All You Sinners, Stand Up, Sing Hallelujah [+Jane & Tiffany]

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Cecille liet haar blik zoekend rond glijden. Eerst wilde ze Jane als uitgangspunt nemen. Het rode haar stak erg uit tegen de rest van de donkere kleuren op de dansvloer, maar om de een of andere rede lukte het haar niet om die te spotten. Tiffany kreeg ze ook niet zo snel gevonden.

Ironisch genoeg was het Tiffany die haar vond.

Het was niet heel sterk aanwezig, maar Cecille merkte aan de vibe die de brunette afgaf dat er iets niet klopte. Bezorgd reikte ze naar Tiffany’s schouder. “Hey, alles oké?” vroeg ze aan haar vriendin. Ze probeerde boven de muziek uit te komen, maar ze wist niet zeker hoe haar vraag opgevat ging worden. Zelfs als er iets aan de hand was, dan bestond er een kans dat Tiff haar vraag omzeilde of haar hand weg wilde duwen. Zoiets zou zij in ieder geval in haar schoenen hebben gedaan. “Waar is Jane?” besloot ze daarom eraan toe te voegen.

Who's gonna save the world tonight?

Goudblonde haren staken boven een groot deel van de rest van de menigte uit. Tiffany bleef nog even goed staan kijken voor ze er op af ging, want ze wilde wel zeker weten dat het Cecille was en niet een ander persoon met dezelfde haarkleur. De blondine ging een klein stukje uit de richting, maar Tiffany kon zich redelijk makkelijk door de mensen heen duwen om alsnog bij haar uit te komen. Schijnbaar was meteen aan haar te zien dat er iets mis was. Ze wist dat ze eerlijk moest zijn. Ze wist alleen niet goed hoe. “Ik…” Meer kreeg ze er nog niet uit. Ze staarde recht voor zich uit, maar wat ze zag registreerde zich niet in haar brein. Haar gedachten namen te veel plek in. Toen Cecille naar Jane vroeg, wist Tiffany hoe ze haar zin af moest maken. “Ik moet hier weg.” Ze wilde zich omdraaien en weglopen. De club uit. Niet naar huis, want daar zou ze een preek van Taylor krijgen. Waar kon ze wel heen?

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Haar tweede vraag kreeg in ieder geval een echt antwoord. Het was alleen niet wat ze verwacht had. Cecille hief bezorgd een wenkbrauw. “Oké,” zei ze vlug, niet wetend wat ze verder eraan moest toevoegen. Het werd haar al snel duidelijk dat ze actie moest ondernemen. Voorzichtig pakte ze Tiffany los bij de pols vast, bang dat ze de brunette anders zou laten schrikken. “Volg mij,” vervolgde ze op vriendelijke toon, zacht genoeg om niet af te schrikken, maar hard genoeg om de muziek te overstemmen. Cecille draaide zich om en zocht driftig naar de wc’s. Haar blik bleef na enkele tellen op het bordje hangen. Gedreven liep ze erop af, waarbij ze af en toe kort over haar schouder keek. Ze duwde, harder dan haar bedoeling was, de deur open en gebaarde Tiffany dat ze als eerste naar binnen kon.

Who's gonna save the world tonight?

De menigte hield haar tegen. Waar ze zich net nog sterk genoeg had gevoeld om zich er tussen door te wringen, leek het nu alsof ze voor een ondoordringbare muur stond. Ze wenste dat ze er overheen kon springen. Voor ze daar een poging tot kon wagen hoorde ze de stem van Cecille weer. Ze wist niet of de blondine een reactie verwachtte, en die was ze ook niet echt van plan om te geven. Moest ze volgen? Ja, maar ze hoefde het niet alleen te doen. Het gevoel van een hand die zich om haar pols sloot liet haar even naar de aanraking kijken. Het was zo teder, zo voorzichtig. Ze besloot dat ze Cecille vertrouwde. De blondine had haar berichtjes blijven sturen toen ze zo erg in de put zat. Als iemand haar nu kon helpen was zij het wel.

Ze liet zich begeleidden en stapte toen de deur voor haar opengehouden werd de toiletten binnen. Meteen liep ze naar de wastafel en gooide ze de kraan open. Haar hand werd gebruikt om water in haar gezicht te gooien. Waarom ze dacht dat dat zou helpen was haar een raadsel. Het hielp in ieder geval met zich wat minder warm te voelen.

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Haar blik verliet de brunette niet. Ze gunde Tiffany de privacy die ze nodig had, maar ze wilde eerst weten of ze wel in orde was. Het gepiep van de kraan die open werd gedraaid, noch het gekletter van het water registreerde zich echt in haar brein. Ze had alleen oog voor de brunette. “Tiff,” probeerde Cecille opnieuw. Haar toon was vele malen zachter nu het gedreun van de muziek door de muren werden gefilterd. “Alles oké?” Haast automatisch stapte ze opzij toen twee dames besloten om de wc te verlaten. Of dat was omdat ze geen drama wilden horen of omdat ze klaar waren met hun doel was iets dat Cecille niet echt hoefde te weten. Ze keek ze dan ook niet na bij hun vertrek. Haar aandacht lag heel ergens anders.

Who's gonna save the world tonight?

Tiffany hing over de wasbak heen om het water van haar gezicht af te laten druppen. Ze hoorde Cecille wel, maar voelde zich even niet in staat om te antwoorden. Het viel haar op dat ze zwaar ademde. Haar blik was recht vooruit gericht – recht naar onderen in dit geval. Het kostte haar even voor ze echt weer registreerde wat ze zag. Het begon met de afvoer en het water wat nog steeds uit de kraan stroomde. Daarna de bruine haren die golvend langs haar gezicht vielen. Een vlugge blik naar links en ze werd er aan herinnerd wat ze aan de andere kant verloren had. Met de palm van haar hand en een halfbakken strijdkreet haalde ze uit naar de spiegel. Ze was niet sterk genoeg om hem te breken. Opnieuw merkte ze hoe zwaar haar ademhaling was. Nog steeds voelde ze zich niet in staat om te praten. Er zat een spanning in haar borst en keel die schijnbaar nog niet weg wilde.

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Hoe langer de stilte bleef hangen, hoe meer een naar gevoel aan haar begon te knagen. Cecille had het gevoel alsof hier geen zuurstof was. Er hing een bepaalde sfeer die haar ongemakkelijk liet voelen. Tiffany’s mislukte kreet voelde voor haar als een wekker. Eentje die afging terwijl je net in slaap aan het sukkelen was. Ze had niet eens door dat ze op de brunette af was gesprongen tot ze naast haar stond. “Hey hey hey,” suste Cecille. Ze reikte naar Tiffany’s arm, legde haar vingers voorzichtig eromheen en deed een poging om de brunette naar zich toe te trekken. Zachtjes, want ze wilde haar vriendin wel de kans geven om voor zichzelf te kiezen. Cecille had geen flauw idee wat ze in deze situatie moest doen.

Who's gonna save the world tonight?

Toen ze de aanwezigheid van Cecille voelde, gooide ze al haar trots opzij en drukte ze zichzelf dicht tegen de blondine aan. Ze verstopte haar gezicht, wetend dat ze er nu nog zwakker uit zag dan ze al had gedaan. De omhelzing duurde niet lang voor de woorden er eindelijk uit kwamen. “Ik ben bang,” gaf ze toe. “Hoe moet ik dit doen? Al die mensen – ze staren naar me, Cecille. Ze zien dat ik niet compleet ben. En Jane…” Pfoe. Waar moest ze beginnen met Jane? “Jane is nu vast naar me op zoek…” besefte ze. Dat maakte het niet makkelijker om tot rust te komen. Ze had de roodharige in de steek gelaten – alweer. Als ze het al niet verpest had, dan had ze nu vast de grens overschreden.

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Ze was gewend dat haar lichamelijke affectie niet altijd werd gewaardeerd. Bij Tiffany was dat niet het geval. Uit automatisme sloeg Cecille haar armen beschermend om de brunette heen. De eerste woorden die werden gesproken sloegen in als een bom. Voor haar waren ze heel herkenbaar – ze voelde zelfs diezelfde angst voor een terugval. Cecille zette het meteen van zich af. Tiffany had haar nodig. Ze kon zelf niet bang zijn. Afwezig verstevigde ze haar grip een beetje. “Die mensen zien jou niet voor wie je bent, Tiff. Ze zijn het niet waard om naar je te kijken.” Dat was wat de oude Tiffany zou denken, toch? Cecille had er geen problemen mee om dat stemmetje in de brunette haar hoofd te vervangen. “Als ik naar jou kijk, dan zie ik iemand die juist compleet is. Je vocht voor het goede, je liet je niet tegenhouden.” Ze dacht voor een moment aan de persoon die Tiffany dit aan had gedaan en klemde haar kaken op elkaar. “Als ik naar je kijk, dan zie ik een powervrouw. Dat zij dat niet kunnen zien is hun probleem.”

Haar grip verslapte een beetje en haar mondhoeken krulden lichtjes omhoog. “Jane ziet dat ook, weet je,” liet ze aan Tiffany weten. Die blik was haar echt niet ontgaan. Cecille liet haar ene hand over de brunette haar rug glijden,
terwijl haar andere naar haar hoofd verplaatste. Hopelijk werkten de bewegingen kalmerend. “Ze wacht op je.”

Who's gonna save the world tonight?

Tiffany zat zo erg in haar angst, dat ze niet had verwacht dat er positieve woorden haar kant op zouden komen. Ze vond het moeilijk om zichzelf zo te zien als Cecille het beschreef. Het naarste vond ze dat ze het herkende als iets wat zijzelf vroeger zou hebben gedacht. Haar ego was gedegradeerd tot een stukgeslagen pakje boter…

Haar reactie verbaasde zelfs zichzelf: ze moest lachen. Het duurde niet lang, en het voelde niet echt vreugdig. Ze liet haar armen nog even niet zakken. “Ik zie het zelf ook niet. Niet meer.” Een powervrouw. Pff. Als er iemand was aan wie ze moest denken bij die beschrijving, dan was het Jane. En Cecille ook een beetje. Maar ze dacht nu vooral aan Jane. Ze liet haar hoofd nog even rusten terwijl ze de spanning geleidelijk weg voelde trekken. Ze stelde zich voor dat het Jane was in plaats van Cecille die ze vasthield en maakte een beslissing. “Ik wil naar haar toe,” liet ze weten. Ze liet de blondine los en zocht een papieren doekje om haar gezicht droog mee te vegen. Wetend dat ze Cecille’s kleding nat had gemaakt hield ze er ook één uit naar de blondine.

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Ze had niet verwacht dat haar woorden veel effect zouden hebben. Wel gehoopt, natuurlijk, maar ze wist zelf dondersgoed hoe het was om zo op jezelf neer te kijken. Cecille fronste. Kon ze dan echt niks voor Tiffany doen? Het hebben over Jane hielp. Typisch. Haar frons maakte plaats voor een bemoedigende glimlach. Zodra de brunette non-verbaal aangaf te willen gaan, stond Cecille dat toe. Het viel haar nog niet op dat haar shirt nat was – pas toen Tiffany haar een doekje aanreikte keek ze omlaag. “Oh,” mompelde ze verward. Ze nam het doekje over en veegde haar shirt zo goed als ze kon droog. Waren dit tranen? Of was het water uit de kraan? Cecille wierp weer een bezorgde blik op Tiffany om te zien of ze tekenen van gehuil kon bespeuren.

Who's gonna save the world tonight?

Voor de zekerheid haalde Tiffany nog een extra doekje over haar gezicht en langs haar haren. Misschien was het water toch niet zo’n goed idee geweest. Het had haar haren een beetje plukkerig gemaakt. Velen zouden zeggen dat het het waard was omdat Tiffany zich er wel door verfrist voelde. Dat wist ze zelf nog niet zo zeker. Ze gooide de gebruikte doekjes weg en keek toen naar Cecille, om haar blik meteen op te vangen. Ze fronste licht. “Zie ik er nog erg slecht uit?” vroeg ze. Ze stond al bijna op het punt om nog een doekje te pakken. Had ze echt niet al het water weg gekregen? Voor de zekerheid keek ze ook even naar haar kleding, maar daar was niet veel water op gekomen.

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Geen rode ogen. Tiffany’s haar zat niet helemaal goed en Cecille kon niet ontkennen dat ze er verdrietig uitzag. Maar ze had niet gehuild. Dat was een goed teken. Toch? De blondine haar glimlach keerde terug en ze stapte dichter naar Tiffany toe. Ze deed een voorzichtige poging om bruine plukken haar te fatsoeneren. Veel moeite hoefde ze niet echt te doen. Cecille legde haar dominante hand bovenop de brunette haar hoofd. “Nee,” vertelde ze haar vriendin. “Het tegenovergestelde.” Ze linkte haar arm in die van Tiffany. “En ik ga niet de enige zijn die dat vindt, kom mee.”

Who's gonna save the world tonight?

De neiging om Cecille’s handen weg te duwen was aanwezig. Ze besefte echter dat ze in principe gevraagd had om te zorgen dat ze er fatsoenlijk uit zag en stond het daarom toe. Ze glimlachte zwakjes toen de blondine zei dat ze er helemaal niet slecht uit zag. Bah. Waarom trapte ze er in? Ze stond toe dat Cecille haar arm met die van haarzelf linkte en liet zich zelfs een beetje naar buiten begeleiden. Natuurlijk deed ze haar best om niet te laten merken dat ze nog steeds een zwak zooitje was. Het maakte het makkelijker dat ze een doel had. De dreunende muziek kon ze ook gemakkelijk negeren omdat haar ogen meteen de menigte af zochten naar helder rood. Ze weigerde stil te staan wachten tot ze hen zou vinden. Misschien was ze al terug op hun vorige plek?

I SAW SO MANY PLACES, THE THINGS THAT I DID.. WITH EVERY BROKEN BONE, I SWEAR

- I LIVED -

Jane had drank nodig. Taylor en zij – of nou, vooral Taylor, maar zij had geassisteerd – hadden deze avond uitgedacht om Tiffany op te vrolijken, en nu liep ze hier verdomme rond met een beklemmend gevoel rond haar hart en een conflict in haar hoofd. Afstand verkleinen of afstand vergroten? Waarom was die keuze plots zo gecompliceerd? Ugh. Het was vast aan haar te merken, bedacht de roodharige zich met een frons. De meelevende blik die ze van de barman kreeg, bevestigde dat. Jane kon het even niet opbrengen om geruststellend terug te glimlachen. Het frustreerde haar. Als ze niet eens haar mondhoeken omhoog kon krijgen, hoe moest ze dan de sfeer luchtig en vrolijk houden? Hoe kon ze Tiffany dan een goede avond geven? Ze had echt een drankje nodig.

"Yo," begon ze, waarna ze zich besefte dat ze helemaal niet wist wat ze moest bestellen. "Uh." Right. Tiffany had geen voorkeur aangegeven en zelf had ze er simpelweg nog niet over nagedacht. Er waren andere dingen geweest die haar gedachten hadden gevuld. Haar ogen gingen naar het menu, maar voordat ze ook echt kon beginnen met lezen, stak de barman zijn hand op. "Ik weet wel iets voor je." In iedere andere situatie had Jane geaccepteerd omdat ze gek was op verrassingen. Nu kwam die acceptatie meer voort uit een soort gemak – nee, een soort dankbaarheid. Ze kreeg de kans aangereikt om even niet zelf over iets te hoeven beslissen deze avond. Met beide handen greep ze het aan. "Twee graag. Nee wacht, doe maar drie."

Met iets van verslagenheid nam Jane plaats op een vrije barkruk. Haar holocaster was al snel in haar hand te vinden. Als vanzelf tikte haar vinger de contactenlijst aan en scrolde naar beneden totdat de vertrouwde emoji-combinatie achter de naam van haar vader – hartjes, de 100, nog twee hartjes en het Moai-hoofd – in beeld kwam. Jane voelde de sterke drang om hem te bellen, de situatie uit te leggen en te hopen dat de man die ze het meeste vertrouwde nog meer beslissingen uit haar handen zou willen nemen. Het kwam maar heel zelden voor dat de roodharige geen enkel idee had wat ze moest doen, maar op die momenten was haar vader er altijd voor haar. Wanneer zij het niet meer wist, leek hij juist een soort alwetende raadgever. De man met een leven aan kennis. Haar vader. Jane glimlachte. Een hoog glas met een rietje werd voor haar neergezet en uit automatisme begon ze te drinken, haar ogen nog steeds op het contact op haar schermpje gericht.

Het gesprek zou ze ongeveer zo openen: "Hé pap, ik hou zoveel van iemand dat ik het liefste zo dicht mogelijk bij haar ben, maar dit is waarschijnlijk niet het juiste moment? Ze is langzaam aan het herstellen en ik ben zo trots. En ze is geweldig. En we zijn nu aan het stappen want ze is nog wel down, wat vreselijk is om te zien maar het wordt beter, denk ik. Het dansen leek een beetje te helpen, in ieder geval. Alleen ik blijf maar herinnerd worden aan die afstand en dat doet toch wel een beetje pijn, maar ik wil ook absoluut niks erger of gecompliceerder maken voor haar? Deze avond hoort alleen om opvrolijken te gaan, niet om mij. Anyway, help, je bent de beste." En dan kwam het antwoord, en leefden ze nog lang en gelukkig.

Hoe lang het duurde voordat ze het glas leeg had, wist Jane niet precies. Wat ze wel wist, was dat het drankje zo erg naar te zoete limonade had gesmaakt dat ze de alcohol die er absoluut in had gezeten niet geproefd had. Na nog een tijdje naar de Moai-emoji gestaard te hebben, had ze haar holocaster terug in haar zak gestoken. Waarom precies wist ze niet. Misschien omdat ze dit graag zelf wilde kunnen, zo eigenwijs was ze wel. Misschien omdat die erg zoete limonade begon te werken. Misschien omdat eens een keer stilzitten en haar gedachten ordenen al wat geholpen had.

Met het apparaatje weggestopt, een geldbedrag op de bar en de twee overgebleven drankjes in haar handen, mengde Jane zich weer onder de mensen, op weg naar de plek waar ze eerder gestaan hadden. Ze kon dit, verdorie. Een beeld van even geleden doemde voor haar geestesoog op; hoe comfortabel Tiffany tijdens het dansen was geweest. Dat was het doel. Zo wilde Jane de rest van de avond voor de brunette maken, en daar ging ze haar uiterste best voor doen. Haar eigen gevoelens deden er even niet toe. Voor nu ging het om een leuke, ontspannen avond en niets meer. Die afstand kon wachten, nu echt.

TAG: CECILLE & TIFFANY! + QUICK NOTES

WHAT KATY DID

Gesponsorde inhoud

» Sinners and Saints | &Allison
» Sing as their bones go marching in, again. (dropping)
» - Jane's Dex -
» Stand up for what's right
» - Jane Harper -