My crystal heart

Hij was de laatste tijd vaak alleen thuis in het huis van de lange man. Hij zuchtte zachtjes toen hij terug kwam in het huis. Het liefste wilde hij gewoon neerploffen op zijn bed en in slaap vallen. Hij was de laatste tijd zo vaak het huis uit, het voelde raar om alleen in het huis van de man te zijn die er zelf gewoon amper was. Hij wist het niet, het maakte hem soms een beetje ongemakkelijk. Met Matthew wonen was iets, maar zonder Matthew wonen en geen huur betalen whatsoever was een tweede ding, waarbij hij zich afvroeg of hij misschien huur moest gaan betalen aan de man? Al had hij ergens het gevoel dat als hij dat zou vragen aan de man, hij misschien wel een klap zou krijgen van de ander. Misschien moest hij gewoon random enveloppen achter gaan laten voor de ander met geld er in. Vond hij het toch ooit. Toen hij zijn deur opende viel meteen het briefje op zijn bed op, waar Lindo vrijwel naar toe rende en het vrolijk omhoog hield. Hij kon het niet laten om zachtjes te grinniken, waarna hij knielde en Lindo met het briefje naar hem toe te rennen. Matthew was dus in Anistar City? Oké… En hij wilde hem iets laten zien. Goed, oké. Dus dan moest hij maar weer weg gaan uit het huis, om Matthew op te zoeken. Kon hij hem niet beter een berichtje sturen op de holocaster? Dan had hij het eerder geweten om te vertrekken naar Anistar City.

Maar goed, wonder boven wonder was hij niet verdwaald geraakt, en was hij geëindigd bij Anistar city. En.. well… alleen als je blind was zou je de man niet herkennen. Zo’n reus zou iedereen kunnen herkennen, dan nog niet eens op z’n dure kleren lettende. Hij stopte zijn handen in zijn jaszakken, waarna hij, dik verpakt in kleren, naar de andere man liep. Hij had het al zo snel koud, dus het was maar beter dat hij zichzelf goed verpakte in warme kleding. ”Hey,” sprak hij met een zachte glimlach tegen de andere man. ”Lang niet gezien.” vervolgde hij zijn woorden.

Afgelopen winter was een beetje ruig afgelopen. Matthew had een zware ziekte toen opgelopen en had toen een paar weken vastgezeten thuis. Ze hadden samen vastgezeten in een tuinhuisje... En Matt had al zijn kleren aan Melvin gegeven. Hij had gedacht dat hij de warmte met een shirt en broek wel kon behouden.... maar het virus die niet veel later toe had geslagen had hem goed te pakken gekregen. De man haatte ziek zijn en het was dan vast ook een van de redenen dat hij verschrikkelijke smetvrees had. Hij haatte het zo erg, het was verschrikkelijk. Hij hield van spik en span en dat zou waarschijnlijk ook nooit veranderen. ”Hey,” Klonk er plots, waarbij de lange man even zich wat draaide en toen glimlachend neerkeek op de persoon die hem begroette. Het was uiteraard Melvin, wie zou het anders zijn? ”Lang niet gezien.” Hij knikte even naar de zwartharige kerel en keek toen even schuin op met zijn enige oog. Nog steeds had hij zijn beschadigde oog niet laten weghalen... maar de laatste check up had uitgewezen dat het ding aan het afsterven was en hij weldra het eruit zou moeten laten halen. Hij wilde eigenlijk niet, had een zwakke hoop dat het misschien nog goed zou komen.. Maar goed, het oog was dood... En iets dat dood was kon niet genezen. Hij slikte even kort en keek terug naar Melvin. "Inderdaad," sprak hij kalm waarna hij even diep adem haalde. "Ik heb het druk gehad... En heb dus niet veel tijd gehad om naar huis te komen... Of om je op te zoeken... Het spijt me," klonk er kalm van hem af waarbij hij even oogcontact probeerde te maken met de ander. Hoe stonden zij  nu eigenlijk nog tegenover elkaar? Geen idee eigenlijk. "Ik heb een restaurant gehuurd voor deze avond hier... Dus... Wil je nog iets doen in de tussentijd?" Nee, hij had zich niet versproken. Het was een volledig restaurant. Wat zou het anders zijn? Één tafeltje? Please. Hah.