[Quest] Wood You Be So Kind?

De laatste tijd had ze lang geoefend en getraind met haar pokémon. Ze had nu een keystone in bezit en wilde deze eigenlijk gaan uitproberen, maar sinds ze wat was gaan bijlezen over de kracht die in een mega-evolutie school, begon ze er een beetje bang voor te worden. Deandre vertrouwde ze best wel ermee, dat zou wel goed moeten komen, maar het was Gaël die ze nog niet helemaal vertrouwde. Sinds ze de Scizor in bezit had, was hij dan ook niet zo vaak uit z’n pokémon gekomen. Het was een intimiderende pokémon en eentje waarvan ze niet helemaal goed wist wat ze ermee moest doen. Claudia zuchtte zachtjes, terwijl ze de laatste slok van haar koffie opdronk en het kopje terug op het schoteltje zetten. Het was niet lastig wat ze moest doen. Ze was in Laverre City omdat er blijkbaar een zware tak op iemands huis was gevallen en zij, als Ranger, was ingeschakeld om ‘t probleem op te lossen. Toch had ze besloten dat ze eerst zou nadenken over hoe ze dit probleem zou gaan oplossen, al was de oplossing nogal voor de hand liggend. Ze had een sterke flying type aanval nodig en toevallig had ze een flying type in haar team zitten. Ze wist wel dat het ooit van pas zou komen om een flying type pokémon te gaan vangen. Snowbird zou ‘t geweldig vinden om haar te kunnen helpen met deze opdracht. Helaas zat Claudia met meer problemen in haar maag dan dat ze wilde toegeven. Ze had zich de laatste tijd heel erg op haar Rangerschap en haar trainingen gefocust, waardoor ze Flynn niet meer had gezien. Ze vroeg zich soms af waar die vent rond hing, maar ze wist als geen betere dat hij wel voor zichzelf kon zorgen. Het was alleen wel dat dat ze zijn aanwezigheid en zijn armen om haar heen af en toe miste. Ze zuchtte zachtjes en stond op. Misschien kon ze haar hoofd er vanaf krijgen door haar opdracht maar eens te gaan uitvoeren. Ze stond op, betaalde voor haar koffie en wandelde in de richting van het huis dat ze moest gaan verlossen van een tak. Haar licht blauwe ogen gleden naar de boom die in het midden van de stad stond en de reden waarom ze hier in feite was. De tak die het dak had verpulverd was immers afwezig van deze boom en nu was ‘t haar taak om dat gevaarte weg te halen. Ze haalde het briefje uit het borstzakje van haar jasje en keek naar het adres waar ze moest zijn. Hier ergens moest ‘t zijn. Claudia keek omhoog en merkte al snel een hele menigte mensen en een tak. Vooral de tak hielp met het vinden waar ze moest zijn en rustig wandelde ze erop af. Mensen stonden om het huis heen en keken allemaal hun ogen uit naar wat er was gebeurd en ergens vroeg ze zich af of dit de eerste keer was dat zo iets gebeurde. Sommige mensen hadden door dat ze erbij was komen staan en gingen iets opzij zodat ze beter kon zien wat er gebeurd was. Ze stapte op iemand af en vroeg; ”Pardon, ik zoek de eigenaren van het huis.” De man keek haar van top tot teen aan en wees toen op een vrij jong stel dat hand in hand stond te kijken naar de ravage die was aangericht. Claudia liep op het tweetal af en tikte de man op zijn schouder. ”Pardon meneer, mijn naam is Claudia Leblanc. Ik ben de Ranger waar om gevraagd was,” zei ze op een rustige toon. Het tweetal draaide zich om en de vrouw nam haar handen in haar handen en zei haar; “Oh Arceus zij dank, wat ben ik blij dat u bent gekomen. We zijn nog maar net in dit huis getrokken, we komen helemaal uit Kanto snapt u. Ik kon m’n ogen niet geloven toen we vanmorgen aankwamen en er opeens een tak op ons huisje lag.” Claudia knikte kalmpjes. ”Geen zorgen mevrouw. Mijn pokémon en ik zullen de tak van uw huis verwijderen,” verzekerde ze de mevrouw, voordat ze een paar stappen achteruit zetten. Ze keek de menigte eventjes rond, voordat ze haar stem verhief en de mensen toesprak. ”Pardon. Ik zou graag willen dat iedereen een paar meter achteruit zou gaan. Mijn pokémon en ik zullen deze tak van het huis verwijderen, maar om ongevallen te voorkomen zou ik graag willen dat niemand te dicht in de buurt komt.” Een paar mensen knikte en gingen achteruit, waardoor opeens een kring rond haar gevormd. Ze glimlachte naar de mensen en pakte een pokéball van haar riem af. Terwijl ze de wit met rode bal in de lucht gooide, kwam met een witte flits de Humming Pokémon tevoorschijn. Snowbird vloog een paar rondjes over de menigte heen, waardoor mensen in ‘awhh’ omhoog keken. De Altaria vond het allemaal geweldig, ze genoot zichtbaar van de aandacht. Claudia glimlachte toen enkele mensen begonnen te fluiten en Snowbird liet een kort liedje horen. Ze vond het altijd leuk om mensen toe te zingen en Claudia kon zelf ook altijd genieten van het gezang van de Altaria. Maar voor nu nu floot ze de pokémon bij zich en wees op de tak. ”Die moeten we maar eens weg gaan halen,” zei ze rustig tegen de pokémon. Deze knikte en vloog hoger de lucht in. ”Gebruik Sky Attack,” commandeerde ze haar pokémon daarna. De Altaria vloog een paar rondjes rond het huis, waarbij ze omhult werd door een vurige aura. Mensen begonnen te wijzen naar haar pokémon, die nog steeds rond de tak aan het circuleren was. Op het moment dat de aanval genoeg was geladen, vloog ze hoger de lucht in en maakte een snoekduik naar beneden toe.
Claudia grijnsde toen ze merkte dat mensen in elkaar doken om eventueel rondspattend puin tegen te gaan, maar ze had haar pokémon goed getraind. Snowbird kwam weer omhoog toen ze net boven het huis was, waardoor ze met de sterke aanval alleen de tak raakte, die uit elkaar spatten in kleine takjes. Het regende takjes en wat ander puin, maar de tak leek vernietigd te zijn. Snowbird landen naast Claudia op de grond en ze aaide de pokémon over haar kop heen. Zo, dat was dat maar weer.

Een luide schreeuw trok haar aandacht. Ze keek snel om, precies op het moment dat drie overduidelijk woedende Fearow boven de vernietigde tak vlogen. Blijkbaar had Snowbird niet alleen de tak vernietigd, maar daarbij ook een Fearow nest. Ze zuchtte zachtjes, maar haar aandacht werd al snel getrokken toen een van de omstanders een gil slaakte. Een van de Fearow’s was op haar afgevlogen en ze dook nu snel weg om de scherpe bek te ontwijken. Damn, ze moest dit snel gaan oplossen, anders werden alle mensen hier neergestoken door die pokémons. Ze keek eventjes naar Snowbird, die al in een beackfight met een van de Fearows. Als Snowbird die pokémon lang genoeg kon bezig houden, kon ze eerst die andere twee wegjagen met de rest van haar team. De witharige vrouw dacht snel na, maar niet snel genoeg om te voorkomen dat een van de pokémons op haar af kwam gevlogen. In een flits verscheen Deandre, die de Fearow neer sloeg met een Metal Claw aanval. Ze haalde opgelucht adem en glimlachte naar haar pokémon. ”Dankje, Deandre,” zei ze voorzichtig. Ze keek even snel om zich heen om ‘t battlefield in zich op te nemen. Snowbird hield een van de Fearows tegen, door ‘m telkens uit te dagen en daarna uit z’n range te vliegen. Hierdoor werd de vogel wel steeds kwader, maar het zorgde er ook voor dat zijn aandacht niet bij zijn nestgenoten was. Een tweede Fearow was tegen de grond geslagen door Deandre en lag nu half bewusteloos op de grond, daar zou ze later mee afhandelen. De derde en laatste zou ze tegen gaan houden met haar geliefde partner pokémon. Ze pakte een laatste pokéball erbij en liet haar Glaceon op ‘t veld verschijnen. Normaliter zou Sneaux niet in d’r pokéball zitten, maar voor nu had ze alleen Snowbird eruit gelaten omdat ze alleen die nodig zou hebben voor haar quest. De Glaceon schudde zich uit en liet een vrolijk geluid hoorden voordat ze aan de zijde van haar trainster ging staan. ”Kom op jongens, laten we deze Fearow eens zien wie hier de baas is,” zei ze opgewekt tegen haar pokémon. Claudia had opvallend veel zin om dit geheel af te gaan maken en een goed gevecht zou daar zeker mee kunnen helpen. ”Sneaux, naast je, gebruik Ice Beam!” zei ze vluchtig. Een van de Fearow deed een poging om aan te vallen met een Drill Run aanval, maar de Glaceon sprong eroverheen en viel aan met de Ice Beam aanval. Deze raakte de vogel op z’n vleugel, waardoor hij verplicht op de grond moest landen en het ontwikkelende ijs er vanaf begon te pikken. ”Nu, Ice Shard,” ging de witharige rustig door. ”Deandre, gebruik Thunder Punch, rechts van je,” riep ze daarna, toen ze vanuit haar ooghoek een tweede Fearow aan zag komen. Ze keek eventjes omhoog, maar Snowbird hield de laatste Fearow rustig bezig. Goed, dan kon zij zich op deze twee richten. Naast zich zag ze opeens een hevige donderslag ontstaan en een Fearow die enigszins aangebrand voorbij kwam vliegen. Ze hoorde haar Lucario grommen en met zijn poot schudden. Deze beesten waren dus steviger dan dat ze eruit zagen. Meanwhile had Sneaux ruzie met de Fearow die ze tegen de grond had gewerkt. De Ice Shard hing nog in de lucht, maar de Fearow was overeind gekomen en probeerde nu de Glaceon te raken met een Fury Attack. Sneaux had moeite met alle aanvallen te ontwijken en werd opeens in haar zij geprikt door de Fearow. Ze slaakte een kreet en verloor haar concentratie. De Ice Shard aanval viel op de kop van de Fearow, die verdoofd op de grond bleef liggen. Sneaux lag op haar zij, haalde zwaar adem en gromde zachtjes. Toch kwam ze weer overeind. ”Quick Attack,” zei Claudia snel, eigenlijk tegen beide pokémon. Zowel de Glaceon als de Lucario schoten naar voren toe en raakte hun tegenstanders vol tegen de kop aan. Beide Fearow kraaide luid en schudde hun kop, voordat ze weer de lucht in vlogen en tegelijk aanvielen met een Aerial Ace aanval. Claudia gromde zachtjes. ”Deandre, gebruik Rock Slide. Sneaux, aanvallen met Ice Beam,” zei ze snel. De Lucario gloeide licht blauw op en liet een stroom aan stenen in de richting van de Fearow gaan, terwijl de Glaceon haar bek opende en de Ice Beam op de andere Fearow schoot. Deandre raakte zijn doel en de Fearow vloog weg, waarschijnlijk om weer terug te komen met een sterkere aanval. Sneaux miste de aanval en werd geraakt door de Aerial Ace. Ze rolde over haar rug naar achter toe en hoeste eventjes voordat ze weer overeind kwam. Voor haar merkte ze hoe de Fearow op d’r af kwam vliegen met een Peck aanval klaar. Ze dook in elkaar, klaar om de aanval op te vangen, maar opeens werd ze opgepakt. Deandre had haar te pakken gekregen en sprong weg om de aanval te ontwijken. ”Dank je, Deandre,” zei Claudia opgelucht toen ze merkte dat Sneaux veilig was. ”Kom op jongens, laten we ze voor eens en altijd wegjagen hier,” zei ze resoluut, maar op dat moment viel er opeens naast haar iets op de grond. Ze draaide zich om en zag dat Snowbird uitgeteld achter haar was gevallen. Ze keek omhoog en merkte dat de Fearow het ook niet lang meer zou gaan volhouden, maar de overmacht had gehad op haar Altaria. Ze aaide de pokémon over haar kopje heen en liet de vogel pokémon terugkeren. ”Je hebt goed gevochten, meisje,” zei ze zachtjes tegen de ball. ”Kom op jongens!” zei ze daarna tegen de andere twee pokémons, terwijl ze overeind ging staan. ”Sneaux, Blizzard. Deandre, we gaan de Extreme Thunder Punch gebruiken.” De Lucario keek haar eventjes moeilijk aan, maar Claudia knikte. Ze vertrouwde de Lucario dat het goed zou gaan. Dit was een lastige combinatie aanval waar ze de laatste tijd goed op aan ‘t oefenen waren geweest. De twee Fearows hadden zich bij hun derde maatje gevoegd en waren nu onderling aan het brabbelen wat ze gingen doen met deze irritante tegenstander. Uiteindelijk besloten ze om twee een Aerial Ace aanval uit te laten voeren, terwijl de derde zou aanvallen met een Drill Run. Inmiddels stonden Claudia d’r pokémon ook al klaar. Sneaux opende haar bek en liet een ijzige wind over de stad glijden, waarbij ze de temperatuur steeds lager en lager maakte. Ze merkte al snel dat er ijspegels begonnen te vormen aan de vleugels van de naderende Fearow’s. Ondertussen had Deandre zijn vuist gevuld met elektriciteit en schoot nu door de lucht heen met zijn Extreme Speed aanval. De bedoeling was dat hij alle drie de pokémon binnen enkele tellen zou raken, zo snel dat ze het zelf niet door zouden hebben. Ze hoorde drie snelle donderklappen en een hoop geschreeuw, waarna de Lucario weer naast haar landen en de Fearow op de grond eindigde. Hun ruggen waren bedekt met ijs en sneeuw en ze hadden moeite om overeind te komen. De onderste was zelfs verlamd geraakt door de Thunder Punch aanval. Claudia liep op de drie pokémon af en hurkte voor ze neer. ”Ik snap waarom jullie zo kwaad waren, we hebben jullie nest immers vernietigd. Maar jullie deden deze mensen pijn en dat kan ik niet toelaten. Voor nu kunnen jullie gaan, er zijn nog genoeg andere plekken in de boom waar jullie een nest kunnen maken,” zei ze tegen de pokémon. Rustig kwam ze overeind en keek hoe de drie Fearow’s het ijs van hun ruggen af schraapte. Daarna vlogen ze omhoog en gezamenlijk vlogen ze weg. Zo, opgelost.