Breeder Show

Deelnemer: Mabel Greene
Naam Pokémon: Alice
Soort Pokémon: Buneary*
Geslacht: Female
Stamboom: Despair x Mercy - Safe Haven

De laatste keer had Jewel mogen stralen op een show, en die hadden ze gewonnen ook. Daarna had de Buneary natuurlijk iets gehad om trots op te zijn, tot ongenoegen van haar grote zus. Alice had ook ooit een show gewonnen, maar dat was alweer zo lang geleden. En zo was ze een beetje jaloers geworden. Maar ze had een kans, speciaal voor Halloween was er een show en natuurlijk deden ze mee. Mabel stond met de Buneary in haar armen te wachten tot ze aan de beurt was. Vandaag was er een Beauty Show, wat betekende dat Alice er op haar best uit moest uitzien. En aangezien het Halloween was, was het de perfecte tijd er iets extra’s spoopy bij te doen. Kleine duivelshoorntjes versierden Alice bruine kop en uit haar wollige, roze middel kwam een rode duivelsstaart, vlak boven haar echte staart. Aangezien het vacht redelijk dik was, was het lastig te zien waar de staart vast zat. Zo leek de outfit net een tikkeltje professioneler. Bijna, bijna moesten ze lopen. Ze had gekeken naar bekende gezichten, maar zo snel niemand herkend. Mabel zuchtte en keek neer op haar klein duivelskonijntje. Alice was alweer een stuk ouder dan de laatste show en dat was duidelijk zichtbaar. Haar karakter was ook wat meer volwassen geworden, de Buneary had eindelijk ingezien dat Amy niet het beste voorbeeld was en deed haar best een zo goed mogelijk maatje te zijn. Hopelijk scoorde dat punten bij de jury, nu ze niet meer zo hyper en onrustig was zou ze een betere indruk kunnen maken. Hopelijk.

Nerveus liep Mabel naar voren, Alice hupte naast haar mee en keek haar ogen uit. Haar duivelsstaart stuiterde vrolijk op en neer en tikte soms zachtjes tegen de grond. Het was hun beurt. Voorzichtig stapte Mabel de arena in. Verschillende pompoenen met enge gezichten versierden de randen van de baan en wierpen een flikkerend, oranje licht over het pad. Alice liet een zachte ‘buuuuunnn’ horen van opwinding en keek een keer omhoog naar haar trainer. Mabel knikte en rechte haar rug. Ze hadden dit geoefend, ze konden dit! Het was niet enger dan een contest, contest waren waarschijnlijk enger! Alice volgde haar trainers voorbeeld en samen begonnen ze de rondes te maken. Met rustige passen volgde Mabel het pad, bang een misstap te maken. Alice hupte mee en keek enthousiast voor zich uit. Het was bijna alsof ze helemaal niet nerveus was, maar Mabel wist dat het niet waar was. Nu ze een kleiner zusje had wat haar helemaal niet zo respecteerde wilde ze een trotse grote zus kunnen zijn. Dus ze mocht dit niet verpesten! Mabel glimlachte lichtjes naar de toeschouwers en deed haar best niet onnatuurlijk over te komen. Dit was niet haar eerste show, maar haar nervositeit leek niet veel minder te zijn geworden. Het tweede rondje begon en ze merkte dat ze iets losser werd. Alice leek ook net iets meer ontspannen en wierp vrolijke blikken in het publiek. Ze kon dit, ze kon dit! Tegen de tijd dat ze aan het derde rondje begonnen was veel van de nervositeit alweer verdwenen. Zolang ze maar op het pad voor hun lette in plaats van de mensenmassa die toekeek was het helemaal niet zo eng. Dat betekende niet dat ze niet naar het publiek konden kijken. Maar daar was een trucje voor, zolang je naar een punt boven hun ogen keek was het alsof je ze aankeek. Glimlachend liep Mabel de rest van het rondje. De volgende show zou nóg beter gaan. Ze had er vertrouwen in.

Na het derde en laatste rondje kwam het duo tot stilstand voor de tafel met de jury. Mabel bukte en zette haar Buneary op tafel. Alice kon niet anders dan licht nerveus naar de streng kijkende mensen staren. Opeens stak er een zijn hand uit om haar te onderzoeken. Ondanks haar nervositeit bleef Alice dapper staan en werkte uiteindelijk mee. Ze had het idee dat ze van alle kanten werd bekeken door de keurmeester en uiteindelijk werd ze met rust gelaten. De man streepte wat dingen aan op zijn keurblad en schreef er wat opmerkingen bij. Hij was echter nog niet klaar, want hij liet Alice nog een paar dingen doen, zoals een mini rondje lopen over de tafel en testen hij haar ademhaling, voor hij knikte en weer op zijn plek ging zitten. De Buneary keek hem blij aan en liet een lange ‘neaaaaarrryyy’ horen terwijl ze haar pootjes ophoog hield als een Haunter in een poging eng te zijn. De man schonk haar een kleine glimlach die een nog grotere glimlach op de snuit van het konijn bracht. Alice liet een kleine giechel horen en richtte zich toen naar haar trainer. Mabel glimlachte en knikte, ze waren klaar. Beleefd stak het meisje haar hand uit om de keurmeester een hand te geven. “Bedankt,” sprak ze met een kleine glimlach. “U bedankt voor uw deelname,” reageerde de man voor hij de papieren voor hem nog een keer bestudeerde. Hij had meer pokémon te keuren, Alice was niet de enige. Mabel pakte haar Buneary voorzichtig op en liep richting de uitgang.

Eenmaal buiten de arena liet Mabel een opgeluchte zucht horen. Ze had het al een tijdje niet meer gedaan en ze was blij dat alle stress voorbij was. Alice drukte haar pootje voorzichtig tegen haar trainers schouder. “Je deed het geweldig Alice,” de brunette draaide een rondje met de Buneary in haar handen. “Volgende keer weer, oké?” Alice keek haar trainer met grote ogen aan en liet toen een enthousiaste ‘Buneary’ horen. Mabel glimlachte en keek om zich heen. Ze wilde hier niet lang blijven, alle mensen maakten haar nerveus. Vooral aangezien overal ook pokémon rondliepen. Samen met de Buneary in haar armen maakte ze zich op weg naar een plek zonder mensen en zonder pokémon. Jammer genoeg moest ze nog hard werken voor ze zich over haar angsten kon zetten. Maar als ze zo close kon zijn met Buneary’s en Lopunny’s moest het met andere pokémonsoorten ook wel lukken. Hopelijk..

Deelnemer: Alex Beaumont
Naam Pokémon: Vega
Soort Pokémon: Shiny Vulpix
Geslacht: ♂
Stamboom: Alex' Castor (shiny Houndour) x Alex' Aries (normal Vulpix) - Hatchlings

Nerveus wreef Alex haar handen aan haar broek af. Ze voelden klam en zweterig, maar het hielp niet om ze droog te vegen, want ze bleven nog altijd vreemd aanvoelen. Een zucht verliet haar mond, terwijl ze kort een blik op haar Vulpix wierp. Vega was nog een erg jonge pokémon – één van haar nieuwste aanwinsten – maar ze had voor hem gekozen omdat hij tot nu toe één van de beste opties was. Aries was ook een optie geweest, bedacht ze zich wat te laat, want die had ook al ervaring. Desondanks had ze vertrouwen in de shiny pokémon en hoopte ze dat het vandaag goed uit zou pakken. Zelfs als ze niet zou winnen, dan zou het goede reclame voor de daycare zijn en dat was natuurlijk waar ze het meeste van kon profiteren.

Vega stond, in tegenstelling tot Alex, te popelen om zich van zijn beste kant te laten zien. Ze had hem een klein strikje omgedaan en twee duivelshoorntjes bovenop zijn hoofd weten te fixen, zodat hij er als een charmant, klein duiveltje uitzag. Het paste wel bij zijn karakter. Sagittarius’ zijn bloed stroomde in het beestje zijn aderen. Dat was bij zowel Aries als Vega te merken, waardoor Alex zich sterk begon af te vragen of karakter ook erfelijk was bij pokémon. Het maakte de opvoeding wel wat makkelijker, want dat betekende dat hij niet mensenschuw was en gemakkelijk dingen met zich liet gebeuren. Soms raakte hij de aandacht wel kwijt, maar dat kon Alex makkelijk oplossen door hem iets lekkers aan te bieden als hij het goed deed. Daarom gingen de oefeningen tot nu toe erg goed en ze hoopte dat dit ook het geval bij het echte rondje zou zijn.

Zodra Alex haar naam hoorde, keek ze op en begaf ze zich naar het podium. De zenuwen gierden door haar lijf en ze slikte krampachtig. Zelfs na al die voorgaande keren was dit moeilijk voor haar, maar gelukkig was ze gezegend met trotse en zelfverzekerde pokémon. Vega nam namelijk netjes naast haar plaats en keek afwachtend naar zijn trainer, wie voorzichtig aan het eerste rondje begon. “Vega is een jonge, shiny Vulpix die nog niet zo heel lang geleden is geboren. Hij is speels, moedig en beschermend, wat sterk wordt benadrukt door zijn bouw,” vertelde de presentator van de show. Het was informatie die Alex van tevoren aan hem had moeten geven en ze had erg haar best gedaan om de zinnen soepel te laten lopen. “Zijn ouders zijn Aries de Vulpix en Castor de shiny Houndour, beide een bijzondere aanwinst voor Alex’ daycare ‘Hatchlings’.”

Tegen de tijd dat de man klaar was met zijn verhaal, waren ze al halverwege hun tweede rondje. Vega besloot toen dat hij strak voor zich uit lopen maar saai vond en rende energiek tussen Alex’ benen door. Hier had de blondine niet echt op gerekend, waardoor ze bijna over hem heen struikelde, maar een poging deed om dat te verbergen door wat grotere passen te zetten. Ze mocht niet laten merken dat dit niet gepland was, want dat kon haar punten kosten. Alex voelde haar handen opnieuw klam worden door de plotselinge omslag van Vega en moest dieper ademhalen om niet in paniek te raken. Vega misdroeg zich verder echter niet. Hij hield het bij de sierlijke bewegingen tussen Alex’ benen door, wat hij aan bleef houden tot ze bij de tafel waren aangekomen. Zijn trainer wierp hem een bijna smekende blik toe toen ze zich bukte om hem op te tillen, woordloos vragend of hij zich niet tegen haar wilde keren, maar hij liet zich makkelijk door haar oppakken.

Vega likte zelfs een keertje over haar hand heen om te laten weten dat hij geen kwade bedoelingen had en dat zorgde ervoor dat Alex’ hart een beetje smolt bij de uitwisseling. Dat had ze moeten weten. Hij was een kleinzoon van Sagittarius. Die zou precies hetzelfde hebben geflikt. De blondine glimlachte vriendelijk naar de jury toen ze haar Vulpix op tafel zette en begroette ze beleefd. Daarna trok ze haar handen terug en plaatste ze die achter haar rug, waarbij ze haar vingers in elkaar verwikkelde om zich voor een moment bezig te kunnen houden. Nu ze hier stond was ze nog nerveuzer dan wanneer ze over het podium had moeten lopen en dat kwam omdat ze nu geen afleiding meer had. Alex voelde een hele hoop ogen op haar gericht in plaats van op haar pokémon. Ze hoefde niet al te diep na te denken om de rede hierachter te weten, maar ze besloot zich groot te houden en niet weg te rennen, ondanks dat die drang nu heel sterk werd. Vega had haar aanwezigheid nodig om niet zelf nerveus te worden en rare fratsen uit te halen.

Vega’s hoogte werd gemeten en er werden dingen opgeschreven. Alex zag de jury ook onderzoekend naar de verhoudingen van zijn lichaam kijken. Iemand borstelde hun vingers tussen de vacht van Vega door om te voelen hoe goed dat verzorgd werd, maar de blondine deed altijd haar uiterste best om haar pokémon een goed leven te geven. Toch maakte ze zich zorgen of het goed genoeg was en dat werd alleen maar erger toen er furieus dingen op papier werden geschreven. Alex kon niet goed zien wat er opgeschreven werd omdat ze daar iets te ver weg voor stond, maar zelfs dan had ze het probleem dat op de kop lezen moeizamer ging. Vega’s gebit werd ook grondig geïnspecteerd. Het zag er eigenlijk best grappig uit hoe een jurylid zijn lippen aan de kant duwde om dat te mogen bekijken, maar de shiny Vulpix hield zich rustig en stond het netjes toe. Precies zoals Alex al gehoopt had. Hij gedroeg zich voorbeeldig.

De jury keek elkaar even aan en toen iedereen klaar was met hun inspectie werd er naar Alex gebaard dat ze konden vertrekken. Vega wilde echter nog niet gaan voor hij een speelse houding aannam en begon te kwispelen. De jury lachte kort, waarna de blondine hem van de tafel plukte en hij enthousiast van haar ene kant naar de andere kant begon te huppen. “Je hebt het goed gedaan, Vega,” sprak Alex trots tegen hem, terwijl ze terug naar de deelnemersruimte liep. “Dat lekkers heb je dubbel en dwars verdient.”