[Scavenger Hunt]Boy and Dog

<sub>Hitte. Normaal gesproken had het hem niets uitgemaakt, hoe heter iets was hoe beter. Het liefst zels te heet maar dat werkte niet met twee dingen. Eten maar ook… temperatuur. Zwetend liep hij al het hoofdkwartier uit van Team Rocket in Hoenn en mompelde een scheldwoord. Ugh, de zon scheen weer eens veel te fel voor hem maar het feit dat een lid hoger dan hem weer hem op stap stuurde maakte het er niet beter. Gedwongen was hij vrij recent nog naar de gym gestapt om zijn vechtlust terug te vinden en dat werkte… voor drie dagen, totdat een smerige Grunt zijn team bespotte en hij hem en de kantine waar ze zaten in de fik gestoken had. Met dat incident was hij weer terug bij af. “Echt.. wat een rot dag,” mompelde hij vermoeid, zijn hand voor zijn ogen, afschermend van de te felle zon. Nou hoefde hij misschien niet te vechten maar wel weer een taakje te volbrengen. In dit geval een geheimzinnige pakketje die hij in zijn broekzak had weten te proppen. Met enkel een vage raadsel moest hij de eindbestemming bereiken en het pakketje afgeven, voordat anderen het te pakken zouden krijgen. De enige scheen hij daarmee niet te zijn, Ariel, wolf, opa en nog een paar waren ook al op weg gestuurd. Ugh, hoe had hij dan niet aan kunnen zien komen dat ze hem ook op weg zouden sturen met de zoveelste pakketje? Het zat hem maar niet mee maar het lukte hem geeneens meer te grijnzen, iets uit frustratie in de fik te steken. Klaar was hij met dit alles en zijn Pokémon kon hij beter aan een miezerige Grunt geven waaree ze wel nog aan de bak zouden komen. Na een zucht rechtte hij echter zijn rug en liep maar van het gebouw af, recht richting de enkel nog hetere woestijn. Dat was toch een plek waar zand maar niet op zijn plek kon blijven met al die miezerige Ground types en wind? Met een glazige blik liep hij zonder enige urgentie de stad uit met de groep vol van de zonlicht genietende leeghoofdige mensen die hij wel nog graag zag verbranden. Het ruimde niet alleen op, maar dat leverde minder drukte op en met al dat water in een mensenlichaam kon je vast regenwolken maken. Dat was toch nog best te doen of had hij dat nou weer mis? Ach, het maakte hem eigenlijk ook niets meer uit allemaal, hij was zijn Pokémon kwijt en misschin een beetje ambitie door Katana’s gevechtkwaliteiten in het gymgevecht maar… dat was het. Niets meer en niets minder. Zelfs vlees of een geweldige brand zou daar niets aan kunnen verbeteren.

Langzaam naderde hij een aangrenzend stuk bos, die uiteindelijk zou leiden naar de woestijn. Zijn blik gleed bijna levenloos langs de felgroene bladeren van de bomen, totdat ze drastisch waren verdwenen toen hij dieper het bos in liep. Wat was er hier nou weer gebeurd, vanwaar was het weer kaal? Het weer was niet zo vreemd geweest om alle bladeren weg te lazen en-wacht, waren de boomstammen nou aszwart.. Wacht. Huh? Met een oprechte frons op zijn gzicht stapte hij naar de bomen toe, tikte kort zijn vingers tegenaan en gelijk bleef as aan zijn vingertoppen gleden. Dit waren echt de restanten van een flinke bosbrand, maar wel van een flinke tijd geleden, de boom leef wonderbaarlijk nog en het meeste as was weggevaagd. Hmm, maar in dit deel was er toch geen bosbrand geweest in de afgelopen paar jaar? Hij was misschien in Kalos maar nieuws uit zijn thuisregio volgde hij op de voet, dus dat zoiets hem zou ontgaan? Dat kon niet zo emakkelijk. Zijn wang krabbend staarde hij langer naar een dood stuk hout, totdat hij iets in meende te herkennen. Ho, wacht eens even, dit was geen normale bosbrand; er waren op gespuwd maar…. Nee, niet waar. Het kon dit bos toch niet zijn… het zat kilometers verder van dát bos vandaan! De wind was die dag misschien wel aan de sterke kant en echt geprobeerd om de brand te stoppen.. had hij niet. Koppig wende hij zijn blik ervan af en vervolgde het pad. Nee, het kon toch onmogelijk de restanten zijn van de brand die hij en Rifle die jaren geleden aangericht had toen ze nog net pas hun reis begonnen waren en ze zelfs nog net niet naar Kalos waren vertrokken? Nee, nee, wat een onzin. Zijn onderlip bijtend baande hij zich enkel nog sneller een weg maar het idee dat een fijn naïef maar ambitieus verleden hem besloot te achtervolgen werd hem teveel. Kon hij het niet eens loslaten of in ieder geval dat vervelende karma van zich af gooien? Hij wilde er niets mee te maken hebben, hij wilde enkel maar één simpel ding; dat rot pakketje af gaan leveren. Echter werd dat hem niet toegelaten, natuurlijk en kwam hij direct al tot stilstand toen een Seviper besloot een dutje te doen op het midden van het pad. Wat een zinloze Pokémon was het toch, en dan nog eens met amper een brein om zomaar te genieten van een snikhete pad. Ow, wacht, sliep het wel? Er zat iets vast tussen zijn opgerolde lijf, maar het moest wel één of ander prooi zijn. De slang was misschien niet heel sterk maar nog steeds teveel voor de meeste van zijn Pokémon buiten een prehistorisch stuk gevogelte. Dan was de keuze duidelijk, hij zou de slang zijn gang laten gaan. Zonder er lang over na te denken stapte hij al weg, totdat datgene wat de slang vasthield begon te bewegen. Ugh, dat was een slechte Seviper, het leefde nog en dan besloot je te rusten in de hitte? Een blauwe schim wist zich er uiteindelijk te wurmen en al bibberend stapte de Pokémon weg van de slang. Wacht, een doodshoofd op de kop en botten om de poten… dat was een shiny Houndour. Wat deed die hier van alle plaatsen? De hond jammerde angstig en liep al trillend zijn kant op maar deinsde bij oocontact al naar achteren. Het was bang voor.. hem? Of… Nee, dit was niet best. Nee, Nee,…. NEE! Het gesis achter hem werd luider en met een snelle beweging draaide hij zich om, oog in oog met een Seviper. “Waah! Ḧ-Hoe kon dat? Zijn blik gleed naar achteren, dat meen je niet.. het was maar dood  vel en… de slang zelf zat wakker en helder tegenover hem. “Had je niet eerder kunnen waarschuwen, waardeloze hond?” snauwde Ciro, waarop de Pokémon piepte en zijn oren liet hangen. Zinloos! De Seviper’s mondhoeken trokken geamuseerd omhoog en direct sperde hij zijn smerige bek open om een hap uit hem te nemen. Ugh, vroeger haalde hij een hagedis of Godzilla uit om de slang met wat stenen of vlammen uit te schakelen maar nu.. Gefrustreerd nam hij het hazenpad met de Seviper hongerig achter hem en de shiny Houndour aan. Zijn vingers liet hij snel over zijn Pokéball’s glijden en tikte die  van Dagger maar open, de sterkste Pokémon op het moment dat hij bij zich droeg. Een smerige prehistorische kip maar als hij de slang niet uit de weg kon ruimen dan eindigde het ten minste als een maaltje. De Archen krijstte luid en direct trok de kleur uit zijn gezicht toen een slang boven hem uit torende. Moeizaam slikkkend spande hij zijn spieren aan, zijn vleugels voor zich en direct oog contact makend. “Rock Slide, mik op de staart en blokkeer zijn weg!” Dagger slikte nogmaals nerveus en al zwetend uit paniek, wapperde hij met zijn vleugels en liet een verblindend licht boven hem verschijnen. Een reeks rotsen knalden als een regenbui naar beneden en één knalde tegen de ogen van de slang. Geagiteerd sissend trok hij zijn kop naar achteren van de pijn, daarmee een rots opvangend met zijn staart. De rest knalde vlak voor de slang neer, een muur vormend tussen de Pokémon en de Archen. Het was een wonder dat het werkte maar dat iets nou hem tegen zou houden was frustrerend. Hij hield zich ook wel in om Dagger nog meer aanvallen te laten uitvoeren, maar in een gevecht had hij dan weer geen behoefte aan. Het was genoeg zo. “Bedankt, Dagger,” Direct keerde hij de triomfantelijke Archen terug, en snelde verder weg.


Die slang hoefde hij niet nog langer achter hem aan te hebben. Eenmaal op een veilie afstand kwam hij al hijgend tot stilstand, voorover buigend met zijn handen op zijn knïen, terwijl het zweet bij hem uitbrak. Oké… Dat… was… niet.. wat hij had… verwacht. Vermoeid veegde hij het zweet van zijn voorhoofd af, waarna hij daarmee recht naar de blauwe hondachtige Pokémon keek. Ugh, was die er nog steeds na al die tijd? De slang was uit de weggeruimd en toch besloot die dezelfde kant op te sprinten als hij? Er waren veel domme Pokémon en zelf had hij er ook wat, maar dit… dit was een nieuw dieptepunt. “Kssht, rot op,” snauwde hij vermoeid tussen het hijgen door, maar de Houndour hield enkel geïnteresseerd zijn kopje licht opzij en zijn aandacht op elke beweging wat hij maakte. Honden waren de beste vriend van de mens maar kom op, hem blindelings volgen en vertrouwen? Wacht, stop. Direct schudde hij zijn gezicht en snoof gefrustreerd om zijn eigen stomheid. Waarom besteedde hij überhaupt tijd en moeite in het begrijpen van een dom mormel als hij een missie had en dus dat suffe pakketje moest afleveren? Dat een Pokémon mee liep was zijn stomme keuze. Of hem überhaupt zou volgen. Met gebalde vuisten liep hij dus zonder de Pokémon een blik te werpen stevig door en hield zijn blik op het eerste teken van het woestijn. Eerst moest hij echter een oude houten brug over die weer typisch niet in de beste staat verkeerde. Waarom o waarom had hij niet een Pokémon Fly laten leren of een oude teamlid gebruikt om hem bij zijn eindbestemming te brengen? Vroeger ging alles veel makkelijker. Het enige wat misschien zou kunnen vliegen was een prehistorische kip die niet eens een appel kon dragen zonder om te vallen. Dus… Hoe ging hij dit doen? Gewoon maar de bug nemen, wetend dat het in de tv series mis gaan? Ja. Hij had genoeg meegemaakt om dit ook weer te overleven. Met zijn handen in zijn zakken, zette hij maar een stap op de eerste plank en… Krak! Muk. Het brak onder zijn voet en nog voordat hij terug was gestapt was de plank al verdwenen in de onderliggende waterval. “Dit is mijn realiteit.. Oh… nee...” mompelde hij geagiteerd, kijkend naar de tweede plank. Dat lukte dus ook al niet en het was een iets te grote stap. Kon hij echt niet terug naar de hoodbasis gaan en het pakketje door iemand anders laten afleveren met wel geschikt vervoer? Of hij kon natuurlijk een Pokémon stelen om dat voor hem te regelen? Wacht, waarom stelen? Geamuseerd grijnsde hij in zichzelf, hij zou een wilde Pokémon het lief kunnen ‘vragen’ om hem over de waterval te brengen? Maar dan had hij wel meer nodig dan een paar zwakke Pokémon die amper iets kunnen dragen en al helemaal aanvallen. Gefrustreerd gleed hij met zijn handen door zijn haar, totdat hij iets zijn kant op hoorde komen. Het klonk als… een smerige hond. Met rollende ogen keerde hij zich al bijna om, maar het volgende moment had de shiny Houndour zijn voorpoten al op de tweede plank gezet en zijn achterste vlak voor Ciro. Wacht, probeerde die hond hem nou te helpen om een soort opstapje te zijn? Hoezo vertrouwde die hond hem, als hij enkel een slang uit de weg had geruimd? Ach, hij vond het prima. Het maakte hem al niets meer uit. Met een flinke stap zette hij zijn voet op de tweede trap en de shiny Houndour volgde hem te voet, zacht jammerend bij elk kraakgeluid dat volgde. D-Dit was.. e-e-eng. In een tv serie ging het hier dus altijd mis dus waarom niet bij hem? Met de slang ging het tenminste nog net goed maar hier… niet. Met minuscule stapjes kwamen hij en de Pokémon steeds verder over de brug, totdat het vlak voor de laatste treden flink mis ging. Luid gekraak volgde en snel sprong hij naar het vaste land, direct gevolgd door de Houndour die recht met zijn lijf tegen zijn rug aanknalde. “Aaaah!” Pijnlijk kwam hij recht met zijn gezicht in de grond terecht met de hond kwispelend op zijn rug, voordat deze zijn wang schoonlikte. “Ugh,” Wat een rot hond. Hij duwde zichzelf weer overeind en duwde de hond al van zich af, maar ontdekte daarmee een nieuwe verassing. Geen slang, geen kapotte houten brug… Zoals hij in een Dora avontuur zou verwachten. Nee, het was een erger obstakel dan dat, het was een cameraman die met een diepe frons op hem neerkeek.


‘Gaat het wel, knul? Trouwens… je was geweldig met die slang en brug maar… je bent ons nou wel 50.000 euro verontschuldigd. Ze waren film materiaal,’ D-Dus… hij moest lijden door een hoopje objecten voor een één of andere cliché film? Wacht, was de missie dan ook een grap op zichzelf? “Ik betaal graag...” begon hij, waarop hij zich overeind duwde en zonder een moment te wachten een aansteker tevoorschijn gritste en aanstak in het gezicht van de man, “Met pijn,” De man gilde het uit, maar op tijd kwam hij overeind  en snelde hij de man voorbij. Hmm, misshien was de dubbele work-out met de cowgirl een tijd geleden toch wel handig. Binnen enkele tellen moest hij namelijk al wegsprinten voor een mensenmassa, maar… Hea, ze hadden apparatuur vast en waren daarmee toch trager ter been. Wacht, bij nader in zien… Die mensen waren dan trager dan kippekopers bij zijn favoriete vleeszaak. Dat was.. triest. Zwakjes in zichzelf grijnsde wist ij wonderbaarlijk genoeg afstand te creeëren tussen hem en de mensenmassa met de hond nog naast hem rennend. Een hond die sneller dan een mens was… Niet raar. Het was wel echt een tijd geleden dat hij zoveel moest rennen voor anderen, maar deze keer eens buiten de stad. Ver buiten de stad, zelfs. Al was het in de stad leuker odat je de politie de verkeerde steegjes in kon laten gaan en ze daarmee tegen objecten aan knalden en áls je de stad goed kende… dan was het een bonus. Die tijden mistte hij eigenlijk wel, die waren echt fijn. ‘Houn!’ blafte de Pokémon plotseling en met een frons keek hij naar de Pokémon, totdat hij merkte dat zijn voeten wel erg veel in de grond zakte. Huh? Wacht, wat was er nou gaande? Was hij zo snel en gedachteloos weggerend dat hij niet door had dat hij in… drijfzand was gestapt? Muk. Gealarmeerd blafte de shiny Houndour van een afstand terwijl binnen een tel of drie enkel zijn bovenlichaam nog boven het zand uit stak. “Ik.. haat.. mijn.. leven,” De hond begon jankend rondjes te rennen rond de drijfzand poel maar besloot er niet voor daadwerkelijk zinvol te zijn. Waarom o waarom was hij opgescheept met de meest zinloze Pokémon op deze reis? “Echt, doe iets, jij zinloze hond!” De Pokémon zakte zijn oren en liet zijn kopje ietwat hangen, voordat hij zijn snuit de lucht in stak. Opgewonden door een geur ging de hond zelf op een speurtocht, ging de grond al snuffelend af en graafde een tak op uit de grond. Trots greep hij de tak vast met zijn bek en legde die afwachtend voor hem neer. Dus dit was de manier waarop de hond hem dacht te kunnen helpen, door te gaan apporteren? Enkel zijn hoofd stak nog uit het zand. Dus dt werd nu zijn einde, samen met zijn Pokémon… begraven in zand? Dat pakketje kon toch niet zijn leven en graantje waardig zijn of…?  Nou wist hij echter wel de perfecte naam voor de hond. Geen wapennaam voor de verandering maar iets unieks om de reis perfect te beschrijven. Al kon hij de naam al niet uitspreken om maar geen zand in zijn mond te krijgen wat de situatie enkel zou verergeren. De shiny Houndour begon nog wanhopiger te janken en porde de tak naar hem toe. Wacht… Als hij genoeg Dora en andere TV series gekeken had kon hij zichzelf redden als hij die tak zou vastgrijpen! Halleluja, de hond kon nadenken! Bijna wist hij de tak vast te grijpen, maar de hond had de andere uiteinde vast gegrepen en duwde die net toen Ciro zijn mond open had getrokken om de tak vast te grijpen. “Stop..  URGH!” De tak werd in zijn mond ingeduwd en direct stikte hij erin om zijn bewustzijn te verliezen. Het enige wat hij nog hoorde was het geluid van een jammerende hond. Zinloze… Alles werd zwart.


Het voelde aan als een eeuwigheid totdat iets vochtigs over zijn wang gleed. Ieuwl. Wacht… Dat moest wel het gelik zijn van die hond. Maar hoe, leefde hij nog? ‘Misschien komt er een bloem uit!’ gilde de stem van een kind. Huh? Bloem? Moeizaam opende hij zijn ogen, enkel om een gieter boven hem zien hangen, waar water in een boog op zijn wang werd gedumpd. En de tak van net lag vlak naast hem en ving het meeste water op. Werd hij nou serieus als een bloem gezien? En waar waren die rotkinderen en hond? “Deze bloem groeit iets te goed,” Direct sprong hij overeind en zag hij de kinderen hem kil aanstaren, ontfermend over de tak, voordat ze rustig verder gingen. Ow wacht, hadden ze het toch niet over hem? Ow, dat was goed, maar zat hij dan? Huh.. het was nog steeds het woestijn en zelfs ongeveer dezelfde locatie en.. ja, daar was de hond! De shiny Houndour liep kwispelend op hem af, zijn snuit in zijn gezicht duwend. Moest hij nu lachen of huilen? Hij had niet eens meer de energie om dit mentaal meer aan te kunnen en aaide de Pokémon over zijn kop. Hoe hij gered was was nog maar de vraag maar hij had geen zin om er lang bij stil te staan. Letterlijk. De woestijn had hij bereikt maar dan kwam de vraag die hij iets eerder had moeten stellen… waar exact moest hij zijn met dat pakketje? Van de mensen hogerop had hij nooit over een verborgen hoofdkwartier gehoord in het woestijn in Hoenn en al helemaal niet dat hij een Indiana Jones avontuur door moest gaan. “Kom, Maxtricht,” sprak Ciro, en automatisch volgde de hond hem al gehoorzaam, vrolijk door de affectie van net naar de jongen kijkend, “Er staat je één ding te wachten. Maak jezelf nuttig en gebruik je Ember op het zand,” De hond opende zijn kaken en een steekvlam die nog zwakker dan die van Rifle was toen die een Torchic was, werd op het zand afgeschoten. Het moest toch hier ergens zijn en om urenlang in de woestijn rond te gaan lopen? Niet na alles wat hij door had moeten gaan. De vlammen wist nog net wat zand te veranderen in stukjes glas maar veel leverde het niet op. Geen rare contouren, geboren knoppen, niets! Uitgeput zakte hij uit wanhoop op zijn kniën en direct liep Maxtricht naar hem toe, en likte zonder enige zorgen zijn wang. Help. Met een afwezige blik staarde hij richting de kinderen die nog in de weer waren met de tak en hem wat wantrouwend aankeken. Een van hen opende echter maar zijn bek. ‘Ik wist niet dat er zulke miezerige Scientist waren,’ Wacht, wacht.. bedoelde ze nou…? Ciro staarde ze een half minuut lang verbluft aan, totdat hij iets wist uit te kramen. “Wacht, ik ben een Capo… En… Scientists.. niet, wacht, betekende dit dat jullie van raketten weten?” Smooth. Altijd. De twee kinderen knikte en bij nader in zien waren het geen kinderen. H-Het waren… juist Scientists met een groeimisvorming, oh Muk, maar wat deden ze hier? ‘Nog erger, zelfs! Dan hoor je niet op deze afdeling, wacht even, ik druk wel even een knop in en dan kan je ophoepelen naar je eigen afdeling,’ Halleluja! De Scientist drukte een knop in en direct verscheen een deur verderop en werd het licht gedimpd en daarmee onthulde zich dat dit alles een.. simulatie was.

Dít was een mini hoodkwartier! De jongen boog een keer uit dankbaarheid, voordat hij met het paketje nog in zijn broekzak en zijn broek vol zand de deur open sloeg en een gang in kwam. Dit zag er zo herkenbaar uit! Eindelijk, hij had het gevonden! Nu kon hij eindelijk rustig eens rondvragen waar hij het pakketje kon gaan afgeven. Onder een mengsel van zweet, zand en ellende liep Ciro rustig door de gangen, de borden volgend naar het post gedeelte en al spoedig kwam hij daar dan aan. Maxtricht volgde hem ietwat wantrouwend met de onbekende, koude omgeving maar bleef loyaal aan de pyromaaan. Dit leek hem de meest logische plek om het pakketje af te leveren. Hij greep dan ook gelijk het pakketje erbij, maar een bordje voor de balie beweerde dat ze gesloten waren tot de lunch voorbij was. Really? Met een diepe zucht richtte hij zich tot Maxtricht die hem niet-begrijpend maar vrolijk aan staarde. “Nou, dan gaan we ook maar eens lunchen,” Tot nu toe had hij zelfs amper de mogelijkheid gehad om over eten te denken, of zels maar kip. De kantine was  volgens de borden ook niet al te ver. Uitgeput haalde hij maar een croissant, wat ham en te drinken voor zichzelf. Meer hadden ze niet maar het was een veel kleiner gebouw dan die in Lumiose. Natuurlijk moest hij niet teveel verwachten. Alleen aan een tafel genoot hij maar van zijn croissant maar daarmee was hij wel iemand vergeten. Oja, de hond. Direct greep hij een plakje ham en hield die voor Maxtricht die direct begon te kwijlen maar het niet vastgreep. Wat? Al zijn andere Pokémon hadden het al uit zijn handen gergrists en opgegeten. Maar de hond bleef braaf naar hem staren. Of wacht, niet naar hem… De… Croissant. Ter test hield hij het dichter bij de Pokémon en direct ging Maxtricht’s aandacht ernaar en droop er meer speeksel uit zijn mondhoeken. Duidelijk. Maar waarom koos hij brood boven het meest zalige in de wereld? Dit was zijn hond niet meer, dat was tot dusver duidelijk. Het was toch niet logisch dat een van oorsprong vleeseter brood lekkerder vond? Daar had hij nooit eerder van gehoord. Hij stak de croissant verder zijn kant uit en de stompe staart van de Houndour ging nog sneller heen-en weer. Konden ze dat wel verteren of..? Ach, voor de hond een weet en voor hem een vraag. Hij gaf zowel het plakje ham als croissant aan de hond die zonder er lang bij stil te staan, het op at. Voldaan likte de hond zijn bek schoon, voordat deze nog vrolijker begon te kwispelen. Ugh, hij wilde wel meer gaan eten, maar dat pakketje moest gewoon afgeleverd worden!

Vermoeid zette hij zijn hand al op de plek waar het pakketje zat en… “N-Nee.. Nee, NEEEEEEEE!” Het pakketje was verdwenen. De hele reis was voor niets geweest!  Hij sprong overeind, daarmee de twee laatste plakjes ham van de tafel werpend, recht op het gezicht van de Houndour. Zou hij het vergeten zijn bij het postgedeelte van het gebouw? In blinde paniek snelde hij de kantine uitgeput uit met Maxtricht vrolijk achter hem aan, de plakjes ham naar binnen werkend. Het was.. ja, hier.. hier was het! Het bordje was verwijderd en een man zat achter de balie doodverveeld naar voren uit te staren. Zijn pakketje was echter nergens te beennen. Muk, muk. Waar was het gebleven?! De man keek om naar de Pokémon die op de achtergrond diverse pakketjes op zat te stapelen. Ook… de zijne! De smerige kerst Pokémon bleef geconcentreerd andere pakketjes er bovenop gooien. Pakketjes die duidelijk cadeaus waren en niet werk gerelateerd. Dus.. dit was niet waar hij had moeten zijn? Dat meen je niet! Er was dus een tweede locatie waar je pakketjes moest afleveren. Maar dan moest je eerst een pakketje hebben en niet die in het bezit laten zijn van een vreemde vogel. Proberend zijn frustraties ietwat in te houden stapte hij naar de man toe en leunde ietwat naar voren. “Kan je die Delibird even laten kappen, het heeft een pakketje van me gepikt,” De man staarde hem droog aan en rolde vervolgens zijn ogen, ‘Dan moet je beter op je spullen letten, knul,’ Oké, waar zat die aansteker om zijn mening te laten veranderen? In zijn ooghoek zag hij echter de Delibird zijn trotse stapel vastgrijpen en ermee weg waggelen, voordat hij over dreigen kon denken. Nee, tijd had hij niet. Hij moest die Kerstman slaaf op de één of andere manier stoppen. “In dat geval… Maxtricht, Ember die Delibird!” Het maakte hem niet uit dat het een Pokémon van Team Rocket was, hij wilde dat rot pakketje terug! De shiny Houndour vuurde al een steekvlam af richtig de Delibird, maar brandde daarmee de andere pakketjes aan. Wauw, dat was… “Maxtricht, leer te richten, echt waar..  jij.. hond..” De hond keek hem vrolijk kwispelend aan, zonder een zorg in de wereld. Zinloos. Snel sprong hij maar over de balie, direct de Delibird achter na. “Gebruik je Ember op de Delibird, nu op de juiste manier!” De Delibird sprong vrolijk op-en neer, recht naar een grotere ruimte waar meerdere bureaus zaten en pakketjes die wel meer werk gerelateerd leken. Een vlam hier en een vlam daar, maar de vogel werd maar niet geraakt en rende al naar een volgende ruimte toe. Oké, tijd voor de meest wanhopige actie. “Ciro uses Tackle!” Met een laatste sprint, wierp hij zich naar voren, greep de vogel bij zijn poten en vloerde hem. Alleen.. Hij had geen rekening gehouden dat de Delibird iets meer vasthad dan enkel zijn pakketje. De vogel viel recht naar voren en de andere pakketjes kwamen recht op zijn rug terecht. “Niet… weer...”Weer een pijnlijk gewicht op zijn rug, en geen lieve hond maar een in zijn gezicht pikkende Delibird, “Ik wilde enkel een pakketje afleveren!” Half verblind gritste hij zijn eigen pakketje en snelde daarmee naar de eerste en beste afgeef balie, met een krankzinnige Delibird achter hem aan vliegend. Had die vogel OCD voor pakketjes of iets dergelijk? “Laat me met rust, Maxtricht, maak het nu echt af!” Huh? Geen vlammen? De hond vermaakte zich kosteloos met het openscheuren van de hoop pakketjes. Dit was dus zijn meest zinvolle Pokémon, dat was duidelijk.  Met stukjes papier, karton en an kapot gescheurde… Het zag er niet heel gezond uit, die chemische kleuren druipend uit de kaken van de hond. Waren het wel cadeaus, of waren het weer typische Scientist dingen om elkaar pakketjes te geven met reageerbuisjes waar van alles kon zitten? Hij wilde er ook niet bij stil staan en liep maar zo snel als zijn benen hem nog konden dragen naar de balie. Ditmaal zat er een vrouw achter die hem al iets vrolijker aanstaarde, al was er zeker geen glimlach te bekennen. Was dit de normale omgeving voor een Scientist? Nee, hij liet zich niet afleiden. “Ik werd gestuurd om dit pakketje hier af te leveren,” Direct overhandigde hij het pakketje maar er stond een wat rare naam bij. Of nou… een naam. De dame had het echter al vastgegrepen en staarde hem al spoedig vol afschuw aan, de naam ook opmerkend.  ‘Voor… mama?’ Zijn wangen kleurden vuurrood en ongemakkelijk kreep hij het pakketje weer vast. Dat was dus het verkeerde pakketje, duidelijk en nou had iemands moeder geen cadeau gekregen. Verre van een win-win situatie. “E-Ehm, je zou wel dan wel er nog vrij jong uit zien voor iemand die een moeder is van een 16-jarige?”

Dat ging wel heel soepel, maar als dit niet zijn pakketje was… waar was het dan wel? … Nee… “MAXTRICHT!” De hond spitste direct zijn oren en liep met een fel neon chemische goedje in zijn bek naar hem toe met flarden karton en papier plakkend aan zijn blauwe vacht. Deze hond… als die het waagde zijn pakketje te hebben open gescheurd, dan wist hij wel wat hij vandaag zou eten. Een heel exotisch iets. De kust leek echter veilig, de kapot gescheurde pakketjes hadden allemaal een andere kleur en vorm dan de zijne. Dan resteerde er nog één optie waar die zou kunnen zijn en dat was bij één Pokémon, de Delibird die met zijn vleugels over elkaar naar de jongen staarde. De vogel stond zelfs op zijn pakketje! “Maxtricht, braad die Delibird! Hup!” De hond sprong vrolijk tegen hem op, en vuurde weer een vlam richting de Delibird, maar deze sprong pas op het laatste moment opzij. Wacht.. Vlammen.. en onder die vogel zat zijn pakketje! Nee! NEE! “Stop, Maxtricht!” De hond had echter al zijn Ember afgevuurd en de vlammen zouden niet voor het pakketje stoppen. Na alles wat hij beleefd had, ging alles mis door de hond die hem achtervolgd had vanuit het Zuidelijk puntje bij Mossdeep City. Dit kon toch niet waar zijn?! Gereed  in een foetushouding op de grond te mogen liggen voor de rest van zijn leven en net zo lang te gaan schreeuwen uit wanhoop, staarde hij afwezig naar de vlammen. Ze stopte. Wat. Vlak voordat het pakketje raakte zwakte de aanval al af en snelde de Houndour opgewonden naar de Delibird toe en zette zijn tanden in de zak die de vogel bij zich droeg. ‘Deli!’ De Delibird pikte geagiteerd de hond die wilder met zijn kop bewoog en de zak in stukken scheurde, puur om een pakketje eruit te vissen en er trots mee naar Ciro toe te lopen. D-Dit was zijn pakketje! Ongelovig greep hij het vast en duwde het ongelovig tegen zijn borst, en keek toen naar het op de grond liggende pakketje waar de hond pas daarna naar toe rende. Vrolijk greep hij die vast, scheurde die ope en lag er voldaan naast, de doos vol licht door Ember gebraden croissants naar binnen werkend. Bijna was hij dus in een oneindige depressie geraakt door een pakketje croissantjes. “Hier!” Met een alles zeggend gezicht wierp hij het pakketje recht in het gezicht van de vrouw. Hij was er helemaal klaar mee. Goed dan hij geen bijbaantje als postbode had. Het was… te zwaar.</sub>

<sub>De vrouw kreeg een akelige glimlach op haar gezicht en het volgende moment wierp de Delibird een rookbom. Een verstinkende en verblindende gas verspreidde zich zonder enige genade en met zijn handen beschermend over zijn mond kon hij nog net de vrouw weg zien rennen. Dit kon je toch niet menen. Het was al die tijd een sluwe valstrik geweest en de vrouw die hij zelfs een compliment gegeven had ging er met zijn pakketje vandoor! Hij had al de hele dag rond zitten rennen en nou moest hij dat weer doen, het hield dan ook echt niet op. De rook verdween al vrij snel en nog net herkende hij het smerige uniform die de dame aan had; een Ranger uniform. Smerige stuk menselijk afval waren ze toch en om dan zijn dag nog verder te verzieken als dat al mogelijk was? Ze begaande een flinke fout. “Maxtricht, volg!” De hond kauwde kalm op een croissant en keek onzeker van de andere croissants terug naar de jongen, waarna hij zijn tweede liefde voor eten achter liet en achter de jongen rende. Oké, hoe haalde hij dat smerige dame neer en kreeg hij zijn pakketje terug? Maxtricht zou enkel vlammen af kunnen vuren en misschien zijn tanden in haar zetten maar… hij was duidelijk bij zijn limiet; zijn tong slingerde uit zijn bek en zijn gehijg was luid. Hij moest nu wel zijn andere Pokémon gebruiken wat hem gek genoeg pijn.. deed? Tot dusver had hij het uit kunnen houden met een jonge, zeer zwakke Houndour die hem plotseling op de voet volgde. Het leek hem ook wel oneerlijk een andere Pokémon te gebruiken in plaats van de hond, maar dit.. dit was een daadwerkelijk ernstige kwestie. Ugh. “Maxtricht, gebruik je Ember op de wanden en huil zo luid als je kan!” Kom op, kom op, er moesten hier toch ook waakhonden zijn met een goede reukvermogen om vuur te ruiken? Onder het ademen door vuurde de hond de vlammen af, die de muren van de ruimte schadigde en zelfs een meubelstuk genoeg wist te beschadigen dat het de weg van de smerie Ranger blokkeerde. Spoedig kwam de hond dan ook tot stilstand om een luide huil te laten horen die echode in het gebouw met pas na drie tellen een respons van een andere hondachtige Pokémon. Yes, netjes de Scientists hier hadden dus daadwerkelijk waak-of andere hondachtige Pokémon. Het geluid van andere Team Rocket lui was ook spoedig te horen maar het was nog aan hem het pakketje te verkrijgen. De vrouw was al over de meubelstuk gesprongen en haalde een Pokémon tevoorschijn. Een… Trojaanse paard?

De Pokémon schraapte zijn hoef over de grond, snoof verwilderd en steigerde bezeten. Toen zijn hoeven de grond weer op kwamen, schudde de grond ongewoon hevig. Trubbish, dit was dus een Ground type! “Maxtricht, werp jezelf de lucht in door op een meubelstuk af te zetten en ga achter haar aan, ik houd me bezig met de Pokémon!” De shiny Houndour trok wantrouwend zijn oren naar achteren, staarde hem een tel bedenkend aan en snelde vervolgens via de meubels de lucht in, en rende recht achter de dame aan. Het paard waarvan hij enkel kon vermoeden dat het een Pokémon uit Alola was, hield zijn kop dreigend voor zich en zorgde weer voor een flinke beving. Heh, hij had al een idee. Met zijn aansteker in zijn hand, zwaaide hij met de vlam en direct trok hij daarmee de aandacht van het paard die blindelings op hem afstormde. Netjes. Op tijd greep hij het hood van het paard af, klom zich via de nek naar zijn rug en hield zijn handen op de ogen van de Pokémon. Tada, hij zat op een paard voor de… derde keer in zijn leven? De andere twee waren met Ragya geweest, en dat was wel meer dan een dag geleden… Ach, hij moest het proberen en duwde het gezicht van het paard de kant op waar de dame was verdwenen. Onrustig snoof de Pokémon en stormde uiteindelijk die richting op… op een absurde snelheid, help, rem, remmen! Meubels en andere obstakels braken in stukken door de verpletterende hoeven van de Ground type Pokémon. Bijna deed hij het in zijn broek, maar dat zou een heel ogemakkelijke situatie worden dus kon hij enkel zich maar rihten op zijn doel. De dame rende namelijk nog steeds weg met Maxtricht achter haar aan die elke stap lit opvolgen met een dreigend blafje. De Pokémon was duidelijk aan het einde van zijn krachten en om hem veel te lang no te laten rennen…. Maar de hond verbaasde hem door zich af te zetten via de muur om in een bocht vlak voor de Ranger terecht te komen. “B-Bijt!” Direct zette hij zijn tanden in de arm van de dame, nog voordat ze haar stylus kon vastgrijpen. Het moment dat de hond echter pijn in d'r ogen zag, liet hij verschrikt en jammerend los. Trillend en met zijn oren hangend maakte hij direct afstand. ‘Urgh,’ De Ranger hield haar hand beschermend over haar arm waar langzaam haar vest rood kleurde. Dit was het moment!

Het paard rook echter het bloed en trok wantrouwend zijn oren naar achteren en remde af, maar verder had hij hem toch niet meer nodig. Hij gleed van het paard zijn hoofd af en wist nog op tijd opzij te stappen, voordat hij de lucht in zou geslingerd worden door de Pokémon. De shiny Houndour keek nog angstig op naar de gewonde Ranger die naar haar Pokéball’s reikte ondanks de pijn in haar arm. Dit was net zoals het stelen van snoep van een baby. Met een grijns op zijn gezicht reikte hij uit naar het pakketje maar natuurlijk ging het toch niet zo gemakkelijk voor hem. Het paard zette zijn tanden in zijn shirt en hield hem de lucht in, ruim een meter of twee boven de grond. Serieus? Zonder er lang stil bij te staan, toverde hij zijn aansteker tevoorschijn en stak die vlak voor de snuit van de Pokémon aan. De geur en hitte deden het paard direct afschrikken. Genoeg om hem los te laten, althans en meer hoefde hij ook niet. Met enige moeite landde hij veilig op de grond en draaide zich snel om naar de Ranger en… Serieus, ze was al verdwenen. De dame rendde zo snel als ze kon weg met nog steeds een hand op haar gewonde arm maar ditmaal zonder een zekere hond achter zich. Tsk, die zat nog bibberend angstig om zich heen te kijken. Ugh, nu zouden de andere waakhonden handig zijn en ver konden ze niet meer zijn. Die Ranger was wel vrij snel voor iemand die redelijk gewond was en ook nog eens een pakketje bij zich droeg. Met een zucht snelde hij maar verder, Maxtricht voorbij en de paard weer achter hem aan die ditmaal zich niet liet belazeren. Jammerend keek de hond toe hoe de bruine Ground type achter de jongen rende, voordat hij uiteindelijk zichzelf ook in beweging bracht. Met zijn laatste beetje aan energie zigzagde de Pokémon vastberaden richting het paard en blies zijn wangen op om vlammen los te laten tegen de enkels van de Pokémon. Verschrikt hinnikte het paard en gelijk bokte hij zo krachtig mogelijk.  ‘Ai!’ Een luid piepend jankje vulde de gang en het volgende moment lag de trouwe viervoeter bewegingsloos op de grond terwijl het paard woest verder gallopeerde. Huh? Maxtricht? Hij keek gelijk over zijn schouder en de kleur verdween uit zijn gezicht. De hond lag uitgeteld op de grond… uit het niets! Wacht, maar waarom was hij zo bezorgd over de Pokémon? Nerveus keek hij kort de gang weer in waar de Ranger bijna uit was, en daarmee bijna uit het gebouw. Tsk. Eerst dat pakketje of de Pokémon? Dat paard gaf hem al amper denktijd. Ugh. Dit was de stomste beslissing ooit van hem maar om weer een Pokémon te verliezen door zijn stomzinnigheid…? Nee, dat kon hij niet over zijn hart laten.  Hij snelde terug richting het paard die niet op tijd wist af te remmen en langs hem door gallopeerde.  Dat was geluk hebben.

Direct kwam hij tot stilstand bij de niet bewegende shiny Houndour waar hij bij neer knielde.  Om op, blijf nog leven,” Voorzichtig trok hij aan de wang van de Pokémon, hopend dat die wakker zou springen maar hij verroerde geen vin,  Maxtricht, kom op, sta op!” Hij kon hem nu niet gaan verliezen! Hij greep naar de poten van de Pokémon en voelde nog enigzins een puls, zwak maar aanwezig. En die ook trager werd. Nee, dit kon hem niet overkomen, het was een rotdag vol avontuur maar ook nog eens een Pokémon verliezen door een smerige Ranger Pokémon? Dat zou het dieptepunt zijn. “Maxtricht, hup, eet weer een croissant.. iets… Doe weer suf en vrolijk!” Een restant croissant vistte hij tevoorschijn en tikte die tegen de vochtige snuit van de hond maar deze reageerde amper. Dit kon je niet menen. Nee, dat weigerde hij. Het mocht hem niet overkomen. Tsk, waarom raakte hij dan ook gehecht aan Pokémon? Huh? Zijn eigen hand trilde. Ongelovig greep hij zijn eigen trillende pols vast waar plotseling een druppel zat. Huh, waar kwam die druppel van vandaan? Wat was dit? En waarom was alles zo wazig? Regende het in een gang in een gebouw? Meer druppels kletterde op zijn hand neer en niet-begrijpend wreef hij deze druppels weg. Het waren geen normale druppels, dat wist hij ook wel, maar… gaf hij dan zoveel om een hond? Tsk. Ja, dus. Teder gaf hij de hond maar zijn welverdiende aai, waarna de ‘regenbui’ heftiger werd en spoedig het meer op een hagelbui leek. Arceusdomme, waarom… Wat ging er nou in hem op. Wat een idioot as hij weer. Dat pakketje maakte hem al niets meer uit op dit moment. Hij was een Pokémon kwijt, een kameraad. Een snotvervelende maar wel loyale kameraad. Tsk. Nee, hij kon het eigenlijk niet opgeven, de hond had de hele avontuur gemaakt en gestreden om de missie te laten slagen. En hij kon hem enkel op deze manier bedanken; door het pakketje terug te stelen.  Voorzichtig greep hij de hond vast en hield die met moeite vast in zijn armen. “Laten we dit afmaken, Maxtricht,” Zijn stem sloeg nog net niet over, wetend dat een paard genadeloos op hem af gallopeerde, ondanks de toestand. Met een blik vol haat en vastberadenheid keek Ciro het paard aan, voordat hij zijn aansteker erbj haalde. Hij zou nu dat paard helemaal uit de weg ruimen, dat paard die zijn hond had vermorzeld. Zijn blik gleed naar een meubelstuk, een bank, die grotendeels van hout was. Perfect.

Ondanks de zware lading in zijn armen, wist hij de bank voor hem uit te schoppen, recht in de vlam van de aansteker. Direct verspreidde het vuur zich over het meubelstuk en direct erna schopte hij het recht in het gezicht van het paard. Verschrikt door de actie en vlammen hinnikte de Pokémon verwilderd en steigerde door de pijn. Met de hond nog in zijn armen passeerde hij het miezerige paard en meubelstuk, al wist hij dat de Ranger nou een flinke voorsprong had. Ze was echter ook gewond dus met geluk kon hij haar vast bijbenen en… Ciro wist nog net te grijnzen toen hij de Ranger in zijn zicht kreeg. Met een laatste sprint van hopelijk deze hele lange, verschrikkelijke dag probeerde hij haar bij te benen. De Ranger merkte hem op en wilde weer een Pokéball open klappen maar op tijd gooide hij de aansteker naar haar arm. De pijnlijke gil vulde de gang maar zijn aandacht lag hem bij het pakketje die ze van de schrik en pijn los had gelaten. Dramatich stak hij zijn hand er naar uit en op tijd wist hij die vast te grijpen, waarop hij uitgeput op de grond in elkaar zakte. Dat..pakketje.. was.. weer in zijn handen. Bijkomend hijgde hij uitgeput, terwijl hij toen pas werd omringd door de andere Team Rocket leden die zich direct om de Ranger bekommerde. Dat rot pakketje had hij weer terug maar nou as hij een leven kwijt. Maxtricht had geen krimp meer gegeven sinds...Lik? ‘Houn?’ De hond in zijn armen hield zijn kopje scheef en gaf bezorgd hem een lik over zijn wang, voordat zijn mondhoeken omhoog trokken. Ongelovig staarde Ciro de shiny Houndour aan, totdat hij zijn vreude niet in kon houden en de hond tegen zich aan drukte. “Maxtricht! Je leeft nog!”</sub>