Punchout! [Open]

Hij reed op Spencer over de kinderkopjes, waardoor het geluid van de hoeven van de Ponyta tussen de huizen weerkaatste. De teugels lagen losjes in zijn handen terwijl zijn lege grijze ogen strak voor hem uitkeken. Hij was pas net in Vaniville town en hij hoorde al mensen onderling smoezen. Zijn gehoor was scherp, dus zelfs als ze fluisterden verstond hij wat ze zeiden. Er was iemand midden in het dorp aan het trainen met zijn pokemon en ze vonden het schandalig. Flint begon rustig een deuntje te fluiten alsof hij er niets van gehoord had, maar de mensen waren direct stil. Hij wist dat ze naar hem zaten te kijken, tenminste dat was meestal de reactie van anderen. Hij kon het dan wel niet zien, hij was niet dom. Zijn ouders hadden hem geleerd wat de reacties van anderen waren die hij niet kon zien en hoe hij daar op moest reageren. Nu reed hij rustig door naar de plek waar hij inderdaad het gedreun van aanvallen hoorde. “Goedemiddag.” Zei hij kalm terwijl hij Spencer het seintje gaf stil te staan.  

Hij had duidelijk het geluid van staal gehoord. Dat kon twee dingen betekenen. Het was een pokemon van staal of die had een staal uniform aan. Zijn mening was anders dan die van de ander, daar kwam hij al snel achter toen hij diens opmerking hoorde. “Dat vind ik niet.” Vervolgde hij daarom ook. Zijn hoofd draaide in de richting waar de stem van de man vandaan was gekomen. “Maar daar kunnen meningen in verschillen.” De stoten en slagen bleven doorgaan. “Net als wat men een geschikte plek voor trainen vind.” Het irriteerde hem dat de andere man zijn pokemon niet had laten stoppen. Al was dat verder niet aan hem te zien. Hij was ook niet uit op ruzie.    

Spencer schudde zijn hals en hij zat even aan de teugels als teken dat zijn Ponyta moest blijven staan. “Ja of juist niet.” Zei hij toen. “Tussen mensen vaak wel, maar een mens op zich kan zeer standvastig zijn.” Vervolgde hij. Bij de volgende opmerking van de man gleed er een grijnsje om zijn lippen. Ja, wat zou hij zeggen. Lezen was voor hem een beetje lastig, tenzij de boeken ook als luisterboek uitgegeven waren. “Nee dat niet, is het een aanrader?” Zijn mondhoeken trokken nog steeds ietsje.

Hij knikte terwijl hij zich van zijn Ponyta af liet glijden. “Ja, dat vind ik wel. Sommige mensen richten zich te veel op wat hun zien.” Zo kreeg hij veel te vaak medelijden, waar hij dat helemaal niet wilde hebben. Hij kon zich prima redden, hij was ook niets anders gewend dan dat hij blind door het leven ging. Hij hoefde daarvoor geen medelijden en hij had er een hekel aan wanneer mensen hem onderschatte, omdat hij de wereld op een andere manier benaderde dan dat zij dat deden. Hij pakte de teugels van Spencer beet en de Ponyta brieste zachtjes. Toen draaide hij zich weer naar de man om. “Mijn naam is Flint, Flint Aspen.” Stelde hij zichzelf vervolgens voor.