verscheen hij weer door de deur en liep hij naar de bar. Daar pakte hij voor zichzelf ook een kop en schonk hij voor zowel Floyd als zichzelf in. "Alsjeblieft, ik heb mijn hart en ziel er in gegoten dus drink het alsjeblieft nu het nog warm is" Hij legde zijn stompje op de plek waar zijn hart zat en nam van zijn eigen koffie een slok. Terwijl de blaren op zijn slokdarm sprongen moest hij toegeven dat het niet verkeerd was.  "Heh, het smaakt in ieder geval beter dan de koffie die ik je voorzette een jaar geleden.. die shit was niet te zuipen" Gaf hij toe met een kleine glimlach. In dat opzicht was hij gegroeid. De liters potten koffie die hij gezet had toen hij eenmaal aan het afkicken was.. oh! Daar kon hij twee voetbalvelden waard aan koffie mee volgooien. Marcus pakte zijn kop van de bar af en begaf zich naar een knusse tweezitter die bij het, inmiddels dichte, raam stond. Hij liet zich er in ploffen met een zelfvoldane zucht. "Ahh.. ik word helemaal warm van binnen" Verzuchtte hij melodramatisch toen hij nog een slok genomen had en Floyd van over zijn hete kop koffie aankeek met een donkere glimlach. Zijn amberkleurige ogen kruiste de gele van Floyd. 

_{Voor even bleef Floyd alleen wanneer Marcus verdween om koffie te zetten. Veel viel er ondertussen niet te doen. Er was niemand anders waar hij eens zuur naar kon kijken of gesprekken die hij kon volgen om tot de conclusie te komen dat ze saai waren. Eigenlijk was het een heerlijke stilte en mocht het altijd zo zijn. Met zijn vingers begon hij ritmisch op de bar te tikken en hij bekeek de omgeving nog wat beter. Er hingen op enkele plekken schilderijen aan de muur, maar hij was geen kunstkenner en had er maar weinig mee. Zijn interesse ervoor verloor hij dus al snel. Gelukkig voor hem kwam Marcus op het juiste moment weer boven met een kan koffie.
Floyd omsloot zijn handen rond de warme tas koffie toen hij die kreeg. Het zorgde ervoor dat ze gelijk opwarmde, maar zo kon de koffie was afkoelen voor hij ging drinken. Warm was het lekker, maar hij had een hekel aan het gevoel dat je kreeg wanneer je tong verbranden. Kort keek hij geamuseerd naar Marcus die zei dat hij zijn hart en ziel erin had gestoken. Dat en dat de koffie beter was als de vorige keer. ‘Nu maar je me zeer benieuwd.’ De koffie hief hij op om enkele keren te blazen voordat hij er een slok van nam. Geen te grote, om eerst de temperatuur te kunnen testen. ‘Ik kan je hart en ziel er bijna in proeven,’ begon Floyd bedenkelijk. Rustig stond hij op met de hete koffie tussen zijn handen. Hij liet zich nadien vervolgens kalm op de zachte zetel zakken, voorzichtig dat hij geen koffie zou morsen. Als de warme vloeistof over hem heen ging komen, zou dat niet voordelig zijn. Het mocht wat warmer zijn in de omgeving, maar zo snel moest het nu ook niet gaan. De tas bracht hij weer naar zijn lippen om nog een bedenkelijke slok te nemen. ‘Er mist wat,’ was zijn besluit. Daarbij keken zijn gele ogen vanuit zijn ooghoeken naar de man die bij hem op de zetel zat. Hij verweet hem echter niets en keek de man enkel met een kalme blik aan.}

Toen Floyd plaatsnam naast hem zonk de bank even een eindje in. Terwijl Marcus nog een slokje nam van zijn koffie viel er even een stilte die eigenlijk niet geheel onaangenaam was. Zijn amberkleurige ogen focuste zich niet op iets speciaals en hij betrapte zichzelf er op dat hij intens aan het luisteren was naar het geroffel van de regen buiten. Er mist wat. Concludeerde Floyd. Marcus ving zijn blik en hield die eventjes vast terwijl hij tegelijk een slok koffie nam. Er miste dus iets, hm? Zijn brein registreerde twee dingen waarvan hij de één wel wilde doen maar twijfelde en hij bij het andere ding wist dat het wel interessant zou kunnen worden. Geduldig zette hij zijn koffie neer op de vensterbank en leunde richting Floyd. Hij keek hem strak aan terwijl hij langs hem heen boog.
Zijn goede hand sloot zich om een kleine afstandbediening. Hij ging weer keurig op zijn plek op de zetel zitten en duwde op de aan knop. Op een vrij zacht volume sprong de radio aan die een soort jazz nummer speelde. Marcus zijn ogen waren donkerder geworden terwijl hij Floyd zijn blik niet losgelaten had. Een speelse glimlach was nu rond Marcus zijn lippen getrokken terwijl hij eindelijk zijn blik van Floyd aftrok en zijn kop koffie weer in zijn hand pakte. Hij nam een slok. "Ja, er mist wat" beaamde hij op een zachte toon.

_{Vanaf het moment dat Floyd had gezegd dat er iets miste, had hij zijn gele ogen niet afhouden van de andere. Hij keek enkel kalm, afwachtend. Zo probeerde hij de reactie van de andere te peilen, wat moeilijker was dan je in eerste instantie zou verwachten. Een rustige muziek werd opgezet en toen haalde hij wel even zijn ogen af van de andere. Zo creëerde je in elk geval sfeer. Om zichzelf wat te doen te geven bracht hij de tas koffie tot tegen zijn lippen en hield die daar, maar nam ondertussen er één slok van. Zachtjes was hij nadenkend op zijn onderlip aan het bijten. Er werd beaamd dat er wat miste en even gingen zijn ogen weer naar de andere persoon. Wat te doen. Dat was de enige gedachten die door zijn hoofd aan het spoken was. Ze waren alleen, dus een blunder kon hij vast niet maken.
Floyd besloot om zijn koffie even weg te zetten op de tafel die voor hen stond. Hiervoor moest hij eerst wat naar voor buigen en recht komen van de zetel. Al had het vast ook kunnen gebeuren terwijl hij gewoon bleef zitten, maar hij maakte gebruik van de beweging om net dat kleine beetje dichter naar de andere toe te schuiven. Zeer subtiel als je het Floyd vroeg. ‘Maar wat,’ vroeg hij bedenkelijk terwijl hij gewoon weer naar achter ging leunen alsof dat er niets aan de hand was. Al kon hij het niet laten om dat kleine beetje meer naar rechts te leunen, waar Marcus zat. Maar niet overdreven. Nog niet.}

De ogen van de roodharige man volgde Floyd. De flauwe glimlach verdween niet van zijn gelaat. Hij bleef stil zitten terwijl Floyd zijn uiterste best deed om zijn kopje op de tafel voor hen te zetten. De muziek op de achtergrond was vreselijk afleidend vond hij zelf. Hij likte zijn lippen af die een vage koffie smaak hadden. Een tintelend gevoel trok door zijn lijf heen die hij volkomen negeerde. Om zichzelf wat comfortabel te maken leunde hij ook wat achterover. Hij strekte zijn armen en liet zijn gewonde arm op de leuning van de bank hangen, achter Floyd. De koffiekop die nog in zijn hand rustte rookte. Er viel even een stilte terwijl hij zich weer wendde tot Floyd. De kop koffie in zijn hand zat in de weg.. hij wilde hem neer zetten op het tafeltje. Zijn zin in koffie was vergaan. Dus leunde hij naar voren, zonder oogcontact te verbreken en zette de kop op tafel. Hij draaide vervolgens een kwartslag zodat hij op de bank naar Floyd gedraaid zat en leunde zo terug in de zetel. Hij was ondertussen mogelijk nog iets dichter naar hem toe geschoven.
Zijn gewonde arm ruste weer op de rug van de zetel. Er was iets mis met de radio want de muziek was abrupt gestopt. Hij merkte dat niet echt. Zijn hand gleed heel lichtjes over Floyd zijn borst toen hij hem omhoog haalde. De vingers van Marcus wonden zich om het uiteinden van een pluk dik haar van Floyd. Hij liet het door zijn vingers haren gaan terwijl hij hem aan bleef kijken. "Ik heb wel een idee wat" mompelde hij op zo'n zachte toon dat het bijna niet hoorbaar was. Al wist Marcus echter dat Floyd het gehoord moest hebben. Zijn glimlach verging en hij keek hem nu aan met een veelzeggende blik. Ogen donker.

_{Wanneer hij die ochtend vroeg was opgestaan had hij nooit kunnen voorspellen wat er zou gebeuren. Dat dát zou gebeuren en het was bijzonder...fantastisch. Zo kon je het beschrijven. Eigenlijk had hij nooit gedacht dat het zo ging gaan. Vorige keer was er misschien veel alcohol bij te pas gekomen, maar het was anders. Geen alcohol enkel koffie die niet voor de helft op was. Was het vorige keer ook meer geweest dan alcohol? Wie weet. Op het moment waar ze zich toen bevonden was dat zeker.
Beide mannen zaten dichter bij elkaar. Eerst Floyd subtiel en voorzichtig zodat hij het niet zou verpesten. Het was haast een stap in een nieuwe wereld voor hem; de man die iedereen de nek kon omdraaien. Voor hem was het iets volledig nieuw. Een gevoel dat nog niet vaak door zijn lichaam had geraasd.
Zijn kiezen drukt hij op elkaar, waardoor een spiertje in zijn kaak bewoog wanneer een hand tegen zijn borst werd geplaatst, maar zijn ogen bleven op de andere rusten. Ze zaten veel dichter bij elkaar als eerst en een hand ging door zijn haar heen. Woorden maakten Floyd er niet meer aan vuil, hij bewoog dichter naar Marcus toe en drukte zijn lippen op die van de andere. Eén hand legde hij in de hals van de man en zijn andere hand was een steunpunt op de zetel geworden. Er konden zoveel gedachten door zijn hoofd heen gaan, maar op dat moment was het stil. Ineens waren al zijn zorgen vergeten en verdwenen. Het was allemaal niet meer relevant of belangrijk.}

Het leek alsof er tussen het ene moment en de ander een eindeloze zee van tijd verstreek. Marcus bewoog niet meer en toen Floyd naar voren boog en de kleine ruimte tussen hen overbrugden leunde hij, als vanzelf, een eindje naar voren. Deze kus was anders dan die keer in de bar in Lumiose. Deze was niet aangewakkerd door alcohol maar was oprecht en sober. Hij beantwoordde hem terwijl het voelde alsof zijn binnenste een grote hoeveelheid G kracht onderging. Hij sloot zijn ogen even en liet zijn eigen hand nutteloos tegen Floyd zijn borst rusten. Toen hij zelf even terugtrok om op adem te komen opende hij zijn ogen en staarde recht in de gele kijkers van Floyd. Zijn hand gleed omhoog en hij legde zijn hand ook om Floyd zijn nek. Hij trok hem weer naar zich toe en gaf hem nu ook een diepe kus. Hij voelde zich merkwaardig duizelig en moest zijn nutteloze arm gebruiken om zichzelf steun te geven. Zijn hart bonsde zo hard tegen zijn borst dat het hem niet verbaasd zou hebben als Floyd het zou horen. Dit voelde anders dan normaal. Anders en ook verbluffend vertrouwd. De onzekerheid die hij zo vastberaden van zijn gezicht had gehouden verdween toen Floyd dat in gang had gezet wat hij nog niet gedurfd had. Toen de kus op zijn einde liep leunde hij niet achteruit maar in plaats daarvan keek hij diep in de ogen van de man voor hem, voor het eerst in lange tijd totaal sprakeloos. 

_{Het was bijna automatisch gegaan wanneer Floyd naar voren was gebogen, om zijn lippen op die van de andere te plaatsen. Hij had er niet bij nagedacht en geen rekening gehouden met alle mogelijke uitkomsten van zijn plotse actie. Hij had het helemaal kunnen verpesten, maar dat was niet het geval geweest. Maar het zat allemaal goed. Tijdens de korte pauze keken beide mannen elkaar in de ogen. Dat was voor dat Marcus hem dichter naar hem toe trok om over te gaan in een kus. Floyd ging erin mee, tot ook die kus stopte zodat ze weer op adem konden komen.
Een uitzonderlijke kalme glimlach stond op zijn gezicht. Voor de eerste keer sinds een zeer lange tijd glimlachte hij oprecht en duidelijk. Zijn hoofd liet hij naar voor hangen zodat zijn voorhoofd dat van de ander raakten en zijn ogen sloten. Zachtjes schudden hij vervolgens zijn hoofd, terwijl hij geluidloos lachten. Floyd kon niet geloven wat er zonet eigenlijk was gebeurd. Nooit was hij geweldig geweest is het uiten van zijn eigen emoties en gevoelen. Daarom dat hij vaak zo gevoelloos overkwam naar andere mensen toe, dat was veel makkelijker. Niemand die het echt van je gezicht kon aflezen als er wat was en dat wilde zeggen dat er geen vervelende vragen zouden komen.
‘I love you,’ zei hij schor en zacht. Misschien te zacht. Misschien te onduidelijk. De woorden klonken vreemd en ongewoon voor hem. Het was raar voor Floyd om ze over zijn eigen lippen te horen rollen.}

Ademloos en sprakeloos zat hij daar. Zijn brein probeerde de gebeurtenissen in te halen want die was ergens blijven hangen bij de eerste kus. Toen de tweede kus afgebroken was voelde hij de onzekerheid weer omhoog borrelen. Het was pas een eerste stap die gezet was vandaag en hij was plotseling meer dan gelukkig met het feit dat ze helemaal alleen waren samen. Roerloos bleef hij zitten omdat hij dit perfecte moment niet wilde afbreken. De gevoelens die in hem kolkte en nu sterker dan ooit waren, gevoelens die hij onderdrukt had sinds dat eerste moment, borrelde nu naar de oppervlakte. Dus kon hij niets anders doen dan even tevreden zuchten en de adem loslaten waarvan hij niet gemerkt had dat hij die ingehouden had. Hij knikte zachtjes "Hmm-mm" bromde hij zachtjes, instemmend, bang dat zijn stem hem in de steek laten zou. Hij zocht Floyd zijn blik omdat hij plotseling ontzettend bang was dat hij niet wist dat Marcus dat ook voelde. Veel dingen werden hem op dat moment ook duidelijk die hij niet direct had gelinkt met deze gebeurtenis. Uiteindelijk keek hij hem aan en trok er ook een glimlach over zijn gelaat. Eentje die er iet wat vermoeid maar eerlijk uit zag. Als er één ding was die hij niet verwacht had dat gebeuren ging vandaag, of ooit eigenlijk, was het dit wel. Maar hij was blij dat het gebeurt was. Nee, euforisch. Hij hoopte dat het ook doorschemerde in zijn ogen. De muziek deed het plotseling weer.. dat was gek. Hij was er toch echt van overtuigd geweest dat het zachte gezoem van de radio in de verte toch echt weggestorven was. Daar zaten ze dan. Enkel hun twee, alleen in een verlaten coffeeshop om half vijf s' ochtends. En hij voelde zich op dit moment gelukkiger dan hij in meer dan een jaar gedaan had. Zijn hand was inmiddels iets gezakt en rustte nu op Floyd zijn rug. Langzaam maar zeker voelde hij zijn lichaam ontspannen toen de realiteit echt in begon te zinken en hij wist dat het wederzijds was.

_{Floyd boog vervolgens nog eens voorover en nam de beide tassen koffie vast. Ze waren flink afgekoelt, waardoor je ze kon vastnemen zonder problemen. Wanneer hij weer naar achter ging, leunde hij deels tegen Marcus aan. Het was alsof het ineens de normaalste zaak van de wereld was geworden. Lichaamscontact wat hij normaal verschrikkelijk vond, was ineens fantastisch geworden.
Eén van de tasse koffie - degene die van Marcus was - gaf hij aan om vervolgens zijn eigen tas met twee handen te kunnen vasthouden. Het verliep allemaal in stilte, maar het was een aangename stilte. ‘Nu is het perfect,’ zei hij over de koffie na hij er wat van had gedronken. Ineens miste er niets meer aan de koffie. Door een beetje onderuit te zakken, kon hij zijn hoofd op de schouder leggen van Marcus. Zijn koffie hield hij vast met één hand en steunde op zijn benen, terwijl hij zijn andere arm op het bovenbeen van de andere persoon legde.
Het begon langzaam tot hem door te dringen wat er juist allemaal was komen te veranderen die ochtend. Als je erover nadacht was het haast absurd en dat was waarom hij even zonder enige reden zacht grinnikte met een glimlach op zijn gezicht. Het was omdat hij voor een keer eens echt gelukkig was en hij had het gevoel dat niemand hem dat nog kon ontnemen.}