Two types of battle

Kenneth’s ogen werden geïrriteerd door de opkomende zon. Hij lag namelijk buiten in het gras op iets dat op een yoga mat leek. Hij lag op zijn zij en maakte helemaal geen bewegingen. Maar hij leek tevreden. Dit was precies wat hij nodig had. Zo een plek als deze was rustiger. Kenneth had het namelijk de laatste tijd zeer druk gehad. Hij had in de afgelopen maanden de politie al verschillende keren geholpen. Anderzijds had hij op eigen houtje ook een flink aantal belachelijke avonturen beleefd. Daar kwam dan nog eens bij dat hij tijd moest besteden aan Nala. Het was best wel een overgang om van een eenzame wolf naar een verliefde hond te gaan. En om dat alles nog te toppen waren zijn observationele vaardigheden versterkt. Hem viel vrijwel alles op en het was zwaar. Een tijdje weg deed hem vast goed. Hij sloot zijn ogen.
Het was ongeveer half twaalf in de morgen toen hij zijn ogen weer opende. Hij voelde zich weer slecht. De hele tijd dat hij rustig had kunnen worden was hij gaan slapen. Wat een zonde. Met trillende handen schoof hij het cilindervormige object weer in zijn jaszak en ging op zijn rug liggen. Hij was in conflict. Spannende dingen gaan doen, of verder uitrusten. Moeilijke keuze op dit moment. Eigenlijk wilde hij best wel weer zijn vorige activiteit gaan herhalen. “Excuseer, ben jij Kenneth?” Kenneth fronste en keek op naar waar de stem vandaan kwam. Er stond een man van ongeveer twintig jaar. Bruin haar en een baardje. Dat zag hij niet vaak. Hij leek ook van gemiddelde lengte. Hij gaf een Sinnoh achtige vibe af en Kenneth was zeer verward. Niet vanwege zijn naam. Zo ondertussen kende meer mensen zijn naam door de media aandacht die hij kreeg. Hij vroeg zich gewoon af wat die persoon van hem moest. De jongen die net de vraag had gesteld keek hem met heldere ogen aan. In contrast met die van Kenneth. Hij keek echt recht door hem heen. De man probeerde het te verbergen, maar de zorgelijkheid in zijn gezicht kwamen toch minimaal naar voren. Kenneth kon het zelfs in zijn staat nu zien. “Ja.” Zei Kenneth maar lichtelijk geïrriteerd. Hij haatte het als hij dingen niet wist. De man bij hem kreeg een mini glimlach. “Zo’n antwoord had ik wel van je verwacht.” En hij stak zijn hand uit. Kenneth kon het niet uitleggen. Hij dacht vaak na over iedere kleine beslissing die hij nam. Maar de beslissing die hij nu nam kwam uit zijn gevoel. Hij nam de hand aan en stond met behulp van de man. “Ik ben Cretien en ik zou je graag iets willen vragen.” Kenneth was niet altijd van de verbale communicatie. Het teken dat hij de man gaf was een meer geconcentreerde blik. De man begreep het meteen. Kenneth liet natuurlijk zien dat hij zo gezegd ‘een en al oor’ was. “Ik wil een Pokémongevecht met je doen.”

Het had niet veel tijd gekost om Kenneth te overtuigen. De twee heren stonden uiteindelijk tegenover elkaar. “We doen een zes tegen zes gevecht. Dat lijkt mij het meest spannend.” Kenneth zag geen reden om dit niet te doen. “Goed.” Kwam er dus kort uit. Zijn ogen waren nog steeds een beetje rood, maar geen van de heren leek dit te zien als een reden om het gevecht te staken. Cretien gooide een pokeball op en er verscheen een Marowak. Kenneth nam even tijd om zijn tegenstander te observeren. De Marowak leek extra gespierd en een gezonde uitstraling te hebben. Zelfs het bot dat deze Marowak had zag er anders uit dan die van Vinton. Het zag er steviger uit. Dikker ook. Kenneth koos er voor om het veilig te spelen en liet Wiggins tevoorschijn komen.



Geen tijd voor wachten. “Hydro Pump!” Riep Kenneth. De wenkbrauwen van Cretien gingen omhoog. Schijnbaar had hij dat niet verwacht. Wellicht dat hij wat meer rust had verwacht. Achja, je kon ook niet alles doorhebben. Wiggins balde zijn vuisten en zakte door zijn knieën. Hij richtte zijn kanonnen op de Marowak en schoot twee dikke waterstralen die samen een nóg dikkere waterstraal tegen de Marowak op schoot. Hij werd er zelfs helemaal onder bedolven. Kenneth glimlachte. Ok, zou het echt zo makkelijk gaan? Nee. Toen Wiggins klaar was met zijn aanval leek de Marowak ongedeerd. Hij stond nog gewoon waar hij eerst stond. “Swords Dance.” Zei Cretien. De Marowak begon een soort rituele dans te doen, waarin hij vooral zijn bot het meeste danswerk liet doen. Het resultaat was dat de armen van de Marowak nog dikker gespierd werden. “Doe nu maar eens Thunder Punch.” Kenneth was nog steeds aan het bijkomen van de reactie van de Marowak op de Hydro Pump. Ongelofelijk. Dit moest eens hele sterke pokemon zijn. En dat was hij. De Marowak rende snel op Wiggins af met een elektrische vuist. Toen hij dichtbij genoeg was sloeg hij hem tegen zijn buik. En Wiggins vloog werkelijk tien meter naar achteren en landde op zijn rug. Uitgeschakeld. Kenneth liet zijn blik op zijn tegenstander vallen. Wie was dat? Hij besloot dat hij enkel een antwoord zou kunnen krijgen door door te vechten. Wellicht kon hij dan meer informatie regelen. Hij nam de pokeball van Wiggins erbij en stuurde hem terug. Het was best moeilijk om te zien dat zijn pokemon naar één klap al uitgeschakeld was. Maar dat motiveerde hem juist ook om door te gaan. Hij móést weten wat hier allemaal achter zat. Tijd voor Hermes. Hij gooide de pokeball op en een krijsende Skarmory kwam tevoorschijn. Cretien keek moeilijk uit zijn ogen. Het deed hem pijn aan zijn oren en vond het niet prettig.



De Marowak leek er allemaal niet zo van onder de indruk te zijn. Hij had een focus zoals vaak enkel te zien was bij Monniken of Psychic pokemon. “Spikes!” Riep Kenneth. Hij had een gevoel dat hij deze Marowak niet zou kunnen gaan verslaan, maar hij kon er in ieder geval wel voor zorgen dat zijn trainer minder snel geneigd zou zijn om van pokemon te gaan switchen. Een aanval als Spikes was daar vaak goed voor. De Skarmory sprong en vloog de lucht in. Hij sloeg twee keer met zijn vleugels. Iedere keer dat hij sloeg vlogen er kleine spijkervormige metalen voorwerpen uit de vleugels. Deze spijkertjes lagen nu rondom de Marowak. Kenneth legde zijn armen over elkaar. Wat voor truc zou Cretien nu uitvoeren. Nog steeds Thunder Punch? Of had hij een beter plan? “Ik denk dat het nu tijd is voor een Fire Punch.” Zei hij. De Marowak knikte en zakte door zijn knieën. Vervolgens sprong hij hoog op, over de spijkers. Daarna sprong hij nog een keer hoog op en sloeg de Hermes met zijn vurige vuist tegen zijn kin. Hermes verloor controle en maakte een paar onbedoelde achterwaardse saltos. Uiteindelijk viel hij op de grond neer. Kenneth kon zo ondertussen wel zien dat de Marowak goed was getraind, maar ook dat er rekening was gehouden met de type pokemon waar hij zowel goed als slecht tegen kon vechten. Want ook Hermes was nu uitgeschakeld. Zelfs zonder zelf schade toe te brengen aan de tegenstander. Kenneth sloot zijn ogen en liet Hermes terugkeren. Cretien keek schuldig uit zijn ogen. Was hij hier iets slechts aan het doen? Want het ging wel erg makkelijk en snel. Of had hij simpelweg meer zijn best gedaan dan Kenneth? Moeilijk moeilijk. Oh, maar kijk, Kenneth stuurde zijn volgende pokemon het veld al op. Kenneth wilde Ek eigenlijk niet tegen de Marowak op laten gaan. De Ground typing zou niet in hun voordeel werken. Maar hij wilde zijn andere troefkaarten ook nog niet tevoorschijn laten komen.



Ek plofte met zijn grote gewicht op de grond. Het was een tank zowat. Een Psychic tank. Maar Kenneth schatte zijn kansen tegen deze Marowak laag in. Zelfs al had de Marowak geen Ground move, dan had hij alsof een Fire move. En dat baarde Kenneth zorgen. Cretien hield zich nu ook een beetje in. Hij wilde per se Kenneth de eerste zet laten doen. En voor zo iemand als Kenneth ging deze terughoudendheid niet onopgemerkt. “Je inhouden is niet hetzelfde als aardig zijn.” Sprak hij. Wijze woorden en helemaal waar. Ze wisten allebei al dat de ander sterker was. Geen nood voor beleefdheid of andere dingen die daarop lijken. “Earthquake.” Zei Cretien met lichte tegenzin. De Marowak rende behendig tussen alle spijkers door en sprong op. Vlak vóór de ogen van Ek plofte hij neer en maakte een aardbeving die geconcentreerd was rond de voeten van Ek. Deze oefende al zijn kracht uit om rechtop te blijven staan. En dat lukte ook. Totdat de aanval voorbij was. Pas toen zakte hij door zijn voeten en landde op zijn buik. Kenneth was niet eens meer verrast en liet zijn tank terugkomen. Maar het volgende dat hij deed, deed hij dan weer niet vaak. “Goed gedaan Ek.” Fluisterde hij tegen de pokeball. Hierop volgde een switch. Hij liet zijn eigen Marowak, Vinton tevoorschijn komen. De duffe Marowak had nog nooit iemand gezien die op hem leek! En! Het boeide hem niet eens. De dufmuts staarde een beetje stom uit zijn ogen en wachtte zijn opdracht af.



“Boneclub!” Riep Kenneth, het werd wel weer eens tijd om aanvallen te gaan uitvoeren. Vinton sprintte naar de ander toe en gaf hem een mep tegen de zijkant van zijn hoofd met zijn bot. Ja, er zat beweging in. Maar het zag er nou niet bepaald naar uit dat hij echte diepe schade had aangericht. Het was best ontmoedigend. Nee wacht, dat kan niet. Kenneth kende de uitslag van dit gevecht al, en het was niet ontmoedigend. Het was gewoon een feit. Een feit kan enkel werken als stepping stone naar een ander feit. Daar geloofde Kenneth heilig in. “Bone Club.” Zei Cretien. De Marowak van Cretien stak zijn bot uit naar zijn zijkant. Zijn arm stond strak. Vervolgens liet hij die richting Vinton komen en sloeg hem zeker twaalf meter naar de zijkant. Hij belandde in de bosjes. Helemaal uitgeschakeld. Het was nog niet eens zo dat er moeite in zat voor de ander. Deze Marowak móést op level honderd zitten. Dat kon niet anders. Kenneth stuurde zijn Vinton terug. Hij was best wel trots dat hij al wat meer concluderende informatie had weten te achterhalen van zijn tegenstander. Het was nu de beurt aan Molly. You go girl!



Molly legde haar armen over elkaar en gooide haar haren naar achteren. Deze marter kon ze wel aan. Ze was immers zeer trots op haar Psychische krachten. Hier kon ze ALLES mee. Maar Kenneth had iets anders in gedachten. Hij moest ergens achter komen. En Molly was de perfecte die dat kon. Maar ze zou wel zelf uitgeschakeld raken. “Imprison! Teleport! Magic Leaf!” Riep Kenneth. Een uitgebreide combo. Zeker. Maar deze benarde situatie vroeg er om. Ze gooide haar armen naar voren en haar ogen gloeide blauw op. Een krachtveld in de vorm van een koepel vormde zich over de Marowak heen. Vervolgens verdween de Gardevoir en verscheen weer achter de Marowak. Vervolgens gooide ze haar armen omhoog, waarmee ze een aantal op de grond liggende bladeren meenam. Haar ogen gloeide paars op en ze gooide haar armen naar voren. Door het uitvoeren van een aanval verdween het eerder gemaakte krachtveld. Verschillende bladeren knalden tegen de Marowak op. Maar hij gaf geen krimpt. Duidelijk. Deze Marowak was er op de een of andere manier ook voor getraind geen pijn te uiten. Hoe, dat kon Kenneth van zijn leven niet uitvogelen. Vooral omdat het antwoord niet denkbaar zou kunnen zijn voor hem. “Iron Head.” De schedel op het hoofd van de Marowak kleurde zilver en hij stoof op de Gardevoir af. Hij gaf haar een kopstoot tegen haar buik. Ook Molly werd uitgeschakeld.

“Dat was het.” Loog Kenneth. Na wat hij allemaal had gezien bij zijn andere pokemon, kon hij het niet verdragen om ook Ricoletti hier doorheen te laten gaan. Hij vond het beter om te liegen over het aantal pokemon dat hij had, dan dat haar aan te doen. Cretien had door dat Kenneth over iets loog. Maar dat het ging om het aantal pokemon had hij niet door. Achja. Ook Cretien liet zijn Marowak terugkeren. Ze maakten nog een kort praatje en scheidde uiteindelijk hun wegen. Dit was een rare ervaring om meerdere manieren.