Waiting Game

Alex had eindelijk weer een doel voor ogen. Hij wilde een nieuwe pokémon vangen. Hij besefte zich dat hij hiervoor wel dat hij een pokémongevecht moest houden en dat hij moest reizen, maar dat maakte hem niks uit. Ook besefte hij zich dat hij wellicht iemand uit z’n team moest gooien of dat hij de Buizel op de pc moest laten zetten, maar nu had hij tenminste een extra pokémon om mee te kunnen breeden. Dat gaf hem meer kans op geld en dat betekende dat hij sneller naar Hoenn zou kunnen. Met een brede grijns stapte de jongen Dendemille Town binnen. Hier waren de pokémon te vinden die hij wilde, niet waar? Hij had zijn huiswerk gedaan. De pokémon die hij wilde waren hier en in Snowbelle te vinden, maar na wat zich daar had afgespeeld, bleef hij daar liever zo ver mogelijk vandaan.

Voor hij echter op zoek ging naar zijn doelwit, besloot hij de pokémon er al bij te roepen die hij wilde gebruiken in het gevecht. Alex haalde de pokéball van zijn Blitzle tevoorschijn en liet hem een aantal tellen later verschijnen. Capricorn leek lichtelijk in de war te zijn, ondanks het feit dat de blonde jongen zijn pokémon vrij vaak eruit liet, maar Alex besloot hem snel van die verwarring af te helpen. “Capricorn, ik heb je vandaag nodig,” begon de jongen op een serieuze doch vriendelijke toon. De Blitzle keek op, liet zijn oor bewegen en staarde ongeïnteresseerd naar zijn trainer, hoewel Alex pertinent zeker wist dat de pokémon hem graag hielp. “Ik wil graag een pokémon vangen en daar ben jij in het voordeel tegen. Bovendien kun je de training wel gebruiken en ik weet dat je net zo graag van vechten houdt als Sagittarius.” De Growlithe was echter zwak tegen het type van de gewenste pokémon, dus besloot Alex maar voor Capricorn te gaan.

Capricorn scheen het geen slecht idee te vinden. Zijn blik klaarde ietwat op en Alex meende zelfs een klein, bescheiden glimlachje te zien. De jongen wenkte zijn pokémon met zich mee en begaf zich naar de uithoeken van het dorpje. Daar dacht hij namelijk meer succes te hebben dan middenin de stad. Alex kreeg meerdere rillingen over z’n rug tijdens de wandeling, want hoewel ze zich niet in Snowbelle bevonden, was het hier toch een stuk kouder dan in de rest van Kalos. Minus laatstgenoemde stad dan. “Ik heb geen idee hoe moeilijk het gaat zijn om die pokémon te vinden, maar het kan zijn dat we heel lang aan het zoeken zullen zijn,” gaf Alex aan zijn Blitzle toe. De pokémon scheen daar niet veel om te geven. Zolang hij maar een gevecht kon houden om stoom af te blazen. Eenmaal aangekomen bij hun bestemming, draaide de blonde jongen zich naar zijn partner voor de dag. “We zijn op zoek naar een Buizel. Je weet hoe die eruit zien?” Capricorn hield zich even stil, snoof even wat lucht uit en knikte toen. Oké, mooi, dan was dat geregeld. “Ik stel voor om op te splitsen, maar wel bij elkaar in de buurt te blijven,” vertelde Alex toen. Nog een knik. Na zijn partner een laatste succes toe te wensen, wees hij een kant op en begaf zich daarheen, zodat Cap wist waar hij was. Daarna splitsten hun wegen zich.

Alex wist niet hoe lang ze zochten, maar het voelde een eeuwigheid. Hij had ongeveer drie keer zijn pad gekruist met die van Capricorn voor hij eindelijk een Buizel tegen het lijf liep. Talloze Pawniards, Murkrows en Poochyena’s bevonden zich op zijn pad, maar een oranje wezel liet niets van zich zien totdat er een uur of twee was verstreken. De blonde jongen wist zijn pokémon bij zich te roepen zonder de Buizel te laten schrikken. Oké. Goed. En nu? Ja. En nu. Alex wis hoe dit moest. Hij had Sagittarius moeten vangen. Maar toen wilde de Growlithe zelf vechten en was het niet andersom. Moest hij gewoon een aanval opdragen? Maar dat was zo zielig voor de Buizel... De jongen besloot een heel andere aanpak te nemen. Hij liep op de Buizel af. Dit keer schrok de pokémon wel van zijn aanwezigheid, maar hij rende niet weg. Integendeel, hij was zelfs nieuwsgierig naar Alex. “Hallo daar,” begon de jongen vriendelijk. “Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen,” ging hij verder, waarop hij zijn hand naar de wezel uitstak en die daar aan liet snuffelen. “Mijn naam is Alex en dat is Capricorn.” Hij wees naar zijn Blitzle. “En wij zijn op zoek naar een nieuw maatje. Ik wil graag een Buizel, maar ik wil geen gevecht beginnen met je zonder dat je weet dat wij er zijn, dus...” Aarzelend keek de jongen naar het oranje wezentje. Tot zijn verbazing begon de pokémon te grijnzen.

En toen gebeurde het. Hij kreeg een harde duw tegen zijn schouder, waarop de wezel van hem wegsprong en uitdagend naar Capricorn keek. De Blitzle vond dit echter niet zo leuk en brieste kwaad naar de Buizel. “Rustig, Cap,” sprak Alex zijn pokémon toe, terwijl hij op stond en zijn handen omhoog hief in een poging zijn partner te kalmeren. “Hij wilt je uit je tent lokken. Geef er niet aan toe.” Het leek te helpen, want de Blitzle’s blik verzachtte, al was het maar heel subtiel. Alex wist niet precies waar Cap zo boos om was geworden – of het kwam door de uitdagende blik of juist de duw tegen de jongen zijn schouder, dat wist hij echt niet – maar hij vroeg zich wel af of het een verstandige keus was Capricorn in te zetten. Sagittarius zou waarschijnlijk net zo goed zijn geduld zijn verloren, maar... Nee, elke pokémon van zijn team zou het er niet mee eens zijn geweest. Zelfs Aquarius niet.

De Buizel deed hem wel denken aan zijn Growlithe. Sagi had toen ook uitdagend naar hem gekeken en wilde niet mee zonder een gevecht. Alex besloot hem daarom maar het plezier te gunnen en deed een paar stappen naar achter, zodat er een soort denkbeeldig strijdveld ontstond. Aan de houding van de wezel te zien, mocht de blonde jongen beginnen met aanvallen. Gelukkig had hij Capricorns aanvallen en zwakheden bestudeerd, evenals de bekwaamheid die de zebra had. Op die manier kwam hij niet voor onverwachte verrassingen te staan straks. Het was lang geleden dat hij een elektrisch type aan zijn zijde had gehad – en als hij heel eerlijk moest zijn, dan werd hij verdrietig van de herinneringen. Die arme Shinx... Hoeveel Alex wel niet zou geven om die gebeurtenissen terug te draaien. Enfin, hij stond nu in het heden en niet in het verleden. Wat er met zijn Shinx maatje was gebeurd, daar had hij nu niks meer aan. “Capricorn, open maar met een Charge!” Het was niet echt een aanval, maar erg handig voor hen tijdens het volgende rondje en de daarop volgende rondjes. Charge gaf namelijk de elektrische aanvallen van Cap een boost en hoewel hij niet veel aanvallen kende op dit level, was het nog altijd mooi meegenomen.

Hun tegenstander zwiepte met zijn staart, waardoor een aantal schokken waren ontstaan en regelrecht op Capricorn af vlogen. Alex herkende de aanval als Sonic Boom; een aanval die altijd een minimum schade opliep wanneer het raak was. De jongen droeg zijn Blitzle meteen op te ontwijken – de tijd dat hij mee had gedaan aan een tournament kwam toch wel van pas. Cap was echter niet snel genoeg om de aanval te ontwijken en viel voorover op de grond, zakkend door zijn voorpoten. Alex vroeg aan zijn pokémon of het oké was en kreeg een luide snuif als reactie, gevolgd door de beweging van Capricorn die rechtkwam. Ah, dat was hij even vergeten ook. Het sterrenbeeld waar de zebra naar vernoemd was, kon ontzettend koppig en volhardend zijn. “Doe je Shock Wave!” En daar was de elektrische aanval waar Alex gebruik van wilde maken met Charge. Het was sowieso al een harde klap voor de Buizel, maar nu kwam die nog wat extra harder aan. Helaas was de oranje wezel te snel en ontweek hij het met gemak. Capricorn gromde laag.

Er werd een Quick Attack ingezet. Alex wilde opdragen om te ontwijken, maar besloot toen een ander pad in te slaan. “Dat kunnen wij ook, Cap! Doe ook Quick Attack!” De twee renden met een razendsnel tempo op elkaar af en knalden tegen elkaar aan. Beide liepen schade op, maar beide konden ook gewoon verder vechten. “Doe een Thunder Wave!” Een aanval die kon verlammen. Als ze het slim speelden en de aanval was raak, dan duurde het niet lang meer voor de Buizel was uitgeschakeld. Dit keer stond het geluk wel aan Alex’ zijde, want de aanval was raak. Maar voor hij een gat in de lucht kon springen, moest hij toch echt eerst de pokémon vangen. Een tweede Sonic Boom kwam Capricorns kant op, al was de zebra dit keer wel snel genoeg om die te ontwijken. “Doe nog een keer je Shock Wave!” droeg Alex hem vervolgens op zodra hij zag dat de Buizel op het moment last had van zijn verlamming. De elektrische aanval was raak en had, mede dankzij de Charge, zoveel effect op de waterwezel dat hij voorover op de grond viel en even stil bleef liggen. De jongen wist niet of dit door de verlamming kwam of niet, maar hij besloot er in ieder geval een kans op te wagen. Met een lege pokéball in de hand staarde hij vastberaden naar de Buizel, gooide vervolgens het ronde voorwerp tegen diens lijf aan en wachtte gespannen af op de uitkomst.