All You Sinners, Stand Up, Sing Hallelujah [+Jane & Tiffany]

Haar hint werd meteen begrepen. Haar glimlach werd voor heel even iets lichter en viel toen weer van haar gezicht. Ze nam een slok van het drankje wat voor haar stond voor ze dan toch antwoord gaf. “Mojito.” Het was ineens goed aan haar stem te horen dat ze Latina roots had. Dat gebeurde niet vaak, want zelfs met haar ouders praatte ze over het algemeen geen Spaans. Na nog een slok te hebben genomen ging Tiffany wat verder achterover zitten op de barkruk – voor zover dat mogelijk was. “Als jullie willen dansen mogen jullie wel gaan. Ik red me hier wel,” liet ze haar vrienden weten. Ze keek hen niet aan bij het praten. Vanuit haar ooghoek meende ze wat beweging te hebben gezien en ze vond het eigenlijk zonde dat de twee aan de bar bleven zitten omdat zij te depressief was om iets met haar leven te doen.

Deed het haar nou toch pijn dat haar vrienden samen gingen dansen? Waarom deed dat pijn? Waarom kon ze niet gewoon normaal zijn en normale dingen voelen? Voor heel even overwoog ze om het glas met haar drankje een pets te geven, zodat deze ergens op de grond stuk zou vallen. Het geluid zou heel tevredenstellend zijn. De boze barman niet. Ze had geen zin in ruzie en onderdrukte de neiging daarom zo goed als ze maar kon. Toen ze het aandurfde om om te kijken waar Jane en Cecille waren gebleven, werd ze teleurgesteld door het zicht van een onbekende groep tieners die absoluut niet konden dansen. Tiffany zou bijna willen opstaan om hen te laten zien hoe het wel moest. Bijna. Misschien als ze nog een drankje op had. Wat ze over had gooide ze achterover, waarna ze naar de barman seinde dat ze er nog een wilde. Het gevoel dat het een leuke avond zou worden had ze nog steeds niet, maar ze kon nu in elk geval haar pijn wegdrinken.

Terwijl haar vriendinnen een beetje op stoom begonnen te komen op de dansvloer kon Tiffany niet anders doen dan denken dat ze wel weer naar huis wilde. Er was nog niet eens een half uur voorbij sinds ze hier waren aangekomen, maar het voelde als minstens vijf. De barman had door dat Tiffany het zwaar had en had haar daarom een gratis drankje aangeboden, welke ze zonder problemen had geaccepteerd. Ze vond zichzelf op het moment waardeloos ja, maar dat betekende niet dat ze geen ja meer zei tegen gratis alcohol.

Haar sombere blik veranderde voor het eerst toen ze een wel heel specifiek lied hoorde. Ze keek verbaasd op, zocht met haar blik naar de dj en keek daarna achter zich naar Jane en Cecille. Hadden zij dit expres opgezet? Was dat überhaupt mogelijk? Als dit een poging was om haar op te vrolijken dan werkte het verdomde goed. Het frustreerde Tiffany een beetje dat ze zich meteen mee wilde laten slepen en daarom bleef ze nog even op de kruk zitten, maar toen ze de beweging zag die Cecille maakte en opnieuw in haar ooghoek een van de tieners vreselijk zag dansen, veranderde ze haar keuze. Ze schudde met haar hoofd, nog lang niet dronken genoeg hiervoor – maar dat was misschien maar beter ook – en liet zich van de barkruk glijden om de dansvloer op te lopen. Elke pas was perfect getimed. Daar hoefde ze met haar ervaring geen moeite meer voor te doen. Ze zorgde dat ze wat afstand hield tussen zichzelf en haar vriendinnen, want ze wilde voorkomen dat één van hen een voet in hun gezicht kreeg. De andere mensen boeiden haar niet zo veel, al zou het wel fijner dansen met iets meer ruimte.

Tiffany koos een moment in de muziek en begon haar dans. Eerst was het nog vrij tam. Ze liet haar schouders rollen, haar heupen wiegen en gooide met haar haren. Het was wel meteen overduidelijk dat ze een ervaren danseres was en zodra mensen dat echt door begonnen te hebben, maakten ze meer plaats en staakten ze hun eigen dansen. Op dit punt had Tiffany daar geen oog meer voor. Het enige wat zij zag was het stuk vloer waar ze vrij de ruimte had om te doen wat ze kon, te doen wat ze wilde. Het enige wat ze hoorde was haar favoriete nummer. Het enige wat ze voelde was haar hartslag die één werd met de muziek. De pasjes werden ingewikkelder. Voetenwerk zo snel dat je het niet meer kon bijbenen. Uitgebreidere passen – het was maar goed dat ze meer ruimte had gekregen. Armen en benen die alle kanten op zwaaiden. Er zat geen choreografie in, maar de passen zagen er professioneel genoeg uit om toch een indruk achter te laten.

Voor de laatste move wachtte Tiffany tot vlak voor het lied weer rustiger werd. Daar maakte ze een hoge sprong en liet ze zichzelf op de grond zakken in een perfecte Jazz split. Cecille en Jane hadden waarschijnlijk niet eens geweten dat Tiffany dit kon.

Tiffany veerde met gemak terug uit de split. De laatste paar seconden van het lied, welke weer rustiger waren, nam ze om uit te hijgen. Zo dansen was vreselijk vermoeiend. Ze was benieuwd welk volgend lied op zou komen, maar daar zou ze niet meteen achter kunnen komen door het applaus wat ze kreeg. Haar dans had een flinke invloed achtergelaten op deze groep gemiddelde dansers. Ze had ook niet anders verwacht. Voor het eerst sinds tijden voelde ze zich trots. Zij had dat gedaan. Dat applaus was voor haar. Haar ego hoorde het gejuich en ontwaakte uit zijn slaap. Voor de komende maanden zou hij nog wel even moe zijn, maar hij was Terug en dat was al heel wat.

Natuurlijk vergat de brunette haar vrienden niet. Ze liet haar blik de groep rond gaan en ze maakte een kleine buiging, het grote compliment in zich opnemend. Een toegift klonk als een leuk idee, maar ze wilde ook eigenlijk wel even weer op adem komen. Even weer rust. En een momentje om Cecille en Jane te bedanken. Misschien een knuffel ofzo. Zou ze Jane een knuffel kunnen geven zonder zich van binnen als een pudding te voelen? Waarschijnlijk niet. Toen haar blik het tweetal had bereikt, wist ze zelfs zeker van niet. Ze werd er aan herinnerd dat het nog steeds moeilijk was de roodharige recht aan te kijken zonder zich raar te voelen. Raar, omdat ze zo lang stil was geweest. Raar, omdat ze dat bericht zo vaak had beluisterd. Dat was raar. Waarom had ze dat gedaan? Nu had ze alles raar gemaakt.

Dat Cecille’s poging om Tiffany door te laten dansen haar ego streelde was duidelijk. Niets kon echter op tegen de woorden die Jane liet klinken. Tiffany waagde het dan toch om de roodharige aan te kijken en vervolgens wilde ze nergens anders meer naar kijken. De muziek werd kort onderbroken door de DJ die liet weten dat hij aanvraagjes accepteerde, maar Tiffany hoorde het niet omdat de woorden nog nagalmden in haar gedachten. Ze zei basically dat ze niet zonder Tiffany kon, toch? Dat had ze goed begrepen, toch? Maar dat betekende dat ze het helemaal niet had verpest en dat Jane haar helemaal niet stom vond omdat ze zich zo lang had teruggetrokken. Was het gepast om nu alsnog die knuffel te geven? En misschien een Smooch? Wilde Jane wel een smooch? Ze was duidelijk nog niet helemaal zichzelf als ze zo twijfelde over of haar acties wel gewenst waren bij anderen. Al zou ze er nooit problemen mee hebben om rekening te houden met Jane.

Het was een wonder dat Tiffany Cecille’s woorden kon verstaan over het geluid van het nieuwe nummer wat aan sprong. Het was het eerste wat haar weer deed opschrikken uit haar trance en waardoor ze tijdelijk het oogcontact met Jane verloor. Voor ze echter iets tegen de blondine kon zeggen om haar tegen te houden was ze al weg. Shit. Nu was ze alleen met de roodharige. Tiffany balde haar hand tot een vuist. Zodra ze zichzelf daar op betrapte strekte ze haar vingers. Gelukkig hoefde ze niet lang in stilte te blijven, want Jane liet haar stem al klinken. Honestly, dat geluid klonk op het moment duizend keer beter dan welk lied dan ook. Gezien het ook nog eens een compliment was kon Tiffany niet anders dan stralend glimlachen. Die glimlach verminderde iets toen de volgende boodschap kwam. Het idee dat ze hier zo in haar eentje achter zou blijven stond haar absoluut niet aan. Om te voorkomen dat ze clingy of needy overkwam ging ze maar gewoon akkoord op de simpelste manier mogelijk. “… Verras me?” Ze haalde haar schouders lichtjes op. En dat was het dan. Jane verdween tussen de mensen en Tiffany was omringd door ogen die op haar gericht waren. Voor heel even was ze terug in Mossdeep City en lag ze gebroken op de grond. Oké, cool. Alleen zijn in een menigte kon ze dus nog niet. In een moment van paniek begon ze zich te verplaatsen. Waarom wist ze niet, maar ze had gekozen voor de richting die Cecille op was gegaan. Snel was ze niet, want haar blik zocht gehaast alle mensen af in de hoop de bekende blonde haren te zien.