Look for your Sunshine.

He said that you are the future,
and the future looks good.

Het was toch best spannend om zich in zijn eentje in een nieuwe regio te bevinden. Elias had het geluk dat hij drie hele lieve Pokémon aan zijn zijde had, anders had hij nu waarschijnlijk al er over nagedacht om terug te gaan. Om heel eerlijk te zijn had hij dat al gedacht, maar de gedachte dat hier familie rond kon lopen vond hij zo intrigerend dat hij het toch nog wat langer wilde proberen. Hij kon ook moeilijk bij zijn vader aankloppen dat hij het na een week al niet meer zag zitten. Nee, hij zou gewoon zijn best doen en als het na een maand nog niet lekker zat, dan overwoog hij wel weer om naar huis te gaan.

In de tussentijd probeerde hij zichzelf te vermaken door verschillende steden en dorpjes te bezoeken. Vandaag stond Vaniville Town op de planning. Als hij de aanwijzingen van zijn vader moest geloven had hij hier geen grote kans om iemand te vinden, dus deed hij het rustig aan. Om zichzelf te vermaken was hij naar de winkelstraat van het dorp gegaan om te zien of hij nog wat leuke accessoires kon bemachtigen voor hemzelf of zijn Pokémon. Er zat immers ook een contest aan te komen waar hij graag aan mee wilde doen. Hij en Sven vermaakten zich zo prima.

Met een nieuwe hoed op zijn hoofd liep hij vrolijk weer één van de zaakjes uit. Zijn volgende doel was iets te eten opzoeken, toen hij plotseling een verschijning in zijn ooghoek zag wie hem wel verdacht bekend voor kwam. Met grote, verbaasde ogen draaide hij zich om, zijn blik vastzettend op de persoon. Dat was Stephanie! Een enthousiaste gil klonk, waarna Elias zich met net zo veel enthousiasme op de meid af gooide en haar een stevige omhelzing gaf van achteren. Sven liep er achteraan, zijn trainer niet uit het oog verliezend. Het enthousiasme van de jongen begreep hij niet, want hij wist totaal niet wie de jongedame was.

He said that you are the future,
and the future looks good.

Er miste iets. De zoete klant van Stephanie’s vreugdekreten om precies te zijn. De jongedame was normaalgesproken net zo enthousiast als Elias, zeker als de jongen zelf in het plaatje te vinden was. Misschien had ze hem nog niet herkend. Ja, dat was het vast. Ze draaide zich nu om en dan zouden die kreten wel over de straat te horen zijn. Of toch niet. Dat gezicht zag er niet uit als dat van Stephanie. Elias voelde zijn grip versterken en niet omdat hij blij was om dit meisje te zien. Dit was zijn ongemakkelijke reactie op het feit dat hij zojuist een vreemde op zo’n manier had begroet. Toen hem werd gevraagd haar los te laten kwam hij weer even bij zinnen. “Oh – j-ja, sorry – ik…” Hij probeerde iets van een zin te vormen terwijl hij op minstens een meter afstand van het meisje ging staan. Whoa dit was weird. Het werd weirder door de smakkende geluiden van de Mightyena op de achtergrond. “Kan ik het goedmaken met iets? Koffie? Nieuwe broodjes…?” Gezien er twee broodjes waren begon Elias zich af te vragen of de roodharige niet een date had of iets dergelijks. Als dat zo was had hij mooi haar gezellige dag verpest.