Nice day in the park~ (Darius Sinclair)

Hij begon zich af te vragen waarom hij Kalos had gekozen als regio om heen te gaan. Het was hem allemaal veel te vrolijk en te licht hier, zelfs in de winter leken er nog bloemen te staan in het dorpje wat Vaniville Town noemde. De naam alleen al. Binnenkort zou hij maar eens doorreizen naar de grotere steden, misschien viel daar wat meer te halen dan in een klein dorpje zoals dit. Hij was een aparte verschijning om te zien, met zijn lange zwarte jas en donkere kleding in het algemeen. Een hoed die ervoor zorgde dat zijn gezicht verduisterd was kon ook niet ontbreken, het was één van zijn vaste accessoires wat kenmerkend voor hem was. Ondanks dat hij er anders uitzag dan de meeste normale mensen, wist hij zichzelf op te laten gaan in de schaduwen waardoor niet veel mensen doorhadden dat hij er überhaupt was. Ze voelde zijn aanwezigheid misschien wel, wanneer hij met zijn rode ogen hun kant op staarde, maar daar bleef het meestal ook bij. Darius maakte handig gebruik van de schaduwen, hij bleef altijd in de schaduwen.
Een meisje met een eeveelution duo was aan komen lopen. Eerst had hij nog weinig interesse getoond, er waren zoveel mensen met dat soort zoetsappige pokémon en hij had er weinig mee. Maar dat betekende niet dat hij geen gebruik kon maken van naïeve trainers - al bestond de kans er dat niet iedereen erin zou trappen, maar over het algemeen waren zijn praatjes goed en gingen mensen niet snel tegen hem in. De Litten die al die tijd naast hem had gezeten kwam plotseling in beweging, het was alsof de twee elkaar aanvoelde. Maar het was hoe ze het altijd deden. Murphy trippelde naar de onbekende en haar twee pokémon toe, ging voor haar neus zitten en mauwde een keer, kijkend naar het broodje wat ze in haar hand had.

De Litten had een mauw laten horen om de aandacht van het meisje en haar twee pokémon te trekken. Het katje was niet anders gewend dan op deze manier aan zijn voedsel komen, bedelen en doen alsof je een eenzame pokémon was hielp altijd. Dan won hij het vertrouwen en na een tijdje kwam zijn trainer erbij, zo begon het eigenlijk altijd wel. Hij bedelde niet altijd perse om eten, maar het was wel mooi meegenomen wanneer er voor hem ook een kleine beloning in zat. Murphy keek het meisje met glinsterende oogjes aan toen hij de aandacht had getrokken. Zijn ogen had hij op het broodje gericht, maar deze gleden langzaam terug naar het gezicht van het meisje, was het niet duidelijk wat hij wilde? De kat mauwde nog een keer, eten was inderdaad wat hij wilde. De Litten wachtte af tot ze hem wat ging geven van het broodje, maar in plaats daarvan kreeg hij een pokémon koekje aangeboden. Niet geweldig.. maar voor nu zou hij in zijn rol van hongerige kat blijven zitten en nam hij het koekje aan, vrat het op en keek de ander toen weer aan, een nieuwe mauw verliet zijn mond. Hij wilde meer.
Darius leunde met zijn rug tegen de boom aan, armen over elkaar heen geslagen en zijn blik gericht op zijn Litten die bezig was met het meisje en diens pokémon. Zijn blik richtte hij niet de hele tijd op het stel, maar schoot zo nu en dan wat om zich heen om te zien of er geen andere slachtoffers in de buurt waren.

Murphy keek met een voldane blik in zijn ogen toe toen het meisje de koekjes voor hem op de grond legde. Snel begon hij ze naar binnen te schrokken, waardoor het er ook nog eens op leek dat hij enorm hongerig was, maar in feite deed hij het voordat ze de koekjes terug kon pakken. Helaas had ze het broodje nu zelf al op, want die had hij ook nog wel mee willen grissen. De Litten keek met een neutrale blik op toen één van de eeveelutions plotseling begon te grommen naar hem, waarschijnlijk vertrouwden ze hem niet en daar hadden ze vast en zeker een goede reden voor. De kat miauwde nog een keer onschuldig, terwijl hij kort met zijn kop langs het been van het meisje streek. Toen hij zag hoe de pokémon rond begonnen te snuiven en het meisje geschrokken op was gestaan trok hij zich iets terug. Hij miauwde nog een keer, keek het meisje vragend aan, deed een paar stappen naar voren en zwierde een keer sierlijk met zijn staartje. Vervolgens keek hij weer om naar het meisje, afwachtend wat ze zou gaan doen nu.
Darius had gezien dat de pokémon van het meisje hem hadden geroken. Langzaam had hij zich wat verplaatst naar de andere kant van de boom zodat hij uit het zicht was. De lange man liet zich traag in het gras zakken en leunde tegen de boomstam aan, schoof zijn hoed wat naar voren zodat deze volledig voor zijn gezicht stak en bleef rustig zittend. Wanneer je hem zou zien - aangezien hij nog altijd in de schaduwen zat - zou je kunnen denken dat hij sliep.

De Litten keek omhoog naar het meisje toen het erop leek dat één van haar pokémon de aanwezigheid van zijn trainer had opgemerkt. De fire type wist hoe hij het aan moest pakken, dus bleef hij maar eventjes staan waar hij stond, om nog altijd omhoog te kijken naar het meisje. Hij was benieuwd of ze nog meer eten bij zich had, maar het zag er niet naar uit dat hij nog meer ging krijgen. Oké dan.. De kat volgde het meisje toen deze in de richting van zijn trainer ging. Hij bleef naast haar stilstaan, ging zitten en gaf een lik over zijn pootje.
Darius had gehoord hoe de voet- en pootstappen zijn kant op waren gekomen. Doodstil bleef hij zitten, met de hoed voor zijn gezicht zodat de ander niet kon zien dat hij in werkelijkheid zijn ogen gewoon open had en naar het gras keek. Kalm wachtte hij af wat er vervolgens ging gebeuren. Het meisje sprak hem iet wat voorzichtig aan. Nog eventjes bleef hij stilzitten, maar bewoog vervolgens een beetje met zijn schouders naar achter en tilde toen langzaam zijn hoofd op. Met zijn rode kijkers keek hij onder de hoed door naar het roosharige meisje die ze eerder hadden uitgekozen als slachtoffer. “Ja?” klonk zijn diepe stem terwijl hij haar met een doordringende blik aankeek.

Hij zag de verbaasde blik in haar ogen wel toen hij opkeek, en hij had ook maar één keer raden nodig om te bedenken waarom ze zo verbaasd had gereageerd. Iemand met rode ogen zag je niet elke dag, het was niet iets waar veel mensen mee rondliepen. Rode ogen kreeg je door een tekort aan pigment. Normaal iets wat enkel bij albino’s voorkwam, maar hij was dat gelukkig niet. Darius was tevreden met zijn zwarte haar en rode ogen, het maakte het totaalplaatje van een mysterieus persoon compleet en dat was iets wat hem maakte wie hij was. Hij deed alsof hij net wakker was geworden en keek het meisje dan ook licht vragend aan toen ze hem had aangesproken met ‘meneer’. Hij reageerde niet op haar excuus dat ze hem wakker had gemaakt, maar keek haar alleen met een doordringende blik in zijn ogen aan. Er vertrok zelfs geen spiertje in zijn lichaam. De Flareon van het meisje gromde zacht naar hem, maar ook daar reageerde de man totaal niet op. Nu vroeg ze hem of ‘deze jongen’, waarmee ze de Litten bedoelde die er nog altijd rustig bij zat en wat nonchalant nog altijd dezelfde poot likte, van hem was. Voor een moment hield hij zijn doordringende ogen op haar gericht, maar liet ze toen langzaam afdwalen naar de Litten die naast haar zat. Het duurde eventjes voordat hij antwoord gaf, iets wat hij vaak deed om het de ander zo ongemakkelijk mogelijk te maken. Want wanneer mensen zich ongemakkelijk voelden waren ze beter om zijn vinger te winden, iets wat de praktijk al vaak genoeg had bewezen. “Ah, Murphy,” sprak hij uiteindelijk en de Litten miauwde nog een keer, stond op en wandelde rustig naar hem toe. De Litten duwde kort zijn kop tegen de hand van de man aan, die trouwens minstens vier ringen telde. Darius had geen exact antwoord gegeven op haar vraag, hij hield ervan om wat vaag te blijven zodat mensen hem nooit konden vangen op zijn woorden en beloftes.

Darius voelde de warme kop van de Litten tegen zijn hand aan en trok een beetje met zijn mondhoek. De fire type spinde zachtjes en ging naast hem zitten, om vervolgens zijn kattenogen weer op het meisje te richten wat hem de pokémon koekjes gegeven had. Het meisje sprak dat ze blij was dat de kat dus toch gewoon een baasje had, en leek vervolgens al haar aftocht te blazen. Hmn. Ze wenste hem een fijne dag en was al omgedraaid, maakte aanstalten om weg te lopen terwijl haar pokémon nog altijd bleef grommen. “Hij heeft geen baasje,” sprak hij vervolgens kalm terwijl hij zijn blik gericht hield op de Litten, die hij zachtjes achter zijn oor kriebelde. Het was niet de bedoeling dat ze er nu al vandoor ging, en wat was de beste manier om haar hier te houden dan te doen alsof er hier een dood zielige pokémon zat die geen baasje meer had. Omdat hij haar niet weer weg wilde jagen met zijn rode ogen hield hij deze dus maar op de Litten gericht, die kort van de één naar de ander keek, afwachtend of het meisje door zou lopen of zou blijven.

Het had inderdaad gewerkt, kon ook niet echt anders. Ze leek hem zo’n typisch figuur die met een zielig verhaaltje wel makkelijk om te praten. In dit geval werd een zielig verhaaltje een zielig zinnetje, want het waren maar een paar woorden die hij uit hoefde te spreken en ze stopte abrupt met lopen. Dit keer bleef ze wel iets verder op afstand, iets waar hij niet direct problemen mee had. Haar pokémon had er echter wel problemen mee, slim beestje. “Omdat hij mij kent, ik heb hem hier wel eens vaker rond zien hangen.” Zijn stem klonk kalm terwijl hij langzaam zijn blik weer verplaatste naar het meisje. “Ik gaf heb een bijnaam, Murphy, waar hij naar lijkt te luisteren. Had verwacht dat zijn trainer hem wel was komen zoeken, maar blijkbaar is ‘ie nog steeds alleen.” Oh wat was hij toch een smooth leugenaar, de woorden kwamen er zonder enige moeite uit. “Het is een Litten, één van de drie starter pokémon van de Alola regio.” Ze hoefde niet meteen te weten dat hij daar nu net ook vandaan kwam, dat hoefde niemand hier in Kalos te weten.